Η ΛΙΜΠΙΝΤΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ (και οι πολιτικές της προεκτάσεις)

Κατά την διάρκεια της τελετής της κηδείας του Α. Ευταξία, οι πολιτικοί προχωρούσαν μπροστά από το φέρετρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, όπως πάντοτε σκωπτικός, έγειρε στο αυτί του διπλανού του και ψιθύρισε: «Πρώτη φορά βλέπω τον Καραμανλή μπροστά από τον Ευταξία…»
Κάθε μεγάλος πολιτικός συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ηγεμονεύει… Έτσι είναι… Η δεκαετία του ’50 ήταν μια δεκαετία ανασυγκρότησης και προσπάθειας εξόδου από την φτώχεια και την καταπίεση του πολέμου. Η επαρχία σε αναστάτωση… Οι γυναίκες όμως ήταν ακόμα με τη μαντίλα στο κεφάλι… Οι σεξουαλικές σχέσεις απόλυτα πειθαρχημένες στον ιερό σκοπό του γάμου. Το λεγόμενο και «οθωμανικό δίκαιο» αναγκαστικά, πήγαινε κι ερχόταν! (Από κοντά και τα κακόμοιρα τα κατσικάκια, που στο κάτω της γραφής δε φταίγανε και σε τίποτα…)
Στιβαρός ηγέτης ο Καραμανλής, γνήσιο τέκνο της αθάνατης ελληνικής επαρχίας!.. Κυριάρχησε στην ανατολίτικη αυτή χώρα γοητεύοντας άντρες και γυναίκες με το παράστημά του και τη «δωρικότητα» του χαρακτήρα του.
Μα οι εποχές άλλαξαν. Μετά τη δικτατορία – που συμβόλισε κι αυτή με τη σειρά της τη βουλιμία των νέων καιρών, καλά κρυμμένη όμως πίσω από την αστεία και υποκριτική αυστηρότητα της μάσκας του στρατοκράτη – ήρθε η απελευθέρωση της Μεταπολίτευσης… Ο Καραμανλής μετά βίας μπορούσε να σταθεί, αφού πια εκπροσωπούσε έρωτες και πάθη που είχαν υποχωρήσει, μετά και την αθρόα κάθοδο των χωρικών στην Μεγάλη Πόλη…

Ο Ανδρέας, ο νέος ηγέτης συμβόλισε αυτήν ακριβώς την ανάγκη: Την εκτόνωση της συσσωρευμένης βαρβατίλας όλων αυτών των επαρχιωτόπουλων με τα παχιά μουστάκια και τα ηδονικά χείλη, που πλαισίωσαν ολόθυμα το ΠΑΣΟΚ και βρήκαν απόλυτη ταύτιση στόχων και προοπτικών στο πρόσωπο του Ανδρέα, του «γυναικά» του «μάγκα»… Είχε έρθει η ώρα των μεγάλων εραστών!..
Η δεκαετία του ’80 κατέστειλε την ανατολίτικη λαγνεία των αγορίστικων οπισθίων και η Ελλάδα έλαμψε πια σαν «τη χώρα με τα παλικάρια» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όχι μόνο μπήκαμε στην ΕΟΚ, όχι μόνο τους παίρναμε με τον τσαμπουκά μας τα ΜΟΠ, όχι μόνο τους είχαμε τρελάνει στα βέτο, αλλά ταυτόχρονα τους πηδούσαμε και τις γυναίκες, όταν έρχονταν για διακοπές, το καλοκαίρι, στα ερωτιάρικα νησάκια μας!..

Κι αφού εκτονώσαμε για τα καλά τα άγρια, βαρβάτα ένστικτά μας και ηρεμήσαμε, ήρθε ο Σημίτης!..

Τη δεκαετία του ’90 η λίμπιντο του νεοέλληνα είχε κουλάρει… Ήταν η ώρα να στρωθούμε πια στη δουλειά. Να εισέλθουμε στην καρδιά της Ε.Ε. Να γίνουν έργα. Να γίνουμε ευρωπαίοι, σύγχρονοι άνθρωποι επιτέλους…
Ποιος άλλος από τον συγκρατημένο κ. Σημίτη θα ήταν ο καταλληλότερος για να εκφράσει σε ηγετικό επίπεδο αυτή την θεαματική «στροφή» του νεοέλληνα, από την βαρβατίλα στην «αριστοκρατική» εγκράτεια;
(Οι γυναίκες των ευρωπαίων, εμφανέστατα δυσαρεστημένες από αυτή την εξέλιξη όδευσαν ανατολικότερα… Οι Τούρκοι αδερφοί μας θα καθυστερούσαν πολύ να καταλήξουν στο δικό μας «ξενερωτέ» επίπεδο…)
Πολλά έργα έγιναν… Τόσα, όσα δεν είχαν γίνει σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του Ελληνικού κράτους. Η θεωρίες (περί οργόνης) του Βίλχελμ Ράιχ ανατράπηκαν πανηγυρικά σε τούτη δω τη χώρα. Και ο «καλβίνος» Σημίτης θα μπορεί να επαίρεται μέχρι το τέλος της ζωής του: Ήταν αυτός που παρέσυρε τον νεοέλληνα από το να κοιτάζει ολημερίς κι οληνυχτίς τ’ αρχίδια του και απέσπασε το ενδιαφέρον του σε πιο… δημιουργικά πράγματα…
Μα κι αυτή την περίοδο την καταναλώσαμε γρήγορα – γρήγορα… Ο νέος ηγέτης του 2000 είναι κομμένος και ραμμένος στα νέα – κάπως εξεζητημένα – σεξουαλικά ενδιαφέροντα του σύγχρονου νεοέλληνα…

Κωστάκης Καραμανλής ο β΄… Το πρότυπο του μισοναρκωμένου, υπέρβαρου μπούλη…
Τι τα θες τι τα γυρεύεις… Στρέφει πίσω ο νεοέλληνας και κοιτάζει το παρελθόν με νοσταλγία… Πάνε εκείνες οι εποχές!.. Αχ… Ο Ανδρέας!.. «Τότε που ζούσαμε»!..
Τώρα; Μας κυνηγάνε οι κάρτες από πίσω. Οι γυναίκες έχουν αγριέψει και δεν μπορείς να τις κάνεις καλά… Η πατσοκοιλιά δε λέει να πέσει… Ούτε το Viagra μπορεί να μας σώσει!.. Ίσως να φταίει κι εκείνος ο αναθεματισμένος ο «Κινέζος», που μας παρέσυρε σε παρατεταμένη αποχή, προς χάριν της προόδου… Τώρα… Οι αλλοδαποί πηδάνε τις γυναικούλες μας και τις κορούλες μας! Εκεί καταντήσαμε!.. Κι εμείς γλειφόμαστε με καμιά ρωσιδούλα, αλλά φαίνεται το πράγμα: Οδεύουμε προς τον αναπόδραστο ευνουχισμό!.. (Λίγοι αντιστέκονται στα χαρακώματα, αλλά κι αυτοί στην πρώτη αναποδιά πηδάνε από τα μπαλκόνια…)
Ο Ευνούχος Έλληνας… Κουράγιο όμως αδέρφια. Θα περάσει κι αυτή η εποχή. Νέα θα έλθει, με τον αντίστοιχο ηγέτη της, να εκφράσει καινούριους πόθους, καινούριους έρωτες, καινούρια – έστω – βίτσια!..

(Όσο για τον Γιώργο – τον ΓΑΠ ντε – αυτός θα πρέπει μάλλον να μπει σε κάποιο ψυγείο, τώρα που είναι ακόμα ζωντανός, να καταψυχθεί και να ξαναβγεί μετά από τέσσερις – πέντε δεκαετίες… Τότε που κατά τα φαινόμενα οι ελληναράδες της εποχής εκείνης θα κάνουν έρωτα ευχάριστα, με τη γυναικούλα τους και το πρωί θα πηγαίνουν στη δουλειά με το ποδήλατο…)
Κ.Λ.