Η μνήμη είναι γνώση.
Μετά τη συνταγματική εκτροπή του Ιουλίου 1965, ανέλαβαν να «κυβερνήσουν» τα περιτρίμματα των αποστατών, μαζί με την ημιπαράλυτη πλέον καθαρόαιμη δεξιά, την ΕΡΕ.
Μέχρι την 21η Απριλίου 1967, πλήρως απαξιωμένοι πολιτικοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στους υπουργικούς θώκους ενώ από κάτω, στους δρόμους των Αθηνών εμαίνοντο τα συλλαλητήρια, οι φωτιές και τα δακρυγόνα. Φοιτητές, εργάτες, στους δρόμους. Οπαδοί του γέρου στους δρόμους. Η Νεολαία Λαμπράκη σους δρόμους.
Υπουργοί Δημόσιας Τάξης τύποι, όπως ο απίθανος εκείνος «Μπερτόδουλος» (κατά κόσμον Χρ. Αποστολάκος) ο οποίος φορώντας μια μαύρη μπέρτα (εξ ου και το παρατσούκλι) περιέτρεχε τας ρύμας και τας οδούς νύκτωρ ενθαρρύνοντας τους γενναίους ροπαλοφόρους του …
Οι εφημερίδες καθημερινά ξέσκιζαν και απαξίωναν τους πολιτικούς, συνθλίβοντας καλούς και κακούς μες στο ίδιο τσουβάλι, αποκαλώντας τους κλέφτες και λωποδύτες. Και οι πιο συντηρητικές από αυτές (διάβαζε «μαύρες»), άρχισαν να κάνουν ευχέλαια «μπας και βρεθεί ένας λοχίας, να σώσει τη χώρα»…
Το σενάριο φυσικά δεν πρόκειται να ξαναπαιχτεί με τον ίδιο τρόπο.
Όμως ας έχουμε κατά νου τρία βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε:
1. Την γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου από τους παπαγάλους της καθημερινής αποχαύνωσης του φιλοθεάμονος κοινού. Ιδίως την δηλητηριώδη για το σύστημα επινόηση του συμψηφισμού.
2. Την εντεινόμενη πλέον αναταραχή στους δρόμους των Αθηνών, αλλά και άλλων πόλεων. (Εδώ προσθέστε και τον απρόβλεπτο παράγοντα της «τρομοκρατίας»).
3. Την απροθυμία της δεξιάς να αποχωρήσει από την εξουσία, στην οποία συγκρατείται πια με την ωμή στήριξη του εκδοτικο-επιχειρηματικού κατεστημένου και μόνον.
Το ΠαΣοΚ απέτυχε όλα αυτά τα χρόνια σε κάτι πολύ βασικό, που το είχε ανάγκη η χώρα:
Μετά τη συνταγματική εκτροπή του Ιουλίου 1965, ανέλαβαν να «κυβερνήσουν» τα περιτρίμματα των αποστατών, μαζί με την ημιπαράλυτη πλέον καθαρόαιμη δεξιά, την ΕΡΕ.
Μέχρι την 21η Απριλίου 1967, πλήρως απαξιωμένοι πολιτικοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στους υπουργικούς θώκους ενώ από κάτω, στους δρόμους των Αθηνών εμαίνοντο τα συλλαλητήρια, οι φωτιές και τα δακρυγόνα. Φοιτητές, εργάτες, στους δρόμους. Οπαδοί του γέρου στους δρόμους. Η Νεολαία Λαμπράκη σους δρόμους.
Υπουργοί Δημόσιας Τάξης τύποι, όπως ο απίθανος εκείνος «Μπερτόδουλος» (κατά κόσμον Χρ. Αποστολάκος) ο οποίος φορώντας μια μαύρη μπέρτα (εξ ου και το παρατσούκλι) περιέτρεχε τας ρύμας και τας οδούς νύκτωρ ενθαρρύνοντας τους γενναίους ροπαλοφόρους του …
Οι εφημερίδες καθημερινά ξέσκιζαν και απαξίωναν τους πολιτικούς, συνθλίβοντας καλούς και κακούς μες στο ίδιο τσουβάλι, αποκαλώντας τους κλέφτες και λωποδύτες. Και οι πιο συντηρητικές από αυτές (διάβαζε «μαύρες»), άρχισαν να κάνουν ευχέλαια «μπας και βρεθεί ένας λοχίας, να σώσει τη χώρα»…
Το σενάριο φυσικά δεν πρόκειται να ξαναπαιχτεί με τον ίδιο τρόπο.
Όμως ας έχουμε κατά νου τρία βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε:
1. Την γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου από τους παπαγάλους της καθημερινής αποχαύνωσης του φιλοθεάμονος κοινού. Ιδίως την δηλητηριώδη για το σύστημα επινόηση του συμψηφισμού.
2. Την εντεινόμενη πλέον αναταραχή στους δρόμους των Αθηνών, αλλά και άλλων πόλεων. (Εδώ προσθέστε και τον απρόβλεπτο παράγοντα της «τρομοκρατίας»).
3. Την απροθυμία της δεξιάς να αποχωρήσει από την εξουσία, στην οποία συγκρατείται πια με την ωμή στήριξη του εκδοτικο-επιχειρηματικού κατεστημένου και μόνον.
Το ΠαΣοΚ απέτυχε όλα αυτά τα χρόνια σε κάτι πολύ βασικό, που το είχε ανάγκη η χώρα:
Δεν κατόρθωσε να αναδείξει μια σύγχρονη παραγωγική επιχειρηματική τάξη. Σήμερα, οι παρασιτούντες εργολάβοι και οι τοκογλυφούντες εφοπλιστές δεν έχουν ανάγκη τα «πρωτοποριακά πειράματα» του Γ. Παπανδρέου. Έχοντας εξασφαλίσει απόλυτα την ηγεμονία τους στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, απλά θέλουν μια φιλική κυβέρνηση προκειμένου να διασώσουν τα πλούτη τους και να βγουν αλώβητοι από την μεγάλη κρίση. Τους είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της χώρας, της οικονομίας, ο «εκσυγχρονισμός» του κράτους, της κοινωνίας κλπ… Κι αφού δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τον «παράκλητό» τους στην ηγεσία του ΠαΣοΚ, ας είναι… Δεν υπάρχει μόνο ο δικομματισμός στη πολιτική ζωή!..
Υπάρχει κι ο φόβος. Που φυλάει τα έρημα…
Υπάρχει κι ο φόβος. Που φυλάει τα έρημα…
Το ερώτημα:
Αν το 1965 το λαϊκό κίνημα και οι σύστοιχες πολιτικές δυνάμεις, ήταν αδύναμοι και ανώριμοι να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για την (τότε) επερχόμενη χούντα, σήμερα υπάρχουν οι δικλείδες αυτές, της δύναμης και της ωριμότητας προκειμένου να αποφευχθεί η οπισθόδρομη και θλιβερή εξέλιξη;
Κ.Λ.
Κ.Λ.
1 σχόλιο:
1. Ο μόνος γνήσιος ιδιοκτήτης ΜΜΕ συνεπικορούμενος από εφοπλιστοεργολαβομιντιάδες επιθυμεί τον λεγόμενο ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ.
2. Ο μόνος από επιχειρηματίες που βγήκε από το κλασικό ελληνικό επιχειρηματικό πεδίο, κυνηγήθηκε άγρια. Αυτός φυσικά επέζησε αλλά ήρθαν ξανά οι Γερμανοί.
3. Αφού οι παραπάνω δεν γουστάρουν τον ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ Γ.Π., σκαρφίζονται διάφορα σενάρια, ο λαός τσιμπάει και τελεύταια ανακάλυψαν και τη συμπαθή τάξη των νοικοκυραίων.
Συμπέρασμα:
Προτιμώ τον Γ.Π. από οποιαδήποτε λύση θέλουν να με κάνουν να αποδεχτώ τα παπαγαλάκια της Μιχαλακοπούλου. Αυτοί που είδαν ότι ο αποτυχημένος υφυπουργός Ανάπτυξης ξαφνικά έγινε το σαϊνι στο Εθνικής Οικονομίας!
Υ.Γ. Τα παπαγαλάκια είδαν μάλιστα και μείωση της ψαλίδας, αν και κανένας δεν είδε έργο παρά κάτι κατραπακιές να πέφτουςν στους "νοικοκυραίους" από τα ΜΑΤ.
Δημοσίευση σχολίου