Οι έλληνες δεν έχουμε συνείδηση πολίτη. Δεν έχουμε δηλαδή πολιτική συνείδηση. Αν αυτή την απλή και αυτονόητη διαπίστωση την φωνάξεις στο καφενείο θα σε πάρουν με τις πέτρες και θα γελάνε μέχρι δακρύων. Μα εμείς πεθαίνουμε για την πολιτική, έχουμε κάνει αγώνες, έχουμε χύσει αίμα και μπλα-μπλα-μπλα.
Ας κάνουμε λοιπόν μερικές παρατηρήσεις που θα διευκολύνουν τα συμπεράσματα.
Ο πολίτης ανήκει σε σύνολο που δομείται ως οργανωμένη πολιτεία. Έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις του δεν είναι τιμωρία, είναι απαραίτητος όρος για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας στο σύνολό της, πράγμα που έχει θετική αντανάκλαση και στη ζωή του κάθε πολίτη χωριστά.
Δε θα σταθώ στο κατά πόσο ενδιαφερόμαστε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Όλοι γνωρίζουμε καλά τον κατσαπλιά που κρύβουμε μέσα μας. Θα πω μόνο τούτο. Δολοφονείται από αστυνομικό ένας μαθητής. Για να καταδείξουμε πόσο σημαντική είναι η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είμαστε ικανοί να κάψουμε την Ακρόπολη μαζί με τα δάση που έχουν απομείνει, να εξαφανίσουμε δηλαδή ότι διατηρεί τη ζωή και ότι δίνει περιεχόμενο σ' αυτή. Για τέτοια παράνοια μιλάμε!
Θα σταθώ περισσότερο στα δικαιώματα. Ο πολίτης τυπικά απολαμβάνει κάποιων παροχών από την πολιτεία και καταναλώνει προϊόντα και υπηρεσίες. Είναι δικαίωμά του αφενός να γνωρίζει επακριβώς τις παροχές που δικαιούται και αφετέρου να απαιτεί ποιότητα σε αυτά που καταναλώνει, αντίστοιχη του αντίτιμου που καταβάλλει. Όταν πληρώνει διόδια να έχει δρόμους ασφαλείς και γρήγορους, όταν συναλλάσσεται με τράπεζες να υπάρχει διαφάνεια και αξιοπιστία, όταν αγοράζει λάδι για φαγητό να μην παίρνει ορυκτέλαιο, όταν πληρώνει για τηλεφωνική σύνδεση να μην επικοινωνεί με ταχυδρομικά περιστέρια.
Η αστυνομία να πληρώνεται για να εγγυάται την ασφαλή λειτουργία του πολιτειακού συνόλου και όχι για να αναλίσκεται σε προσωπικές βεντέτες και επιδείξεις ψευτοτσαμπουκά που φθάνουν μέχρι φόνο.
Όταν ο πολίτης πληρώνει τέλη στο δήμο, να κάνει εκείνος τη δουλειά του, να μαζεύει τα σκουπίδια, να μην καταργεί τα πεζοδρόμια, να ελέγχει εκείνους που παρκάρουν όπου θέλουν, απαγορεύοντας την κίνηση σε άτομα με ειδικές ανάγκες και δυσκολεύοντας την ζωή όλων.
Και φυσικά να μην ανεβαίνουν αυθαίρετα και εκβιαστικά οι τιμές.
Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι αρκεί μια απλή πολιτική συνείδηση για να δημιουργηθεί μια πραγματικά πανίσχυρη οργάνωση καταναλωτών που θα μπορεί να αναλαμβάνει αποτελεσματικές δράσεις εκμεταλλευόμενη σωστά τόσο το νομικό πλαίσιο όσο και την δυνατότητα των καταναλωτών να ελέγξουν την αγορά λειτουργώντας συλλογικά. Η τεχνολογία προσφέρει ισχυρότατα όπλα στην κατεύθυνση αυτή.
Για να γίνουν όμως αυτά θα πρέπει τα πραγματικά προοδευτικά κόμματα να κάψουν την κομματική λεοντή και αντί για κομματική ταυτότητα να βοηθήσουν τους φίλους τους να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση.
Αυτά τα ολίγα σαν πρόγευση και λυπάμαι που πραγματικά δεν διαθέτω τον χρόνο για να αντιμετωπίσω ολοκληρωμένα το θέμα.
Φιλελεύθερος τζουτζές.
2 σχόλια:
Και ποιός διαφωνεί;
Τα αυτονόητα λέμε Γιώργο, αλλά εδώ που έχουμε φτάσει, τα αυτονόητα είναι πια πολυτέλεια...
Δυστυχώς το ΠαΣοΚ που θα έπρεπε να είχε (όντως) εκπνεύσει ή μεταλλαχθεί, φαντάζει σήμερα σωτήρια λύση. Κι εδώ ο Γιώργος παίζει τεράστιο ρόλο.
Δεν σηρίζω πολλές ελπίδες. Αλλά είναι θέμα επιβίωσης πια.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η κυβέρνηση της ΝΔ. Το πρόβλημα είναι η μαζική αυτοκτονική αντίληψη ενός πολύ σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, το μοντέλο του κατσαπλιά, όπως τον λες, που όμως τώρα πια δεν είναι ένας απλός κατσαπλιάς, άλλα ένας αιωνίως διαμαρτυρόμενος και ωρυόμενος κατσαπλιάς, που δεν τον αφήνουν να είναι λαμόγιο, κλεφτοκοτάς και υποκριτής της συμφοράς, αλλά ΠΡΕΠΕΙ αν θέλει να βρίσκεται στην δυτική κοινωνία, να γίνει επιτέλους πολίτης...
Και δυστυχώς η κρίση που σοβεί πια, δεν αφήνει περιθώριο να ονειρευόμαστε το θάνατο του κατσαπλιά και τη γέννηση μιας ουσιαστικής ελπίδας...
Κ.Λ.
Το ζήτημα δεν είναι ποιος διαφωνεί. Το ζήτημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, του οποίου τη μετάλλαξη ζητάς, έχει βαριές ευθύνες, στη δεκαετία του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, για τη συντήρηση της «κοινωνίας των κολλητών».
Η αναγκαιότητα να σπάσουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί της Δεξιάς στη Δημόσια Διοίκηση μετατράπηκε σε πρόσχημα για ένα όργιο ρουσφετολογικών προσλήψεων.
Η διαφθορά στη δημόσια Διοίκηση αντιμετωπίστηκε με την παροχή του δικαιώματος στον τελευταίο κλητήρα να είναι διεφθαρμένος. Έτσι κοινωνικοποιήθηκε η διαφθορά, αλλά δεν αντιμετωπίστηκε.
Θα είχε άραγε κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ αν είχε μια πιο σταθερή θέση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα; Πιστεύω πως ναι. Δε διέθετε όμως εκείνο το πολιτικό στελεχιακό δυναμικό που θα του επέτρεπε να προχωρήσει σε μια ουσιαστική αναβάθμιση της δημόσιας ζωής.
Και μπροστά στα δυσεπίλυτα προβλήματα που έθετε το όραμα της Αλλαγής προτιμήθηκαν οι εύκολες λύσεις.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν, όταν έκλεισαν οι κρουνοί των διορισμών στο Δημόσιο, να γίνει το ΠΑΣΟΚ συνώνυμο της διαφθοράς. Όχι γιατί τα στελέχη πρώτης γραμμής ήταν διεφθαρμένα, αν και οι περιουσίες που έφτιαξαν κάποιοι από αυτούς είναι προκλητικές. Αλλά γιατί τότε φάνηκε η χυδαιότητα και η αλαζονεία των μεσαίων στελεχών του. Που μέχρι τότε την έκρυβαν οι αθρόοι ρουσφετολογικοί διορισμοί.
Και είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ούρλιαζαν το 2004 «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα» δεν εννοούσαν μια πρόοδο προς την κατεύθυνση που συζητάμε. αλλά την επιστροφή στη φαυλοκρατία της εποχής της Μιμής και του Κουτσόγιωργα.
γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου