Επειδή ως φαίνεται ο Γιώργος Σ. έχει μεν μελετήσει τον Πόππερ, αλλά από ίντερνετ είναι σχετικά πρόχειρος, θα μου επιτρέψει να μεταφέρω εδώ τον σύνδεσμο για την ανάγνωση του πονήματός του, που είναι
...γιατί πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα αποτύπωση των απόψεων του Καρλ Πόππερ και φυσικά θα πρέπει να της δώσουμε την προσοχή που της αξίζει, όπως και τα σχόλια που τη συνοδεύουν.
Λίγα λόγια τώρα για την ομολογουμένως εντυπωσιακή «στροφή» του προς τη μελέτη της «συμβατικής» θεώρησης της σοσιαλδημοκρατίας:
Πρόκειται για καθαρά επιστημονική θέση.
Λίγα λόγια τώρα για την ομολογουμένως εντυπωσιακή «στροφή» του προς τη μελέτη της «συμβατικής» θεώρησης της σοσιαλδημοκρατίας:
Πρόκειται για καθαρά επιστημονική θέση.
Η άρνηση της απολυτότητας και το ξεπέρασμα της νομοτελειακής - μοιραίας – εξέλιξης που κάθε φορά κάποιος ανασυνθέτει διεκδικώντας το ρόλο του προφήτη ή του καθοδηγητή των μαζών.
Επομένως βαδίζουμε στο δρόμο που σιγά –σιγά ανακαλύπτουμε…
Είναι κι ένα ερέθισμα για να μελετήσουμε τον Πόππερ
(Πόππερ δεν έχω διαβάσει, αλλά έχω διαβάσει κάποια κείμενα για την "ανοιχτή κοινωνία")...
Με το ίδιο ενδιαφέρον θέλω να πληροφορηθώ την αντίδραση κάποιων από τους ένθερμους αναγνώστες του resistencias, για το άρθρο αυτό…
Με το ίδιο ενδιαφέρον θέλω να πληροφορηθώ την αντίδραση κάποιων από τους ένθερμους αναγνώστες του resistencias, για το άρθρο αυτό…
(Στη φωτο είναι ο Καρλ Πόππερ... όχι ο Γιώργος, μη γίνει κάνα λάθος...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
2 σχόλια:
Κώστα αφού το άρχισες τελείωσέ το. Δύο φορές πάτησα εκτύπωση και τυπωθηκαν δύο σελίδες η μία από δύο και η δεύτερη από δύο κενή.
Γ.Κ.
Το νέο τεύχος του Resistencias δεν έχει εκδοθεί, οπότε δε μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς βλέπουν οι αναγνώστες το άρθρο.
Μέσα στο περιοδικό, στην αρχή διατυπώθηκαν επιφυλάξεις για το κατά πόσον αξίζει να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο (θέμα απόρριψης δεν τέθηκε, καθότι, μετά από διάφορες περιπέτειες, έχουμε κατακτήσει ένα επίπεδο ανεκτικότητας απέναντι σε διαφορετικές προσεγγίσεις).
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας φίλος Γερμανός, που είχε ζήσει το κίνημα της δεκαετίας του’60 και είχε συζητήσει τη σκέψη του Πόππερ μέσα στη μαοϊκή οργάνωσή του, είπε ότι ο Πόππερ είναι ένας απολογητής του αστικού κράτους και τίποτα περισσότερο, οπότε δεν αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του.
Η αίσθηση που αποκόμισα εγώ είναι ότι ο Πόππερ της «ανοιχτής κοινωνίας» (έτος 1945) είναι «ανοιχτός με τα όλα του» και μάλιστα γράφει πως είναι σεβαστό να πιστεύουν κάποιοι στην κομμουνιστική ουτοπία, αρκεί να έχουν να προτείνουν, μέσα στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας, απτές και πρακτικές λύσεις κοινωνικής μηχανικής στα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο. Μετά από 20 με 25 χρόνια, όταν αναζωπυρώθηκε ο μαρξισμός και «ανάψανε τα αίματα» στη Δυτική Ευρώπη, ο Πόππερ φάνηκε να δυσφορεί με την κοινωνική αναταραχή, έτεινε να απορρίψει την έννοια της κοινωνικής τάξης και στήριξε με περισσότερη ένταση τις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, χωρίς όμως να εκφυλιστεί σε υστερικό επικριτή των ριζοσπαστικών κινημάτων της εποχής.
Για τον Πόππερ της δεκαετίας του’60, υπάρχει από τις εκδόσεις «Ηριδανός» ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», όπου παρουσιάζονται σε αντιπαραβολή οι θέσεις των Μαρκούζε και Πόππερ.
Πάντως έχω την όχι ευχάριστη αίσθηση ότι πολλοί αναγνώστες του Resistencias αποφεύγουν τα άρθρα «σεντόνια» με θεωρητικό περιεχόμενο και διαβάζουν κυρίως μικρά αρθράκια πιο «κινηματικού» χαρακτήρα. Τέλος πάντων, δικαίωμά τους, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου