Γενικευμένη αμηχανία επικρατεί από χτες στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, σε σχέση με τις αλλαγές που ανακοίνωσε ο Γ. Παπανδρέου στην διακαναλική του συνέντευξη.
Νέα υπουργεία – καινούριος, αξιοκρατικός τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των στελεχών του δημόσιου τομέα – ασυμβίβαστο των κομματικών και των κρατικών θέσεων – οικονομολόγοι διεθνούς κύρους στο υπουργείο οικονομικών.
Αμηχανία από τους πολιτικούς της ΝΔ που έσπευσαν να «λοιδορήσουν» τις εξαγγελίες αυτές, λέγοντας «μπα; Θα μας κουβαλήσει και ξένους; Θα παραδώσουμε την οικονομία μας σε ξένους οικονομολόγους; Γιατί; Δεν έχουμε Έλληνες;» Ή «Καααλά! Μας λέει τώρα ότι δεν θα δημιουργήσει κομματικό κράτος! Σε ποιόν τα πουλάει αυτά;»
Αμηχανία ακόμα και σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ – παρακολούθησα τις «μουδιασμένες» απαντήσεις των Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Στην Ελλάδα του 2009 μας εντυπωσιάζουν – και μάλλον μας φοβίζουν – τα αυτονόητα.
Αν δεν κάνω λάθος, πολλοί ξένοι ηγέτες διαθέτουν αλλοεθνείς οικονομικούς ή άλλους συμβούλους. Κάπου διάβασα ότι ο Τζ. Στίγκλιτς είναι σύμβουλος και του Σαρκοζί.
Στην Ευρώπη είναι από δεκαετίες τώρα αυτονόητο ότι οι δημόσιοι κρατικοί λειτουργοί δεν είναι σώνει και καλά οι κομματάρχες που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές.
Στην Ελλάδα – όπως και σε κάθε μικρό τόπο – οι αλλαγές φοβίζουν. Χαλάνε τη βολή μας. Διαλύουν τις ισορροπίες των συμφερόντων, μικρών και μεγάλων. Μας βάζουν να σκεφτούμε περισσότερο και – καμιά φορά – να δουλέψουμε και λίγο περισσότερο. Όμως σήμερα, μετά από πεντέμισι αδιέξοδα χρόνια, οι αλλαγές, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες: Είναι ζήτημα επιβίωσης!..
Ο ελληνικός λαός το γνωρίζει αυτό. Το βλέπει.
Μπορεί να προσπάθησε μέχρι τώρα να αποφύγει τις αλλαγές, αλλά τώρα πια δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να τις δεχτεί.
Κι αυτές κι άλλες πολλές.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να πάρει και πάλι μπροστά η μηχανή.
Είναι σίγουρο, η πλειοψηφία αυτού του λαού δεν βλέπει με θετικό μάτι ούτε τον Παπανδρέου, ούτε τις αλλαγές του.
Πολύ θα ήθελαν όλοι ένα «ντερμπεντέρη» πρωθυπουργό.
Αλλά οι καιροί δεν είναι μενετοί.
Κι όπως ο Σημίτης το 1996 έπιασε «στον ύπνο» το εκλογικό σώμα και μπόρεσε να σταλάξει λίγη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση της χώρας για οκτώ χρόνια, φαίνεται ότι και τώρα, ο Γιώργος, έχει αυτή την ευκαιρία.
Μπορεί να μην είναι καλός στα λόγια, ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι πολύ καλύτερος επί της ουσίας:
Στην πράξη!..
Νέα υπουργεία – καινούριος, αξιοκρατικός τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των στελεχών του δημόσιου τομέα – ασυμβίβαστο των κομματικών και των κρατικών θέσεων – οικονομολόγοι διεθνούς κύρους στο υπουργείο οικονομικών.
Αμηχανία από τους πολιτικούς της ΝΔ που έσπευσαν να «λοιδορήσουν» τις εξαγγελίες αυτές, λέγοντας «μπα; Θα μας κουβαλήσει και ξένους; Θα παραδώσουμε την οικονομία μας σε ξένους οικονομολόγους; Γιατί; Δεν έχουμε Έλληνες;» Ή «Καααλά! Μας λέει τώρα ότι δεν θα δημιουργήσει κομματικό κράτος! Σε ποιόν τα πουλάει αυτά;»
Αμηχανία ακόμα και σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ – παρακολούθησα τις «μουδιασμένες» απαντήσεις των Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου σε σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Στην Ελλάδα του 2009 μας εντυπωσιάζουν – και μάλλον μας φοβίζουν – τα αυτονόητα.
Αν δεν κάνω λάθος, πολλοί ξένοι ηγέτες διαθέτουν αλλοεθνείς οικονομικούς ή άλλους συμβούλους. Κάπου διάβασα ότι ο Τζ. Στίγκλιτς είναι σύμβουλος και του Σαρκοζί.
Στην Ευρώπη είναι από δεκαετίες τώρα αυτονόητο ότι οι δημόσιοι κρατικοί λειτουργοί δεν είναι σώνει και καλά οι κομματάρχες που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές.
Στην Ελλάδα – όπως και σε κάθε μικρό τόπο – οι αλλαγές φοβίζουν. Χαλάνε τη βολή μας. Διαλύουν τις ισορροπίες των συμφερόντων, μικρών και μεγάλων. Μας βάζουν να σκεφτούμε περισσότερο και – καμιά φορά – να δουλέψουμε και λίγο περισσότερο. Όμως σήμερα, μετά από πεντέμισι αδιέξοδα χρόνια, οι αλλαγές, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες: Είναι ζήτημα επιβίωσης!..
Ο ελληνικός λαός το γνωρίζει αυτό. Το βλέπει.
Μπορεί να προσπάθησε μέχρι τώρα να αποφύγει τις αλλαγές, αλλά τώρα πια δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να τις δεχτεί.
Κι αυτές κι άλλες πολλές.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να πάρει και πάλι μπροστά η μηχανή.
Είναι σίγουρο, η πλειοψηφία αυτού του λαού δεν βλέπει με θετικό μάτι ούτε τον Παπανδρέου, ούτε τις αλλαγές του.
Πολύ θα ήθελαν όλοι ένα «ντερμπεντέρη» πρωθυπουργό.
Αλλά οι καιροί δεν είναι μενετοί.
Κι όπως ο Σημίτης το 1996 έπιασε «στον ύπνο» το εκλογικό σώμα και μπόρεσε να σταλάξει λίγη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση της χώρας για οκτώ χρόνια, φαίνεται ότι και τώρα, ο Γιώργος, έχει αυτή την ευκαιρία.
Μπορεί να μην είναι καλός στα λόγια, ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι πολύ καλύτερος επί της ουσίας:
Στην πράξη!..
(Πάμε;...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
2 σχόλια:
Και το 30% να γίνουν πράξη, όφελος θα είναι για τηηυν Χώρα και ειδικά όταν από την πολιτική Καραμανλή δεν περιμένουμε τίποτε.
Θα προσυπέγραφα το σχόλιο του ΚΟΥΠΑΚΙΑ αν δεν ήμουν πεισμένος πως, προϋπόθεση για να γίνει το 30% είναι να απαιτούμε όλοι - και να βοηθάμε συμπεριφερόμενοι ως πολίτες και όχι ως υπήκοοι κομματαρχών - την υλοποίηση του 100%.
το αν θα γίνουν κάποια πράγματα δεν εξαρτάται μόνο από το Γιώργο Παπανδρέου. Χρειάζεται στήριξη, κριτική πρωτοβουλίες. Αλλιώς, μόλις το εκλογικό σώμα ξυπνήσει, θα ξαναφέρει κάποιον «ντερμπεντέρη» που δε θα γκρεμίσει μόνο όσα χτίστηκαν , αλλά θα μας πάει και κάτι δεκαετίες πίσω. Όπως ο Καραμανλής
Γιάννης Χρ.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου