Να χαιρετήσουμε και καλωσορίσουμε το blog της Ηδύλης μας!
marpresvblog.blogspot.com/
Καλοδιάβαστο!
Κ.Λ.
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
ΠΕΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ Σκέψεις για μια δολοφονική απόπειρα και τη βία ως πολιτική πράξη
Ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για διακοπές όταν συνέβη η απόπειρα δολοφονίας του Πέτρου Ευθυμίου (σημ. προς κάθε αναγνώστη της ανάρτησης που θεωρεί το χαρακτηρισμό υπερβολικό: Όταν χτυπάς στο κεφάλι κάποιον με μεταλλικό αντικείμενο οι πιθανότητες πρόκλησης του θανάτου του ή της βαριάς μόνιμης βλάβης είναι πολύ περισσότερες από 50%. Γι αυτό και την ορίζω ως δολοφονική απόπειρα). Δεν προλάβαινα να γράψω τις σκέψεις μου και όσα με σοκάρανε γύρω από από αυτό το περιστατικό. Αποφάσισα να τις γράψω, ετεροχρονισμένα, δραττόμενος της ευκαιρίας μιας διήμερης στάσης στην Αθήνα πριν συνεχίσω τις διακοπές μου, διότι θεωρώ το περιστατικό πολύ σοβαρό.
Το πρώτο πράγμα που με σοκάρισε ήταν η υποβάθμιση του περιστατικού από όλους, μηδέ του παθόντος εξαιρουμένου. Το ζήτημα αντιμετωπίστηκε από πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση περίπου ως μια συμβολική επίθεση επίθεση ενός πολιτικού και όχι ως αυτό που ήταν: ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ. Δεν έχει καμιά σχέση με το γιαούρτωμα, την εκτόξευση ενός αυγού ή μιας ντομάτας ή - έστω - ένα χαστούκι σε δημόσιο χώρο και παρουσία πλήθους παρισταμένων. Με τις παραπάνω πράξεις κάποιος, επιδιώκει να απαξιώσει δημόσια και συμβολικά ένα πολιτικό πρόσωπο. Δράστης και θύμα της επίθεσης κρίνονται επίσης δημόσια, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΖΩΗ Η Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ.
Δε μπορώ να μη σταθώ σε ένα σημείο της δολοφονικής απόπειρας κατά του Πέτρου Ευθυμίου. Ο δράστης επιτέθηκε στο θύμα από πίσω, σε στιγμή που τα χέρια του ήταν απασχολημένα - στο ένα κρατούσε βιβλία και με το άλλο κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας. Η απόπειρα αυτή δεν θα ήταν δυνατή αν ο Πέτρος Ευθυμίου - για τις πολιτικές απόψεις του οποίου έχω τη χειρότερη γνώμη - έκανε χρήση του δικαιώματος που έχει κάθε πρώην Υπουργός, να συνοδεύεται από έναν αστυνομικό σε κάθε του μετακίνηση. Με την έννοια αυτή ο δράστης δεν αποπειράθηκε να δολοφονήσει μονάχα τον Πέτρο Ευθυμίου. Στράφηκε εναντίον όλων όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια επιτηρούμενη κοινωνία, όλων όσοι θέλουμε να κυκλοφορούμε το βράδυ και να αισθανόμαστε ασφαλείς στους δρόμους, όλων όσοι απαιτούμε από τους πολιτικούς να συμπεριφέρονται ως πρώτοι μεταξύ ίσων και όχι ως πρίγκιπες. Αλλά και εναντίον όλων όσοι απαιτούμε τα αστυνομικά όργανα να διατίθενται για την προστασία των πολιτών και όχι μόνο για την προστασία κάποιων μεγαλοπιασμένων.
Το δεύτερο πράγμα που με σοκάρισε ήταν το πλήθος των σχολίων που κατέκλυσαν τις αναρτήσεις των blog τις σχετικές με το περιστατικό και συνοψίζονταν στο ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ή, ακόμα χειρότερα, έψεγαν το δράστη ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κι ακόμα περισσότερο με σοκάρισε ότι ουδείς αντέδρασε σε αυτό τον ορυμαγδο σχολίων αυτής της ποιότητας. Σαν να ήταν φυσιολογικό κάποιοι να απαιτούν τη δολοφονία κάποιου το μόνο έγκλημά του ήταν ότι διαφωνούσε μαζί τους. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που γέμισαν το διαδίκτυο με τα εμετικά αυτά σχόλια δεν είναι παρά η κορφή ενός παγόβουνου. Που καταδεικνύει τον εκφασισμό ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας. Που αγγίζει και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων που, θεωρητικά τουλάχιστον, διαθέτουν ανώτερη μόρφωση. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Ήταν αυτοί που στήριξαν τη Μουσολινική και τη Χιτλερική τρομοκρατία πριν οι Φασίστες και οι Ναζί καταλάβουν την εξουσία στο Μεσοπόλεμο. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν και δε θέλουν να ξέρουν τα δικαιώματά τους. Που αποφασίζουν πως η ζωή του άλλου, που σκέφτεται ή πράττει διαφορετικά δεν έχει αξία. Που περιμένουν ένα Ντούτσε, ένα Φύρερ, ένα Πατερούλη να τους κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή.
Εδώ οφείλουμε να μην παραβλέψουμε ότι η βία ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής έκφρασης έχει επιλεγεί κατά καιρούς και από τάσεις της Αριστεράς. Αρχής γενομένης από τους Αναρχικούς του 19ου αιώνα. Αλλά και από τα αντάρτικά πόλης της Ευρώπης στις δεκαετίες του '70 και του '80 (οι περιπτώσεις του ιρλανδικού IRA, όπως άλλωστε και του Φωτεινού Μονοπατιού στο Περού και των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη δεν εντάσσονται σε αυτή την περίπτωση, λόγω του ότι ούτε η δολοφονία ήταν αποκλειστική μέθοδος δράσης αυτών των οργανώσεων, αλλά, κυρίως, λόγω της παρουσίας παρακρατικών οργανώσεων της Άκρας Δεξιάς που δημιουργούσαν κλίμα Εμφυλίου Πολέμου).
Και ενώ οι Αναρχικοί, όχι στην Ελλάδα φυσικά, έχουν αναπτύξει πολύ σοβαρό διάλογο γύρω από το ουσιαστικό ερώτημα - ποιος και με ποιο δικαίωμα αυτοαναγορεύεται σε κριτή των πάντων με δικαίωμα ζωής και θανάτου επ' αυτών - στην Αριστερά τέτοιος διάλογος δεν έχει γίνει.
Οι μεν Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αλλά και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης καταδίκασαν την πολιτική δολοφονία ως μέθοδο δράσης χωρίς να αγγίξουν το ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η καταδίκη της δολοφονίας περιορίστηκε σε μια φοβική αντίδραση απέναντι σε αυτούς που τους κατάγγελλαν για «προδοσία των αξιών τους». Άφησαν έτσι το κυρίαρχο ερώτημα αναπάντητο. Οι δε δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν αρνηθεί να πάρουν θέση επί του θέματος. Με αποκορύφωμα, κάποιους καραγκιόζηδες - ευτυχώς πολύ λίγους - μάρτυρες υπεράσπισης στις δίκες της 17 Νοέμβρη, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο της βίας ως αυτοσκοπού της πολιτικής δράσης, σε σημείο που προκαλούσαν το εύλογο ερώτημα: «αφού ρε φίλε έχεις αυτές τις απόψεις γιατί τόσα χρόνια δεν ήσουν μαζί τους;».
Κάποτε στην Αριστερά πρέπει να τοποθετηθούμε στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής χωρίς περιστροφές. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην καλύτερη κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε, είτε είμαστε σοσιαλδημοκράτες, είτε κομμουνιστές είτε Αναρχικοί, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ, από την οποία πηγάζουν όλα τα άλλα. Τότε θα έχουμε κάνει πραγματικά ένα ουσιαστικό βήμα.
Γιάννης Χρ.
Το πρώτο πράγμα που με σοκάρισε ήταν η υποβάθμιση του περιστατικού από όλους, μηδέ του παθόντος εξαιρουμένου. Το ζήτημα αντιμετωπίστηκε από πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση περίπου ως μια συμβολική επίθεση επίθεση ενός πολιτικού και όχι ως αυτό που ήταν: ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ. Δεν έχει καμιά σχέση με το γιαούρτωμα, την εκτόξευση ενός αυγού ή μιας ντομάτας ή - έστω - ένα χαστούκι σε δημόσιο χώρο και παρουσία πλήθους παρισταμένων. Με τις παραπάνω πράξεις κάποιος, επιδιώκει να απαξιώσει δημόσια και συμβολικά ένα πολιτικό πρόσωπο. Δράστης και θύμα της επίθεσης κρίνονται επίσης δημόσια, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΖΩΗ Η Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ.
Δε μπορώ να μη σταθώ σε ένα σημείο της δολοφονικής απόπειρας κατά του Πέτρου Ευθυμίου. Ο δράστης επιτέθηκε στο θύμα από πίσω, σε στιγμή που τα χέρια του ήταν απασχολημένα - στο ένα κρατούσε βιβλία και με το άλλο κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας. Η απόπειρα αυτή δεν θα ήταν δυνατή αν ο Πέτρος Ευθυμίου - για τις πολιτικές απόψεις του οποίου έχω τη χειρότερη γνώμη - έκανε χρήση του δικαιώματος που έχει κάθε πρώην Υπουργός, να συνοδεύεται από έναν αστυνομικό σε κάθε του μετακίνηση. Με την έννοια αυτή ο δράστης δεν αποπειράθηκε να δολοφονήσει μονάχα τον Πέτρο Ευθυμίου. Στράφηκε εναντίον όλων όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια επιτηρούμενη κοινωνία, όλων όσοι θέλουμε να κυκλοφορούμε το βράδυ και να αισθανόμαστε ασφαλείς στους δρόμους, όλων όσοι απαιτούμε από τους πολιτικούς να συμπεριφέρονται ως πρώτοι μεταξύ ίσων και όχι ως πρίγκιπες. Αλλά και εναντίον όλων όσοι απαιτούμε τα αστυνομικά όργανα να διατίθενται για την προστασία των πολιτών και όχι μόνο για την προστασία κάποιων μεγαλοπιασμένων.
Το δεύτερο πράγμα που με σοκάρισε ήταν το πλήθος των σχολίων που κατέκλυσαν τις αναρτήσεις των blog τις σχετικές με το περιστατικό και συνοψίζονταν στο ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ή, ακόμα χειρότερα, έψεγαν το δράστη ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κι ακόμα περισσότερο με σοκάρισε ότι ουδείς αντέδρασε σε αυτό τον ορυμαγδο σχολίων αυτής της ποιότητας. Σαν να ήταν φυσιολογικό κάποιοι να απαιτούν τη δολοφονία κάποιου το μόνο έγκλημά του ήταν ότι διαφωνούσε μαζί τους. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που γέμισαν το διαδίκτυο με τα εμετικά αυτά σχόλια δεν είναι παρά η κορφή ενός παγόβουνου. Που καταδεικνύει τον εκφασισμό ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας. Που αγγίζει και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων που, θεωρητικά τουλάχιστον, διαθέτουν ανώτερη μόρφωση. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Ήταν αυτοί που στήριξαν τη Μουσολινική και τη Χιτλερική τρομοκρατία πριν οι Φασίστες και οι Ναζί καταλάβουν την εξουσία στο Μεσοπόλεμο. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν και δε θέλουν να ξέρουν τα δικαιώματά τους. Που αποφασίζουν πως η ζωή του άλλου, που σκέφτεται ή πράττει διαφορετικά δεν έχει αξία. Που περιμένουν ένα Ντούτσε, ένα Φύρερ, ένα Πατερούλη να τους κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή.
Εδώ οφείλουμε να μην παραβλέψουμε ότι η βία ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής έκφρασης έχει επιλεγεί κατά καιρούς και από τάσεις της Αριστεράς. Αρχής γενομένης από τους Αναρχικούς του 19ου αιώνα. Αλλά και από τα αντάρτικά πόλης της Ευρώπης στις δεκαετίες του '70 και του '80 (οι περιπτώσεις του ιρλανδικού IRA, όπως άλλωστε και του Φωτεινού Μονοπατιού στο Περού και των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη δεν εντάσσονται σε αυτή την περίπτωση, λόγω του ότι ούτε η δολοφονία ήταν αποκλειστική μέθοδος δράσης αυτών των οργανώσεων, αλλά, κυρίως, λόγω της παρουσίας παρακρατικών οργανώσεων της Άκρας Δεξιάς που δημιουργούσαν κλίμα Εμφυλίου Πολέμου).
Και ενώ οι Αναρχικοί, όχι στην Ελλάδα φυσικά, έχουν αναπτύξει πολύ σοβαρό διάλογο γύρω από το ουσιαστικό ερώτημα - ποιος και με ποιο δικαίωμα αυτοαναγορεύεται σε κριτή των πάντων με δικαίωμα ζωής και θανάτου επ' αυτών - στην Αριστερά τέτοιος διάλογος δεν έχει γίνει.
Οι μεν Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αλλά και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης καταδίκασαν την πολιτική δολοφονία ως μέθοδο δράσης χωρίς να αγγίξουν το ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η καταδίκη της δολοφονίας περιορίστηκε σε μια φοβική αντίδραση απέναντι σε αυτούς που τους κατάγγελλαν για «προδοσία των αξιών τους». Άφησαν έτσι το κυρίαρχο ερώτημα αναπάντητο. Οι δε δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν αρνηθεί να πάρουν θέση επί του θέματος. Με αποκορύφωμα, κάποιους καραγκιόζηδες - ευτυχώς πολύ λίγους - μάρτυρες υπεράσπισης στις δίκες της 17 Νοέμβρη, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο της βίας ως αυτοσκοπού της πολιτικής δράσης, σε σημείο που προκαλούσαν το εύλογο ερώτημα: «αφού ρε φίλε έχεις αυτές τις απόψεις γιατί τόσα χρόνια δεν ήσουν μαζί τους;».
Κάποτε στην Αριστερά πρέπει να τοποθετηθούμε στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής χωρίς περιστροφές. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην καλύτερη κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε, είτε είμαστε σοσιαλδημοκράτες, είτε κομμουνιστές είτε Αναρχικοί, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ, από την οποία πηγάζουν όλα τα άλλα. Τότε θα έχουμε κάνει πραγματικά ένα ουσιαστικό βήμα.
Γιάννης Χρ.
ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
(ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ... ΣΤΟ INTERNA-CORPORIS)
Από την κρίση του ΠΑΣΟΚ (ή το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως διατείνεται ο φιλελεύθερος τζουτζές), πάμε τώρα σε μια άλλη κρίση, παγκόσμιων διαστάσεων, που είναι η διατροφική κρίση. Στο www.interna-corporis.blogspot.com ανέβασα μόλις πιο πριν ένα άρθρο μου για αυτό το θέμα, που το έγραψα για το επόμενο Resistencias και που θα πάρει κάποιον καιρό για να βγει, εγώ όμως βιάζομαι να σας το κοινοποιήσω. Είναι κρίμα που πέφτει κολλητά με το ενδιαφέρον κείμενο για το ΠΑΣΟΚ, όμως υπάρχουν περιθώρια για συζήτηση και επί των δυο κειμένων.
Γιώργος
Από την κρίση του ΠΑΣΟΚ (ή το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως διατείνεται ο φιλελεύθερος τζουτζές), πάμε τώρα σε μια άλλη κρίση, παγκόσμιων διαστάσεων, που είναι η διατροφική κρίση. Στο www.interna-corporis.blogspot.com ανέβασα μόλις πιο πριν ένα άρθρο μου για αυτό το θέμα, που το έγραψα για το επόμενο Resistencias και που θα πάρει κάποιον καιρό για να βγει, εγώ όμως βιάζομαι να σας το κοινοποιήσω. Είναι κρίμα που πέφτει κολλητά με το ενδιαφέρον κείμενο για το ΠΑΣΟΚ, όμως υπάρχουν περιθώρια για συζήτηση και επί των δυο κειμένων.
Γιώργος
Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008
Το Τέλος του Πα.Σο.Κ.
Μέσα στον γενικό προβληματισμό για την κατάσταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις προοπτικές του, έχουν βγει και κάποιες απόψεις που έστω καλυμμένα, θέτουν ζήτημα ολοκλήρωσης του κύκλου του κόμματος.
Από αυτές τις απόψεις ξεχωρίζω την άποψη Χρυσοχοϊδη που έθεσε επί κυβέρνησης Σημίτη θέμα αλλαγής ονόματος (τι άλλο μπορεί να σήμαινε, στο βάθος, αυτή η σκέψη, εκτός από τέλος εποχής ΠΑ.ΣΟ.Κ;) και την άποψη Σκανδαλίδη που διατυπώθηκε πρόσφατα και αναφέρεται σε δομή, λειτουργία, σχέσεις και πρακτικές, με την προτροπή για ανασύσταση από μηδενική βάση, πράγμα που ισοδυναμεί ουσιαστικά με δημιουργία νέου κόμματος.
