Φανταστείτε να είχε κατηγορηθεί, κάποτε, σύμβουλος του πρωθυπουργού Σημίτη για υπόθαλψη ναρκέμπορου!..
Θα είχαν φύγει και οι πέτρες από το Μαξίμου.
Σήμερα, μετά από μια πλειάδα "καλών παιδιών" της ΝΔ, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παίρνουν το δρόμο προς το εδώλιο του κατηγορουμένου (αν βέβαια φτάσουν ως εκεί) για αδικήματα εξευτελιστικά και άκρως μειωτικά για πολιτικά πρόσωπα, το έσχατο περιστατικό με τον "πολύ" Κεφαλογιάννη, περνάει σε χαμηλούς τόνους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...
Κι ο αλαζόνας πρωθυπουργός τον διατηρεί στη θέση του, με τον επιφανειακά βλακώδη ισχυρισμό ότι "είναι άτυπος σύμβουλός" του!..
Έτσι θέλει, έτσι γουστάρει, ο "μάγκας των δημοσκοπήσεων"...
Ο "καταλληλότερος" των ελληναράδων!
Εντάξει... Και τι έγινε;
Όμως...
...Ο "μιθριδατισμός" της κοινωνίας μας είναι που με ανησυχεί περισσότερο...
Κι η επιστροφή σε ένα παρελθόν που μετά τη Μεταπολίτευση νομίζαμε ότι το είχαμε αφήσει πίσω για πάντα...
Κοινωνίες που εθίζονται στην αδράνεια και την ανοχή έναντι τέτοιων φαινομένων διαφθοράς δεν έχουν μέλλον.
Μόνο παρελθόν...
Κ.Λ.
Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Μπράβο παιδιά...
Ποτέ μου δεν θα το πίστευα, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο θα βόλευε τόσο πολύ μια δεξιά κυβέρνηση, αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια...
Μια εντελώς ξεπερασμένη και βλακώδης ιδεοληψία θέλει την αστυνομία έξω, μακριά από τις εγκαταστάσεις των πανεπιστημίων. Θέλει τα πανεπιστήμια έρμαια των χουλιγκάνων και των ηλιθίων, που απεχθάνονται την πολιτική και θεοποιούν το χαβαλέ και τη βία...
Ενώ το πάλαι ποτέ φοιτητικό κίνημα είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτο, μικρές μειοψηφίες νέμονται την αίγλη του μακρυνού παρελθόντος ασχημονώντας και αντιτάσσοντας την στείρα άρνηση απέναντι στην ταξική πολιτική του νεοελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού στην παιδεία.
Έτσι, δεν υπάρχει πλέον καμιά σοβαρή ελπίδα να ανακάμψει στο άμεσο μέλλον η ταλαιπωρημένη παιδεία μας και να αποτελέσει αυτό που θα έπρεπε να είναι σήμερα: Η ατμομηχανή μιας προσπάθειας εκσυγχρονισμού και ανάταξης της φθίνουσας οικονομίας μας...
Τα ξαναμμένα παιδάκια του ΣΥΡΙΖΑ και των όμορων γκρούπων της απαρχαιωμένης ακροαριστεράς προσφέρουν βούτυρο στο ξεροκόμματο της ΝΔ, μπας και το καταπιούμε αδιαμαρτύρητα.
Μπράβο, παιδάκια...
Κ.Λ.
Μια εντελώς ξεπερασμένη και βλακώδης ιδεοληψία θέλει την αστυνομία έξω, μακριά από τις εγκαταστάσεις των πανεπιστημίων. Θέλει τα πανεπιστήμια έρμαια των χουλιγκάνων και των ηλιθίων, που απεχθάνονται την πολιτική και θεοποιούν το χαβαλέ και τη βία...
Ενώ το πάλαι ποτέ φοιτητικό κίνημα είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτο, μικρές μειοψηφίες νέμονται την αίγλη του μακρυνού παρελθόντος ασχημονώντας και αντιτάσσοντας την στείρα άρνηση απέναντι στην ταξική πολιτική του νεοελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού στην παιδεία.
Έτσι, δεν υπάρχει πλέον καμιά σοβαρή ελπίδα να ανακάμψει στο άμεσο μέλλον η ταλαιπωρημένη παιδεία μας και να αποτελέσει αυτό που θα έπρεπε να είναι σήμερα: Η ατμομηχανή μιας προσπάθειας εκσυγχρονισμού και ανάταξης της φθίνουσας οικονομίας μας...
Τα ξαναμμένα παιδάκια του ΣΥΡΙΖΑ και των όμορων γκρούπων της απαρχαιωμένης ακροαριστεράς προσφέρουν βούτυρο στο ξεροκόμματο της ΝΔ, μπας και το καταπιούμε αδιαμαρτύρητα.
Μπράβο, παιδάκια...
Κ.Λ.
Πέμπτη 29 Μαΐου 2008
ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Σε συνέχεια των δυο εξαιρετικών άρθρων του Κώστα, στα οποία δεν έχω σχεδόν τίποτα να προσθέσω, θέλω να συμβάλω θυμίζοντας ότι οι εναλλακτικές λύσεις στην οικονομία του πετρελαίου είναι υπαρκτές και άμεσα υλοποιήσιμες.
Υπάρχουν δυο κατευθύνσεις αποτελεσματικών λύσεων, άμεσα εφαρμόσιμες και οι δυο.
Η πρώτη αφορά στη μαζική κατασκευή πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι σταθμοί αυτοί μπορούν να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας. Και το πυρηνικό λόμπι, που μετά τις τραγωδίες του Θρη Μάιλ Άιλαντ και του Τσέρνομπιλ είχε λουφάξει επαίρεται για το χαμηλό κόστος και την απουσία εκπομπών αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Ο αντίλογος είναι διπλός, περιβαλλοντικός και πολιτικός.
Ψέμα πρώτο: Οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας δεν είναι φθηνοί. Έχουν δυσθεώρητο κόστος κατασκευής, προκειμένου να περιοριστούν όσο γίνεται οι εκπομπές ραδιενέργειας στο περιβάλλον και μετά από 20 - 30 χρόνια λειτουργίας πρέπει να διακόψουν τη λειτουργία τους. Μετατρέπονται έτσι σε ραδιενεργά απόβλητα.
Ψέμα δεύτερο: Οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας δεν είναι ασφαλείς. Το πυρηνικό λόμπι επαίρεται για τα νέα συστήματα ασφαλείας, αποσιωπά όμως ένα πράγμα: ότι τα συστήματα ασφαλείας τα χειρίζονται άνθρωποι. Κι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Κι όταν οι χειριστές των συστημάτων ασφαλείας πάρουν τη λάθος απόφαση γίνεται κόλαση, όπως απέδειξε το Τσέρνομπιλ. Και όσα αυτόματα μέτρα ασφαλείας αν πάρει κανείς πάντα θα έρθει η στιγμή που η απόφαση θα τη λάβει ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. Και τότε καμιά προστασία δεν είναι δυνατή για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, όπως αποδεικνύει η τραγωδία του Τσέρνομπιλ.
Αποσιώπηση πρώτη: Άλυτο παραμένει το ζήτημα της αποθήκευσης των ραδιενεργών αποβλήτων, που εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Όλες οι λύσεις που έχουν μέχρι σήμερα χρησιμοποιηθεί παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα ασφάλειας και, το σημαντικότερο, εξαρτώνται από την καλή βούληση του Εγκέλαδου.
Αποσιώπηση δεύτερη: Οι ανάγκες ασφάλειας και προστασίας των πυρηνικών σταθμών επιβάλλουν τη λήψη μέτρων που αναιρούν το σύνολο των ατομικών ελευθεριών. Η κοινωνία τίθεται υπό επιτήρηση εν ονόματι της ασφάλειας των σταθμών παραγωγής ενέργειας.
Αποσιώπηση τρίτη: Την πυρηνική τεχνολογία κατέχουν ΛΙΓΟΙ, στα όποια καπρίτσια και εκβιασμούς των οποίων υποχρεώνονται να υποκύπτουν μικρές και μεγάλες κοινωνίες.
Η δεύτερη εναλλακτική λύση βασίζεται στο δίπτυχο, εξοικονόμηση ενέργειας - ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η συνήθης κριτική που ασκείται αφορά την ικανότητα παραγωγής ενέργειας ικανής για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των κοινωνιών.
Τί σημαίνει όμως εξοικονόμηση ενέργειας;
Αυτή τη στιγμή η ενέργεια που καταναλώνουν τα σπίτια είναι υπεύθυνη για το 45% των εκπομπών αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λάβει την απόφαση μέχρι το 2020 όλα τα σπίτια να είναι ενεργειακά αποτελεσματικά, πράγμα που σημαίνει εξοικονόμηση 50 - 65% ενέργειας, με απλές κατασκευαστικές τροποποιήσεις, μέσω των οποίων εκμηδενίζονται οι θερμικές απώλειες το χειμώνα, γίνεται η καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του φωτός του ήλιου με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση ενέργειας για θέρμανση και φωτισμό, εξασφαλίζεται καλύτερη απόδοση των συστημάτων θέρμανσης και ψύξης. Βεβαίως όλα αυτά έχουν ένα κόστος για τους ιδιοκτήτες, που όμως εκτιμάται, παρά τους ισχυρισμούς του Παραδιά, ότι αποσβένεται σε 5 περίπου χρόνια. αν μάλιστα συνδυαστεί και με φορολογικά κίνητρα η απόσβεση γίνεται πιο γρήγορα.
Είναι αποδοτικές οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;
Την απάντηση δίνει ο Δήμος της Κοπεγχάγης που σε λίγα χρόνια θα έχει απαλλαγεί 100% από τη χρήση πετρελαίου, με εξαίρεση την κίνηση των αυτοκινήτων. Πώς;
Εφαρμόζει ένα σύστημα παραγωγής ενέργειας που βασίζεται στη συνδυασμένη χρήση ηλιακής, αιολικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας. Τα σκουπίδια ανακυκλώνονται. Τα οργανικά απορρίμματα, χρησιμοποιούνται για την παραγωγή λιπάσματος. Ταυτόχρονα, παράγεται ως υποπροϊόν μεθάνιο, που χρησιμοποιείται για τη θέρμανση και την παροχή ζεστού νερού στα σπίτια. Το όλο εγχείρημα συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αναβάθμισης των ηλεκτροκίνητων μαζικών μέσων μεταφοράς, που έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της χρήσης του ΙΧ κατά 50% τουλάχιστον.
Πέρα όμως από τα τεχνικά ζητήματα, η τεχνολογία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι προσιτή σε πολλούς, άρα δεν εμπεριέχει τον κίνδυνο εξάρτησης των κοινωνιών από μια κάστα τεχνοκρατών που θα μεταβληθούν στο νέο ιερατείο.
Γιάννης Χρ.
Υπάρχουν δυο κατευθύνσεις αποτελεσματικών λύσεων, άμεσα εφαρμόσιμες και οι δυο.
Η πρώτη αφορά στη μαζική κατασκευή πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι σταθμοί αυτοί μπορούν να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας. Και το πυρηνικό λόμπι, που μετά τις τραγωδίες του Θρη Μάιλ Άιλαντ και του Τσέρνομπιλ είχε λουφάξει επαίρεται για το χαμηλό κόστος και την απουσία εκπομπών αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Ο αντίλογος είναι διπλός, περιβαλλοντικός και πολιτικός.
Ψέμα πρώτο: Οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας δεν είναι φθηνοί. Έχουν δυσθεώρητο κόστος κατασκευής, προκειμένου να περιοριστούν όσο γίνεται οι εκπομπές ραδιενέργειας στο περιβάλλον και μετά από 20 - 30 χρόνια λειτουργίας πρέπει να διακόψουν τη λειτουργία τους. Μετατρέπονται έτσι σε ραδιενεργά απόβλητα.
Ψέμα δεύτερο: Οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας δεν είναι ασφαλείς. Το πυρηνικό λόμπι επαίρεται για τα νέα συστήματα ασφαλείας, αποσιωπά όμως ένα πράγμα: ότι τα συστήματα ασφαλείας τα χειρίζονται άνθρωποι. Κι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Κι όταν οι χειριστές των συστημάτων ασφαλείας πάρουν τη λάθος απόφαση γίνεται κόλαση, όπως απέδειξε το Τσέρνομπιλ. Και όσα αυτόματα μέτρα ασφαλείας αν πάρει κανείς πάντα θα έρθει η στιγμή που η απόφαση θα τη λάβει ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. Και τότε καμιά προστασία δεν είναι δυνατή για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, όπως αποδεικνύει η τραγωδία του Τσέρνομπιλ.
Αποσιώπηση πρώτη: Άλυτο παραμένει το ζήτημα της αποθήκευσης των ραδιενεργών αποβλήτων, που εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Όλες οι λύσεις που έχουν μέχρι σήμερα χρησιμοποιηθεί παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα ασφάλειας και, το σημαντικότερο, εξαρτώνται από την καλή βούληση του Εγκέλαδου.
Αποσιώπηση δεύτερη: Οι ανάγκες ασφάλειας και προστασίας των πυρηνικών σταθμών επιβάλλουν τη λήψη μέτρων που αναιρούν το σύνολο των ατομικών ελευθεριών. Η κοινωνία τίθεται υπό επιτήρηση εν ονόματι της ασφάλειας των σταθμών παραγωγής ενέργειας.
Αποσιώπηση τρίτη: Την πυρηνική τεχνολογία κατέχουν ΛΙΓΟΙ, στα όποια καπρίτσια και εκβιασμούς των οποίων υποχρεώνονται να υποκύπτουν μικρές και μεγάλες κοινωνίες.
Η δεύτερη εναλλακτική λύση βασίζεται στο δίπτυχο, εξοικονόμηση ενέργειας - ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η συνήθης κριτική που ασκείται αφορά την ικανότητα παραγωγής ενέργειας ικανής για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των κοινωνιών.
Τί σημαίνει όμως εξοικονόμηση ενέργειας;
Αυτή τη στιγμή η ενέργεια που καταναλώνουν τα σπίτια είναι υπεύθυνη για το 45% των εκπομπών αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λάβει την απόφαση μέχρι το 2020 όλα τα σπίτια να είναι ενεργειακά αποτελεσματικά, πράγμα που σημαίνει εξοικονόμηση 50 - 65% ενέργειας, με απλές κατασκευαστικές τροποποιήσεις, μέσω των οποίων εκμηδενίζονται οι θερμικές απώλειες το χειμώνα, γίνεται η καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του φωτός του ήλιου με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση ενέργειας για θέρμανση και φωτισμό, εξασφαλίζεται καλύτερη απόδοση των συστημάτων θέρμανσης και ψύξης. Βεβαίως όλα αυτά έχουν ένα κόστος για τους ιδιοκτήτες, που όμως εκτιμάται, παρά τους ισχυρισμούς του Παραδιά, ότι αποσβένεται σε 5 περίπου χρόνια. αν μάλιστα συνδυαστεί και με φορολογικά κίνητρα η απόσβεση γίνεται πιο γρήγορα.
Είναι αποδοτικές οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;
Την απάντηση δίνει ο Δήμος της Κοπεγχάγης που σε λίγα χρόνια θα έχει απαλλαγεί 100% από τη χρήση πετρελαίου, με εξαίρεση την κίνηση των αυτοκινήτων. Πώς;
Εφαρμόζει ένα σύστημα παραγωγής ενέργειας που βασίζεται στη συνδυασμένη χρήση ηλιακής, αιολικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας. Τα σκουπίδια ανακυκλώνονται. Τα οργανικά απορρίμματα, χρησιμοποιούνται για την παραγωγή λιπάσματος. Ταυτόχρονα, παράγεται ως υποπροϊόν μεθάνιο, που χρησιμοποιείται για τη θέρμανση και την παροχή ζεστού νερού στα σπίτια. Το όλο εγχείρημα συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αναβάθμισης των ηλεκτροκίνητων μαζικών μέσων μεταφοράς, που έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της χρήσης του ΙΧ κατά 50% τουλάχιστον.
Πέρα όμως από τα τεχνικά ζητήματα, η τεχνολογία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι προσιτή σε πολλούς, άρα δεν εμπεριέχει τον κίνδυνο εξάρτησης των κοινωνιών από μια κάστα τεχνοκρατών που θα μεταβληθούν στο νέο ιερατείο.
Γιάννης Χρ.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, «ΓΥΦΤΟΣΚΟΠΙΑΝΟΙ» ΚΑΙ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙ
Στα 200 π.Χ.
«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»-Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ' αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι' αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».
Είναι κι αυτή μιά στάσις. Νοιώθεται.
Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ' Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ' τ' Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ' εσαρώθη.
Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ' εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ' οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 1931
Επιμύθιον 77 χρόνια αργότερα 28 Μαΐου 2008
«Η Ελληνική αντιπροσωπεία αποχώρησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας από διεθνή διάσκεψη για τον περιορισμό των εξοπλισμών, στην οποία συμμετέχουν περισσότερες από 100 χώρες, επειδή η διοργανώτρια χώρα, οι ΗΠΑ, είχε προσκαλέσει την ΠΓΔΜ με τη συνταγματική της νομοθεσία, δηλαδή με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Από το ΑΠΕ
Κι έτσι οι χειρότερες προβλέψεις επαληθεύονται. Οδηγούμε τους εαυτούς μας στο περιθώριο του παγκόσμιου γίγνεσθαι επειδή ο υπόλοιπος κόσμος δε μας κάνει τη χάρη να συμφωνήσει με τον παραλογισμό μας. Σαν τα παραχαϊδεμένα κακομαθημένα κωλόπαιδα, που μεγάλωσαν με τη ψευδαίσθηση ότι είναι πρίγκηπες, και μόλις διαπίστωσαν ότι η κοινωνία δεν τους κάνει το χατήρι, άρχισαν να χτυπούν ενέσεις. Και βεβαίως αντί να εκδικηθούν τους άλλους εκδικούνται τον εαυτό τους.
Τελικά ο παραλογισμός των Νεοελλήνων έχει πολλά κοινά με αυτό των πρεζονιών. Μας ανακήρυξαν οι φιλέλληνες ρομαντικοί του 19ου αιώνα - βέβαια το κακό είχε αρχίσει λίγους αιώνες νωρίτερα, από την Αναγέννηση - απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων. Κι εμείς αποφασίσαμε ότι γι αυτό είμαστε ο περιούσιος λαός της οικουμένης, η οποία οφείλει να ικανοποιεί την κάθε παλαβωμάρα μας.Κι όταν αρνούνται γιατί οι επιθυμίες μας, αφ' ενός δε συμπλέουν με τα στρατηγικά τους συμφέροντα, αφ' ετέρου δεν αντέχουν στην κριτική του κοινού νου, αποχωρούμε για να τους δείξουμε τι χάνουν.
Η Αλβανία του Εμβέρ Χότζα έθεσε εαυτήν εκτός του παγκοσμίου γίγνεσθαι της εποχής, όχι από πλειοψηφική επιλογή της κοινωνίας, αλλά επειδή έτσι πίστευε ένας τρελός δικτάτορας. Εμείς απομονωνόμαστε με ευρύτατη κοινωνική συναίνεση ( η κίνηση του Έλληνα Πρέσβη, που ασφαλώς ενήργησε κατόπιν εντολών του Υπουργείου Εξωτερικών, έχει την υποστήριξη τουλάχιστον των 2/3 των συμπολιτών μας).
Όμως τη Δημοκρατία της Μακεδονίας την έχουν αναγνωρίσει με το συνταγματικό της όνομα 125 χώρες. Μόλις την αναγνωρίσουν άλλες 3 με το συνταγματικό της όνομα, θα γίνει μέλος του ΟΗΕ με αυτό το όνομα. Και κάθε φορά που μια από αυτές τις 125 χώρες θα διοργανώνει μια διεθνή συνάντηση, η Ελλάδα δε θα συμμετέχει γιατί η ΠΓΔΜ θα έχει προσκληθεί με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Γιατί δε φαντάζομαι η χθεσινή μας αποχώρηση να τρομοκράτησε έστω και μια από τις 100 και πλέον χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη. Μάλλον θυμηδία προκάλεσε.
Κι εκεί έγκειται ο μέγας κίνδυνος. Η Ελλάδα μεταβάλλεται, αργά αλλά σταθερά, στο γελωτοποιό της παγκόσμιας διπλωματίας.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η πολιτική που ασκείται από το σύνολο των κομμάτων της Βουλής ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπεί στην εξαφάνιση από το χάρτη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αυτό δεν αποκλείεται να το πετύχουμε. Συνεχίζοντας την πολιτική του αποκλεισμού της από ΕΕ και ΝΑΤΟ, δίνουμε την ευκαιρία στους Αλβανούς πολίτες της να διεκδικήσουν την ένωση με το Κόσοβο. τότε οι Σλαβομακεδόνες δε θα έχουν άλλη επιλογή από τον να στραφούν προς τη Βουλγαρία, που επίσης δεν τους αναγνωρίζει ως έθνος, ή προς τη Σερβία, που ναί μεν τους αναγνωρίζει ως έθνος, δεν αναγνωρίζει όμως τη γλώσσα τους (τη θεωρεί σερβική διάλεκτο).
Δε θα επιχειρήσω να εξηγήσω ότι η ελληνική συμπεριφορά παραβιάζει ευθέως το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των λαών και των ατόμων, όπως αυτό προκύπτει από την οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου του ΟΗΕ. Τέτοιες απόψεις πείθουν μονάχα σοσιαλδημοκράτες και ελευθεριακούς κομμουνιστές, δυο ρεύματα σκέψης περιθωριακά στην Ελλάδα ( είμαι βέβαιος ότι ανεξαρτήτως της ψήφου των συμπολιτών μας, είναι ζήτημα αν ποσοστό 1% - 5% εμφορείται από τέτοιες αξίες).
Θα υπενθυμίσω αυτό που έχω διατυπώσει ήδη σε προηγούμενες αναρτήσεις μου. Ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας δεν εξυπηρετούνται όταν η χώρα μας γίνεται ένας από τους ταραξίες των Βαλκανίων. Ξέρω ότι υπάρχει έντονος αντίλογος και ότι πολλοί θα μου τρίψουν κατάμουτρα τις παραληρηματικές πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Αλέξανδρου (που τον ονομάσαμε και σχισματικό). Απαντώ ότι δεν είναι περισσότερο παραληρηματικές από τις απόψεις του Ανθιμου και του μακαρίτη του Παρασκευαΐδη.
Ξέρω πολύ καλά ότι η υπόθεση που λέγεται Μακεδονικό ζήτημα είναι πολύπιο περίπλοκη από ένα όνομα. Αφορά τη διαχείριση μιας κοινής ιστορίας, όπως έχει καταγραφεί διαφορετικά στα συλλογικά ασυνείδητα των Ελλήνων και των Μακεδόνων. Και η αντιμετώπισή του χρειάζεται σωφροσύνη, πρώτα από τον ισχυρότερο και ακολούθως από τον πιο αδύνατο , πράγμα που εμείς δε δείξαμε και δεν έχουν λόγο να δείξουν ούτε οι γείτονες, και μακροχρόνια συζήτηση που θα τολμάει να συζητάει τα θέματα ταμπού.
Όμως αυτό που σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι αυτό. Σήμερα πρέπει να πείσουμε την ελληνική κοινωνία ότι είναι πολλαπλά πιο χρήσιμη και επωφελής μια «ταπείνωση» σήμερα που θα μεταφράζεται στην αναγνώριση του γειτονικού κράτους με το συνταγματικό του όνομα, παρά οι ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙΣ του μέλλοντος που θα είναι απόρροιες της αυτο απομόνωσής μας από το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Γιάννης Χρ.
Peak Oil: Καπιταλιστικός μύθος ή οικτρή (πλέον) πραγματικότητα;
Στο προηγούμενο σημείωμά μου υποσχέθηκα να επανέλθω με κάποια περισσότερα στοιχεία για το φαινόμενο "Peak Oil".
Πιο κάτω δημοσιεύω μια (πρόχειρη) μετάφραση μέρους των όσων αναφέρονται στην ιστοσελίδα http://www.lifeaftertheoilcrash.net/Index.html για το θέμα.
Πιστεύω ότι έχουν αξία. Στην αυτή ιστοσελίδα μπορεί να βρει κανείς sources (πηγές) για τα όσα αναφέρονται.
"...Αγαπητέ Αναγνώστη:
Το τέλος του πολιτισμού, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, πρόκειται να έρθει σύντομα. Αυτό δεν είναι μια ανόητη εξαγγελία κάποιων φανατικών που μιλούν για την Ημέρα της Αποκάλυψης, ούτε για τη Βίβλο, ή για ανόητες και αναπόδεικτες θεωρίες επιστημονικής φαντασίας.
Πρόκειται για το επιστημονικό συμπέρασμα στο οποίο έχουν καταλήξει οι πλέον γνωστοί και καταξιωμένοι επιστήμονες των τομέων της Γεωλογίας, της Φυσικής και των Οικονομικών Επιστημών, σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Αυτές οι προσωπικότητες από τον χώρο των επιστημών, δεν παύουν να είναι επαγγελματίες υψηλού κύρους, συντηρητικοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως έχουν τρομοκρατηθεί από την διαπίστωση ενός φαινομένου που ευρέως αποκαλείται “Global Peak Oil”.
Το πετρέλαιο δεν είναι ατελείωτο. Η παραγωγή (εξαγωγή από την πηγή) του πετρελαίου ακολουθεί μια κωδωνοειδή καμπύλη. Αυτό ισχύει είτε αναφερόμαστε σε ένα μόνο κοίτασμα, είτε σε μια πετρελαιοπαραγωγή χώρα, είτε για το σύνολο του πετρελαίου που βρίσκεται στην υφήλιο.
Το πετρέλαιο είναι πάρα πολύ άφθονο όταν βρισκόμαστε στην αρχή της κωδωνοειδούς αυτής καμπύλης και η τιμή του χαμηλή. Όσο όμως ανερχόμαστε και πλησιάζουμε την κορυφή της καμπύλης – πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε παράξει το μισό από το παγκόσμια διαθέσιμο πετρέλαιο, η τιμή του αρχίζει και ανεβαίνει και κατά την πτωτική γραμμή της καμπύλης το πετρέλαιο αυξάνει αντίστροφα την τιμή του κατά πολύ, ολοένα και περισσότερο.
Επίσης αυτό σημαίνει ότι, αν υποθέσουμε ότι η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου θα φτάσει στην κορύφωσή της (peak oil) το έτος 2005, το έτος 2030 η παραγωγή του παγκόσμιου πετρελαίου θα αγγίζει τα επίπεδα του έτους 1980. Το έτος 2030 όμως, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν του 1980. Επί πλέον, η βιομηχανοποίηση και η ανάπτυξη θα έχει συμπεριλάβει πολύ περισσότερο ποσοστό του πληθυσμού, απ’ ότι το έτος 1980. Οι ανάγκες για ενέργεια (πετρέλαιο) θα είναι πολύ μεγαλύτερες από σήμερα, πολύ δε περισσότερο απ’ ότι το έτος 1980. Αποτέλεσμα; Οι ανάγκες δεν θα μπορούν να καλυφθούν. Η ζήτηση θα είναι τεράστια και η προσφορά πολύ μικρότερη. Η τιμή του πετρελαίου, σε αυτές τις ανελαστικές συνθήκες, θα «πετάξει» σε δυσθεώρητα ύψη.
Οι εξαρτώμενες από το πετρέλαιο οικονομίες θα καταρρεύσουν και πόλεμοι για τον έλεγχο των πηγών του πετρελαίου θα ξεσπάσουν…
Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό. Δηλαδή ένας μέσος άνθρωπος ογδόντα κιλών, αποτελείται κατά 56 κιλά, από νερό. Αυτό το νερό είναι ζωτικό για την επιβίωσή του. Και δεν χρειάζεται να απολέσει ολόκληρη αυτή την ποσότητα των 56 κιλών νερού για να πεθάνει. Μια απώλεια 10 – 15 % (8 – 10 κιλά) νερού, είναι ικανή να τον οδηγήσει στο θάνατο από αφυδάτωση.
Παρόμοια και η οικονομίες μας. Αν μια οικονομία απολέσει ένα 10 – 15 % του δικού της ζωτικού υγρού, του πετρελαίου, θα καταρρεύσει, θα θρυμματιστεί και οι πολίτες των οικονομιών αυτών θα περιπέσουν σε τεράστια ένδεια.
Και μια ελαφρά πτώση της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλη αύξηση της τιμής του. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του ’70, μια μικρή πτώση της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, του επιπέδου των 5%, επέφερε σε ορισμένες περιπτώσεις αύξηση της τιμής του σε σχεδόν τετραπλάσια επίπεδα από τα προηγούμενα. Το ίδιο συνέβη και πριν μερικά χρόνια με το φυσικό αέριο στην Καλιφόρνια: Μια προσωρινή μείωση της παραγωγής του, επέφερε αύξηση 400% επί της τιμής του.
Ευτυχώς, όσον αφορά αυτά τα παραδείγματα, το φαινόμενο ήταν παροδικό και οι τιμές αποκαταστάθηκαν με την αύξηση της παραγωγής στα επίπεδα ζήτησης.
Όσον αφορά όμως την κρίση που θα σημάνει το peak oil στην παγκόσμια οικονομία, τα πράγματα δεν είναι καθόλου τα ίδια.
Έχει υπολογιστεί ότι μετά το peak oil, η παγκόσμια παραγωγή θα μειώνεται βαθμιαία, κατά 3% περίπου, κάθε χρόνο.
Όμως, αν έχουμε και άλλους συνοδούς παράγοντες, όπως πόλεμο, τρομοκρατική δραστηριότητα ή έκτακτα καιρικά ή γεωλογικά φαινόμενα, δεν αποκλείεται αυτή η μείωση να αγγίξει ακόμα και το 7% κατ’ έτος!.. Το εφιαλτικό αυτό σενάριο θα σήμαινε ότι σε μόλις 5 χρόνια, η παραγωγή πετρελαίου παγκόσμια, θα έπεφτε στο 50%!
Κάποιοι αναλυτές στοιχείων της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου αναφέρουν ότι ίσως έχουμε ήδη φτάσει στο σημείο “peak oil” και η πτώση της παραγωγής έχει ήδη εμφανιστεί. Οι συνέπειες είναι ακόμα ανυπολόγιστες. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια τι σημαίνει για τον παγκόσμιο πολιτισμό μας η αντίστροφη πορεία, από την κορυφή της περίφημης κωδωνοειδούς καμπύλης, προς τα κάτω…
Η «κωδωνοειδής καμπύλη» είναι αποτέλεσμα της εργασίας του Dr.Marion King Hubbert, ενός γεωλόγου που εργαζόταν για την εταιρεία Shell την δεκαετία του ’50. Είχε προβλέψει ότι οι Η.Π.Α. θα έφταναν στο σημείο “peak oil” (δηλαδή η παραγωγή τους σε πετρέλαιο θα κορυφωνόταν) μετά το έτος 1970 και η παγκόσμια παραγωγή, μετά το έτος 2000.
Ο Hubbert επαληθεύτηκε στην πρόβλεψή του για τις Η.Π.Α. Πράγματι, η παραγωγή πετρελαίου εκεί, έφτασε στο μισό των καθόλου διαθεσίμων ποσοτήτων, μετά το έτος 1970 και σήμανε την πρώτη πετρελαϊκή κρίση. Έκτοτε οι Η.Π.Α. ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε πετρέλαιο, με ολοένα αυξανόμενες εισαγωγές από χώρες όπως η Σ. Αραβία, η Βενεζουέλα, ο Καναδάς κλπ.
Το ζήτημα είναι αν ο Hubbert έχει ήδη (;) επαληθευτεί και για την πρόβλεψή του για το έτος του παγκόσμιου Peak oil.. ."
Κ.Λ.
Πιο κάτω δημοσιεύω μια (πρόχειρη) μετάφραση μέρους των όσων αναφέρονται στην ιστοσελίδα http://www.lifeaftertheoilcrash.net/Index.html για το θέμα.
Πιστεύω ότι έχουν αξία. Στην αυτή ιστοσελίδα μπορεί να βρει κανείς sources (πηγές) για τα όσα αναφέρονται.
"...Αγαπητέ Αναγνώστη:
Το τέλος του πολιτισμού, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, πρόκειται να έρθει σύντομα. Αυτό δεν είναι μια ανόητη εξαγγελία κάποιων φανατικών που μιλούν για την Ημέρα της Αποκάλυψης, ούτε για τη Βίβλο, ή για ανόητες και αναπόδεικτες θεωρίες επιστημονικής φαντασίας.
Πρόκειται για το επιστημονικό συμπέρασμα στο οποίο έχουν καταλήξει οι πλέον γνωστοί και καταξιωμένοι επιστήμονες των τομέων της Γεωλογίας, της Φυσικής και των Οικονομικών Επιστημών, σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Αυτές οι προσωπικότητες από τον χώρο των επιστημών, δεν παύουν να είναι επαγγελματίες υψηλού κύρους, συντηρητικοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως έχουν τρομοκρατηθεί από την διαπίστωση ενός φαινομένου που ευρέως αποκαλείται “Global Peak Oil”.
Το πετρέλαιο δεν είναι ατελείωτο. Η παραγωγή (εξαγωγή από την πηγή) του πετρελαίου ακολουθεί μια κωδωνοειδή καμπύλη. Αυτό ισχύει είτε αναφερόμαστε σε ένα μόνο κοίτασμα, είτε σε μια πετρελαιοπαραγωγή χώρα, είτε για το σύνολο του πετρελαίου που βρίσκεται στην υφήλιο.
Το πετρέλαιο είναι πάρα πολύ άφθονο όταν βρισκόμαστε στην αρχή της κωδωνοειδούς αυτής καμπύλης και η τιμή του χαμηλή. Όσο όμως ανερχόμαστε και πλησιάζουμε την κορυφή της καμπύλης – πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε παράξει το μισό από το παγκόσμια διαθέσιμο πετρέλαιο, η τιμή του αρχίζει και ανεβαίνει και κατά την πτωτική γραμμή της καμπύλης το πετρέλαιο αυξάνει αντίστροφα την τιμή του κατά πολύ, ολοένα και περισσότερο.
Επίσης αυτό σημαίνει ότι, αν υποθέσουμε ότι η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου θα φτάσει στην κορύφωσή της (peak oil) το έτος 2005, το έτος 2030 η παραγωγή του παγκόσμιου πετρελαίου θα αγγίζει τα επίπεδα του έτους 1980. Το έτος 2030 όμως, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν του 1980. Επί πλέον, η βιομηχανοποίηση και η ανάπτυξη θα έχει συμπεριλάβει πολύ περισσότερο ποσοστό του πληθυσμού, απ’ ότι το έτος 1980. Οι ανάγκες για ενέργεια (πετρέλαιο) θα είναι πολύ μεγαλύτερες από σήμερα, πολύ δε περισσότερο απ’ ότι το έτος 1980. Αποτέλεσμα; Οι ανάγκες δεν θα μπορούν να καλυφθούν. Η ζήτηση θα είναι τεράστια και η προσφορά πολύ μικρότερη. Η τιμή του πετρελαίου, σε αυτές τις ανελαστικές συνθήκες, θα «πετάξει» σε δυσθεώρητα ύψη.
Οι εξαρτώμενες από το πετρέλαιο οικονομίες θα καταρρεύσουν και πόλεμοι για τον έλεγχο των πηγών του πετρελαίου θα ξεσπάσουν…
Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό. Δηλαδή ένας μέσος άνθρωπος ογδόντα κιλών, αποτελείται κατά 56 κιλά, από νερό. Αυτό το νερό είναι ζωτικό για την επιβίωσή του. Και δεν χρειάζεται να απολέσει ολόκληρη αυτή την ποσότητα των 56 κιλών νερού για να πεθάνει. Μια απώλεια 10 – 15 % (8 – 10 κιλά) νερού, είναι ικανή να τον οδηγήσει στο θάνατο από αφυδάτωση.
Παρόμοια και η οικονομίες μας. Αν μια οικονομία απολέσει ένα 10 – 15 % του δικού της ζωτικού υγρού, του πετρελαίου, θα καταρρεύσει, θα θρυμματιστεί και οι πολίτες των οικονομιών αυτών θα περιπέσουν σε τεράστια ένδεια.
Και μια ελαφρά πτώση της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλη αύξηση της τιμής του. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του ’70, μια μικρή πτώση της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, του επιπέδου των 5%, επέφερε σε ορισμένες περιπτώσεις αύξηση της τιμής του σε σχεδόν τετραπλάσια επίπεδα από τα προηγούμενα. Το ίδιο συνέβη και πριν μερικά χρόνια με το φυσικό αέριο στην Καλιφόρνια: Μια προσωρινή μείωση της παραγωγής του, επέφερε αύξηση 400% επί της τιμής του.
Ευτυχώς, όσον αφορά αυτά τα παραδείγματα, το φαινόμενο ήταν παροδικό και οι τιμές αποκαταστάθηκαν με την αύξηση της παραγωγής στα επίπεδα ζήτησης.
Όσον αφορά όμως την κρίση που θα σημάνει το peak oil στην παγκόσμια οικονομία, τα πράγματα δεν είναι καθόλου τα ίδια.
Έχει υπολογιστεί ότι μετά το peak oil, η παγκόσμια παραγωγή θα μειώνεται βαθμιαία, κατά 3% περίπου, κάθε χρόνο.
Όμως, αν έχουμε και άλλους συνοδούς παράγοντες, όπως πόλεμο, τρομοκρατική δραστηριότητα ή έκτακτα καιρικά ή γεωλογικά φαινόμενα, δεν αποκλείεται αυτή η μείωση να αγγίξει ακόμα και το 7% κατ’ έτος!.. Το εφιαλτικό αυτό σενάριο θα σήμαινε ότι σε μόλις 5 χρόνια, η παραγωγή πετρελαίου παγκόσμια, θα έπεφτε στο 50%!
Κάποιοι αναλυτές στοιχείων της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου αναφέρουν ότι ίσως έχουμε ήδη φτάσει στο σημείο “peak oil” και η πτώση της παραγωγής έχει ήδη εμφανιστεί. Οι συνέπειες είναι ακόμα ανυπολόγιστες. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια τι σημαίνει για τον παγκόσμιο πολιτισμό μας η αντίστροφη πορεία, από την κορυφή της περίφημης κωδωνοειδούς καμπύλης, προς τα κάτω…
Η «κωδωνοειδής καμπύλη» είναι αποτέλεσμα της εργασίας του Dr.Marion King Hubbert, ενός γεωλόγου που εργαζόταν για την εταιρεία Shell την δεκαετία του ’50. Είχε προβλέψει ότι οι Η.Π.Α. θα έφταναν στο σημείο “peak oil” (δηλαδή η παραγωγή τους σε πετρέλαιο θα κορυφωνόταν) μετά το έτος 1970 και η παγκόσμια παραγωγή, μετά το έτος 2000.
Ο Hubbert επαληθεύτηκε στην πρόβλεψή του για τις Η.Π.Α. Πράγματι, η παραγωγή πετρελαίου εκεί, έφτασε στο μισό των καθόλου διαθεσίμων ποσοτήτων, μετά το έτος 1970 και σήμανε την πρώτη πετρελαϊκή κρίση. Έκτοτε οι Η.Π.Α. ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε πετρέλαιο, με ολοένα αυξανόμενες εισαγωγές από χώρες όπως η Σ. Αραβία, η Βενεζουέλα, ο Καναδάς κλπ.
Το ζήτημα είναι αν ο Hubbert έχει ήδη (;) επαληθευτεί και για την πρόβλεψή του για το έτος του παγκόσμιου Peak oil.. ."
Κ.Λ.
Σάββατο 24 Μαΐου 2008
Πετρέλαιο: Ήρθε άραγε η αρχή του τέλους;
Κι ενώ εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, ως κοινωνία, χαζεύοντας Καλομοίρα, κοροϊδεύοντας τον "Γιωργάκη" και θαυμάζοντας τον μάγκα τον Καραμανλή που τρώει πέντε - πέντε τα σουβλάκια (το χρυσό μου...)
...Το πετρέλαιο έχει φτάσει αισίως τα 132 δολάρια το βαρέλι (σημερινή τιμή) και δε λέει να συμβεί κανένα θαύμα και ν' αρχίσει να πέφτει.
-Οι νεοφιλελεύθεροι στέκονται αμήχανοι, παρακολουθώντας το φαινόμενο και ψελλίζοντας ευχές για την "ρύθμιση της αγοράς"
-Οι αμύντορες του "βαρέως μαρξισμού" καταγγέλουν τα καπιταλιστικά τερτίπια των funds και των γερακιών της Ουάσιγκτον
..Κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι στ' αλήθεια συμβαίνει...
Κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο του Jeremy Rifkin: "Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ" (εκδόσεις Λιβάνη, 2002). Θυμόμουν ότι περιείχε κάποια στοιχεία που όταν τα είχα διαβάσει, είχα ανατριχιάσει!..
Με δυο λόγια: Πολλοί αναλυτές του χώρου (γεωλόγοι κατά βάση) αξιοποιώντας προσεκτικά τα παγκόσμια διαθέσιμα στοιχεία για την κατανάλωση και την παραγωγή πετρελαίου διαχρονικά, έχουν φτάσει - ήδη από την δεκαετία του '90 - στο συμπέρασμα ότι λίγο πριν ή λίγο μετά το έτος - ορόσημο 2010, θα έχει επισυμβεί το... μοιραίο:
Θα έχει δηλαδή καταναλωθεί το μισό από τα συνολικά διαθέσιμα αποθέματα πετρελαίου παγκόσμια και διαχρονικά. Αν δηλαδή, χοντρικά, όλο το πετρέλαιο που βρίσκεται επί της γης υπολογίζεται σε 2.000 δισεκατομμύρια βαρέλια, θα έχουμε πια καταναλώσει τα μισά, περίπου 1.000 διασεκατομμύρια...
Αυτό σημαίνει ότι -
σύμφωνα με την "Κωνοειδή καμπύλη" του King Hubbert (1956), από το σημείο αυτό και μετά, η παραγωγή αρχίζει και μειώνεται σταθερά και οι τιμές παίρνουν τα ύψη, μόνιμα, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης...
(Στη φωτο, η κωνοειδής καμπύλη)
Ο Hubbert δεν είναι τυχαίος. Είχε προβλέψει με επιτυχία, από το 1956 ήδη, ότι αυτό το σημείο κορύφωσης της "κωνοειδούς καμπύλης", οι Η.Π.Α. θα το έφταναν το έτος 1970, πράγμα που συνέβη! Τότε οι Η.Π.Α. έφτασαν στο συμπέρασμα ότι έχουν πια απαντλήσει το 50% των διαθεσίμων αποθεμάτων τους και έκτοτε η παραγωγή τους μειώνεται σταδιακά. Την κρίση του '70 βέβαια την θεράπευσαν οι εισαγωγές, που κάθε χρόνο όμως αυξάνονται και δημιουργούν πλέον σοβαρότατα προβλήματα στην οικονομία των Η.Π.Α.
Αν κανείς υπολογίσει:
α) Ότι Ρωσία και ΟΠΕΚ διογκώνουν τα νούμερα στους υπολογισμούς των διαθεσίμων τους σε πετρέλαιο, για λόγους πολιτικούς
β) Ότι Κίνα και Ινδία, με τεράστιους πληθυσμούς, από δω και μπρος, χρειάζονται ολοένα και περισσότερο πετρέλαιο και σε λίγο θα απαιτείται κάθε μέρα περίπου 50% περισσότερο πετρέλαιο απ' ότι σήμερα καταναλώνεται παγκόσμια
γ) Ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός φτάνει αισίως τα 7.000.000.000 νοματαίους
δ) Ότι (μαθηματικά βέβαιο) μέσα στα επόμενα δέκα - είκοσι χρόνια δεν μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να βρει τρόπους να αντικαταστήσει κάποιο υπολογήσιμο τμήμα των αναγκών της σε ενέργεια, από άλλους, εναλλακτικούς πόρους
...Τότε...
...Καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη συνέχεια:
Η πτώση της παραγωγής θα είναι περίπου 3% ετησίως, με δυναμική αύξησης, η ζήτηση θα φτάσει στα ύψη και η προσφορά όχι μόνο θα μένει σταθερή - όπως συμβαίνει σήμερα - αλλά θα μειώνεται σταδιακά
-Η τιμή του βαρελιού θα πετάξει ψηλά, στους ουρανούς...
-Παγκόσμιος, ασυγκράτητος πληθωρισμός, αλματώδεις αυξήσεις στις τιμές των αγαθών
-Τέλος της ευμάρειας για τις αναπτυγμένες χώρες
-Πείνα και δυστυχία για τον "τρίτο κόσμο"
-Πόλεμοι - δυστυχώς - ανεξέλεγκτοι...
Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο συγκρατημένοι μελετητές. Εκείνοι που πιστεύουν ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς πάντοτε βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τα προβλήματα και να ωθεί την ανθρώπινη κοινωνία συνεχώς μπροστά, σε μια συνεχή, χωρίς τέλος ανάπτυξη. Για τους μελετητές αυτούς, υπάρχουν περιθώρια έως το 2035 - 2040 και μέχρι τότε... έχει ο θεός (ή μάλλον το σύστημα της αγοράς) και κάτι θα συμβεί...
Εγώ θα κλείσω με μια υπαινικτικά δυσοίωνη πρόβλεψη του Jeremy Rifkin:
"...Για πολλούς, η πιθανότητα να εξαντλήσουμε το φτηνό, διαθέσιμο πετρέλαιο που κινεί το βιομηχανικό τρόπο ζωής είναι τόσο αδιανόητη, ώστε κάθε τέτοια σκέψη να αντιμετωπίζεται με αμφισβήτηση, ανεξάρτητα από το πόσες μελέτες θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη αυτή. Σπάνια οι κοινωνίες αντιδρούν σε μια "προβλεπόμενη" αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσής τους. Όμως όταν η πιθανή αλλαγή μπορεί να επιδράσει ριζικά στο σύνολο του τρόπου ζωής μας και στις ίδιες τις γεωπολιτικές παραμέτρους του κόσμου στον οποίο ζούμε, η συλλογική απάθεια γίνεται η συνταγή προς την καταστροφή"...
Αμήν και θα επανέλθω με περισσότερα στοιχεία... Κι όχι μόνο απ' τον Ιερεμία...
Κ.Λ.
...Το πετρέλαιο έχει φτάσει αισίως τα 132 δολάρια το βαρέλι (σημερινή τιμή) και δε λέει να συμβεί κανένα θαύμα και ν' αρχίσει να πέφτει.
-Οι νεοφιλελεύθεροι στέκονται αμήχανοι, παρακολουθώντας το φαινόμενο και ψελλίζοντας ευχές για την "ρύθμιση της αγοράς"
-Οι αμύντορες του "βαρέως μαρξισμού" καταγγέλουν τα καπιταλιστικά τερτίπια των funds και των γερακιών της Ουάσιγκτον
..Κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι στ' αλήθεια συμβαίνει...
Κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο του Jeremy Rifkin: "Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ" (εκδόσεις Λιβάνη, 2002). Θυμόμουν ότι περιείχε κάποια στοιχεία που όταν τα είχα διαβάσει, είχα ανατριχιάσει!..
Με δυο λόγια: Πολλοί αναλυτές του χώρου (γεωλόγοι κατά βάση) αξιοποιώντας προσεκτικά τα παγκόσμια διαθέσιμα στοιχεία για την κατανάλωση και την παραγωγή πετρελαίου διαχρονικά, έχουν φτάσει - ήδη από την δεκαετία του '90 - στο συμπέρασμα ότι λίγο πριν ή λίγο μετά το έτος - ορόσημο 2010, θα έχει επισυμβεί το... μοιραίο:
Θα έχει δηλαδή καταναλωθεί το μισό από τα συνολικά διαθέσιμα αποθέματα πετρελαίου παγκόσμια και διαχρονικά. Αν δηλαδή, χοντρικά, όλο το πετρέλαιο που βρίσκεται επί της γης υπολογίζεται σε 2.000 δισεκατομμύρια βαρέλια, θα έχουμε πια καταναλώσει τα μισά, περίπου 1.000 διασεκατομμύρια...
Αυτό σημαίνει ότι -
σύμφωνα με την "Κωνοειδή καμπύλη" του King Hubbert (1956), από το σημείο αυτό και μετά, η παραγωγή αρχίζει και μειώνεται σταθερά και οι τιμές παίρνουν τα ύψη, μόνιμα, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης...(Στη φωτο, η κωνοειδής καμπύλη)
Ο Hubbert δεν είναι τυχαίος. Είχε προβλέψει με επιτυχία, από το 1956 ήδη, ότι αυτό το σημείο κορύφωσης της "κωνοειδούς καμπύλης", οι Η.Π.Α. θα το έφταναν το έτος 1970, πράγμα που συνέβη! Τότε οι Η.Π.Α. έφτασαν στο συμπέρασμα ότι έχουν πια απαντλήσει το 50% των διαθεσίμων αποθεμάτων τους και έκτοτε η παραγωγή τους μειώνεται σταδιακά. Την κρίση του '70 βέβαια την θεράπευσαν οι εισαγωγές, που κάθε χρόνο όμως αυξάνονται και δημιουργούν πλέον σοβαρότατα προβλήματα στην οικονομία των Η.Π.Α.
Αν κανείς υπολογίσει:
α) Ότι Ρωσία και ΟΠΕΚ διογκώνουν τα νούμερα στους υπολογισμούς των διαθεσίμων τους σε πετρέλαιο, για λόγους πολιτικούς
β) Ότι Κίνα και Ινδία, με τεράστιους πληθυσμούς, από δω και μπρος, χρειάζονται ολοένα και περισσότερο πετρέλαιο και σε λίγο θα απαιτείται κάθε μέρα περίπου 50% περισσότερο πετρέλαιο απ' ότι σήμερα καταναλώνεται παγκόσμια
γ) Ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός φτάνει αισίως τα 7.000.000.000 νοματαίους
δ) Ότι (μαθηματικά βέβαιο) μέσα στα επόμενα δέκα - είκοσι χρόνια δεν μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να βρει τρόπους να αντικαταστήσει κάποιο υπολογήσιμο τμήμα των αναγκών της σε ενέργεια, από άλλους, εναλλακτικούς πόρους
...Τότε...
...Καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη συνέχεια:
Η πτώση της παραγωγής θα είναι περίπου 3% ετησίως, με δυναμική αύξησης, η ζήτηση θα φτάσει στα ύψη και η προσφορά όχι μόνο θα μένει σταθερή - όπως συμβαίνει σήμερα - αλλά θα μειώνεται σταδιακά
-Η τιμή του βαρελιού θα πετάξει ψηλά, στους ουρανούς...
-Παγκόσμιος, ασυγκράτητος πληθωρισμός, αλματώδεις αυξήσεις στις τιμές των αγαθών
-Τέλος της ευμάρειας για τις αναπτυγμένες χώρες
-Πείνα και δυστυχία για τον "τρίτο κόσμο"
-Πόλεμοι - δυστυχώς - ανεξέλεγκτοι...
Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο συγκρατημένοι μελετητές. Εκείνοι που πιστεύουν ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς πάντοτε βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τα προβλήματα και να ωθεί την ανθρώπινη κοινωνία συνεχώς μπροστά, σε μια συνεχή, χωρίς τέλος ανάπτυξη. Για τους μελετητές αυτούς, υπάρχουν περιθώρια έως το 2035 - 2040 και μέχρι τότε... έχει ο θεός (ή μάλλον το σύστημα της αγοράς) και κάτι θα συμβεί...
Εγώ θα κλείσω με μια υπαινικτικά δυσοίωνη πρόβλεψη του Jeremy Rifkin:"...Για πολλούς, η πιθανότητα να εξαντλήσουμε το φτηνό, διαθέσιμο πετρέλαιο που κινεί το βιομηχανικό τρόπο ζωής είναι τόσο αδιανόητη, ώστε κάθε τέτοια σκέψη να αντιμετωπίζεται με αμφισβήτηση, ανεξάρτητα από το πόσες μελέτες θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη αυτή. Σπάνια οι κοινωνίες αντιδρούν σε μια "προβλεπόμενη" αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσής τους. Όμως όταν η πιθανή αλλαγή μπορεί να επιδράσει ριζικά στο σύνολο του τρόπου ζωής μας και στις ίδιες τις γεωπολιτικές παραμέτρους του κόσμου στον οποίο ζούμε, η συλλογική απάθεια γίνεται η συνταγή προς την καταστροφή"...
Αμήν και θα επανέλθω με περισσότερα στοιχεία... Κι όχι μόνο απ' τον Ιερεμία...
Κ.Λ.
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά... (Ή, η κληρονομιά της παιδεραστείας)
Περί παιδεραστείας ο λόγος και περί τον εφιαλτικό μύθο που την περιβάλλει:
Πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια - μικρός ήμουνα - διάβασα στην εφημερίδα ένα περιστατικό που από τότε μου χαράχτηκε στη μνήμη και δε λέει να φύγει: Η αστυνομία είχε ανακαλύψει - λέει - στο βρόμικο πατάρι κάποιου δωματίου, σε ξενοδοχείο του κέντρου των Αθηνών, το κακοποιημένο πτώμα ενός νηπίου 3 - 4 χρονών. Η τότε κοινή γνώμη είχε φυσικά αναστατωθεί. Τελικά κατάφεραν να συλλάβουν έναν 23χρονο, που είχε κακοποιήσει το νήπιο.
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι ο διάλογος κάποιου δημοσιογράφου με τον νεαρό:
"Καλά, μια χαρά άνθρωπος, τι βρήκες σε ένα νήπιο; Τόσες γυναίκες έξω. Πώς μπόρεσες να το κάνεις;"
Απάντηση του νεαρού:
"Αν δεν το έχεις κάνει, δεν μπορείς να καταλάβεις την ευχαρίστηση"...
Ανθρωπόμορφα κτήνη τους αποκαλούν τους παιδεραστές. Και δεν έχουν κι άδικο, εδώ που τα λέμε. Η κοινωνία πρέπει να προφυλαχτεί. Να προστατέψει τη συνοχή της και φυσικά τα πιο ευαίσθητα μέλη της, τα παιδιά.
Όμως εδώ πρέπει να παρέμβει κι η ψυχιατρική. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρωστοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Πόσοι όμως είναι οι παιδεραστές;
Κατά τη γνώμη μου είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ιδιαίτερα σε κοινωνίες όπως τη δική μας. Κοινωνίες βαθύτατα συντηρητικές, πατριαρχικές...
Ο "Πατέρας Αφέντης"!.. Ο Αβραάμ, ο Παύλος κι ο Μωάμεθ αγκαλιά...
Η ομοφυλοφιλία είναι το λιγότερο που μας κληρονομούν...
Αιμομιξία, παιδοφιλία, βιασμός και κακοποίηση είναι οι ακραίες μορφές αυτής της δυναστείας στην οποία εδώ και χιλιάδες χρόνια βυθίζονται οι κοινωνίες μας.
Είναι τα απόβλητα μιας κοινωνικής δομής που επιβλήθηκε ενάντια στην αληθινή φύση του ανθρώπου.
Σήμερα το ζήτημα παίρνει άλλες διαστάσεις και απειλεί και την πολυπόθητη ελευθερία στον κυβερνοχώρο, όπου - δυστυχώς - ανθεί η παιδοφιλία...
Γίνεται συχνά η δικαιολογία για την επιβολή περιορισμών, που φυσικά μόνο στην εξάλειψη του φαινομένου της "παιδοφιλίας" δεν αποσκοπούν...
Κάποτε η γυναίκα θα προβάλει στο προσκήνιο δυναμικά και τότε τα φαινόμενα αυτά θα υποχωρήσουν.
Μέχρι τότε, ας προσπαθούμε να γιατρεύουμε τις πληγές που το οικογενειακό μας - πατριαρχικό - σύστημα αναπόφευκτα ανοίγει...
Κ.Λ.
Πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια - μικρός ήμουνα - διάβασα στην εφημερίδα ένα περιστατικό που από τότε μου χαράχτηκε στη μνήμη και δε λέει να φύγει: Η αστυνομία είχε ανακαλύψει - λέει - στο βρόμικο πατάρι κάποιου δωματίου, σε ξενοδοχείο του κέντρου των Αθηνών, το κακοποιημένο πτώμα ενός νηπίου 3 - 4 χρονών. Η τότε κοινή γνώμη είχε φυσικά αναστατωθεί. Τελικά κατάφεραν να συλλάβουν έναν 23χρονο, που είχε κακοποιήσει το νήπιο.
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι ο διάλογος κάποιου δημοσιογράφου με τον νεαρό:
"Καλά, μια χαρά άνθρωπος, τι βρήκες σε ένα νήπιο; Τόσες γυναίκες έξω. Πώς μπόρεσες να το κάνεις;"
Απάντηση του νεαρού:
"Αν δεν το έχεις κάνει, δεν μπορείς να καταλάβεις την ευχαρίστηση"...
Ανθρωπόμορφα κτήνη τους αποκαλούν τους παιδεραστές. Και δεν έχουν κι άδικο, εδώ που τα λέμε. Η κοινωνία πρέπει να προφυλαχτεί. Να προστατέψει τη συνοχή της και φυσικά τα πιο ευαίσθητα μέλη της, τα παιδιά.
Όμως εδώ πρέπει να παρέμβει κι η ψυχιατρική. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρωστοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Πόσοι όμως είναι οι παιδεραστές;
Κατά τη γνώμη μου είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ιδιαίτερα σε κοινωνίες όπως τη δική μας. Κοινωνίες βαθύτατα συντηρητικές, πατριαρχικές...
Ο "Πατέρας Αφέντης"!.. Ο Αβραάμ, ο Παύλος κι ο Μωάμεθ αγκαλιά...
Η ομοφυλοφιλία είναι το λιγότερο που μας κληρονομούν...
Αιμομιξία, παιδοφιλία, βιασμός και κακοποίηση είναι οι ακραίες μορφές αυτής της δυναστείας στην οποία εδώ και χιλιάδες χρόνια βυθίζονται οι κοινωνίες μας.
Είναι τα απόβλητα μιας κοινωνικής δομής που επιβλήθηκε ενάντια στην αληθινή φύση του ανθρώπου.
Σήμερα το ζήτημα παίρνει άλλες διαστάσεις και απειλεί και την πολυπόθητη ελευθερία στον κυβερνοχώρο, όπου - δυστυχώς - ανθεί η παιδοφιλία...
Γίνεται συχνά η δικαιολογία για την επιβολή περιορισμών, που φυσικά μόνο στην εξάλειψη του φαινομένου της "παιδοφιλίας" δεν αποσκοπούν...
Κάποτε η γυναίκα θα προβάλει στο προσκήνιο δυναμικά και τότε τα φαινόμενα αυτά θα υποχωρήσουν.
Μέχρι τότε, ας προσπαθούμε να γιατρεύουμε τις πληγές που το οικογενειακό μας - πατριαρχικό - σύστημα αναπόφευκτα ανοίγει...
Κ.Λ.
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
Ο Μπερλουσκόπουλος και το πόπολο
Αφού ευχαριστήσω για τις ευχές και αντευχηθώ κι εγώ σε όλους, εορτάζοντες και μη...
...Να τηρήσω το έθιμο και μέρα γιορτινή, να μην αρχίσω πάλι την κλάψα για την κατάντια αυτής της χώρας...
Να αρκεστώ μόνο σε ένα σχόλιο:
Όταν τη σημαία της Ελλάδας κουβαλάει στους (αδύνατους) ώμους της η πασιχαρής Καλομοίρα
Όταν Ο Στέλιος Κούλογλου θεωρείται (από τους κυβερνώντες μας) ότι... έκλεισε πια τον κύκλο του στην ΕΡΤ
Όταν κοινή είναι πλέον η πεποίθηση ότι για όλα τα δεινά μας φταίει ο... Γιωργάκης
...Τότε, γιατί να μην έρθει κι ο Μπερλουσκόπουλος;
Το πόπολο ψάχνει για ηγέτη.
Ο Λαζόπουλος (ο εθνικός μας διασκεδαστής και άρχων της σαχλαμάρας) διαφημίζει την "έλευση του σωτήρος" από καιρό: Ο "κανέ
νας" των στημένων δημοσκοπήσεων παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά.
Μετά τον Καραμανλή, ο ...Μπερλουσκόπουλος!
Με τις υγείες μας...
Κ.Λ.
(Υ.Γ.) Έτσι, για ομορφιά, ανεβάζω και τη φωτογραφία με τα ολόφρεσκα, λαχταριστά φραγκόσυκα της πατρίδας μου. Τουλάχιστον οι Μανιάτες τρώνε - ακόμα - υγιεινά...)
...Να τηρήσω το έθιμο και μέρα γιορτινή, να μην αρχίσω πάλι την κλάψα για την κατάντια αυτής της χώρας...
Να αρκεστώ μόνο σε ένα σχόλιο:
Όταν τη σημαία της Ελλάδας κουβαλάει στους (αδύνατους) ώμους της η πασιχαρής Καλομοίρα
Όταν Ο Στέλιος Κούλογλου θεωρείται (από τους κυβερνώντες μας) ότι... έκλεισε πια τον κύκλο του στην ΕΡΤ
Όταν κοινή είναι πλέον η πεποίθηση ότι για όλα τα δεινά μας φταίει ο... Γιωργάκης
...Τότε, γιατί να μην έρθει κι ο Μπερλουσκόπουλος;
Το πόπολο ψάχνει για ηγέτη.
Ο Λαζόπουλος (ο εθνικός μας διασκεδαστής και άρχων της σαχλαμάρας) διαφημίζει την "έλευση του σωτήρος" από καιρό: Ο "κανέ
νας" των στημένων δημοσκοπήσεων παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά.Μετά τον Καραμανλή, ο ...Μπερλουσκόπουλος!
Με τις υγείες μας...
Κ.Λ.
(Υ.Γ.) Έτσι, για ομορφιά, ανεβάζω και τη φωτογραφία με τα ολόφρεσκα, λαχταριστά φραγκόσυκα της πατρίδας μου. Τουλάχιστον οι Μανιάτες τρώνε - ακόμα - υγιεινά...)
ΕΥΧΕΣ
Είναι μεγάλη γιορτή σήμερα. Μην πάει το μυαλό σας στον πρωθυπουργό. Αυτός είναι πολύ μικρός για να τον γιορτάζουμε. Καλά νάναι ο άνθρωπος και να κάθεται εκεί που του αρέσει. Στο σπιτάκι του, σε καμιά ταβέρνα, με τα φιλαράκια του, τους κουμπάρους, τους κολλητούς και τ' άλλα παιδιά. Τώρα αν ένα σεβαστό ποσοστό του λαού τον θέλει για πρωθυπουργό, δε μπορούμε ούτε να πούμε, ούτε να κάνουμε τίποτα. Άλλωστε έρχεται ο Βγενομπερλουσκόνι για να κάνει κι αυτός τον δικό του τζερτζελέ. Κι όπου τζερτζελές και χαρά μεγάλη.
Τέλος πάντων. Προσωπικά θα ήθελα να ευχηθώ στον εμπνευστή, δημιουργό και στυλοβάτη αυτού του blog, Κώστα Λ., στις Ελένες, τους Κωνσταντίνους, τις Κωνσταντίνες. Να θυμηθούμε την Ελένη μας που η φωτογραφία της στο Interna Corporis θα μας συντροφεύει όσο θα διαρκέσει αυτό το νταραβέρι.
Και μια τελευταία ευχή : Να επικοινωνούμε περισσότερο και να μη βαριόμαστε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;
Φιλελεύθερος Τζουτζές
Σάββατο 17 Μαΐου 2008
ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Και ξαφνικά εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις έπηξαν σε ρεπορτάζ με θέμα τις «νέες επκτατικές βλέψεις των τρισκατάρατων Τούρκων». Και νάσου το τουρκικό ΥΠΕΞ που δεν αναγνωρίζει τη «γενοκτονία των Ποντίων» και νάσου οι «νέες παρεμβάσεις» του τουρκικού ΥΠΕΞ στα της μειονότητας ατη Θράκη, και νάσου οι «προκλήσεις των Τουρκοκυπρίων».
Δε θα σταθώ στην ουσία των ρεπορτάζ που αλατοπιπερωμένα με μπόλικο μελόδραμα ταλαιπώρησαν τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές. Οι Ελληνοτουρκικές διαφορές είναι δεδομένες: μειονότητες Θράκης - Πόλης, οριοθέτηση Αιγαίου, Κυπριακό (παρά τα όσα κουραστικά επαναλαμβάνουμε Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, το Κυπριακό είναι πρωτίστως και κυρίως ελληνοτουρκική διαφορά). Οι απόψεις των δυο πλευρών - αλλά και οι μη απόψεις τους - πάγιες και δεδομένες. Τί αλλάζει λοιπόν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται στη νέα αγορά οπλικών συστημάτων αξίας 16 δισεκατομμυρίων ευρώ, που έχει αποφασίσει η παρούσα κυβέρνηση.
Και επειδή η «απειλή των Γυφτοσκοπιανών» δεν επαρκεί για να πείσει την ελληνική κοινωνία για την αναγκαιότητα να υπερχρεωθεί για άλλη μια φορά προκειμένου να θησαυρίσουν μερικές δεκάδες καραβανάδων και πολιτικών που βάζουν τις υπογραφές τους στις πολεμικές προμήθειες, ανασύρεται από τα αζήτητα «ο Τουρκικός επεκτατισμός».
Και πάλι όμως τα πράγματα δεν είναι απλά. Γιατί η πολιτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων που ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας Σημίτη από το Γιώργο Παπανδρέου και συνεχίζεται, χωρίς στόχους και στρατηγική όμως, από την παρούσα κυβέρνηση, έχει αρχίσει να διαμορφώνει ένα άλλο σκηνικό.
Υποχρεωτικά λοιπόν το λόγο πρέπει να πάρουν τα γνωστά παπαγαλάκια των εμπόρων του θανάτου. Το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ λογόκρινε την ανακοίνωση της κοινής ελληνοτουρκικής άσκησης για διάσωση θυμάτων σεισμού. Τη μάθαμε μόνο όσοι είχαμε πρόσβαση στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Δεν ξέρω αν ποτέ τα blogs θα μπορέσουν να αποτελέσουν αντίλογο αντιπληροφόρησης στην καθεστωτική παραπληροφόρηση. Γιατί για να αντιπληροφορήσεις είναι απαραίτητη η πρόσβαση στην ενημέρωση, κι αυτό δεν είναι δεδομένο.
Δε θέλω να αμφισβητήσω με τα παραπάνω ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές είναι σοβαρότατες κι ότι, ανά πάσα στιγμή, μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε πολεμική εμπλοκή. Ούτε παραγνωρίζω ότι, σε αυτή την απεφκταία περίπτωση, είναι πάντα καλύτερο να είσαι με αυτούς που θα βαφτιστούν νικητές κι ας είναι κι αυτοί χαμένοι.
Όμως πιστεύω ότι αυτή η πολιτική προσέγγισης Ελλάδας - Τουρκίας έχει ήδη αρχίσει να αποφέρει κάποιους καρπούς. Είμαι βέβαιος ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να την εντάξει στο πλαίσιο μιας στρατηγικής, κάτι που σήμερα δε γίνεται, να ορίσει στόχους και, το σημαντικότερο, να την απεμπλέξει από τη λογική της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Γιατί είτε η Τουρκία μπει στην ΕΕ είτε όχι, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να είναι καλές.
Όμως οι μηχανισμοί που θησαύριζαν επί δυο σχεδόν αιώνες από το εμπόριο του μίσους και του φόβου είναι πανίσχυροι. και ελέγχουν, μεταξύ άλλων και την ενημέρωση.
Η στοχευμένη και συστηματική βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων που μεθόδευαν οι Σημίτης και Παπανδρέου ήταν απειλή γι' αυτούς. Για το λόγο αυτό τους πολέμησαν και τους πολεμάνε με λύσα. Κάθε τους άποψη διαστρεβλώνεται και κατασυκοφαντείται. Δυστυχώς οι αμέσως ενδιαφερόμενοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι στην ίδια βάρκα και κωπηλατούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Γιάννης Χρ.
Δε θα σταθώ στην ουσία των ρεπορτάζ που αλατοπιπερωμένα με μπόλικο μελόδραμα ταλαιπώρησαν τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές. Οι Ελληνοτουρκικές διαφορές είναι δεδομένες: μειονότητες Θράκης - Πόλης, οριοθέτηση Αιγαίου, Κυπριακό (παρά τα όσα κουραστικά επαναλαμβάνουμε Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, το Κυπριακό είναι πρωτίστως και κυρίως ελληνοτουρκική διαφορά). Οι απόψεις των δυο πλευρών - αλλά και οι μη απόψεις τους - πάγιες και δεδομένες. Τί αλλάζει λοιπόν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται στη νέα αγορά οπλικών συστημάτων αξίας 16 δισεκατομμυρίων ευρώ, που έχει αποφασίσει η παρούσα κυβέρνηση.
Και επειδή η «απειλή των Γυφτοσκοπιανών» δεν επαρκεί για να πείσει την ελληνική κοινωνία για την αναγκαιότητα να υπερχρεωθεί για άλλη μια φορά προκειμένου να θησαυρίσουν μερικές δεκάδες καραβανάδων και πολιτικών που βάζουν τις υπογραφές τους στις πολεμικές προμήθειες, ανασύρεται από τα αζήτητα «ο Τουρκικός επεκτατισμός».
Και πάλι όμως τα πράγματα δεν είναι απλά. Γιατί η πολιτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων που ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας Σημίτη από το Γιώργο Παπανδρέου και συνεχίζεται, χωρίς στόχους και στρατηγική όμως, από την παρούσα κυβέρνηση, έχει αρχίσει να διαμορφώνει ένα άλλο σκηνικό.
Υποχρεωτικά λοιπόν το λόγο πρέπει να πάρουν τα γνωστά παπαγαλάκια των εμπόρων του θανάτου. Το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ λογόκρινε την ανακοίνωση της κοινής ελληνοτουρκικής άσκησης για διάσωση θυμάτων σεισμού. Τη μάθαμε μόνο όσοι είχαμε πρόσβαση στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Δεν ξέρω αν ποτέ τα blogs θα μπορέσουν να αποτελέσουν αντίλογο αντιπληροφόρησης στην καθεστωτική παραπληροφόρηση. Γιατί για να αντιπληροφορήσεις είναι απαραίτητη η πρόσβαση στην ενημέρωση, κι αυτό δεν είναι δεδομένο.
Δε θέλω να αμφισβητήσω με τα παραπάνω ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές είναι σοβαρότατες κι ότι, ανά πάσα στιγμή, μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε πολεμική εμπλοκή. Ούτε παραγνωρίζω ότι, σε αυτή την απεφκταία περίπτωση, είναι πάντα καλύτερο να είσαι με αυτούς που θα βαφτιστούν νικητές κι ας είναι κι αυτοί χαμένοι.
Όμως πιστεύω ότι αυτή η πολιτική προσέγγισης Ελλάδας - Τουρκίας έχει ήδη αρχίσει να αποφέρει κάποιους καρπούς. Είμαι βέβαιος ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να την εντάξει στο πλαίσιο μιας στρατηγικής, κάτι που σήμερα δε γίνεται, να ορίσει στόχους και, το σημαντικότερο, να την απεμπλέξει από τη λογική της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Γιατί είτε η Τουρκία μπει στην ΕΕ είτε όχι, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να είναι καλές.
Όμως οι μηχανισμοί που θησαύριζαν επί δυο σχεδόν αιώνες από το εμπόριο του μίσους και του φόβου είναι πανίσχυροι. και ελέγχουν, μεταξύ άλλων και την ενημέρωση.
Η στοχευμένη και συστηματική βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων που μεθόδευαν οι Σημίτης και Παπανδρέου ήταν απειλή γι' αυτούς. Για το λόγο αυτό τους πολέμησαν και τους πολεμάνε με λύσα. Κάθε τους άποψη διαστρεβλώνεται και κατασυκοφαντείται. Δυστυχώς οι αμέσως ενδιαφερόμενοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι στην ίδια βάρκα και κωπηλατούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Γιάννης Χρ.
Εν τω μεταξύ στην Τουρκία Νο3
Με έκθεσή της η Ομοσπονδία Εργοδοτικών Οργανώσεων της Τουρκίας καλεί την πολιτική ηγεσία της χώρας να αναλάβει πρωτοβουλίες για μια ψύχραιμη και ουσιαστική συζήτηση του αρμενικού ζητήματος, τόσο μεταξύ των Τούρκων , όσο και μεταξύ Τούρκων και Αρμενίων, «για να μη μεγαλώσουν κι άλλες γενιές ποτισμένες με το εθνικό μίσος».
Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση θα ακολουθήσει τη φωτισμένη αυτή πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Εργοδοτικών Οργανώσεων. Ούτε μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις του δικαστικού και του στρατιωτικού κατεστημένου.
Δε μπορώ όμως να μη θαυμάσω την πρωτοβουλία. Πολύ περισσότερο που οι αντίστοιχες ελληνικές οργανώσεις ξέρουν μονάχα να ζητάνε κρατική ρποστασία της κερδοφορίας τους και απελευθέρωση των απολύσεων. Όπως και δε μπορώ να μη θυμηθώ, με αφορμή αυτή την έκθεση, την υπόθεση των Ιμίων. Τότε που, η Τουρκική Ένωση Δημοσιογράφων διέγραψε για τρια χρόνια το φωτορεπόρτερ που είχε αναρτήσει την τουρκική σημαία στη νησίδα, διότι «ο δημοσιογράφος καταγράφει τα γεγονότα και ενημερώνει το κοινό, δεν τα δημιουργεί». Ειρήσθω εν παρόδω, ο εν λόγω άνθρωπος δεν ξαναβρήκε δουλειά ως φωτορεπόρτερ σε ΜΜΕ και τώρα κάνει το φωτογράφο του Δήμου του Μποντρούμ για να ζήσει. Την ίδια ώρα η ΕΣΗΕΑ παρακολουθούσε «δειλή μοιράια κι άβουλη αντάμα», τους τηλεοπτικούς αστέρες να παραπληροφορούν την ελληνική κοινή γνώμη, με ένα και μόνο στόχο: την έξαψη του εθνικισμού.
Η ιστορία των λαών της Βαλκανικής και της Εγγύς Ανατολής είναι γεμάτη από σφαγές. Όλες οι εθνικές ιδεολογίες χτίστηκαν πάνω στα θύματα που προκάλεσε ο «τρισκατάρατος άλλος». Οι επίσημες ιστοριογραφίες έχουν διαγράψει από τα σχολικά εγχειρίδια όλες τις αναφορές ειρηνικής συνύπαρξης των πληθυσμών.
Η πρωτοβουλία της Τουρκικής Ομοσπονδίας Εργοδοτικών Οργανώσεων βαδίζει στα βήματα της κοινής προσπάθειας Γάλλων και Γερμανών, που μετά από δέκα χρόνια κοπιώδους δουλειάς, συνέγγραψαν την κοινή Γαλλογερμανική ιστορία για τα σχολεία. Στην καθ' ημάς Ανατολή οι συνθήκες δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για τέτοιου είδους τολμηρά βήματα. Γι' αυτό και κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, ιδίως όταν προέρχεται από επίσημο φορέα, είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Και στα δικά μας
Γιάννης Χρ.
Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση θα ακολουθήσει τη φωτισμένη αυτή πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Εργοδοτικών Οργανώσεων. Ούτε μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις του δικαστικού και του στρατιωτικού κατεστημένου.
Δε μπορώ όμως να μη θαυμάσω την πρωτοβουλία. Πολύ περισσότερο που οι αντίστοιχες ελληνικές οργανώσεις ξέρουν μονάχα να ζητάνε κρατική ρποστασία της κερδοφορίας τους και απελευθέρωση των απολύσεων. Όπως και δε μπορώ να μη θυμηθώ, με αφορμή αυτή την έκθεση, την υπόθεση των Ιμίων. Τότε που, η Τουρκική Ένωση Δημοσιογράφων διέγραψε για τρια χρόνια το φωτορεπόρτερ που είχε αναρτήσει την τουρκική σημαία στη νησίδα, διότι «ο δημοσιογράφος καταγράφει τα γεγονότα και ενημερώνει το κοινό, δεν τα δημιουργεί». Ειρήσθω εν παρόδω, ο εν λόγω άνθρωπος δεν ξαναβρήκε δουλειά ως φωτορεπόρτερ σε ΜΜΕ και τώρα κάνει το φωτογράφο του Δήμου του Μποντρούμ για να ζήσει. Την ίδια ώρα η ΕΣΗΕΑ παρακολουθούσε «δειλή μοιράια κι άβουλη αντάμα», τους τηλεοπτικούς αστέρες να παραπληροφορούν την ελληνική κοινή γνώμη, με ένα και μόνο στόχο: την έξαψη του εθνικισμού.
Η ιστορία των λαών της Βαλκανικής και της Εγγύς Ανατολής είναι γεμάτη από σφαγές. Όλες οι εθνικές ιδεολογίες χτίστηκαν πάνω στα θύματα που προκάλεσε ο «τρισκατάρατος άλλος». Οι επίσημες ιστοριογραφίες έχουν διαγράψει από τα σχολικά εγχειρίδια όλες τις αναφορές ειρηνικής συνύπαρξης των πληθυσμών.
Η πρωτοβουλία της Τουρκικής Ομοσπονδίας Εργοδοτικών Οργανώσεων βαδίζει στα βήματα της κοινής προσπάθειας Γάλλων και Γερμανών, που μετά από δέκα χρόνια κοπιώδους δουλειάς, συνέγγραψαν την κοινή Γαλλογερμανική ιστορία για τα σχολεία. Στην καθ' ημάς Ανατολή οι συνθήκες δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για τέτοιου είδους τολμηρά βήματα. Γι' αυτό και κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, ιδίως όταν προέρχεται από επίσημο φορέα, είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Και στα δικά μας
Γιάννης Χρ.
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
Περί Σημίτη και πρωτοπόρων
Πράγματι εύστοχο το σχόλιό σου Κώστα. Αν κάτι πρέπει να προσάψει κανείς στον Κώστα Σημίτη, είναι ότι εξ αιτίας των οραμάτων του ξεχνούσε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν με €500 και €600 το μήνα. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί του γύρισαν την πλάτη - κι όπως φαίνεται αυτό θα έχει διάρκεια - υπήρξε καθοριστικό.
Όμως και πάλι ίσχυσε το ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε απελπιστικά μόνος στο πολιτικό σκηνικό. Όχι γιατί δεν υπήρξε ένα κομάτι της κοινωνίας που πίστεψε και στήριξε τις επιλογές του. Αλλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόμαστε κι εμείς, απέχουν επιδεικτικά από την πολιτική δράση. Και μπορεί να έχουμε σοβαρούς λόγους. Όμως όπως κι αν έχει το πράγμα, πληρώνουμε το τίμημα της απουσίας μας.
Το ότι σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι με οράματα δεν είναι ίδιο του ΠΑΣΟΚ. Και πάλι σε αυτό υπάρχει ένας Γιώργος Παπανδρέου, που παρά τα άπειρα λάθη του, και οράματα έχει και στόχους έχει. Είναι όμως και αυτός μόνος. Όλοι οι άλλοι ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα. Πώς θα επανακάμψουν στην εξουσία, για να ξαναρχίσουν τις ρεμούλες που τους έκαναν όμοιους κι απαράλαχτους με τους Δεξιούς. Και που μας είχαν φέρει στη δυσάρεστη θέση να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποια τα γουρούνια, όπως το άλογο της Φάρμας των Ζώων, του πάντα επίκαιρου Όργουελ.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακροβατεί μεταξύ ενός σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού προγράμματος - αλλά δεν είναι σοσιαλδημοκράτες τα παιδιά, άπαπα, και μ όνο στο άκουσμα της λέξης σοσιαλδημοκρατία παθαίνουν κρίσεις επιληψίας - και της απολογίας του κρατικού καπιταλισμού.
Για το ΚΚΕ ούτε λόγος να γίνεται, έχει να παραγάγει πολιτική σκέψη από το 1935.
Όσο για το συντηρητικό χώρο, αυτός παράγει πολιτική : της ιδεολογίας ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. της απολογίας των εποχών του τραμπουκισμού και των ξερονησιών.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η παρουσία όσων κατανοήσαμε το τί σήμαινε η διακυβέρνηση Σημίτη στα πολιτικά τεκταινόμενα, στο μέτρο των δυνάμεών μας γιατί «είναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες» είναι απαραίτητη.
Γιάννης Χρ.
Όμως και πάλι ίσχυσε το ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε απελπιστικά μόνος στο πολιτικό σκηνικό. Όχι γιατί δεν υπήρξε ένα κομάτι της κοινωνίας που πίστεψε και στήριξε τις επιλογές του. Αλλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόμαστε κι εμείς, απέχουν επιδεικτικά από την πολιτική δράση. Και μπορεί να έχουμε σοβαρούς λόγους. Όμως όπως κι αν έχει το πράγμα, πληρώνουμε το τίμημα της απουσίας μας.
Το ότι σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι με οράματα δεν είναι ίδιο του ΠΑΣΟΚ. Και πάλι σε αυτό υπάρχει ένας Γιώργος Παπανδρέου, που παρά τα άπειρα λάθη του, και οράματα έχει και στόχους έχει. Είναι όμως και αυτός μόνος. Όλοι οι άλλοι ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα. Πώς θα επανακάμψουν στην εξουσία, για να ξαναρχίσουν τις ρεμούλες που τους έκαναν όμοιους κι απαράλαχτους με τους Δεξιούς. Και που μας είχαν φέρει στη δυσάρεστη θέση να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποια τα γουρούνια, όπως το άλογο της Φάρμας των Ζώων, του πάντα επίκαιρου Όργουελ.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακροβατεί μεταξύ ενός σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού προγράμματος - αλλά δεν είναι σοσιαλδημοκράτες τα παιδιά, άπαπα, και μ όνο στο άκουσμα της λέξης σοσιαλδημοκρατία παθαίνουν κρίσεις επιληψίας - και της απολογίας του κρατικού καπιταλισμού.
Για το ΚΚΕ ούτε λόγος να γίνεται, έχει να παραγάγει πολιτική σκέψη από το 1935.
Όσο για το συντηρητικό χώρο, αυτός παράγει πολιτική : της ιδεολογίας ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. της απολογίας των εποχών του τραμπουκισμού και των ξερονησιών.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η παρουσία όσων κατανοήσαμε το τί σήμαινε η διακυβέρνηση Σημίτη στα πολιτικά τεκταινόμενα, στο μέτρο των δυνάμεών μας γιατί «είναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες» είναι απαραίτητη.
Γιάννης Χρ.
Ο Κ. Σημίτης, το ρεύμα του και οι πραγματικοί πρωτοπόροι...
Άκουσα χτες το βράδυ τον εθνικό μας (πλέον) διασκεδαστή και κατ' επάγγελμα λοιδωρό των πάντων (πλην Κωστάκη Καραμανλή), κ. Λαζόπουλο, να αποκαλεί τον Κ. Σημίτη "κοντό Μητσοτάκη". Και το πόπολο χασκογέλαγε, από κάτω.
Καλά, δεν τρέχει και τίποτα, θα μου πείτε. Τα όσα λέει ο κ. Λαζόπουλος θα τα ξεβράσει το κύμα του χρόνου στις ακτές της ανυπαρξίας σύντομα. Δεν είναι δα κι ο Αριστοφάνης!..
Αλλά επειδή έτυχε να διαβάσω πρόσφατα το καινούριο βιβλίο του Κ. Σημίτη "Για μια προοδευτική διακυβέρνηση", θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με όποιον τέλος πάντων κάνει τον κόπο να σκέφτεται και όχι να συντάσσεται με την εύκολη λύση της λοιδωρίας των πάντων:
1. Δυστυχώς, ο Κ. Σημίτης είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός κορυφής που μπορεί να παράγει - ακόμα και σήμερα - πολιτικές θέσεις που να υπακούνε αβίαστα σε μια καλά σχεδιασμένη στρατηγική για τη χώρα μας. (Παραθέτω ως παράδειγμα τις θέσεις του για το μέλλον της Ε.Ε. και την ανάγκη νέας σατρατηγικής της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία). Και λέω "δυστυχώς" γιατί είναι, όπως και να το κάνουμε, ένδειξη κρίσης του πολιτικού μας συστήματος αυτή η ένδεια καθαρών θέσεων και - κυρίως - καθαρής στρατηγικής.
2. Δυστυχώς το "εκσυγχρονιστικό ρεύμα" του Κ. Σημίτη μας τελείωσε με την ανάληψη της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από τον Γ. Παπανδρέου, σήμερα δε είναι εγκλωβισμένο και σχεδόν ανύπαρκτο σαν επιρροή στα πολιτικά πράγματα της χώρας, δείγμα του ότι - και πάλι δυστυχώς - δεν απέκτησε τις ρίζες που θα έπρεπε στην ελληνική κοινωνία.
3. Δυστυχώς, το ρεύμα αυτό έδωσε τη θέση του σε μια "σούπα" - συνδυασμό του ανέφικτου και του αφελούς. Ατολμία και έλλειψη σαφούς προοπτικής.
4. Πιστεύω βαθύτατα ότι το εκσυγχρονιστικό ρεύμα, σαν πολιτικός χώρος, δεν πρέπει να λείπει από την πολιτική μας ζωή. Θα πρέπει να υπάρχει, να παράγει αβίαστα πολιτική, να επηρεάζει και να επηρεάζεται. Ξεκάθαρες θέσεις προάγουν και δημιουργούν δυναμική στην κοινωνία. Τα σούπα - μούπες και οι "κωλοτούμπες" απογοητεύουν και φυσικά δεν πετυχαίνουν να συνεγείρουν κανένα.
5. Κάποιοι πρέπει επιτέλους να αφήσουν στην άκρη το άγχος των δημοσκοπήσεων και - κυρίως - το άγχος της επανόδου στην εξουσία σύντομα. Απατάται όποιος πιστεύει ότι αυτή - η σύντομη επάνοδος πάση θυσία - είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό ενός "κόμματος εξουσίας".
Να ορίσουν ξεκάθαρα τις θέσεις τους και τους στόχους τους χωρίς να κοιτάζουν αριστερά και δεξιά, σε βαλτωμένα από το χρόνο και την παρακμή νερά.
Και να πλεύσουν - επιτέλους - μπροστά!.. Με το θάρρος και την τόλμη που απαιτεί μια πραγματική πρωτοπορεία.
Κ.Λ.
Καλά, δεν τρέχει και τίποτα, θα μου πείτε. Τα όσα λέει ο κ. Λαζόπουλος θα τα ξεβράσει το κύμα του χρόνου στις ακτές της ανυπαρξίας σύντομα. Δεν είναι δα κι ο Αριστοφάνης!..
Αλλά επειδή έτυχε να διαβάσω πρόσφατα το καινούριο βιβλίο του Κ. Σημίτη "Για μια προοδευτική διακυβέρνηση", θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με όποιον τέλος πάντων κάνει τον κόπο να σκέφτεται και όχι να συντάσσεται με την εύκολη λύση της λοιδωρίας των πάντων:
1. Δυστυχώς, ο Κ. Σημίτης είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός κορυφής που μπορεί να παράγει - ακόμα και σήμερα - πολιτικές θέσεις που να υπακούνε αβίαστα σε μια καλά σχεδιασμένη στρατηγική για τη χώρα μας. (Παραθέτω ως παράδειγμα τις θέσεις του για το μέλλον της Ε.Ε. και την ανάγκη νέας σατρατηγικής της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία). Και λέω "δυστυχώς" γιατί είναι, όπως και να το κάνουμε, ένδειξη κρίσης του πολιτικού μας συστήματος αυτή η ένδεια καθαρών θέσεων και - κυρίως - καθαρής στρατηγικής.
2. Δυστυχώς το "εκσυγχρονιστικό ρεύμα" του Κ. Σημίτη μας τελείωσε με την ανάληψη της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από τον Γ. Παπανδρέου, σήμερα δε είναι εγκλωβισμένο και σχεδόν ανύπαρκτο σαν επιρροή στα πολιτικά πράγματα της χώρας, δείγμα του ότι - και πάλι δυστυχώς - δεν απέκτησε τις ρίζες που θα έπρεπε στην ελληνική κοινωνία.
3. Δυστυχώς, το ρεύμα αυτό έδωσε τη θέση του σε μια "σούπα" - συνδυασμό του ανέφικτου και του αφελούς. Ατολμία και έλλειψη σαφούς προοπτικής.
4. Πιστεύω βαθύτατα ότι το εκσυγχρονιστικό ρεύμα, σαν πολιτικός χώρος, δεν πρέπει να λείπει από την πολιτική μας ζωή. Θα πρέπει να υπάρχει, να παράγει αβίαστα πολιτική, να επηρεάζει και να επηρεάζεται. Ξεκάθαρες θέσεις προάγουν και δημιουργούν δυναμική στην κοινωνία. Τα σούπα - μούπες και οι "κωλοτούμπες" απογοητεύουν και φυσικά δεν πετυχαίνουν να συνεγείρουν κανένα.
5. Κάποιοι πρέπει επιτέλους να αφήσουν στην άκρη το άγχος των δημοσκοπήσεων και - κυρίως - το άγχος της επανόδου στην εξουσία σύντομα. Απατάται όποιος πιστεύει ότι αυτή - η σύντομη επάνοδος πάση θυσία - είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό ενός "κόμματος εξουσίας".
Να ορίσουν ξεκάθαρα τις θέσεις τους και τους στόχους τους χωρίς να κοιτάζουν αριστερά και δεξιά, σε βαλτωμένα από το χρόνο και την παρακμή νερά.
Και να πλεύσουν - επιτέλους - μπροστά!.. Με το θάρρος και την τόλμη που απαιτεί μια πραγματική πρωτοπορεία.
Κ.Λ.
Τρίτη 13 Μαΐου 2008
Γαλάζια ποντικάκια στη... γαλάζια φάκα!..
Η λέξη "ξεφτίλα" είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια από την υπόθεση ΖΗΜΕΝΣ... (στα μουλωχτά βέβαια... μην ενοχληθεί ο τζάμπα Πρωθυπουργός μας...)
Κι εδώ, "πράσινους" μας είχαν υποσχεθεί, αλλά... "γαλάζιοι - καταγάλανοι" βγαίνουν από το καπέλο των θαυμάτων!..
Βέβαια, τα παπαγαλάκια, μας καθησυχάζουν: "Περιμένετε, θα βγουν και πράσινοι λαδιάρηδες..."
Αλλά, τελικά, ως φαίνεται, άλλοι έχουν το όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη!..
Υπομονή, αδέλφια: Θα τους φάμε στη μάπα μέχρι τέλους... Όρεξη νάχουμε!..
Εξ άλλου έχουμε περάσει και χούντα, είμαστε κωλοπετσωμένοι.
(Μου αρέσει που οι Έλληνες σιχτιρίζαμε τους Αμερικάνους που ψήφισαν για δυο τετραετίες αυτή την άθλια κλίκα των γερακιών του Μπους!.. Λες κι εμείς είμαστε καλύτεροι... )
Κ.Λ.
Κι εδώ, "πράσινους" μας είχαν υποσχεθεί, αλλά... "γαλάζιοι - καταγάλανοι" βγαίνουν από το καπέλο των θαυμάτων!..
Βέβαια, τα παπαγαλάκια, μας καθησυχάζουν: "Περιμένετε, θα βγουν και πράσινοι λαδιάρηδες..."
Αλλά, τελικά, ως φαίνεται, άλλοι έχουν το όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη!..
Υπομονή, αδέλφια: Θα τους φάμε στη μάπα μέχρι τέλους... Όρεξη νάχουμε!..
Εξ άλλου έχουμε περάσει και χούντα, είμαστε κωλοπετσωμένοι.
(Μου αρέσει που οι Έλληνες σιχτιρίζαμε τους Αμερικάνους που ψήφισαν για δυο τετραετίες αυτή την άθλια κλίκα των γερακιών του Μπους!.. Λες κι εμείς είμαστε καλύτεροι... )
Κ.Λ.
Κυριακή 11 Μαΐου 2008
ΜΑΝΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΖΩΗ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΤΕΧΝΗ, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Σήμερα ξημέρωσε για μένα η γιορτή της μητέρας, για πρώτη φορά χωρίς τη φυσική παρουσία της. Στη μνήμη της σπουδαίας γυναίκας που ήταν μάνα μας, του Ανδρέα και μένα, αφιερώνω μια είδηση - ένα σημαντικό γεγονός που πίσω του κρύβεται μια άλλη Καίτη, η αγαπημένη μας Κατερίνα Χατζηγιαννούλη, άνθρωπος και ζωγράφος με όλη τη σημασία των λέξεων.
Στα ΝΕΑ της Παρασκευής 9/5/08, προβλήθηκε, με την έμφαση που της αξίζει, η έκθεση των καλλιτεχνών, πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού, με θέμα την Γκερνίκα του Πικάσο.
Οι Κινέζοι, με την μαεστρία τους να λένε παραβολικά χίλια πράγματα με λίγες λέξεις, μας συμβουλεύουν ότι από το να χαρίσεις σε έναν άνθρωπο πολλά (δε θυμάμαι πόσα) ψάρια, είναι καλύτερα να τον μάθεις να ψαρεύει.
Η Κατερίνα μας, έμαθε τους ανθρώπους να ψαρεύουν και να οδηγούν μόνοι τους τους εαυτούς τους εκεί που κάγκελα, τείχη και ορδές φυλάκων αδυνατούν να κλείσουν και να περιορίσουν.
Είμαι σίγουρος ότι η μάνα μας θα ενθουσιαζότανε απ' αυτή την είδηση. Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι τη Δευτέρα, 12/5/08, στις 20:30, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά.
Γιώργος Σκιάνης, του Λέλου και της Καίτης.
Σάββατο 10 Μαΐου 2008
Η ΛΙΜΠΙΝΤΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ (και οι πολιτικές της προεκτάσεις)
Κατά την διάρκεια της τελετής της κηδείας του Α. Ευταξία, οι πολιτικοί προχωρούσαν μπροστά από το φέρετρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, όπως πάντοτε σκωπτικός, έγειρε στο αυτί του διπλανού του και ψιθύρισε: «Πρώτη φορά βλέπω τον Καραμανλή μπροστά από τον Ευταξία…»
Κάθε μεγάλος πολιτικός συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ηγεμονεύει… Έτσι είναι… Η δεκαετία του ’50 ήταν μια δεκαετία ανασυγκρότησης και προσπάθειας εξόδου από την φτώχεια και την καταπίεση του πολέμου. Η επαρχία σε αναστάτωση… Οι γυναίκες όμως ήταν ακόμα με τη μαντίλα στο κεφάλι… Οι σεξουαλικές σχέσεις απόλυτα πειθαρχημένες στον ιερό σκοπό του γάμου. Το λεγόμενο και «οθωμανικό δίκαιο» αναγκαστικά, πήγαινε κι ερχόταν! (Από κοντά και τα κακόμοιρα τα κατσικάκια, που στο κάτω
της γραφής δε φταίγανε και σε τίποτα…)
Στιβαρός ηγέτης ο Καραμανλής, γνήσιο τέκνο της αθάνατης ελληνικής επαρχίας!.. Κυριάρχησε στην ανατολίτικη αυτή χώρα γοητεύοντας άντρες και γυναίκες με το παράστημά του και τη «δωρικότητα» του χαρακτήρα του.
Μα οι εποχές άλλαξαν. Μετά τη δικτατορία – που συμβόλισε κι αυτή με τη σειρά της τη βουλιμία των νέων καιρών, καλά κρυμμένη όμως πίσω από την αστεία και υποκριτική αυστηρότητα της μάσκας του στρατοκράτη – ήρθε η απελευθέρωση της Μεταπολίτευσης… Ο Καραμανλής μετά βίας μπορούσε να σταθεί, αφού πια εκπροσωπούσε έρωτες και πάθη που είχαν υποχωρήσει, μετά και την αθρόα κάθοδο των χωρικών στην Μεγάλη Πόλη…
Ο Ανδρέας, ο νέος ηγέτης συμβόλισε αυτήν ακριβώς την ανάγκη: Την εκτόνωση της συσσωρευμένης βαρβατίλας όλων αυτών των επαρχιωτόπουλων με τα παχιά μουστάκια και τα ηδονικά χείλη, που πλαισίωσαν ολόθυμα το ΠΑΣΟΚ και βρήκα
ν απόλυτη ταύτιση στόχων και προοπτικών στο πρόσωπο του Ανδρέα, του «γυναικά» του «μάγκα»… Είχε έρθει η ώρα των μεγάλων εραστών!..
Η δεκαετία του ’80 κατέστειλε την ανατολίτικη λαγνεία των αγορίστικων οπισθίων και η Ελλάδα έλαμψε πια σαν «τη χώρα με τα παλικάρια» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όχι μόνο μπήκαμε στην ΕΟΚ, όχι μόνο τους παίρναμε με τον τσαμπουκά μας τα ΜΟΠ, όχι μόνο τους είχαμε τρελάνει στα βέτο, αλλά ταυτόχρονα τους πηδούσαμε και τις γυναίκες, όταν έρχονταν για διακοπές, το καλοκαίρι, στα ερωτιάρικα νησάκια μας!..
Κι αφού εκτονώσαμε για τα καλά τα άγρια, βαρβάτα ένστικτά μας και ηρεμήσαμε, ήρθε ο Σημίτης!..
Τη δε
καετία του ’90 η λίμπιντο του νεοέλληνα είχε κουλάρει… Ήταν η ώρα να στρωθούμε πια στη δουλειά. Να εισέλθουμε στην καρδιά της Ε.Ε. Να γίνουν έργα. Να γίνουμε ευρωπαίοι, σύγχρονοι άνθρωποι επιτέλους…
Ποιος άλλος από τον συγκρατημένο κ. Σημίτη θα ήταν ο καταλληλότερος για να εκφράσει σε ηγετικό επίπεδο αυτή την θεαματική «στροφή» του νεοέλληνα, από την βαρβατίλα στην «αριστοκρατική» εγκράτεια;
(Οι γυναίκες των ευρωπαίων, εμφανέστατα δυσαρεστημένες από αυτή την εξέλιξη όδευσαν ανατολικότερα… Οι Τούρκοι αδερφοί μας θα καθυστερούσαν πολύ να καταλήξουν στο δικό μας «ξενερωτέ» επίπεδο…)
Πολλά έργα έγιναν… Τόσα, όσα δεν είχαν γίνει σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του Ελληνικού κράτους. Η θεωρίες (περί οργόνης) του Βίλχελμ Ράιχ ανατράπηκαν πανηγυρικά σε τούτη δω τη χώρα. Και ο «καλβίνος» Σημίτης θα μπορεί να επαίρεται μέχρι το τέλος της ζωής του: Ήταν αυτός που παρέσυρε τον νεοέλληνα από το να κοιτάζει ολημερίς κι οληνυχτίς τ’ αρχίδια του και απέσπασε το ενδιαφέρον του σε πιο… δημιουργικά πράγματα…
Μα κι αυτή την περίοδο την καταναλώσαμε γρήγορα – γρήγορα… Ο νέος ηγέτης του 2000 είναι κομμένος και ραμμένος στα νέα – κάπως εξεζητημένα – σεξουαλικά ενδιαφέροντα του σύγχρονου νεοέλληνα…
Κωστάκης Καραμανλής ο β΄… Το πρότυπο του μισοναρκωμένου, υπέρβαρου μπούλη…
Τι τα θες τι τα γυρεύεις… Στρέφει πίσω ο νεοέλληνας και κοιτάζει το παρελθόν με νοσταλγία… Πάνε εκείνες οι εποχές!.. Αχ… Ο Ανδρέας!.. «Τότε που ζούσαμε»!..
Τώρα; Μας κυνηγάνε οι κάρτες από πίσω. Οι γυναίκες έχουν αγριέψει και δεν μπορείς να τις κάνεις καλά… Η πατσοκοιλιά δε λέει να πέσει… Ούτε το Viagra μπορεί να μας σώσει!.. Ίσως να φταίει κι εκείνος ο αναθεματισμένος ο «Κινέζος», που μας παρέσυρε σε παρατεταμένη αποχή, προς χάριν της προόδου… Τώρα… Οι αλλοδαποί πηδάνε τις γυναικούλες μας και τις κορούλες μας! Εκεί καταντήσαμε!.. Κι εμείς γλειφόμαστε με καμιά ρωσ
ιδούλα, αλλά φαίνεται το πράγμα: Οδεύουμε προς τον αναπόδραστο ευνουχισμό!.. (Λίγοι αντιστέκονται στα χαρακώματα, αλλά κι αυτοί στην πρώτη αναποδιά πηδάνε από τα μπαλκόνια…)
Ο Ευνούχος Έλληνας… Κουράγιο όμως αδέρφια. Θα περάσει κι αυτή η εποχή. Νέα θα έλθει, με τον αντίστοιχο ηγέτη της, να εκφράσει καινούριους πόθους, καινούριους έρωτες, καινούρια – έστω – βίτσια!..
(Όσο για τον Γιώργο – τον ΓΑΠ ντε – αυτός θα πρέπει μάλλον να μπει σε κάποιο ψυγείο, τώρα που είναι ακόμα ζωντανός, να καταψυχθεί και να ξαναβγεί μετά από τέσσερις – πέντε δεκαετίες… Τότε που κατά τα φαινόμενα οι ελληναράδες της εποχής εκείνης θα κάνουν έρωτα ευχάριστα, με τη γυναικούλα τους και το πρωί θα πηγαίνουν στη δουλειά με το ποδήλατο…)
Κ.Λ.
Κάθε μεγάλος πολιτικός συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ηγεμονεύει… Έτσι είναι… Η δεκαετία του ’50 ήταν μια δεκαετία ανασυγκρότησης και προσπάθειας εξόδου από την φτώχεια και την καταπίεση του πολέμου. Η επαρχία σε αναστάτωση… Οι γυναίκες όμως ήταν ακόμα με τη μαντίλα στο κεφάλι… Οι σεξουαλικές σχέσεις απόλυτα πειθαρχημένες στον ιερό σκοπό του γάμου. Το λεγόμενο και «οθωμανικό δίκαιο» αναγκαστικά, πήγαινε κι ερχόταν! (Από κοντά και τα κακόμοιρα τα κατσικάκια, που στο κάτω
της γραφής δε φταίγανε και σε τίποτα…)Στιβαρός ηγέτης ο Καραμανλής, γνήσιο τέκνο της αθάνατης ελληνικής επαρχίας!.. Κυριάρχησε στην ανατολίτικη αυτή χώρα γοητεύοντας άντρες και γυναίκες με το παράστημά του και τη «δωρικότητα» του χαρακτήρα του.
Μα οι εποχές άλλαξαν. Μετά τη δικτατορία – που συμβόλισε κι αυτή με τη σειρά της τη βουλιμία των νέων καιρών, καλά κρυμμένη όμως πίσω από την αστεία και υποκριτική αυστηρότητα της μάσκας του στρατοκράτη – ήρθε η απελευθέρωση της Μεταπολίτευσης… Ο Καραμανλής μετά βίας μπορούσε να σταθεί, αφού πια εκπροσωπούσε έρωτες και πάθη που είχαν υποχωρήσει, μετά και την αθρόα κάθοδο των χωρικών στην Μεγάλη Πόλη…
Ο Ανδρέας, ο νέος ηγέτης συμβόλισε αυτήν ακριβώς την ανάγκη: Την εκτόνωση της συσσωρευμένης βαρβατίλας όλων αυτών των επαρχιωτόπουλων με τα παχιά μουστάκια και τα ηδονικά χείλη, που πλαισίωσαν ολόθυμα το ΠΑΣΟΚ και βρήκα
ν απόλυτη ταύτιση στόχων και προοπτικών στο πρόσωπο του Ανδρέα, του «γυναικά» του «μάγκα»… Είχε έρθει η ώρα των μεγάλων εραστών!..Η δεκαετία του ’80 κατέστειλε την ανατολίτικη λαγνεία των αγορίστικων οπισθίων και η Ελλάδα έλαμψε πια σαν «τη χώρα με τα παλικάρια» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όχι μόνο μπήκαμε στην ΕΟΚ, όχι μόνο τους παίρναμε με τον τσαμπουκά μας τα ΜΟΠ, όχι μόνο τους είχαμε τρελάνει στα βέτο, αλλά ταυτόχρονα τους πηδούσαμε και τις γυναίκες, όταν έρχονταν για διακοπές, το καλοκαίρι, στα ερωτιάρικα νησάκια μας!..
Κι αφού εκτονώσαμε για τα καλά τα άγρια, βαρβάτα ένστικτά μας και ηρεμήσαμε, ήρθε ο Σημίτης!..
Τη δε
καετία του ’90 η λίμπιντο του νεοέλληνα είχε κουλάρει… Ήταν η ώρα να στρωθούμε πια στη δουλειά. Να εισέλθουμε στην καρδιά της Ε.Ε. Να γίνουν έργα. Να γίνουμε ευρωπαίοι, σύγχρονοι άνθρωποι επιτέλους…Ποιος άλλος από τον συγκρατημένο κ. Σημίτη θα ήταν ο καταλληλότερος για να εκφράσει σε ηγετικό επίπεδο αυτή την θεαματική «στροφή» του νεοέλληνα, από την βαρβατίλα στην «αριστοκρατική» εγκράτεια;
(Οι γυναίκες των ευρωπαίων, εμφανέστατα δυσαρεστημένες από αυτή την εξέλιξη όδευσαν ανατολικότερα… Οι Τούρκοι αδερφοί μας θα καθυστερούσαν πολύ να καταλήξουν στο δικό μας «ξενερωτέ» επίπεδο…)
Πολλά έργα έγιναν… Τόσα, όσα δεν είχαν γίνει σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του Ελληνικού κράτους. Η θεωρίες (περί οργόνης) του Βίλχελμ Ράιχ ανατράπηκαν πανηγυρικά σε τούτη δω τη χώρα. Και ο «καλβίνος» Σημίτης θα μπορεί να επαίρεται μέχρι το τέλος της ζωής του: Ήταν αυτός που παρέσυρε τον νεοέλληνα από το να κοιτάζει ολημερίς κι οληνυχτίς τ’ αρχίδια του και απέσπασε το ενδιαφέρον του σε πιο… δημιουργικά πράγματα…
Μα κι αυτή την περίοδο την καταναλώσαμε γρήγορα – γρήγορα… Ο νέος ηγέτης του 2000 είναι κομμένος και ραμμένος στα νέα – κάπως εξεζητημένα – σεξουαλικά ενδιαφέροντα του σύγχρονου νεοέλληνα…
Κωστάκης Καραμανλής ο β΄… Το πρότυπο του μισοναρκωμένου, υπέρβαρου μπούλη…
Τι τα θες τι τα γυρεύεις… Στρέφει πίσω ο νεοέλληνας και κοιτάζει το παρελθόν με νοσταλγία… Πάνε εκείνες οι εποχές!.. Αχ… Ο Ανδρέας!.. «Τότε που ζούσαμε»!..
Τώρα; Μας κυνηγάνε οι κάρτες από πίσω. Οι γυναίκες έχουν αγριέψει και δεν μπορείς να τις κάνεις καλά… Η πατσοκοιλιά δε λέει να πέσει… Ούτε το Viagra μπορεί να μας σώσει!.. Ίσως να φταίει κι εκείνος ο αναθεματισμένος ο «Κινέζος», που μας παρέσυρε σε παρατεταμένη αποχή, προς χάριν της προόδου… Τώρα… Οι αλλοδαποί πηδάνε τις γυναικούλες μας και τις κορούλες μας! Εκεί καταντήσαμε!.. Κι εμείς γλειφόμαστε με καμιά ρωσ
ιδούλα, αλλά φαίνεται το πράγμα: Οδεύουμε προς τον αναπόδραστο ευνουχισμό!.. (Λίγοι αντιστέκονται στα χαρακώματα, αλλά κι αυτοί στην πρώτη αναποδιά πηδάνε από τα μπαλκόνια…)Ο Ευνούχος Έλληνας… Κουράγιο όμως αδέρφια. Θα περάσει κι αυτή η εποχή. Νέα θα έλθει, με τον αντίστοιχο ηγέτη της, να εκφράσει καινούριους πόθους, καινούριους έρωτες, καινούρια – έστω – βίτσια!..
(Όσο για τον Γιώργο – τον ΓΑΠ ντε – αυτός θα πρέπει μάλλον να μπει σε κάποιο ψυγείο, τώρα που είναι ακόμα ζωντανός, να καταψυχθεί και να ξαναβγεί μετά από τέσσερις – πέντε δεκαετίες… Τότε που κατά τα φαινόμενα οι ελληναράδες της εποχής εκείνης θα κάνουν έρωτα ευχάριστα, με τη γυναικούλα τους και το πρωί θα πηγαίνουν στη δουλειά με το ποδήλατο…)
Κ.Λ.
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
Εν τω μεταξύ στην Τουρκία Νο2
Πέρασε στα ψιλά των διεθνών ΜΜΕ η είδηση πριν από δυο περίπου μήνες. «Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποφάσισε τη συγκρότηση επιτροπής Μουσουλμάνων θεολόγων, σκοπός της οποίας είναι ο εκσυγχρονισμός της Σαρία, ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα».
Πρόκειται για μια κίνηση με πολλαπλές στοχεύσεις. Στο εσωτερικό της Τουρκίας κατ' αρχήν, ο Ερντογάν αναζητεί τρόπους αφ' ενός να ικανοποιήσει το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του, αφ' ετέρου να μην προκαλέσει την εξέγερση της μεσαίας αστικής τάξης των παραλίων του Αιγαίου, που πολιτισμικά, είναι εντελώς ευρωπαϊκή. Επιδιώκει επίσης να στεγανοποιήσει τη μεγάλη μάζα των μικροαστών και χωρικών συντηρητικών θρησκευόμενων ψηφοφόρων του από τις σειρήνες του Ισλαμισμού, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, ουδείς μπορεί όμως να προβλέψει με ασφάλεια τα μελλούμενα.
Στο εξωτερικό, προσφέρει μείζονος σημασίας υπηρεσίες στη Δύση, που έχει όσο ποτέ ανάγκη μετριοπαθείς ιμάμηδες για τα τεμένη των δυτικών χωρών, οι οποίοι όμως να μη θεωρούνται εγκάθετοι των διεφθαρμένων αυταρχικών αραβικών καθεστώτων. Γι' αυτό και προσδοκά, εφ' όσον το εγχείρημα στεφθεί από επιτυχία, τα εύλογα ανταλλάγματα από τη Δύση.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα θέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική ενώπιον νέων προκλήσεων. Που θα της κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη αν τις αντιμετωπίσει με την παραδοσιακή της φοβική αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε αλλάζει την κατάσταση των πραγμάτων, θα επωφεληθεί όμως τα μέγιστα αν έγκαιρα φροντίσει να επωφεληθεί από τα τεκταινόμενα.
Πέρα όμως από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες του εγχειρήματος, γεγονός είναι ότι θεολογική συζήτηση της προκοπής έχει πολλούς αιώνες να γίνει μεταξύ των Μουσουλμάνων. Κάτι που ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να αποφύγει, εξ αιτίας των έντονων κοινωνικών αναταραχών στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική στα τελευταία 400 χρόνια (Σε ό,τι αφορά στον Ιουδαϊσμό θεολογική συζήτηση πρέπει να έχει να γίνει γύρω στις 2000 χρόνια).
Στα χρόνια της ακμής του το Ισλάμ υπήρξε φορέας ενός σημαντικού πολιτισμού, ο οποίος διέσωσε και ανέπτυξε περαιτέρω ένα σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής επιστημονικής γνώσης, ιδίως σε θέματα αστρονομίας, μαθηματικών και ιατρικής. Η απαρχή της παρακμής του ισλαμικού πολιτισμού συμπίπτει με τις σταυροφορίες. Οι εισβολές των Μογγόλων που ακολούθησαν αυτές των Σταυροφόρων, επέτειναν την παρακμή. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ο τίτλος του Χαλίφη, του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη των Σουνιτών, προσφέρεται, στα μέσα του 16ου αιώνα, μετά από μια σειρά περιπετειών, ως προίκα, στον Οθωμανό Σουλτάνο.
Τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα δημιουργήσει ένα ουσιαστικό αντίπαλο δέος στη μισαλλοδοξία των φανατικών της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της. Θα μετατρέψει την Τουρκία σε καταφύγιο των προοδευτικών Μουσουλμάνων θεολόγων, οι οποίοι θα μπορέσουν, με ασφάλεια, να αναπτύξουν ένα γόνιμο προβληματισμό που με τη σειρά του θα μεταφερθεί στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι οποίες θα έχουν πλέον να διαλέξουν ανάμεσα στην αιμοσταγή μισαλλόδοξη εκδοχή των φανατικών και σε μια εναλλακτική πρόταση του ισλάμ, πιο φιλική προς το μέσο άνθρωπο.
Ό,τι κι αν γίνει, η επιτυχία του εγχειρήματος μόνο καλό θα κάνει. Γιατί κάθε πρόοδος του πολιτισμού σε μια γωνιά της γης είναι παγκόσμιο κεκτημένο.
Γιάννης Χρ.
Πρόκειται για μια κίνηση με πολλαπλές στοχεύσεις. Στο εσωτερικό της Τουρκίας κατ' αρχήν, ο Ερντογάν αναζητεί τρόπους αφ' ενός να ικανοποιήσει το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του, αφ' ετέρου να μην προκαλέσει την εξέγερση της μεσαίας αστικής τάξης των παραλίων του Αιγαίου, που πολιτισμικά, είναι εντελώς ευρωπαϊκή. Επιδιώκει επίσης να στεγανοποιήσει τη μεγάλη μάζα των μικροαστών και χωρικών συντηρητικών θρησκευόμενων ψηφοφόρων του από τις σειρήνες του Ισλαμισμού, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, ουδείς μπορεί όμως να προβλέψει με ασφάλεια τα μελλούμενα.
Στο εξωτερικό, προσφέρει μείζονος σημασίας υπηρεσίες στη Δύση, που έχει όσο ποτέ ανάγκη μετριοπαθείς ιμάμηδες για τα τεμένη των δυτικών χωρών, οι οποίοι όμως να μη θεωρούνται εγκάθετοι των διεφθαρμένων αυταρχικών αραβικών καθεστώτων. Γι' αυτό και προσδοκά, εφ' όσον το εγχείρημα στεφθεί από επιτυχία, τα εύλογα ανταλλάγματα από τη Δύση.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα θέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική ενώπιον νέων προκλήσεων. Που θα της κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη αν τις αντιμετωπίσει με την παραδοσιακή της φοβική αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε αλλάζει την κατάσταση των πραγμάτων, θα επωφεληθεί όμως τα μέγιστα αν έγκαιρα φροντίσει να επωφεληθεί από τα τεκταινόμενα.
Πέρα όμως από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες του εγχειρήματος, γεγονός είναι ότι θεολογική συζήτηση της προκοπής έχει πολλούς αιώνες να γίνει μεταξύ των Μουσουλμάνων. Κάτι που ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να αποφύγει, εξ αιτίας των έντονων κοινωνικών αναταραχών στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική στα τελευταία 400 χρόνια (Σε ό,τι αφορά στον Ιουδαϊσμό θεολογική συζήτηση πρέπει να έχει να γίνει γύρω στις 2000 χρόνια).
Στα χρόνια της ακμής του το Ισλάμ υπήρξε φορέας ενός σημαντικού πολιτισμού, ο οποίος διέσωσε και ανέπτυξε περαιτέρω ένα σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής επιστημονικής γνώσης, ιδίως σε θέματα αστρονομίας, μαθηματικών και ιατρικής. Η απαρχή της παρακμής του ισλαμικού πολιτισμού συμπίπτει με τις σταυροφορίες. Οι εισβολές των Μογγόλων που ακολούθησαν αυτές των Σταυροφόρων, επέτειναν την παρακμή. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ο τίτλος του Χαλίφη, του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη των Σουνιτών, προσφέρεται, στα μέσα του 16ου αιώνα, μετά από μια σειρά περιπετειών, ως προίκα, στον Οθωμανό Σουλτάνο.
Τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα δημιουργήσει ένα ουσιαστικό αντίπαλο δέος στη μισαλλοδοξία των φανατικών της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της. Θα μετατρέψει την Τουρκία σε καταφύγιο των προοδευτικών Μουσουλμάνων θεολόγων, οι οποίοι θα μπορέσουν, με ασφάλεια, να αναπτύξουν ένα γόνιμο προβληματισμό που με τη σειρά του θα μεταφερθεί στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι οποίες θα έχουν πλέον να διαλέξουν ανάμεσα στην αιμοσταγή μισαλλόδοξη εκδοχή των φανατικών και σε μια εναλλακτική πρόταση του ισλάμ, πιο φιλική προς το μέσο άνθρωπο.
Ό,τι κι αν γίνει, η επιτυχία του εγχειρήματος μόνο καλό θα κάνει. Γιατί κάθε πρόοδος του πολιτισμού σε μια γωνιά της γης είναι παγκόσμιο κεκτημένο.
Γιάννης Χρ.
Εν τω μεταξύ στην Τουρκία... Νο1
Κι ενώ συμβαίνουν στην Ελλάδα τα όσα καλώς ή κακώς μας απασχολούν, στην Τουρκία εξελίσσεται ένα δικαστικό πραξικόπημα. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Τουρκίας εξετάζει το ενδεχόμενο να κηρύξει εκτός νόμου το κυβερνόν Κόμμα της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και να απαγορεύσει τη διεκδίκηση πολιτικών αξιωμάτων σε 80 στελέχη του, μεταξύ των οποίων ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αμπντουλά Γκιουλ.
Το όλο σκηνικό φαντάζει κωμικό, καθ' όσον σε καμιά στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα δε διανοείται κανείς να θέσει εκτός νόμου το κόμμα που έχει το 60% των εδρών της Βουλής και έχει λάβει, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, το 47% των ψήφων στις εκλογές.
Το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί το κεμαλικό κατεστημένο κάνει αυτή την κίνηση και γιατί την κάνει τώρα. Πρόκειται για καλά προετοιμασμένο σχέδιο ή για απέλπιδα προσπάθεια ενός καθεστώτος που καταρρέει;
Είναι γεγονός ότι το κεμαλικό κατεστημένο, για πολύ λιγότερα από αυτά που έχει κάνει ο Ερντογάν, καθαίρεσε τον Ερμπακάν το 1997, για ακόμα λιγότερα ανέτρεψε με στρατιωτικά πραξικοπήματα δυο φορές το Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (1971 και 1980) και για ακόμα πιο λίγα εκτέλεσε τον Αντνάν Μεντερές το 1960.
Είναι επίσης γεγονός ότι στο διάστημα της πολύμηνης δικαστικής διαδικασίας που είναι σε εξέλιξη, το ΑΚΡ είναι σε θέση, είτε με τη βοήθεια των Κούρδων βουλευτών - που είναι και το πιθανότερο αλλά δεν το επιθυμεί και πολύ ο Ερντογάν - είτε με τη βοήθεια των εθνικιστών του Μπαχτσελί να τροποποιήσει το Σύνταγμα - στην Τουρκία τροποποίηση του Συντάγματος επιτρέπεται ανά πάσα στιγμή, αρκεί να συγκεντρώσει τα 2/3 των ψήφων. Τί θα συμβεί τότε;
Θα αποδεχθούν όλοι την αλλαγή του Συντάγματος, οπότε θα πρόκειται για άσφαιρα πυρά ενός καταρρεόντος καθεστώτος για την τιμή των όπλων;
Ή θα παρέμβει ο Στρατός, ερχόμενος έτσι σε απόλυτη ρήξη με ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση - πιθανόν δε και με τη Ρωσία - και θα επιβάλει ανοιχτή δικτατορία;
Δεν κρύβω ότι κατά τη γνώμη μου πιθανότερο είναι να συμβεί το πρώτο. Η ανατροπή του Ερντογάν, αν μπορούσε να γίνει, θα είχε γίνει πριν κερδίσει τις εκλογές για πρώτη φορά. Και σίγουρα η τελευταία ευκαιρία πραξικοπήματος ήταν πριν αναρριχηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Αμπντουλά Γκιουλ, στη θέση του Κεμαλιστή Σεζέρ.
Όμως δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος. Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που για ίδιους λόγους δεσμεύτηκε έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι θα προωθήσει ο Ερντογάν έχουν αντιμετωπίσει πλήθος εμποδίων και προχωρούν με παλινωδίες και ημίμετρα. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια ηρωική έξοδο του Στρατού, της μορφής αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.
Υπέρ της δεύτερης εκδοχής συνηγορεί το ότι ο συμβιβασμός που πέτυχε η κυβέρνησης Ερντογάν με τους Αμερικανούς για την αντιμετώπιση των Κούρδων ανταρτών του ΡΚΚ δεν έχει φέρει τα αναμενόμενα για το κεμαλικό κατεστημένο αποτελέσματα.
Για αυτή τη δεύτερη και σίγουρα πολύ λιγότερο πιθανή περίπτωση, θα έπρεπε να προετοιμάζεται η ελληνική πολιτική ηγεσία. Καθώς σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα είναι η πρώτη που θα κληθεί να πληρώσει τι συνέπειες.
Γιάννης Χρ.
Το όλο σκηνικό φαντάζει κωμικό, καθ' όσον σε καμιά στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα δε διανοείται κανείς να θέσει εκτός νόμου το κόμμα που έχει το 60% των εδρών της Βουλής και έχει λάβει, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, το 47% των ψήφων στις εκλογές.
Το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί το κεμαλικό κατεστημένο κάνει αυτή την κίνηση και γιατί την κάνει τώρα. Πρόκειται για καλά προετοιμασμένο σχέδιο ή για απέλπιδα προσπάθεια ενός καθεστώτος που καταρρέει;
Είναι γεγονός ότι το κεμαλικό κατεστημένο, για πολύ λιγότερα από αυτά που έχει κάνει ο Ερντογάν, καθαίρεσε τον Ερμπακάν το 1997, για ακόμα λιγότερα ανέτρεψε με στρατιωτικά πραξικοπήματα δυο φορές το Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (1971 και 1980) και για ακόμα πιο λίγα εκτέλεσε τον Αντνάν Μεντερές το 1960.
Είναι επίσης γεγονός ότι στο διάστημα της πολύμηνης δικαστικής διαδικασίας που είναι σε εξέλιξη, το ΑΚΡ είναι σε θέση, είτε με τη βοήθεια των Κούρδων βουλευτών - που είναι και το πιθανότερο αλλά δεν το επιθυμεί και πολύ ο Ερντογάν - είτε με τη βοήθεια των εθνικιστών του Μπαχτσελί να τροποποιήσει το Σύνταγμα - στην Τουρκία τροποποίηση του Συντάγματος επιτρέπεται ανά πάσα στιγμή, αρκεί να συγκεντρώσει τα 2/3 των ψήφων. Τί θα συμβεί τότε;
Θα αποδεχθούν όλοι την αλλαγή του Συντάγματος, οπότε θα πρόκειται για άσφαιρα πυρά ενός καταρρεόντος καθεστώτος για την τιμή των όπλων;
Ή θα παρέμβει ο Στρατός, ερχόμενος έτσι σε απόλυτη ρήξη με ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση - πιθανόν δε και με τη Ρωσία - και θα επιβάλει ανοιχτή δικτατορία;
Δεν κρύβω ότι κατά τη γνώμη μου πιθανότερο είναι να συμβεί το πρώτο. Η ανατροπή του Ερντογάν, αν μπορούσε να γίνει, θα είχε γίνει πριν κερδίσει τις εκλογές για πρώτη φορά. Και σίγουρα η τελευταία ευκαιρία πραξικοπήματος ήταν πριν αναρριχηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Αμπντουλά Γκιουλ, στη θέση του Κεμαλιστή Σεζέρ.
Όμως δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος. Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που για ίδιους λόγους δεσμεύτηκε έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι θα προωθήσει ο Ερντογάν έχουν αντιμετωπίσει πλήθος εμποδίων και προχωρούν με παλινωδίες και ημίμετρα. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια ηρωική έξοδο του Στρατού, της μορφής αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.
Υπέρ της δεύτερης εκδοχής συνηγορεί το ότι ο συμβιβασμός που πέτυχε η κυβέρνησης Ερντογάν με τους Αμερικανούς για την αντιμετώπιση των Κούρδων ανταρτών του ΡΚΚ δεν έχει φέρει τα αναμενόμενα για το κεμαλικό κατεστημένο αποτελέσματα.
Για αυτή τη δεύτερη και σίγουρα πολύ λιγότερο πιθανή περίπτωση, θα έπρεπε να προετοιμάζεται η ελληνική πολιτική ηγεσία. Καθώς σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα είναι η πρώτη που θα κληθεί να πληρώσει τι συνέπειες.
Γιάννης Χρ.
Ζιγκ Ζαγκ στις Νερατζιές και μερικές σκέψεις για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία
Διάβασα στη διάρκεια των ολιγοήμερων διακοπών μου το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ ΣΤΙΣ ΝΕΡΑΤΖΙΕΣ, την παρουσία του οποίου στις σχολικές βιβλιοθήκες - άραγε μαθητές και εκπαιδευτικοί γνωρίζουν την ύπαρξή τους; - της περιφέρειάς του απαγόρευσε ένας καταφανώς ολιγοφρενής σχολικός σύμβουλος.
Οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Και δεν θα έκανα τον κόπο να ασχοληθώ μαζί του αν η κυρία Σωτηροπούλου, σε αυτό το βιβλίο της τουλάχιστον, δεν ήταν τυπική εκπρόσωπος μιας μερίδας σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι χαμένοι ο καθένας στην κοσμάρα του. Υπάρχουν και δρουν σαν να μην υπάρχει κοινωνικός περίγυρος ή σαν να αγνοούν αυτοί την ύπαρξή του. Μολονότι συνυπάρχουν φυσικά, η επικοινωνία τους είναι μηδενική. Ο αναγνώστης αδυνατεί να καταλάβει αν τη στιγμή που ο κάθε πρωταγωνιστής μιλά περιγράφει κάτι «υπαρκτό» ή απλώς μια φαντασίωσή του.Τα περιστατικά που περιγράφονται είναι τόσο ακραία που αποκλείεται να αφορούν έστω και έναν τρίτο άνθρωπο. Κι αυτό που τα καθιστά ακραία και παντελώς αδιάφορα γιά κάθε τρίτο είναι η απόλυτη απουσία αναφοράς κοινωνικού περιγύρου, στο πλαίσιο του οποίου οι όποιες πράξεις θα αποκτούσαν ένα νόημα.
Όχι δεν πρόκειται για ομφαλοσκόπηση. Πολλοί λογοτέχνες έχουν γράψει έργα στα οποία εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο προσωπικούς προβληματισμούς και αγωνίες. Και έχουν δώσει αριστουργήματα λογοτεχνίας, γιατί οι προβληματισμοί και οι αγωνίες τους, εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο, κι έτσι μπορούν να γίνουν ταυτοχρόνως προβληματισμοί και αγωνίες πολλών χιλιάδων - ή και εκατομμυρίων - ανθρώπων. Και εντελώς φυσιολογικά κάποιοι αναγνώστες ταυτίζονται με τους πρωταγωνιστές των έργων τους.
Η ολική απουσία πλαισίου αναφοράς, όπως στην περίπτωση του βιβλίου μας, συνιστά έκφραση ενός ακραίου εγωισμού. Τόσο ακραίου που διερωτάται κανείς μήπως ο συγγραφέας έχει ξεχάσει ότι δε γράφει προσωπικό ημερολόγιο, αλλά επιθυμεί κάποιοι να τον διαβάσουν.
Δεν είναι όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς έτσι. Έχω διαβάσει πολλά ενδιαφέροντα έργα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων τα τελευταία χρόνια. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλύ περισσότερα που δεν έχω διαβάσει. Μπορεί κανένας να μην είναι του αναστήματος ενός Καζαντζάκη, ενός Τσίρκα, ενός Χατζή, έχουν όμως κάτι να πουν.
Ούτε και μ' ενοχλεί η πληθώρα συγγραφέων που έχουν φυτρώσει σαν τα μανιτάρια. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι, όσο περισσότεροι γράφουν κι έχουν τη δυνατότητα να δουν το έργο τους να εκδίδεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα γέννησης ενός μεγάλου συγγραφέα.
Εκείνο που με προβληματίζει είναι η τόσο συχνή εμφάνιση στην -ούτως ειπείν - λογοτεχνία, τόσο ακραίων περιστατικών εγωισμού. Δείγμα κι αυτό μιας συνιστώσας της ελληνικής κοινωνίας...
Γιάννης Χρ.
Οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Και δεν θα έκανα τον κόπο να ασχοληθώ μαζί του αν η κυρία Σωτηροπούλου, σε αυτό το βιβλίο της τουλάχιστον, δεν ήταν τυπική εκπρόσωπος μιας μερίδας σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι χαμένοι ο καθένας στην κοσμάρα του. Υπάρχουν και δρουν σαν να μην υπάρχει κοινωνικός περίγυρος ή σαν να αγνοούν αυτοί την ύπαρξή του. Μολονότι συνυπάρχουν φυσικά, η επικοινωνία τους είναι μηδενική. Ο αναγνώστης αδυνατεί να καταλάβει αν τη στιγμή που ο κάθε πρωταγωνιστής μιλά περιγράφει κάτι «υπαρκτό» ή απλώς μια φαντασίωσή του.Τα περιστατικά που περιγράφονται είναι τόσο ακραία που αποκλείεται να αφορούν έστω και έναν τρίτο άνθρωπο. Κι αυτό που τα καθιστά ακραία και παντελώς αδιάφορα γιά κάθε τρίτο είναι η απόλυτη απουσία αναφοράς κοινωνικού περιγύρου, στο πλαίσιο του οποίου οι όποιες πράξεις θα αποκτούσαν ένα νόημα.
Όχι δεν πρόκειται για ομφαλοσκόπηση. Πολλοί λογοτέχνες έχουν γράψει έργα στα οποία εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο προσωπικούς προβληματισμούς και αγωνίες. Και έχουν δώσει αριστουργήματα λογοτεχνίας, γιατί οι προβληματισμοί και οι αγωνίες τους, εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο, κι έτσι μπορούν να γίνουν ταυτοχρόνως προβληματισμοί και αγωνίες πολλών χιλιάδων - ή και εκατομμυρίων - ανθρώπων. Και εντελώς φυσιολογικά κάποιοι αναγνώστες ταυτίζονται με τους πρωταγωνιστές των έργων τους.
Η ολική απουσία πλαισίου αναφοράς, όπως στην περίπτωση του βιβλίου μας, συνιστά έκφραση ενός ακραίου εγωισμού. Τόσο ακραίου που διερωτάται κανείς μήπως ο συγγραφέας έχει ξεχάσει ότι δε γράφει προσωπικό ημερολόγιο, αλλά επιθυμεί κάποιοι να τον διαβάσουν.
Δεν είναι όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς έτσι. Έχω διαβάσει πολλά ενδιαφέροντα έργα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων τα τελευταία χρόνια. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλύ περισσότερα που δεν έχω διαβάσει. Μπορεί κανένας να μην είναι του αναστήματος ενός Καζαντζάκη, ενός Τσίρκα, ενός Χατζή, έχουν όμως κάτι να πουν.
Ούτε και μ' ενοχλεί η πληθώρα συγγραφέων που έχουν φυτρώσει σαν τα μανιτάρια. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι, όσο περισσότεροι γράφουν κι έχουν τη δυνατότητα να δουν το έργο τους να εκδίδεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα γέννησης ενός μεγάλου συγγραφέα.
Εκείνο που με προβληματίζει είναι η τόσο συχνή εμφάνιση στην -ούτως ειπείν - λογοτεχνία, τόσο ακραίων περιστατικών εγωισμού. Δείγμα κι αυτό μιας συνιστώσας της ελληνικής κοινωνίας...
Γιάννης Χρ.
Δήλωση αντίρρησης συνείδησης στη στρατιωτική θητεία
Αλλά η βία δεν είναι τόσο το να πλήττεις και να εκμηδενίζεις, όσο το να διακόπτεις την συνέχεια των προσώπων, να τους αποδίδεις ρόλους όπου δεν αναγνωρίζουν πια τον εαυτό τους, να τα κάνεις να προδίδουν όχι μόνο τις τις στρατεύσεις τους, αλλά την ίδια την υπόστασή τους, να τα εξωθείς σε πράξεις που θα εξαλείψουν κάθε δυνατότητα πράξης.
Emmanuel Levinas
Όμως, εσείς κι εγώ ξέρουμε πως αυτός ο πόλεμος δεν θα έχει πραγματικούς νικητές και πως ύστερα, όπως και πριν απ’ αυτόν, θα χρειαστεί πάλι, και πάντα, να ζήσουμε μαζί, πάνω στην ίδια γη.
Albert Camus
Στη δική μου τη λογική, η απόφαση να μην πάει κάποιος στο στρατό δε θέλει και μεγάλη τεκμηρίωση. Είναι σε ένα βαθμό αυταπόδεικτη. Παρ’ όλα αυτά είμαι αναγκασμένος να γράψω δυο λόγια.
Ο πόλεμος, η βία είναι μέρος ενός κόσμου που αντιμάχομαι. Δεν ξέρω αν ένας κόσμος όπου δε θα υπάρχει βία θα πραγματωθεί ποτέ. Δεν είμαι αφελής. Ξέρω όμως ότι το ηθικό και πολιτικό ζήτημα τίθεται πρωτίστως ως ζήτημα υποκειμενικό. Εννοώ ότι η καντιανή διερώτηση περί του τι οφείλουμε να πράττουμε είναι μία ερώτηση που θέτει το υποκείμενο, ο κάθε άνθρωπος, στον εαυτό του. Και η διερώτηση αυτή είναι σε πρώτο επίπεδο αρκετή για να τον τοποθετήσει μπροστά στην προοπτική της ατομικής του αυτονομίας. Νομίζω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει καμία ηθική νομιμοποίηση της βίας και για το λόγο αυτό την αρνούμαι ως μέσο επίλυσης των ανθρώπινων διαφορών. Δε θέλω, αλλά και δεν ανέχομαι να μάθω πως να σκοτώνω. Και δε θέλω ούτε και ανέχομαι να μαθαίνουν άλλοι πως να σκοτώνουν εμένα ή οποιονδήποτε άλλο. Γι’ αυτό αγωνίζομαι ενάντια στο στρατό, στο μιλιταρισμό και στη βία σε κάθε τους έκφανση.
Επιπλέον, όπως έχει δείξει η Hannah Arendt, η βία είναι εκ φύσεως αντίθετη με τη δημοκρατική πολιτική, την οποία υπερασπίζομαι, καθώς εισβάλλει στη δημόσια σφαίρα για να επιβάλλει τους εργαλειακούς της όρους καταστρέφοντας τη δυνατότητα των ανθρώπων να συναθροίζονται και να αποφασίζουν ελεύθερα από κοινού για τις δημόσιες υποθέσεις[1]. Η βία θρυμματίζει τον πρωταρχικό δεσμό της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, το δεσμό εκείνο που απορρέει από -αλλά και θεμελιώνει- το γεγονός και μόνο ότι είναι άνθρωποι. Η βία καταλύει την ίδια την ανθρωπινότητα. Οριακά, όποιος υποτάσσεται στους όρους της βίας, απανθρωποποιείται, παύει να είναι άνθρωπος. Για το λόγο αυτό, η βία αντιστοιχεί προς τα κατεξοχήν απανθρωποποιητικά ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα και όχι προς τα δημοκρατικά. Οι μνήμες της δικτατορίας της περιόδου ’67 – ’74 δεν είναι και τόσο μακρινές, όπως άλλωστε και οι μνήμες των ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα και του Ολοκαυτώματος. Το γεγονός ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ήταν καθεστώτα στρατοκρατικά, καθεστώτα που ανέπτυξαν ό,τι υπάρχει εν σπέρματι στη μιλιταριστική ιδεολογία που υπηρετεί ντε φάκτο κάθε στρατός, δεν είναι τυχαίο. Και δεν είναι συμπτωματική και η δική μου η άρνηση να υπηρετήσω μια τέτοια ιδεολογία.
Ο στρατός υπηρετεί ακόμη άλλη μία αξία την οποία εγώ αρνούμαι και αντιμάχομαι. Πρόκειται για την αξία του εθνικισμού. Από τη μεριά μου, αγωνίζομαι για την αλληλεγγύη και τη συναδέλφωση των ανθρώπων. Και γνωρίζω ότι η φαντασιακή σημασία του έθνους έχει προκαλέσει μονάχα ποτάμια αίματος, μίσος και πόνο στις ψυχές των ανθρώπων. Έτσι, πιστεύω ότι η εθνικιστική ιδεολογία και οι μύθοι που συνδέονται μ’ αυτήν πρέπει να ξεπεραστούν προς την υιοθέτηση ενός άλλου τρόπου συγκρότησης της συλλογικής ταυτότητας υπό τους όρους του σεβασμού της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, της επιθυμίας της συνύπαρξης, του διεθνισμού, της οικουμενικότητας, της αυτονομίας[2]. Το γεγονός ότι έτυχε να γεννηθούμε σ’ αυτή τη μεριά της γης και να μιλάμε μια συγκεκριμένη γλώσσα –γλώσσα επιβεβλημμένη σε μεγάλο βαθμό από τις βίαιες ομογενοποιητικές προσπάθειες των εθνών-κρατών ανά τον κόσμο- και να περιφραζόμαστε από σύνορα αυθαίρετα και ναρκοπέδια -όπου αφήνουν κάθε τόσο τα μέλη τους ή τις ζωές τους όσοι τολμούν κάτω από το αφόρητο βάρος της ανάγκης τους να τα παραβλέψουν- δε μας κάνει εχθρούς με όσους έτυχε να γεννηθούν μερικά μίλια ανατολικότερα –ή βορειότερα. Αντιθέτως, εγώ προτιμώ να εντάξω στον εαυτό μου σε μια άλλη παράδοση. Εκείνη του ντεφαιτισμού του Στίνα, του Ταμτάκου, του Καστοριάδη και όλων των υπολοίπων που ανέλαβαν να σηκώσουν στις πλάτες τους, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, το βαρύ φορτίο του αληθινού ανθρωπισμού, δηλαδή τον αγώνα για τον τερματισμό του παράλογου πολέμου και της συναδέλφωσης των λαών προς την προοπτική της δημιουργίας μιας παγκόσμιας, ελεύθερης σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ο τελευταίος λόγος που δεν πηγαίνω στο στρατό είναι γιατί αναγνωρίζω ότι στα πλαίσια του εκμηδενίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν επιθυμώ ούτε έχω μάθει να ρυθμίζω τη ζωή μου και τις σχέσεις με τους γύρω μου με βάση ένα εξουσιαστικό, εκδικητικό, σεξιστικό, πειθαρχικό, μισαλλόδοξο ιεραρχικό σύστημα που μεταχειρίζεται τους ανθρώπους ως μέρη μιας απρόσωπης μάζας εκμηδενίζοντας την προσωπικότητα τους, αλλοτριώνοντάς τους, καταπατώντας την ιδιωτικότητά τους και ευτελίζοντας την ατομική ιδιομορφία τους. Θεωρώ ότι στα πλαίσια της στρατιωτικής θητείας συντελούνται παραβιάσεις των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αξιοπρέπειας και την ελευθερίας, όπως αυτή ορίζεται σαφώς στο Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και ευρύτερα στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Δεδομένων των παραπάνω, ως αντιρρησίας συνείδησης και επικαλούμενος το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο που αναγνωρίζει και διασφαλίζει το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, δηλώνω ότι αρνούμαι για λόγους ηθικούς, φιλοσοφικούς και πολιτικούς να υπηρετήσω οποιαδήποτε στρατιωτική θητεία. Αντ’ αυτής αποδέχομαι την εκτέλεση εναλλακτικής μη-στρατιωτικής υπηρεσίας παρά τους επαχθείς της όρους και τον τιμωρητικό της χαρακτήρα.
Θανάσης Πολλάτος
Για την αντιγραφή
Γιάννης Χρ.
Περί χρηματοπιστωτικής κρίσης και κερδοσκοπίας στα τρόφιμα
Εξαιρετικό το άρθρο σου Γιώργο. Από την πλευρά μου είμαι βέβαιος ότι οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις μας υποχρεώνουν να γυρίσουμε και πάλι στη μελέτη του γερο-Μαρξ.
Αν στις δεκαετίες του '70 και του '80 κάποια κοινωνικά φαινόμενα έδειχναν ότι η κλασική μαρξιστική σκέψη ήταν παρωχημένη, κι ότι χρειάζονταν κάποια πρόσθετα θεωρητικά εργαλεία - που δυστυχώς δεν βρέθηκαν - σήμερα επιστρέφουμε με φρενήρη καλπασμό στο 19ο αιώνα. Με τον πιο κυνικό καπιταλισμό που έχουν δει τα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των πατεράδων μας. Με τους κερδοσκόπους των εμπορευμάτων να πανηγυρίζουν ξετσίπωτα, διότι κάποιοι άλλοι πεινάνε. Με τους αποικιακούς πολέμους νέου τύπου. Και με μια νέα μορφή δουλοπάροικων.
Αναφέρομαι στις δεκάδες εκατομμυρίων εργαζομένων του Ανεπτυγμένου Κόσμου, χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που είναι δέσμιοι των νέων τοκογλύφων, των τραπεζών, μέσα από ποικίλης μορφής δανεισμούς. Που δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν στη συνεχή υποβάθμιση των εργασιακών και μισθολογικών συνθηκών τους, γιατί μόλις εισπράττουν το μισθό τους αυτός φεύγει σχεδόν ολόκληρος στην κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων. Σήμερα αυγαταίνουν οι άστεγοι στις ΗΠΑ, επειδή έχασαν τα σπίτια τους και δε μπορούν να νοικιάσουν ούτε ένα δωμάτιο σε φτηνό μοτέλ. Αύριο θα δούμε πολύ χειρότερα πράγματα.
Αλλά και άλλη μια παράμετρο. Την απόλυτη επίγνωση του ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι κι ότι κάθε παραγωγική δραστηριότητα πρέπει να παίρνει υπ' όψιν της τη ζημιά που κάνει στη φύση.
Σήμερα ο πληθυσμός του πλανήτη είναι πολλαπλάσιος αυτού του 19ου αιώνα. Ασφαλώς και χρειάζεται αύξηση της παραγωγής των τροφίμων για να τραφούν τα παραπανίσια στόματα. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της βιομηχανίας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που θεωρούν «έργο του σατανά» την ανθρώπινη παρέμβαση στο dna. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι οι τέτοιου είδους έρευνες πρέπει να διέπονται από αυστηρούς κανόνες δεοντολογίας και από εξαιρετικά μακροχρόνιες μελέτες των επιπτώσεων στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον. Προϋποθέσεις που δεν υφίστανται για τις βιομηχανίες των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος. Και οι οποίες φροντίζουν να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από αυτές οι αγρότες που χρησιμοποιούν τους σπόρους τους.
Είμαι βέβαιος ότι τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι παρά το προοίμιο τρομερών πραγμάτων. Είμαι βέβαιος ότι θα τεθεί επιτακτικά το ερώτημα, που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει ο Κώστας Βάρναλης στον ΑΤΤΑΛΟ τον ΤΡΙΤΟ: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει για πίσω θα γυρίσει ο παλιός;». Κι αν συμφωνώ με τον επίλογο του άρθρου σου δε μπορώ να κρύψω το φόβο μου ότι θα ξαναζήσουμε το 19ο αιώνα. Με ό,τι συνεπάγεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Γιάννης Χρ.
Αν στις δεκαετίες του '70 και του '80 κάποια κοινωνικά φαινόμενα έδειχναν ότι η κλασική μαρξιστική σκέψη ήταν παρωχημένη, κι ότι χρειάζονταν κάποια πρόσθετα θεωρητικά εργαλεία - που δυστυχώς δεν βρέθηκαν - σήμερα επιστρέφουμε με φρενήρη καλπασμό στο 19ο αιώνα. Με τον πιο κυνικό καπιταλισμό που έχουν δει τα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των πατεράδων μας. Με τους κερδοσκόπους των εμπορευμάτων να πανηγυρίζουν ξετσίπωτα, διότι κάποιοι άλλοι πεινάνε. Με τους αποικιακούς πολέμους νέου τύπου. Και με μια νέα μορφή δουλοπάροικων.
Αναφέρομαι στις δεκάδες εκατομμυρίων εργαζομένων του Ανεπτυγμένου Κόσμου, χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που είναι δέσμιοι των νέων τοκογλύφων, των τραπεζών, μέσα από ποικίλης μορφής δανεισμούς. Που δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν στη συνεχή υποβάθμιση των εργασιακών και μισθολογικών συνθηκών τους, γιατί μόλις εισπράττουν το μισθό τους αυτός φεύγει σχεδόν ολόκληρος στην κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων. Σήμερα αυγαταίνουν οι άστεγοι στις ΗΠΑ, επειδή έχασαν τα σπίτια τους και δε μπορούν να νοικιάσουν ούτε ένα δωμάτιο σε φτηνό μοτέλ. Αύριο θα δούμε πολύ χειρότερα πράγματα.
Αλλά και άλλη μια παράμετρο. Την απόλυτη επίγνωση του ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι κι ότι κάθε παραγωγική δραστηριότητα πρέπει να παίρνει υπ' όψιν της τη ζημιά που κάνει στη φύση.
Σήμερα ο πληθυσμός του πλανήτη είναι πολλαπλάσιος αυτού του 19ου αιώνα. Ασφαλώς και χρειάζεται αύξηση της παραγωγής των τροφίμων για να τραφούν τα παραπανίσια στόματα. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της βιομηχανίας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που θεωρούν «έργο του σατανά» την ανθρώπινη παρέμβαση στο dna. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι οι τέτοιου είδους έρευνες πρέπει να διέπονται από αυστηρούς κανόνες δεοντολογίας και από εξαιρετικά μακροχρόνιες μελέτες των επιπτώσεων στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον. Προϋποθέσεις που δεν υφίστανται για τις βιομηχανίες των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος. Και οι οποίες φροντίζουν να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από αυτές οι αγρότες που χρησιμοποιούν τους σπόρους τους.
Είμαι βέβαιος ότι τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι παρά το προοίμιο τρομερών πραγμάτων. Είμαι βέβαιος ότι θα τεθεί επιτακτικά το ερώτημα, που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει ο Κώστας Βάρναλης στον ΑΤΤΑΛΟ τον ΤΡΙΤΟ: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει για πίσω θα γυρίσει ο παλιός;». Κι αν συμφωνώ με τον επίλογο του άρθρου σου δε μπορώ να κρύψω το φόβο μου ότι θα ξαναζήσουμε το 19ο αιώνα. Με ό,τι συνεπάγεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Γιάννης Χρ.
Παρασκευή 2 Μαΐου 2008
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Ανακυκλώνουμε το θέμα της ανακύκλωσης αλλά έχει τη σημασία του. Σε πολύ πρόσφατη επίσκεψή μου στη Λιβαδειά διαπίστωσα ότι εκεί γίνεται ανακύκλωση εδώ και λίγους μήνες σε συνεργασία του Δήμου και άλλων εννέα δήμων της παλιάς επαρχίας Λεβαδείας με ιδιωτική εταιρεία που έχει μεγάλες εγκαταστάσεις στον Ασπρόπυργο. Ίσως ιδιοκτήτης να είναι ο γνωστός Λαδόπουλος του χαρτιού (ΜΕΛ και ΕΓΛ, θυμόσαστε εκείνες τις κινητοποιήσεις και απεργίες;). Μίλησα με τον αρμόδιο από την πλευρά των δήμων και μου είπε ότι η ανακύκλωση γίνεται κανονικά.
Συμπερασματικά, θέλω να σταθώ ξανά σε κείνο που τονίζω πάντα στα σχόλιά μου. Δεν είναι σωστό να απαξιώνουμε συνολικά μια προσπάθεια, με το μίζερο στυλ του καφενείου, της τηλεόρασης και των "αριστερών" κομμάτων αλλά να ενισχύουμε την προοπτική της, επισημαίνοντας ασφαλώς και τα τυχόν παιχνίδια που παίζονται εις βάρος της. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι λογικό να εγκαταλείπουμε μια σωστή ιδέα επειδή δεν υλοποιείται άριστα.
Φιλελεύθερος τζουτζές
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
