Το 2012 αργεί ακόμα... αλλά η 12 Δεκάμβρη έρχεται οσονούπω...

Γιάννη, δεν ξέρω αν η ιδέα μου ήταν όντως φαεινή, να ανοίξω αυτό το blog… Ίσως η εμμονή να διατηρούμε την ανάγκη μιας σύνδεσης μετά από τόσα χρόνια να μην έχει θετικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.