Προκλήθηκα να γράψω για τη «νέα κυβέρνηση» και τα καμώματά της. Στο μεσοδιάστημα αυτό, όπου καθώς φαίνεται όλοι σκεπτόμαστε αν θα αποσύρουμε το μπλογκ μας, ας κάνω μια πρώτη πρόχειρη και βιαστική αποτίμηση, προκαλώντας και τους υπόλοιπους να πουν – αν έχουν – τη γνώμη τους επ’ αυτών.
Νομίζω δύο αρνητικά χαρακτηριστικά προβάλουν έντονα μέσα από αυτές τις 50 – 60 μέρες… (Τα θετικά είναι βέβαια άλλου παπά ευαγγέλιο, συνήθως εκείνων που προσδοκούν κάτι, εμείς εδώ μάλλον δεν προσδοκούμε τίποτε...)
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Προχειρότητα…
Κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, με περίεργες όμως λοξοδρομήσεις και χωρίς προεργασία. Σε αντίθεση με τον Οκτώβρη του ’93 όπου η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε ήδη έτοιμα ακόμα και τα προεδρικά διατάγματα με τα οποία θα κυβερνούσε, ετούτη εδώ πιάστηκε κατά παράδοξο τρόπο στον ύπνο και έχασε – χάνει πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Θες η έλλειψη ικανών στελεχών στο λεγόμενο «προεδρικό περιβάλλον» θες η γενικότερη δυστοκία μέσα σε ένα πολιτικό οργανισμό που διχάζεται ανάμεσα στο «δέον» και στο «επιθυμητό», φέρνουν αρρυθμίες, πολλές φορές κωμικές, όπως η χαριτωμένη περίπτωση του λαμόγιου που για ένα εικοσιτετράωρο διορίστηκε ειδικός γραμματέας ΔΕΚΟ (τρομάρα του) και κατόπιν απολύθηκε γιατί… στα φιλαράκια του στο Facebook εκμυστηρευόταν ότι «τώρα θα φάμε καλά με τους πασόκους»!.
2. Δισταγμός…
Το είπαμε και πιο πάνω. Είμαστε στην κρίσιμη εκείνη φάση όπου θα πρέπει να γίνουν πράγματα προφανώς δυσάρεστα και καθόλου «φιλολαϊκά»… Θα πρέπει να αναληφθεί μέγα πολιτικό κόστος και να προχωρήσουμε επιτέλους ΑΜΕΣΑ σε κινήσεις εξυγίανσης του τερατόμορφου δημόσιου τομέα. Αλλά και αλλού… στη φορολογία και στο ασφαλιστικό. Υπάρχει όμως ένας διχασμός, ανάμεσα στο δέον και στο επιθυμητό. Εξ ου και η υπόθεση αυτού του αίσχους, που ονομάζεται «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης» και το οποίο απ’ ότι καλά γνωρίζω πάει κατά ένα ποσοστό 60 τοις εκατό σε τσέπες που ΔΕΝ το έχουν ανάγκη πραγματικά, αφήνοντας τα γνωστά ψίχουλα που δεν θεραπεύουν καμιά ουσιαστική ανάγκη, σε κείνους που πραγματικά το χρειάζονται και δεν είναι πάνω από 40% των «δικαιούχων»… Άστραψαν τα σπαθιά των πρωϊνάδικων και έντρομοι οι «λαϊκοπασόκοι» υπέκυψαν στη γνωστή χυδαιότητα και την εξοργιστική βλακεία…
Δυστυχώς με επιδόματα, με «δώσε και μένα μπάρμπα», δεν θα γίνει τελικά τίποτα και σε κάνα – δύο χρόνια όλοι αυτοί που τώρα απλώνουν το χέρι σαν επαίτες θα σκυλοβρίζουνε και το Γιώργο και την παρέα του…
Κ.Λ.
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Η άποψη ενός ακόμα κεκραγμένου
Η σειρά μου να μιλήσω, ως πρώτος στη "λίστα των κεκραγμένων", που κατάρτισε ο Γιώργος. Περίμενα να δω πρώτ τις δικές σας αντιδράσεις.
Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ ξανά στο τί και πώς ειπώθηκε κατά την αντιπαράθεσή μου με το Γιώργο (το μεγάλο). Υπάρχουν τα κείμενά νας, για όποιον ενδιαφέρεται να τα ξαναδεί.
Θα σταθώ όμως σε ένα ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, με φιλοσοφικές θα μπορούσαμε να πούμε προεκτάσεις, που ανέκυψε κατά τη συζήτηση. Ο Γιώργος, από ένα σημείο και μετά, τόνιζε ότι "δεν επιτίθεται επί του προσωπικού αλλά στην ομάδα". Για να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια διάκριση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα αυτόνομο οντολογικό status στην ομάδα, σε σχέση με τα άτομα που την απαρτίζουν. Ένας τέτοιος διαχωρισμός μου φαίνεται προβληματικός, καθότι παραπέμπει στην πλατωνική μεταφυσική αντίληψη περί ανεξαρτησίας του προτύπου (της ομάδας εν προκειμένω) από τον υλικό φορέα στον οποίο εκδηλώνεται και λειτουργεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος με σάρκα και οστά). Εγώ πάντως υιοθετώ την αριστοτελική αντίληψη, που βλέπει την ιδέα ή το πρότυπο αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το άνθρωπο-φορέα. Όταν λοιπόν ακούω απαξιωτικές κρίσεις για τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, με τον τρόπο μου έστω, νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά.
Σε μια παραλλαγή αυτής της θέσης περί διάκρισης ομάδας και προσώπων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν επιτίθεται στο άτομο ως ολότητα, αλλά σε πτυχές του χαρκτήρα του ή της νοοτροπίας του. Αυτό μου φαίνεται να έχει μια βάση, αν ο ασκών κριτική έχει με τον τρόπο του διευκρινίσει πειστικά στον κρινόμενο ότι δεν τον απαξιώνει ως άτομο, αλλά στέκεται κριτικά απέναντι σε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα του ή της σκέψης του. Όταν όμως ο υφιστάμενος την κριτική έχει ακούσει σωρηδόν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς γι "κουλτουριάρηδες", "παλιοτιτίκες" και "εργολάβους της κοινωνικής ευαισθησίας", έχει ήδη πάρει ανάποδες και δύσκολα πείθεται για τυχόν αγαθές προθέσεις που μπορεί να έχει, ή καμώνεται πως έχι, ο συνομιλητής του. Εγώ για να πω την αλήθεια, τις αιτιάσεις του Γιώργου περί κριτικής μη προσωπικού χαρακτήρα τις είδα ως ad hoc επιχείρημα του κώλου, που το επιστράτευσε όταν η συζήτηση είχε πάρει μια δυσμενή γι'αυτόν τροπή.
Την πρόταση του Γιώργου για μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς τη βρίσκω άκαιρη, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί εκτιμώ πως η συζήτηση θα εκφυλιστεί σε διάλογο κουφών. Αργότερα μπορεί ίσως να γίνει κάτι.
Πιστεύω επίσης πως ήταν άστοχη η κίνησή του να απευθυνθεί στους επισκέπτες του μπλογκ για να βρει υποστήριξη, εκβιάζοντάς τους έμμεσα ότι αλλιώς θα τον χάσουν από φίλο. Τέτοια παιδιαρίσματα παραπέμπουν σε συμπεριφορά εφήβου που αναζητά την αποδοχή των άλλων για να διασκεδάσει τις δικές του αμφιβολίες και ανασφάλειες, και όχι σε συμπεριφορά ώριμου ανθρώπου που να σε θέση να ξέρει ποιός είναι και αν φταίει ή αν έχει δίκιο. Κι'εγώ εισέπραξα, εμμέσως πλην σαφώς, το χαρακτηρισμό του "κομπλεξικού", στο τέλος της συζήτησης. Κι'εγώ το βρήκα άδικο, όμως δεν βγήκα στη γύρα για να πω τον πόνο μου. Η ομήγυρις δεν αποτελείται από ψυχαναλυτές για να εξετάσουν την περίπτωσή μου, ούτε από δικαστές για να αποφανθούν για το δίκαιο ή το άδικο του χαρακτηρισμού. Και, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύω πως είναι καλύτερο το να τηρείται το "κρείτον το σιγάν" από τους τρίτους ανθρώπους.
Προτίθεμαι, για μια ή δυο βδομάδες, να μη μπω στο μπλογκ και να μην παρέμβω σε καμμιά συζήτηση ώστε να τελειώνει, με κάποιον τρόπο, αυτή η αντιπαράθεση. Ίσως θα πρέπει να κάνει και ο Γιώργος το ίδιο. Εσείς οι άλλοι, που εν είχατε καμμιά άμεση εμπλοκή σ'αυτήν την ιστορία, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να επανέλθει το μπλογκ στη ζωντάνια και στη λειτουργικότητα που είχε. Και αν τα καταφέρετε και έχετε τη διάθεση, θα έχουμε το χρόνο να τα ξαναπούμε.
Σας χαιρετώ και καλή επιτυχία
Γιώργος (μικρός)
Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ ξανά στο τί και πώς ειπώθηκε κατά την αντιπαράθεσή μου με το Γιώργο (το μεγάλο). Υπάρχουν τα κείμενά νας, για όποιον ενδιαφέρεται να τα ξαναδεί.
Θα σταθώ όμως σε ένα ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, με φιλοσοφικές θα μπορούσαμε να πούμε προεκτάσεις, που ανέκυψε κατά τη συζήτηση. Ο Γιώργος, από ένα σημείο και μετά, τόνιζε ότι "δεν επιτίθεται επί του προσωπικού αλλά στην ομάδα". Για να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια διάκριση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα αυτόνομο οντολογικό status στην ομάδα, σε σχέση με τα άτομα που την απαρτίζουν. Ένας τέτοιος διαχωρισμός μου φαίνεται προβληματικός, καθότι παραπέμπει στην πλατωνική μεταφυσική αντίληψη περί ανεξαρτησίας του προτύπου (της ομάδας εν προκειμένω) από τον υλικό φορέα στον οποίο εκδηλώνεται και λειτουργεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος με σάρκα και οστά). Εγώ πάντως υιοθετώ την αριστοτελική αντίληψη, που βλέπει την ιδέα ή το πρότυπο αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το άνθρωπο-φορέα. Όταν λοιπόν ακούω απαξιωτικές κρίσεις για τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, με τον τρόπο μου έστω, νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά.
Σε μια παραλλαγή αυτής της θέσης περί διάκρισης ομάδας και προσώπων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν επιτίθεται στο άτομο ως ολότητα, αλλά σε πτυχές του χαρκτήρα του ή της νοοτροπίας του. Αυτό μου φαίνεται να έχει μια βάση, αν ο ασκών κριτική έχει με τον τρόπο του διευκρινίσει πειστικά στον κρινόμενο ότι δεν τον απαξιώνει ως άτομο, αλλά στέκεται κριτικά απέναντι σε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα του ή της σκέψης του. Όταν όμως ο υφιστάμενος την κριτική έχει ακούσει σωρηδόν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς γι "κουλτουριάρηδες", "παλιοτιτίκες" και "εργολάβους της κοινωνικής ευαισθησίας", έχει ήδη πάρει ανάποδες και δύσκολα πείθεται για τυχόν αγαθές προθέσεις που μπορεί να έχει, ή καμώνεται πως έχι, ο συνομιλητής του. Εγώ για να πω την αλήθεια, τις αιτιάσεις του Γιώργου περί κριτικής μη προσωπικού χαρακτήρα τις είδα ως ad hoc επιχείρημα του κώλου, που το επιστράτευσε όταν η συζήτηση είχε πάρει μια δυσμενή γι'αυτόν τροπή.
Την πρόταση του Γιώργου για μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς τη βρίσκω άκαιρη, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί εκτιμώ πως η συζήτηση θα εκφυλιστεί σε διάλογο κουφών. Αργότερα μπορεί ίσως να γίνει κάτι.
Πιστεύω επίσης πως ήταν άστοχη η κίνησή του να απευθυνθεί στους επισκέπτες του μπλογκ για να βρει υποστήριξη, εκβιάζοντάς τους έμμεσα ότι αλλιώς θα τον χάσουν από φίλο. Τέτοια παιδιαρίσματα παραπέμπουν σε συμπεριφορά εφήβου που αναζητά την αποδοχή των άλλων για να διασκεδάσει τις δικές του αμφιβολίες και ανασφάλειες, και όχι σε συμπεριφορά ώριμου ανθρώπου που να σε θέση να ξέρει ποιός είναι και αν φταίει ή αν έχει δίκιο. Κι'εγώ εισέπραξα, εμμέσως πλην σαφώς, το χαρακτηρισμό του "κομπλεξικού", στο τέλος της συζήτησης. Κι'εγώ το βρήκα άδικο, όμως δεν βγήκα στη γύρα για να πω τον πόνο μου. Η ομήγυρις δεν αποτελείται από ψυχαναλυτές για να εξετάσουν την περίπτωσή μου, ούτε από δικαστές για να αποφανθούν για το δίκαιο ή το άδικο του χαρακτηρισμού. Και, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύω πως είναι καλύτερο το να τηρείται το "κρείτον το σιγάν" από τους τρίτους ανθρώπους.
Προτίθεμαι, για μια ή δυο βδομάδες, να μη μπω στο μπλογκ και να μην παρέμβω σε καμμιά συζήτηση ώστε να τελειώνει, με κάποιον τρόπο, αυτή η αντιπαράθεση. Ίσως θα πρέπει να κάνει και ο Γιώργος το ίδιο. Εσείς οι άλλοι, που εν είχατε καμμιά άμεση εμπλοκή σ'αυτήν την ιστορία, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να επανέλθει το μπλογκ στη ζωντάνια και στη λειτουργικότητα που είχε. Και αν τα καταφέρετε και έχετε τη διάθεση, θα έχουμε το χρόνο να τα ξαναπούμε.
Σας χαιρετώ και καλή επιτυχία
Γιώργος (μικρός)
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
2012 ΚΑΙ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Όταν έθετα το ερώτημα του λόγου ύπαρξης αυτού του ιστολογίου, αυτό που με προβλημάτιζε ήταν ότι οι αναρτήσεις είχαν χάσει την αρχική τους σπιρτάδα.Τη θέση τους, αργά αλλά σταθερά, είχαν καταλάβει αναρτήσεις που γίνονταν για να γίνονται. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως βήμα επικοινωνίας παλιών φίλων είχε μετατραπεί σε ψυχαναγκασμό. Κάποιοι γράφαμε, όχι για να πούμε κάτι, αλλά για να συντηρούμε ζωντανό το ιστολόγιο. Κι ο ψυχαναγκασμός φέρνει πάντα γκρίνια. Και χοντρές παρεξηγήσεις.
Ανήκα πάντα σε αυτούς που πίστευαν - και δυστυχώς ο πρόσφατος καυγάς των δυο εξαδέλφων επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου - ότι κάθε διάλογος δι' αλληλογραφίας - όπως και κάθε πράγμα που γίνεται δι' αλληλογραφίας - είναι κουτσός. Όταν δεν έχεις το συνομιλητή σου απέναντί σου, να του πεις ότι λέει μαλακίες κι αμέσως μετά να πιεις στην υγειά του, η παρεξήγηση γίνεται εύκολη. Αυτό συνέβη και στο ιστολόγιό μας.
Κι αυτή τη στιγμή προκαλούμαι να πάρω θέση σε μια τέτοια παρεξήγηση. Μεταξύ δυο ανθρώπων που έχω σε εκτίμηση και οι οποίοι χρησιμοποίησαν ο ένας για τον άλλο επιεικώς προσβλητικές κουβέντες. Κι αυτό με ενόχλησε πολύ.
Όπως με ενοχλεί, Γιώργο πρεσβύτερε, ο πιεστικός τρόπος με τον οποίο απαιτείς να γίνω μέρος αυτής της παρεξήγησης. Αν αρνήθηκα να πάρω θέση στον καυγά σας δεν το έκανα από βαρεμάρα ή από αυτή τη χαύνωση που καταλαμβάνει το θεατή ενός αγώνα πυγμαχίας όταν αυτός δεν έχει στοιχηματίσει υπερ ενός από τους αντιπάλους.. Το έκανα από πεποίθηση ότι στον καυγά αυτό δεν ήταν δυνατό να παρέμβω με τρόπο που θα συνέβαλε στην αποκλιμάκωση. Γιατί δεν ήταν δική μου υπόθεση. Πάρε λοιπόν όποια απόφαση θέλεις, θα τη σεβαστώ. Όμως αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να πάρω θέση σε έναν καυγά, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εξελίχθηκαν σε πρόσχημα. Νομίζω ότι έχετε να συζητήσετε κάποια θέματα οι δυο σας. Ποια; Δε με αφορά.Εσείς άλλωστε ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα ποια είναι. Μεγάλα παιδιά είσαστε, τηλεφωνηθείτε, συναντηθείτε, λύστε την παρεξήγηση ή μην ξαναμιλήσετε ο ένας στον άλλο, δικαίωμά σας. Και κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα η παρέμβαση υπέρ ενός φίλου, όταν αυτός δέχεται επίθεση από τρίτους και άλλο πράγμα η εμπλοκή στον καυγά δυο φίλων.
Πέραν τούτου, δε θεωρώ δα κι ανάθεμα να σε αλλάξει ο κόσμος. Το να θέλεις να τον αλλάξεις είναι επιλογή ζωής. το να αφεθείς να σε αλλάξει είναι μια άλλη επιλογή. Το ζήτημα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις το ένα ή το άλλο. Και , το σημαντικότερο, να αγαπάς αυτή την επιλογή. Σε ό,τι με αφορά μπορώ πια να πω ότι και τον άλλαξα τον κόσμο και με άλλαξε αυτός.Κι απολαμβάνω αυτή την αμφίδρομη σχέση. Που, σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει μόνο σ' εμένα. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μόνο που δεν το συνειδητοποιούν όλοι.
Τίτλοι τέλους λοιπόν για το ιστολόγιό μας; Κατά πάσα πιθανότητα. Η ζωή όμως συνεχίζεται.
Γιάννης Χρ.
Ανήκα πάντα σε αυτούς που πίστευαν - και δυστυχώς ο πρόσφατος καυγάς των δυο εξαδέλφων επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου - ότι κάθε διάλογος δι' αλληλογραφίας - όπως και κάθε πράγμα που γίνεται δι' αλληλογραφίας - είναι κουτσός. Όταν δεν έχεις το συνομιλητή σου απέναντί σου, να του πεις ότι λέει μαλακίες κι αμέσως μετά να πιεις στην υγειά του, η παρεξήγηση γίνεται εύκολη. Αυτό συνέβη και στο ιστολόγιό μας.
Κι αυτή τη στιγμή προκαλούμαι να πάρω θέση σε μια τέτοια παρεξήγηση. Μεταξύ δυο ανθρώπων που έχω σε εκτίμηση και οι οποίοι χρησιμοποίησαν ο ένας για τον άλλο επιεικώς προσβλητικές κουβέντες. Κι αυτό με ενόχλησε πολύ.
Όπως με ενοχλεί, Γιώργο πρεσβύτερε, ο πιεστικός τρόπος με τον οποίο απαιτείς να γίνω μέρος αυτής της παρεξήγησης. Αν αρνήθηκα να πάρω θέση στον καυγά σας δεν το έκανα από βαρεμάρα ή από αυτή τη χαύνωση που καταλαμβάνει το θεατή ενός αγώνα πυγμαχίας όταν αυτός δεν έχει στοιχηματίσει υπερ ενός από τους αντιπάλους.. Το έκανα από πεποίθηση ότι στον καυγά αυτό δεν ήταν δυνατό να παρέμβω με τρόπο που θα συνέβαλε στην αποκλιμάκωση. Γιατί δεν ήταν δική μου υπόθεση. Πάρε λοιπόν όποια απόφαση θέλεις, θα τη σεβαστώ. Όμως αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να πάρω θέση σε έναν καυγά, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εξελίχθηκαν σε πρόσχημα. Νομίζω ότι έχετε να συζητήσετε κάποια θέματα οι δυο σας. Ποια; Δε με αφορά.Εσείς άλλωστε ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα ποια είναι. Μεγάλα παιδιά είσαστε, τηλεφωνηθείτε, συναντηθείτε, λύστε την παρεξήγηση ή μην ξαναμιλήσετε ο ένας στον άλλο, δικαίωμά σας. Και κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα η παρέμβαση υπέρ ενός φίλου, όταν αυτός δέχεται επίθεση από τρίτους και άλλο πράγμα η εμπλοκή στον καυγά δυο φίλων.
Πέραν τούτου, δε θεωρώ δα κι ανάθεμα να σε αλλάξει ο κόσμος. Το να θέλεις να τον αλλάξεις είναι επιλογή ζωής. το να αφεθείς να σε αλλάξει είναι μια άλλη επιλογή. Το ζήτημα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις το ένα ή το άλλο. Και , το σημαντικότερο, να αγαπάς αυτή την επιλογή. Σε ό,τι με αφορά μπορώ πια να πω ότι και τον άλλαξα τον κόσμο και με άλλαξε αυτός.Κι απολαμβάνω αυτή την αμφίδρομη σχέση. Που, σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει μόνο σ' εμένα. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μόνο που δεν το συνειδητοποιούν όλοι.
Τίτλοι τέλους λοιπόν για το ιστολόγιό μας; Κατά πάσα πιθανότητα. Η ζωή όμως συνεχίζεται.
Γιάννης Χρ.
Το 2012 αργεί ακόμα... αλλά η 12 Δεκάμβρη έρχεται οσονούπω...
Γιάννη, δεν ξέρω αν η ιδέα μου ήταν όντως φαεινή, να ανοίξω αυτό το blog… Ίσως η εμμονή να διατηρούμε την ανάγκη μιας σύνδεσης μετά από τόσα χρόνια να μην έχει θετικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
2012
Τεντώστε τα’ αυτιά σας! Το λέω για δεύτερη και τελευταία φορά γιατί είναι η τελευταία φορά που παρεμβαίνω.
Θα τα πω λοιπόν χύμα και με ονοματεπώνυμο για να μη μένει καμία αμφιβολία σε κανένα και γιατί κάποτε πρέπει να συγκρουστούνε τα πραγματικά μας κίνητρα και όχι οι προφάσεις μας.
Χάρηκα ιδιαίτερα όταν ο Κώστας έφτιαξε το blog. Είπα, εδώ είμαστε, επιτέλους θα γίνει ένας ανοιχτός διάλογος!
Αλίμονο! Ο συνήθης μαρξιστής θεωρεί ότι η αλήθεια είναι απόλυτη και αυτός κάτοχός της. Κατέχει τις πλάκες του Μωυσή. Αυτός θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Οι «άλλοι» δε μπορούν ούτε ν’ αλλάξουν πάνες στον κώλο τους. Τους αλλάζει ο κόσμος!
Το ποια είναι η στάση ζωής του καθενός σ’ αυτή την άτιμη και τόσο αμείλικτη καθημερινότητα δεν ενδιαφέρει. Το ποιος θα υπερασπιστεί τον ακραίο μαρξιστή, ακόμη κι αν διαφωνεί κάθετα μαζί του πολιτικά και ιδεολογικά, επειδή πιστεύει στην καθαρότητα των κινήτρων του, ενώ οι καθαρόαιμοι μαρξιστές κάνουν την πάπια, δε μετράει. Το ποιος είναι μπεσαλής, κιμπάρης, τα δίνει όλα, χρήμα, χρόνο, ψυχή, σκέψη για τους φίλους του δε μετράει. Το ποιος σκέφτεται κάποιες κοινωνικές ομάδες, ευάριθμες, που κανένας άλλος δεν υπολογίζει γιατί δε μετράνε στο επαναστατιλίκι τους δεν ενδιαφέρει. Το ποιος καταπίνει για πολύ καιρό τις προσβολές, προσπαθώντας να καταλάβει, να κατανοήσει, τα βαθύτερα κίνητρα αυτής της συμπεριφοράς, έτοιμος να συγχωρέσει, δεν ενδιαφέρει.
Γιώργο Σκιάνη νεότερε, σε σε κράζω. Έχεις κάτι μαζί μου, είναι σίγουρο. Έλα να μου το πεις κατάμουτρα για να απαντήσω. Δυστυχώς δε μου έδωσες αυτή τη δυνατότητα. Αντ’ αυτού με προσβάλεις και με βάζεις στη δυσάρεστη θέση είτε να σου απαντήσω ανάλογα, είτε να απολογηθώ για εγκλήματα που δεν διέπραξα. Ούτε αρχηγός ενδιαφέρθηκα ποτέ να είμαι, αν και, πίστεψέ με, αυτό είναι το μόνο εύκολο, ούτε πρόσβαλα ποτέ κανένα. Αν νομίζεις ότι πρόσβαλα ποτέ εσένα πες μου πού και πότε. Αλλά κατ’ ιδίαν. Γιατί δε θέλω να ξεκατινιαστούμε χωρίς λόγο. Τέτοια προσωπικά, αν υπάρχουν, δεν ενδιαφέρουν τους συμμετέχοντες στο blog.
Γιάννη Χρ. σε σε κράζω. Ή με ξέρεις 38 χρόνια ή δε με ξέρεις καθόλου. Αποφάσισε. Βρίσκεις σωστές τις αιτιάσεις και κατηγορίες του Γιώργου; Αν ναι χαίρεται. Για κανένα από τους δυο μας δεν έχει νόημα να συντηρούμε μια ψευδοφιλία χωρίς αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμό.
Κ.Λ. ιδρυτή του blog σε σε κράζω. Η μόνη διαφορά είναι τα χρόνια : 34. Κατά τα λοιπά τα ίδια.
ΑΠΙΦ, ΙΦΑΠ και Αιρετικέ σε σε κράζω. Εσύ με ξέρεις, ναι είναι αλήθεια, 48 χρόνια. Δε γράφεις πολύ στο blog, είναι αλήθεια. Διαβάζεις όμως. Μπαίνεις στον κόπο πολλές φορές να σχολιάσεις πράγματα. Αυτά που ειπώθηκαν για τον επί 48 χρόνια φίλο σου δε σε άγγιξαν; Η κοινή μας πορεία από την αυλή, το σχολείο, τον Ροφό, το Μαχητή σε βάζουν σε αμφιβολία κατά πόσο γουστάρω αρχηγιλίκια ή στο αν εξαγόρασα στο ελάχιστο οτιδήποτε είχε σχέση, όχι μόνο με πολιτική αλλά και με κοινωνική παρουσία; Εδώ μπάσκετ στο ΙΓΜΕ έπαιζα, έτρεχα σαν πούστης για όλα, εκπρόσωπος, κόουτς, παίχτης, σωφέρ, μεταφορέας και δε διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω ένα κύπελλο, κάποτε κάποιος φιλότιμος μου το έφερε στα χέρια να το σηκώσω.
Φίλοι, αυτοί που με γνωρίζετε και παρακολουθήσατε συζητήσεις στο blog, σε σας κράζω. Όλα αυτά που ειπώθηκαν εις βάρος μου τα θεωρήσατε ασήμαντα ή αληθινά; Σας πονάει το χέρι σας; Γιατί δεν αντιδράσατε;
Όταν κάποτε έγινε μια επίθεση από blogger στο Γιάννη Χρ. για ένα κείμενό του και οι χαρακτηρισμοί έπλητταν βάναυσα την υπόληψη του ανθρώπου και φίλου που σέβομαι και εκτιμώ, δε δίστασα ούτε στιγμή να ανοίξω επιθετικότατο διάλογο με τον άλλο. Το θεώρησα αυτονόητο, ξεπήδησε σαν ανάγκη από μέσα μου βρε αδερφέ.
Μάγκες, δε λέω φίλοι γιατί δε ξέρω αν υπάρχει αμοιβαιότητα, εγώ δεν περιμένω τις 12 Δεκέμβρη. Περιμένω το 2012. Ίσως το τέλος να είναι προτιμότερο.
Γιώργος Σκιάνης, φιλελεύθερος τζουτζές και σίγουρα παρείσακτος.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Δυο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Κώστας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει αυτό το βήμα διαδικτυακού διαλόγου, κουτσομπολιού, ανταλλαγής πληροφοριών. Είναι λοιπόν η ώρα να κάνουμε μια αποτίμηση.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Οι "Πυρήνες της Φωτιάς"... στα πατζάκια μας!..
Πολλοί είναι αυτοί που προβλέπουν ένα «δεύτερο γύρο» των γεγονότων του Δεκέμβρη, τις μέρες που έρχονται.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Η "Πράσινη Νομενκλατούρα" δείχνει τα δόντια της...
Ποιος είπε ότι δεν αμφισβητείται ο Γιώργος κι η πολιτική που θέλει να εφαρμόσει;
Πρώτα – πρώτα μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ…
Πέρα από τις συνήθεις γκρίνιες των… απογοητευμένων «υπουργοποιήσιμων», στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που συνεδρίασε χτες στο ΣΕΦ για να εκλέξει Γραμματέα του Κινήματος και Πολιτικό Συμβούλιο, εμφανίστηκε ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εθνικοσυμβούλων που δεν συντάχθηκε με την πρόταση του προέδρου και ψήφισε για γραμματέα τον αυτοπροταθέντα Γ. Παναγιωτακόπουλο (124). Επίσης ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ψήφισε λευκό κι άκυρο (65). Ο δόλιος ο Ξυνίδης (βέβαια είναι και παγκοσμίως άγνωστος κι αυτό έχει την επιρροή του) πήρε 181 ψήφους… Μειοψηφία δηλαδή…
Όμως η εμφανής αμφισβήτηση του προέδρου δεν είναι ένα αμελητέο πολιτικό γεγονός. Ιδιαίτερα την επαύριο μιας θριαμβευτικής επανάκαμψης του κινήματος στην εξουσία… Απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητηθεί τόσο έντονα πρόταση προέδρου του ΠΑΣΟΚ εσωκομματικά και μάλιστα εν ημέραις θριάμβου…
Το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος μας, έβγαλε τη δική του, ψιθυριστή, αλλά απόλυτα ξεκάθαρη φωνή: «Κύριε Γιώργο, ωραία όλα αυτά περί διαβούλευσης, περί κοινωνίας των πολιτών και περί αξιοκρατίας, αλλά μη ξεχνάς, ότι εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ κι όχι εσύ. Δεν περιμέναμε τσάμπα πεντέμισι χρονάκια στην αντιπολίτευση, ολόκληρος μηχανισμός, για να περιοριστούμε σήμερα που πια δικαιωθήκαμε, σε ατάκες στα καφενεία και σε ανιαρές συνελεύσεις στα γραφεία μας… Θέλουμε καρέκλες! Θέλουμε κομμάτι της πίτας!.. Φρόντισε λοιπόν, κι άσε τα βιογραφικά και τις καταργήσεις επιτροπών…»
Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να αλλάξουν όλα με μια εκλογή. Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να ξεπεραστούν νοοτροπίες πελατειακών σχέσεων και αγκυλωτικών διαχωρισμών σε λίγες μόνο μέρες. Θα χρειαστεί πόλεμος!.. Θα πρέπει να πέσουν κορμιά, στην πολιτική αρένα. Να «ματώσουμε» όπως έχει πει ο ίδιος ο Παπανδρέου κατ’ επανάληψη.
Αλλά μια τόσο άμεση αντίδραση από τη «νομενκλατούρα» του κινήματος, πραγματικά, γεννά έντονο προβληματισμό…
Η ελπίδα;
Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι ο Γιώργος δεν είναι Σημίτης… Διαθέτει προσωπική ακτινοβολία και άμεση πολιτική επικοινωνία με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, χωρίς την παρεμβολή του «πράσινου» μηχανισμού...
Και κάτι ακόμα:
Ο Γιώργος είναι αποφασισμένος.
Εξ άλλου είναι και ηλίου φαεινότερο:
Η τώρα, ή ποτέ…
Κ.Λ.
Πρώτα – πρώτα μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ…
Πέρα από τις συνήθεις γκρίνιες των… απογοητευμένων «υπουργοποιήσιμων», στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που συνεδρίασε χτες στο ΣΕΦ για να εκλέξει Γραμματέα του Κινήματος και Πολιτικό Συμβούλιο, εμφανίστηκε ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εθνικοσυμβούλων που δεν συντάχθηκε με την πρόταση του προέδρου και ψήφισε για γραμματέα τον αυτοπροταθέντα Γ. Παναγιωτακόπουλο (124). Επίσης ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ψήφισε λευκό κι άκυρο (65). Ο δόλιος ο Ξυνίδης (βέβαια είναι και παγκοσμίως άγνωστος κι αυτό έχει την επιρροή του) πήρε 181 ψήφους… Μειοψηφία δηλαδή…
Όμως η εμφανής αμφισβήτηση του προέδρου δεν είναι ένα αμελητέο πολιτικό γεγονός. Ιδιαίτερα την επαύριο μιας θριαμβευτικής επανάκαμψης του κινήματος στην εξουσία… Απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητηθεί τόσο έντονα πρόταση προέδρου του ΠΑΣΟΚ εσωκομματικά και μάλιστα εν ημέραις θριάμβου…
Το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος μας, έβγαλε τη δική του, ψιθυριστή, αλλά απόλυτα ξεκάθαρη φωνή: «Κύριε Γιώργο, ωραία όλα αυτά περί διαβούλευσης, περί κοινωνίας των πολιτών και περί αξιοκρατίας, αλλά μη ξεχνάς, ότι εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ κι όχι εσύ. Δεν περιμέναμε τσάμπα πεντέμισι χρονάκια στην αντιπολίτευση, ολόκληρος μηχανισμός, για να περιοριστούμε σήμερα που πια δικαιωθήκαμε, σε ατάκες στα καφενεία και σε ανιαρές συνελεύσεις στα γραφεία μας… Θέλουμε καρέκλες! Θέλουμε κομμάτι της πίτας!.. Φρόντισε λοιπόν, κι άσε τα βιογραφικά και τις καταργήσεις επιτροπών…»
Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να αλλάξουν όλα με μια εκλογή. Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να ξεπεραστούν νοοτροπίες πελατειακών σχέσεων και αγκυλωτικών διαχωρισμών σε λίγες μόνο μέρες. Θα χρειαστεί πόλεμος!.. Θα πρέπει να πέσουν κορμιά, στην πολιτική αρένα. Να «ματώσουμε» όπως έχει πει ο ίδιος ο Παπανδρέου κατ’ επανάληψη.
Αλλά μια τόσο άμεση αντίδραση από τη «νομενκλατούρα» του κινήματος, πραγματικά, γεννά έντονο προβληματισμό…
Η ελπίδα;
Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι ο Γιώργος δεν είναι Σημίτης… Διαθέτει προσωπική ακτινοβολία και άμεση πολιτική επικοινωνία με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, χωρίς την παρεμβολή του «πράσινου» μηχανισμού...
Και κάτι ακόμα:
Ο Γιώργος είναι αποφασισμένος.
Εξ άλλου είναι και ηλίου φαεινότερο:
Η τώρα, ή ποτέ…
Κ.Λ.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ
Σύνολο συναισθημάτων και παραστάσεων που έχουν εν όλω ή εν μέρει απωθηθεί στο υποσυνείδητο, αλλά μπορούν να επηρεάζουν τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις πράξεις ενός ατόμου, οργανώνοντας τον τύπο της προσωπικότητάς του. Οι διάφορες ψυχαναλυτικές σχολές έχουν περιγράψει ποικιλία συμπλεγμάτων, οιδιπόδειο σύμπλεγμα, σύμπλεγμα ευνουχισμού, Ηλέκτρας, Ιοκάστης, Φαίδρας, μειονεξίας (κατωτερότητας), υπεροχής (ανωτερότητας) κ.α.
Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Πάπυρος Larousse (για την αντιγραφή, Παρείσακτος).
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Αριστερίστικη γκρίνια
Σε άμεση σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, ανεβάζω την ανακοίνωση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, για τα γεγονότα της περασμένης Πέμπτης 8/10.
Γιώργος
Άρχισε η «πράσινη ανάπτυξη»…
Επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια και απόπειρα εισβολής στο Στέκι Μεταναστών
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα καταγγέλλει την τρομοκρατική επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια, καθώς και την απόπειρα αστυνομικής εισβολής στο Στέκι Μεταναστών.
Χτες το βράδυ, εκατοντάδες αστυνομικοί περικύκλωσαν την περιοχή των Εξαρχείων, εισέβαλαν σε μπαρ, προσήγαγαν μεγάλο αριθμό ατόμων που έπιναν υπόπτως ποτό, και υπέβαλαν σε εξευτελιστικούς ελέγχους ακόμα περισσότερα. Μάλιστα, μια ομάδα ασφαλιτών επιχείρησε να εισβάλει στο Στέκι Μεταναστών της οδού Τσαμαδού, πράγμα που αποτράπηκε από τις έντονες διαμαρτυρίες των παρευρισκομένων. Μετά τη χτεσινή βραδιά, έγινε φανερό ότι όταν η νυν κυβέρνηση μιλούσε προεκλογικά για «πράσινη ανάπτυξη», εννοούσε την πλήρη ανάπτυξη και κατάληψη του κέντρου της Αθήνας από τα ΜΑΤ. Τέλος, να σημειώσουμε ότι οι δηλώσεις του κ. Βούγια περί πάταξης της ανομίας (δηλαδή των θαμώνων των Εξαρχείων) είναι συνεπείς τόσο με το ήθος του όσο και με την πολιτική ιστορία του.
Αθήνα 9/10/09 *Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα*
Γιώργος
Άρχισε η «πράσινη ανάπτυξη»…
Επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια και απόπειρα εισβολής στο Στέκι Μεταναστών
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα καταγγέλλει την τρομοκρατική επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια, καθώς και την απόπειρα αστυνομικής εισβολής στο Στέκι Μεταναστών.
Χτες το βράδυ, εκατοντάδες αστυνομικοί περικύκλωσαν την περιοχή των Εξαρχείων, εισέβαλαν σε μπαρ, προσήγαγαν μεγάλο αριθμό ατόμων που έπιναν υπόπτως ποτό, και υπέβαλαν σε εξευτελιστικούς ελέγχους ακόμα περισσότερα. Μάλιστα, μια ομάδα ασφαλιτών επιχείρησε να εισβάλει στο Στέκι Μεταναστών της οδού Τσαμαδού, πράγμα που αποτράπηκε από τις έντονες διαμαρτυρίες των παρευρισκομένων. Μετά τη χτεσινή βραδιά, έγινε φανερό ότι όταν η νυν κυβέρνηση μιλούσε προεκλογικά για «πράσινη ανάπτυξη», εννοούσε την πλήρη ανάπτυξη και κατάληψη του κέντρου της Αθήνας από τα ΜΑΤ. Τέλος, να σημειώσουμε ότι οι δηλώσεις του κ. Βούγια περί πάταξης της ανομίας (δηλαδή των θαμώνων των Εξαρχείων) είναι συνεπείς τόσο με το ήθος του όσο και με την πολιτική ιστορία του.
Αθήνα 9/10/09 *Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα*
Να μας γράφετε!..
Μια μόλις βδομάδα πέρασε από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και είναι γενικά παραδεκτό ότι αυτή τη φορά έχει αρχίσει να παράγεται έργο από την πρώτη κιόλας στιγμή. Έργο εντυπωσιακό και ουσιαστικό. Έργο που δεν αποδεικνύει μόνο τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης, αλλά και που αρχίζει να σηματοδοτεί το πόσο πολλά και πόσο απλά πράγματα μπορούν να γίνουν σε κάθε τομέα άσκησης της εξουσίας για να καλυτερέψουν τα πράγματα.
Επιτέλους η Ελλάδα των ολυμπιακών αγώνων – που μας είχε ξαφνιάσει κι εμάς τους… γηγενείς – δείχνει να επανέρχεται στο προσκήνιο, χέρι – χέρι με την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο και με την προϋπόθεση σκληρής κι αποτελεσματικής δουλειάς.
Επιτέλους φαίνεται να είναι ορατή η κατάκτηση στόχων που μόλις πριν λίγες μέρες ήταν κυριολεκτικά χαμένοι στα νέφη της απαισιοδοξίας μας:
Διαφάνεια στην άσκηση εξουσίας
Αξιοκρατία σε κάθε βαθμίδα του δημοσίου
Εξορθολογισμός των δαπανών του δημοσίου
Ουσιαστικός διαχωρισμός και ανεξάρτητη λειτουργία των εξουσιών
Σεβασμός στις ανεξάρτητες αρχές
Διαβούλευση πριν από κάθε απόφαση
Μόλις μερικές μέρες μετά τις εκλογές και εκείνη η χλαπάτσα που σ’ έπιανε όταν έβλεπες τις ξινισμένες μούρες των κομματαρχών και λοιπών ξυλοσχιστών της πάλαι ποτέ «νέας διακυβέρνησης» έχει παραχωρήσει τη θέση της στην ελπίδα. Τέρμα πια τα υπογλώσσια που παίρναμε με τις χούφτες για να τους αντέξουμε!
Κι ενώ η έρημη ελπίδα ήρθε πάλι να μας κτυπήσει χαρούμενη την πόρτα, οι γνωστές «μοίρες» της πολιτικής αλλά και της παραπολιτικής μας κακομοιριάς επανέκαμψαν, μετά από ένα πρώτο σοκ αλαλίας:
Το ΚΚΕ μας καλεί να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στις «πασοκικές σειρήνες»… Δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος
Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει χαιρέκακα για την κατάσταση στα λιμάνια
Τα κουλουβάχατα της ΝΔ βγαίνουν με ειρωνικά χαμόγελα και μας λένε ότι όλα αυτά είναι επικοινωνιακά κόλπα του ΠΑΣΟΚ και ποτέ τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει
Το ΛΑΟΣ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του γιατί καταργήθηκε το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και προβλέπει εθνικό αφανισμό
Οι γνωστοί δημοσιογράφοι – υπάλληλοι των αφεντικών τους μας υπενθυμίζουν με κάθε… υπευθυνότητα ότι «κι άλλοι είχαν καλές προθέσεις αλλά δεν κατάφεραν τίποτα…»
Ο γελωτοποιός Λαζόπουλος συνεχίζει να βγάζει τον κομπλεξισμό του προς τον Παπανδρέου όλο και πιο άνοστα, όλο και πιο χυδαία
Και οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων μας καλούν σε γενικό ξεσηκωμό κατά της «σοσιαλιστικής αστυνομοκρατίας»…
Βλέπετε, πολλοί και διάφοροι προαισθάνονται ότι αυτή τη φορά ο κίνδυνος να χάσουν τους ρόλους τους στην καθημερινή νεοελληνική μιζέρια είναι όχι μόνο ορατός, αλλά και άμεσος.
Η ευρωπαϊκή επαρχία Ελλάς με τους θλιβερούς κομματάρχες της, τους γελωτοποιούς της, τους διεφθαρμένους παρατρεχάμενους και τους «εκ του ασφαλούς» επαναστάτες, βαίνει προς απόσυρση, μαζί με τα σαραβαλάκια που αποσύρουμε πρόσφατα στα κατά τόπους ΚΤΕΟ…
Κάνανε την επανάστασή τους, το 2004…
Αποτύχανε, φάγανε τις σάρκες τους, φάγανε και τις δικές μας
Άντε γεια τώρα, παιδιά και να μας γράφετε, να μαθαίνουμε νέα σας!..
Κ.Λ.
Επιτέλους η Ελλάδα των ολυμπιακών αγώνων – που μας είχε ξαφνιάσει κι εμάς τους… γηγενείς – δείχνει να επανέρχεται στο προσκήνιο, χέρι – χέρι με την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο και με την προϋπόθεση σκληρής κι αποτελεσματικής δουλειάς.
Επιτέλους φαίνεται να είναι ορατή η κατάκτηση στόχων που μόλις πριν λίγες μέρες ήταν κυριολεκτικά χαμένοι στα νέφη της απαισιοδοξίας μας:
Διαφάνεια στην άσκηση εξουσίας
Αξιοκρατία σε κάθε βαθμίδα του δημοσίου
Εξορθολογισμός των δαπανών του δημοσίου
Ουσιαστικός διαχωρισμός και ανεξάρτητη λειτουργία των εξουσιών
Σεβασμός στις ανεξάρτητες αρχές
Διαβούλευση πριν από κάθε απόφαση
Μόλις μερικές μέρες μετά τις εκλογές και εκείνη η χλαπάτσα που σ’ έπιανε όταν έβλεπες τις ξινισμένες μούρες των κομματαρχών και λοιπών ξυλοσχιστών της πάλαι ποτέ «νέας διακυβέρνησης» έχει παραχωρήσει τη θέση της στην ελπίδα. Τέρμα πια τα υπογλώσσια που παίρναμε με τις χούφτες για να τους αντέξουμε!
Κι ενώ η έρημη ελπίδα ήρθε πάλι να μας κτυπήσει χαρούμενη την πόρτα, οι γνωστές «μοίρες» της πολιτικής αλλά και της παραπολιτικής μας κακομοιριάς επανέκαμψαν, μετά από ένα πρώτο σοκ αλαλίας:
Το ΚΚΕ μας καλεί να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στις «πασοκικές σειρήνες»… Δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος
Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει χαιρέκακα για την κατάσταση στα λιμάνια
Τα κουλουβάχατα της ΝΔ βγαίνουν με ειρωνικά χαμόγελα και μας λένε ότι όλα αυτά είναι επικοινωνιακά κόλπα του ΠΑΣΟΚ και ποτέ τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει
Το ΛΑΟΣ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του γιατί καταργήθηκε το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και προβλέπει εθνικό αφανισμό
Οι γνωστοί δημοσιογράφοι – υπάλληλοι των αφεντικών τους μας υπενθυμίζουν με κάθε… υπευθυνότητα ότι «κι άλλοι είχαν καλές προθέσεις αλλά δεν κατάφεραν τίποτα…»
Ο γελωτοποιός Λαζόπουλος συνεχίζει να βγάζει τον κομπλεξισμό του προς τον Παπανδρέου όλο και πιο άνοστα, όλο και πιο χυδαία
Και οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων μας καλούν σε γενικό ξεσηκωμό κατά της «σοσιαλιστικής αστυνομοκρατίας»…
Βλέπετε, πολλοί και διάφοροι προαισθάνονται ότι αυτή τη φορά ο κίνδυνος να χάσουν τους ρόλους τους στην καθημερινή νεοελληνική μιζέρια είναι όχι μόνο ορατός, αλλά και άμεσος.
Η ευρωπαϊκή επαρχία Ελλάς με τους θλιβερούς κομματάρχες της, τους γελωτοποιούς της, τους διεφθαρμένους παρατρεχάμενους και τους «εκ του ασφαλούς» επαναστάτες, βαίνει προς απόσυρση, μαζί με τα σαραβαλάκια που αποσύρουμε πρόσφατα στα κατά τόπους ΚΤΕΟ…
Κάνανε την επανάστασή τους, το 2004…
Αποτύχανε, φάγανε τις σάρκες τους, φάγανε και τις δικές μας
Άντε γεια τώρα, παιδιά και να μας γράφετε, να μαθαίνουμε νέα σας!..
Κ.Λ.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
ΤΟ ΑΛΛΟ ΙΣΡΑΗΛ
88 απόφοιτοι Λυκείου, με κοινή τους δήλωση αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, σύμφωνα με την εφημερίδα HAARETZ. Πρόκειται για την πιο μαζική δήλωση άρνησης στράτευσης που έχει υπάρξει στο Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι νέοι και νέες αρνούνται να υπηρετήσουν, είτε στα Κατεχόμενα, είτε παντελώς τη στρατιωτικοί θητεία. Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς, ιτς παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών τους, τον εξοστρακισμό τους από την επίσημη ισραηλινή κοινωνία, αγωνίζονται για μια δίκαιη ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Και είναι παράδειγμα για όλους μας.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Το άρθρο της ΑΥΓΗΣ εγώ το ανάρτησα
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Το άρθρο της ΑΥΓΗΣ εγώ το ανάρτησα
ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
«Σύνορα ανοιχτά για τους μετανάστες»
Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/10/2009
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΨΑΛΗ*
Η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε διαβάζοντας τον τίτλο ενός άρθρου είναι συχνά λανθασμένη. Το ίδιο έχει -πιθανότατα- συμβεί και σε σας με τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται για την αναπαραγωγή γνωστού συνθήματος που ακούγεται σε αντιρατσιστική διαδήλωση ή αιχμηρής προγραμματικής πολιτικής διεκδίκησης κάποιας ριζοσπαστικής φιλο-μεταναστευτικής οργάνωσης.
Αποτελεί απλά μια ελεύθερη απόδοση του τίτλου -αλλά και του περιεχομένου- της Διεθνούς Έκθεσης του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (PNUD), που δημοσιεύτηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009 και ο οποίος είναι επακριβώς ο εξής: «Αίροντας τα εμπόδια: ανθρώπινη κινητικότητα και ανάπτυξη» (http://hdr.undp.org).
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί, κυρίως, το περιεχόμενο της εν λόγω έκθεσης, βασικός στόχος της οποίας είναι η πρόσκληση προς τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής «να περιορίσουν τα προσκόμματα που αφορούν στη μετακίνηση μεταναστών στο εσωτερικό τους και υπερβαίνοντας τα σύνορά τους να διευρύνουν τις ανθρώπινες επιλογές και ελευθερίες».
Κατ’ αρχήν, καταρρίπτονται για πολλοστή φορά οι ιδιαίτερα διαδεδομένοι μύθοι σχετικά με το ποιοι κυρίως μεταναστεύουν (όχι οι πλέον εξαθλιωμένοι) ή το πού κατευθύνονται κατά κύριο λόγο (στο εσωτερικό των χωρών καταγωγής τους και πάντως όχι προς τις ανεπτυγμένες χώρες). Επισημαίνεται, επίσης, όπως άλλωστε καταγράφεται από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας, ότι η μετανάστευση αποδεικνύεται σχεδόν πάντοτε επωφελής για τα οικονομικά μεγέθη και την απασχόληση των χωρών εγκατάστασης (και όχι μόνον). Τονίζεται δε ότι εφόσον οι μετανάστες διαθέτουν νόμιμο καθεστώς διαμονής και επομένως έχουν πρόσβαση σε κοινωνικά δικαιώματα και σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες τα οφέλη για τις χώρες υποδοχής μεγιστοποιούνται.
Βέβαια, οι κυβερνήσεις πολλές φορές υιοθετούν τις εισηγήσεις των ειδημόνων σε θέματα υγείας, οικονομίας ή περιβάλλοντος, όμως ο τομέας της μετανάστευσης αποτελεί ίσως τη μοναδική περίπτωση στην οποία οι κυβερνήσεις πράττουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εισηγούνται οι ερευνητές του μεταναστευτικού ζητήματος παγκοσμίως.
Άλλωστε, η επιλογή της ημέρας δημοσίευσης της Έκθεσης του PNUD δεν αποκλείεται να μην είναι τυχαία γιατί με αυτό τον τρόπο στέλνεται ένα μήνυμα προς τη νέα κυβέρνηση που προέκυψε στην Ελλάδα από τις εκλογές της παραμονής της δημοσίευσης, δεδομένου ότι αυτή η κυβέρνηση θα αναλάβει να φιλοξενήσει στις αρχές Νοεμβρίου τις εργασίες του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη. Και το μήνυμα είναι σαφές: να μην πεταχτούν για άλλη μια φορά στον κάλαθο των αχρήστων οι υποδείξεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, αλλά να αρθούν τα εμπόδια στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων εντός ή εκτός των συνόρων της χώρας στην οποία (δεν είναι πλέον εφικτό να συνεχίσουν να) διαμένουν.
Στο προεκλογικό του πρόγραμμα το κυβερνών -σήμερα- κόμμα υποσχέθηκε δύο άξονες πολιτικής για τη μετανάστευση. Ο δεύτερος αναφέρεται στη διαφύλαξη των συνόρων και στην αποτροπή της παράνομης εισόδου μεταναστών (μηδενική ανοχή) σε συνδυασμό με τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Άραγε θα αποτελέσει η διεθνής συνδιάσκεψη του επόμενου μήνα την αφορμή για την αναθεώρηση αυτής της (επιπλέον αντι-αναπτυξιακής) θεώρησης της μετανάστευσης ως ζήτημα δημόσιας τάξης και την απαρχή μιας διαδικασίας επαναπροσέγγισης του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αλλάζει τόπο διαμονής;
Ή θα κυριαρχήσει για άλλη μια φορά η τάση συστηματικής παραγνώρισης των διδαγμάτων της επιστημονικής κοινότητας και των αιτημάτων των οργανώσεων προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με απώτερο στόχο την ικανοποίηση των ανικανοποίητων επιθυμιών της οικονομικής ελίτ για φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό εν μέσω οικονομικής ύφεσης;
* Ο Απόστολος Καψάλης είναι ερευνητής Εργασιακών Σχέσεων
ΟΙΔΙΠΟΥΣ
Σε προηγούμενη ανάρτηση παρουσίασα την πραγματική ιστορία του Οιδίποδα. Τώρα θα πω δυο λόγια για τον μύθο του.
Το πρόβλημα του Οιδίποδα ήταν ότι δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν. Είχε λοιπόν πρόβλημα ταυτότητας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν όμως ότι όταν έμαθε ποιος ήταν προτίμησε την εθελούσια τύφλωση. Δεν θέλησε δηλαδή ποτέ να δεχθεί την πραγματικότητα.
Παρείσακτος
Το πρόβλημα του Οιδίποδα ήταν ότι δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν. Είχε λοιπόν πρόβλημα ταυτότητας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν όμως ότι όταν έμαθε ποιος ήταν προτίμησε την εθελούσια τύφλωση. Δεν θέλησε δηλαδή ποτέ να δεχθεί την πραγματικότητα.
Παρείσακτος
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Καρλ Πόππερ και ξερό ψωμί!..
Επειδή ως φαίνεται ο Γιώργος Σ. έχει μεν μελετήσει τον Πόππερ, αλλά από ίντερνετ είναι σχετικά πρόχειρος, θα μου επιτρέψει να μεταφέρω εδώ τον σύνδεσμο για την ανάγνωση του πονήματός του, που είναι
...γιατί πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα αποτύπωση των απόψεων του Καρλ Πόππερ και φυσικά θα πρέπει να της δώσουμε την προσοχή που της αξίζει, όπως και τα σχόλια που τη συνοδεύουν.
Λίγα λόγια τώρα για την ομολογουμένως εντυπωσιακή «στροφή» του προς τη μελέτη της «συμβατικής» θεώρησης της σοσιαλδημοκρατίας:
Πρόκειται για καθαρά επιστημονική θέση.
Λίγα λόγια τώρα για την ομολογουμένως εντυπωσιακή «στροφή» του προς τη μελέτη της «συμβατικής» θεώρησης της σοσιαλδημοκρατίας:
Πρόκειται για καθαρά επιστημονική θέση.
Η άρνηση της απολυτότητας και το ξεπέρασμα της νομοτελειακής - μοιραίας – εξέλιξης που κάθε φορά κάποιος ανασυνθέτει διεκδικώντας το ρόλο του προφήτη ή του καθοδηγητή των μαζών.
Επομένως βαδίζουμε στο δρόμο που σιγά –σιγά ανακαλύπτουμε…
Είναι κι ένα ερέθισμα για να μελετήσουμε τον Πόππερ
(Πόππερ δεν έχω διαβάσει, αλλά έχω διαβάσει κάποια κείμενα για την "ανοιχτή κοινωνία")...
Με το ίδιο ενδιαφέρον θέλω να πληροφορηθώ την αντίδραση κάποιων από τους ένθερμους αναγνώστες του resistencias, για το άρθρο αυτό…
Με το ίδιο ενδιαφέρον θέλω να πληροφορηθώ την αντίδραση κάποιων από τους ένθερμους αναγνώστες του resistencias, για το άρθρο αυτό…
(Στη φωτο είναι ο Καρλ Πόππερ... όχι ο Γιώργος, μη γίνει κάνα λάθος...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Προτεινόμενο ανάγνωσμα για το Σαββατοκύριακο. Άρθρο για τον Καρλ Πόππερ.
Έγραψα ένα αρθράκι για το Resistencias, με αντικείμενο τη σκέψη του Πόππερ. Το ανάρτησα στο interna-corporis. Ρίξτε του μια ματιά, αν σας ενδιαφέρει.
Γιώργος
Γιώργος
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Τα καλόπαιδα με την "αυστηρή συνείδηση"...
Αφού όμως ασχοληθήκαμε με τους οικολόγους και τους «τα ρίξαμε», κατά το κοινώς λεγόμενο, θα ήταν παράλειψη να μη «τα ρίξουμε» και σε μερικά ακόμα «καλόπαιδα» που βρήκαν άνετη και φιλόξενη στέγη στο ΠΑΣΟΚ, προερχόμενα από την ΣΥΝαριστερά και το «μεγάλο σχολείο» του ΚΚΕ…
Για τον Μίμη Ανδρουλάκη ο λόγος και για την Μαρία Δαμανάκη (που έκαμα την αστοχία να την ψηφίσω δυστυχώς…)
Ο πρώτος βγήκε χτες σε μια εκπομπή και δήλωσε όλος χαμόγελα ότι δε χρειάζεται να περιμένει να τον κάνει υπουργό ο Γιώργος… Αυτοχρίστηκε από μόνος του υπουργός «των μαζών και των αγώνων»!..
Η δεύτερη αρνήθηκε το υφυπουργείο Προστασίας του πολίτη (παλαιό Δημ. Τάξης) που της προτάθηκε, για… συνειδησιακούς λόγους!..
Δηλαδή αυτός που δέχτηκε είναι ασυνείδητος! Και μόνο η κυρία Δαμανάκη, η «φωνή του πολυτεχνείου» (τρομάρα μας) θα επιθυμούσε «κάτι εκλεκτότερον», που να συνάδει και με το αριστερό ίματζ των αγώνων της!
Απλά κι οι δύο απέδειξαν για άλλη μια φορά με τα ειρωνικά λόγια και με την απαξιωτική στάση τους ότι η κουλτούρα των κομμάτων διαμαρτυρίας και τα γεννήματά της δεν επιτρέπουν δυστυχώς ανοίγματα και γενναίες προσφορές, διότι, πολύ απλά, δεν γίνονται "υπεροπτικώς" αποδεκτές…
Γι αυτό, χέστηκε κι η φοράδα στ’ αλώνι, που έλεγε κι ο αείμνηστος Βαγγέλης!..
Κ.Λ.
Για τον Μίμη Ανδρουλάκη ο λόγος και για την Μαρία Δαμανάκη (που έκαμα την αστοχία να την ψηφίσω δυστυχώς…)
Ο πρώτος βγήκε χτες σε μια εκπομπή και δήλωσε όλος χαμόγελα ότι δε χρειάζεται να περιμένει να τον κάνει υπουργό ο Γιώργος… Αυτοχρίστηκε από μόνος του υπουργός «των μαζών και των αγώνων»!..
Η δεύτερη αρνήθηκε το υφυπουργείο Προστασίας του πολίτη (παλαιό Δημ. Τάξης) που της προτάθηκε, για… συνειδησιακούς λόγους!..
Δηλαδή αυτός που δέχτηκε είναι ασυνείδητος! Και μόνο η κυρία Δαμανάκη, η «φωνή του πολυτεχνείου» (τρομάρα μας) θα επιθυμούσε «κάτι εκλεκτότερον», που να συνάδει και με το αριστερό ίματζ των αγώνων της!
Απλά κι οι δύο απέδειξαν για άλλη μια φορά με τα ειρωνικά λόγια και με την απαξιωτική στάση τους ότι η κουλτούρα των κομμάτων διαμαρτυρίας και τα γεννήματά της δεν επιτρέπουν δυστυχώς ανοίγματα και γενναίες προσφορές, διότι, πολύ απλά, δεν γίνονται "υπεροπτικώς" αποδεκτές…
Γι αυτό, χέστηκε κι η φοράδα στ’ αλώνι, που έλεγε κι ο αείμνηστος Βαγγέλης!..
Κ.Λ.
Εντυπωσιακή η νέα κυβέρνηση!..
…Αλλά για να αφήσουμε τους οικολόγους στους στοχασμούς τους...
...ομολογώ ότι με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ ότι το περίμενα η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου.
Πολλοί νέοι άνθρωποι
Πολλές γυναίκες
Ελάχιστοι – αλλά καλά «πρεσαρισμένοι» – εκπρόσωποι της πατροπαράδοτης διαπλοκής
Απ’ όσο μπορώ να ξέρω, δουλευταράδες και δουλευταρούδες όλοι και όλες (χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλο προσόν, αυτό, π.χ. επικοινωνία… χαρισματικός λόγος κλπ)
Εξορθολογισμός των υπουργείων
Φρέσκος, δυτικός άνεμος…
Επισημαίνω έξι υπουργούς – κλειδιά:
Καστανίδης στο αναβαθμισμένο Δικαιοσύνης (κυκλώματα στη δικαιοσύνη)
Ρέππας στο διαφοροποιημένο Υποδομών (δημόσια έργα)
Μπεγλίτης «σφήνα» στον - εξ υποχρεώσεως - Βενιζέλο, στο Άμυνας (εξοπλισμοί)
Μπιρμπίλη – η έμπιστη του Γιώργου – στο κρίσιμο Περιβάλλοντος (ενέργεια)
Ραγκούσης στο Εσωτερικών ( εκσυγχρονισμός της διοίκησης)
Ξενογαννακοπούλου και Γεννηματά στο Υγείας ( εκεί να δεις κυκλώματα)
Αν οι παραπάνω τα πάνε καλά, τότε ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ και οι οικονομικοί υπουργοί, αυτό να είναι βέβαιο!..
Άντε, γιατί αρκετά υπογλώσσια πήραμε πεντέμισι χρόνια τώρα για να αντέξουμε…
Κ.Λ.
...ομολογώ ότι με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ ότι το περίμενα η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου.
Πολλοί νέοι άνθρωποι
Πολλές γυναίκες
Ελάχιστοι – αλλά καλά «πρεσαρισμένοι» – εκπρόσωποι της πατροπαράδοτης διαπλοκής
Απ’ όσο μπορώ να ξέρω, δουλευταράδες και δουλευταρούδες όλοι και όλες (χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλο προσόν, αυτό, π.χ. επικοινωνία… χαρισματικός λόγος κλπ)
Εξορθολογισμός των υπουργείων
Φρέσκος, δυτικός άνεμος…
Επισημαίνω έξι υπουργούς – κλειδιά:
Καστανίδης στο αναβαθμισμένο Δικαιοσύνης (κυκλώματα στη δικαιοσύνη)
Ρέππας στο διαφοροποιημένο Υποδομών (δημόσια έργα)
Μπεγλίτης «σφήνα» στον - εξ υποχρεώσεως - Βενιζέλο, στο Άμυνας (εξοπλισμοί)
Μπιρμπίλη – η έμπιστη του Γιώργου – στο κρίσιμο Περιβάλλοντος (ενέργεια)
Ραγκούσης στο Εσωτερικών ( εκσυγχρονισμός της διοίκησης)
Ξενογαννακοπούλου και Γεννηματά στο Υγείας ( εκεί να δεις κυκλώματα)
Αν οι παραπάνω τα πάνε καλά, τότε ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ και οι οικονομικοί υπουργοί, αυτό να είναι βέβαιο!..
Άντε, γιατί αρκετά υπογλώσσια πήραμε πεντέμισι χρόνια τώρα για να αντέξουμε…
Κ.Λ.
ΠΡΟΣ ΝΙΚΟ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟ (2)
Για κάτσε ρε Νικόλα – και οι υπόλοιποι – γιατί θα μας τρελάνετε!
Διάβασα με προσοχή την απάντησή σας στην πρόταση για το υπουργείο περιβάλλοντος:
"... Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν δηλώσει επανειλημμένα εδώ και πολύ καιρό ότι είναι ανοιχτοί σε ένα προγραμματικό διάλογο ακριβώς γιατί διαθέτουν μια κουλτούρα συνεργασιών. Τέτοιος διάλογος ποτέ δεν έγινε ώστε να διαπιστωθούν συγκλίσεις και αποκλίσεις. Αυτό το έλλειμα δεν μπορεί να το αναπληρώσει μια βιαστική πρόταση συμμετοχής κάποιου στελέχους μας στο υπουργείο περιβάλλοντος..."
Τόσες μέρες που πηγαινοέρχεστε στα κανάλια και στα ντιμπέιτ δεν είναι διάλογος;
Τι περιμένετε δηλαδή; Να έρθει το ΠΑΣΟΚ και να κάτσετε να συζητάτε για το κόμα και την τελεία κι ο χρόνος να κυλάει όπως στο Τεννεσί που περιμένουν να ωριμάσει το ουίσκι;
Εδώ δεν πρόκειται για αριστερίστικες οργανώσεις που έχουν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους μέχρι να σημάνει η ώρα της επανάστασης…
Πρόκειται για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση που πρέπει να ορκιστεί ΣΗΜΕΡΑ, όχι αύριο!.. Και πολιτική είναι να μπορείς να αρπάζεις τη στιγμή - έστω κι αν σου προσφέρεται προσχηματικά, που για το Γιώργο δεν το πιστεύω - και να την κάνεις ουσία.
Δυστυχώς, άλλη μια ευκαιρία χάθηκε. Και χάθηκε για σας, γιατί οι πασόκοι όχι μόνο δεν έχασαν, αλλά μπορώ να πω ότι κέρδισαν πολύτιμες εντυπώσεις και μάλιστα εύκολα…
Μακάρι να σας δοθεί η ευκαιρία να το ξανασκεφτείτε στο μέλλον, γιατί αλλιώς…
…το χάσαμε το κορμί πατριώτη!..
Κι είναι κρίμα, γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον εσύ, Νικόλα, αξίζεις κάτι περισσότερο από το να εμφανίζεσαι ως ο «πράσινος μαϊντανός» στα κανάλια, υφιστάμενος μάλιστα την κριτική των ανεγκέφαλων εκ των ένδω…
Κ.Λ.
Διάβασα με προσοχή την απάντησή σας στην πρόταση για το υπουργείο περιβάλλοντος:
"... Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν δηλώσει επανειλημμένα εδώ και πολύ καιρό ότι είναι ανοιχτοί σε ένα προγραμματικό διάλογο ακριβώς γιατί διαθέτουν μια κουλτούρα συνεργασιών. Τέτοιος διάλογος ποτέ δεν έγινε ώστε να διαπιστωθούν συγκλίσεις και αποκλίσεις. Αυτό το έλλειμα δεν μπορεί να το αναπληρώσει μια βιαστική πρόταση συμμετοχής κάποιου στελέχους μας στο υπουργείο περιβάλλοντος..."
Τόσες μέρες που πηγαινοέρχεστε στα κανάλια και στα ντιμπέιτ δεν είναι διάλογος;
Τι περιμένετε δηλαδή; Να έρθει το ΠΑΣΟΚ και να κάτσετε να συζητάτε για το κόμα και την τελεία κι ο χρόνος να κυλάει όπως στο Τεννεσί που περιμένουν να ωριμάσει το ουίσκι;
Εδώ δεν πρόκειται για αριστερίστικες οργανώσεις που έχουν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους μέχρι να σημάνει η ώρα της επανάστασης…
Πρόκειται για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση που πρέπει να ορκιστεί ΣΗΜΕΡΑ, όχι αύριο!.. Και πολιτική είναι να μπορείς να αρπάζεις τη στιγμή - έστω κι αν σου προσφέρεται προσχηματικά, που για το Γιώργο δεν το πιστεύω - και να την κάνεις ουσία.
Δυστυχώς, άλλη μια ευκαιρία χάθηκε. Και χάθηκε για σας, γιατί οι πασόκοι όχι μόνο δεν έχασαν, αλλά μπορώ να πω ότι κέρδισαν πολύτιμες εντυπώσεις και μάλιστα εύκολα…
Μακάρι να σας δοθεί η ευκαιρία να το ξανασκεφτείτε στο μέλλον, γιατί αλλιώς…
…το χάσαμε το κορμί πατριώτη!..
Κι είναι κρίμα, γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον εσύ, Νικόλα, αξίζεις κάτι περισσότερο από το να εμφανίζεσαι ως ο «πράσινος μαϊντανός» στα κανάλια, υφιστάμενος μάλιστα την κριτική των ανεγκέφαλων εκ των ένδω…
Κ.Λ.
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Γιατί είπαμε όχι στην πρόταση για συμμετοχή στην κυβέρνηση..
Tου Νίκου Χρυσόγελου
.
Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων συζήτησε την πρόταση για συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση εκ μέρους του νέου πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου. Κατ αρχήν θα ήθελε να ευχαριστήσει για την πρόσκληση να συμβάλλουμε στην περιβαλλοντική διακυβέρνηση.
Επισημαίνουμε όμως ότι στόχος μας είναι να αλλάξουμε τις πολιτικές. Η συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις δεν αποτελεί αυτοσκοπό για μας.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν δηλώσει επανειλημμένα εδώ και πολύ καιρό ότι...
είναι ανοιχτοί σε έναν προγραμματικό διάλογο ακριβώς γιατί διαθέτουν μια κουλτούρα συνεργασιών. Τέτοιος διάλογος ποτέ δεν έγινε ώστε να διαπιστωθούν συγκλίσεις και αποκλίσεις. Αυτό το έλλειμμα δεν μπορεί να το αναπληρώσει μια βιαστική πρόταση συμμετοχής κάποιου στελέχους μας στο υπουργείο περιβάλλοντος και μάλιστα ενώ είναι φανερό ότι μια πράσινη πολιτική αντίληψη θα πρέπει να διαπνέει όλα τα υπουργεία.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι παραμένουμε ανοικτοί στον προγραμματικό διάλογο με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.
Τις επόμενες μέρες θα περιμένουμε τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και θα τοποθετηθούμε επί της ουσίας.
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΛΙΠΟΤΑΚΤΩΝ ΤΟΥ Β'ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Με ομόφωνο ψήφισμα του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας στις 8 Σεπτεμβρίου, μια ημέρα πριν διαλυθεί λόγω των βουλευτικών εκλογών, αποκαταστάθηκαν όσοι Γερμανοί στρατιώτες είχαν καταδικαστεί από τα έκτακτα Στρατοδικεία, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για εσχάτη προδοσία.
30.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ καταδικάστηκαν σε θάνατο στη διάρκεια του του πολέμου, για λιποταξία, παροχή βοήθειας σε Εβραίους, ή για ανθρώπινη συμπεριφορά έναντι των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Οι περισσότεροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στα στρατόπεδα. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες, αντιμετωπίζονταν για χρόνια ως παρίες από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Την ίδια εποχή, οι άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει πιστά τους Ναζί είχαν ανακτήσει τις παλιές τους θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση. Χρειάστηκε να περάσουν 64 χρόνια για να αποκατασταθούν οι άνθρωποι αυτοί, που είπαν το μεγάλο ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι υπογράφουν με τα χέρια τους τη θανατική τους καταδίκη. Κι όχι μόνο αυτό.
Όταν το 1990, στον απόηχο της επανένωσης της Γερμανίας, ο επιζήσας των στρατοπέδων εξόντωσης, λιποτάκτης της Βέρμαχτ Λούντβιγκ Μπάουμαν, ίδρυσε την Ομοσπονδία Θυμάτων των ναζιστικών Στρατοδικείων, απαιτώντας την αποκατάσταση όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την απόλυτη απροθυμία των πολιτικών να συζητήσουν το θέμα. Κατανοητό. Το μεγάλο ΟΧΙ αυτών των 30.000 ανθρώπων, θύμιζε σε εκατομμύρια άλλους το δικό τους μεγάλο ΝΑΙ.
Χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού αυτών των ελάχιστων θαραλέων παπούδων για να βρεθεί ένας βουλευτής, ο νεαρός Γιαν Κόρτε εκλεγμένος με τα ψηφοδέλτια του Αριστερού Κόμματος, που θα έφερνε το θέμα στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Κι αυτός χρειάστηκε τρία χρόνια προσπάθειας για να πετύχει το στόχο του.
Οι 30.000 «προδότες»δεν είναι πια «προδότες». Μένει να φτιαχτεί στη μνήμη τους κι ένα μνημείο. Χωρίς στρατιωτικά ταρατατζούν και άλλες αηδίες.
Γιάννης Χρ.
30.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ καταδικάστηκαν σε θάνατο στη διάρκεια του του πολέμου, για λιποταξία, παροχή βοήθειας σε Εβραίους, ή για ανθρώπινη συμπεριφορά έναντι των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Οι περισσότεροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στα στρατόπεδα. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες, αντιμετωπίζονταν για χρόνια ως παρίες από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Την ίδια εποχή, οι άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει πιστά τους Ναζί είχαν ανακτήσει τις παλιές τους θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση. Χρειάστηκε να περάσουν 64 χρόνια για να αποκατασταθούν οι άνθρωποι αυτοί, που είπαν το μεγάλο ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι υπογράφουν με τα χέρια τους τη θανατική τους καταδίκη. Κι όχι μόνο αυτό.
Όταν το 1990, στον απόηχο της επανένωσης της Γερμανίας, ο επιζήσας των στρατοπέδων εξόντωσης, λιποτάκτης της Βέρμαχτ Λούντβιγκ Μπάουμαν, ίδρυσε την Ομοσπονδία Θυμάτων των ναζιστικών Στρατοδικείων, απαιτώντας την αποκατάσταση όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την απόλυτη απροθυμία των πολιτικών να συζητήσουν το θέμα. Κατανοητό. Το μεγάλο ΟΧΙ αυτών των 30.000 ανθρώπων, θύμιζε σε εκατομμύρια άλλους το δικό τους μεγάλο ΝΑΙ.
Χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού αυτών των ελάχιστων θαραλέων παπούδων για να βρεθεί ένας βουλευτής, ο νεαρός Γιαν Κόρτε εκλεγμένος με τα ψηφοδέλτια του Αριστερού Κόμματος, που θα έφερνε το θέμα στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Κι αυτός χρειάστηκε τρία χρόνια προσπάθειας για να πετύχει το στόχο του.
Οι 30.000 «προδότες»δεν είναι πια «προδότες». Μένει να φτιαχτεί στη μνήμη τους κι ένα μνημείο. Χωρίς στρατιωτικά ταρατατζούν και άλλες αηδίες.
Γιάννης Χρ.
ΕΚΛΟΓΕΣ: ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Τώρα, που στο ΠΑΣΟΚ έχουν αρχίσει να καταλαγιάζουν τα πανηγύρια και στη ΝΔ τα πρώτα μαχαίρια έχουν διαδεχθεί το θρήνο και τον κοπετό, είναι ίσως η ώρα για κάποια απόπειρα πολιτικής αποτίμησης του αποτελέσματος, σε πείσμα του πάλαι ποτέ Φιλελεύθερου Τζουτζέ, ο οποίος εκφράζει τις απόψεις του, είτε μέσω λαχανικών, είτε μέσω θελκτικότατων υπάρξεων ανηκουσών στο ισχυρό φύλλο (αν, λέω αν γιατί έχω σε υπόληψη τους λιγοστούς αναγνώστες του παρόντος ηλεκτρονικού χώρου διαλόγου, κάποιος πιστεύει ότι ισχυρό φύλλο είναι οι άνδρες είναι βαθιά νυχτωμένος).
Δεν ξέρω αν αξίζει να σταθώ στο εύρος της ήττας της ΝΔ, της βαρύτερης στη μεταπολεμική ιστορία του συντηρητικού χώρου (πιστεύω βαρύτερη ακόμα και από την ήττα του 1964). Κι αυτό όχι μόνο λόγω του πολύ χαμηλού ποσοσοτού της, αλλά, περισσότερο, διότι έχει χάσει πλέον το μονοπώλιο της πολιτικής έκφρασης των συντηρητικών πολιτών. Και σίγουρα δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθώ στο εύρος της νίκης του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά είναι ήδη χιλιοειπωμένα.
Σε ό,τι αφορά στη ΝΔ, εκείνο που αξίζει να επισημάνουμε είναι ότι έπεσε θύμα της ίδιας της της νίκης του 2004. Τότε είχε υποσχεθεί κατάργηση του ΑΣΕΠ και επαναφορά του ρουσφετιού ως μοναδική μέθοδο πρόσληψης στο Δημόσιο. Είχε επίσης υποσχεθεί την κατάργηση του ΣΔΟΕ, που, ανεξαρτήτως των προσωπικών περιουσιών που είχαν παράνομα δημιουργήσει πολλά στελέχη του, είχε κατορθώσει να κάνει αυτούς που ποτέ δεν πλήρωναν φόρους να πληρώνουν. Τήρησε και τις δυο υποσχέσεις της, γι αυτό κέρδισε και τις εκλογές του 2007. Η βαριά εκλογική της ήττα είναι απόρροια αυτής της της συνέπειας. Διότι ναι μεν επανέφερε το ρουσφέτι ως μοναδική μέθοδο πρόσληψης στο Δημόσιο, ήταν όμως αδύνατο να ικανοποιήσει τα αιτήματα εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων για διορισμούς. Ναι μεν κατάργησε το ΣΔΟΕ και σταμάτησαν να πληρώνουν φόρους οι θαμώνες των σκυλάδικων - είναι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες - κατέρρευσαν όμως τα δημόσια έσοδα και χρεοκόπησε η ελληνική οικονομία έναν ολόκληρο χρόνο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση (Ο, κατά δήλωσίν του, αποχωρήσας από την πολιτική ζωή Γιώργος Αλογοσκούφης είχε βγει από το Μέγαρο Μαξίμου μια ωραία πρωία του Μαΐου του 2008 και με το χαμόγελο της επιτυχίας χαραγμένο στα χείλη του είχε ανακοινώσει: ο προϋπολογισμός έπεσε έξω). Ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε το ακατόρθωτο. Να περάσει στην Ιστορία ως ο δεύτερος πρωθυπουργός που χρεωκόπησε τη χώρα (ο πρώτος ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, που είχε χάσει κάθε αίσθηση μέτρου στο πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεών του).
Η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ έχει πράγματι ιδιαίτερη αξία. Και τούτο διότι μέχρι τη νύχτα των Ευρωεκλογών υφίστατο έναν απροκάλυπτο και αδικαιολόγητο πόλεμο από τα τηλεοπτικά κανάλια. Θαρρείς και εκπροσωπούσε τους Κόκκινους που θα έρχονταν να πάρουν τις περιουσίες. Είναι σαφές ότι αυτή η νίκη ήρθε, όπως και το 1981, ενάντια στους ιδιοκτήτες των μέσων επικοινωνίας. Από τώρα όμως και στο εξής αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ.
Έχει υποσχεθεί την καταπολέμηση της διαφθοράς στην κρατική μηχανή. Είναι λοιπόν υποχρεωμένο να λάβει άμεσα μέτρα περιορισμού της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Και γι αυτό χρειάζεται δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πολιτικά στελέχη αποφασισμένα να συγκρουστούν με οργανωμένα συμφέροντα στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης, άρα πρώτα από όλα με την ΑΔΕΔΥ. Το δεύτερο είναι η σύγκρουση αυτή να μη γίνει με όρους που θα παραλύσουν την κρατική μηχανή.
Έχει υποσχεθεί καθαρές και διαφανείς σχέσεις του κρατικού μηχανισμού με τον επιχειρηματικό κόσμο. Καλείται να αποδείξει, επίσης άμεσα, ότι μπορεί να το κάνει χωρίς να παραλύσει η οικονομία. Γιατί ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματικός κόσμος απεχθάνεται το επιχειρηματικό ρίσκο και τις καθαρές σχέσεις.
Έχει υποσχεθεί την τόνωση της απασχόλησης. Κι αυτό πρέπει να γίνει με μέτρα που θα δημιουργήσουν μακροχρόνιες παραγωγικές θέσεις εργασίας. Όχι με διορισμούς στο Δημόσιο, όχι με stage, όχι με μια νέα γενιά συμβασιούχων. Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να δώσει άμεσα δείγματα γραφής.
Έχει υποσχεθεί τέλος αλλαγή αναπτυξιακού προτύπου, με έμφαση στην Πράσινη Ανάπτυξη. Κι εδώ έχει πολλά να κάνει και δεν έχει πού να στηριχτεί. Ο επιχειρηματικός κόσμος απεχθάνεται οριδήποτε το Πράσινο. Οι δυνατότητες κρατικών επενδύσεων έχουν ένα όριο.Και η έλλειψη στελεχών με γνώση του αντικειμένου είναι παραπάνω εμφανής, τόσο στον κομματικό μηχανισμό του, όσο και στη Δημόσια Διοίκηση.
Ο δεύτερος μεγάλος νικητής των εκλογών είναι το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Αύξησε το ποσοστό του και τις βουλευτικές του έδρες κατά 50%, ξεπερνώντας, για άλλη μια φορά, και τις πιο αισιόδοξες γι αυτό δημοσκοπήσεις. Και θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την επιτυχία του για να πλαγιοκοπήσει τη ΝΔ,για όσο διάστημα η τελευταία θα προσπαθεί να λύσει το ζήτημα της πολιτικής της ηγεσίας. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήρθε εδώ για να μείνει και, ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια, να διεκδικήσει και την ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.
Ο τρίτος μεγάλος νικητής είναι αναμφίβολα οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Μέσα σε διάστημα δυο μόλις χρόνων υπερδιπλασίασαν την εκλογική τους δύναμη, περνώντας από το 1,05% στο 2,53%. Η προεκλογική τους εκστρατεία, λιτή και σοβαρή, έδωσε εξαιρετικά δείγματα γραφής και εχέγγυα για τη συμπεριφορά τους στη Βουλή αν είχαν περάσει το 3%. Δεν είναι τυχαίο ότι πήραν μόλις 1.000 ψήφους λιγότερες από τις ψήφους των Ευρωεκλογών. Η αποτυχία τους να μπουν στη Βουλή μικρή σημασία έχει. Έχουν μπροστά τους τέσσερα χρόνια για να χτίσουν μια πιο στέρεη πολιτική στρατηγική και κομματικό μηχανισμό, που θα τους επιτρέψουν να μπουν θριαμβευτικά στη Βουλή στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Ηττημένος ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε το 8% της εκλογικής του δύναμης, βαθύτατα ανακουφισμένος όμως. Απέδειξε ότι διαθέτει μια σταθερή εκλογική βάση άνω των 300.000 ψηφοφόρων, οι οποίοι ανέχονται ακόμα και τις πιο χυδαίες πολιτικές συμπεριφορές. Προς το παρόν τουλάχιστον. Το 4,6% όμως είχε πολύ σημαντικές εσωτερικές επιπτώσεις. Τόσο στο ΣΥΝ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον απόλυτος κυρίαρχος του παιγνιδιού. Οι υπόλοιποι έχουν μπροστά τους δυο επιλογές:είτε να συνεργαστούν μαζί του, είτε να αναζητήσουν άλλη πολιτική στέγη. Η γενιά των στελεχών του αντιδικτατορικού αγώνα, που κυριάρχησαν στο κομματικό σκηνικό της δεκαετίας του '90, περνά οριστικά στο περιθώριο. Η αλήθεια είναι ότι ως πολιτικοί δεν ευτύχησαν. Στάθηκαν ανίκανοι να αρθρώσουν ένα διακριτό πολιτικό λόγο του ΣΥΝ, περιφέροντάς τον μεταξύ ενός κακέκτυπου του ΠΑΣΟΚ και μιας trendy εκδοχής του ΚΚΕ. Μια νέα γενιά στελεχών αναλαμβάνει τα ηνία πλέον και καλείται να επιτύχει εκεί όπου οι προηγούμενοι απέτυχαν.
Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει τίποτα να πει κανείς. Πλήρωσε το τίμημα των γκρίζων πολιτικών συμμαχιών και οικονομικών συναλλαγών με τη ΝΔ. Η απώλεια του 12% των ψηφοφόρων του του 2007 προς το ΠΑΣΟΚ λέει πολλά.
Γιάννης Χρ.
Δεν ξέρω αν αξίζει να σταθώ στο εύρος της ήττας της ΝΔ, της βαρύτερης στη μεταπολεμική ιστορία του συντηρητικού χώρου (πιστεύω βαρύτερη ακόμα και από την ήττα του 1964). Κι αυτό όχι μόνο λόγω του πολύ χαμηλού ποσοσοτού της, αλλά, περισσότερο, διότι έχει χάσει πλέον το μονοπώλιο της πολιτικής έκφρασης των συντηρητικών πολιτών. Και σίγουρα δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθώ στο εύρος της νίκης του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά είναι ήδη χιλιοειπωμένα.
Σε ό,τι αφορά στη ΝΔ, εκείνο που αξίζει να επισημάνουμε είναι ότι έπεσε θύμα της ίδιας της της νίκης του 2004. Τότε είχε υποσχεθεί κατάργηση του ΑΣΕΠ και επαναφορά του ρουσφετιού ως μοναδική μέθοδο πρόσληψης στο Δημόσιο. Είχε επίσης υποσχεθεί την κατάργηση του ΣΔΟΕ, που, ανεξαρτήτως των προσωπικών περιουσιών που είχαν παράνομα δημιουργήσει πολλά στελέχη του, είχε κατορθώσει να κάνει αυτούς που ποτέ δεν πλήρωναν φόρους να πληρώνουν. Τήρησε και τις δυο υποσχέσεις της, γι αυτό κέρδισε και τις εκλογές του 2007. Η βαριά εκλογική της ήττα είναι απόρροια αυτής της της συνέπειας. Διότι ναι μεν επανέφερε το ρουσφέτι ως μοναδική μέθοδο πρόσληψης στο Δημόσιο, ήταν όμως αδύνατο να ικανοποιήσει τα αιτήματα εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων για διορισμούς. Ναι μεν κατάργησε το ΣΔΟΕ και σταμάτησαν να πληρώνουν φόρους οι θαμώνες των σκυλάδικων - είναι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες - κατέρρευσαν όμως τα δημόσια έσοδα και χρεοκόπησε η ελληνική οικονομία έναν ολόκληρο χρόνο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση (Ο, κατά δήλωσίν του, αποχωρήσας από την πολιτική ζωή Γιώργος Αλογοσκούφης είχε βγει από το Μέγαρο Μαξίμου μια ωραία πρωία του Μαΐου του 2008 και με το χαμόγελο της επιτυχίας χαραγμένο στα χείλη του είχε ανακοινώσει: ο προϋπολογισμός έπεσε έξω). Ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε το ακατόρθωτο. Να περάσει στην Ιστορία ως ο δεύτερος πρωθυπουργός που χρεωκόπησε τη χώρα (ο πρώτος ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, που είχε χάσει κάθε αίσθηση μέτρου στο πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεών του).
Η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ έχει πράγματι ιδιαίτερη αξία. Και τούτο διότι μέχρι τη νύχτα των Ευρωεκλογών υφίστατο έναν απροκάλυπτο και αδικαιολόγητο πόλεμο από τα τηλεοπτικά κανάλια. Θαρρείς και εκπροσωπούσε τους Κόκκινους που θα έρχονταν να πάρουν τις περιουσίες. Είναι σαφές ότι αυτή η νίκη ήρθε, όπως και το 1981, ενάντια στους ιδιοκτήτες των μέσων επικοινωνίας. Από τώρα όμως και στο εξής αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ.
Έχει υποσχεθεί την καταπολέμηση της διαφθοράς στην κρατική μηχανή. Είναι λοιπόν υποχρεωμένο να λάβει άμεσα μέτρα περιορισμού της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Και γι αυτό χρειάζεται δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πολιτικά στελέχη αποφασισμένα να συγκρουστούν με οργανωμένα συμφέροντα στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης, άρα πρώτα από όλα με την ΑΔΕΔΥ. Το δεύτερο είναι η σύγκρουση αυτή να μη γίνει με όρους που θα παραλύσουν την κρατική μηχανή.
Έχει υποσχεθεί καθαρές και διαφανείς σχέσεις του κρατικού μηχανισμού με τον επιχειρηματικό κόσμο. Καλείται να αποδείξει, επίσης άμεσα, ότι μπορεί να το κάνει χωρίς να παραλύσει η οικονομία. Γιατί ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματικός κόσμος απεχθάνεται το επιχειρηματικό ρίσκο και τις καθαρές σχέσεις.
Έχει υποσχεθεί την τόνωση της απασχόλησης. Κι αυτό πρέπει να γίνει με μέτρα που θα δημιουργήσουν μακροχρόνιες παραγωγικές θέσεις εργασίας. Όχι με διορισμούς στο Δημόσιο, όχι με stage, όχι με μια νέα γενιά συμβασιούχων. Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να δώσει άμεσα δείγματα γραφής.
Έχει υποσχεθεί τέλος αλλαγή αναπτυξιακού προτύπου, με έμφαση στην Πράσινη Ανάπτυξη. Κι εδώ έχει πολλά να κάνει και δεν έχει πού να στηριχτεί. Ο επιχειρηματικός κόσμος απεχθάνεται οριδήποτε το Πράσινο. Οι δυνατότητες κρατικών επενδύσεων έχουν ένα όριο.Και η έλλειψη στελεχών με γνώση του αντικειμένου είναι παραπάνω εμφανής, τόσο στον κομματικό μηχανισμό του, όσο και στη Δημόσια Διοίκηση.
Ο δεύτερος μεγάλος νικητής των εκλογών είναι το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Αύξησε το ποσοστό του και τις βουλευτικές του έδρες κατά 50%, ξεπερνώντας, για άλλη μια φορά, και τις πιο αισιόδοξες γι αυτό δημοσκοπήσεις. Και θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την επιτυχία του για να πλαγιοκοπήσει τη ΝΔ,για όσο διάστημα η τελευταία θα προσπαθεί να λύσει το ζήτημα της πολιτικής της ηγεσίας. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήρθε εδώ για να μείνει και, ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια, να διεκδικήσει και την ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.
Ο τρίτος μεγάλος νικητής είναι αναμφίβολα οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Μέσα σε διάστημα δυο μόλις χρόνων υπερδιπλασίασαν την εκλογική τους δύναμη, περνώντας από το 1,05% στο 2,53%. Η προεκλογική τους εκστρατεία, λιτή και σοβαρή, έδωσε εξαιρετικά δείγματα γραφής και εχέγγυα για τη συμπεριφορά τους στη Βουλή αν είχαν περάσει το 3%. Δεν είναι τυχαίο ότι πήραν μόλις 1.000 ψήφους λιγότερες από τις ψήφους των Ευρωεκλογών. Η αποτυχία τους να μπουν στη Βουλή μικρή σημασία έχει. Έχουν μπροστά τους τέσσερα χρόνια για να χτίσουν μια πιο στέρεη πολιτική στρατηγική και κομματικό μηχανισμό, που θα τους επιτρέψουν να μπουν θριαμβευτικά στη Βουλή στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Ηττημένος ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε το 8% της εκλογικής του δύναμης, βαθύτατα ανακουφισμένος όμως. Απέδειξε ότι διαθέτει μια σταθερή εκλογική βάση άνω των 300.000 ψηφοφόρων, οι οποίοι ανέχονται ακόμα και τις πιο χυδαίες πολιτικές συμπεριφορές. Προς το παρόν τουλάχιστον. Το 4,6% όμως είχε πολύ σημαντικές εσωτερικές επιπτώσεις. Τόσο στο ΣΥΝ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον απόλυτος κυρίαρχος του παιγνιδιού. Οι υπόλοιποι έχουν μπροστά τους δυο επιλογές:είτε να συνεργαστούν μαζί του, είτε να αναζητήσουν άλλη πολιτική στέγη. Η γενιά των στελεχών του αντιδικτατορικού αγώνα, που κυριάρχησαν στο κομματικό σκηνικό της δεκαετίας του '90, περνά οριστικά στο περιθώριο. Η αλήθεια είναι ότι ως πολιτικοί δεν ευτύχησαν. Στάθηκαν ανίκανοι να αρθρώσουν ένα διακριτό πολιτικό λόγο του ΣΥΝ, περιφέροντάς τον μεταξύ ενός κακέκτυπου του ΠΑΣΟΚ και μιας trendy εκδοχής του ΚΚΕ. Μια νέα γενιά στελεχών αναλαμβάνει τα ηνία πλέον και καλείται να επιτύχει εκεί όπου οι προηγούμενοι απέτυχαν.
Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει τίποτα να πει κανείς. Πλήρωσε το τίμημα των γκρίζων πολιτικών συμμαχιών και οικονομικών συναλλαγών με τη ΝΔ. Η απώλεια του 12% των ψηφοφόρων του του 2007 προς το ΠΑΣΟΚ λέει πολλά.
Γιάννης Χρ.
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
ΠΑΣΟΚ Το Πολυεργαλείο...
Μια πρώτη αποτίμηση από την πλευρά μου:
1. ΠΑΣΟΚ: Το πολυεργαλείο…
Στον τάφο του Ανδρέα έγραψαν, το 1996, «ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ( 1918 – 1996 ) ΙΔΡΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ»… Τίποτε άλλο, ούτε πρωθυπουργός, ούτε τίποτα. Κι αυτοί που το έγραψαν ήξεραν καλά τι έγραφαν… Με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, το 1974, ο Ανδρέας άλλαξε οριστικά τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας. Δημιούργησε ένα πολιτικό «πολυεργαλείο» με χαρακτήρα κινηματικό (κι όχι κομματικό) και με την ανάλογη ευελιξία που σχεδόν κανένα σοσιαλιστικό κόμμα στον κόσμο δεν διαθέτει.
Έτσι λοιπόν, μετά πεντέμισι χρόνια το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται με όρους παντοδυναμίας και με τον τρίτο κατά σειρά Πρόεδρό του κυριολεκτικά κυρίαρχο.
Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία.
Για λόγους που έχουμε κατά κόρον αναφέρει εδώ, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί την μόνη σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική δύναμη της χώρας. Με σοβαρή και υπεύθυνη εργασία, κάθε φορά επεξεργάζεται στόχους και πολιτικές στη συγκυρία και τις επιβάλλει μακροπρόθεσμα. Αυτό έπραξε το ’81 και μετά ο Ανδρέας, αυτό έπραξε ο Σημίτης και αυτό θα κάνει κι ο Γιώργος στα – τουλάχιστον οκτώ – χρόνια που μέλλεται να κυβερνήσει. Και η επιτυχία του φαντάζει ευκολότερη από τους προηγούμενους ηγέτες, αφού εντελώς ανέξοδα – οικονομικά και πολιτικά – μπορεί να επιφέρει μεγάλες και εντυπωσιακές αλλαγές στο πολιτικό πεδίο και στην εγκαθίδρυση νέου θεσμικού πλαισίου διαφάνειας και πολιτικής αξιοπιστίας. Στην οικονομία όλα θα εξαρτηθούν από την δυνατότητα που υπάρχει να αλλάξουν οι προϋποθέσεις στην ίδια την Ευρωπ. Ένωση, αλλά και στο κλίμα αισιοδοξίας που θα επικρατήσει εσωτερικά, από δω και μπρος.
2. ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Άμωμι εν οδώ αλληλούια…
Το κόμμα – κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, αργοσβήνει πια, αναζητώντας τον έβδομο και αρκετά σύντομα τον όγδοο αρχηγό του, αδύναμο να ακολουθήσει τις εξελίξεις, παρασυρόμενο στην πολιτική ανυποληψία. Η διάλυση είναι πλέον ορατή και αν δεν επέμβουν σοβαρές (πούντες όμως;) δυνάμεις, θα σέρνεται για χρόνια ανίκανο να ορθοποδήσει. Έχω κατ’ επανάληψη πει τη γνώμη μου, ότι η δυστυχέστερη για τον τόπο συνθήκη είναι το ότι δεν υπάρχει σοβαρό εναλλακτικό (πέραν του ΠΑΣΟΚ) κόμμα εξουσίας. Τα αίτια είναι πολλά και σύνθετα. Η πραγματικότητα όμως απλή και ορατή…
3. ΣΥΡΙΖΑ: Ισχυρός Τσίπρας…
…κανένα επί πλέον σχόλιο.
4. ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ - ΠΡΑΣΙΝΟΙ: Αν σοβαρευτούν…
…ίσως να επιβιώσουν και με καλύτερους όρους από τους σημερινούς. Χρειάζεται όμως οργανωτική συγκρότηση και σταθερή ηγεσία, κι όχι αδιέξοδες – δήθεν – δημοκρατικές διαδικασίες που νομιμοποιούν κάθε πικραμένο. Και συναινετικές προθέσεις, όπως βλέπω να δείχνει ο Νίκος τελευταία.
5. ΛΑΟΣ: Ο καλύτερος σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ…
6. ΚΚΕ: Ο φτωχός, τεθλιμμένος συγγενής της θνήσκουσας…
Άνευ περαιτέρω σχολίων…
Κ.Λ.
1. ΠΑΣΟΚ: Το πολυεργαλείο…
Στον τάφο του Ανδρέα έγραψαν, το 1996, «ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ( 1918 – 1996 ) ΙΔΡΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ»… Τίποτε άλλο, ούτε πρωθυπουργός, ούτε τίποτα. Κι αυτοί που το έγραψαν ήξεραν καλά τι έγραφαν… Με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, το 1974, ο Ανδρέας άλλαξε οριστικά τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας. Δημιούργησε ένα πολιτικό «πολυεργαλείο» με χαρακτήρα κινηματικό (κι όχι κομματικό) και με την ανάλογη ευελιξία που σχεδόν κανένα σοσιαλιστικό κόμμα στον κόσμο δεν διαθέτει.
Έτσι λοιπόν, μετά πεντέμισι χρόνια το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται με όρους παντοδυναμίας και με τον τρίτο κατά σειρά Πρόεδρό του κυριολεκτικά κυρίαρχο.
Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία.
Για λόγους που έχουμε κατά κόρον αναφέρει εδώ, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί την μόνη σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική δύναμη της χώρας. Με σοβαρή και υπεύθυνη εργασία, κάθε φορά επεξεργάζεται στόχους και πολιτικές στη συγκυρία και τις επιβάλλει μακροπρόθεσμα. Αυτό έπραξε το ’81 και μετά ο Ανδρέας, αυτό έπραξε ο Σημίτης και αυτό θα κάνει κι ο Γιώργος στα – τουλάχιστον οκτώ – χρόνια που μέλλεται να κυβερνήσει. Και η επιτυχία του φαντάζει ευκολότερη από τους προηγούμενους ηγέτες, αφού εντελώς ανέξοδα – οικονομικά και πολιτικά – μπορεί να επιφέρει μεγάλες και εντυπωσιακές αλλαγές στο πολιτικό πεδίο και στην εγκαθίδρυση νέου θεσμικού πλαισίου διαφάνειας και πολιτικής αξιοπιστίας. Στην οικονομία όλα θα εξαρτηθούν από την δυνατότητα που υπάρχει να αλλάξουν οι προϋποθέσεις στην ίδια την Ευρωπ. Ένωση, αλλά και στο κλίμα αισιοδοξίας που θα επικρατήσει εσωτερικά, από δω και μπρος.
2. ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Άμωμι εν οδώ αλληλούια…
Το κόμμα – κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, αργοσβήνει πια, αναζητώντας τον έβδομο και αρκετά σύντομα τον όγδοο αρχηγό του, αδύναμο να ακολουθήσει τις εξελίξεις, παρασυρόμενο στην πολιτική ανυποληψία. Η διάλυση είναι πλέον ορατή και αν δεν επέμβουν σοβαρές (πούντες όμως;) δυνάμεις, θα σέρνεται για χρόνια ανίκανο να ορθοποδήσει. Έχω κατ’ επανάληψη πει τη γνώμη μου, ότι η δυστυχέστερη για τον τόπο συνθήκη είναι το ότι δεν υπάρχει σοβαρό εναλλακτικό (πέραν του ΠΑΣΟΚ) κόμμα εξουσίας. Τα αίτια είναι πολλά και σύνθετα. Η πραγματικότητα όμως απλή και ορατή…
3. ΣΥΡΙΖΑ: Ισχυρός Τσίπρας…
…κανένα επί πλέον σχόλιο.
4. ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ - ΠΡΑΣΙΝΟΙ: Αν σοβαρευτούν…
…ίσως να επιβιώσουν και με καλύτερους όρους από τους σημερινούς. Χρειάζεται όμως οργανωτική συγκρότηση και σταθερή ηγεσία, κι όχι αδιέξοδες – δήθεν – δημοκρατικές διαδικασίες που νομιμοποιούν κάθε πικραμένο. Και συναινετικές προθέσεις, όπως βλέπω να δείχνει ο Νίκος τελευταία.
5. ΛΑΟΣ: Ο καλύτερος σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ…
6. ΚΚΕ: Ο φτωχός, τεθλιμμένος συγγενής της θνήσκουσας…
Άνευ περαιτέρω σχολίων…
Κ.Λ.
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Αμηχανία μπροστά στις αλλαγές!.. Γιατί άραγε;
Γενικευμένη αμηχανία επικρατεί από χτες στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, σε σχέση με τις αλλαγές που ανακοίνωσε ο Γ. Παπανδρέου στην διακαναλική του συνέντευξη.
Νέα υπουργεία – καινούριος, αξιοκρατικός τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των στελεχών του δημόσιου τομέα – ασυμβίβαστο των κομματικών και των κρατικών θέσεων – οικονομολόγοι διεθνούς κύρους στο υπουργείο οικονομικών.
Αμηχανία από τους πολιτικούς της ΝΔ που έσπευσαν να «λοιδορήσουν» τις εξαγγελίες αυτές, λέγοντας «μπα; Θα μας κουβαλήσει και ξένους; Θα παραδώσουμε την οικονομία μας σε ξένους οικονομολόγους; Γιατί; Δεν έχουμε Έλληνες;» Ή «Καααλά! Μας λέει τώρα ότι δεν θα δημιουργήσει κομματικό κράτος! Σε ποιόν τα πουλάει αυτά;»
Αμηχανία ακόμα και σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ – παρακολούθησα τις «μουδιασμένες» απαντήσεις των Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Στην Ελλάδα του 2009 μας εντυπωσιάζουν – και μάλλον μας φοβίζουν – τα αυτονόητα.
Αν δεν κάνω λάθος, πολλοί ξένοι ηγέτες διαθέτουν αλλοεθνείς οικονομικούς ή άλλους συμβούλους. Κάπου διάβασα ότι ο Τζ. Στίγκλιτς είναι σύμβουλος και του Σαρκοζί.
Στην Ευρώπη είναι από δεκαετίες τώρα αυτονόητο ότι οι δημόσιοι κρατικοί λειτουργοί δεν είναι σώνει και καλά οι κομματάρχες που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές.
Στην Ελλάδα – όπως και σε κάθε μικρό τόπο – οι αλλαγές φοβίζουν. Χαλάνε τη βολή μας. Διαλύουν τις ισορροπίες των συμφερόντων, μικρών και μεγάλων. Μας βάζουν να σκεφτούμε περισσότερο και – καμιά φορά – να δουλέψουμε και λίγο περισσότερο. Όμως σήμερα, μετά από πεντέμισι αδιέξοδα χρόνια, οι αλλαγές, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες: Είναι ζήτημα επιβίωσης!..
Ο ελληνικός λαός το γνωρίζει αυτό. Το βλέπει.
Μπορεί να προσπάθησε μέχρι τώρα να αποφύγει τις αλλαγές, αλλά τώρα πια δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να τις δεχτεί.
Κι αυτές κι άλλες πολλές.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να πάρει και πάλι μπροστά η μηχανή.
Είναι σίγουρο, η πλειοψηφία αυτού του λαού δεν βλέπει με θετικό μάτι ούτε τον Παπανδρέου, ούτε τις αλλαγές του.
Πολύ θα ήθελαν όλοι ένα «ντερμπεντέρη» πρωθυπουργό.
Αλλά οι καιροί δεν είναι μενετοί.
Κι όπως ο Σημίτης το 1996 έπιασε «στον ύπνο» το εκλογικό σώμα και μπόρεσε να σταλάξει λίγη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση της χώρας για οκτώ χρόνια, φαίνεται ότι και τώρα, ο Γιώργος, έχει αυτή την ευκαιρία.
Μπορεί να μην είναι καλός στα λόγια, ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι πολύ καλύτερος επί της ουσίας:
Στην πράξη!..
Νέα υπουργεία – καινούριος, αξιοκρατικός τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των στελεχών του δημόσιου τομέα – ασυμβίβαστο των κομματικών και των κρατικών θέσεων – οικονομολόγοι διεθνούς κύρους στο υπουργείο οικονομικών.
Αμηχανία από τους πολιτικούς της ΝΔ που έσπευσαν να «λοιδορήσουν» τις εξαγγελίες αυτές, λέγοντας «μπα; Θα μας κουβαλήσει και ξένους; Θα παραδώσουμε την οικονομία μας σε ξένους οικονομολόγους; Γιατί; Δεν έχουμε Έλληνες;» Ή «Καααλά! Μας λέει τώρα ότι δεν θα δημιουργήσει κομματικό κράτος! Σε ποιόν τα πουλάει αυτά;»
Αμηχανία ακόμα και σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ – παρακολούθησα τις «μουδιασμένες» απαντήσεις των Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Στην Ελλάδα του 2009 μας εντυπωσιάζουν – και μάλλον μας φοβίζουν – τα αυτονόητα.
Αν δεν κάνω λάθος, πολλοί ξένοι ηγέτες διαθέτουν αλλοεθνείς οικονομικούς ή άλλους συμβούλους. Κάπου διάβασα ότι ο Τζ. Στίγκλιτς είναι σύμβουλος και του Σαρκοζί.
Στην Ευρώπη είναι από δεκαετίες τώρα αυτονόητο ότι οι δημόσιοι κρατικοί λειτουργοί δεν είναι σώνει και καλά οι κομματάρχες που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές.
Στην Ελλάδα – όπως και σε κάθε μικρό τόπο – οι αλλαγές φοβίζουν. Χαλάνε τη βολή μας. Διαλύουν τις ισορροπίες των συμφερόντων, μικρών και μεγάλων. Μας βάζουν να σκεφτούμε περισσότερο και – καμιά φορά – να δουλέψουμε και λίγο περισσότερο. Όμως σήμερα, μετά από πεντέμισι αδιέξοδα χρόνια, οι αλλαγές, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες: Είναι ζήτημα επιβίωσης!..
Ο ελληνικός λαός το γνωρίζει αυτό. Το βλέπει.
Μπορεί να προσπάθησε μέχρι τώρα να αποφύγει τις αλλαγές, αλλά τώρα πια δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να τις δεχτεί.
Κι αυτές κι άλλες πολλές.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να πάρει και πάλι μπροστά η μηχανή.
Είναι σίγουρο, η πλειοψηφία αυτού του λαού δεν βλέπει με θετικό μάτι ούτε τον Παπανδρέου, ούτε τις αλλαγές του.
Πολύ θα ήθελαν όλοι ένα «ντερμπεντέρη» πρωθυπουργό.
Αλλά οι καιροί δεν είναι μενετοί.
Κι όπως ο Σημίτης το 1996 έπιασε «στον ύπνο» το εκλογικό σώμα και μπόρεσε να σταλάξει λίγη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση της χώρας για οκτώ χρόνια, φαίνεται ότι και τώρα, ο Γιώργος, έχει αυτή την ευκαιρία.
Μπορεί να μην είναι καλός στα λόγια, ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι πολύ καλύτερος επί της ουσίας:
Στην πράξη!..
(Πάμε;...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ
Το μειονοτικό της Θράκης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/09/2009
ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΠΥΛΙΑ*
Τη δεκαετία του '90, το ζήτημα των μειονοτήτων πέρασε στην Ελλάδα σε μια νέα, δύσκολη, αντίρροπη πολιτική διαδικασία: οι αλληλοσφαζόμενοι εθνικισμοί, τους οποίους είχε πυροδοτήσει η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, είχαν ακαριαία προκαλέσει και στη δική μας χώρα την έξαρση του εθνικισμού και, μοιραία, είχε εκ νέου στοχοποιηθεί η μειονότητα της Θράκης ως «ανεπιθύμητη». Είναι η εποχή των «αντιποίνων», για την οποία μιλά, στην προσωπική μαρτυρία που δημοσιεύουμε εδώ, ο Χαλήλ Μουσταφά. Τότε, δηλαδή (29.01.1990), που ο ενδεχομένως εμπρόθετος, θανάσιμος τραυματισμός ενός χριστιανού από μουσουλμάνο στο νοσοκομείο της Κομοτηνής, προκάλεσε τη μαζική καταστροφή των καταστημάτων των μειονοτικών στην πόλη. Κι έχουμε να κάνουμε με ακραία και επικίνδυνα φαινόμενα μαζικής ψυχολογίας και ομιχλώδους πολιτικής κουλτούρας, που καλλιέργησε η ανοχή του πολιτικού μας συστήματος απέναντι στον φοβικό, κατεξοχήν συγκινησιακό πολιτικό λόγο. Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική συγκυρία, όπου ο Φίλιππος Ηλιού καταγγέλλει, πως με αφορμή το Μακεδονικό «ανέδειξε και επέβαλλε ως κυρίαρχες τάσεις στην ελληνική κοινωνία [...] στοιχεία μιας πρωτοφανούς αρχαϊκότητας, που μας εμφανίζουν να αθετούμε δημοκρατικές κατακτήσεις και πολύτιμες δημοκρατικές ευαισθησίες, που, μετά τη μεταπολίτευση, είχε θεωρηθεί ότι αποτελούσαν πλέον κοινό κτήμα των ελλήνων πολιτών» (συνέντευξη στον Νίκο Φίλη, εφ. Η Εποχή, 21/02/93).
Τα παράδοξο είναι πως η ελληνική κρατική πολιτική ανέχθηκε, συμπορεύτηκε ή και υπογείως υπέθαλψε αυτό το αντιδημοκρατικό και εθνικολαϊκιστικό πισωγύρισμα, την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό υπέγραφε πανηγυρικά το «σεβασμό της εθνικής και περιφερειακής πολυμορφίας» (1993, Μάαστριχτ, άρθρο 128) και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων (1997, Στρασβούργο, άρθρα 10.1, 11.2, 11.3), που αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού σε ατομική βάση και τη δυνατότητα ελεύθερης χρήσης των μειονοτικών γλωσσών. Η αντίφαση αποτυπώνεται καθαρά στις πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες των συλλόγων που διεκδικούν εθνικό προσωνύμιο, στις περιοχές Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου, και ταυτόχρονα αναδεικνύει «τα όρια του νομικού μας πολιτισμού και τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις», όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, στην παρουσίαση που ακολουθεί, δύο σημαντικών βιβλίων από την πλούσια βιβλιογραφία για το μειονοτικό.
Εν προκειμένω, η ελληνική κρατική πολιτική σχοινοβατεί, ανάμεσα στο δημοκρατικό χαρακτήρα των ευρωπαϊκών συμβάσεων που προσυπέγραψε και την έξαλλη εθνικοφροσύνη των τοπικών κέντρων εξουσίας, που θεωρούν πως εξαιρούνται «δικαιωματικά» από την εφαρμογή των εν λόγω διεθνών δεσμεύσεων της ελληνικής πολιτείας. Ενδύουν, κατά παράδοξο τρόπο, τις προσωπικές τους απόψεις με το μανδύα της «νομιμότητας», καταπατώντας ουσιαστικά την ουσία της Δημοκρατίας και του σεβασμού του κράτους δικαίου. Επιφυλάσσουν δηλαδή για τον εαυτό τους το χαρακτήρα της παρακρατικής πολιτικής αυθεντίας, που εξωθεσμικά, ανορθολογικά και ανεξέλεγκτα «νομιμοποιείται» να οριοθετεί, κατά το δικό της δοκούν, την πολιτισμική και την εθνική μας ταυτότητα. Το ζήτημα είναι ότι την εξαλλοσύνη αυτή υποθάλπει κυρίως η διγλωσσία των ελληνικών κυβερνήσεων, που άλλα διακηρύσσουν στο διεθνή χώρο και άλλα υπογείως επιτρέπουν στο εσωτερικό.
Έχουμε να κάνουμε εδώ μ' έναν παράλληλο ιδεολογικό μηχανισμό, που καρκινοβατεί πάνω στο σώμα της συντεταγμένης Ελληνικής Δημοκρατίας, με το αζημίωτο: δεν πρόκειται μόνο για τον επικίνδυνο, αφελή ανορθολογισμό της πολιτικής του συναισθήματος, αυτόν ακριβώς που ευθύνεται για τις πιο βαριές από τις εθνικές μας τραγωδίες (όπως για παράδειγμα το πραξικόπημα στην Κύπρο και ό,τι ακολούθησε), αλλά για το χειρισμό του από μια συμπαγή κοινωνικο-οικονομική διαπλοκή.
Δεν είναι μόνο οι καριέρες που χτίζονται και τα πολιτικά συμφέροντα που μαζικά υπηρετεί η καπηλεία της εθνικοφροσύνης· ούτε η ψηφοθηρία που εμπορεύεται κατ' αποκλειστικότητα την ιστορική μνήμη. Είναι κυρίως τα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα που εξυπηρετούνται, όταν κάποιοι πολίτες της χώρας, και εν προκειμένω οι αλλόγλωσσοι και αλλόθρησκοι, καθηλώνονται σε καθεστώς Β' ή Γ' κατηγορίας και αποκλείονται από οποιαδήποτε πρόοδο. Άλλωστε, εμείς οι αριστεροί το γνωρίζουμε καλά, από την εποχή της χούντας και από εκείνη που προηγήθηκε, τότε που στις πολιτικές διακρίσεις είχε επιβληθεί και εκείνη των «μη υγιώς σκεπτομένων», δηλαδή των αριστερών.
Δεν χρειάζονται πολύπλοκοι οικονομικοί συλλογισμοί για να κατανοήσουμε τη σημασία του αποκλεισμού των μειονοτικών από τον εγγραμματισμό και την ελληνομάθεια. Αποκλεισμοί που επεξεργάστηκαν μέχρι πρόσφατα στη Θράκη οι δύο συγκρουόμενοι αλλά, παρόλα αυτά, συχνά συγκλίνοντες ως προς τις πρακτικές εθνικισμοί. Και δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία για να καταλάβουμε πως μια κοινωνία, όπου υψώνονται νοητά σύνορα και όπου το κράτος δικαίου υποκριτικά «διακονείται» αλλά ουσιαστικά υπονομεύεται, είναι καταδικασμένη στο φόβο και τον οικονομικό παρασιτισμό.
Μόνο που αυτό το λογαριασμό, σε μια Δημοκρατία, τον πληρώνει, με ακέραια την ατομική της ευθύνη, η πλειονότητα των πολιτών.
*Η Μάρθα Πύλια διδάσκει Οθωμανική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό Ροδόπης
Για την Αντιγραφή
Γιάννης Χρ.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΟΣ
Εντυπωσιάστηκα από τον Χρυσόγελο του 2009, όσο και από τον Κουφοντίνα του 2002. Καλή επιτυχία στους Οικολόγους - Πράσινους.
Παρείσακτος
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΝΟΔΟΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ
Μεγάλη αύξηση της αποχής, σημαντικές απώλειες των σοσιαλιστών και άνοδος των κομμάτων της σκληρής Δεξιάς, αλλά και της Αριστεράς είναι τα κοινά στοιχεία των δυο εκλογικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα χθες στη Γερμανία και στην Πορτογαλία.
Στη Γερμανία ο μεγάλος ηττημένος είναι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει μόλις 23,1%, το χειρότερο ποσοστό του από το 1949. Με απώλειες και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει 33,9% έναντι 36,2% στις εκλογές του 2005. Μεγάλος νικητής το Δεξιό κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, που εδώ και μια δεκαετία ευαγγελίζονται την απόλυτη κατάργηση του κοινωνικού κράτους, με 14,5%. Μεγάλος νικητής επίσης το Κόμμα της Αριστεράς που με 12,1% αυξάνει το ποσοστό του κατά πέντε σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες. Ενισχυμένοι λίγο παραπάνω από δυο ποσοστιαίες μονάδες ειναι οι Πράσινοι με 10,5%. Η επόμενη κυβέρνηση είναι βέβαιο πως θα είναι ένας συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δραστικής περιστολής των κοινωνικών προγραμματων και ακραίας μονεταριστικής πολιτικής. Και τούτο διότι τις απόψεις των Ελεύθερων Δημοκρατών συμμερίζονται και όλα τα στελέχη του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Οι σοσιαλδημοκράτες πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. και, κυρίως, την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική - μπροστά σε αυτήν η πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη φαντάζει κομμουνιστική - που άσκησαν στην επταετία 1998-2005, όταν συγκυβερνμούσαν με τους Πράσινους. Στις προηγούμενες εκλογές, είχαν την ευκαιρία, από αριθμητική άποψη, να συγκυβερνήσουν με τους Πράσινους και το Αριστερό Κόμμα. Όμως το ενδεχόμενο αυτό απέρριπταν μετά βδελυγμίας τόσο οι σοσιαλδημοκράτες, όσο και οι Πράσινοι. Έκτοτε έχει τρέξει πολύ νερό στο μύλο, όμως γεγονός είναι ότι ακόμα και τώρα, στην ιδέα της συγκυβέρνησης σε ομοσπονδιακό επίπεδο - γιατί σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων υπάρχουν ήδη συνασπισμοί Αριστερού Κόμματος, Πράσινων, Σοσιαλδημοκρατών - δεν είναι ακόμα εφικτός.
Η νίκη της Δεξιάς στη Γερμανία θα επιδράσει σημαντικά και στις εξελίξεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι λάτρεις της μονεταριστικής ορθοδοξίας στην Επιτροπή και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποκτούν ένα σημαντικό πολιτικό σύμμαχο, της γερμανική κυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτή θα σημάνει ακόμα εντονότερες περιοριστικές πολιτικές στην Ευρωζώνη, ακόμα περισσότερη αύξηση της ανεργίας, ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Και δεδομένης της αδυναμίας της Αριστεράς να προσφέρει μια άλλη προοπτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχουμε περαιτέρω ενίσχυση των ακροδεξιών και ευρωφοβικών εθνικιστικών κομματων.
Στην Πορτογαλία οι Σοσιαλιστές αναδεικνύονται πρώτη πολιτική δύνμαμη με 36,5% σημειώνοντας ωστόσο απώλειες της τάξης των 8,5 ποσοστιαίων μονάδων. Δεύτερο αναδεικνύεται το Κεντροδεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με ποσοστό 30,2% και άνοδο μιάμισης ποσοστιαίας μονάδας σε σχέση με τις εκλογές του 2005.Ενισχυμένη είναι και η ακροδεξιά. Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (μοναρχικοί) παίρνει 10,24% σημειώνοντας άνοδο τριών ποσοστιαίων μονάδων. Ενισχυμένο το αδελφό κόμματου Σύριζα το Bloque de Ezquera 9,2% αύξηση τριών σχεδόν ποσοστιαίων μονάδων. Τέλος, ο συνασπισμός Κομμουνιστικού Κόμματος - Πράσινων παραμένει στάσιμος με ποσοστό 7,53% (7,23% το 2005). Ως πλέον πιθανή μορφή κυβέρνησης είναι ένας συνασπισμός Σοσιαλιστών Σοσιαλδημοκρατών, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποκλειστεί και μια κυβέρνηση των Σοσιαλιστών με την Αριστερά, αν και οι «πληγές» της περιόδου 1975 - 76 δεν έχουν κλείσει ακόμα.
Μεγάλος νικητής όμως και στις δυο αναμετρήσεις είναι η αποχή. Στη Γερμανία έφτασε το 27,5%, το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1949 και στη Πορτογαλία το 39,5%. κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Γιάννης Χρ.
Στη Γερμανία ο μεγάλος ηττημένος είναι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει μόλις 23,1%, το χειρότερο ποσοστό του από το 1949. Με απώλειες και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει 33,9% έναντι 36,2% στις εκλογές του 2005. Μεγάλος νικητής το Δεξιό κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, που εδώ και μια δεκαετία ευαγγελίζονται την απόλυτη κατάργηση του κοινωνικού κράτους, με 14,5%. Μεγάλος νικητής επίσης το Κόμμα της Αριστεράς που με 12,1% αυξάνει το ποσοστό του κατά πέντε σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες. Ενισχυμένοι λίγο παραπάνω από δυο ποσοστιαίες μονάδες ειναι οι Πράσινοι με 10,5%. Η επόμενη κυβέρνηση είναι βέβαιο πως θα είναι ένας συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δραστικής περιστολής των κοινωνικών προγραμματων και ακραίας μονεταριστικής πολιτικής. Και τούτο διότι τις απόψεις των Ελεύθερων Δημοκρατών συμμερίζονται και όλα τα στελέχη του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Οι σοσιαλδημοκράτες πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. και, κυρίως, την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική - μπροστά σε αυτήν η πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη φαντάζει κομμουνιστική - που άσκησαν στην επταετία 1998-2005, όταν συγκυβερνμούσαν με τους Πράσινους. Στις προηγούμενες εκλογές, είχαν την ευκαιρία, από αριθμητική άποψη, να συγκυβερνήσουν με τους Πράσινους και το Αριστερό Κόμμα. Όμως το ενδεχόμενο αυτό απέρριπταν μετά βδελυγμίας τόσο οι σοσιαλδημοκράτες, όσο και οι Πράσινοι. Έκτοτε έχει τρέξει πολύ νερό στο μύλο, όμως γεγονός είναι ότι ακόμα και τώρα, στην ιδέα της συγκυβέρνησης σε ομοσπονδιακό επίπεδο - γιατί σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων υπάρχουν ήδη συνασπισμοί Αριστερού Κόμματος, Πράσινων, Σοσιαλδημοκρατών - δεν είναι ακόμα εφικτός.
Η νίκη της Δεξιάς στη Γερμανία θα επιδράσει σημαντικά και στις εξελίξεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι λάτρεις της μονεταριστικής ορθοδοξίας στην Επιτροπή και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποκτούν ένα σημαντικό πολιτικό σύμμαχο, της γερμανική κυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτή θα σημάνει ακόμα εντονότερες περιοριστικές πολιτικές στην Ευρωζώνη, ακόμα περισσότερη αύξηση της ανεργίας, ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Και δεδομένης της αδυναμίας της Αριστεράς να προσφέρει μια άλλη προοπτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχουμε περαιτέρω ενίσχυση των ακροδεξιών και ευρωφοβικών εθνικιστικών κομματων.
Στην Πορτογαλία οι Σοσιαλιστές αναδεικνύονται πρώτη πολιτική δύνμαμη με 36,5% σημειώνοντας ωστόσο απώλειες της τάξης των 8,5 ποσοστιαίων μονάδων. Δεύτερο αναδεικνύεται το Κεντροδεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με ποσοστό 30,2% και άνοδο μιάμισης ποσοστιαίας μονάδας σε σχέση με τις εκλογές του 2005.Ενισχυμένη είναι και η ακροδεξιά. Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (μοναρχικοί) παίρνει 10,24% σημειώνοντας άνοδο τριών ποσοστιαίων μονάδων. Ενισχυμένο το αδελφό κόμματου Σύριζα το Bloque de Ezquera 9,2% αύξηση τριών σχεδόν ποσοστιαίων μονάδων. Τέλος, ο συνασπισμός Κομμουνιστικού Κόμματος - Πράσινων παραμένει στάσιμος με ποσοστό 7,53% (7,23% το 2005). Ως πλέον πιθανή μορφή κυβέρνησης είναι ένας συνασπισμός Σοσιαλιστών Σοσιαλδημοκρατών, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποκλειστεί και μια κυβέρνηση των Σοσιαλιστών με την Αριστερά, αν και οι «πληγές» της περιόδου 1975 - 76 δεν έχουν κλείσει ακόμα.
Μεγάλος νικητής όμως και στις δυο αναμετρήσεις είναι η αποχή. Στη Γερμανία έφτασε το 27,5%, το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1949 και στη Πορτογαλία το 39,5%. κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Γιάννης Χρ.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΔΙΠΟΔΑ
Ο αληθινός Οιδίπους δεν έγινε ποτέ πατροκτόνος, δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μάνα του και δεν τυφλώθηκε. Ιδού πώς έχει η αληθινή ιστορία.
Ο Οιδίπους πίστευε από πεποίθηση στην πατροκτονία σαν απαραίτητη προϋπόθεση προόδου. Αποφάσισε λοιπόν να παραμονέψει τον πατέρα του που είχε να τον δει τριάντα χρόνια, σε ένα τρίστρατο και βασίστηκε στην υποτιθέμενη υπεροχή του δικού του αλόγου που ήταν βελτιωμένη αναπαραγωγή της ράτσας που εξέτρεφε ο πατέρας του όταν ζούσαν μαζί.
Όταν ο πατέρας πέρασε από το τρίστρατο, ο Οιδίπους δεν πρόφτασε ούτε να τον δει, τέτοια ήταν η ταχύτητα του αλόγου που δεν προερχότανε από τη γνωστή ράτσα αλλά από διασταυρώσεις με άλλες ράτσες, πιο δυνατές και πιο γρήγορες.
Ο Οιδίπους δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μάνα του γιατί ουδέποτε έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας. Άλλωστε, δεν είχε λύσει ποτέ του κανένα αίνιγμα.
Ο Οιδίπους δεν τυφλώθηκε ποτέ, απλά ήταν πάντα άτομο μειωμένης όρασης.
ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
