Δέκα μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η νεολαία είναι στους δρόμους. Καθημερινές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την Αστυνομία, κρούσματα ακραίας βίας και βανδαλισμών, κοντολογής όλα όσα συνθέτουν μια εξέγερση. Κι από κοντά οι περισπούδαστες αναλύσεις των ανθρώπων της γενιάς μου. Που νομίζουν ότι όλα μπορούν να τα εξηγήσουν. Που κρίνουν και κατακρίνουν τους εξεγερμένους. Που τους λοιδορούν. Ή που τους θεοποιούν. Δε θέλω να κάνω μια τέτοια ανάλυση. Θέλω μονάχα, εκ μέρους όλων των ανθρώπων της γενιάς μου, που ζήσαμε το Πολυτεχνείο και τη Μεταπολίτευση στην ηλικία των σημερινών εξεγερμένων, να ζητήσω από τα παιδιά που σήμερα είναι στους δρόμους συγνώμη.
Συγνώμη γιατί ως εξεγερμένοι εμείς πριν από 30 χρόνια, αποτύχαμε να επιβάλουμε στην Ελληνική Δημοκρατία το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν ήταν ο πρώτος. Ήταν ένας κρίκος σε μια μακριά αλυσίδα από κακοποιήσεις ανθρώπων σε αστυνομικά τμήματα, δολοφονίες «σεσημασμένων κακοποιών» από αστυνομικούς ευρισκόμενους «εν αμύνη». στίβαγμα ανθρώπινων ψυχών σε κολαστήρια που αποκαλούνταν «ψυχιατρεία».
Συγνώμη γιατί επιτρέψαμε αδιαμαρτύρητα να εξαφανιστούν οι τελευταίες αλάνες της Αθήνας, εκεί που εμείς παίξαμε και κοινωνικοποιηθήκαμε, υποχρεώνοντάς σας να γνωρίσετε την κοινωνία, όχι με τα δικά σας μάτια, αλλά μέσα από το γυαλί της τηλεόρασης.
Συγνώμη γιατί δεν παλέψαμε για την κατάργηση της οικογενειοκρατίας. Απλώς προσθέσαμε δίπλα της την κομματοκρατία, αρνούμενοι να χτίσουμε μια κοινωνία των πολιτών κι επαναπαυόμενοι στην κοινωνία των κολλητών.
Συγνώμη γιατί, 30 χρόνια τώρα, σας διδάσκαμε ότι το σημαντικό είναι να «βρείτε μια θέση στο Δημόσιο και να αράξετε». Δημιουργώντας έτσι μια ολόκληρη γενιά κηφήνων, στη θέση των Δημόσιων λειτουργών με συναίσθηση του καθήκοντος που έπρεπε να δημιουργήσουμε.
Συγνώμη γιατί θέλοντας να υπερβούμε την αυταρχική διαπαιδαγώγηση που εμείς λάβαμε από τους γονείς μας, σας μεγαλώσαμε χωρίς όρια. Γιατί δεν μας πέρασε καν από το μυαλό, ότι έπρεπε να εφεύρουμε μια νέα μορφή διαπαιδαγώγησης, που να συνδυάζει το διάλογο μέσα στην οικογένεια με την οριοθετημένη συμπεριφορά μέσα κι έξω από το σπίτι.
Συγνώμη γιατί σας αφήσαμε να μεγαλώσετε βλέποντας ώρες ατέλειωτες στην τηλεόραση, αμερικανικές σειρές στις οποίες, αν δεν είχες έπαυλη, εξοχική έπαυλη, πέντε – έξι λιμουζίνες, κότερο και λήαρ τζετ, κι όλα αυτά χωρίς να δουλεύεις, είσαι μαλάκας.
Συγνώμη γιατί πρώτοι εμείς απαξιώσαμε την Παιδεία, απαξιώνοντας πρώτα από όλα τους δασκάλους σας, ως ανθρώπους και ως εκπαιδευτές.
Συγνώμη γιατί σας φλομώσαμε σε ιδιαίτερα μαθήματα και σε φροντιστήρια από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, στερώντας σας την παιδική σας ηλικία. Θέλαμε – λέγαμε οι άφρονες – να σας προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια. Στην πραγματικότητα σας αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να μάθετε να σκέφτεστε και να αξιολογείτε τα πράγματα.
Συγνώμη γιατί, για τον ίδιο λόγο, σας υποβάλαμε στο απίστευτο μαρτύριο της φοίτησης σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία. Φεύγατε όλα αυτά τα χρόνια αξημέρωτα από το σπίτι, γυρνούσατε εξουθενωμένα το απόγευμα και με την υποχρέωση να τρέξετε σε ένα κάρο «δραστηριότητες».
Συγνώμη γιατί για να ανταπεξέλθουμε σε όλες αυτές τις δαπάνες δουλεύαμε σε δυο δουλειές, με αποτέλεσμα εσείς να μεγαλώσετε χωρίς να γνωρίσετε γονείς.
Συγνώμη γιατί, για να ξεπεράσουμε τις ενοχές μας που δε μας βλέπατε, σας φλομώσαμε σε χαρτζηλίκια των €100 την εβδομάδα και σε πανάκριβα παιγνίδια, που, πολλές φορές, κόστιζαν όσο ένα μηνιάτικο.
ΣΥΓΝΩΜΗ γιατί, με όλα τούτα, σας μεγαλώσαμε σαν πρίγκηπες, σε ένα γυάλινο παλάτι, χωρίς καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Και σαν αν μην έφταναν όλα αυτά, σήμερα σας ψέγουμε γιατί «είσαστε καλομαθημένοι».
Όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου, εύχομαι μετά τις Γιορτές να γυρίσετε στα σχολεία. Όχι όμως σαν ηττημένοι. Αλλά για να βρείτε το χρόνο να σκεφτείτε και να μετουσιώσετε την οργή σας σε οράματα. ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΟΡΑΜΑΤΑ. Να βάλετε στόχο να πετύχετε εκεί που εμείς ως γενιά αποτύχαμε. Και να μπορείτε 25 30 χρόνια μετά να λέτε στα παιδιά σας: Εμείς τα καταφέραμε καλύτερα από τους παππούδες σας.
Γιάννης Χρ.
2 σχόλια:
Θα προσθέσω και εγώ μερικές συγγνώμες οι οποίες πιθανόν να εκφράζουν μόνο εμένα και όχι πωσδήποτε όλη την δική μου γενιά.
Συγνώμη που δεν σας μάθαμε να φοράτε ζώνες στο αυτοκίνητό σας ,κράνος όταν είστε στο δίκυκλό σας και ότι δεν πατάμε την λωρίδα έκτακης ανάγης .............
Συγνώμη με λίγα λόγια που δεν σας μάθαμε να οδηγείτε με ασφάλεια σεβόμενοι την ανθρώπινη ζωή και οδηγείτε σαν τα αιλουροειδή όταν κυνηγούν τα θηράματά τους στις σαβάνες τις Αφρικής.Δυστυχώς όπως ξέρετε το αντίτιμο αυτής της εγκληματικής μας αμέλειας οδηγεί δεκάδες εκατοντάδες από σας στον τάφο κάθε χρόνο.
Συγνώμη που δεν σας μάθαμε να μην πετάτε τα κουτάκια από τα ποτά που πίνετε,τα αναμμένα αποτσίγαρα και όλο το σκουπιδαριό σας στα παρτέρια των δρόμων στα δάση και στα ποτάμια της πατρίδας μας. Ξεχάσαμε να σας πούμε ότι ευαισθησία για το περιβάλον δεν δείχνουμε με τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα (εκεί που κάνουμε υπερήφανους και τους γονείς μας ) αλλά με την καθημερινή πρακτική απέναντι σε στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.
Συγνώμη που δεν έχουμε το καλλίτερο σύστημα εκπαίδευσης αλλά συγνώμη που δεν σας είπαμε ότι και μέσα από το συγκεκριμένο σύστημα μπορείτε αν το θέλετε να βρείτε όποιον δρόμο εσείς επιθυμείτε αρκεί να το πιστέψετε και να προσπαθήσετε πραγματικά.Για να σας πούμε την αλήθεια όταν σας λέγαμε για ένα αλλό σύστημα εκπαίδευσης στην υπηρεσία του ανθρώπου δεν ξέραμε και πολύ καλά πως ήταν αυτό.
Μας μπέρδευε λίγο το γεγονός πως το μη Δημόσιο Πανεπιστήμιο στη χώρα του τρισκατάρατου παρήγαγε υψηλού επιπέδου γνώση και στις θετικές και στις θεωρητκές επιστήμες, γι’ αυτό και σας ονειρευόμαστε να αποφοιτείτε με εκείνα τα αστεία καπελλάκια του Χάρβαρντ ή του ΜΙΤ , ενώ στις χώρες του υπαρκτού Παραδείσου στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο η εισαγωγή γίνοταν με εξετάσεις στην τοπική Κομματική Συναγωγή.
Συγνώμη που σας προορίζαμε όλους σας για το Δημόσιο αλλά νομίζαμε ότι όποιο παιδάκι εξέφραζε τη επιθυμία να γίνει ας πούμε επιχειρηματίας το πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στον παιδοψυχίατρο. Ξεχάσαμε να σας πούμε ότι η επιχειρηματικότητα είναι μια δημιουργική ανθρώπινη δραστηριότητα που εκτός των άλλων παράγει πλούτο για όλους μας.
Συγνώμη που δεν σας μάθαμε ότι πρέπει να φοβάστε την Αστυνομία που δεν αντιδρά όταν τους ριχνουν νεράτζια και μπουκάλια ή όταν χαριεντίζονται μαζί σας στα γήπεδα όταν σκυλοβρίζετε τις μανάδες τους ή όταν σας κάνουν εκπτωσούλες στους εθνικούς δρόμους ( τρέχετε με χίλια εκεί που επιτρέπεται 80 και σας γράφουν ότι τρέχατε με 81 ) . Σε αυτή την Αστυνομία άτακτες σφαίρες εξοστρακίζονται και σκοτώνουν κατά προτίμηση νέα παιδιά ,ζωηρές ζαρτινιέρες σηκώνονται και κτυπούν φοιτητές και αφιονισμένοι Πακιστανοί γίνονται μαύροι δερόμενοι μεταξύ τους μέσα στα Αστυνομικά τμήματα
Τέλος συγνώμη επειδή ο καθένας από μας σας παραμύθιαζε με οράματα και ανύπαρκτες κοινωνίες Παραδείσων αντί να σας δείχνουμε έναν πραγματικό κόσμο , τις Κοινωνίες των ΠΟΛΙΤΩΝ που έχουν κατακτήσει οι λαοί της Ευρώπης και να σας πείσουμε ότι με την δική σας προσπάθεια μπορούμε να πάμε μαζί με τους λαούς αυτούς ακόμη πιο μακρυά τις κοινωνικές κατακτήσες. .
Δυστυχώς σας κάναμε μη-πολίτες σε μια κοινωνία με μη-Κυβέρνηση, μη-Αστυνομία, μη-σεβασμό στον συνάθρωπό μας, μη- πυξίδα, χαμένοι μέσα στις ερμηνείες που ο καθένας ξεχωριστά και για λογαριασμό του δίνει για το όραμά του.
Υ.Γ
Ας μας αναγνωρίσετε, πριν την τελική σας κρίση για εμας, εκτός της δεδομένης ανιδιοτέλειας, μιας και κανένας από εμας τους φίλους αυτού του μπλογκ δεν αποκόμισε ωφέλη πατώντας στις ιδέες και στα οράματα με τα οποία σας γαλουχήσαμε ότι :
Δεν σας μάθαμε ότι η διαφορετικότητα ( φύλλο,σεξουαλική προτίμηση,χρώμα κ.τ.λ.) αποτελεί κουσούρι η προνόμιο για κανένα.
Δεν σας μάθαμε ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική , ότι οι Τουρκοκύπριοι οι Τούρκοι οι Βούλγαροι και όλοι οι γειτονές και μετανάστες μας τρώνε για κολιατσό μικρά παιδιά.
Δεν..............................
Ούτε κι εγώ φίλε μου Απιφ είμαι σίγουρος ότι τα όσα έγραψα εκπροσωπούν τους ανθρώπους της γενιάς μου. θεώρησα όμως υποχρέωσή μου να καταγράψω τους λόγους για τους οποίους η γενιά μας ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να ζητήσει συγνώμη από τα εξεγερμένα παιδιά.
Και κάτι χειρότερο: είμαι βέβαιος ότι η γενιά μας δεν έχει χαμπαριάσει από όλα αυτά.
Επειδή όμως, όταν ήμουν στην ηλικία αυτών των παιδιών είχα διαβάσει ένα ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, από το οποίο μου έμεινε χαραγμένος στο μυαλό ο τελευταίος στίχος: «Α! όλα κι όλα! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά». Και τότε αποφάσισα, αν γίνω πατέρας, αυτό να κάνω στα παιδιά μου. Κι όταν έγινα πατέρας κατάλαβα πόσο δύσκολη απόφαση είχα πάρει. Αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο, κι ας δοκιμάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, την αντοχή μου.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου