37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Ο κατήφορος συνεχίζεται…

Εν μέσω ενός πρωτόγνωρου και εντυπωσιακού κενού εξουσίας που αφήνει στο διάβα της αυτή η κυβέρνηση των τρύπιων τενεκέδων,
«πας ανήρ ξυλεύεται»…

Με λίγα κι απλά λόγια, την ώρα που οι επιτελείς της κυβερνησάρας του καραμανλή (για να μην τον αποκαλέσω χειρότερα), ως συνήθως, όρθιοι, πάνω από την τράπεζα εργασίας μελετούν τις δημοσκοπήσεις εν είδει χάρτου εδαφών προς ανακατάληψη, στα αγουροξυπνημένα Εξάρχεια, μερικοί μάγκες της ένοπλης «πάλης» ξαπλώνουν στα τυφλά ένα νεαρό ΜΑΤατζή των 700 ευρώ, γαζώνοντάς τον με τριάντα σφαίρες από καλάσνικοφ, θεωρώντας τον προφανώς υπεύθυνο για όλα όσα οι πολιτικοί και φυσικοί του αρχηγοί έχουν διαπράξει εδώ και πέντε χρόνια…

Η ανικανότητα, η αγριότητα, η θολή εικόνα ενός παρακράτους και η παντελής έλλειψη ευθύνης βυθίζουν τη χώρα ολοένα και πιο κάτω, σε βάθη που ως τώρα δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν. Κι αυτά που (μοιραία) ακολουθούν, σίγουρα δεν προοιωνίζονται τίποτε αισιόδοξο.
Όταν ένας πρωθυπουργός βγαίνει δημόσια και ομολογεί με χυδαία ωμότητα ότι «δεν είχα καταλάβει τίποτα», εννοώντας προφανώς ότι είναι βλαξ και εισπράττει ένα ομόθυμο δοξαστικό χειροκρότημα από ΟΛΟΥΣ τους βουλευτές του, που όρθιοι τον επευφημούν ως να επρόκειτο για τον ένδοξο στρατηγό που κατήγαγε κάποια νίκη μοναδική, τότε σίγουρα έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε ίχνος λογικής. Όταν οι υπεύθυνοι πολιτικοί εκφραστές του ημίσεως του ελληνικού λαού συμπεριφέρονται ως λοβοτομημένοι, τα πράγματα είναι εξόχως σοβαρά.

Κάποιοι προσπαθούν να ανακαλύψουν ομοιότητες της εποχής μας με εκείνη του 1908 – 1909, όπου εναγωνίως η Ελλάδα έψαχνε τον Βενιζέλο της, να εκφράσει τη νέα εποχή που οι παλαιοί και ευτελισμένοι πολιτικοί της δεν μπορούσαν. Τότε πράγματι, σε μια αγαστή σύμπνοια, λαός και στρατός, στα γεγονότα του Γουδή, κατάφεραν να σπρώξουν δυναμικά τη ρόδα της ιστορίας προς τα μπροστά.
«Ανόρθωση» ήταν τότε το σύνθημα της εποχής.
Σήμερα έχουμε το ένα χαρακτηριστικό – την ευτέλεια του πολιτικού βίου.
Έχουμε και την ανάγκη μιας νέας πορείας.
Δεν έχουμε όμως σύνθημα…
Δεν έχουμε αίτημα…
Η απαισιοδοξία κυριαρχεί.

(Μια καλομαθημένη κοινωνία βλέπει να βυθίζεται και ακόμα πιστεύει ότι της φταίνε άλλοι.
Συνωμοσίες εξυφαίνονται…
Για κάποιους περίεργους λόγους, διάφοροι Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι, τα έχουν βάλει με την Ελλάδα και έχουν εξαπολύσει τους πρακτόρους τους!..
Αστειότητες του επιπέδου της Αυριανής τείνουν να σιγοψιθυρίζονται ακόμα και μεταξύ αριστερών.
Έλεος!..)
Κ.Λ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)