Με ομόφωνο ψήφισμα του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας στις 8 Σεπτεμβρίου, μια ημέρα πριν διαλυθεί λόγω των βουλευτικών εκλογών, αποκαταστάθηκαν όσοι Γερμανοί στρατιώτες είχαν καταδικαστεί από τα έκτακτα Στρατοδικεία, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για εσχάτη προδοσία.
30.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ καταδικάστηκαν σε θάνατο στη διάρκεια του του πολέμου, για λιποταξία, παροχή βοήθειας σε Εβραίους, ή για ανθρώπινη συμπεριφορά έναντι των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Οι περισσότεροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στα στρατόπεδα. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες, αντιμετωπίζονταν για χρόνια ως παρίες από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Την ίδια εποχή, οι άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει πιστά τους Ναζί είχαν ανακτήσει τις παλιές τους θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση. Χρειάστηκε να περάσουν 64 χρόνια για να αποκατασταθούν οι άνθρωποι αυτοί, που είπαν το μεγάλο ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι υπογράφουν με τα χέρια τους τη θανατική τους καταδίκη. Κι όχι μόνο αυτό.
Όταν το 1990, στον απόηχο της επανένωσης της Γερμανίας, ο επιζήσας των στρατοπέδων εξόντωσης, λιποτάκτης της Βέρμαχτ Λούντβιγκ Μπάουμαν, ίδρυσε την Ομοσπονδία Θυμάτων των ναζιστικών Στρατοδικείων, απαιτώντας την αποκατάσταση όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την απόλυτη απροθυμία των πολιτικών να συζητήσουν το θέμα. Κατανοητό. Το μεγάλο ΟΧΙ αυτών των 30.000 ανθρώπων, θύμιζε σε εκατομμύρια άλλους το δικό τους μεγάλο ΝΑΙ.
Χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού αυτών των ελάχιστων θαραλέων παπούδων για να βρεθεί ένας βουλευτής, ο νεαρός Γιαν Κόρτε εκλεγμένος με τα ψηφοδέλτια του Αριστερού Κόμματος, που θα έφερνε το θέμα στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Κι αυτός χρειάστηκε τρία χρόνια προσπάθειας για να πετύχει το στόχο του.
Οι 30.000 «προδότες»δεν είναι πια «προδότες». Μένει να φτιαχτεί στη μνήμη τους κι ένα μνημείο. Χωρίς στρατιωτικά ταρατατζούν και άλλες αηδίες.
Γιάννης Χρ.
30.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ καταδικάστηκαν σε θάνατο στη διάρκεια του του πολέμου, για λιποταξία, παροχή βοήθειας σε Εβραίους, ή για ανθρώπινη συμπεριφορά έναντι των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Οι περισσότεροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στα στρατόπεδα. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες, αντιμετωπίζονταν για χρόνια ως παρίες από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Την ίδια εποχή, οι άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει πιστά τους Ναζί είχαν ανακτήσει τις παλιές τους θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση. Χρειάστηκε να περάσουν 64 χρόνια για να αποκατασταθούν οι άνθρωποι αυτοί, που είπαν το μεγάλο ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι υπογράφουν με τα χέρια τους τη θανατική τους καταδίκη. Κι όχι μόνο αυτό.
Όταν το 1990, στον απόηχο της επανένωσης της Γερμανίας, ο επιζήσας των στρατοπέδων εξόντωσης, λιποτάκτης της Βέρμαχτ Λούντβιγκ Μπάουμαν, ίδρυσε την Ομοσπονδία Θυμάτων των ναζιστικών Στρατοδικείων, απαιτώντας την αποκατάσταση όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο, βρέθηκε αντιμέτωπος με την απόλυτη απροθυμία των πολιτικών να συζητήσουν το θέμα. Κατανοητό. Το μεγάλο ΟΧΙ αυτών των 30.000 ανθρώπων, θύμιζε σε εκατομμύρια άλλους το δικό τους μεγάλο ΝΑΙ.
Χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια δουλειάς μυρμηγκιού αυτών των ελάχιστων θαραλέων παπούδων για να βρεθεί ένας βουλευτής, ο νεαρός Γιαν Κόρτε εκλεγμένος με τα ψηφοδέλτια του Αριστερού Κόμματος, που θα έφερνε το θέμα στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Κι αυτός χρειάστηκε τρία χρόνια προσπάθειας για να πετύχει το στόχο του.
Οι 30.000 «προδότες»δεν είναι πια «προδότες». Μένει να φτιαχτεί στη μνήμη τους κι ένα μνημείο. Χωρίς στρατιωτικά ταρατατζούν και άλλες αηδίες.
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου