ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ

37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

(ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ... ΣΤΟ INTERNA-CORPORIS)

Από την κρίση του ΠΑΣΟΚ (ή το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως διατείνεται ο φιλελεύθερος τζουτζές), πάμε τώρα σε μια άλλη κρίση, παγκόσμιων διαστάσεων, που είναι η διατροφική κρίση. Στο www.interna-corporis.blogspot.com ανέβασα μόλις πιο πριν ένα άρθρο μου για αυτό το θέμα, που το έγραψα για το επόμενο Resistencias και που θα πάρει κάποιον καιρό για να βγει, εγώ όμως βιάζομαι να σας το κοινοποιήσω. Είναι κρίμα που πέφτει κολλητά με το ενδιαφέρον κείμενο για το ΠΑΣΟΚ, όμως υπάρχουν περιθώρια για συζήτηση και επί των δυο κειμένων.

Γιώργος

3 σχόλια:

leon είπε...: Εξαιρετικό το άρθρο σου Γιώργο. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο τόσο ως προς τις διαπιστώσεις, όσο και ως προς τα συμπεράσματα.
Προς επίρρωσιν της επιχειρηματολογίας σου να μου επιτρέψεις να τονίσω ότι πλέον δεν υπάρχει χώρα αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων, με την έννοια ότι ακόμα και οι κυρίως γεωργικές χώρες παράγουν τρόφιμα που πωλούνται σε αγορές που βρίσκονται πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ενώ ταυτόχρονα εισάγουν άλλα τρόφιμα απαραίτητα για τη διατροφή του πληθυσμού τους. Ο παραλογισμός αυτός έχει ως συνέπεια - νομίζω ότι υποτίμησες τη σημασία αυτού του παράγοντα στο άρθρο σου - το κόστος παραγωγής των τροφίμων να επιβαρύνεται παράλογα από τα μεταφορικά έξοδα, που υπόκεινται σε κάθε λογής κερδοσκοπίες, τόσο στην τιμή των καυσίμων όσο και στις τιμές των ναύλων.
Πιστεύω ότι πρέπει να προσδιοριστεί σε κάθε περιοχή - καθώς μερικές χώρες είναι υπερβολικά εκτεταμένες - η ποσότητα και ποιότητα των τροφίμων που χρειάζεται για την ορθή διατροφή του πληθυσμού της και αυτή να παράγεται τοπικά (συμφωνώ με τις λύσεις που προτείνεις). Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει πολιτική πίεση για την άμεση δημιουργία - στο πλαίσιο του FAO ενδεχομένως - ενός παρατηρητηρίου διατροφικής κατάστασης των κοινωνιών και να συγκροτηθεί άμεσα ταμείο, μέσω του οποίου θα επιδοτείται η μεταφορά τροφίμων προς τις περιοχές εκείνες που αδυνατούν επί του παρόντος να θρέψουν ορθά τους πληθυσμούς τους.
Εδώ βέβαια ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, εξαιρετικά ακανθώδες. Τι γίνεται με τις χώρες στις οποίες διεφθαρμένα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα υποχρεώνουν το ντόπιο πληθυσμό σε λιμό;
Με βάση το πανταχόθεν κακοποιούμενο Διεθνές Δίκαιο η Διεθνής Κοινότητα νομιμοποιείται να επιβάλει κυρώσεις με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όμως η εμπειρία του Ιράκ απέδειξε ότι οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν με σκοπό την εξασθένηση του Σαντάμ Χουσεΐν τελικά στράφηκαν εναντίον αυτών που έπρεπε να προστατέψουν. Επιπλέον για την επιβολή κυρώσεων σε μια χώρα προϋπόθεση είναι να υπάρξει συμφωνία των Κρατών με δικαίωμα βέτο, που, ως γνωστόν, μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν ως γνώμονα στην άσκηση της εξωτερικής τους πολιτικής.
Με βάση το, μη αναγνωρισμένο θεσμικά, Δικαίωμα στην Ανθρωπιστική Επέμβαση, το οποίο επικαλούνται εδώ και 15 χρόνια διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αλλά και Δυτικές Κυβερνήσεις, τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Στο όνομα της ανθρωπιστικής επέμβασης, είδαμε στη διάρκεια αυτής της δεκαπενταετίας σειρά επεμβάσεων που δικαίως χαρακτηρίστηκαν από την Αριστερά νεοαποικιακές εισβολές. Πέραν του νομικού κενού - ποιος έχει δικαίωμα να αποφασίσει μια ανθρωπιστική επέμβαση - υπαρκτό είναι και το ζήτημα της ηθικής νομιμοποίησης αυτών που θα πάρουν την όποια τέτοια απόφαση, καθώς δεδομένο είναι ότι σε ζητήματα Δημοκρατίας ουδείς αναμάρτητος.
Με αυτά τα δεδομένα πιστεύω ότι τα όσα γράφεις και επικροτώ, μπορούν να έχουν το χαρακτήρα της πολιτικής κατεύθυνσης, είναι όμως ανέφικτα σε παγκόσμια κλίμακα και η όποια εφαρμογή τους σε κρατική ή περιφερειακή κλίμακα εξαρτάται από τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων. Και εκεί υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν τόσο για την Αριστερά όσο και για τη Σοσιαλδημοκρατία.

Γιάννης Χρ.; 31 Αυγούστου 2008 στις 5:27 μ.μ.
leon είπε...: Εξαιρετικό το άρθρο σου Γιώργο. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο τόσο ως προς τις διαπιστώσεις, όσο και ως προς τα συμπεράσματα.
Προς επίρρωσιν της επιχειρηματολογίας σου να μου επιτρέψεις να τονίσω ότι πλέον δεν υπάρχει χώρα αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων, με την έννοια ότι ακόμα και οι κυρίως γεωργικές χώρες παράγουν τρόφιμα που πωλούνται σε αγορές που βρίσκονται πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ενώ ταυτόχρονα εισάγουν άλλα τρόφιμα απαραίτητα για τη διατροφή του πληθυσμού τους. Ο παραλογισμός αυτός έχει ως συνέπεια - νομίζω ότι υποτίμησες τη σημασία αυτού του παράγοντα στο άρθρο σου - το κόστος παραγωγής των τροφίμων να επιβαρύνεται παράλογα από τα μεταφορικά έξοδα, που υπόκεινται σε κάθε λογής κερδοσκοπίες, τόσο στην τιμή των καυσίμων όσο και στις τιμές των ναύλων.
Πιστεύω ότι πρέπει να προσδιοριστεί σε κάθε περιοχή - καθώς μερικές χώρες είναι υπερβολικά εκτεταμένες - η ποσότητα και ποιότητα των τροφίμων που χρειάζεται για την ορθή διατροφή του πληθυσμού της και αυτή να παράγεται τοπικά (συμφωνώ με τις λύσεις που προτείνεις). Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει πολιτική πίεση για την άμεση δημιουργία - στο πλαίσιο του FAO ενδεχομένως - ενός παρατηρητηρίου διατροφικής κατάστασης των κοινωνιών και να συγκροτηθεί άμεσα ταμείο, μέσω του οποίου θα επιδοτείται η μεταφορά τροφίμων προς τις περιοχές εκείνες που αδυνατούν επί του παρόντος να θρέψουν ορθά τους πληθυσμούς τους.
Εδώ βέβαια ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, εξαιρετικά ακανθώδες. Τι γίνεται με τις χώρες στις οποίες διεφθαρμένα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα υποχρεώνουν το ντόπιο πληθυσμό σε λιμό;
Με βάση το πανταχόθεν κακοποιούμενο Διεθνές Δίκαιο η Διεθνής Κοινότητα νομιμοποιείται να επιβάλει κυρώσεις με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όμως η εμπειρία του Ιράκ απέδειξε ότι οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν με σκοπό την εξασθένηση του Σαντάμ Χουσεΐν τελικά στράφηκαν εναντίον αυτών που έπρεπε να προστατέψουν. Επιπλέον για την επιβολή κυρώσεων σε μια χώρα προϋπόθεση είναι να υπάρξει συμφωνία των Κρατών με δικαίωμα βέτο, που, ως γνωστόν, μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν ως γνώμονα στην άσκηση της εξωτερικής τους πολιτικής.
Με βάση το, μη αναγνωρισμένο θεσμικά, Δικαίωμα στην Ανθρωπιστική Επέμβαση, το οποίο επικαλούνται εδώ και 15 χρόνια διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αλλά και Δυτικές Κυβερνήσεις, τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Στο όνομα της ανθρωπιστικής επέμβασης, είδαμε στη διάρκεια αυτής της δεκαπενταετίας σειρά επεμβάσεων που δικαίως χαρακτηρίστηκαν από την Αριστερά νεοαποικιακές εισβολές. Πέραν του νομικού κενού - ποιος έχει δικαίωμα να αποφασίσει μια ανθρωπιστική επέμβαση - υπαρκτό είναι και το ζήτημα της ηθικής νομιμοποίησης αυτών που θα πάρουν την όποια τέτοια απόφαση, καθώς δεδομένο είναι ότι σε ζητήματα Δημοκρατίας ουδείς αναμάρτητος.
Με αυτά τα δεδομένα πιστεύω ότι τα όσα γράφεις και επικροτώ, μπορούν να έχουν το χαρακτήρα της πολιτικής κατεύθυνσης, είναι όμως ανφικτα σε παγκόσμια κλίμακα και η όποια εφαρμογή τους σε κρατική ή περιφερειακή κλίμακα εξαρτάται από τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων. Και εκεί υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν τόσο για την Αριστερά όσο και για τη Σοσιαλδημοκρατία.

Γιάννης Χρ.; 31 Αυγούστου 2008 στις 5:28 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου, θα πρόσθετα κι έναν άλλο προβληματισμό:
Αφορά τον υπαρπληθυσμό της γης.
Μήπως τελικά είμαστε πάρα πολλοί, πια;
Μήπως οι παραγκουπόλεις και τα μιλιούνια των πεινασμένων έχουν κι άλλη αιτία, πέραν των όσων αναφέρονται;
Πόσους μπορεί να ταίσει η πεπερασμένη υφήλιος; Και με τι κόστος, για τα άλλα έμβια όντα;
Κ.Λ.; 31 Αυγούστου 2008 στις 6:57 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

3 σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)