Εξαιρετικό το άρθρο σου Γιώργο. Από την πλευρά μου είμαι βέβαιος ότι οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις μας υποχρεώνουν να γυρίσουμε και πάλι στη μελέτη του γερο-Μαρξ.
Αν στις δεκαετίες του '70 και του '80 κάποια κοινωνικά φαινόμενα έδειχναν ότι η κλασική μαρξιστική σκέψη ήταν παρωχημένη, κι ότι χρειάζονταν κάποια πρόσθετα θεωρητικά εργαλεία - που δυστυχώς δεν βρέθηκαν - σήμερα επιστρέφουμε με φρενήρη καλπασμό στο 19ο αιώνα. Με τον πιο κυνικό καπιταλισμό που έχουν δει τα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των πατεράδων μας. Με τους κερδοσκόπους των εμπορευμάτων να πανηγυρίζουν ξετσίπωτα, διότι κάποιοι άλλοι πεινάνε. Με τους αποικιακούς πολέμους νέου τύπου. Και με μια νέα μορφή δουλοπάροικων.
Αναφέρομαι στις δεκάδες εκατομμυρίων εργαζομένων του Ανεπτυγμένου Κόσμου, χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που είναι δέσμιοι των νέων τοκογλύφων, των τραπεζών, μέσα από ποικίλης μορφής δανεισμούς. Που δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν στη συνεχή υποβάθμιση των εργασιακών και μισθολογικών συνθηκών τους, γιατί μόλις εισπράττουν το μισθό τους αυτός φεύγει σχεδόν ολόκληρος στην κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων. Σήμερα αυγαταίνουν οι άστεγοι στις ΗΠΑ, επειδή έχασαν τα σπίτια τους και δε μπορούν να νοικιάσουν ούτε ένα δωμάτιο σε φτηνό μοτέλ. Αύριο θα δούμε πολύ χειρότερα πράγματα.
Αλλά και άλλη μια παράμετρο. Την απόλυτη επίγνωση του ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι κι ότι κάθε παραγωγική δραστηριότητα πρέπει να παίρνει υπ' όψιν της τη ζημιά που κάνει στη φύση.
Σήμερα ο πληθυσμός του πλανήτη είναι πολλαπλάσιος αυτού του 19ου αιώνα. Ασφαλώς και χρειάζεται αύξηση της παραγωγής των τροφίμων για να τραφούν τα παραπανίσια στόματα. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της βιομηχανίας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που θεωρούν «έργο του σατανά» την ανθρώπινη παρέμβαση στο dna. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι οι τέτοιου είδους έρευνες πρέπει να διέπονται από αυστηρούς κανόνες δεοντολογίας και από εξαιρετικά μακροχρόνιες μελέτες των επιπτώσεων στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον. Προϋποθέσεις που δεν υφίστανται για τις βιομηχανίες των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος. Και οι οποίες φροντίζουν να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από αυτές οι αγρότες που χρησιμοποιούν τους σπόρους τους.
Είμαι βέβαιος ότι τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι παρά το προοίμιο τρομερών πραγμάτων. Είμαι βέβαιος ότι θα τεθεί επιτακτικά το ερώτημα, που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει ο Κώστας Βάρναλης στον ΑΤΤΑΛΟ τον ΤΡΙΤΟ: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει για πίσω θα γυρίσει ο παλιός;». Κι αν συμφωνώ με τον επίλογο του άρθρου σου δε μπορώ να κρύψω το φόβο μου ότι θα ξαναζήσουμε το 19ο αιώνα. Με ό,τι συνεπάγεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Γιάννης Χρ.
Αν στις δεκαετίες του '70 και του '80 κάποια κοινωνικά φαινόμενα έδειχναν ότι η κλασική μαρξιστική σκέψη ήταν παρωχημένη, κι ότι χρειάζονταν κάποια πρόσθετα θεωρητικά εργαλεία - που δυστυχώς δεν βρέθηκαν - σήμερα επιστρέφουμε με φρενήρη καλπασμό στο 19ο αιώνα. Με τον πιο κυνικό καπιταλισμό που έχουν δει τα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των πατεράδων μας. Με τους κερδοσκόπους των εμπορευμάτων να πανηγυρίζουν ξετσίπωτα, διότι κάποιοι άλλοι πεινάνε. Με τους αποικιακούς πολέμους νέου τύπου. Και με μια νέα μορφή δουλοπάροικων.
Αναφέρομαι στις δεκάδες εκατομμυρίων εργαζομένων του Ανεπτυγμένου Κόσμου, χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που είναι δέσμιοι των νέων τοκογλύφων, των τραπεζών, μέσα από ποικίλης μορφής δανεισμούς. Που δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν στη συνεχή υποβάθμιση των εργασιακών και μισθολογικών συνθηκών τους, γιατί μόλις εισπράττουν το μισθό τους αυτός φεύγει σχεδόν ολόκληρος στην κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων. Σήμερα αυγαταίνουν οι άστεγοι στις ΗΠΑ, επειδή έχασαν τα σπίτια τους και δε μπορούν να νοικιάσουν ούτε ένα δωμάτιο σε φτηνό μοτέλ. Αύριο θα δούμε πολύ χειρότερα πράγματα.
Αλλά και άλλη μια παράμετρο. Την απόλυτη επίγνωση του ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι κι ότι κάθε παραγωγική δραστηριότητα πρέπει να παίρνει υπ' όψιν της τη ζημιά που κάνει στη φύση.
Σήμερα ο πληθυσμός του πλανήτη είναι πολλαπλάσιος αυτού του 19ου αιώνα. Ασφαλώς και χρειάζεται αύξηση της παραγωγής των τροφίμων για να τραφούν τα παραπανίσια στόματα. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της βιομηχανίας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που θεωρούν «έργο του σατανά» την ανθρώπινη παρέμβαση στο dna. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι οι τέτοιου είδους έρευνες πρέπει να διέπονται από αυστηρούς κανόνες δεοντολογίας και από εξαιρετικά μακροχρόνιες μελέτες των επιπτώσεων στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον. Προϋποθέσεις που δεν υφίστανται για τις βιομηχανίες των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος. Και οι οποίες φροντίζουν να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από αυτές οι αγρότες που χρησιμοποιούν τους σπόρους τους.
Είμαι βέβαιος ότι τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι παρά το προοίμιο τρομερών πραγμάτων. Είμαι βέβαιος ότι θα τεθεί επιτακτικά το ερώτημα, που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει ο Κώστας Βάρναλης στον ΑΤΤΑΛΟ τον ΤΡΙΤΟ: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει για πίσω θα γυρίσει ο παλιός;». Κι αν συμφωνώ με τον επίλογο του άρθρου σου δε μπορώ να κρύψω το φόβο μου ότι θα ξαναζήσουμε το 19ο αιώνα. Με ό,τι συνεπάγεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου