Δυο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Κώστας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει αυτό το βήμα διαδικτυακού διαλόγου, κουτσομπολιού, ανταλλαγής πληροφοριών. Είναι λοιπόν η ώρα να κάνουμε μια αποτίμηση.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου