
Νομίζατε ότι θα σας αφήσω έτσι παλιοτιτίκες;
37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)
4 σχόλια:
Ναι ρε! Τιτίκες είμαστε και το απολαμβάνουμε. Εσύ γιατί χαλιέσαι που το απολαμβάνουμε;
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Θεσπέσια η ύπαρξη. Για άλλη μια φορά η μαυρόασπρη φωτογραφία αναδεικνύει αισθητικές πτυχές άγνωστες στην έγχρωμη απεικόνιση. Κι επειδή ως γνωστόν η έγχρωμη τηλεόραση καθιστά (κατά Αφροδίοτη Μάνου) τη ζωή ασπρόμαυρη, κατατείνω στο συμπέρασμα ότι οι έχοντες έγχρωμη ζωή, προτιμούν τη μαυρόασπρη φωτογραφία
Γεια σου ρε Γιαννάρα μερακλή. Το Τιτίκες δεν αφορά φυσικά εσένα!
Γιάννη μάλλον θα πρέπει να επισκεφτείς σύντομα τον οφθαλμίατρό σου...
Χρυσόασπρη είναι η φωτο όχι μαυρόασπρη...
(εκτός κι αν η γκόμενα που απεικονίζεται σου... πέταξε τα μάτια όξω!..)
Κ.Λ.
Γιατί ρε μουνόδουλε; Στο πηγάδι κατούρησα; ΤΙΤΙΚΑ είμαι και το χαίρομαι
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου