ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πριν ακόμη ξεσπάσει με όλη της τη βιαιότητα η κρίση, σ’ αυτό το blog είχαμε επισημάνει ότι πιθανά η περιπέτεια αυτή θα σημάνει την ανάδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Πράγματι, σήμερα βλέπουμε να προβάλλονται πρωτοβουλίες που αφορούν σε συσσίτια, συλλογή αγαθών πρώτης ανάγκης για τους ασθενέστερους και άλλα.

Όλα αυτά είναι καλά και ασφαλώς χρήσιμα αλλά ίσως έχουν περιορισμένη σημασία. Φερ’ ειπείν, μια τέτοια πρωτοβουλία από τους χώρους της αριστεράς μπορεί να μη σημαίνει κάτι παραπάνω από ευκαιρία προπαγάνδας – ότι ακριβώς σήμαινε και σημαίνει και η οικολογία γι αυτούς τους χώρους – ενώ για την εκκλησία μπορεί να σημαίνει αφενός προπαγάνδα και αφετέρου πασαπόρτι Παραδείσου για τους πιστούς.

Για μια προηγμένη κοινωνία πολιτών, το σπουδαιότερο επίπεδο αλληλεγγύης αφορά στην τήρηση των νόμων και των υποχρεώσεων προς το κράτος – το μόνο που μπορεί ουσιαστικά να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή – αλλά και στον έμπρακτο σεβασμό των συμπολιτών μας σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής μας ζωής. Αυτό είναι το δύσκολο. Θα τα καταφέρουμε;

Θηρίον το Αλύπητον

ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

Πολύς κόσμος χθες στο ξόδι της Ελένης. Μεγάλη η συγκίνηση. Είδα πολλούς παλιούς γνώριμους που με μεγάλη δυσκολία αναγνώριζα ή δεν αναγνώριζα καθόλου, ανθρώπους από τη γενιά της Νεολαίας Λαμπράκη και του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και από την πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης. Είδα κοντολογίς τις γενιές αυτές που τους φορτώνουν τα σημερινά χάλια, αυτούς που «η ιστορία τους ξαπόστειλε για τσάι και για χαμόμηλο».

Πράγματι, τα λίγο χαμένα βλέμματα, μπερδεμένα ασφαλώς και από τη συγκίνηση, σου δίνανε την εντύπωση ότι αυτό το μεγάλο τσούρμο ερχότανε από κάποιο τρομερό ναυάγιο και δεν είχε συνέλθει ακόμα. Οι κουβέντες τους, οι κουβέντες μας, ηχούσαν τελείως παράταιρα, σχεδόν ασύνταχτα.

Όμως, αυτοί οι βαθειά ηττημένοι άνθρωποι, βασανισμένοι οι περισσότεροι κι από αρρώστιες αναπόφευκτες σ’ αυτές τις ηλικίες, είχαν πάνω τους κάτι από την παλιά περηφάνια. Την περηφάνια ότι ζήσανε. Κάτω από τη θλίψη διέκρινες κάτι. Μια αίσθηση πληρότητας. Διέκρινες όμως και την αδυναμία τους.

Ποια αδυναμία; Την αδυναμία να αλλάξουνε στο πέρασμα των καιρών. Όχι ν’ αλλάξουν το αίσθημα και τη διάθεση για υπέρβαση. Να αλλάξουν τον προσανατολισμό για την υπέρβαση. Να καταλάβουν το λάθος που η ιστορία τους βροντοφώναζε. Και να δώσουν έτσι μια πυξίδα για τα παιδιά τους. Τα παιδιά αυτά που δεν έχουν βλέμματα χαμένα αλλά άδεια.

Θηρίον το Αλύπητον

ΕΛΕΝΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ

Η Ελένη έφυγε πριν λίγες ώρες, την ημέρα που η αγαπημένη της Ελενίτσα, η εγγονή της, συμπλήρωνε τα έξη της χρόνια.

Τι να πρωτοθυμηθώ από μια αληθινή φιλία σαράντα χρόνων! Να θυμηθώ την φίλη, την αγωνίστρια, την απόλυτα ευσυνείδητη κρατική υπάλληλο – αδιάφθορη εφοριακό, την αφοσιωμένη αλλά και λατρεμένη σύζυγο του Νίκου, την ιδανική μάνα της Κατερίνας, την ευτυχισμένη και αγαπημένη γιαγιά της Ελενίτσας;

Θα θυμηθώ αυτό που έχω ξαναγράψει κι έτσι κανείς δε θα με κατηγορήσει για νεκροκόλακα : Το σπίτι της Ελένης και του Νίκου ήταν πάντα ανοιχτό και το τραπέζι στρωμένο, στην κυριολεξία μέρα και νύχτα, για να υποδεχτεί φίλους, συγγενείς, γείτονες και περαστικούς. Τους καινούργιους φίλους μου τους περνούσα πρώτα μια βόλτα από την Ελένη και το Νίκο. Οι συναγωνιστές της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ το γνωρίζουν καλά.

Από όλα τα χαρακτηριστικά της Ελένης και τις αρετές της, την καλοσύνη, την απλότητα, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια, την ευφυΐα αλλά και από τη μεγάλη ανθρώπινη προσφορά της, την παραπάνω δεκαρούλα που έλεγε ο Δημήτρης Χατζής, ξεχωρίζω τη μάνα Ελένη. Τη μάνα που δε γέννησε απλά την Κατερίνα. Της πρόσφερε αληθινή ζωή μεγαλώνοντάς την μ’ εκείνη την ιδιοφυή φροντίδα που ελάχιστοι γονείς έχουν. Αν ήθελα να δώσω βραβείο στον πιο επιτυχημένο γονέα από τους ανθρώπους που γνώρισα θα το έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη στην Ελένη.

Θηρίον

ΛΑΪΚΟΝ ΑΣΜΑ

Τραγουδά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, με το καλλιτεχνικόν ψευδώνυμο Τζίγκερ :

Δεν υπάρχουν πρίγκιπες σου λέω,
νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο...

Θηρίον το Αλύπητον

Στου καιρού το γύρισμα, ας κρατηθούμε...

Φίλες και φίλοι:

Όσες και όσοι περνάτε από τούτο το ερασιτεχνικό μικρό blog μας. Παλιοί σύντροφοι, φίλοι, γνωστοί…

Οι μέρες είναι δύσκολες για ολοένα και περισσότερους συνανθρώπους μας.

Οι μέρες που έρχονται θα είναι ακόμα πιο οδυνηρές.

Άνθρωποι που μέχρι σήμερα ήταν αυτάρκεις, περήφανοι κι αξιοπρεπείς, που τα βόλευαν τέλος πάντων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τώρα δεν τα καταφέρνουν.

Λόγω της δουλειάς μου, (δικηγόρος), βλέπω γύρω μου την απόγνωση να φουντώνει. Βλέπω στα βλέμματα, στις λέξεις, στο σκύψιμο των ώμων μια βουβή έκκληση που λέει «χρειάζομαι μια βοήθεια, δεν τα βγάζω πέρα».

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πάνω από όλα ψυχολογικό. Είναι πρόβλημα δομικό, που σαρώνει σιγά – σιγά ακόμα και τα σταθερότερα μπουντέλια της κοινωνίας που χτίσαμε ως εδώ…

Η κρίση χτυπά κάθε πόρτα. Χτυπά και ανθρώπους δικούς μας, ακόμα και τους πιο «ευκατάστατους» από εμάς.

Η κρίση έχει αρχίσει και σκοτώνει.

Αν κάποτε, μικροί και γεμάτοι ελπίδες της νιότης αφιερώσαμε χρόνο, χρήμα, διάθεση και αγάπη για μια κοινωνία που θέλαμε και που όμως δεν ήρθε,

Αν κάποτε ελπίσαμε και πολεμήσαμε για την ελπίδα μας αυτή, από όποιο μετερίζι ο καθένας από μας,

Σήμερα πρέπει να βρούμε το κουράγιο και την τόλμη να πιάσουμε το νήμα από εκεί που κάποτε το αφήσαμε.

Δεν μας ενδιαφέρει ποιος φταίει, τι φταίει, ποιος πρέπει να πληρώσει και ποιος πρέπει να δικαιωθεί.

Μόνο μας μέλημα ας είναι ο άνθρωπος που δοκιμάζεται με τον πιο άγριο τρόπο σε μια κοινωνία που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά της ζούγκλας.

Δύναμή μας είναι μόνο η ενότητα, η αλληλεγγύη και η προσφορά του ενός στον άλλο.

Διαφορετικά θα μας πάρει ο διάολος όλους.

Κάνω λοιπόν μια έκκληση, όπως παλιά, όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, τούτη εδώ η μικρή γωνιά μας, η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, να βγει και πάλι μπροστά.

Να ενώσουμε δυνάμεις, χέρια, καρδιές.

Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι βοήθειας, αλληλεγγύης και προσφοράς του ενός στον άλλο.

Ας δούμε λοιπόν τί και πώς…

Ήδη άνθρωποί μας βρίσκονται σε κίνδυνο ζωής…

Κ.Λ.

ΜΑΣΚΑΡΑΣ Η ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ!

ΑΝΟΙΧΤΟΜΠΟΥΤΗΔΕΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ

Ούτε στο ελληνικό πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής δε γίνονται τέτοια πράγματα, με καθυστέρηση στην έναρξη του β' ημιχρόνου, με δυο γκολάκια της πλάκας στο τέλος.

Δηλώσεις Μπέου, Τσακογιάννη, Ψωμιάδη από τη μπουζού : Ζηλεύουμε τη Ντόρτμουντ. Μας ξεπέρασε!

Θηρίον το Αλύπητον

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ.

Είχε χαρακτηρίσει πριν πολλά - πολλά χρόνια κάποιο δημοσιογραφικό συγκρότημα ως εθνοπροδοτικό.

Θηρίον το Αλύπητον

ΒΛΕΠΕΙ Η ΕΞΕΔΡΑ ΜΠΑΛΑ;

Η εξέδρα έχει παίχτες που λατρεύει και παίχτες που λατρεύει να αποδοκιμάζει. Επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες είναι συχνότατα άδικες και πιστοποιούν ότι τόσο εξέδρα όσο και δημοσιογράφοι δεν «βλέπουν» μπάλα. Και οι μεν δημοσιογράφοι εκτός από την ασχετοσύνη τους έχουν και συμφέροντα στους παίχτες που τους τα «ακουμπάνε» ή τους δίνουν ημερήσιο δελτίο αποδυτηρίων. Η εξέδρα είναι απλά άμπαλη.

Τα παραδείγματα πάμπολλα. Τι να λέμε τώρα (πού είσαι μπάρμπα Νίκο)! Ας πούμε ο Τζιοβάνι ήταν λατρεμένος ενώ ο Τζόλε είχε αποδοκιμαστεί πολλάκις. Βέβαια η προσφορά του Τζόλε στον Ολυμπιακό ήταν τουλάχιστον δέκα φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Τζιοβάνι.

Πιο πρόσφατοι στόχοι της αποδοκιμασίας της εξέδρας ήταν ο Όσκαρ, ο Φουστέρ, ο Ουρτάδο, ο Ορμπάιτ (πριν καλά καλά τον δούνε) και εσχάτως ο Αμπντούν. Ο Φουστέρ άντεξε πέρυσι, έβαλε και έντεκα γκολάκια άμα λάχει και πήρε αβάντζο δυο – τρία παιχνίδια. Αν είναι μέτριος σε τρία παιχνίδια θα ξαναρχίσει το ίδιο βιολί. Ο Ορμπάιτ ήταν ο καλύτερος σε όλα τα παιχνίδια του Ολυμπιακού πλην εκείνου με τον βάζελο όπου αποχώρησε τραυματίας. Αν δεν αριστεύσει σε κάνα – δυο παιχνίδια, τον έφαγε η μαρμάγκα.

Ο Αμπντούν είναι η τελευταία μόδα. Είναι γεγονός ότι χρειάστηκε κάποιο χρόνο να προσαρμοστεί γιατί μπήκε στην ομάδα καθυστερημένα και χωρίς προετοιμασία. Παρ’ όλα αυτά έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι παίχτης που κρύβεται, παίρνει πολλές πρωτοβουλίες μέσα στο παιχνίδι – όπως είπε και ο Βαλβέρδε – και φυσικά κάνει έτσι περισσότερα λάθη από έναν αγαπημένο της εξέδρας – τον Φετφατζίδη – που κατά κανόνα κρύβεται και επιθετικά και πολύ περισσότερο αμυντικά. Στα δύο τελευταία παιχνίδια ο Αμπντούν ήταν με διαφορά – και στατιστικά – ο καλύτερος. Οι δημοσιογράφοι φυσικά έβγαλαν MVP τον Πάντελιτς που ειδικά στο τελευταίο ματς δεν ακούμπησε το τόπι. Η εξέδρα ποιον έκραζε; Το βρήκατε, τον Αμπντούν, όποτε λάχαινε ο φουκαράς να κάνει κάνα λάθος. Είπαμε, μπάλα είναι αυτή, κινείται και δε μπορείς να την παρακολουθήσεις. Αν ήταν ακίνητη, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Θηρίον το Αλύπητον

ΠΑΠΠΟΥΛΗ, ΠΟΥΛΟ!

Είναι πολύ μικρή η ομάδα σου.

Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο παππούλης σύνταξη
να τον πιάσει η εφεδρεία και να φύγει με ταξί.

Θηρίον το Αλύπητον

Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ, Ο ΑΣΧΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥΣ

Μια μέρα λοιπόν που ο Κύριος είχε κέφια, φώναξε τους μαθητές του στο ουζερί του Απότσου (πού το θυμήθηκα;) και αφού ντερλικώσανε και ήπιανε του σκασμού, τους είπε την παρακάτω παραβολή.

Ήτουνα λοιπόν ένα πατέρας που είχε τρεις γιους. Και οι τρεις θέλανε να οδηγήσουν το αυτοκίνητο του πατέρα. Ο ένας γιος είχε οδηγήσει ένα χρόνο το αμάξι και το πήγαινε καλά. Ο δεύτερος γιος οδηγούσε αλλά είχε ένα πρόβλημα ακοής που τον έκανε λίγο επικίνδυνο. Ο τρίτος δεν είχε οδηγήσει καλά - καλά ενώ είχε και πρόβλημα άγχους και στρες με αποτέλεσμα να τα κάνει σκατά κάθε που έπιανε τιμόνι.

Ο πατέρας που δεν είχε την πολυτέλεια να θυσιάσει το αμάξι για να κάνει το κέφι των γιων του, δεν ήθελε να το δώσει ούτε στον δεύτερο ούτε στον τρίτο. Η μάνα φώναζε να δοθούν στα παιδιά ίσες ευκαιρίες. Έδωσε λοιπόν ο πατέρας στον δεύτερο το αμάξι και το τρακάρησε δυο - τρεις φορές. Τόδωσε στον τρίτο και το αποτελείωσε. Ηθικόν δίδαγμα;

Σηκώθηκε ο Πέτρος που αν και σουρωμένος μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και λέει : Εγώ βασικά Κύριος λέω πως άμα είναι σκιτζής ο οδηγός φαίνεται και τότε δεν του δίνεις αμάξι αλλά τον πούλο.

Τότε οι υπόλοιποι μαθητάδες άρχισαν να σφυρίζουν και να επευφημούν τον Πέτρο κραυγάζοντας επιδοκιμαστικά : Τον πούλο, τον πούλο!

Για να επιστρέψουμε τώρα στα δικά μας : Ο Κοστάντσο είναι τερματοφύλακας, έχει μια ιστορία πίσω του αλλά έχει και μια βασική και πολύ μεγάλη αδυναμία στην ψηλή έξοδο. Ο Μέγιερι σου δίνει την εντύπωση, σχεδόν σε κάθε φάση, ότι δεν ξέρει τι να κάνει. Κατά κανόνα οι αντιδράσεις του φανερώνουν πανικό.

Δεν πιστεύω ότι μπορεί ένας τερματοφύλακας που προπονείται στον Ολυμπιακό να μην ξέρει τα βασικά. Είναι φανερό όμως ότι δεν έχει ούτε ψυχραιμία ούτε αυτοπεποίθηση. Θα μου πείτε είναι νέος. Νέος είναι και ο Καπίνο, νέος ήταν και ο Ελευθερόπουλος.

Σήμερα άλλωστε διάβασα ότι και ο Σάββας έχει την ίδια άποψη και την εξέφρασε παρότι με τα νέα του καθήκοντα θα μπορούσε να μην το κάνει για να μην επηρεάσει περισσότερο τους δύο τερματοφύλακες. Αυτά που γράφει ο Σαλωνίτης για τη μετά Σάββα εποχή είναι απόλυτα σωστά. Με μια διαφορά : Οι τερματοφύλακες που πέρασαν εκείνα τα δέκα και πάνω χρόνια δε μπορούσαν να σηκώσουν τη φανέλα. Ούτε ο Τσανακτζής, ούτε ο Αυγητίδης, ούτε ο Ξαρχάκος, ούτε ο Κουρκουβέλας, ούτε ο Μυλωνάς, ούτε ο Κόης ούτε ο Καρυπίδης. Μόνο ο Φρονιμίδης στάθηκε αλλά αυτός έπαιξε μόνο ένα χρόνο και σταμάτησε το ποδόσφαιρο μόνος του. Ευκαιρίες είχαν όλοι τους. Αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την πιο δύσκολη θέση στην πιο δύσκολη ομάδα. Γι αυτό και το λάθος που έγινε το καλοκαίρι με τον Πάρντο ο οποίος είχε αποδείξει, ακόμη και με βάση τα στατιστικά στοιχεία, ότι μπορούσε να σταθεί, ήταν ολέθριο. Και το είχα επισημάνει φίλε μου Τέως από τότε.

Θηρίον το Αλύπητον

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΦΡΟΥΣ

Ο Μαρινάκης υπήρξε η ανέλπιστη σωτηρία του Ολυμπιακού, από τη στιγμή που ο Κόκκαλης αποφάσισε να αφήσει την ομάδα.

Προσωπικά είχα μεγάλες επιφυλάξεις για τον Βαγγέλη, επηρεασμένος από το σύντομο πέρασμά του από το βόλεϊ, ίσως – ίσως κι από το στιλ του. Ευτυχώς όμως, η μέχρι σήμερα πολιτεία του δε με δικαίωσε. Ο Μαρινάκης κινήθηκε σε γενικές γραμμές πολύ σωστά και σε μεγάλο ποσοστό αυτό οφείλεται στο ότι στήριξε τις επιλογές του προπονητή. Θα πρέπει πάντως να επισημάνουμε και ένα αδύνατο σημείο στην πολιτική του.

Ο Μαρινάκης δηλώνει οπαδός και είναι οπαδός. Είναι όμως και πρόεδρος και μεγαλομέτοχος. Με αυτές τις ιδιότητες πρέπει να λειτουργεί για το συμφέρον της ομάδας.

Όταν τάζει έξτρα πριμ για κάθε γκολ στο ματς με τον Παναθηναϊκό λειτουργεί σαν οπαδός. Αγχώνει τους παίχτες, μπερδεύει τον προπονητή και το αποτέλεσμα είναι μηδέν.

Όταν κάθεται με τους φανατικούς στην εξέδρα, στο ματς με τον Αστέρα, θέλοντας να δείξει ότι είναι ένας απ’ αυτούς, πρέπει και να τους ακούσει : Έξω ο Κοστάντσο, μέσα ο Μέγιερι, παλτό ο Ορμπάιτ, μπάζο ο Φουστέρ, παιχταράς ο Φετφατζίδης, σούπερ ο Ζαραδούκας, παρ’ τον έναν διωξ’ τον άλλον, άλλαξέ τους όλους και δε συμμαζεύεται.

Το σωστό είναι να συνεργάζεται ο πρόεδρος με τους καθ’ ύλην αρμόδιους της ομάδας και την επαφή με τους κάφρους να την αφήσει στους επικοινωνιολόγους. Αυτοί γι αυτό πληρώνονται.

Θηρίον το Αλύπητον