ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ

Πρόκειται για κλαμπ ηλιθίων. Για να γραφτείς πρέπει να κάνεις γαργάρα :

1. Την παταγώδη αποτυχία του περυσινού Ολυμπιακού σε Ευρώπη και Ελλάδα.

2. Την πανωλεθρία της πολυδιαφημισμένης Εθνικής Σερβίας που του χρόνου θα βλέπει το Προολυμπιακό από τον καναπέ.

3. Την δήλωση για "περισσότερο ομάδα από ποτέ" για το εφετινό κατασκεύασμα που φοράει ερυθρόλευκα.

Μα τόσο μαλάκες είσαστε ή για τόσο μαλάκες μας περνάτε;

Θηρίον το Αλύπητον

ΑΚΟΝΙΖΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ

Της πήρε τα ρούχα ο Βενιζέλος.

ΕΛΑ ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΟΥ, ΕΛΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!

Η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

Δύο πράγματα βελτιώνει ο Θρύλος παιχνίδι με παιχνίδι : Το ένα είναι η κυκλοφορία της μπάλας. Το άλλο, όπου η βελτίωση είναι ακόμη πιο θεαματική, είναι το τρανζίσιον δηλαδή η κίνηση της ομάδας από θέση αμυνόμενου σε θέση επιτιθέμενου και αντιστρόφως.

Είχα επισημάνει σα μειονέκτημα του Θρύλου την αργή εκδήλωση της αντεπίθεσης από τη στιγμή που αποκτά την κατοχή της μπάλας. Αυτό διορθώθηκε όπως διορθώθηκαν και οι αμυντικές επιστροφές.

Σε ότι αφορά τους παίχτες θα πω ότι δεν φαίνεται πλέον η απουσία ενός μέχρι πρότινος αναντικατάστατου : του Φουστέρ. Βοηθάει σ' αυτό η βελτίωση του Μακούν, η μεγάλη κινητικότητα του Αμπντούν αλλά και η άνοδος του Χολέμπας. Αναντικατάστατος πλέον φαίνεται ένας μόνο παίχτης : ο Ιμπαγάσα. Θα βοηθήσει κάποτε σ' αυτό ο Γέστε; Άγνωστον.

Τα δύο παιδιά μπροστά είναι παιχταράδες που αλληλοσυμπληρώνονται. Και οι δύο, Μιραλάς και Τζιμπούρ, είναι κινητικότατοι. Ο Ραφίκ είναι πιο μαχητικός και πιο συνεπής σκόρερ, διαθέτοντας και κεφάλι που δεν έχει ο Κέβιν ο οποίος όμως είναι ταχύτερος, καλύτερος στο ένας εναντίον ενός, πιο διεισδυτικός και παίζει καλύτερα τη γραμμή. Μειονέκτημα του Μιραλάς ότι, όπως παρατηρεί ο ΑπΙφ, φαίνεται να διαλέγει παιχνίδια.

Θετικό το γεγονός ότι Αμπντούν, Μακούν και Μόνχε δείχνουν ότι μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά στο πλάνο παιχνιδιού του Βαλβέρδε. Η τρίτη θέση στο κέντρο δεν φαίνεται να προβληματίζει αφού υπάρχουν ακόμη ο Φέισα και ο γίγαντας Μοντεστό. Αντίθετα, εκτός από τον αναντικατάστατο Ιμπαγάσα και ο άλλος του κέντρου, ο Ορμπάιτ, φαίνεται ότι δεν αντικαθίσταται εύκολα.

Θηρίον το Αλύπητον

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Δύο είναι οι τάξεις στην ελληνική κοινωνία. Από τη μία ο Θρύλος και από την άλλη οι αγανακτισμένοι.

Θηρίον το Αλύπητον

ANAMONH

Τελείωσε το ματς με τους ανοιχτομπούτηδες. Τώρα περιμένει τον... κόκκινο πρίγκιπα.

ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ : ΕΙΧΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ.

Τα χρόνια τα ανοιχτομπούτικα ρε Καραγεωργίου;

Θηρίον το Αλύπητον

ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ!

Ερώτημα : Πώς τα καταφέρνει ο παππούλης να διαλύει κυριολεκτικά μέσα σ' ένα χρόνο την ομάδα που παραλαμβάνει και να εξακολουθεί να αποθεώνεται από τους ειδικούς;

Όταν νικάει η ομάδα, θριαμβεύει ο παππούς ενώ όταν χάνει φταίνε οι παίχτες και ο περιστεράς τους... τα ψέλνει!

Θηρίον το Αλύπητον

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ.

Η ΕΛΛΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ.

Η ΠΛΑΤΗ

Η ΝΙΚΗ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Βάλαμε την πρωταθλήτρια Γερμανίας στα δίχτυα!

ΥΠΟΓΕΙΟ

Ας χαθεί όλος ο κόσμος, φτάνει εγώ να παίρνω το τσάι μου.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ας χρεωκοπήσουμε φθάνει εγώ να γλυτώσω τις δόσεις των δανείων.

Ανώνυμος Έλλην

ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΛΑΜΑ

Παρέμβαση τριών Υπουργών

Ολόκληρο το άρθρο των Α. Διαμαντοπούλου, Α. Λοβέρδου και Γ. Ραγκούση:

Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής. Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!

Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» και αλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Ακόμη δηλαδή και σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονται αδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορές στρέφονται ανοικτά και κατά της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μία φορά, να ακουστούν έως και αιτήματα για προνομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόν στήριξη της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τη θέση του «δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ. για μάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας, καθώς και για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οι ελπίδες θα αυξάνονται.

Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Η βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών που έκαναν πως δεν βλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή της οικονομικής χρεωκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των όρων πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ως εδώ. Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.

Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενός πραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη. Με άλλα λόγια, ο συντεχνιασμός, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητα και το πατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθε έννοια Δικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητική επίδειξη ανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν να αντιμετωπίζονται από μια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και από μία συντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.

Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε. Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους. Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια που πέρασαν δόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τον περιορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης. Οι φορείς των πελατειακών σχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκε από τους δημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές. Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας.

Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στις δραματικές αυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για να βγούμε στο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο, έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.

Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο το κράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρει να ξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρες δυνατότητα να συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, με τη λειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους. Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση. Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».

Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία προς αυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της, βέβαια, κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει. ’ρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνει ανέμους ή να κάνει πως δεν βλέπει, αύριο θα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί. Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.

Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη. Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε. Και σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Προσθέτω δύο υπογραφές στο παραπάνω κείμενο.

ΑπΙφ Βαγγέλης Λ.

ΙφΑπ Κατερίνα Λ.

ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΤΟΦΑΓΑ.

Η κίνηση των παικτών της ομάδας μας χθες μου θύμιζε, όπως συνήθως, ζόμπι. Βασανιστικά αργή - η τριάδα στο κέντρο θα πρέπει να είναι η πιο αργή και κουρασμένη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά, όπως τα ζόμπι στις ταινίες περπατάνε με το ζόρι αλλά καταφέρνουν και κατασπαράζουν τα θύματά τους, έτσι και η Εθνική μας καταφέρνει και καταπίνει τους αντιπάλους της. Πώς γίνεται; Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Κάρπεντερ.

Θηρίον το Αλύπητον

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ

ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ!

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Οι κροάτες ήταν κότες λειράτες.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ.

Με παραβολάς ωμίλησεν και ο Κύριος.

Ήτουνα που λέτε μια βολά μια παρέα τεσσάρων νοματαίων πούθελε τσάρκα στο νερό. Βρήκανε βάρκα και βαρκάρη και ξανοιχτήκανε. Να τα κρασά, να τα ούζα, να τα χάχανα, φίνα τη γαζώνανε. Μέχρι που πλάκωσε μπουρίνι άγριο. Γυρίζει το μάτι του βαρκάρη - σκούρα τα πράγματα.

Δίνει οδηγίες ο καπετάν - βαρκάρης, πάρτε κουβά, πετάτε τα νερά, να τα κουπιά έτσι, να εσείς από δω, να εσείς από κει. Οι δυο της παρέας σταυρώνουνε τα χέρια και λένε, δε γλυτώνουμε που δε γλυτώνουμε, γιατί να κουραστούμε; Ας κάνουμε παρέα στις Νηρηίδες και στις Γοργόνες. Οι άλλοι δύο βάζουνε τα δυνατά τους και ξεσκίζονται.

Και ερωτώ ο φτωχός : Πόθεν ήξεραν οι άσχετοι επιβάτες ότι το σκάφος ήτανε εκατό τοις εκατό για φούντο; Δεν το ξέρανε. Απλά σαν κουτοπόνηροι σου λένε : Ας ξεσκιστούνε οι άλλοι κι αν σωθούμε, σωθήκαμε όλοι. Αν βουλιάξουμε, βουλιάξαμε πάλι όλοι.

Κι αν δεν πιστεύετε την παραβολή, σας λέω ότι όταν η νύφη μου πήγε να πληρώσει την έκτακτη εισφορά στην ALPHA BANK της λέγανε οι ίδιοι οι υπάλληλοι της τράπεζας, μην πληρώνεις! Είναι η σιγουριά του μωρού επιβάτη, τραπεζικού, γεωφυσικού, αγρότη, μικροπωλητή, δικηγόρου που έχει "καταλάβει" ότι δε σωνόμαστε, άρα δε δεχόμαστε κανένα μέτρο. Και μη μου πείτε ότι στην αρχή ακολουθούσανε και μετά χάσανε την εμπιστοσύνη τους. Η αντίδραση φάνηκε από τα πρώτα κομμένα ευρώ και οι καθυστερήσεις δεν οφείλονται φυσικά μόνο και κυρίως στην ολιγωρία της κυβέρνησης όσο στην αντίδραση των "φορέων" και των συμφορέων.

Η ανωτερότητα, ψυχική και διανοητική, αυτών που πληρώνουν από το υστέρημά τους αγόγγυστα φαίνεται στο ότι δεν λοιδωρούνε, δεν γιαουρτώνουνε και δεν πετροβολάνε τους αρκουδόμαγκες που δεν πληρώνουν - δεν πληρώνουν. Κι όχι βέβαια ότι φοβούνται όπως ισχυρίζονται οι τσάμπα μάγκες. Απλά δε θέλουν να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου και να γίνει η Ελλάδα Λίβανος.

Θηρίον το Αλύπητον

Beyond The Ass... (που ομολογώ είναι καταπληκτικός!..)

(Δημοσιεύεται στον Άτακτο Λόγο)

Καλές είναι οι επετειακές προσεγγίσεις, όμως αν θέλουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας, θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος την εύκολη πολιτικολογία και την ακόμα πιο εύκολη και βολική καταφυγή στον καταγγελτικό λόγο και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Έντρομος (ομολογώ) άκουσα τον πρόεδρο του ΔΣΑ Αδαμόπουλο να λοιδορεί από τηλεοράσεως τους δικαστικούς λειτουργούς γιατί λέει δέχτηκαν στο Πρωτοδικείο την επίσκεψη στελεχών της τρόικας. Κι όταν δημοσιογράφος του επεσήμανε ότι δεν είναι δα και προς θάνατο κάτι τέτοιο, κουνώντας απειλητικά το δάχτυλό του ο κ. πρόεδρος ρώτησε:

«Μήπως είστε υπέρ της τρόικας;»

Μούγκα ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα δημοσιογράφος… Κατάπιε τη γλώσσα του. Και ο κ. πρόεδρος συνέχισε με χαμόγελο ικανοποίησης: «Αυτό δα έλειπε, να είστε και με την τρόικα… αυτό θα ήταν προδοσία κατά της πατρίδας!»…

Κατηγόρησε επίσης τους δικαστικούς, ότι το έκαναν αυτό διότι… συναλλάχθηκαν για να κρατήσουν έξω από το ενιαίο μισθολόγιο τους δικούς τους μισθούς.

Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές (άναρθρες κατά βάση) πολλών και διαφόρων κατά της τρόικας και κατά του μνημονίου. Κι όχι μόνο αυτό, αναφέρονται «στα κόμματα του μνημονίου», «στις δυνάμεις του μνημονίου» και συχνά – πυκνά πετάνε και υπονοούμενα για «γουδή» και «προδότες σε διατεταγμένη υπηρεσία».

Σε άλλες εποχές αυτά θα ήταν μέρος του φολκλορικού πολιτικού λόγου των πάσης φύσεως γραφικών την εδώδιμης πολιτικής τάξης.

Στις μέρες όμως που περνάμε, όλα αυτά βαραίνουν την ατμόσφαιρα. Οι αναφορές στους «Τσολάκογλου» και σε «πρωθυπουργούς του δωσιλογισμού» προοιωνίζουν άσχημες εξελίξεις.

Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, το Μνημόνιο ψηφίστηκε από τρία κόμματα στη βουλή των Ελλήνων και αποτελεί νόμο του κράτους.

Πρέπει επίσης όλοι να μην ξεχνάμε ότι η περίφημη «τρόικα» δεν είναι τίποτε νταηλήδες που περνούσαν από τη γειτονιά μας, είδαν φως και μπήκαν… Πρόκειται για θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ψήφισε και αποφάσισε τον Μηχανισμό Στήριξης με τη συμμετοχή και της χώρας μας. Συνεπώς έχει αρμοδιότητες και εξουσίες που η Ευρωπαϊκή Ένωση της έχει απονείμει και εμείς ως μέλη της Ε.Ε. και της ζώνης του ευρώ, οφείλουμε να τις δεχόμαστε.

Διαφορετικά, όλοι αυτοί οι ψευτοτσαμπουκάδες του νεοελληνικού επαρχιωτισμού – τύπου Σαμαρά, Τσίπρα, Αδαμόπουλου, Τράγκα, Κουρή και δε συμμαζεύεται – ας μας το πούνε στα ίσια, ορθά – κοφτά: Να φύγουμε από την Ε.Ε.!

Τι τους φταίει η τρόικα δηλαδή;

Αλλά δεν το λένε… Γιατί απλούστατα τώρα πια σκέφτονται οι ευρωπαίοι να μας ξαποστείλουν…

Με τις υγείες μας φίλοι της πτωχής – πλην υπερήφανης – ψωροκώσταινας…

Κ.Λ.

ΩΡΑΙΟΣ ΣΑΝ ΚΩΛΟΣ.

Η ΤΩΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Ο Ολυμπιακός που είδαμε στα παιχνίδια με Άρσεναλ και ΠΑΟΚ ήταν σίγουρα βελτιωμένος. Πού συνίσταται η βελτίωση;

α. Στα τρεξίματα και στις αμυντικές επιστροφές. Βέβαια εδώ χρειάζεται περαιτέρω βελτίωση γιατί ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που πιέζει και ανεβάζει πολλούς παίχτες στην επίθεση, συνεπώς θέλει και τρεξίματα και ταχύτατες επιστροφές.

β. Στην κυκλοφορία της μπάλας και στους αυτοματισμούς.

γ. Στο φορμάρισμα βασικών του παικτών. Τοροσίδης, Φουστέρ, Ιμπαγάσα, Τζιμπούρ, Φέισα, Μέλμπεργκ, Ορμπάιτ, έχουν βρει πια τα πατήματά τους. Ακόμη κι ο Μακούν που ήταν άφαντος, με τον ΠΑΟΚ ήταν καλός στο ρόλο που τον προορίζει ο Ερνέστο.

Σε τι όμως είναι ακόμη πίσω ο Ολυμπιακός;

α. Ο τερματοφύλακας δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, μάλλον ούτε στους συμπαίκτες του. Δεν εκπέμπει τη σιγουριά του Αντώνη, χωρίς να θέλω να αναφερθώ σε επιμέρους στοιχεία. Από το τέλος της περασμένης σεζόν υποστήριζα την παραμονή του Πάρντο γιατί είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να καλύψει αυτό το θέμα.

β. Η άμυνα δε φαίνεται να έχει πάντα τις άμεσες αντιδράσεις που απαιτούνται στα γεμίσματα των αντιπάλων. Στην προσπάθεια να βγει η μπάλα σωστά γίνεται πολλές φορές κατάχρηση κυκλοφορίας και κοντρόλ σε πολύ επικίνδυνους χώρους.

γ. Το επιθετικό τρανζίσιον είναι προβληματικό. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ κερδίθηκαν πολλές μπαλιές στο κέντρο ενώ ο αντίπαλος είχε φορτώσει την επίθεση αλλά η καθυστέρηση στην προώθηση αδυνάτισε τις πιθανότητες αιφνιδιασμού.

δ. Υπάρχει ένα πρόβλημα στη συμπεριφορά των επιθετικών παικτών που άλλοτε λειτουργούν ατομιστικά θέλοντας να τελειώσουν μόνοι τους επιθέσεις ενώ ο συμπαίκτης είναι σε καλύτερη θέση και άλλοτε κάνουν κατάχρηση πάσας ενώ χρειάζεται άμεση εκτέλεση. Βέβαια, αυτό το τελευταίο το παρουσιάζει και η Μπαρτσελόνα (sic).

Θηρίον το Αλύπητον

ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ

Πρόταση για δύο δραματικές ταινίες του 2011 : Water for Elephants και The Ledge.

Θηρίον το Αλύπητον