Του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά... (Ή, η κληρονομιά της παιδεραστείας)

Περί παιδεραστείας ο λόγος και περί τον εφιαλτικό μύθο που την περιβάλλει:

Πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια - μικρός ήμουνα - διάβασα στην εφημερίδα ένα περιστατικό που από τότε μου χαράχτηκε στη μνήμη και δε λέει να φύγει: Η αστυνομία είχε ανακαλύψει - λέει - στο βρόμικο πατάρι κάποιου δωματίου, σε ξενοδοχείο του κέντρου των Αθηνών, το κακοποιημένο πτώμα ενός νηπίου 3 - 4 χρονών. Η τότε κοινή γνώμη είχε φυσικά αναστατωθεί. Τελικά κατάφεραν να συλλάβουν έναν 23χρονο, που είχε κακοποιήσει το νήπιο.
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι ο διάλογος κάποιου δημοσιογράφου με τον νεαρό:
"Καλά, μια χαρά άνθρωπος, τι βρήκες σε ένα νήπιο; Τόσες γυναίκες έξω. Πώς μπόρεσες να το κάνεις;"
Απάντηση του νεαρού:
"Αν δεν το έχεις κάνει, δεν μπορείς να καταλάβεις την ευχαρίστηση"...

Ανθρωπόμορφα κτήνη τους αποκαλούν τους παιδεραστές. Και δεν έχουν κι άδικο, εδώ που τα λέμε. Η κοινωνία πρέπει να προφυλαχτεί. Να προστατέψει τη συνοχή της και φυσικά τα πιο ευαίσθητα μέλη της, τα παιδιά.
Όμως εδώ πρέπει να παρέμβει κι η ψυχιατρική. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρωστοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.

Πόσοι όμως είναι οι παιδεραστές;
Κατά τη γνώμη μου είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ιδιαίτερα σε κοινωνίες όπως τη δική μας. Κοινωνίες βαθύτατα συντηρητικές, πατριαρχικές...
Ο "Πατέρας Αφέντης"!.. Ο Αβραάμ, ο Παύλος κι ο Μωάμεθ αγκαλιά...
Η ομοφυλοφιλία είναι το λιγότερο που μας κληρονομούν...
Αιμομιξία, παιδοφιλία, βιασμός και κακοποίηση είναι οι ακραίες μορφές αυτής της δυναστείας στην οποία εδώ και χιλιάδες χρόνια βυθίζονται οι κοινωνίες μας.
Είναι τα απόβλητα μιας κοινωνικής δομής που επιβλήθηκε ενάντια στην αληθινή φύση του ανθρώπου.

Σήμερα το ζήτημα παίρνει άλλες διαστάσεις και απειλεί και την πολυπόθητη ελευθερία στον κυβερνοχώρο, όπου - δυστυχώς - ανθεί η παιδοφιλία...

Γίνεται συχνά η δικαιολογία για την επιβολή περιορισμών, που φυσικά μόνο στην εξάλειψη του φαινομένου της "παιδοφιλίας" δεν αποσκοπούν...

Κάποτε η γυναίκα θα προβάλει στο προσκήνιο δυναμικά και τότε τα φαινόμενα αυτά θα υποχωρήσουν.
Μέχρι τότε, ας προσπαθούμε να γιατρεύουμε τις πληγές που το οικογενειακό μας - πατριαρχικό - σύστημα αναπόφευκτα ανοίγει...

Κ.Λ.