ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΔΥΟ

Ο Κώστας είναι άρρωστος και ταλαιπωρημένος,

ο Γιάννης και να ήθελε, έχει δουλειά ο καημένος.

Ο Γιώργος με περιοδικά γι Αλληλεγγύη τρέχει

και ο ΑπΙφ για γράψιμο, διάθεση δεν έχει.

Μένει ο δόλιος ο Τζουτζές κουμάντο για να κάνει,

φωτογραφίες, κείμενα μα τρέχει και δε φτάνει!

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ως πότε θα δουλεύω για σας;

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ!

ΝΑΤΟΣ, ΝΑΤΟΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ !

ΖΟΦΟΣ

ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

σύνθημα

ΟΜΟΡΦΗ ΣΥΡΑ!

Ελπίζω να μη μου την πέσει πάλι κανένας συριανός με μανιφέστο για τα προβλήματα της περιοχής! (Πλάκα κάνω - η παρέμβαση του φίλου από το Ναύπλιο ήταν σούπερ).

ΝΑΧΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑΧΕΙΣ ΦΙΛΕΣ!

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΑΤΤΙΛΑ ΟΛΓΚΑΤΣ

Εύλογες οι αντιδράσεις από την ομολογία του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς σε Ελλάδα και Τουρκία. Απολύτως καταννοητή και η συναισθηματική φόρτιση όσων έχασαν ανθρώπους στον πόλεμο της Κύπρου το 1974. Αναμενόμενη και η προσπάθεια του Αττίλα Ολγκάτς να ανασκευάσει τα όσα είπε στην τουρκική τηλεόραση.
Είδα το απόσπασμα της τηλεοπτικής εκπομπής στο οποίο κάνει τις επίμαχες δηλώσεις. Πρόσεξα τις εκφράσεις του προσώπου του. Διάβασα τις ίδιες δηλώσεις με λεπτομέρειες στο Τύπο.Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι την ώρα που έκανε ο Αττίλα Ολγκάτς αυτές τις δηλώσεις ήταν απόλτυτα ειλικρινής. Τόσο όταν περιέγραφε τη δολοφονία του νεαρού αιχμαλώτου, όσο και όταν περιέγραφε τις ερρυνείες να τον καταδιώκουν καιρό μετά.
Δε θα σταθώ στο ομολογημένο έγκλημα πολέμου του Αττίλα Ολγκάτς, αν και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ θα τιμωρηθεί γι' αυτό, κυρίως γιατί είναι ο μοναδικός μάρτυς των πράξεων που ομολόγησε. Άρα το είπα - ξείπα είναι υπέρ του κατηγορούμενου σε κάθε δικαστήριο πολιτισμένης κοινωνίας.
Ούτε στο γεγονός ότι η ομολογία αυτή αποκαλύπτει, σε όσους δεν ήθελαν ακόμα να το πιστέψουν, τι απέγιναν οι 1600 Ελληνοκύπριοι και οι μερικές εκατοντάδες των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους κανείς δεν ξαναείδε, ζωντανούς ή νεκρούς, από τις τρομερές εκείνες ημέρες του 1974.
Η πραγματική αξία της ομολογίας του Αττίλα Ολγκάτς είναι ότι μας αποκαλύπτει, ακόμα και σε όσους δεν θέλουν να τη δουν, την πραγματική φύση του πολέμου. Ο Αττίλα Ολγκάτς δεν είναι ένα «ανθρωπόμορφο τέρας». Ο πόλεμος τον βρήκε να περιμένει το χαρτί της απόλυσης. Άνθρωπος χωρίς ιστορία μέχρι τότε, αλλά και μέχρι πριν από λίγες ημέρες, ψιλολουφατζής που βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ομολογεί ότι σκότωσε 10 ανθρώπους, ο ένας από τους οποίους αιχμάλωτος δεμένος πισθάγκωνα. Τί μετέτρεψε ένα καθημερινό άνθρωπο σε εγκληματία χωρίς αιτία; Ο πόλεμος
Δεν πιστεύω ότι οι φονιάδες των 2000 περίπου «αγνοούμενων» του πολέμου του 1974 ήταν - με πιθανές ελάχιστες εξαιρέσεις - πορωμένοι εγκληματίες. Άνθρωποι σαν τον Αττίλα Ολγκάτς ήταν, που βρέθηκαν με έναν αιχμάλωτο στα χέρια τον οποίο δεν ήξεραν τι να κάνουν, που ήταν τρομοκρατημένοι και πυροβολούσαν ό,τι κινούνταν, ακόμα κι αν αυτό ήταν δεμένο χεροπόδαρα, που ένα μονάχα σκεφτόντουσταν: να βγουν από τον εφιάλτη που ζούσαν. Και όταν κάποιος βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση αρκεί μια εντολή ενός επίσης τρομοκρατημένου χαμηλόβαθμου αξιωματικού (σκότωσέ τον) για να γίνει φονιάς. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε συνθήκες πολέμου ανυπακοή σε εντολή ανωτέρου συνεπάγεται ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του στρατιώτη Αττίλα Ολγκάτς. Και να συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γιατί, σε ό,τι με αφορά, δεν είμαι βέβαιος ότι θα είχα το θάρρος σε μια τέτοια περίσταση, να διακινδυνέψω τη θανάτωσή μου από το χέρι του αξιωματικού μου. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ υπογραμμίζω ότι, Ορθώς υπάρχει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ορθώς οδηγούνται εκεί όσοι διαπράττουν εγκλήματα πολέμου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι η εκ των υστέρων τιμωρία μερικών δεκάδων - έστω εκατοντάδων - από τις μυριάδες των εγκληματιών. Που επιπροσθέτως, ανήκουν όλοι στο στρατόπεδο των νικημένων. Είναι η αποτροπή, με κάθε τρόπο, του διαρκούς εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που λέγεται ΠΟΛΕΜΟΣ.
Για τη συμβολή του στην απομυθοποίηση αυτού του εγκλήματος, συγχαίρω τον ΚΑΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΑΤΤΙΛΑ ΟΛΓΚΑΤΣ. Κι ας τρομοκρατήθηκε όταν συνειδητοποίησε τις συνέπειες της θαρραλέας του αυτής ενέργειας. «Μακάριος είν' ο δειλός» όπως λέει και ο Μπρεχτ.

Γιάννης Χρ.

ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Όταν το 1975 λίγα παιδιά της γειτονιάς ξεκίναγαν την ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, παρά το μεγάλο ενθουσιασμό που επικρατούσε, κανένας δε μπορούσε να φανταστεί τη δυναμική που θα αποκτούσε η τοπική αυτή οργάνωση.

Ένα χρόνο μετά, το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου, που είχε πετύχει η Π.ΓΚ. δεν ήταν η πλούσια, έτσι κι αλλιώς, πολιτική, συνδικαλιστική και πολιτιστική δραστηριότητα αλλά η χωρίς υστεροβουλία ανοιχτότητά της προς μαθητές που δε συμπαθούσαν ιδιαίτερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η Π.ΓΚ. Αγωνίστηκε για την ουσιαστική και όχι κατ’ όνομα αυτονομία της ΠΑΜΚ και κατ’ επέκταση του μαθητικού κινήματος, υποστηρίζοντας δομές που εξασφάλιζαν ίση βαρύτητα στην άποψη του ανένταχτου μαθητή με εκείνη του ενταγμένου σε οργανώσεις ή κόμματα!

Αυτά τα πράγματα ήταν πραγματικά ριζοσπαστικά για την εποχή όπου το «καπέλωμα» είχε γίνει επιστήμη και ήταν το κατ’ αρχήν ζητούμενο για όλες τις παρατάξεις.
Οι αντιλήψεις της Π.ΓΚ. δουλεύτηκαν με επιτυχία στην πράξη και συνοψίστηκαν σε μια μπροσούρα που έκανε σπουδαία εντύπωση στον ίδιο τον Αντρέα Παπανδρέου! Για την αλήθεια του ισχυρισμού επικαλούμαι τη μαρτυρία του δικηγόρου Μιχαλόπουλου, επιφανούς στελέχους της εποχής εκείνης.

Αλλά τα ριζοσπαστικά κατά κανόνα συναντούν αντιδράσεις από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν, δεν τολμούν, δεν πασχίζουν και κυρίως δεν θέλουν να χάσουν τις καρέκλες και τα προνόμια. Έτσι και οι αντιλήψεις της Π.ΓΚ. συνάντησαν μεγάλη αντίδραση μέσα στην ΠΑΜΚ και τη Νεολαία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το γεγονός αυτό δημιούργησε απόσταση μεταξύ των περισσοτέρων μελών της Π.ΓΚ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η Π.ΓΚ. ήταν καταδικασμένη να προχωρήσει μόνη της, να ακολουθήσει φθίνουσα πορεία και τελικά να κλείσει.
Βέβαια και η ΠΑΜΚ ως μαθητική οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καταδικάστηκε σε μαρασμό και ουσιαστική εξαφάνιση. Και αυτό δεν έγινε μόνο επειδή η ουσιαστική ταύτισή της με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αφαίρεσε στην πορεία την ανάγκη για ύπαρξη, έστω και προσχηματικά, κατ’ όνομα «ανεξάρτητης» οργάνωσης.

Έχω γράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι η Π.ΓΚ. δεν απομακρύνθηκε από την λογική των αριστερών μαθητικών οργανώσεων που έδινε απόλυτη πρωτοκαθεδρία στην πολιτική και αδιαφορούσε για επεξεργασία μεταρρυθμίσεων που θα βελτίωναν και θα έδιναν άλλη δυναμική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Λογική που υπάρχει και σήμερα και παρασύρει τους μαθητές, απροβλημάτιστους και κατά συνέπεια άσχετους με τα πραγματικά εκπαιδευτικά προβλήματα, σε αντιδράσεις απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, σωστή ή λάθος.

Αυτά τα λίγα σαν φόρο τιμής στην ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ του τότε. Υπάρχει όμως και η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ του σήμερα. Μπαρμπάδες που έχουν διατηρήσει μέσα τους σημαντικά συναισθήματα φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Άνθρωποι που έχουν μάθει πια να συζητάνε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο απόψεων και να συνθέτουν χωρίς τις προκαταλήψεις της νιότης τους. Και αυτό κι αν είναι επίτευγμα των χθεσινών νεαρών, εκείνων των ανιδιοτελών ψυχών που μέσα από τα σωστά και τα λάθη τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τα όνειρα και τις αυταπάτες, άφησαν μια κληρονομιά αγάπης στους μπαρμπάδες του σήμερα.

Φιλελεύθερος Τζουτζές.

