Ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για διακοπές όταν συνέβη η απόπειρα δολοφονίας του Πέτρου Ευθυμίου (σημ. προς κάθε αναγνώστη της ανάρτησης που θεωρεί το χαρακτηρισμό υπερβολικό: Όταν χτυπάς στο κεφάλι κάποιον με μεταλλικό αντικείμενο οι πιθανότητες πρόκλησης του θανάτου του ή της βαριάς μόνιμης βλάβης είναι πολύ περισσότερες από 50%. Γι αυτό και την ορίζω ως δολοφονική απόπειρα). Δεν προλάβαινα να γράψω τις σκέψεις μου και όσα με σοκάρανε γύρω από από αυτό το περιστατικό. Αποφάσισα να τις γράψω, ετεροχρονισμένα, δραττόμενος της ευκαιρίας μιας διήμερης στάσης στην Αθήνα πριν συνεχίσω τις διακοπές μου, διότι θεωρώ το περιστατικό πολύ σοβαρό.
Το πρώτο πράγμα που με σοκάρισε ήταν η υποβάθμιση του περιστατικού από όλους, μηδέ του παθόντος εξαιρουμένου. Το ζήτημα αντιμετωπίστηκε από πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση περίπου ως μια συμβολική επίθεση επίθεση ενός πολιτικού και όχι ως αυτό που ήταν: ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ. Δεν έχει καμιά σχέση με το γιαούρτωμα, την εκτόξευση ενός αυγού ή μιας ντομάτας ή - έστω - ένα χαστούκι σε δημόσιο χώρο και παρουσία πλήθους παρισταμένων. Με τις παραπάνω πράξεις κάποιος, επιδιώκει να απαξιώσει δημόσια και συμβολικά ένα πολιτικό πρόσωπο. Δράστης και θύμα της επίθεσης κρίνονται επίσης δημόσια, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΖΩΗ Η Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ.
Δε μπορώ να μη σταθώ σε ένα σημείο της δολοφονικής απόπειρας κατά του Πέτρου Ευθυμίου. Ο δράστης επιτέθηκε στο θύμα από πίσω, σε στιγμή που τα χέρια του ήταν απασχολημένα - στο ένα κρατούσε βιβλία και με το άλλο κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας. Η απόπειρα αυτή δεν θα ήταν δυνατή αν ο Πέτρος Ευθυμίου - για τις πολιτικές απόψεις του οποίου έχω τη χειρότερη γνώμη - έκανε χρήση του δικαιώματος που έχει κάθε πρώην Υπουργός, να συνοδεύεται από έναν αστυνομικό σε κάθε του μετακίνηση. Με την έννοια αυτή ο δράστης δεν αποπειράθηκε να δολοφονήσει μονάχα τον Πέτρο Ευθυμίου. Στράφηκε εναντίον όλων όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια επιτηρούμενη κοινωνία, όλων όσοι θέλουμε να κυκλοφορούμε το βράδυ και να αισθανόμαστε ασφαλείς στους δρόμους, όλων όσοι απαιτούμε από τους πολιτικούς να συμπεριφέρονται ως πρώτοι μεταξύ ίσων και όχι ως πρίγκιπες. Αλλά και εναντίον όλων όσοι απαιτούμε τα αστυνομικά όργανα να διατίθενται για την προστασία των πολιτών και όχι μόνο για την προστασία κάποιων μεγαλοπιασμένων.
Το δεύτερο πράγμα που με σοκάρισε ήταν το πλήθος των σχολίων που κατέκλυσαν τις αναρτήσεις των blog τις σχετικές με το περιστατικό και συνοψίζονταν στο ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ή, ακόμα χειρότερα, έψεγαν το δράστη ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κι ακόμα περισσότερο με σοκάρισε ότι ουδείς αντέδρασε σε αυτό τον ορυμαγδο σχολίων αυτής της ποιότητας. Σαν να ήταν φυσιολογικό κάποιοι να απαιτούν τη δολοφονία κάποιου το μόνο έγκλημά του ήταν ότι διαφωνούσε μαζί τους. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που γέμισαν το διαδίκτυο με τα εμετικά αυτά σχόλια δεν είναι παρά η κορφή ενός παγόβουνου. Που καταδεικνύει τον εκφασισμό ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας. Που αγγίζει και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων που, θεωρητικά τουλάχιστον, διαθέτουν ανώτερη μόρφωση. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Ήταν αυτοί που στήριξαν τη Μουσολινική και τη Χιτλερική τρομοκρατία πριν οι Φασίστες και οι Ναζί καταλάβουν την εξουσία στο Μεσοπόλεμο. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν και δε θέλουν να ξέρουν τα δικαιώματά τους. Που αποφασίζουν πως η ζωή του άλλου, που σκέφτεται ή πράττει διαφορετικά δεν έχει αξία. Που περιμένουν ένα Ντούτσε, ένα Φύρερ, ένα Πατερούλη να τους κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή.
Εδώ οφείλουμε να μην παραβλέψουμε ότι η βία ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής έκφρασης έχει επιλεγεί κατά καιρούς και από τάσεις της Αριστεράς. Αρχής γενομένης από τους Αναρχικούς του 19ου αιώνα. Αλλά και από τα αντάρτικά πόλης της Ευρώπης στις δεκαετίες του '70 και του '80 (οι περιπτώσεις του ιρλανδικού IRA, όπως άλλωστε και του Φωτεινού Μονοπατιού στο Περού και των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη δεν εντάσσονται σε αυτή την περίπτωση, λόγω του ότι ούτε η δολοφονία ήταν αποκλειστική μέθοδος δράσης αυτών των οργανώσεων, αλλά, κυρίως, λόγω της παρουσίας παρακρατικών οργανώσεων της Άκρας Δεξιάς που δημιουργούσαν κλίμα Εμφυλίου Πολέμου).
Και ενώ οι Αναρχικοί, όχι στην Ελλάδα φυσικά, έχουν αναπτύξει πολύ σοβαρό διάλογο γύρω από το ουσιαστικό ερώτημα - ποιος και με ποιο δικαίωμα αυτοαναγορεύεται σε κριτή των πάντων με δικαίωμα ζωής και θανάτου επ' αυτών - στην Αριστερά τέτοιος διάλογος δεν έχει γίνει.
Οι μεν Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αλλά και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης καταδίκασαν την πολιτική δολοφονία ως μέθοδο δράσης χωρίς να αγγίξουν το ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η καταδίκη της δολοφονίας περιορίστηκε σε μια φοβική αντίδραση απέναντι σε αυτούς που τους κατάγγελλαν για «προδοσία των αξιών τους». Άφησαν έτσι το κυρίαρχο ερώτημα αναπάντητο. Οι δε δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν αρνηθεί να πάρουν θέση επί του θέματος. Με αποκορύφωμα, κάποιους καραγκιόζηδες - ευτυχώς πολύ λίγους - μάρτυρες υπεράσπισης στις δίκες της 17 Νοέμβρη, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο της βίας ως αυτοσκοπού της πολιτικής δράσης, σε σημείο που προκαλούσαν το εύλογο ερώτημα: «αφού ρε φίλε έχεις αυτές τις απόψεις γιατί τόσα χρόνια δεν ήσουν μαζί τους;».
Κάποτε στην Αριστερά πρέπει να τοποθετηθούμε στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής χωρίς περιστροφές. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην καλύτερη κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε, είτε είμαστε σοσιαλδημοκράτες, είτε κομμουνιστές είτε Αναρχικοί, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ, από την οποία πηγάζουν όλα τα άλλα. Τότε θα έχουμε κάνει πραγματικά ένα ουσιαστικό βήμα.
Γιάννης Χρ.
Το πρώτο πράγμα που με σοκάρισε ήταν η υποβάθμιση του περιστατικού από όλους, μηδέ του παθόντος εξαιρουμένου. Το ζήτημα αντιμετωπίστηκε από πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση περίπου ως μια συμβολική επίθεση επίθεση ενός πολιτικού και όχι ως αυτό που ήταν: ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ. Δεν έχει καμιά σχέση με το γιαούρτωμα, την εκτόξευση ενός αυγού ή μιας ντομάτας ή - έστω - ένα χαστούκι σε δημόσιο χώρο και παρουσία πλήθους παρισταμένων. Με τις παραπάνω πράξεις κάποιος, επιδιώκει να απαξιώσει δημόσια και συμβολικά ένα πολιτικό πρόσωπο. Δράστης και θύμα της επίθεσης κρίνονται επίσης δημόσια, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΖΩΗ Η Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ.
Δε μπορώ να μη σταθώ σε ένα σημείο της δολοφονικής απόπειρας κατά του Πέτρου Ευθυμίου. Ο δράστης επιτέθηκε στο θύμα από πίσω, σε στιγμή που τα χέρια του ήταν απασχολημένα - στο ένα κρατούσε βιβλία και με το άλλο κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας. Η απόπειρα αυτή δεν θα ήταν δυνατή αν ο Πέτρος Ευθυμίου - για τις πολιτικές απόψεις του οποίου έχω τη χειρότερη γνώμη - έκανε χρήση του δικαιώματος που έχει κάθε πρώην Υπουργός, να συνοδεύεται από έναν αστυνομικό σε κάθε του μετακίνηση. Με την έννοια αυτή ο δράστης δεν αποπειράθηκε να δολοφονήσει μονάχα τον Πέτρο Ευθυμίου. Στράφηκε εναντίον όλων όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια επιτηρούμενη κοινωνία, όλων όσοι θέλουμε να κυκλοφορούμε το βράδυ και να αισθανόμαστε ασφαλείς στους δρόμους, όλων όσοι απαιτούμε από τους πολιτικούς να συμπεριφέρονται ως πρώτοι μεταξύ ίσων και όχι ως πρίγκιπες. Αλλά και εναντίον όλων όσοι απαιτούμε τα αστυνομικά όργανα να διατίθενται για την προστασία των πολιτών και όχι μόνο για την προστασία κάποιων μεγαλοπιασμένων.
Το δεύτερο πράγμα που με σοκάρισε ήταν το πλήθος των σχολίων που κατέκλυσαν τις αναρτήσεις των blog τις σχετικές με το περιστατικό και συνοψίζονταν στο ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ή, ακόμα χειρότερα, έψεγαν το δράστη ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κι ακόμα περισσότερο με σοκάρισε ότι ουδείς αντέδρασε σε αυτό τον ορυμαγδο σχολίων αυτής της ποιότητας. Σαν να ήταν φυσιολογικό κάποιοι να απαιτούν τη δολοφονία κάποιου το μόνο έγκλημά του ήταν ότι διαφωνούσε μαζί τους. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που γέμισαν το διαδίκτυο με τα εμετικά αυτά σχόλια δεν είναι παρά η κορφή ενός παγόβουνου. Που καταδεικνύει τον εκφασισμό ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας. Που αγγίζει και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων που, θεωρητικά τουλάχιστον, διαθέτουν ανώτερη μόρφωση. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Ήταν αυτοί που στήριξαν τη Μουσολινική και τη Χιτλερική τρομοκρατία πριν οι Φασίστες και οι Ναζί καταλάβουν την εξουσία στο Μεσοπόλεμο. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν και δε θέλουν να ξέρουν τα δικαιώματά τους. Που αποφασίζουν πως η ζωή του άλλου, που σκέφτεται ή πράττει διαφορετικά δεν έχει αξία. Που περιμένουν ένα Ντούτσε, ένα Φύρερ, ένα Πατερούλη να τους κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή.
Εδώ οφείλουμε να μην παραβλέψουμε ότι η βία ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής έκφρασης έχει επιλεγεί κατά καιρούς και από τάσεις της Αριστεράς. Αρχής γενομένης από τους Αναρχικούς του 19ου αιώνα. Αλλά και από τα αντάρτικά πόλης της Ευρώπης στις δεκαετίες του '70 και του '80 (οι περιπτώσεις του ιρλανδικού IRA, όπως άλλωστε και του Φωτεινού Μονοπατιού στο Περού και των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη δεν εντάσσονται σε αυτή την περίπτωση, λόγω του ότι ούτε η δολοφονία ήταν αποκλειστική μέθοδος δράσης αυτών των οργανώσεων, αλλά, κυρίως, λόγω της παρουσίας παρακρατικών οργανώσεων της Άκρας Δεξιάς που δημιουργούσαν κλίμα Εμφυλίου Πολέμου).
Και ενώ οι Αναρχικοί, όχι στην Ελλάδα φυσικά, έχουν αναπτύξει πολύ σοβαρό διάλογο γύρω από το ουσιαστικό ερώτημα - ποιος και με ποιο δικαίωμα αυτοαναγορεύεται σε κριτή των πάντων με δικαίωμα ζωής και θανάτου επ' αυτών - στην Αριστερά τέτοιος διάλογος δεν έχει γίνει.
Οι μεν Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αλλά και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης καταδίκασαν την πολιτική δολοφονία ως μέθοδο δράσης χωρίς να αγγίξουν το ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η καταδίκη της δολοφονίας περιορίστηκε σε μια φοβική αντίδραση απέναντι σε αυτούς που τους κατάγγελλαν για «προδοσία των αξιών τους». Άφησαν έτσι το κυρίαρχο ερώτημα αναπάντητο. Οι δε δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν αρνηθεί να πάρουν θέση επί του θέματος. Με αποκορύφωμα, κάποιους καραγκιόζηδες - ευτυχώς πολύ λίγους - μάρτυρες υπεράσπισης στις δίκες της 17 Νοέμβρη, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο της βίας ως αυτοσκοπού της πολιτικής δράσης, σε σημείο που προκαλούσαν το εύλογο ερώτημα: «αφού ρε φίλε έχεις αυτές τις απόψεις γιατί τόσα χρόνια δεν ήσουν μαζί τους;».
Κάποτε στην Αριστερά πρέπει να τοποθετηθούμε στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής χωρίς περιστροφές. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην καλύτερη κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε, είτε είμαστε σοσιαλδημοκράτες, είτε κομμουνιστές είτε Αναρχικοί, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ, από την οποία πηγάζουν όλα τα άλλα. Τότε θα έχουμε κάνει πραγματικά ένα ουσιαστικό βήμα.
Γιάννης Χρ.
2 σχόλια:
Αυτός είναι ο Γιάννης που θέλω να διαβάζω και όχι ο γκρινιάρης που έχει μια τάση να παίρνει την πολιτική συζήτηση επί προσωπικού.
Η τοποθέτησή σου εξαιρετική, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Σε ότι αφορά τα σχόλια σε διάφορα blog, έχω διαπιστώσει από καιρό, τόσο το επίπεδο των πιο πολλών δημοφιλών blog,όσο και εκείνων που τα κάνουν να φαίνοντα δημοφιλή.
Κοντολογής : ουαγκαγκού!
Χαίρομαι που στο δικό μας blog συμμετέχει σταθερά ένας και μοναδικός αλλά καθ' όλα αξιόλογος και αξιοπρεπής συζητητής, με μια επιφύλαξη από τη μεριά μου για τη διατήρηση μιας αχρείαστης ανωνυμίας από μέρους του.
Γιατί μωρέ Φιλελεύθερε Τζουτζέ σε ενοχλεί που παίρνω προσωπικά την πολιτική συζήτηση; Άνθρωποι δεν έχουμε τις πολιτικές απόψεις; Άνθρωποι δεν είναι τα πολιτικά υποκείμενα; Ίσα - ίσα που παίρνοντάς την προσωπικά της δίνω τη θέση που πραγματικά της αξίζει.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου