ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Όταν το 1975 λίγα παιδιά της γειτονιάς ξεκίναγαν την ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, παρά το μεγάλο ενθουσιασμό που επικρατούσε, κανένας δε μπορούσε να φανταστεί τη δυναμική που θα αποκτούσε η τοπική αυτή οργάνωση.

Ένα χρόνο μετά, το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου, που είχε πετύχει η Π.ΓΚ. δεν ήταν η πλούσια, έτσι κι αλλιώς, πολιτική, συνδικαλιστική και πολιτιστική δραστηριότητα αλλά η χωρίς υστεροβουλία ανοιχτότητά της προς μαθητές που δε συμπαθούσαν ιδιαίτερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η Π.ΓΚ. Αγωνίστηκε για την ουσιαστική και όχι κατ’ όνομα αυτονομία της ΠΑΜΚ και κατ’ επέκταση του μαθητικού κινήματος, υποστηρίζοντας δομές που εξασφάλιζαν ίση βαρύτητα στην άποψη του ανένταχτου μαθητή με εκείνη του ενταγμένου σε οργανώσεις ή κόμματα!

Αυτά τα πράγματα ήταν πραγματικά ριζοσπαστικά για την εποχή όπου το «καπέλωμα» είχε γίνει επιστήμη και ήταν το κατ’ αρχήν ζητούμενο για όλες τις παρατάξεις.
Οι αντιλήψεις της Π.ΓΚ. δουλεύτηκαν με επιτυχία στην πράξη και συνοψίστηκαν σε μια μπροσούρα που έκανε σπουδαία εντύπωση στον ίδιο τον Αντρέα Παπανδρέου! Για την αλήθεια του ισχυρισμού επικαλούμαι τη μαρτυρία του δικηγόρου Μιχαλόπουλου, επιφανούς στελέχους της εποχής εκείνης.

Αλλά τα ριζοσπαστικά κατά κανόνα συναντούν αντιδράσεις από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν, δεν τολμούν, δεν πασχίζουν και κυρίως δεν θέλουν να χάσουν τις καρέκλες και τα προνόμια. Έτσι και οι αντιλήψεις της Π.ΓΚ. συνάντησαν μεγάλη αντίδραση μέσα στην ΠΑΜΚ και τη Νεολαία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το γεγονός αυτό δημιούργησε απόσταση μεταξύ των περισσοτέρων μελών της Π.ΓΚ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η Π.ΓΚ. ήταν καταδικασμένη να προχωρήσει μόνη της, να ακολουθήσει φθίνουσα πορεία και τελικά να κλείσει.
Βέβαια και η ΠΑΜΚ ως μαθητική οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καταδικάστηκε σε μαρασμό και ουσιαστική εξαφάνιση. Και αυτό δεν έγινε μόνο επειδή η ουσιαστική ταύτισή της με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αφαίρεσε στην πορεία την ανάγκη για ύπαρξη, έστω και προσχηματικά, κατ’ όνομα «ανεξάρτητης» οργάνωσης.

Έχω γράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι η Π.ΓΚ. δεν απομακρύνθηκε από την λογική των αριστερών μαθητικών οργανώσεων που έδινε απόλυτη πρωτοκαθεδρία στην πολιτική και αδιαφορούσε για επεξεργασία μεταρρυθμίσεων που θα βελτίωναν και θα έδιναν άλλη δυναμική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Λογική που υπάρχει και σήμερα και παρασύρει τους μαθητές, απροβλημάτιστους και κατά συνέπεια άσχετους με τα πραγματικά εκπαιδευτικά προβλήματα, σε αντιδράσεις απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, σωστή ή λάθος.

Αυτά τα λίγα σαν φόρο τιμής στην ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ του τότε. Υπάρχει όμως και η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ του σήμερα. Μπαρμπάδες που έχουν διατηρήσει μέσα τους σημαντικά συναισθήματα φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Άνθρωποι που έχουν μάθει πια να συζητάνε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο απόψεων και να συνθέτουν χωρίς τις προκαταλήψεις της νιότης τους. Και αυτό κι αν είναι επίτευγμα των χθεσινών νεαρών, εκείνων των ανιδιοτελών ψυχών που μέσα από τα σωστά και τα λάθη τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τα όνειρα και τις αυταπάτες, άφησαν μια κληρονομιά αγάπης στους μπαρμπάδες του σήμερα.

Φιλελεύθερος Τζουτζές.