Περί Σημίτη και πρωτοπόρων

Πράγματι εύστοχο το σχόλιό σου Κώστα. Αν κάτι πρέπει να προσάψει κανείς στον Κώστα Σημίτη, είναι ότι εξ αιτίας των οραμάτων του ξεχνούσε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν με €500 και €600 το μήνα. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί του γύρισαν την πλάτη - κι όπως φαίνεται αυτό θα έχει διάρκεια - υπήρξε καθοριστικό.
Όμως και πάλι ίσχυσε το ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε απελπιστικά μόνος στο πολιτικό σκηνικό. Όχι γιατί δεν υπήρξε ένα κομάτι της κοινωνίας που πίστεψε και στήριξε τις επιλογές του. Αλλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόμαστε κι εμείς, απέχουν επιδεικτικά από την πολιτική δράση. Και μπορεί να έχουμε σοβαρούς λόγους. Όμως όπως κι αν έχει το πράγμα, πληρώνουμε το τίμημα της απουσίας μας.
Το ότι σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι με οράματα δεν είναι ίδιο του ΠΑΣΟΚ. Και πάλι σε αυτό υπάρχει ένας Γιώργος Παπανδρέου, που παρά τα άπειρα λάθη του, και οράματα έχει και στόχους έχει. Είναι όμως και αυτός μόνος. Όλοι οι άλλοι ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα. Πώς θα επανακάμψουν στην εξουσία, για να ξαναρχίσουν τις ρεμούλες που τους έκαναν όμοιους κι απαράλαχτους με τους Δεξιούς. Και που μας είχαν φέρει στη δυσάρεστη θέση να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποια τα γουρούνια, όπως το άλογο της Φάρμας των Ζώων, του πάντα επίκαιρου Όργουελ.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακροβατεί μεταξύ ενός σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού προγράμματος - αλλά δεν είναι σοσιαλδημοκράτες τα παιδιά, άπαπα, και μ όνο στο άκουσμα της λέξης σοσιαλδημοκρατία παθαίνουν κρίσεις επιληψίας - και της απολογίας του κρατικού καπιταλισμού.
Για το ΚΚΕ ούτε λόγος να γίνεται, έχει να παραγάγει πολιτική σκέψη από το 1935.
Όσο για το συντηρητικό χώρο, αυτός παράγει πολιτική : της ιδεολογίας ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. της απολογίας των εποχών του τραμπουκισμού και των ξερονησιών.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η παρουσία όσων κατανοήσαμε το τί σήμαινε η διακυβέρνηση Σημίτη στα πολιτικά τεκταινόμενα, στο μέτρο των δυνάμεών μας γιατί «είναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες» είναι απαραίτητη.

Γιάννης Χρ.