Οι διακοπές φίλε Κώστα δεν προσφέρονται μόνο για ραστώνη αλλά και για ξεκαθάρισμα μυαλού από την τύρβη της καθημερινότητας που μας καθηλώνει και μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα με καινούργια ματιά. Ανοίγοντας λοιπόν που και που την τηλεόραση και παρακολουθώντας τον εκπρόσωπο τύπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μιλάει, ένοιωσα την μελαγχολία του τέλους, αυτή που μας πιάνει ξαφνικά και συνειδητοποιούμε, συχνά με τρόμο, ότι κάτι σημαντικό για τη ζωή μας έχει τελειώσει.
Αυτό το συναίσθημα το έχω ξανανοιώσει στην πολιτική, τότε που έκλεισα πίσω μου την πόρτα της παραδοσιακής αριστεράς και της σοβιετολαγνείας και όταν διεπίστωσα ότι ο μαρξισμός δε μπορεί να βοηθήσει στη συγκρότηση μιας δίκαιης και ευημερούσας κοινωνίας και η αγωνία μας να περισώσουμε τα κουρέλια του, να τον εξελίξουμε ή να τον αλλάξουμε, είναι μάλλον αδυναμία να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, να απαλλαγούμε από συναισθηματικά βαρύδια, να αναγνωρίσουμε ψυχολογικές «τρύπες».
Σε αντίθεση με τον Γιάννη Χρ. που αποκηρύσσει την ανδρεοπαπανδρεϊκή περίοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ υπεραμύνεται της σημιτικής διακυβέρνησης την οποία εξυμνεί, διαχωρίζοντας τον Σημίτη από το κόμμα (ή το μόρφωμα) που υπήρξε γνήσιο και αποκλειστικό τέκνο Παπανδρέου, προσωπικά πιστεύω ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλώς γεννήθηκε και καλώς πεθαίνει. Θα συμπληρώσω δε, ότι για τον θάνατό του δεν ευθύνεται κανένας, ούτε Γιώργης, ούτε Βαγγέλης, ούτε Κωστής, ούτε ο Χατζηπετρής, όπως για τον θάνατο της Ε.Σ.Σ.Δ. δεν ευθύνεται ο Γκορμπατσώφ και για τον θάνατο ενός γέρου 110 χρονών δεν ευθύνεται ο γιατρός.
Ας γυρίσουμε λοιπόν το χρόνο πίσω, να θυμηθούμε τη ζωή του μακαρίτη, καθώς είθισται.
Στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, το αίτημα για δημιουργία μιας συμπαγούς κεντροαριστερής εκπροσώπησης, αποτέλεσμα της επιθυμίας, κουρασμένων και κορεσμένων από ατελέσφορους αγώνες, αριστερών να κινηθούν προς ρεαλιστικότερες λύσεις αλλά και παραδοσιακών κεντρώων να απαλλαγούν από την ασφυκτική αγκάλη των προστατών, ντόπιων και ξένων, βρήκε ιδανική εκπροσώπηση στο πρόσωπο του Ανδρέα.
Η στρατιωτική δικτατορία ενίσχυσε τη λάμψη του αδιάλλακτου Ανδρέα ο οποίος με τη μεταπολίτευση βρήκε τρόπο να προσεγγίσει και μαρξιστικές δυνάμεις που άφηνε ορφανές η κατάρρευση της χούντας, η οποία όσο κυβερνούσε δικαίωνε την αυτόνομη, παράνομη ύπαρξή τους.
Βέβαια, στις πρώτες εκλογές, ο λαός γύρισε την πλάτη στα προχωρημένα συνθήματα και κοίταξε να σιγουρέψει τη νεαρή Δημοκρατία, ψηφίζοντας Καραμανλή και απογοητεύοντας με ένα μικρό ποσοστό τον Ανδρέα.
Όσο όμως σιγουρευόταν η δημοκρατία και συνάμα παρέμενε ζωντανή η ανάμνηση της χούντας και των υπεύθυνων για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, τόσο κέρδιζε έδαφος η προοπτική για αλλαγή με τον Ανδρέα. Οι κεντροαριστεροί, θύματα οι περισσότεροι της μεταπολεμικής πολιτικής της κυρίαρχης δεξιάς, δεν αρκούνταν στην ψευτοσυχώρεση. Θέλανε τη δικαίωση. Το όχημα ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οδηγός ο Ανδρέας.
Κι εδώ είναι το ζήτημα. Το ’81 πραγματοποιήθηκαν και με το πολύ παραπάνω όλα όσα θέλαμε και ζητούσαμε σύντροφε Γιάννη. Άλλο αν αυτά είχαν και εφιαλτικές πλευρές που δεν είχαμε προβλέψει ή δεν είχαμε καταλάβει. Μη ξεχνάς άλλωστε και τον θαυμασμό μας για την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, μέσα από τα κείμενα του Μπετελέμ!
Τι λέγαμε λοιπόν; Δεν αρκεί η κυβέρνηση, πρέπει να πάρουμε και την εξουσία, διαφορετικά θα μας ρίξουνε σε έξη μήνες. Η εξουσία περνάει μέσα από την άλωση του κράτους. Έτσι κι έγινε. Θα μου πεις, εμείς δε λέγαμε να πλακώσει ο συφερτός και να κάνει πλιάτσικο. Μπα; Ξέρεις εσύ καμιά αλλαγή, καμιά επανάσταση, να κατέλαβε την εξουσία και να στελέχωσε τους μηχανισμούς η εκλεκτή πρωτοπορία; Γι αυτό την έκανε ο Τσε από την Κούβα και πήρε των οματιών του;
Μόλις ανοίξει η κερκόπορτα μπουκάρει ο όχλος και όποιος προλάβει . Άλλωστε, σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε προσπάθεια αξιολόγησης είναι ακόμη πιο ύποπτη κι επικίνδυνη.
Αυτά για το κράτος και τους πρασινοφρουρούς που ευτυχώς δεν συναγωνίστηκαν σε επιτεύγματα τους λατρεμένους μας ερυθροφρουρούς του Μάο. Όμως ο όχλος δεν ασχολείται με ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Του αρκούν τα υλικά προνόμια. Σε επίπεδο θεωρίας και κουλτούρας ανέλαβαν οι πάσης φύσεως αριστεροί που δεν πρέπει να έχουν κανένα παράπονο γιατί κυριάρχησαν σε όλα τα πόστα του πολιτισμού, ορισμένοι άσκησαν και αριστερή τρομοκρατία και στο τέλος μερικοί βγήκαν και παραπονούμενοι γιατί δεν πρόλαβαν το καλύτερο στη μοιρασιά. Δίκαια διαμαρτύρονται εδώ οι Γιανναράδες για τη φάπα που έπεφτε σύννεφο στα Πανεπιστήμια από το αριστερό κατεστημένο!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα αναγνώρισε την αντίσταση και έδωσε συντάξεις, έκανε μεταρρύθμιση στην Παιδεία και έφτιαξε ένα νόμο πλαίσιο που παραχωρούσε μπόλικη εξουσία στους σπουδαστές και τις οργανώσεις τους όπως το θέλαμε, άσχετο αν αυτό γύρισε μπούμεραγκ και έκανε το Πανεπιστήμιο και την εκλογή των διδασκόντων παρακμιακή διαδικασία συναλλαγής που δεν ξέρουμε πως θα μαζευτεί! Αν θυμάστε φίλοι, τότε κι εμείς, σαν ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, ρίχναμε σχεδόν όλο το βάρος στη μεγαλύτερη δυνατή παρέμβαση των μαθητών στις αποφάσεις που αφορούσαν στο σχολείο, εστιάζοντας στην πολιτική και εμφορούμενοι από την άποψη ότι προηγείται η πολιτική επικράτηση η οποία λύνει ως δια μαγείας τα εκπαιδευτικά προβλήματα. Καμία προσπάθεια αναλυτικής προσέγγισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των στόχων της, σε στενή συνεργασία με όλους αυτούς που είχαν τις γνώσεις, το όραμα και τη θέληση να το κάνουν. Πολιτική επικράτηση! Αυτό ηχεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα από τις αριστερές οργανώσεις και συσπειρώσεις στα Πανεπιστήμια! Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από τη μαγική σκέψη;
Ας συνεχίσουμε όμως. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψήφισε ένα νομοσχέδιο για τον συνδικαλισμό που έδινε τεράστια δύναμη στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζομένων (ευχαριστώ τον φίλο Απ.Ιφ. που μου το επισήμανε σε προφορική επικοινωνία). Αυτό το ζητούσαμε. Η δυναμική που αναπτύχθηκε και η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι άλλου παππά ευαγγέλιο και δεν αφορά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ειδικότερα τον Ανδρέα.
Να πάω στο οικογενειακό δίκαιο, να πάω στη δικαιοσύνη, στους συνεταιρισμούς, στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα θεσμοθετούσε και πρόσφερε τα εργαλεία, ξεπερνώντας προσδοκίες. Ο λόγος για την αποτυχία ή τη στασιμότητα πολλών από αυτά τα εγχειρήματα δεν ήταν φυσικά ότι δεν τα προώθησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είτε επρόκειτο για υπερτιμημένα σχήματα από την αριστερή πολιτική αντίληψη (κοινωνικοποιήσεις) είτε για πολύ προχωρημένους θεσμούς για την ανώριμη ελληνική πραγματικότητα (οικογενειακό δίκαιο-συνεταιρισμοί).
Σε ότι αφορά δε την οικονομική πολιτική, ποιος θα έκανε περισσότερα από τον Ανδρέα; Σαρωτικές αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, δραματική μείωση της ψαλίδας των μισθών στο δημόσιο, Α.Τ.Α. Το αγροτικό εισόδημα με τις επιδοτήσεις απογειώνεται. Οι συντάξεις αυξάνονται. Οι μη προνομιούχοι ανασαίνουν για τα καλά.
Ας πάμε όμως και στο προνομιακό γήπεδο του Γιάννη, την εξωτερική πολιτική. Ούτε εκεί φάνηκε ασυνεπής ο Ανδρέας που δεδομένης τότε της ισορροπίας του τρόμου Η.Π.Α.-Ε.Σ.Σ.Δ. προέκρινε τον δρόμο των αδεσμεύτων και τη σύσφιξη των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο. Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ο.Κ. κινήθηκε σαν άτακτο παιδί, μη ξεχνάμε όμως ότι στα άτακτα παιδιά συχνά κάνουν τα χατίρια γιατί δεν τα θεωρούν δεδομένα. Έτσι και η πολιτική του Ανδρέα δε στέρησε από τη χώρα ούτε επιδοτήσεις, ούτε επωφελείς συμφωνίες. Όσο για τα ελληνοτουρκικά, έκανε και τους τσαμπουκάδες του, έκανε και τα Νταβός του και γενικά με την τακτική του δεν εκτέθηκε και ας γκρινιάζανε οι σύμμαχοι.
Ο ίδιος ο Ανδρέας στη μετα-Μητσοτάκη εποχή, βλέπει τις τεράστιες αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον και επαναπροσανατολίζει την πολιτική του, δίνει βαρύτητα στην ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, κάνει την κίνηση με την αίτηση της Κύπρου για ένταξη και προετοιμάζει ουσιαστικά τις συνθήκες για την εποχή Σημίτη. Τεράστια προσφορά του Ανδρέα ότι κληροδοτεί ουσιαστικά στον Σημίτη τον εκλογικό μηχανισμό και την εκλογική πελατεία. Όχι βέβαια το κόμμα, το οποίο ουσιαστικά κι ο Ανδρέας έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια. Θέλω να πω ότι ο Σημίτης δεν θα γινότανε ποτέ πρωθυπουργός, αν δεν είχε δημιουργήσει την εκλογική βάση ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο Ανδρέας.
Κι έρχεται η κατά τη γνώμη μου Χρυσή Εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, η κυβέρνηση Σημίτη. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει σαφή στρατηγική και σπουδαία τακτική, μη ξεχνάμε όμως ότι και οι επιλογές γίνονται πιο συγκεκριμένες λόγω της διεθνούς συγκυρίας. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν πια αδέσμευτοι και ο στόχος είναι σαφής : Να κάτσεις στο τραπέζι των ισχυρών. Ο Σημίτης εκμεταλλεύεται όλα τα ατού, παλαιό μέλος της κοινότητας, «αδέσμευτο» παρελθόν, καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, αξιόπιστο προφίλ. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ωφέλιμου εταίρου. Από την άλλη, όλοι οι στόχοι του υλοποιούνται : Ένταξη στην Ο.Ν.Ε. και στη ζώνη του ευρώ. Ανάληψη και ουσιαστικά διεκπεραίωση Ολυμπιάδας με πραγματοποίηση πολύ μεγάλων έργων υποδομής.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα του Σημίτη; Γιατί η δημοφιλία του, κυρίως μέσα στα πλαίσια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καταποντίζεται; Γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταβαραθρώνεται;
Η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί που την εντοπίζουν πολλοί. Ότι τάχαμου φταίει η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας του Σημίτη, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου ή η ακρίβεια με την είσοδο του ευρώ. Φταίει ότι ο Σημίτης δεν είναι πια ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Για τη διεθνη συγκυρία τάπαμε. Το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες» είναι πια για το μουσείο της Ακρόπολης και τη Χρυσή Αυγή. Οι μη προνομιούχοι δεν είναι οι εργάτες, γιατί οι έλληνες πολίτες εργάτες είναι ελάχιστοι και οι μετανάστες δεν αποτελούν τάξη γιατί ακόμη και η διαμονή στην Ελλάδα, για τους περισσότερους, είναι προσωρινή. Να μην παρεξηγηθώ. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα του εργαζόμενου και την οργάνωση να τα υποστηρίξουν και να πολεμήσουν γι αυτά. Μπορούμε όμως να πούμε ότι ένα προοδευτικό κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα θα τους εκφράσει; Θα τους υποστηρίξει, θα ενδιαφερθεί αλλά δεν θα τους εκφράσει. Όπως δεν θα εκφράσει τους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, δεν θα εκφράσει κανέναν. Απλά θα φροντίσει να έχει πρόγραμμα που να στοχεύει στη δημιουργία συνθηκών, όπου οι πολίτες θα μπορούν, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους και των επιλογών τους να ικανοποιούνται σε ένα φυσικό περιβάλλον που προστατεύεται και περιφρουρείται.
Για να έχει ο υπάλληλος δουλειά πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις, για να αμείβεται καλά ο υπάλληλος, πρέπει να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις. Σήμερα ο επιχειρηματίας δεν είναι κατά κανόνα γόνος επιχειρηματικής οικογένειας ώστε να μιλάμε για κλειστές κάστες που πρέπει να σπάσουν. Πολύ λίγες επιχειρήσεις βασίζονται σε μεγάλα πάγια κεφάλαια. Αλλά για να γίνεις επιχειρηματίας πρέπει να αναλάβεις επιχειρηματικό ρίσκο που φυσικά οι περισσότεροι το αποφεύγουν και προτιμούν την υπαλληλική σχέση. Το προοδευτικό κόμμα δε μπορεί να υποστηρίξει μονομερώς αυτούς που ασφαλώς δουλεύουν αλλά αρνούνται να αναλάβουν ρίσκο. Άλλωστε δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από τον επιχειρηματία που καάθεται και καπνίζει το πούρο του (πούσαι ρε Γιάννη) και τον υπάλληλο που μόνο αυτός δουλεύει. Συνήθως ο επιχειρηματίας δεν ξέρει τι σημαίνει ωράριο και αργία.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λοιπόν είναι τελειωμένο εδώ και καιρό. Η παρουσία του είναι ενοχλητική γιατί προσπαθεί να είναι κάτι που δεν είναι, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για να παρουσιαστεί ιδεολογικά διαφοροποιημένο από τη Ν.Δ. και να δικαιολογήσει τη συγκεκριμμένη συσπείρωση ατόμων κάτω από τη σημαία του.
Αντίθετα η Ν.Δ. δεν ενοχλεί γιατί δεν καμώνεται και δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη ιδεολογική αναφορά, πράγμα που τώρα της είναι χρήσιμο. Είναι μια παρέα της κακιάς ώρας που κάνει πολιτική της κακιάς ώρας αλλά λέει κάτι που φαίνεται σωστό κι ας μην είναι: Κι εσείς τα ίδια κάνατε. Αυτό στ’ αυτιά του κόσμου ακούγεται, δεν είστε πια ΠΑ.ΣΟ.Κ., είστε σαν κι εμάς, οπότε τι θέλετε;
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τελείωσε. Αυτό που περιμένει ο κόσμος ν’ ακούσει δεν είναι ιδεολογικά φληναφήματα, αλλά ξεκάθαρες κουβέντες από κάποιους που θα εμπιστευτεί. Αυτές είναι οι αξίες που έχουν προτεραιότητα στη ζωή και στην κοινωνία, έτσι θα κοιτάξουμε να τις διασφαλίσουμε, δε μας ενδιαφέρει αν και οι άλλοι λένε τα ίδια, εμείς θα κάνουμε τη δουλειά καλύτερα.
Χαίρετε, φιλελεύθερος τζουτζές.
Από αυτές τις απόψεις ξεχωρίζω την άποψη Χρυσοχοϊδη που έθεσε επί κυβέρνησης Σημίτη θέμα αλλαγής ονόματος (τι άλλο μπορεί να σήμαινε, στο βάθος, αυτή η σκέψη, εκτός από τέλος εποχής ΠΑ.ΣΟ.Κ;) και την άποψη Σκανδαλίδη που διατυπώθηκε πρόσφατα και αναφέρεται σε δομή, λειτουργία, σχέσεις και πρακτικές, με την προτροπή για ανασύσταση από μηδενική βάση, πράγμα που ισοδυναμεί ουσιαστικά με δημιουργία νέου κόμματος.
Οι διακοπές φίλε Κώστα δεν προσφέρονται μόνο για ραστώνη αλλά και για ξεκαθάρισμα μυαλού από την τύρβη της καθημερινότητας που μας καθηλώνει και μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα με καινούργια ματιά. Ανοίγοντας λοιπόν που και που την τηλεόραση και παρακολουθώντας τον εκπρόσωπο τύπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μιλάει, ένοιωσα την μελαγχολία του τέλους, αυτή που μας πιάνει ξαφνικά και συνειδητοποιούμε, συχνά με τρόμο, ότι κάτι σημαντικό για τη ζωή μας έχει τελειώσει.
Αυτό το συναίσθημα το έχω ξανανοιώσει στην πολιτική, τότε που έκλεισα πίσω μου την πόρτα της παραδοσιακής αριστεράς και της σοβιετολαγνείας και όταν διεπίστωσα ότι ο μαρξισμός δε μπορεί να βοηθήσει στη συγκρότηση μιας δίκαιης και ευημερούσας κοινωνίας και η αγωνία μας να περισώσουμε τα κουρέλια του, να τον εξελίξουμε ή να τον αλλάξουμε, είναι μάλλον αδυναμία να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, να απαλλαγούμε από συναισθηματικά βαρύδια, να αναγνωρίσουμε ψυχολογικές «τρύπες».
Σε αντίθεση με τον Γιάννη Χρ. που αποκηρύσσει την ανδρεοπαπανδρεϊκή περίοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ υπεραμύνεται της σημιτικής διακυβέρνησης την οποία εξυμνεί, διαχωρίζοντας τον Σημίτη από το κόμμα (ή το μόρφωμα) που υπήρξε γνήσιο και αποκλειστικό τέκνο Παπανδρέου, προσωπικά πιστεύω ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλώς γεννήθηκε και καλώς πεθαίνει. Θα συμπληρώσω δε, ότι για τον θάνατό του δεν ευθύνεται κανένας, ούτε Γιώργης, ούτε Βαγγέλης, ούτε Κωστής, ούτε ο Χατζηπετρής, όπως για τον θάνατο της Ε.Σ.Σ.Δ. δεν ευθύνεται ο Γκορμπατσώφ και για τον θάνατο ενός γέρου 110 χρονών δεν ευθύνεται ο γιατρός.
Ας γυρίσουμε λοιπόν το χρόνο πίσω, να θυμηθούμε τη ζωή του μακαρίτη, καθώς είθισται.
Στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, το αίτημα για δημιουργία μιας συμπαγούς κεντροαριστερής εκπροσώπησης, αποτέλεσμα της επιθυμίας, κουρασμένων και κορεσμένων από ατελέσφορους αγώνες, αριστερών να κινηθούν προς ρεαλιστικότερες λύσεις αλλά και παραδοσιακών κεντρώων να απαλλαγούν από την ασφυκτική αγκάλη των προστατών, ντόπιων και ξένων, βρήκε ιδανική εκπροσώπηση στο πρόσωπο του Ανδρέα.
Η στρατιωτική δικτατορία ενίσχυσε τη λάμψη του αδιάλλακτου Ανδρέα ο οποίος με τη μεταπολίτευση βρήκε τρόπο να προσεγγίσει και μαρξιστικές δυνάμεις που άφηνε ορφανές η κατάρρευση της χούντας, η οποία όσο κυβερνούσε δικαίωνε την αυτόνομη, παράνομη ύπαρξή τους.
Βέβαια, στις πρώτες εκλογές, ο λαός γύρισε την πλάτη στα προχωρημένα συνθήματα και κοίταξε να σιγουρέψει τη νεαρή Δημοκρατία, ψηφίζοντας Καραμανλή και απογοητεύοντας με ένα μικρό ποσοστό τον Ανδρέα.
Όσο όμως σιγουρευόταν η δημοκρατία και συνάμα παρέμενε ζωντανή η ανάμνηση της χούντας και των υπεύθυνων για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, τόσο κέρδιζε έδαφος η προοπτική για αλλαγή με τον Ανδρέα. Οι κεντροαριστεροί, θύματα οι περισσότεροι της μεταπολεμικής πολιτικής της κυρίαρχης δεξιάς, δεν αρκούνταν στην ψευτοσυχώρεση. Θέλανε τη δικαίωση. Το όχημα ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οδηγός ο Ανδρέας.
Κι εδώ είναι το ζήτημα. Το ’81 πραγματοποιήθηκαν και με το πολύ παραπάνω όλα όσα θέλαμε και ζητούσαμε σύντροφε Γιάννη. Άλλο αν αυτά είχαν και εφιαλτικές πλευρές που δεν είχαμε προβλέψει ή δεν είχαμε καταλάβει. Μη ξεχνάς άλλωστε και τον θαυμασμό μας για την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, μέσα από τα κείμενα του Μπετελέμ!
Τι λέγαμε λοιπόν; Δεν αρκεί η κυβέρνηση, πρέπει να πάρουμε και την εξουσία, διαφορετικά θα μας ρίξουνε σε έξη μήνες. Η εξουσία περνάει μέσα από την άλωση του κράτους. Έτσι κι έγινε. Θα μου πεις, εμείς δε λέγαμε να πλακώσει ο συφερτός και να κάνει πλιάτσικο. Μπα; Ξέρεις εσύ καμιά αλλαγή, καμιά επανάσταση, να κατέλαβε την εξουσία και να στελέχωσε τους μηχανισμούς η εκλεκτή πρωτοπορία; Γι αυτό την έκανε ο Τσε από την Κούβα και πήρε των οματιών του;
Μόλις ανοίξει η κερκόπορτα μπουκάρει ο όχλος και όποιος προλάβει . Άλλωστε, σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε προσπάθεια αξιολόγησης είναι ακόμη πιο ύποπτη κι επικίνδυνη.
Αυτά για το κράτος και τους πρασινοφρουρούς που ευτυχώς δεν συναγωνίστηκαν σε επιτεύγματα τους λατρεμένους μας ερυθροφρουρούς του Μάο. Όμως ο όχλος δεν ασχολείται με ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Του αρκούν τα υλικά προνόμια. Σε επίπεδο θεωρίας και κουλτούρας ανέλαβαν οι πάσης φύσεως αριστεροί που δεν πρέπει να έχουν κανένα παράπονο γιατί κυριάρχησαν σε όλα τα πόστα του πολιτισμού, ορισμένοι άσκησαν και αριστερή τρομοκρατία και στο τέλος μερικοί βγήκαν και παραπονούμενοι γιατί δεν πρόλαβαν το καλύτερο στη μοιρασιά. Δίκαια διαμαρτύρονται εδώ οι Γιανναράδες για τη φάπα που έπεφτε σύννεφο στα Πανεπιστήμια από το αριστερό κατεστημένο!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα αναγνώρισε την αντίσταση και έδωσε συντάξεις, έκανε μεταρρύθμιση στην Παιδεία και έφτιαξε ένα νόμο πλαίσιο που παραχωρούσε μπόλικη εξουσία στους σπουδαστές και τις οργανώσεις τους όπως το θέλαμε, άσχετο αν αυτό γύρισε μπούμεραγκ και έκανε το Πανεπιστήμιο και την εκλογή των διδασκόντων παρακμιακή διαδικασία συναλλαγής που δεν ξέρουμε πως θα μαζευτεί! Αν θυμάστε φίλοι, τότε κι εμείς, σαν ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, ρίχναμε σχεδόν όλο το βάρος στη μεγαλύτερη δυνατή παρέμβαση των μαθητών στις αποφάσεις που αφορούσαν στο σχολείο, εστιάζοντας στην πολιτική και εμφορούμενοι από την άποψη ότι προηγείται η πολιτική επικράτηση η οποία λύνει ως δια μαγείας τα εκπαιδευτικά προβλήματα. Καμία προσπάθεια αναλυτικής προσέγγισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των στόχων της, σε στενή συνεργασία με όλους αυτούς που είχαν τις γνώσεις, το όραμα και τη θέληση να το κάνουν. Πολιτική επικράτηση! Αυτό ηχεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα από τις αριστερές οργανώσεις και συσπειρώσεις στα Πανεπιστήμια! Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από τη μαγική σκέψη;
Ας συνεχίσουμε όμως. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψήφισε ένα νομοσχέδιο για τον συνδικαλισμό που έδινε τεράστια δύναμη στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζομένων (ευχαριστώ τον φίλο Απ.Ιφ. που μου το επισήμανε σε προφορική επικοινωνία). Αυτό το ζητούσαμε. Η δυναμική που αναπτύχθηκε και η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι άλλου παππά ευαγγέλιο και δεν αφορά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ειδικότερα τον Ανδρέα.
Να πάω στο οικογενειακό δίκαιο, να πάω στη δικαιοσύνη, στους συνεταιρισμούς, στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα θεσμοθετούσε και πρόσφερε τα εργαλεία, ξεπερνώντας προσδοκίες. Ο λόγος για την αποτυχία ή τη στασιμότητα πολλών από αυτά τα εγχειρήματα δεν ήταν φυσικά ότι δεν τα προώθησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είτε επρόκειτο για υπερτιμημένα σχήματα από την αριστερή πολιτική αντίληψη (κοινωνικοποιήσεις) είτε για πολύ προχωρημένους θεσμούς για την ανώριμη ελληνική πραγματικότητα (οικογενειακό δίκαιο-συνεταιρισμοί).
Σε ότι αφορά δε την οικονομική πολιτική, ποιος θα έκανε περισσότερα από τον Ανδρέα; Σαρωτικές αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, δραματική μείωση της ψαλίδας των μισθών στο δημόσιο, Α.Τ.Α. Το αγροτικό εισόδημα με τις επιδοτήσεις απογειώνεται. Οι συντάξεις αυξάνονται. Οι μη προνομιούχοι ανασαίνουν για τα καλά.
Ας πάμε όμως και στο προνομιακό γήπεδο του Γιάννη, την εξωτερική πολιτική. Ούτε εκεί φάνηκε ασυνεπής ο Ανδρέας που δεδομένης τότε της ισορροπίας του τρόμου Η.Π.Α.-Ε.Σ.Σ.Δ. προέκρινε τον δρόμο των αδεσμεύτων και τη σύσφιξη των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο. Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ο.Κ. κινήθηκε σαν άτακτο παιδί, μη ξεχνάμε όμως ότι στα άτακτα παιδιά συχνά κάνουν τα χατίρια γιατί δεν τα θεωρούν δεδομένα. Έτσι και η πολιτική του Ανδρέα δε στέρησε από τη χώρα ούτε επιδοτήσεις, ούτε επωφελείς συμφωνίες. Όσο για τα ελληνοτουρκικά, έκανε και τους τσαμπουκάδες του, έκανε και τα Νταβός του και γενικά με την τακτική του δεν εκτέθηκε και ας γκρινιάζανε οι σύμμαχοι.
Ο ίδιος ο Ανδρέας στη μετα-Μητσοτάκη εποχή, βλέπει τις τεράστιες αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον και επαναπροσανατολίζει την πολιτική του, δίνει βαρύτητα στην ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, κάνει την κίνηση με την αίτηση της Κύπρου για ένταξη και προετοιμάζει ουσιαστικά τις συνθήκες για την εποχή Σημίτη. Τεράστια προσφορά του Ανδρέα ότι κληροδοτεί ουσιαστικά στον Σημίτη τον εκλογικό μηχανισμό και την εκλογική πελατεία. Όχι βέβαια το κόμμα, το οποίο ουσιαστικά κι ο Ανδρέας έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια. Θέλω να πω ότι ο Σημίτης δεν θα γινότανε ποτέ πρωθυπουργός, αν δεν είχε δημιουργήσει την εκλογική βάση ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο Ανδρέας.
Κι έρχεται η κατά τη γνώμη μου Χρυσή Εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, η κυβέρνηση Σημίτη. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει σαφή στρατηγική και σπουδαία τακτική, μη ξεχνάμε όμως ότι και οι επιλογές γίνονται πιο συγκεκριμένες λόγω της διεθνούς συγκυρίας. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν πια αδέσμευτοι και ο στόχος είναι σαφής : Να κάτσεις στο τραπέζι των ισχυρών. Ο Σημίτης εκμεταλλεύεται όλα τα ατού, παλαιό μέλος της κοινότητας, «αδέσμευτο» παρελθόν, καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, αξιόπιστο προφίλ. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ωφέλιμου εταίρου. Από την άλλη, όλοι οι στόχοι του υλοποιούνται : Ένταξη στην Ο.Ν.Ε. και στη ζώνη του ευρώ. Ανάληψη και ουσιαστικά διεκπεραίωση Ολυμπιάδας με πραγματοποίηση πολύ μεγάλων έργων υποδομής.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα του Σημίτη; Γιατί η δημοφιλία του, κυρίως μέσα στα πλαίσια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καταποντίζεται; Γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταβαραθρώνεται;
Η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί που την εντοπίζουν πολλοί. Ότι τάχαμου φταίει η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας του Σημίτη, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου ή η ακρίβεια με την είσοδο του ευρώ. Φταίει ότι ο Σημίτης δεν είναι πια ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Για τη διεθνη συγκυρία τάπαμε. Το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες» είναι πια για το μουσείο της Ακρόπολης και τη Χρυσή Αυγή. Οι μη προνομιούχοι δεν είναι οι εργάτες, γιατί οι έλληνες πολίτες εργάτες είναι ελάχιστοι και οι μετανάστες δεν αποτελούν τάξη γιατί ακόμη και η διαμονή στην Ελλάδα, για τους περισσότερους, είναι προσωρινή. Να μην παρεξηγηθώ. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα του εργαζόμενου και την οργάνωση να τα υποστηρίξουν και να πολεμήσουν γι αυτά. Μπορούμε όμως να πούμε ότι ένα προοδευτικό κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα θα τους εκφράσει; Θα τους υποστηρίξει, θα ενδιαφερθεί αλλά δεν θα τους εκφράσει. Όπως δεν θα εκφράσει τους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, δεν θα εκφράσει κανέναν. Απλά θα φροντίσει να έχει πρόγραμμα που να στοχεύει στη δημιουργία συνθηκών, όπου οι πολίτες θα μπορούν, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους και των επιλογών τους να ικανοποιούνται σε ένα φυσικό περιβάλλον που προστατεύεται και περιφρουρείται.
Για να έχει ο υπάλληλος δουλειά πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις, για να αμείβεται καλά ο υπάλληλος, πρέπει να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις. Σήμερα ο επιχειρηματίας δεν είναι κατά κανόνα γόνος επιχειρηματικής οικογένειας ώστε να μιλάμε για κλειστές κάστες που πρέπει να σπάσουν. Πολύ λίγες επιχειρήσεις βασίζονται σε μεγάλα πάγια κεφάλαια. Αλλά για να γίνεις επιχειρηματίας πρέπει να αναλάβεις επιχειρηματικό ρίσκο που φυσικά οι περισσότεροι το αποφεύγουν και προτιμούν την υπαλληλική σχέση. Το προοδευτικό κόμμα δε μπορεί να υποστηρίξει μονομερώς αυτούς που ασφαλώς δουλεύουν αλλά αρνούνται να αναλάβουν ρίσκο. Άλλωστε δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από τον επιχειρηματία που καάθεται και καπνίζει το πούρο του (πούσαι ρε Γιάννη) και τον υπάλληλο που μόνο αυτός δουλεύει. Συνήθως ο επιχειρηματίας δεν ξέρει τι σημαίνει ωράριο και αργία.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λοιπόν είναι τελειωμένο εδώ και καιρό. Η παρουσία του είναι ενοχλητική γιατί προσπαθεί να είναι κάτι που δεν είναι, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για να παρουσιαστεί ιδεολογικά διαφοροποιημένο από τη Ν.Δ. και να δικαιολογήσει τη συγκεκριμμένη συσπείρωση ατόμων κάτω από τη σημαία του.
Αντίθετα η Ν.Δ. δεν ενοχλεί γιατί δεν καμώνεται και δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη ιδεολογική αναφορά, πράγμα που τώρα της είναι χρήσιμο. Είναι μια παρέα της κακιάς ώρας που κάνει πολιτική της κακιάς ώρας αλλά λέει κάτι που φαίνεται σωστό κι ας μην είναι: Κι εσείς τα ίδια κάνατε. Αυτό στ’ αυτιά του κόσμου ακούγεται, δεν είστε πια ΠΑ.ΣΟ.Κ., είστε σαν κι εμάς, οπότε τι θέλετε;
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τελείωσε. Αυτό που περιμένει ο κόσμος ν’ ακούσει δεν είναι ιδεολογικά φληναφήματα, αλλά ξεκάθαρες κουβέντες από κάποιους που θα εμπιστευτεί. Αυτές είναι οι αξίες που έχουν προτεραιότητα στη ζωή και στην κοινωνία, έτσι θα κοιτάξουμε να τις διασφαλίσουμε, δε μας ενδιαφέρει αν και οι άλλοι λένε τα ίδια, εμείς θα κάνουμε τη δουλειά καλύτερα.
Χαίρετε, φιλελεύθερος τζουτζές.
Κυριακή 24 Αυγούστου 2008
Alea jacta est... (κοινώς, είμαστε για το γάιδαρο καβάλα!..)
Όλο αυτό το διάστημα που οι διακοπές (αααχ…) με κράτησαν μακριά από την άμεση επαφή με το μπλογκ μας, ευρισκόμενος σε position difficile, αδυνατούσα να εκφέρω κι εγώ την ταπεινή μου γνώμη σε όλα όσα τεκταίνοντο στον μικρόκοσμό μας…
Τώρα όμως που γύρισα και αναμνησκόμενος τα όσα βιαστικά διάβαζα σε κάτι lap-top της συμφοράς, πληρώνοντας δύο ευρόπουλα το ημίωρο, κατά τη διάρκεια των διακοπών, νοιώθω την ανάγκη έστω και με τρόπο αποσπασματικό, να πω κι εγώ την παπάρα μου:
Τώρα όμως που γύρισα και αναμνησκόμενος τα όσα βιαστικά διάβαζα σε κάτι lap-top της συμφοράς, πληρώνοντας δύο ευρόπουλα το ημίωρο, κατά τη διάρκεια των διακοπών, νοιώθω την ανάγκη έστω και με τρόπο αποσπασματικό, να πω κι εγώ την παπάρα μου:
1. Φιλελεύθερε τζουτζέ: Γιατί βρε αθεόφοβε κάθε 23 Ιουλίου εκάστου
έτους, μες την κάψα του καλοκαιριού, νοιώθεις την ανάγκη να τρέχεις στο Προεδρικό Μέγαρο, φορώντας την άβολη κουστουμιά, που εξ επί τούτου αγόρασες, να περιφέρεσαι σαν αργόσχολος στο παχύ γρασίδι του κήπου, «στα κασμήρια σου σφιγμένος», που θάλεγε κι ο Στελλάρας και να ατενίζεις ενεός το κάθε νεότευκτο λαμόγιο (Τσίπρας π.χ) να κάνει το κομμάτι του σε βάρος σου; Και σε βάρος μας;Η αντίσταση στη χούντα ήταν γούστο και καμάρι σου… Και στάση ζωής. Πέραν τούτου… Έασον αυτοίς χαίρειν!.. (Κοινώς, γράφτους στ’ αρχίδια σου.)
2. Γιάννη Χρ.: Εκτός των θερμών συγχαρητηρίων για την άοκνη προσπάθεια που κατέβαλες για να κρατήσεις το μπλογκάκι μας ζωντανό όλες αυτές τις ερωτικές νύχτες του Αυγουστιάτικου φεγγαριού, θα πρέπει να παρατηρήσω ότι κάπου υπερέβαλες εαυτόν… Προκάλεσες... Kαι μοιραία προκλήθηκες… Γίναμε θέμα γενικώς… Αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι αντεπεξήλθες των προκλήσεων, κάνοντας χρήση του εξαιρετικού μίγματος εγγλέζικου φλέγματος και λιμανίσιας βρωμόγλωσσας, που από μικρό παιδί σε διακρίνει.
3. Le canard (η κάπως έτσι τέλος πάντων): Άκου φίλε μου, εμείς εδώ δεν είμαστε τα φερέφωνα ή οι απολογητές κανενός, πολύ περισσότερο του παλιού φίλου και συντρόφου μας Δημήτρη Κουφοντίνα… Έχει τα κότσια και τις δυνατότητες να απαντά σε αυτά που τον ενδιαφέρουν από άλλα μέσα…
Εμείς μένουμε και θα μένουμε μέχρι το τέλος έξω από κάθε παιχνίδι ή παιχνιδάκι της (όποιας) πολιτικής.
Τα εσωτερικά της 17Ν μας απασχολούν όσο απασχολούν τους περισσότερους Έλληνες… Τίποτε περισσότερο… Καθείς εφ’ ω ετάχθη και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
4. Γιώργο (διάλεξε κι εσύ ένα ψευδώνυμο, να σε ξεχωρίζουνε, που να πάρει): Τι θάλεγες για μια πιο εμπεριστατωμένη προσέγγιση της ιδέας που είχες για την «Αριστοτέλεια λογική»; Κάπως καθυστερημένα στο προτείνω, αλλά με προβλημάτισε αυτός ο Μισεά, που με βασάνισε αρκούντως στις διακοπές. Περιμένω θετική αντίδραση…
5. Γιώργο Κουτς: Είπαμε, ηθικό ακμαίο και κομμένα ποτά και τσιγάρα… Από δω και μπρος νηστεία και προσευχή, αδερφέ μου, για να προφτάσουμε να δούμε το θρίαμβο του φωτός επί του σκότους!.. Ούτως ή άλλως εμείς οι δυο, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, (αλλά δεν το κάνουμε θέμα!)..
Κ.Λ.
(η φωτο άσχετη αλλά το φεγγάρι πάντα έχει κάτι να πει)
Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008
Στα καθ' ημάς και πάλι...
Μετά από ένα όργιο καθησιού σ' ένα μπαλκόνι, με θέα το απέραντο γαλάζιο της "Νάξος", επέστρεψα κι εγώ στα καθ' ημάς.
Ιδρωμένος πια, κάθομαι στο γραφειάκι μου και προσπαθώ να κάνω αρχή, να αναπληρώσω τον Γιάννη Χρ. που με ηρωική προσπάθεια κράτησε το μπλογκ μας ανοικτό, ζωντανό, όλο αυτό το διάστημα - κάνοντάς μας και θέμα μάλιστα λόγω Τσίπρα - και που τώρα φαντάζομαι δικαίως θα πλατσουρίζει σε κάποια θάλασσα της "Σάμος"...
Αλλά δύσκολα τα πράγματα...
Όσο κι αν προσπαθώ...
Η σκέψη μου βρίσκεται εκεί...
Κι όλο ανοίγω το φάκελο με τις φωτογραφίες... Κι όλο κοιτάζω εκείνη με το "κρασάκι του Λαας" (κι όχι του Τσου), με το οποίο συνόδευα τις λιχουδιές που μου ετοίμαζε κάθε μεσημέρι η κυρά μου και τις απολάμβανα ως σύγχρονος μπέης, βυθίζοντας το λάγνο βλέμμα μου στην απεραντοσύνη της πλανεύτρας...
Πού θα πάει όμως, του χρόνου (καλά νάμαστε αδέρφια) θα ξανακάνουμε διάλλειμμα...
Α, Γιωργάρα μου (Κουτσ.), όλο το μπλογκ σου εύχεται περαστικά και σιδερένιος.
Και οι κακές συνήθειες κομμένες, έτσι; Προσέχουμε για να έχουμε...
Κ.Λ.
Ιδρωμένος πια, κάθομαι στο γραφειάκι μου και προσπαθώ να κάνω αρχή, να αναπληρώσω τον Γιάννη Χρ. που με ηρωική προσπάθεια κράτησε το μπλογκ μας ανοικτό, ζωντανό, όλο αυτό το διάστημα - κάνοντάς μας και θέμα μάλιστα λόγω Τσίπρα - και που τώρα φαντάζομαι δικαίως θα πλατσουρίζει σε κάποια θάλασσα της "Σάμος"...
Αλλά δύσκολα τα πράγματα...
Όσο κι αν προσπαθώ...
Η σκέψη μου βρίσκεται εκεί...
Κι όλο ανοίγω το φάκελο με τις φωτογραφίες... Κι όλο κοιτάζω εκείνη με το "κρασάκι του Λαας" (κι όχι του Τσου), με το οποίο συνόδευα τις λιχουδιές που μου ετοίμαζε κάθε μεσημέρι η κυρά μου και τις απολάμβανα ως σύγχρονος μπέης, βυθίζοντας το λάγνο βλέμμα μου στην απεραντοσύνη της πλανεύτρας...
Πού θα πάει όμως, του χρόνου (καλά νάμαστε αδέρφια) θα ξανακάνουμε διάλλειμμα...
Α, Γιωργάρα μου (Κουτσ.), όλο το μπλογκ σου εύχεται περαστικά και σιδερένιος.
Και οι κακές συνήθειες κομμένες, έτσι; Προσέχουμε για να έχουμε...
(Και για όσους δυσπιστούν, αυτό είναι το λάγνο βλέμμα μου...)
Κ.Λ.
Λίγο κρασί... λίγο θάλασσα...
Συγγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα τώρα είναι υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης, ή είναι η... Αλίκη στον Ναυτικό;
Απορώ τι έχουν δώσει στον ελληνικό λαό να πίνει...
Τι πίνουμε και δεν μας πειράζει τίποτε πια;
(Λέτε να ρίχνουνε τίποτε στο νεράκι;)
Κ.Λ.
Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008
Περί ντόπας και διατροφικών συμπληρωμάτων
«Δεν υπάρχει ντόπα, υπάρχουν κμονάχα διατροφικά συμπληρώματα», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Πύρρος Δήμας., με τη συνήθη αφοπλιστική του ειλικρίνεια. «Αν δεν πάρεις διατροφικά συμπληρώματα δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξεις τα δεκάωρα της καθημερινής εντατικής προπόνησης, που συνεπάγεται ο πρωταθλητισμός», συμπλήρωσε.
Και έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρωταθλητισμός είναι μια υπερεντατική απασχόληση. Το σώμα καταπονείται πέρα από τα όρια της φυσικής του αντοχής. Και ο μόνος τρόπος να αντέξει αυτή την καταπόνηση και να βελτιώνει ο αθλητής τις επιδόσεις του είναι να παίρνει διατροφικά συμπληρώματα. Τα οποία παρέχουν οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες.
Οι οποίες κάθε τόσο εισάγουν στην αγορά ένα νέο κοκτέηλ πιο αποτελεσματικό. Κι αφού αποκομίσουν τα προβλεπόμενα κέρδη, βαφτίζουν το κοκτέηλ επικίνδυνο - όταν έχουν και το μαχαίρι έχουν και το πεπόνι ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τι ισχύει και τι όχι - και βεβαίως προμηθεύουν τα εργαστήρια που είναι επιφορτισμένα με την ανίχνευση των απαγορευμένων ουσιών με το απαραίτητο τεστ. Πάντα με το αζημίωτο φυσικά.
Γιατί η Παγκόσμια Υπηρεσία Αντιντόπινγκ (WADA) δεν αστειεύεται. Οι έλεγχοι έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο στόχος για «καθαρούς Αγώνες» είναι πλέον προτεραιότητα της ΔΟΕ σε κάθε Ολυμπιακή διοργάνωση. Βέβαια το ντόπινγκ εξελίσσεται και αυτό. Με τη μορφή των «διατροφικών συμπληρωμάτων» που περιγράψαμε. Έχουν περάσει οι εποχές που οι πρωταθλήτριες στα 30 τους χρόνια εξαφανίζονταν λόγω αλλαγής φύλλου και οι πρωταθλητές πέθαιναν στα 35 τους από μυστηριώδεις καρκίνους. Τώρα οι πρωταθλήτριες και όμορφες είναι και παιδιά κάνουν. Και δεν είναι λίγοι οι πρωταθλητές που έχουν φθάσει τα 50 χωρίς να έχουν εμφανή τουλάχιστον προβλήματα υγείας. Με δυο λόγια τα «διατροφικά συμπληρώματα» δε σκοτώνουν πια, άμεσα τουλάχιστον.
Σε αυτό το παιγνίδι εισβάλλουν συχνά - πυκνά διάφορα μ ικρομάγαζα οι ιδιοκτήτες των οποίων νομίζουν ότι θα πιάσουν την καλή. ει΄σαγουν ένα αντίγραφο κάποιου «διατροφικού συμπληρώματος» σε χαμηλή τιμή και απευθύνονται κυρίως σε πρωταθλητές φτωχών χωρών, που δεν έχουν και πολλά χρήματα. Ή σε εξυπνάκηδες τσιφούτηδες. Στους πελάτες αυτών των μικρομάγαζων επιπίπτει η δαμόκλειος σπάθη της WADA.
Και επειδή εμείς οι Έλληνες νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι και όλοι οι άλλοι Κουτόφραγκοι - άλλωστε η κυρία Φανή Χαλκιά το είχε πει ξεκάθαρα στις δηλώσεις της μετά από το χρυσό μετάλλιο το 2004, «εμείς οι Έλληνες έχουμε τον πρωταθλητισμό στα γονίδιά μας», όλοι οι άλλοι είναι καταδικασμένοι, από καταβολής κόσμοιυ και στο διηνεκές να βλέπουν τη πλάτη μας - πιστεύουμε ότι θα πάρουμε ολυμπιακά μετάλλια ψωνίζοντας «διατροφικά συμπληρώματα» από τους πειρατές και όχι από τους «επίσημους προμηθιευτές». Κι επειδή το έξυπνο πουλί από τημύτη πιάνεται, αισίως 15 πρωταθλητές μας - και έπεται συνέχεια λένε ανεπιβεβαίωτες φήμες - πιάστηκαν στα πράσα.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει πάντως στην υπόθεση Κεντέρη - Θάνου, που είναι εντελώς διαφορετικής φύσης. Η BALCO ήταν ένα μικρομάγαζο στην Καλιφόρνια που είχε κατορθώσει να συνεχίσει να ποτίζει τους πελάτες του με απαγορευμένη ουσία, χωρίς τα τεστ των επίσημων προμηθευτών να μπορούν να την εντοπίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν όλο και περισσότεροι πρωταθλητές να αφήνουν τους επίσημους προμηθευτές και να απευθύνονται στη BALCO, που ήταν και φθηνότερη γιατί πούλαγε μόνο μέσω διαδικτύου.
Για να μπορέσουν οι επίσημοι προμηθευτές να τη βγάλουν από τη μέση χρειάστηκε το κάρφωμα ενός καψούρη: του πρώην συζύγου της Μάριον Τζόουνς. Η συνέχεια ήταν απλή. Μπουκάρησε στη BALCO η Εφορεία για να ελέγξει, τάχατες, το ενδεχόμενο φοροδιαφυγής. Κι έτσι, εκτός από τη φοροδιαφυγή, βρήκαν και το πελατολόγιό της. Κι όσους ήταν σε αυτό τους ξέσκισαν. Η Μάριον Τζόουνς αυτή τη στιγμή είναι στη φυλακή. Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο πρώην σύζυγό της και μπαμπά του παιδιού της Τιμ Μοντγκόμερι. Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να τη γλυτώσουν ο Κεντέρης και η Θάνου!
Αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει είναι η εμμονή των Ελλήνων προπονητών να αγοράζουν «διατροφικά συμπληρώματα» από αμφίβολης ποιότητας μαγαζιά. Και το μείζον ερώτημα είναι: Είναι τσιγκούνες οι ελληνικές Ομοσπονδίες ή οι προπονητές βγάζουν μέσω αυτής της μεθόδου το κάτι τις τους παραπάνω;
Γιάννης Χρ.
Και έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρωταθλητισμός είναι μια υπερεντατική απασχόληση. Το σώμα καταπονείται πέρα από τα όρια της φυσικής του αντοχής. Και ο μόνος τρόπος να αντέξει αυτή την καταπόνηση και να βελτιώνει ο αθλητής τις επιδόσεις του είναι να παίρνει διατροφικά συμπληρώματα. Τα οποία παρέχουν οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες.
Οι οποίες κάθε τόσο εισάγουν στην αγορά ένα νέο κοκτέηλ πιο αποτελεσματικό. Κι αφού αποκομίσουν τα προβλεπόμενα κέρδη, βαφτίζουν το κοκτέηλ επικίνδυνο - όταν έχουν και το μαχαίρι έχουν και το πεπόνι ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τι ισχύει και τι όχι - και βεβαίως προμηθεύουν τα εργαστήρια που είναι επιφορτισμένα με την ανίχνευση των απαγορευμένων ουσιών με το απαραίτητο τεστ. Πάντα με το αζημίωτο φυσικά.
Γιατί η Παγκόσμια Υπηρεσία Αντιντόπινγκ (WADA) δεν αστειεύεται. Οι έλεγχοι έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο στόχος για «καθαρούς Αγώνες» είναι πλέον προτεραιότητα της ΔΟΕ σε κάθε Ολυμπιακή διοργάνωση. Βέβαια το ντόπινγκ εξελίσσεται και αυτό. Με τη μορφή των «διατροφικών συμπληρωμάτων» που περιγράψαμε. Έχουν περάσει οι εποχές που οι πρωταθλήτριες στα 30 τους χρόνια εξαφανίζονταν λόγω αλλαγής φύλλου και οι πρωταθλητές πέθαιναν στα 35 τους από μυστηριώδεις καρκίνους. Τώρα οι πρωταθλήτριες και όμορφες είναι και παιδιά κάνουν. Και δεν είναι λίγοι οι πρωταθλητές που έχουν φθάσει τα 50 χωρίς να έχουν εμφανή τουλάχιστον προβλήματα υγείας. Με δυο λόγια τα «διατροφικά συμπληρώματα» δε σκοτώνουν πια, άμεσα τουλάχιστον.
Σε αυτό το παιγνίδι εισβάλλουν συχνά - πυκνά διάφορα μ ικρομάγαζα οι ιδιοκτήτες των οποίων νομίζουν ότι θα πιάσουν την καλή. ει΄σαγουν ένα αντίγραφο κάποιου «διατροφικού συμπληρώματος» σε χαμηλή τιμή και απευθύνονται κυρίως σε πρωταθλητές φτωχών χωρών, που δεν έχουν και πολλά χρήματα. Ή σε εξυπνάκηδες τσιφούτηδες. Στους πελάτες αυτών των μικρομάγαζων επιπίπτει η δαμόκλειος σπάθη της WADA.
Και επειδή εμείς οι Έλληνες νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι και όλοι οι άλλοι Κουτόφραγκοι - άλλωστε η κυρία Φανή Χαλκιά το είχε πει ξεκάθαρα στις δηλώσεις της μετά από το χρυσό μετάλλιο το 2004, «εμείς οι Έλληνες έχουμε τον πρωταθλητισμό στα γονίδιά μας», όλοι οι άλλοι είναι καταδικασμένοι, από καταβολής κόσμοιυ και στο διηνεκές να βλέπουν τη πλάτη μας - πιστεύουμε ότι θα πάρουμε ολυμπιακά μετάλλια ψωνίζοντας «διατροφικά συμπληρώματα» από τους πειρατές και όχι από τους «επίσημους προμηθιευτές». Κι επειδή το έξυπνο πουλί από τημύτη πιάνεται, αισίως 15 πρωταθλητές μας - και έπεται συνέχεια λένε ανεπιβεβαίωτες φήμες - πιάστηκαν στα πράσα.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει πάντως στην υπόθεση Κεντέρη - Θάνου, που είναι εντελώς διαφορετικής φύσης. Η BALCO ήταν ένα μικρομάγαζο στην Καλιφόρνια που είχε κατορθώσει να συνεχίσει να ποτίζει τους πελάτες του με απαγορευμένη ουσία, χωρίς τα τεστ των επίσημων προμηθευτών να μπορούν να την εντοπίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν όλο και περισσότεροι πρωταθλητές να αφήνουν τους επίσημους προμηθευτές και να απευθύνονται στη BALCO, που ήταν και φθηνότερη γιατί πούλαγε μόνο μέσω διαδικτύου.
Για να μπορέσουν οι επίσημοι προμηθευτές να τη βγάλουν από τη μέση χρειάστηκε το κάρφωμα ενός καψούρη: του πρώην συζύγου της Μάριον Τζόουνς. Η συνέχεια ήταν απλή. Μπουκάρησε στη BALCO η Εφορεία για να ελέγξει, τάχατες, το ενδεχόμενο φοροδιαφυγής. Κι έτσι, εκτός από τη φοροδιαφυγή, βρήκαν και το πελατολόγιό της. Κι όσους ήταν σε αυτό τους ξέσκισαν. Η Μάριον Τζόουνς αυτή τη στιγμή είναι στη φυλακή. Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο πρώην σύζυγό της και μπαμπά του παιδιού της Τιμ Μοντγκόμερι. Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να τη γλυτώσουν ο Κεντέρης και η Θάνου!
Αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει είναι η εμμονή των Ελλήνων προπονητών να αγοράζουν «διατροφικά συμπληρώματα» από αμφίβολης ποιότητας μαγαζιά. Και το μείζον ερώτημα είναι: Είναι τσιγκούνες οι ελληνικές Ομοσπονδίες ή οι προπονητές βγάζουν μέσω αυτής της μεθόδου το κάτι τις τους παραπάνω;
Γιάννης Χρ.
Κυριακή 17 Αυγούστου 2008
ΚΟΣΣΟΒΟ, ΝΟΤΙΑ ΟΣΣΕΤΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ...
Υπόγειες διαδρομές ντόμινο ή «τρεχάτε ποδαράκια μου και πού να σας προλάβω»
Σε δεινή θέση βρίσκεται, για πολλοστή φορά από την αποφράδα εκείνη ημέρα κατά την οποία οι Ελληνοκύπριοι αντέταξαν ένα «υπερήφανο ΟΧΙ» στο «εκπορευόμενο από τα σκοτεινά κέντρα του Αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και του Τουρκικού επεκτατισμού» σχέδιο Ανάν η ελληνική και κυπριακή διπλωματία.
Στα χρόνια αυτά είδαμε:
Πρώτα ήρθε η κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου. Εύλογη ήταν η αμηχανία της ελληνικής διπλωματίας. Διότι ναι μεν, μετά από όσα συνέβησαν στο Κόσσοβο από το 1988 και μετά, η ανεξαρτησία του ήταν, εκ των πραγμάτων, μονόδρομος, ήρθε όμως με τρόπο που συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Και επιβεβαιώνοντας τη ρήση, «μακάριοι οι κατέχοντες».
Η ρωσική διπλωματία είχε αντιδράσει υπενθυμίζοντας στη Δύση ότι, ανάλογες καταστάσεις υπήρχαν στη Νότια Οσσετία και την Αμπχαζία και ότι η αναγνώριση του Κοσσόβου από τη Δύση της επέτρεπε να δράσει ανάλογα σε αυτές τις δυο περιοχές. Ουδείς έλαβε σοβαρά υπ' όψιν τις προειδοποιήσεις του ισπανικού ΥΠΕΞ ότι η Μόσχα θα υλοποιούσε τις απειλές της σε πρώτη ευκαιρία.
Ακολούθησαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, στα οποία αποδείχτηκε ότι ενώ οι Ρώσοι έπαιζαν και παίζουν σκάκι - κάτι που ευτυχώς πράττει και η «παλαιά Ευρώπη» - οι Αμερικανοί παίζουν μπαρμπούτι. Με τις γνωστές συνέπειες.
Εκείνο που έγινε όμως σαφές με τον πλέον οδυνηρό τρόπο στην ελληνική διπλωματία είναι ότι, τα όσα έγιναν χθες στο Κόσσοβο και θα επαναληφθούν αύριο στη Νότιο Οσσετία και την Αμπχαζία - ίσως και στην Ουκρανία - είναι πολύ πιθανό να επαναληφθούν μεθαύριο, αν οι ύστατες συνομιλίες για την επανένωση του νησιού δεν ευδοκιμήσουν, στην Κύπρο.
Κι όμως οι κίνδυνοι που εγκυμονούσε η κατάσταση στον Καύκασο, σε συνδυασμό με την επικείμενη ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, ήταν σαφείς το 2004. Η σώφρων πολιτική της υπεράσπισης του Σχεδίου Ανάν, που, με βαρύ προσωπικό πολιτικό κόστος, επέλεξαν οι Σημίτης - Παπανδρέου, εγκαταλείφθηκε υπέρ της πολιτικής «της μη λύσης» από την κυβέρνηση της ΝΔ. Η οποία αν είχε βάλει πάγο στον Τασούλη, δε θα είχε κανένα πολιτικό κόστος, μιας και ήταν δεδομένη η υποστήριξη που θα της παρείχε επί του προκειμένου η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Συνδυασμός ιδεολογικών αγκυλώσεων και απύθμενης βλακείας.
Υπάρχει πάντως και μια αχτίδα αισιοδοξίας. Ο «στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα» Δημήτρης Χριστόφιας έχει αποδυθεί σ' έναν αγώνα ενάντια στο ρολόι για μια λύση του Κυπριακού. Σε αυτή του την προσπάθεια έχει δυο πλεονεκτήματα.
Το πρώτο είναι ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλή Ταλάτ έχτισε, όπως και ο Δημήτρης Χριστόφιας, την πολιτική του καριέρα στην προσπάθεια προσέγγισης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Το δεύτερο είναι ότι, εξ αιτίας της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτειακής κρίσης που μαστίζει την Τουρκία η τελευταία είναι υποχρεωμένη σε ρόλο κομπάρσου.
Ωστόσο τα πλεονεκτήματα αυτά δεν κάνουν εύκολο το έργο των Χριστόφια - Ταλάτ. Προϋπόθεση για την επίτευξη συμφωνίας είναι να καθορίσει η κάθε κοινότητα την κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία δεν μπορεί να κάνει περαιτέρω υποχωρήσεις. Και οι μεν Τουρκοκύπριοι έχουν ορίσει τη δική τους κόκκινη γραμμή. Συνοψίζεται στο «τίποτα λιγότερο από το Σχέδιο Ανάν».
Εναπόκειται στους Ελληνοκύπριοιυς να ορίσουν τη δική τους κόκκινη γραμμή. Γνωρίζοντας ότι η επανένωση του νησιού ή θα γίνει άμεσα και με παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους πιθανότατα περισσότερες από αυτές που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν - σε ό,τι αφορά στην τουρκική στρατιωτική παρουσία αυτό είναι δεδομένο - ή δε θα γίνει ποτέ.
Κι αν κρίνουν ότι δεν είναι σε θέση ή δε θέλουν να κάνουν αυτές τις παραχωρήσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη θεσμοθέτηση της Διχοτόμησης με το λιγότερο επαχθή τρόπο. Προτείνοντας, έναντι ανταλλαγμάτων, την άμεση ένταξη της Βόρειας Κύπρου στην ΕΕ. Και ρίχνοντας όλο τους το βάρος προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο κι αν φαίνεται ήττα μια τέτοια εξέλιξη, αν επιτευχθεί, αφ' ενός θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, αν όλα πάνε καλά, σε απώτερο μέλλον για την επανένωση του νησιού, αφ' ετέρου θα περιορίσει δραστικά τα όποια περιθώρια πρωτοβουλιών της Τουρκίας στο μέλλον. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Γιάννης Χρ.
Σε δεινή θέση βρίσκεται, για πολλοστή φορά από την αποφράδα εκείνη ημέρα κατά την οποία οι Ελληνοκύπριοι αντέταξαν ένα «υπερήφανο ΟΧΙ» στο «εκπορευόμενο από τα σκοτεινά κέντρα του Αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και του Τουρκικού επεκτατισμού» σχέδιο Ανάν η ελληνική και κυπριακή διπλωματία.
Στα χρόνια αυτά είδαμε:
- Τους εταίρους μας στην ΕΕ να πολλαπλασιάζουν τις πιέσεις σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου για άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων.
- Τον «υπερήφανο» Τασούλη Παπαδόπουλο να μην έχει το θάρρος να θέσει βέτο στο άνοιγμα νέων κεφαλαίων της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, παρά την προκλητική άρνηση της τελευταίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως όφειλε να έχει πράξει, σύμφωνα με τη διαδικασία του Ελσίνκι, την οποία είχε απορρίψει ως «μη συμφέρουσα την Ελλάδα» ο έτερος φωστήρας της διπλωματίας κ. Μολυβιάτης.
Πρώτα ήρθε η κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου. Εύλογη ήταν η αμηχανία της ελληνικής διπλωματίας. Διότι ναι μεν, μετά από όσα συνέβησαν στο Κόσσοβο από το 1988 και μετά, η ανεξαρτησία του ήταν, εκ των πραγμάτων, μονόδρομος, ήρθε όμως με τρόπο που συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Και επιβεβαιώνοντας τη ρήση, «μακάριοι οι κατέχοντες».
Η ρωσική διπλωματία είχε αντιδράσει υπενθυμίζοντας στη Δύση ότι, ανάλογες καταστάσεις υπήρχαν στη Νότια Οσσετία και την Αμπχαζία και ότι η αναγνώριση του Κοσσόβου από τη Δύση της επέτρεπε να δράσει ανάλογα σε αυτές τις δυο περιοχές. Ουδείς έλαβε σοβαρά υπ' όψιν τις προειδοποιήσεις του ισπανικού ΥΠΕΞ ότι η Μόσχα θα υλοποιούσε τις απειλές της σε πρώτη ευκαιρία.
Ακολούθησαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, στα οποία αποδείχτηκε ότι ενώ οι Ρώσοι έπαιζαν και παίζουν σκάκι - κάτι που ευτυχώς πράττει και η «παλαιά Ευρώπη» - οι Αμερικανοί παίζουν μπαρμπούτι. Με τις γνωστές συνέπειες.
Εκείνο που έγινε όμως σαφές με τον πλέον οδυνηρό τρόπο στην ελληνική διπλωματία είναι ότι, τα όσα έγιναν χθες στο Κόσσοβο και θα επαναληφθούν αύριο στη Νότιο Οσσετία και την Αμπχαζία - ίσως και στην Ουκρανία - είναι πολύ πιθανό να επαναληφθούν μεθαύριο, αν οι ύστατες συνομιλίες για την επανένωση του νησιού δεν ευδοκιμήσουν, στην Κύπρο.
Κι όμως οι κίνδυνοι που εγκυμονούσε η κατάσταση στον Καύκασο, σε συνδυασμό με την επικείμενη ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, ήταν σαφείς το 2004. Η σώφρων πολιτική της υπεράσπισης του Σχεδίου Ανάν, που, με βαρύ προσωπικό πολιτικό κόστος, επέλεξαν οι Σημίτης - Παπανδρέου, εγκαταλείφθηκε υπέρ της πολιτικής «της μη λύσης» από την κυβέρνηση της ΝΔ. Η οποία αν είχε βάλει πάγο στον Τασούλη, δε θα είχε κανένα πολιτικό κόστος, μιας και ήταν δεδομένη η υποστήριξη που θα της παρείχε επί του προκειμένου η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Συνδυασμός ιδεολογικών αγκυλώσεων και απύθμενης βλακείας.
Υπάρχει πάντως και μια αχτίδα αισιοδοξίας. Ο «στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα» Δημήτρης Χριστόφιας έχει αποδυθεί σ' έναν αγώνα ενάντια στο ρολόι για μια λύση του Κυπριακού. Σε αυτή του την προσπάθεια έχει δυο πλεονεκτήματα.
Το πρώτο είναι ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλή Ταλάτ έχτισε, όπως και ο Δημήτρης Χριστόφιας, την πολιτική του καριέρα στην προσπάθεια προσέγγισης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Το δεύτερο είναι ότι, εξ αιτίας της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτειακής κρίσης που μαστίζει την Τουρκία η τελευταία είναι υποχρεωμένη σε ρόλο κομπάρσου.
Ωστόσο τα πλεονεκτήματα αυτά δεν κάνουν εύκολο το έργο των Χριστόφια - Ταλάτ. Προϋπόθεση για την επίτευξη συμφωνίας είναι να καθορίσει η κάθε κοινότητα την κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία δεν μπορεί να κάνει περαιτέρω υποχωρήσεις. Και οι μεν Τουρκοκύπριοι έχουν ορίσει τη δική τους κόκκινη γραμμή. Συνοψίζεται στο «τίποτα λιγότερο από το Σχέδιο Ανάν».
Εναπόκειται στους Ελληνοκύπριοιυς να ορίσουν τη δική τους κόκκινη γραμμή. Γνωρίζοντας ότι η επανένωση του νησιού ή θα γίνει άμεσα και με παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους πιθανότατα περισσότερες από αυτές που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν - σε ό,τι αφορά στην τουρκική στρατιωτική παρουσία αυτό είναι δεδομένο - ή δε θα γίνει ποτέ.
Κι αν κρίνουν ότι δεν είναι σε θέση ή δε θέλουν να κάνουν αυτές τις παραχωρήσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη θεσμοθέτηση της Διχοτόμησης με το λιγότερο επαχθή τρόπο. Προτείνοντας, έναντι ανταλλαγμάτων, την άμεση ένταξη της Βόρειας Κύπρου στην ΕΕ. Και ρίχνοντας όλο τους το βάρος προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο κι αν φαίνεται ήττα μια τέτοια εξέλιξη, αν επιτευχθεί, αφ' ενός θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, αν όλα πάνε καλά, σε απώτερο μέλλον για την επανένωση του νησιού, αφ' ετέρου θα περιορίσει δραστικά τα όποια περιθώρια πρωτοβουλιών της Τουρκίας στο μέλλον. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Γιάννης Χρ.
Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ
Όλοι διακοπές είσαστε και με την έννοια αυτή μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα διαβάζω. Όμως κι αυτό χρειάζεται καμιά φορά για να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας.
Όλοι διακοπές είσαστε και με την έννοια αυτή μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα διαβάζω. Όμως κι αυτό χρειάζεται καμιά φορά για να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας.
Μέχρι τώρα, και ενώ τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές πιθανότατα τα ρωσθικά θωρακισμένα οδεύουν προς την Τυφλίδα, κανείς δεν έχει μπορέσει να καταλάβει τους λόγους που οδήγησαν τον Σαακασβίλι στην καταστροφική για τη χώρα του εισβολή στη Νότια Οσσετία και σε όσα ακολούθησαν. Εικασίες μονάχα μπορούν να διατυπωθούν, τόσο για τα αίτια όσο και για τους σχεδιασμούς των εμπλεκομένων στην κρίση.
Κι όμως η κρίση είχε προβλεφθεί από τον περασμένο Μάιο. Σε άρθρο του στην INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE στις 8 Μαΐου ο σύμβουλος του Σαακασβίλι και τέως(;) συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου Άλεξ Ρόντος επισήμαινε ότι αν δεν υπάρξει ενεργή εμπλοκή της Δύσης στην υπόθεση της Νοτίου Οσσετίας και της Αμπχαζίας, σύντομα θα είχαμε πολεμικές επιχειρήσεις στον Κάυκασο. το άρθρο γράδφτηκε λίγες μόλις ημέρες μετά το βροντερό ΟΧΙ της Δυτικής Ευρώπης - Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ισπανία ήταν οι πρωταγωνιστές - στην υποψηφιότητα ένταξης στο ΝΑΤΟ της Γεωργίας και της Ουκρανίας.
Ένα μήνα πριν την επίθεση της Γεωργίας ο ρωσικός τύπος σε πληθώρα άρθρων προέβλεπε «Γεωργιανές προκλήσεις» στη Νότιο Οσσετία.
Ουδείς κατελήφθη εξ απίνης λοιπόν. Γι αυτό και είναι δυσεξήγητη η αμηχανία της Δύσης. σε αντίθεση με τους Ρώσους που, σαν έτοιμοι από καιρό, επωφελούνται για να φέρουν το παιγνίδι στα μέτρα τους.
Εικασία 1η
Ο Σαακασβίλι ενήργησε καθ' υπόδειξιν τωνΑμερικανών, έχοντας λάβει υποσχέσεις για στρατιωτική υποστήριξη. Στην περίπτωση αυτή οι Αμερικανοί τον έπιασαν τόσο μαλάκα, όσο είχαν πιάσει το 1974 τον Ιωαννίδη. Κι αυτό εξηγεί τη συμπεριφορά του Σαακασβίλι.
Στην περίπτωση αυτή οι στόχοι της Αμερικανικής κυβέρνησης ήταν σαφείς.
Αν η Μόσχα δεν αντιδρούσε, θα είχαν κάνει ματ στουςΕυρωπαίους, θα δικαιώνονταν για την επιμονή τους να εντάξουν Γεωργία και Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, θα δικαιώνονταν για την επιθετική τους πολιτική έναντι του Πούτιν και, βεβαίως, θα είχαν κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για τον απόλυτο έλεγχο των δρόμων μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Κασπίας.
Αν πάλι η Ρωσία αντιδρούσε, όπως και έπραξε, ούδέν κακόν αμειγές καλού. Καθ' ότι καλός ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας για την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά τα συμβόλαια που κλείνουν απ' αυτόν αφορούν σε θέματα τηλεπικοινωνιών και φορητού οπλισμού υψηλής τεχνολογίας. Και σε αυτούς τους τομείς οι ανταγωνιστές των Αμερικανών είναι πολλοί. Αντιθέτως ένας εχθρός με σύνορα και στρατό ανοίγει το δρόμο σε χοντρά συμβόλαια στρατηγικών όπλων και εκεί οι Αμερικανοί έχουν το μονοπώλιο. Ο εχθρός αυτός δε θα μπορούσε να είναι η Κίνα. Πρώτον γιατί είναι πολύ μεγάλη αγορά, δεύτερον διότι τα κινεζικά τραπεζικά ιδρύματα είναι σε θέση, μέσω των θέσεων που κατέχουν στη Γουώλ Στρήτ, να προκαλέσουν μείζονα οικονομική κρίση στις ΗΠΑ. Αντιθέτως η Ρωσία βολεύει για το ρόλο αυτό. Και πυρηνικά όπλα έχει, και επί δεκαετίες ήταν ταυτισμένη στη συνείδηση των Αμερικανών πολιτών, και όχι μόνο, με το απόλυτο κακό.
Επιπλέον η μεταφορά της προεκλογικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ από την οικονομία στην εθνική άμυνα θα είναι μάνα εξ ουρανού για τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο Τζων Μακαίην, ο οποίος, σημειωτέον, βολεύει καλύτερα τους Ρώσους από τον διακατεχόμενο από «δημοκρατικές ευαισθησίες» Μπάρακ Ομπάμα.
Πέραν τούτου η βίαιη αντιπαράθεση με τη Ρωσία θα δημιουργήσει μείζον πρόβλημα στην Ευρώπη, η οποία, σε θέματα ενέργειας, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από από την τελευταία.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε πρέπει να περιμένουμε να ανοίξει πριν από τις αμερικανικές εκλογές και άλλη πολιτικοστρατιωτική κρίση, πιθανότατα με το Ιράν.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν κολάει με αυτή την εκδοχή. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε η Αμερικανική κυβέρνηση θα είχε έτοιμο ένα σχέδιο δράσης. Η αμερικανική διπλωματία θα είχε ενεργοποιηθεί άμεσα και θα είχε αναλάβει τις κατάλληλες για την περίσταση πρωτοβουλίες από τις πρώτες ώρες της κρίσης. Δε συνέβη κάτι τέτοιο. Τη στιγμή που εκδηλώνονταν η ρωσική αντεπίθεση ο Μπους συναντούσε τον Πούτιν στο Πεκίνο και, αν κρίνουμε από τα χαμόγελά τους μετά, συζήτρησαν για οτιδήποτε εκτός από την κρίση στη Γεωργία. Η πρώτη αντίδραση, που εντάσσονταν στη λογική της πολεμικής αντιπαράθεσης, ήρθε από τον Αντιπρόεδρο Τσένι, 12 ολόκληρες ώρες μετά την έναρξη της ρωσικής αντεπίθεσης. Ως τότε η αμερικανική κυβέρνηση τηρούσε «σιγή ιχθύος». Η δεύτερη αντίδραση ήρθε από την ΥΠΕΞ Κοντολίζα Ράις, έξι ώρες αργότερα και χαρακτηρίζονταν από αμηχανία, αλλά και δυσφορία για τις δηλώσεις Τσένι. Σαν να είχαν συμβεί όσα είχαν συμβεί εν αγνοία του Στέιτ Ντηπάρτμεντ.
Εικασία 2η
Ο Σαακασβίλι ενήργησε μεν καθ' υπόδειξιν τωνΑμερικανών, οι οποίοι όμως είχαν θεωρήσει ως δεδομένο ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε κι αν αντιδρούσε η αντίδρασή της θα ήταν για την τιμή των όπλων. Αυτό δεν αποκλείει στο σχεδιασμό να περιλαμβάνονταν οι σκέψεις για την προεκλογική εκστρατεία και τα συμβόλαια στρατηγικών όπλων, όμως σε τίποτα δεν είχε περάσει από το νου των κυβερνώντων στις ΗΠΑ ότι η επιχείρηση θα έχει ως αποτέλεσμα την αναδιανομή των ρόλων στον Καύκασο και στη περιοχή.
Στην περίπτωση αυτή εξηγούνται απόλυτα η απουσία στόχων και σχεδίου της αμερικανικής διπλωματίας. Για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ ενήργησαν θεωρώντας πως είναι κοσμοκράτειρες, αγνοώντας ότι η Ρωσία δεν είναι πια η Ρωσία του Γιέλτσιν, αγνοώντας ότι η «Παλαιά Ευρώπη», που τον περασμένο Μάιο τις εμπόδισε να εντάξουν τη Γεωργία και την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ με το έτσι θέλω, έχει διαφορετικά συμφέροντα έναντι της Ρωσίας.
Εικασία 3η
Ο Σαακασβίλι, παρά τις προειδοποιήσεις από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη για χαμηλούς τόνους, έκανε του κεφαλιού του με ένα και μοναδικό στόχο: να περισώσει την προσωπική του εξουσία, η οποία απειλείται από την ολοένα εντεινόμενη οικονομική κρίση. Πίστεψε πως θα φέρει τη Δύση προ τετελεσμένων γεγονότων και θα την υποχρεώσει να παρέμβει.
Υπέρ αυτής της εικασίας συνηγορούν η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων της Αντιπολιτευσης των περασμένο χειμώνα και η, κατά τη γνώμη του ΟΑΣΕ, σημαδεμένη από έντονα φαινόμενα νοθείας επανεκλογή του ένα μήνα αργότερα.
Και τώρα;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Ρωσία έχει το μαχαίρι έχεει και το πεπόνι. Ερωτηματικό παραμένει το πόσο μακριά θα θελήσει να πάει.
Θα προχωρήσει ως την κατάληψη της Γεωργίας και το διορισμό φιλικής προς αυτή κυβέρνηση; Στην περίπτωση αυτή τελειώνει οριστικά η ιστορία της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, και η Ρωσία αποκτά τον απόλυτο έλεγχο της μεταφοράς του πετρελαίου της Κεντρικής Ασίας και της Κασπίας. Θέτει όμως σε σοβαρό κίνδυνο σημαντικά οικονομικά της συμφέροντα, καθόσον η Ευρώπη είναι ο σημαντικότερος πελάτης του ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Και εναλλακτική λύση δεν έχει. γιατί αγωγοί για τη μεταφορά του πετρελαίου στην Κίνα δεν υπάρχουν κι ούτε ετοιμάζονται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αν πάντως επιλέξει την πολιτική της αντιπαράθεσης σε μια λογική «ο νικητής τα παίρνει όλα» ο πρώτος χαμένος θα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, και, κυρίως, η λεγόμενη «Παλιά Ευρώπη». Όχι μόνο θα αντιμετωπίσει οξύτατο πρόβλημα ενεργειακού ελλείμματος, αλλά θα υποχρεωθεί να παραδεχτεί ότι η πολιτική της ενίσχυσης των οικονομικών δεσμών, που εγκαινίασε ο Βίλυ Μπραντ και ακολουθείται έκτοτε απαρέγκλιτα από όλες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες απέτυχε. Η μόνη λύση που θα απομένει θα είναι η πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, όπως στη δεκαετία του '50.
Αισιοδοξώ όμως ότι το πιο πιθανό είναι η Ρωσία να ακολουθήσει μια πιο ήπια πολιτική. η μέχρι τώρα πολιτεία της διακυβέρνησης Πούτιν δείχνει ότι η Ρωσία ποτέ δεν απλώνει χέρι περισσότερο από όσο την παίρνει. Και σε αυτή τη σόφρωνα πολιτική έγκειται και η γρήγορη επιστροφή της σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε αυτή την περίπτωση θα διεκδικήσει - και θα το πετύχει - δικαιώματα συνδιαχειριστή της ροής ενέργειας από την Κεντρική Ασία. Επίσης θα κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Με δυο λόγια θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της με μικρό γι' αυτήν κόστος.
Σε αυτό το πλαίσιο ενδιαφέρον έχει και η συμπεριφορά των τριών Βαλτικών χωρών, της Τσεχίας και της Πολωνίας, που έσπευσαν - αδιαφορώντας για τις συνέπειες που αυτό θα έχει βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στις οικονομίες τους - να απαιτήσουν στρατιωτικά μέτρα κατά της Ρωσίας. Είναι καιρός οι κυβερνήσειςκαι οι λαοί των χωρών αυτών να καταλάβουν ότι η ασφάλειά τους εξαρτάται από μια ισχυρή ΕΕ. Σε αντίθετη περίπτωση είναι στο έλεος των Ρώσων. Και αυτό σίγουρα δεν το θέλουν.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. την ώρα που συνέτασσα αυτές τις γραμμές είδα στην τηλεόραση το διάγγελμα Μπους για τη Γεωργία. Δυο σημεία συγκράτησα: τη στοίχιση των ΗΠΑ πίσω από την ειρηνευτική πρωτοβουλία της Ευρώπης και την έκδηλη επιθυμία του Μπους για μια επανάληψη της κρίσης της Κούβας, στη Μαύρη θάλασσα αυτή τη φορά.
Κι όμως η κρίση είχε προβλεφθεί από τον περασμένο Μάιο. Σε άρθρο του στην INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE στις 8 Μαΐου ο σύμβουλος του Σαακασβίλι και τέως(;) συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου Άλεξ Ρόντος επισήμαινε ότι αν δεν υπάρξει ενεργή εμπλοκή της Δύσης στην υπόθεση της Νοτίου Οσσετίας και της Αμπχαζίας, σύντομα θα είχαμε πολεμικές επιχειρήσεις στον Κάυκασο. το άρθρο γράδφτηκε λίγες μόλις ημέρες μετά το βροντερό ΟΧΙ της Δυτικής Ευρώπης - Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ισπανία ήταν οι πρωταγωνιστές - στην υποψηφιότητα ένταξης στο ΝΑΤΟ της Γεωργίας και της Ουκρανίας.
Ένα μήνα πριν την επίθεση της Γεωργίας ο ρωσικός τύπος σε πληθώρα άρθρων προέβλεπε «Γεωργιανές προκλήσεις» στη Νότιο Οσσετία.
Ουδείς κατελήφθη εξ απίνης λοιπόν. Γι αυτό και είναι δυσεξήγητη η αμηχανία της Δύσης. σε αντίθεση με τους Ρώσους που, σαν έτοιμοι από καιρό, επωφελούνται για να φέρουν το παιγνίδι στα μέτρα τους.
Εικασία 1η
Ο Σαακασβίλι ενήργησε καθ' υπόδειξιν τωνΑμερικανών, έχοντας λάβει υποσχέσεις για στρατιωτική υποστήριξη. Στην περίπτωση αυτή οι Αμερικανοί τον έπιασαν τόσο μαλάκα, όσο είχαν πιάσει το 1974 τον Ιωαννίδη. Κι αυτό εξηγεί τη συμπεριφορά του Σαακασβίλι.
Στην περίπτωση αυτή οι στόχοι της Αμερικανικής κυβέρνησης ήταν σαφείς.
Αν η Μόσχα δεν αντιδρούσε, θα είχαν κάνει ματ στουςΕυρωπαίους, θα δικαιώνονταν για την επιμονή τους να εντάξουν Γεωργία και Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, θα δικαιώνονταν για την επιθετική τους πολιτική έναντι του Πούτιν και, βεβαίως, θα είχαν κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για τον απόλυτο έλεγχο των δρόμων μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Κασπίας.
Αν πάλι η Ρωσία αντιδρούσε, όπως και έπραξε, ούδέν κακόν αμειγές καλού. Καθ' ότι καλός ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας για την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά τα συμβόλαια που κλείνουν απ' αυτόν αφορούν σε θέματα τηλεπικοινωνιών και φορητού οπλισμού υψηλής τεχνολογίας. Και σε αυτούς τους τομείς οι ανταγωνιστές των Αμερικανών είναι πολλοί. Αντιθέτως ένας εχθρός με σύνορα και στρατό ανοίγει το δρόμο σε χοντρά συμβόλαια στρατηγικών όπλων και εκεί οι Αμερικανοί έχουν το μονοπώλιο. Ο εχθρός αυτός δε θα μπορούσε να είναι η Κίνα. Πρώτον γιατί είναι πολύ μεγάλη αγορά, δεύτερον διότι τα κινεζικά τραπεζικά ιδρύματα είναι σε θέση, μέσω των θέσεων που κατέχουν στη Γουώλ Στρήτ, να προκαλέσουν μείζονα οικονομική κρίση στις ΗΠΑ. Αντιθέτως η Ρωσία βολεύει για το ρόλο αυτό. Και πυρηνικά όπλα έχει, και επί δεκαετίες ήταν ταυτισμένη στη συνείδηση των Αμερικανών πολιτών, και όχι μόνο, με το απόλυτο κακό.
Επιπλέον η μεταφορά της προεκλογικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ από την οικονομία στην εθνική άμυνα θα είναι μάνα εξ ουρανού για τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο Τζων Μακαίην, ο οποίος, σημειωτέον, βολεύει καλύτερα τους Ρώσους από τον διακατεχόμενο από «δημοκρατικές ευαισθησίες» Μπάρακ Ομπάμα.
Πέραν τούτου η βίαιη αντιπαράθεση με τη Ρωσία θα δημιουργήσει μείζον πρόβλημα στην Ευρώπη, η οποία, σε θέματα ενέργειας, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από από την τελευταία.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε πρέπει να περιμένουμε να ανοίξει πριν από τις αμερικανικές εκλογές και άλλη πολιτικοστρατιωτική κρίση, πιθανότατα με το Ιράν.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν κολάει με αυτή την εκδοχή. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε η Αμερικανική κυβέρνηση θα είχε έτοιμο ένα σχέδιο δράσης. Η αμερικανική διπλωματία θα είχε ενεργοποιηθεί άμεσα και θα είχε αναλάβει τις κατάλληλες για την περίσταση πρωτοβουλίες από τις πρώτες ώρες της κρίσης. Δε συνέβη κάτι τέτοιο. Τη στιγμή που εκδηλώνονταν η ρωσική αντεπίθεση ο Μπους συναντούσε τον Πούτιν στο Πεκίνο και, αν κρίνουμε από τα χαμόγελά τους μετά, συζήτρησαν για οτιδήποτε εκτός από την κρίση στη Γεωργία. Η πρώτη αντίδραση, που εντάσσονταν στη λογική της πολεμικής αντιπαράθεσης, ήρθε από τον Αντιπρόεδρο Τσένι, 12 ολόκληρες ώρες μετά την έναρξη της ρωσικής αντεπίθεσης. Ως τότε η αμερικανική κυβέρνηση τηρούσε «σιγή ιχθύος». Η δεύτερη αντίδραση ήρθε από την ΥΠΕΞ Κοντολίζα Ράις, έξι ώρες αργότερα και χαρακτηρίζονταν από αμηχανία, αλλά και δυσφορία για τις δηλώσεις Τσένι. Σαν να είχαν συμβεί όσα είχαν συμβεί εν αγνοία του Στέιτ Ντηπάρτμεντ.
Εικασία 2η
Ο Σαακασβίλι ενήργησε μεν καθ' υπόδειξιν τωνΑμερικανών, οι οποίοι όμως είχαν θεωρήσει ως δεδομένο ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε κι αν αντιδρούσε η αντίδρασή της θα ήταν για την τιμή των όπλων. Αυτό δεν αποκλείει στο σχεδιασμό να περιλαμβάνονταν οι σκέψεις για την προεκλογική εκστρατεία και τα συμβόλαια στρατηγικών όπλων, όμως σε τίποτα δεν είχε περάσει από το νου των κυβερνώντων στις ΗΠΑ ότι η επιχείρηση θα έχει ως αποτέλεσμα την αναδιανομή των ρόλων στον Καύκασο και στη περιοχή.
Στην περίπτωση αυτή εξηγούνται απόλυτα η απουσία στόχων και σχεδίου της αμερικανικής διπλωματίας. Για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ ενήργησαν θεωρώντας πως είναι κοσμοκράτειρες, αγνοώντας ότι η Ρωσία δεν είναι πια η Ρωσία του Γιέλτσιν, αγνοώντας ότι η «Παλαιά Ευρώπη», που τον περασμένο Μάιο τις εμπόδισε να εντάξουν τη Γεωργία και την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ με το έτσι θέλω, έχει διαφορετικά συμφέροντα έναντι της Ρωσίας.
Εικασία 3η
Ο Σαακασβίλι, παρά τις προειδοποιήσεις από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη για χαμηλούς τόνους, έκανε του κεφαλιού του με ένα και μοναδικό στόχο: να περισώσει την προσωπική του εξουσία, η οποία απειλείται από την ολοένα εντεινόμενη οικονομική κρίση. Πίστεψε πως θα φέρει τη Δύση προ τετελεσμένων γεγονότων και θα την υποχρεώσει να παρέμβει.
Υπέρ αυτής της εικασίας συνηγορούν η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων της Αντιπολιτευσης των περασμένο χειμώνα και η, κατά τη γνώμη του ΟΑΣΕ, σημαδεμένη από έντονα φαινόμενα νοθείας επανεκλογή του ένα μήνα αργότερα.
Και τώρα;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Ρωσία έχει το μαχαίρι έχεει και το πεπόνι. Ερωτηματικό παραμένει το πόσο μακριά θα θελήσει να πάει.
Θα προχωρήσει ως την κατάληψη της Γεωργίας και το διορισμό φιλικής προς αυτή κυβέρνηση; Στην περίπτωση αυτή τελειώνει οριστικά η ιστορία της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, και η Ρωσία αποκτά τον απόλυτο έλεγχο της μεταφοράς του πετρελαίου της Κεντρικής Ασίας και της Κασπίας. Θέτει όμως σε σοβαρό κίνδυνο σημαντικά οικονομικά της συμφέροντα, καθόσον η Ευρώπη είναι ο σημαντικότερος πελάτης του ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Και εναλλακτική λύση δεν έχει. γιατί αγωγοί για τη μεταφορά του πετρελαίου στην Κίνα δεν υπάρχουν κι ούτε ετοιμάζονται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Αν πάντως επιλέξει την πολιτική της αντιπαράθεσης σε μια λογική «ο νικητής τα παίρνει όλα» ο πρώτος χαμένος θα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, και, κυρίως, η λεγόμενη «Παλιά Ευρώπη». Όχι μόνο θα αντιμετωπίσει οξύτατο πρόβλημα ενεργειακού ελλείμματος, αλλά θα υποχρεωθεί να παραδεχτεί ότι η πολιτική της ενίσχυσης των οικονομικών δεσμών, που εγκαινίασε ο Βίλυ Μπραντ και ακολουθείται έκτοτε απαρέγκλιτα από όλες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες απέτυχε. Η μόνη λύση που θα απομένει θα είναι η πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, όπως στη δεκαετία του '50.
Αισιοδοξώ όμως ότι το πιο πιθανό είναι η Ρωσία να ακολουθήσει μια πιο ήπια πολιτική. η μέχρι τώρα πολιτεία της διακυβέρνησης Πούτιν δείχνει ότι η Ρωσία ποτέ δεν απλώνει χέρι περισσότερο από όσο την παίρνει. Και σε αυτή τη σόφρωνα πολιτική έγκειται και η γρήγορη επιστροφή της σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε αυτή την περίπτωση θα διεκδικήσει - και θα το πετύχει - δικαιώματα συνδιαχειριστή της ροής ενέργειας από την Κεντρική Ασία. Επίσης θα κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Με δυο λόγια θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της με μικρό γι' αυτήν κόστος.
Σε αυτό το πλαίσιο ενδιαφέρον έχει και η συμπεριφορά των τριών Βαλτικών χωρών, της Τσεχίας και της Πολωνίας, που έσπευσαν - αδιαφορώντας για τις συνέπειες που αυτό θα έχει βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στις οικονομίες τους - να απαιτήσουν στρατιωτικά μέτρα κατά της Ρωσίας. Είναι καιρός οι κυβερνήσειςκαι οι λαοί των χωρών αυτών να καταλάβουν ότι η ασφάλειά τους εξαρτάται από μια ισχυρή ΕΕ. Σε αντίθετη περίπτωση είναι στο έλεος των Ρώσων. Και αυτό σίγουρα δεν το θέλουν.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. την ώρα που συνέτασσα αυτές τις γραμμές είδα στην τηλεόραση το διάγγελμα Μπους για τη Γεωργία. Δυο σημεία συγκράτησα: τη στοίχιση των ΗΠΑ πίσω από την ειρηνευτική πρωτοβουλία της Ευρώπης και την έκδηλη επιθυμία του Μπους για μια επανάληψη της κρίσης της Κούβας, στη Μαύρη θάλασσα αυτή τη φορά.
Σάββατο 9 Αυγούστου 2008
ΠΕΚΙΝΟ ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ. ΠΟΛΙΤΙΚΑ «ΑΝΦΑΙΑΡ»
Πάγια πρακτική των τηλεοπτικών αναμεταδώσεων των τελετών έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι κατά την είσοδο των Ολυμπιακών Αποστολών στο Ολυμπιακό Στάδιο ο φακός να στρέφεται προς τις κερκίδες των επισήμων και να δείχνει τον ανώτερο πολιτικό εκπρόσωπο της χώρας τους στην τελετή.
Χθες κατά την είσοδο της ελληνικής αποστολής ο φακός δεν έδειξε την Ελληνίδα Υπουργό Εξωτερικών αλλά τον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Ο οποίος βρίσκονταν στην εξέδρα των επισήμων με την ιδιότητα του επίτιμου μέλους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Έτσι 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι έμαθαν ότι Αρχηγός Κράτους στην Ελλάδα είναι ο εδώ και 34 χρόνια έκπτωτος βασιλιάς.
Γνωστό σε όλους είναι ότι ο κύριος Γλύξμπουργκ ουδέποτε αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 9ης Δεκεμβρίου 1974. Γνωστό σε όλους είναι επίσης ότι σε κάθε ευκαιρία επιδιώκει - ανεπιτυχώς - να θέσει πολιτειακό ζήτημα. Με την έννοια αυτή το χθεσινό βαρύτατο πολιτικό ατόπημα του Αμερικανού σκηνοθέτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφικότητα και να το προσπεράσει κανείς.
Δυστυχώς η απουσία αντίδρασης της Υπουργού Εξωτερικών δεν επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια. Και επειδή η κυρία Μπακογιάννη είναι ευφυής πολιτικός - δεν πρόκειται ούτε για τον κύριο Μολυβιάτη ούτε για τον Αντωνάκη Σαμαρά - είναι σαφές ότι η απουσία αντίδρασης ή, για την ακρίβεια, η μη έγκαιρη παρέμβαση για την αποτροπή αυτής της απρέπειας προς τον ελληνικό λαό και την ελληνική κυβέρνηση δεν είναι τυχαία, αλλά εσκεμμένη. Εντάσσεται στην ίδια λογική με την οποία ο πατέρας της αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, είχε χαρακτηρίσει εν έτει 1986 ανέντιμη τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος του 1974.
Όταν το 1950 ο Νάσερ ανέτρεψε το βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ ο τελευταίος, φθάνοντας στην Ιταλία την οποία επέλεξε για τόπο εξορίας, ρωτήθηκε αν προτίθεται να ανακτήσει το θρόνο του. Η απάντησή του ήταν: «Φίλτατοι σε λίγα χρόνια σε όλο τον κόσμο θα υπάρχουν 5 βασιλιάδες: οι 4 της τράπουλας κι ο βασιλιάς της Αγγλίας».
Αυτή την, ευχάριστη για εμάς πικρή γι αυτούς, μόνο δυο έκπτωτοι βασιλιάδες σε όλο τον κόσμο δεν θέλουν να μάθουν: ο Γλύξμπουργκ και ο Ζώγου της Αλβανίας.
το θλιβερό είναι πως δε θέλουν να την καταλάβουν και αυτοί που κυβερνάνε την Ελλάδα. Όχι γιατί πιστεύουν στην επάνοδο της Μοναρχίας. Αλλά γιατί σκέφτονται να κόψουν καμιά ψήφο από τον Κατρατζαφέρη. Το πρόβλημα είναι ότι, για άλλη μια φορά, εσκεμμένα εκθέτουν τη χώρα - επιτρέποντας τη διάδοση ψευδών πληροφοριών για το πολιτειακό καθεστώς της σε όσους δε γνωρίζουν και εκτιθέμενοι για την«έλλειψη» προνοητικότητάς τους σε όσους γνωρίζουν - στο βωμό των«ψηφαλακίων». Που θα μπορούσαν να τα διεκδικήσουν και χωρίς τη διεθνή έκθεση της χώρας. Θλιβεροί άνθρωποι αλλά, μην το ξεχνλαμε, ΕΜΕΙΣ τους εκλέξαμε.
Γιάννης Χρ.
Χθες κατά την είσοδο της ελληνικής αποστολής ο φακός δεν έδειξε την Ελληνίδα Υπουργό Εξωτερικών αλλά τον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Ο οποίος βρίσκονταν στην εξέδρα των επισήμων με την ιδιότητα του επίτιμου μέλους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Έτσι 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι έμαθαν ότι Αρχηγός Κράτους στην Ελλάδα είναι ο εδώ και 34 χρόνια έκπτωτος βασιλιάς.
Γνωστό σε όλους είναι ότι ο κύριος Γλύξμπουργκ ουδέποτε αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 9ης Δεκεμβρίου 1974. Γνωστό σε όλους είναι επίσης ότι σε κάθε ευκαιρία επιδιώκει - ανεπιτυχώς - να θέσει πολιτειακό ζήτημα. Με την έννοια αυτή το χθεσινό βαρύτατο πολιτικό ατόπημα του Αμερικανού σκηνοθέτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφικότητα και να το προσπεράσει κανείς.
Δυστυχώς η απουσία αντίδρασης της Υπουργού Εξωτερικών δεν επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια. Και επειδή η κυρία Μπακογιάννη είναι ευφυής πολιτικός - δεν πρόκειται ούτε για τον κύριο Μολυβιάτη ούτε για τον Αντωνάκη Σαμαρά - είναι σαφές ότι η απουσία αντίδρασης ή, για την ακρίβεια, η μη έγκαιρη παρέμβαση για την αποτροπή αυτής της απρέπειας προς τον ελληνικό λαό και την ελληνική κυβέρνηση δεν είναι τυχαία, αλλά εσκεμμένη. Εντάσσεται στην ίδια λογική με την οποία ο πατέρας της αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, είχε χαρακτηρίσει εν έτει 1986 ανέντιμη τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος του 1974.
Όταν το 1950 ο Νάσερ ανέτρεψε το βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ ο τελευταίος, φθάνοντας στην Ιταλία την οποία επέλεξε για τόπο εξορίας, ρωτήθηκε αν προτίθεται να ανακτήσει το θρόνο του. Η απάντησή του ήταν: «Φίλτατοι σε λίγα χρόνια σε όλο τον κόσμο θα υπάρχουν 5 βασιλιάδες: οι 4 της τράπουλας κι ο βασιλιάς της Αγγλίας».
Αυτή την, ευχάριστη για εμάς πικρή γι αυτούς, μόνο δυο έκπτωτοι βασιλιάδες σε όλο τον κόσμο δεν θέλουν να μάθουν: ο Γλύξμπουργκ και ο Ζώγου της Αλβανίας.
το θλιβερό είναι πως δε θέλουν να την καταλάβουν και αυτοί που κυβερνάνε την Ελλάδα. Όχι γιατί πιστεύουν στην επάνοδο της Μοναρχίας. Αλλά γιατί σκέφτονται να κόψουν καμιά ψήφο από τον Κατρατζαφέρη. Το πρόβλημα είναι ότι, για άλλη μια φορά, εσκεμμένα εκθέτουν τη χώρα - επιτρέποντας τη διάδοση ψευδών πληροφοριών για το πολιτειακό καθεστώς της σε όσους δε γνωρίζουν και εκτιθέμενοι για την«έλλειψη» προνοητικότητάς τους σε όσους γνωρίζουν - στο βωμό των«ψηφαλακίων». Που θα μπορούσαν να τα διεκδικήσουν και χωρίς τη διεθνή έκθεση της χώρας. Θλιβεροί άνθρωποι αλλά, μην το ξεχνλαμε, ΕΜΕΙΣ τους εκλέξαμε.
Γιάννης Χρ.
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
ΥΠΕΡ ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΕΛΗ ΔΗΜΗΓΟΡΙΑ
Λάβροι ξιφούλκησαν οι καθ' έξιν ΠΑΣΟΚΟΜΑΧΟΙ κάθε χρώματος και ιδεολογίας κατά της Λούκας Κατσέλη και του ΠΑΣΟΚ.
«Το ΠΑΣΟΚ είναι χειρότερο από τον Αλογοσκούφη», εκραύγασεν πανευτυχής που του δίνονταν μια χρυσή ευκαιρία να ξεπλύνει τις πομπές του ο κύριος Μανώλης. Ο οποίος τρεις μέρες πριν είχε, ορθώς, επικρίνει ως απαράδεκτη τη νομοθετική ρύθμιση που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στις ΔΕΚΟ και επιπλέον καθιστά τους νεοπροσληφθέντες σε αυτές γιουσουφάκια μέχρι νεωτέρας και δυο μέρες πριν είχε συναινέσει στην αντικατάστασή του κατά την ψηφοφορία, για να μην υποχρεωθεί να υλοποιήσει τις απειλές του, δηλαδή να μην ψηφίσει την κατάπτυστη διάταξη.
«Ναι, ναι είναι χειρότερο από τον Αλογοσκούφη», εκραύγασαν πανευτυχείς εν χορώ ΚΚΕ και ΣΥΝ, πανευτυχείς που ξεμπρόστιασαν για άλλη μια το «υπόδουλο στη διαφθορά και την πλουτοκρατία ΠΑΣΟΚ»
«Πρόεδρε τι πέριμένεις να τη στείλεις σπίτι της;», ανέκραξαν και τα μονίμως ανησυχούντα «στελέχη του ΠΑΣΟΚ».
Αρνήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις της δια του στρίβειν ο επίσημος εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κύριος Παπακωνσταντίνου.
«Σεισμικές δονήσεις και νέο κύκλο εσωστρέφειας προκαλούν στο ΠΑΣΟΚ οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις της Λούκας Κατσέλη για τις ΔΕΚΟ» διαπίστωσαν - ορθώς ως προς την εσωστρέφεια, υποβολιμαία ως προς το «αμφιλεγόμενες» - και τα «αδέσμευτα» ΜΜΕ.
Δεν τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά την κυρία Κατσέλη. Δεν έχω ούτε θετική ούτε αρνητική εικόνα για τις προσωπικές της απόψεις και την προσωπική της στάση ζωής. Το μόνο «επιβαρυντικό» στοιχείο είναι πως είναι σύζυγος ενός από τους πλέον περιορισμένης πολιτικής αντίληψης πολιτικού, η διαχειριστική ικανότητα του οποίου - από όποιο υπουργείο πέρασε δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα - μόνο με αυτή των Υπουργών της παρούσας κυβέρνησης μπορεί να συγκριθεί (ναι, ναι, καλά καταλάβατε, για το Γεράσιμο Αρσένη μιλάω, δεν υπάρχει δεύτερος με αυτά τα χαρακτηριστικά στο ΠΑΣΟΚ). ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ όμως γιατί η επίθεση εναντίον της δεν είναι καν κακόβουλη κριτική. Είναι ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΜΕΝΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ.
Ας διαβάσουμε λοιπόν άλλη μια φορά την επίμαχη δήλωση στη ΝΕΤ 105,8, που αποτελεί απάντηση στο ερώτημα «αν υπό προϋποθέσεις οι ΔΕΚΟ πρέπει να κλείνουν».
«Αν μια ΔΕΚΟ φθάσει στο σημείο να μην παράγει κοινωνικό έργο τότε πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά για το μέλλον της». είπε η κυρία Κατσέλη. Δε χωράει αμφιβολία, ότι στον προβληματισμό για το μέλλον μιας ΔΕΚΟ που δεν παράγει πλέον κοινωνικό έργο εντάσσεται και το ενδεχόμενο του κλεισίματός της.
Με τη θέση αυτή κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Εμένα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε συμφωνήσει εκ προοιμίου στον ορισμό του κοινωνικού έργου και στους κανόνες που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία μιας ΔΕΚΟ σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς.
Θα μπορούσαν κάποιοι - και εγώ αυτό θα είχα κάνει αν ήμουν στη θέση του δημοσιογράφου - να τη ρωτήσουν πώς ορίζεται η μη παραγωγή κοινωνικού έργου.
Αυτοί που διαφωνούν θα όφειλαν να εκθέσουν τις απόψεις τους σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε με μια ΔΕΚΟ που δεν παράγει πλέον κοινωνικό έργο.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συνέβη. Διότι για να ρωτήσεις τον άλλο πώς ορίζει τη μη παραγωγή κοινωνικού έργου, πρέπει εσύ, ως πρόσωπο ή ως πολιτικός φορέας να έχεις τέτοια άποψη, κάτι που αμφιβάλλω αν έστω και ένας από τους λάβρους ΠΑΣΟΚΟανησυχούντες και ΠΑΣΟΚΟμάχους διαθέτει έστω και σε πρωτόλεια μορφή.
Για να διαφωνήσεις με την άποψη της κυρίας Κατσέλη πρέπει επίσης να έχεις άποψη για το τι σκατά κάνουμε με μια ΔΕΚΟ που δεν επιτελεί πλέον κοινωνικό έργο. Αλλά, κατά μείζονα λόγο, ούτε γι' αυτό οι προαναφερθέντες έχουν άποψη.
Επέλεξαν λοιπόν την κατασυκοφάντηση, πράγμα πολύ εύκολο μιας και το ΠΑΣΟΚ είναι ο αγαπημένος αποδιοπομπαίος τράγος των ΜΜΕ. Συνέκριναν τη δήλωσή της με τη δήλωση του Αλογοσκούφη ο οποίος - να το θυμίσουμε - είχε δηλώσει ότι «δεν είναι δυνατό να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις στις μη κερδοφόρες ΔΕΚΟ».
Και εδώ έγκειται η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ. Είναι άλλο πράγμα να κρίνεις μια ΔΕΚΟ για την ικανότητά της να παράγει κοινωνικό έργο και άλλο πράγμα να την κρίνεις για την ικανότητά της να είναι κερδοφόρα.
Γιατί οι ΔΕΚΟ χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να παράγουν κοινωνικό έργο όχι για να βγάζουν κέρδη. Είναι εκ προοιμίου ελλειμματικές γιατί η τιμολογιακή τους πολιτική καθορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με τα όποια κοινωνικά κριτήρια αυτή επιλέγει.
Επομένως ο ΟΣΕ δεν παράγει κοινωνικό έργο αν τα τραίνα δεν μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Η ΔΕΗ δεν παράγει κοινωνικό έργο αν δεν παρέχει ηλεκτροδότηση στους συνδρομητές της κ.λ.π.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί που έσπευσαν να ζητήσουν την κεφαλή της κυρίας Κατσέλη επί πίνακι είναι οι ίδιοι που είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους όταν ο Αλογοσκούφης διατύπωσε την τερατώδη άποψη περί μη κερδοφόρων ΔΕΚΟ.
Και οι μεν άναρθρες κραυγές του κυρίου Μανώλη είναι κατανοητές. Ο άνθρωπος δεν ξέρει - ή καμώνεται πως δεν ξέρει - να ξεχωρίζει το κερδος από το κοινωνικό έργο. Το ίδιο ίσχύει και για τους κυρίους Πρετεντέρηδες, Ευαγγελάτους, Χατζηνικολάου. Κουκιά έφαγαν, κουκιά μαρτυράνε.
Κατανοητές επίσης και οι αντιδράσεις ΚΚΕ και ΣΥΝ που ευχαρίστως έπαιξαν το ρόλο των δεύτερων φωνών στη συκοφαντική αυτή ενορχήστρωση. Το μεν πρώτο είναι δέσμιο των οικονομικών του συναλλαγών με την κυβέρνηση. Ο δε δεύτερος έχει κάθε λόγο να αναζητά σε τέτοιες αντιδράσεις τη διέξοδο στο ιδεολογικό του αδιέξοδο.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται ακατανόητα είναι σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ. Πρέπει κάποτε αυτό το κόμμα να μάθει να υπερασπίζεται με παρρησία τις απόψεις του. Πρέπει να πάρει χαμπάρι ότι από την εποχή που έκοψε με το μαχαίρι τις σχέσεις του με τον Ανδρεϊκό λαίκισμό, υποχρεούται να έχει απόψεις και να τις υπερασπίζεται - το ξαναλέω μπας και το καταλάβει κανείς - με παρρησία. Μόνο τότε ο πολιτικός του λόγος θα γίνει διακριτός. Μόνο τότε η επιμελής συκοφαντία του κάθε εκπληκτικού κύριου Πρετεντέρη, Ευαγγελάτου, Χατζηνικολάου θα αρχίσει να πέφτει στο κενό.
Και μέχρι κάποιος να μου αποδείξει ότι η κυρία Κατσέλη ταυτίζει κερδοφορία και κοινωνικό έργο, εγώ θα χαρακτηρίζω τους επικριτές της που σκοπίμως συγχέουν αυτές τις δυο έννοιες ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ
Γιάννης Χρ.
«Το ΠΑΣΟΚ είναι χειρότερο από τον Αλογοσκούφη», εκραύγασεν πανευτυχής που του δίνονταν μια χρυσή ευκαιρία να ξεπλύνει τις πομπές του ο κύριος Μανώλης. Ο οποίος τρεις μέρες πριν είχε, ορθώς, επικρίνει ως απαράδεκτη τη νομοθετική ρύθμιση που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στις ΔΕΚΟ και επιπλέον καθιστά τους νεοπροσληφθέντες σε αυτές γιουσουφάκια μέχρι νεωτέρας και δυο μέρες πριν είχε συναινέσει στην αντικατάστασή του κατά την ψηφοφορία, για να μην υποχρεωθεί να υλοποιήσει τις απειλές του, δηλαδή να μην ψηφίσει την κατάπτυστη διάταξη.
«Ναι, ναι είναι χειρότερο από τον Αλογοσκούφη», εκραύγασαν πανευτυχείς εν χορώ ΚΚΕ και ΣΥΝ, πανευτυχείς που ξεμπρόστιασαν για άλλη μια το «υπόδουλο στη διαφθορά και την πλουτοκρατία ΠΑΣΟΚ»
«Πρόεδρε τι πέριμένεις να τη στείλεις σπίτι της;», ανέκραξαν και τα μονίμως ανησυχούντα «στελέχη του ΠΑΣΟΚ».
Αρνήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις της δια του στρίβειν ο επίσημος εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κύριος Παπακωνσταντίνου.
«Σεισμικές δονήσεις και νέο κύκλο εσωστρέφειας προκαλούν στο ΠΑΣΟΚ οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις της Λούκας Κατσέλη για τις ΔΕΚΟ» διαπίστωσαν - ορθώς ως προς την εσωστρέφεια, υποβολιμαία ως προς το «αμφιλεγόμενες» - και τα «αδέσμευτα» ΜΜΕ.
Δεν τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά την κυρία Κατσέλη. Δεν έχω ούτε θετική ούτε αρνητική εικόνα για τις προσωπικές της απόψεις και την προσωπική της στάση ζωής. Το μόνο «επιβαρυντικό» στοιχείο είναι πως είναι σύζυγος ενός από τους πλέον περιορισμένης πολιτικής αντίληψης πολιτικού, η διαχειριστική ικανότητα του οποίου - από όποιο υπουργείο πέρασε δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα - μόνο με αυτή των Υπουργών της παρούσας κυβέρνησης μπορεί να συγκριθεί (ναι, ναι, καλά καταλάβατε, για το Γεράσιμο Αρσένη μιλάω, δεν υπάρχει δεύτερος με αυτά τα χαρακτηριστικά στο ΠΑΣΟΚ). ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ όμως γιατί η επίθεση εναντίον της δεν είναι καν κακόβουλη κριτική. Είναι ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΜΕΝΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ.
Ας διαβάσουμε λοιπόν άλλη μια φορά την επίμαχη δήλωση στη ΝΕΤ 105,8, που αποτελεί απάντηση στο ερώτημα «αν υπό προϋποθέσεις οι ΔΕΚΟ πρέπει να κλείνουν».
«Αν μια ΔΕΚΟ φθάσει στο σημείο να μην παράγει κοινωνικό έργο τότε πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά για το μέλλον της». είπε η κυρία Κατσέλη. Δε χωράει αμφιβολία, ότι στον προβληματισμό για το μέλλον μιας ΔΕΚΟ που δεν παράγει πλέον κοινωνικό έργο εντάσσεται και το ενδεχόμενο του κλεισίματός της.
Με τη θέση αυτή κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Εμένα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε συμφωνήσει εκ προοιμίου στον ορισμό του κοινωνικού έργου και στους κανόνες που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία μιας ΔΕΚΟ σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς.
Θα μπορούσαν κάποιοι - και εγώ αυτό θα είχα κάνει αν ήμουν στη θέση του δημοσιογράφου - να τη ρωτήσουν πώς ορίζεται η μη παραγωγή κοινωνικού έργου.
Αυτοί που διαφωνούν θα όφειλαν να εκθέσουν τις απόψεις τους σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε με μια ΔΕΚΟ που δεν παράγει πλέον κοινωνικό έργο.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συνέβη. Διότι για να ρωτήσεις τον άλλο πώς ορίζει τη μη παραγωγή κοινωνικού έργου, πρέπει εσύ, ως πρόσωπο ή ως πολιτικός φορέας να έχεις τέτοια άποψη, κάτι που αμφιβάλλω αν έστω και ένας από τους λάβρους ΠΑΣΟΚΟανησυχούντες και ΠΑΣΟΚΟμάχους διαθέτει έστω και σε πρωτόλεια μορφή.
Για να διαφωνήσεις με την άποψη της κυρίας Κατσέλη πρέπει επίσης να έχεις άποψη για το τι σκατά κάνουμε με μια ΔΕΚΟ που δεν επιτελεί πλέον κοινωνικό έργο. Αλλά, κατά μείζονα λόγο, ούτε γι' αυτό οι προαναφερθέντες έχουν άποψη.
Επέλεξαν λοιπόν την κατασυκοφάντηση, πράγμα πολύ εύκολο μιας και το ΠΑΣΟΚ είναι ο αγαπημένος αποδιοπομπαίος τράγος των ΜΜΕ. Συνέκριναν τη δήλωσή της με τη δήλωση του Αλογοσκούφη ο οποίος - να το θυμίσουμε - είχε δηλώσει ότι «δεν είναι δυνατό να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις στις μη κερδοφόρες ΔΕΚΟ».
Και εδώ έγκειται η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ. Είναι άλλο πράγμα να κρίνεις μια ΔΕΚΟ για την ικανότητά της να παράγει κοινωνικό έργο και άλλο πράγμα να την κρίνεις για την ικανότητά της να είναι κερδοφόρα.
Γιατί οι ΔΕΚΟ χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να παράγουν κοινωνικό έργο όχι για να βγάζουν κέρδη. Είναι εκ προοιμίου ελλειμματικές γιατί η τιμολογιακή τους πολιτική καθορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με τα όποια κοινωνικά κριτήρια αυτή επιλέγει.
Επομένως ο ΟΣΕ δεν παράγει κοινωνικό έργο αν τα τραίνα δεν μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Η ΔΕΗ δεν παράγει κοινωνικό έργο αν δεν παρέχει ηλεκτροδότηση στους συνδρομητές της κ.λ.π.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί που έσπευσαν να ζητήσουν την κεφαλή της κυρίας Κατσέλη επί πίνακι είναι οι ίδιοι που είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους όταν ο Αλογοσκούφης διατύπωσε την τερατώδη άποψη περί μη κερδοφόρων ΔΕΚΟ.
Και οι μεν άναρθρες κραυγές του κυρίου Μανώλη είναι κατανοητές. Ο άνθρωπος δεν ξέρει - ή καμώνεται πως δεν ξέρει - να ξεχωρίζει το κερδος από το κοινωνικό έργο. Το ίδιο ίσχύει και για τους κυρίους Πρετεντέρηδες, Ευαγγελάτους, Χατζηνικολάου. Κουκιά έφαγαν, κουκιά μαρτυράνε.
Κατανοητές επίσης και οι αντιδράσεις ΚΚΕ και ΣΥΝ που ευχαρίστως έπαιξαν το ρόλο των δεύτερων φωνών στη συκοφαντική αυτή ενορχήστρωση. Το μεν πρώτο είναι δέσμιο των οικονομικών του συναλλαγών με την κυβέρνηση. Ο δε δεύτερος έχει κάθε λόγο να αναζητά σε τέτοιες αντιδράσεις τη διέξοδο στο ιδεολογικό του αδιέξοδο.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται ακατανόητα είναι σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ. Πρέπει κάποτε αυτό το κόμμα να μάθει να υπερασπίζεται με παρρησία τις απόψεις του. Πρέπει να πάρει χαμπάρι ότι από την εποχή που έκοψε με το μαχαίρι τις σχέσεις του με τον Ανδρεϊκό λαίκισμό, υποχρεούται να έχει απόψεις και να τις υπερασπίζεται - το ξαναλέω μπας και το καταλάβει κανείς - με παρρησία. Μόνο τότε ο πολιτικός του λόγος θα γίνει διακριτός. Μόνο τότε η επιμελής συκοφαντία του κάθε εκπληκτικού κύριου Πρετεντέρη, Ευαγγελάτου, Χατζηνικολάου θα αρχίσει να πέφτει στο κενό.
Και μέχρι κάποιος να μου αποδείξει ότι η κυρία Κατσέλη ταυτίζει κερδοφορία και κοινωνικό έργο, εγώ θα χαρακτηρίζω τους επικριτές της που σκοπίμως συγχέουν αυτές τις δυο έννοιες ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ
Γιάννης Χρ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