ΓΑΖΑ: ΟΠΩΣ ΓΚΕΤΤΟ ΤΗΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ

Πολλές μέρες τώρα ήθελα να γράψω. Και είχα πολλά. Λίγο οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του Κώστα και του Φιλελεύθερου Τζουτζέ - δεν εννοώ φυσικά τις «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδορμο» αναρτήσεις του - λίγο τα όσα διαδραματίζονταν για άλλη μια φορά στη Γάζα, ο χρόνος όμως ήταν λίγος και τον έκανε ακόμα λιγότερο η νοσηλεία της μητέρας μου.
Θα ξεκινήσω από τη Γάζα λοιπόν. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί εκεί, 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι, απότην ώρα που θα γεννηθούν είναι καταδικασμένοι σε ισόβια δεσμά. Δε μπορούν να εγκαταλείψουν τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου - αλήθεια 2 εκατομμύρια έγκλειστους δε φιλοξενούσε στα ντουζένια του το Άουσβιτς-Μπιρκενάου; - είναι καταδικασμένοι να ζουν σε απόλυτη φτώχεια, να κάνουν σύντροφο ζωής τον τρόμο του θανάτου, να ζητιανεύουν τα ψίχουλα της ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ.Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, έστω και ένας, άνθρωπος που, ζώντας κάτω από τέτοιες συνθήκες, δε θα ασπαστεί την τυφλή βία κατά όσων, δικαίως ή αδίκως θεωρεί υπεύθυνους για την κατάστασή του. Δε με εκπλήσσει λοιπόν το ότι οι κάτοικοι της Γάζας υπερψήφισαν στις Παλαιστινιακές εκλογές τη Χαμάς, για την πολιτική ιδεολογία της οποίας έχω πάρει θέση κατ' επανάληψη.
Τα βίντεο που μας έστελνε ο Γιώργος Καρατζάς είναι εύγλωττα σχετικά με την καταστροφή που προκάλεσε η ισραηλινή εισβολή. Η απελπισμένη αντίσταση των Παλαιστίνιων ενόπλων - δεν αντιστάθηκε μονάχα η Χαμάς , αλλά κάθε άνθρωπος που διέθετε έστω και κυνηγετικό όπλο, σύμωνα με άλλες μαρτυρίες - μου θύμισε την αντίσταση του Γκέττο της Βαρσοβίας. Κι εκεί, όπως και στη Γάζα, σιδερόφρακτες μαριονέτες κατέστρεψαν τα πάντα. Κι εκεί, όπως και στη Γάζα, αυτοί που αντιστάθηκαν απελπισμένα αποκλήθηκαν τρομοκράτες.
Η διαφορά; ο άιχμαν, συνελήφθη, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά από τα αποτρόπαια εγκλήματά του και πλήρωσε το τίμημα των πράξεών του. Οι σημερινοί Άιχμαν, θα πεθάνουν ήσυχοι στα κρεβάτια τους. Με πλάκα τα παράσημα για τις υπηρεσίες τους στην Πατρίδα, τη Δημοκρατία και τον Πολιτισμό.
Διάβασα κι άκουσα αυτές τις ημέρες άπειρες φορές τη φράση «δεν υπάρχει Κράτος στον κόσμο που θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα επιθέσεις με ρουκέτες» Συμφωνώ. Οι κύριοι και οι κυρίες που ορθά ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ξεχνούν να πουν ότι επίσης δεν υπάρχει κρατική οντότητα στον κόσμο που θα αποδεχόταν αδιαμαρτύρητα την απόλυτη βία ενός αποκλεισμού σαν αυτό της Γάζας. Το γιατί έγινε το μακελιό αυτό στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή το εξήγησα σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Όταν όμως η Ευρωπαϊκή ένωση λέει δια του εκπροσώπου της ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να συνομιλήσουμε με τους τρομοκράτες της Χαμάς», οι οποίοι, σημειωτέον κέρδισαν εκλογές καθ' όλα ελεύθερες, τότε περιμένω το επόμενο μεγάλο κύμα Παλαιστινιακής προσφυγιάς. Γιατί η κατ΄λασταση στη Γάζα δε μπορεί να πάει άλλο. Ή θα εξοντωθούν οι Παλλαιστίνιοι ή γίνου πρόσφυγες. Και τότε...

ΓιάννηςΧρ.

Υ.Γ. Ευθύς μόλις ολοκληρώθηκε η αποχώρηση των Ισραηλινών η Χαμάς, γιόρτασε τη «νίκη της» με ένα απίστευτο πογκρόμ κατά όσων θα μπορούσαν να της ασκήσουν κριτική. 20 μέλη της Φατάχ, οι πιο πολλοί με χρόνια στις ισραηλινές φυλακές, δολοδφονήθηκαν ως «συνεργάτες του εχθρού». Εκατοντάδες άλλοι ήταν πιο τυχεροί. Συνελλήφθησαν και κακοποιήθηκαν μονάχα.

ΠΡΟΣ ΦΙΛΟ ΚΟΥΠΑΚΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Σε μια παλαιότερη ανάρτηση ισχυρίστηκα ότι οι έλληνες δεν έχουμε πολιτική συνείδηση και εξήγησα ότι όταν λέμε πολιτική συνείδηση πρέπει να αναφερόμαστε στη συνειδητοποίηση των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων του πολίτη.

Αγαπημένε μου Κουπάκια, είμαστε φίλοι πάνω από είκοσι χρόνια. Είσαι ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος, από την άποψη ότι τίποτα στη ζωή σου δεν σου ήταν εύκολο και ότι πέτυχες, το πέτυχες μόνος σου, με μόχθο, με πρωτοφανή όρεξη για δουλειά και για γνώση. Αναμετρήθηκες, πάντα με δική σου πρωτοβουλία, με το νέο, είτε αυτό ήταν καινούργιο αντικείμενο δουλειάς, είτε ένα επίτευγμα της τεχνολογίας αιχμής και τα κατάφερες περίφημα. Από την άλλη, στις υποχρεώσεις σου σαν πολίτης αλλά και στην γνώση των δικαιωμάτων σου, υπήρξες και είσαι πάντα υποδειγματικός.

Θα έλεγα λοιπόν ότι το πρότυπο Κουπάκια αποτελεί για μένα υπόδειγμα πολίτη μιας σύγχρονης Ελλάδας, όπως την οραματίζομαι και όπως την βλέπω μόνο στα όνειρά μου.
Οποία όμως διαφορά του πολίτη Κουπάκια από τον blogger Κουπάκια και τακτικό επισκέπτη του blog της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ! Εκεί έχει κατακάτσει όλη η σκουριά της επαρχιώτικης μυωπίας, της ΚΚΕδικης ολοκληρωτικής νοοτροπίας, της γεροντικής παραξενιάς.

Ο Ομπάμα είναι αράπης, η Αμερική είναι η κόλαση κι ας είναι η πατρίδα της τεχνολογικής εξέλιξης που λατρεύεις, ο Χίμλερ και ο Χίτλερ απέτυχαν γιατί δεν εξόντωσαν όλους τους Εβραίους, όσοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις σου είναι επιεικώς νούμερα! Και θάλεγα φίλε Κουπάκια ότι μέσα στη υπερβολή σου κάνεις μια γκροτέσκα πλάκα αλλά παρακολουθώντας το blog σου διαπιστώνω ότι υπάρχουν κάποιοι που σε παρακολουθούν και σε ακολουθούν με φανατισμό, αμολώντας κι αυτοί ανάλογου βεληνεκούς κοτσάνες.

Καταλήγω : Αγαπημένε μου φίλε και άριστε έλληνα πολίτη Κουπάκια, είσαι ευχαριστημένος από την δικτυακή συμβολή σου και από την συμπεριφορά του ποιμνίου σου; Εάν ναι , σου προτείνω να στολίσεις με μια προτομή του Ιανού την είσοδο του σπιτιού σου.

Ειλικρινά υμέτερος
Φιλελεύθερος Τζουτζές

ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ

Κάποιοι, πολύ λίγοι, διαβάζουν τις αναρτήσεις του Φιλελεύθερου Τζουτζέ. Κάποιοι, απείρως περισσότεροι, άκουσαν ή διάβασαν τον λόγο του νέου πλανητάρχη. Ο Φ.Τ. έχει κάθε λόγο να νοιώθει δικαιωμένος. Από δω και πέρα θα παραπέμπει στα λόγια και κυρίως στα έργα του Ομπάμα.

FLEXIBILITY

The greek economy must be flexible!

Σλαμ - σλιούμ...

...Και για να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα αφασίας που δένει πισθάγκωνα την ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο εφιαλτικό, ας δούμε τι δημοσιεύουν τα σημερινά ΝΕΑ:
Το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας λέει κατέληξε σε ένα νέο σύστημα για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θα δημιουργηθεί ένα νέο "προπαρασκευαστικό έτος", με κατευθύνσεις και στο τέλος εξετάσεις, αποσυνδεμένες πια από το λύκειο.
Ως εδώ περίφημα...
Αλλά, λέει, το Συμβούλιο, κατέληξε ότι το έτος αυτό θα πρέπει να... ενσωματωθεί στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου! Δηλαδή απογευματινά μαθήματα, που θα απομακρύνουν και τα παιδιά από τα φροντιστήρια!!!
Η γυναίκα μου - από την Καβάλα η καταγωγή της - συχνά μου λέει μια έκφραση: "Σλαμ - σλιουμ κοκκώνα μαριγώ"...
Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να σχολιάσει το παράλογο;

Καλό το "προπαρασκευαστικό έτος"... Ωραια ιδέα, θα σκέφτηκαν τα "σαϊνια" του ΕΣΥΠ.
Αλλά ένα ακόμα έτος απαιτεί υποδομές. Σε κτίρια, σε βιβλία, σε προσωπικό, σε καθηγητές κλπ...
Άρα...
Ανεφάρμοστο...
Ας το στριμώξουμε στις δύο τελευταίες τάξεις, τα απογεύματα, κατέληξαν οι φωστήρες...
Κι είναι και καθηγητές πανεπιστημίου, τρομάρα τους!
(Και τρομάρα μας...)
Κ.Λ.

TI NA KANOYME

Η φάση που περνάει η πολιτική ζωή του τόπου μας είναι πραγματικά δύσκολη. Είναι δύσκολη γιατί πουθενά δεν συναντάς την ελπίδα. Η κυβέρνηση έχει αποτύχει οικτρά και ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι με μια οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση θα προκύψει κάτι διαφορετικό, κάτι ενθαρρυντικό.

Η αοριστολογία δίνει και παίρνει. Ωραίο είναι να μιλάμε για κοινωνική πολιτική, παροχές, κοινωνική ευαισθησία και πάει λέγοντας αλλά η αλήθεια είναι ότι το ταμείο είναι μείον. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί πλούτος. Πλούτος υλικός, θεσμικός, κοινωνικός.

Τι εννοώ : Εντάξει, υπάρχει κρίση. Θα ληφθούν κάποια έκτακτα μέτρα. Αν μείνουμε όμως εκεί θα έχουμε μία από τα ίδια. Αν δούμε και την θετική πλευρά της κρίσης, ότι δηλαδή μια κρίση βοηθάει και στο να αλλάξουν πράγματα, μπορεί να είναι μια ακόμη ευκαιρία να αλλάξει η φιλοσοφία μας.

Να βάλουμε πραγματικούς άξονες ανάπτυξης επιλέγοντας τομείς. Ας πούμε ναυτιλία, γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμός, υγεία, εφαρμογές πληροφορικής, τεχνολογία. Και χρηματοπιστωτικά, γιατί όχι, αφού φαίνεται ότι τα καταφέρνουμε αρκετά καλά.

Αυτά όμως είναι λόγια. Υπάρχει πολιτική που μπορεί να δώσει ώθηση στους τομείς αυτούς; Υπάρχει και είναι η ενίσχυση των αποδεδειγμένα αποτελεσματικών και δημιουργικών πρωτοβουλιών και η επέκτασή τους με εκμετάλλευση της εμπειρίας τους.

Όσο και να φαίνεται υπερβολικό, υπάρχουν κάμποσες τέτοιες πρωτοβουλίες που σε μεγάλο βαθμό δεν ενισχύονται όπως πρέπει ενώ δαπανώνται πολλά χρήματα, κυρίως από τα κοινοτικά κονδύλια για ανύπαρκτες καταστάσεις που έχουν υπόσταση μόνο στα χαρτιά.

Δεν είμαι αγρότης ούτε γνώστης της αγροτικής οικονομίας, είχα και έχω την ευκαιρία όμως, μέσα από τη δουλειά μου, να μιλάω με τους αγρότες και να έχω μερική γνώση της κατάστασης που διαμορφώνεται.

Έχουν συντελεστεί αλλαγές στην αγροτική παραγωγή, μικρές όμως σε σχέση με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Η Ελλάδα παράγει ελιές, λάδι, κρασί, οπωροκηπευτικά, προϊόντα ενδημικά, ενίοτε μεγάλης αξίας όπως ο κρόκος της Κοζάνης, η μαστίχα της Χίου, βότανα, αρωματικά φυτά κλπ. Εκεί είναι και μπορεί να είναι πολύ ανταγωνιστική. Κάτι βαμβάκια, σιτάρια και τα συναφή θα πρέπει φυσικά να τα ξεχάσουμε.

Στα προϊόντα που είμαστε ανταγωνιστικοί θα πρέπει να φροντίσουμε την ποιότητα σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Έχω έναν πελάτη που του έκανα έρευνα για νερό σε μια έκταση διακοσίων και βάλε στρεμμάτων. Για να ξέρω τι ποσότητες νερού χρειάζεται τον ρώτησα τι θα καλλιεργήσει. Η έκτασή του ήταν γεμάτη με ελαιόδεντρα τα οποία είχε σκοπό να κόψει. Μου λέει ότι μπορεί να βάλει και ελιές. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Γιατί να κόψει χιλιάδες δέντρα αφού θα έβαζε τα ίδια. Μου εξήγησε ότι τα δέντρα που θα βάλει θα είναι στοιχισμένα για να ορθολογικοποιηθεί η παραγωγή.

Πρόσφατα που επισκέφθηκα την Τοσκάνη, έμεινα κατάπληκτος με το θέαμα των σωστά στοιχισμένων ελαιόδεντρων, φυσικά των κλημάτων και γενικότερα την εικόνα των αγρών. Σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες για του λόγου το αληθές.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα χωριά που περάσαμε δεν ήταν μόνο πανέμορφα και ζωντανά αλλά προβάλανε με τον καλύτερο τρόπο, σε καλαίσθητα μαγαζιά, τα τοπικά προϊόντα : κρασιά, αλλαντικά…

Να πω όμως και το άλλο. Δίπλα σε ένα ωραίο χωριουδάκι, μέσα σε ποταμάκια, γεφυρούλες και άλλα ειδυλλιακά, συναντήσαμε ένα συγκρότημα, με κτίρια όμορφα και ταιριαστά στα οποία εκθέτουν μόνιμα όλες οι μεγάλες φίρμες ένδυσης της Ιταλίας, σε πολύ καλές τιμές! Τέτοιες δραστηριότητες, όχι απλά κρατάνε ζωντανή την επαρχία αλλά την κάνουν και ιδιαίτερα ελκυστική.

Αφήνω την επαρχία και τα αγροτικά και πιάνω άλλο θέμα : Τεχνολογία. Γνωρίζω μια πολύ μικρή εταιρεία που βασίζεται ουσιαστικά στο ταλέντο, τη γνώση και το μεράκι δύο ατόμων που κατασκευάζει εργαστηριακά όργανα υψηλής ακρίβειας. Είναι έλληνες, χαλανδριώτες, η εταιρεία λέγεται XENON και τα όργανα συναγωνίζονται σε ποιότητα τα καλύτερα της αλλοδαπής. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν, ένα κράτος που ενισχύει αυτή την δραστηριότητα, άνετα φτιάχνει μια μεγάλη εταιρεία, ιδιαίτερα ανταγωνιστική στον τομέα αυτό. Και για του λόγου το αληθές, κάτι ανάλογο συνάντησα στην πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία με την GEOFIZIKA BRNO που έφτιαχνε γεωφυσικά όργανα.

Σταχυολόγησα κάποια πράγματα. Ψήγματα. Που κρύβουν ωστόσο μια αλήθεια και μια αισιοδοξία. Αυτήν που δεν πρέπει να χάσουμε.

Φιλελεύθερος τζουτζές

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΕΜΠΝΕΕΙ Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ!

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα, για να βλέπεις Aguilera!

Κ. ΣΗΜΙΤΗΣ: Δύσκολα εμπνέει η σοβαρότητα...

Ξέρω ότι σας την σπάω, ότι είμαι γενικώς εκτός του κλίματος, αλλά θεωρώ αναγκαίο να γράψω λίγα λόγια για το τελευταίο βιβλίο του Κ. Σημίτη: «Η ΚΡΙΣΗ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.
Στο βιβλίο αυτό ο πρώην πρωθυπουργός καταθέτει έγκαιρα την άποψή του για την κρίση που ήδη σαρώνει την παγκόσμια οικονομία και προοιωνίζεται πολλά και στο άμεσο μέλλον, που έχουν σχέση με την ζωή και την καθημερινότητά μας.
Σταθερός ευρωπαϊστής ο Σημίτης, προσβλέπει ότι το ξεπέρασμα της κρίσης αυτής μπορεί να επισυμβεί μέσα από πρωτοβουλίες ευρωπαϊκού επιπέδου, αλλά και με ενεργότερη παρέμβαση των κρατών, που θα πρέπει να επιλέξουν το είδος και την ποιότητα παρέμβασής τους στις αγορές, ανάλογα και με τις πολιτικές διεργασίες στις κοινωνίες.
Ψυχρός ρεαλιστής, προτείνει μια σειρά από εντυπωσιακές παρεμβάσεις, στην έρευνα και την παιδεία, στην πολιτική για το περιβάλλον, στην δημόσια διοίκηση και στο κοινωνικό κράτος, ελπίζοντας ότι σε συνδυασμό με την στροφή προς μια ποιοτική, ανταγωνιστική παραγωγή, σε αντίθεση με αυτή που εδράζεται απλά στα φτηνά μεροκάματα, θα μπορέσει η χώρα μας να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης με επιτυχία.
«…οι μεγαλόπνοες γενικολογίες είναι έκφραση ενός άκρατου λαϊκισμού που τον επαναφέρει στο προσκήνιο η ΝΔ και στον οποίο δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις…»
«… η κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη και θα διαρκέσει πολύ. Η κατάληξη παραμένει άγνωστη…»
Ο Κ. Σημίτης επισημαίνει ότι υπάρχει απουσία κοινής οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ (οικονομική διακυβέρνηση) που ασφαλώς δυσκολεύει το ξεπέρασμα της κρίσης. Θα πρέπει συνεπώς να υπάρχει μια συνεχής ενασχόληση με το θέμα και η πορεία να είναι προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να περιοριστούν οι εθνικές οικονομικές πολιτικές…

«…Σήμερα πληρώνουμε το τίμημα του δόγματος της ανεξέλεγκτης λειτουργίας των αγορών…» αναφέρει, προβαίνοντας πιστεύω και σε μια αυτοκριτική και για δικές του πολιτικές του εκσυγχρονιστικού παρελθόντος.

Εντύπωσή μου είναι ότι μόνο ο Κ. Σημίτης είναι σε θέση σήμερα να διατυπώνει ευκρινείς και άμεσα υλοποιήσιμες προτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης. Δυστυχώς, κανείς άλλος Έλληνας πολιτικός δεν έχει τολμήσει μέχρις στιγμής να καταθέσει προτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης και για μια μελλοντική, μεσο-μακροπρόθεσμη κατεύθυνση της οικονομίας μας.

Πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων τον εκσυγχρονισμό, προς χάριν του αναχρονισμού. Εδώ βρίσκεται και η ουσία των προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζουμε...
«…ο τόπος χρειάζεται κάτι που δύσκολα εμπνέει: Σοβαρότητα…»

Τελικά αποφαίνεται:
«Η κρίση αποτελεί πρόκληση για δράση»…
Κι έτσι είναι αδέρφια…
Απέναντι στην «κομμούνα της Αθήνας» και στην «αυτορρύθμιση των αγορών» ΚΑΤΙ που να πάρει ο διάολος πρέπει να αντιπαραθέσουμε! Κάτι που να κυριαρχείται από την κοινή λογική…
Εκτός κι αν δικαιώσουμε τον απαισιόδοξο Φρόιντ…
Κ.Λ.
(στη φωτό... τον καρφώνω επιτέλους! Ναι, αυτός είναι ο Γιάννης Χρ!!! Ο μουστακαλής με το πούρο!..)

ΚΙ ΑΛΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Η φίλη του Έκτορα Darina Kirilenko!

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΡΜΟΝΙΑ

Τα κενά λόγου καλύπτονται από αισθητικές ανάσες.

ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΑΡΟΝ

Κουπάκια, φρόντισε κι εσύ τους κοιλιακούς σου και μετά μιλάς για χαμομήλια!

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕ ΑΓΩΝΑ ΤΡΑΒΑ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΕΙΣ...

PAROLES

Αν δεν περπατάς ενώ μπορείς να περπατήσεις με τα τέσσερα είναι δειλία.

Αν περπατάς με τα τέσσερα ενώ μπορείς να περπατήσεις με τα δύο είναι κατάντια.

Από την "Φαιά Ουσία" του Φιλελεύθερου Τζουτζέ.

Επαναστατικός Αγώνας: "Τα emo, εχθροί του λαού"!

Διάβασα την προκήρυξη του ΕΑ. Μετά από πολλά – πολλά χρόνια, προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω ένα μακρόσυρτο κείμενο αυτού του είδους…
Αυτό που αποκόμισα από την ανάγνωση, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εντυπωσιακό παράδοξο της ελληνικής πραγματικότητας. Πρόκειται για ένα κείμενο κάποιου ημιμαθούς, που προσπαθεί να πείσει ότι γνωρίζει. Ενός πρώην (;) μαρξιστή – λενινιστή που προσπαθεί να πείσει ότι είναι «ελευθεριακός αντιεξουσιαστής», με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό στο σκοτεινό χώρο που κινείται. Η όλη δομή του κειμένου, αλλά και τα όσα αναφέρει, πείθουν και τον πιο βλάκα που θα το διαβάσει, ότι πρόκειται για ένα «στημένο» κείμενο. Για ένα κείμενο που δεν διαθέτει αυθεντικότητα, ούτε στο στυλ γραφής, ούτε στη δομή του όλου κειμένου.
Λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι…

Πουθενά, ούτε μια λέξη για Καραμανλή, για ΝΔ, για υπουργούς αυτής της κυβέρνησης που μην το ξεχνάμε, κυβερνάει πέντε χρόνια τώρα.
Λεπτομερείς αναφορές για ΠαΣοΚ, για Παπανδρέου, για ΚΚΕ, για ΣΥΝ, για ΛΑΟΣ… Πουθενά η δεξιά, η ΝΔ, ο Καραμανλής… Σα να μην υπάρχουν… Στη θέση αυτών που κυβερνούν, τοποθετείται «το καθεστώς», «η πολιτική εξουσία», «το κράτος»… έτσι απρόσωπα… Για να προσωποποιηθεί βέβαια όταν αναφέρεται στο ΠαΣοΚ με Παπανδρέου, με Βερελή, με Βενιζέλο… Επίσης μια ισχνή αναφορά σε «σκάνδαλα» που όμως τα έκαναν «οι κατέχοντες την πολιτική και οικονομική εξουσία»!.. Όχι η ΝΔ και οι υπουργάρες της!..

Βρίθει το κείμενο λαθών, τόσο συντακτικών, όσο και ορθογραφικών. Σε αρκετές δε περιπτώσεις δεν βγαίνει σαφές νόημα για το τι θέλει να πει ακριβώς ο… ποιητής… Επίσης παρατίθενται μια σειρά από ιστορικά γεγονότα σα να θέλει κάποιος να πείσει ότι είναι γνώστης της ιστορίας του αριστερού κινήματος τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς.

Αφού εξαντλείται στο να βρίζει και να καταριέται πατόκορφα τους μπάτσους «τα ένοπλα σκυλιά» κλπ, κάνει και μια εμβριθέστατη οικονομική ανάλυση του στυλ «οι τοκογλύφοι που πίνουν το αίμα των λαών» και προβλέπει ότι αυτή τη φορά η κρίση θα είναι τελειωτική και γι αυτό και πρέπει το «ένοπλο μαζικό κίνημα» να βρίσκεται με το όπλο παρά πόδα. Τοποθετεί ακόμα και τα συμπαθέστατα emo στην χορεία των εχθρών του κινήματος, με ό,τι και να σημαίνει αυτό («… όσοι μας λένε ότι οι αγώνες γίνονται με ειρηνικούς τρόπους, δίνοντας λουλούδια σε δολοφόνους ή με προσευχές ή με σιωπηλές καθιστικές διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα, είναι απλά ψεύτες, απατεώνες, εχθροί του λαού και συνένοχοι των δολοφόνων…»!!!)

Τέλος μας περιγράφει το… άμεσο μέλλον στο κέντρο των Αθηνών, το οποίο έχουν καταλάβει οι εξεγερμένοι «…η κυβέρνηση έχει φύγει από τη χώρα…» και έρχεται το ένοπλο χέρι του λαού για να αποκαταστήσει την επαναστατική τάξη!.. Πρόκειται για την μέλλουσα «επαναστατική κομμούνα των εξεγερμένων των Αθηνών»… (Μπρρρρ...)

Παραλήρημα βλακείας;
Αποκύημα άγνοιας;
Κυπατζήδικη προσπάθεια;
Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να καταλήξω σε κάτι από όλα αυτά. Είναι και το ότι προσπαθώ να απομακρυνθώ από τις λογικές της «πρακτορολογίας»… Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο με ένα κείμενο σαν αυτό.

Πάντως σε μένα δεν μοιάζουν καθόλου με «τρελαμένα παιδιά»…
Τα τρελαμένα παιδιά δεν αναλίσκονται σε παπαριές εννέα σελίδων, που στο κάτω της γραφής δεν λένε και τίποτε σε κανένα. Τα τρελαμένα παιδιά έχουν άλλα χαρακτηριστικά…
Με δυο λόγια:
Παράξενα πράγματα!..
Κι επικίνδυνα…
Πολύ επικίνδυνα…
Κ.Λ.

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

ΤΕΧΝΗ

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΞΕΙΑ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Πριν από λίγες μέρες είχα αναφερθεί σε οξεία κρίση και χρόνια παθολογία. Σήμερα θα γράψω για κρίση και οξεία φάση της κρίσης.

Είναι απαραίτητο να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ της κρίσης και της χρόνιας παθολογίας. Η χρόνια παθολογία της κοινωνίας μας δεν βιώνεται πάντα σαν κρίση. Για να το κάνουμε πιο λιανά, υπάρχουν περίοδοι που οι έλληνες νιώθουν ευφορία και αυτό βέβαια έχει να κάνει κυρίως με την οικονομική αλλά και με την ιστορική συγκυρία (μετά από περιόδους καταπίεσης και ανελευθερίας). Όταν όμως έρχονται τα δύσκολα, μπαίνει δηλαδή τα αίτημα για διάρκεια στη δουλειά και τη δημιουργία, με αντιμετώπιση όλων των αντιξοοτήτων και στενή παρακολούθηση των αλλαγών που συντελούνται, η κρίση κάνει την εμφάνισή της.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Οικονομική, κοινωνική και πολιτική αποτελμάτωση, απουσία νοήματος και ουσιαστικού περιεχομένου ζωής και νευρωσικές συμπεριφορές (αποθέωση του life style, της χωρίς ουσία κατανάλωσης και της απροκάλυπτης διαφθοράς).

Για να μην παρεξηγηθώ από τους φίλους μου μαρξιστές που επιμένουν να αναλύουν μόνο από ταξική σκοπιά τα κοινωνικά φαινόμενα, δεν θα παραλείψω να πω ότι η οικονομική διάσταση της κρίσης πιέζει κυρίως τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι στην εποχή μας που δεν υπάρχουν πια παγιωμένες τάξεις και ένα μεγάλο κομμάτι του τζίρου βασίζεται σε δημόσια έργα (δημόσιες επενδύσεις και κοινοτικά κονδύλια), οι τεχνικές εταιρείες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος και οι καθυστερήσεις στις πληρωμές έχουν ολέθρια αποτελέσματα για την ύπαρξή τους και για την οικονομική κατάσταση των μετόχων τους που συνήθως είναι υπερχρεωμένοι, με μεγάλες υποχρεώσεις κυρίως προς τους ασφαλιστικούς φορείς. Τα ίδια συμβαίνουν και με τους εμπόρους και για όσους γνωρίζουν, οι περιπτώσεις προσωποκράτησης δεν είναι καθόλου αμελητέες.

Σε ότι αφορά πάντως το κομμάτι του ουσιαστικού περιεχομένου ζωής, η κρίση δεν κάνει διακρίσεις, γι αυτό άλλωστε γίνεται πραγματικότητα το παλιό καλαμπούρι των ψυχιάτρων «όλοι απ’ τα χέρια μας θα περάσετε».

Αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχει βέβαια αντανάκλαση στη στάση της νεολαίας. Η νεολαία έχει περιορισμένες εμπειρίες και εξ αυτού αντιλαμβάνεται με πιο απλό τρόπο τα πράγματα, κάνει αυστηρές διακρίσεις καλού – κακού και δεν συμβιβάζεται με την έννοια του συμβιβασμού. Αυτό ισχύει βέβαια περισσότερο για τους νέους που δεν έχουν μπει καθόλου στην διαδικασία της παραγωγής (μαθητές, φοιτητές κλπ) και λιγότερο για εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτή (συμπεριλαμβανόμενης βέβαια της περίφημης γενιάς των 700€). Η νεολαία εξεγείρεται λοιπόν έτσι κι αλλιώς απέναντι στο αποκρουστικό γι αυτήν μόρφωμα του κόσμου των «μεγάλων» (ηλικιακά), γεμάτου από πράγματα που δεν καταλαβαίνει και δεν αποδέχεται.

Επιπλέον οι νέοι, απλουστεύουν στο μυαλό τους και τις λύσεις κι επειδή πρέπει να βρουν ένα λογικό πάτημα για την δυσκολία των λύσεων στον κόσμο των μεγάλων, θεωρούν ότι δεν υπάρχει η βούληση και δη η πολιτική βούληση. Αυτό ερμηνεύεται βασικά σαν μη βούληση των επαγγελματιών πολιτικών και οδηγεί στην απαξίωσή τους. Σε περιόδους κρίσης η απαξίωση αυτή αποτελεί και ένα καλό άλλοθι για τους «μεγάλους» που αισθάνονται την ανάγκη να στοχοποιήσουν τους πολιτικούς και να προβάλλουν την αποκλειστική ευθύνη σε κάτι έξω απ’ αυτούς.

Έτσι λοιπόν, όταν υπάρχει κοινωνική κρίση, η εξεγερσιακή δραστηριότητα των νέων γίνεται κατά κάποιο τρόπο αποδεκτή, έχει μια κοινωνική αποδοχή και απλώνεται περισσότερο, κάτι που συμβαίνει και στις μέρες μας. Εδώ θέλω να πω ότι σημερινή κυβέρνηση, χωρίς να είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τις ρίζες της κρίσης, όπως ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., σε αντίθεση με τις απλουστευτικούς αφορισμούς της «ανεύθυνης» αριστεράς, η σημερινή λοιπόν κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ολίγιστη, σχεδόν ανύπαρκτη και εντελώς ακατάλληλη να αντιμετωπίσει το σήμερα και κυρίως την επόμενη μέρα.

Ερχόμενοι στη σημερινή εξεγερσιακή δραστηριότητα των νέων, διαπιστώνουμε φυσικά την έλλειψη οποιουδήποτε νέου στοιχείου, τόσο στη στόχευση όσο και στην τακτική, άρα το μόνο που θα μπορούσε να περιμένει κανείς είναι να έχει κάποια θετική αντανάκλαση η πίεση πάνω στην πολιτική ηγεσία, κάτι ας πούμε ανάλογο με αυτό που συνέβη στη Γαλλία μετά το Μάη του ’68, μια μεγάλη και επιτυχημένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Αλλά στα καθ’ ημάς, είναι τουλάχιστον ουτοπία να περιμένει κανείς το οτιδήποτε από τον οποιοδήποτε και ιδιαίτερα από την παρούσα κυβέρνηση. Επειδή όμως η πίεση των πραγμάτων είναι πραγματικά μεγάλη, διατηρούμε κάποιο δικαίωμα στην ουτοπία.

Φιλελεύθερος τζουτζές

1909 ή μήπως 1965;

Η μνήμη είναι γνώση.
Μετά τη συνταγματική εκτροπή του Ιουλίου 1965, ανέλαβαν να «κυβερνήσουν» τα περιτρίμματα των αποστατών, μαζί με την ημιπαράλυτη πλέον καθαρόαιμη δεξιά, την ΕΡΕ.
Μέχρι την 21η Απριλίου 1967, πλήρως απαξιωμένοι πολιτικοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στους υπουργικούς θώκους ενώ από κάτω, στους δρόμους των Αθηνών εμαίνοντο τα συλλαλητήρια, οι φωτιές και τα δακρυγόνα. Φοιτητές, εργάτες, στους δρόμους. Οπαδοί του γέρου στους δρόμους. Η Νεολαία Λαμπράκη σους δρόμους.
Υπουργοί Δημόσιας Τάξης τύποι, όπως ο απίθανος εκείνος «Μπερτόδουλος» (κατά κόσμον Χρ. Αποστολάκος) ο οποίος φορώντας μια μαύρη μπέρτα (εξ ου και το παρατσούκλι) περιέτρεχε τας ρύμας και τας οδούς νύκτωρ ενθαρρύνοντας τους γενναίους ροπαλοφόρους του …
Οι εφημερίδες καθημερινά ξέσκιζαν και απαξίωναν τους πολιτικούς, συνθλίβοντας καλούς και κακούς μες στο ίδιο τσουβάλι, αποκαλώντας τους κλέφτες και λωποδύτες. Και οι πιο συντηρητικές από αυτές (διάβαζε «μαύρες»), άρχισαν να κάνουν ευχέλαια «μπας και βρεθεί ένας λοχίας, να σώσει τη χώρα»…

Το σενάριο φυσικά δεν πρόκειται να ξαναπαιχτεί με τον ίδιο τρόπο.

Όμως ας έχουμε κατά νου τρία βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε:
1. Την γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου από τους παπαγάλους της καθημερινής αποχαύνωσης του φιλοθεάμονος κοινού. Ιδίως την δηλητηριώδη για το σύστημα επινόηση του συμψηφισμού.
2. Την εντεινόμενη πλέον αναταραχή στους δρόμους των Αθηνών, αλλά και άλλων πόλεων. (Εδώ προσθέστε και τον απρόβλεπτο παράγοντα της «τρομοκρατίας»).
3. Την απροθυμία της δεξιάς να αποχωρήσει από την εξουσία, στην οποία συγκρατείται πια με την ωμή στήριξη του εκδοτικο-επιχειρηματικού κατεστημένου και μόνον.

Το ΠαΣοΚ απέτυχε όλα αυτά τα χρόνια σε κάτι πολύ βασικό, που το είχε ανάγκη η χώρα:

Δεν κατόρθωσε να αναδείξει μια σύγχρονη παραγωγική επιχειρηματική τάξη. Σήμερα, οι παρασιτούντες εργολάβοι και οι τοκογλυφούντες εφοπλιστές δεν έχουν ανάγκη τα «πρωτοποριακά πειράματα» του Γ. Παπανδρέου. Έχοντας εξασφαλίσει απόλυτα την ηγεμονία τους στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, απλά θέλουν μια φιλική κυβέρνηση προκειμένου να διασώσουν τα πλούτη τους και να βγουν αλώβητοι από την μεγάλη κρίση. Τους είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της χώρας, της οικονομίας, ο «εκσυγχρονισμός» του κράτους, της κοινωνίας κλπ… Κι αφού δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τον «παράκλητό» τους στην ηγεσία του ΠαΣοΚ, ας είναι… Δεν υπάρχει μόνο ο δικομματισμός στη πολιτική ζωή!..
Υπάρχει κι ο φόβος. Που φυλάει τα έρημα…

Το ερώτημα:

Αν το 1965 το λαϊκό κίνημα και οι σύστοιχες πολιτικές δυνάμεις, ήταν αδύναμοι και ανώριμοι να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για την (τότε) επερχόμενη χούντα, σήμερα υπάρχουν οι δικλείδες αυτές, της δύναμης και της ωριμότητας προκειμένου να αποφευχθεί η οπισθόδρομη και θλιβερή εξέλιξη;
Κ.Λ.