Κατά τα φαινόμενα είμαι ο αιρετικός της παρέας. Ένας τέτοιος αιρετικός είναι κι ο ΑπΙφ, τον οποίον όμως έχουμε ξεχάσει γιατί στη θέση του πληκτρολόγιου έχει βάλει έναν σκατζόχοιρο.
Νομίζω ότι έχω συναίσθημα αλλά δε μ’ αρέσουν τα μελό. Βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικά γεγονότα και οφείλουμε να τα αναλύσουμε. Όπως οφείλουμε να αναλύουμε και τα φαινομενικά μικρά και ασήμαντα που αναφέρονται όμως σε ίδιες αντιδράσεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Δολοφονήθηκε ένα παιδί. Το γεγονός από μόνο του είναι τραγικό, όπως κάθε άδικη απώλεια νέου ανθρώπου. Εκτός από τραγικό είναι και ανησυχητικό γιατί το παιδί δολοφονήθηκε από ένστολο.Θα πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι τέτοιου είδους γεγονότα δεν παρουσιάζονται με μεγάλη συχνότητα στην Ελλάδα, όχι με τέτοια που να τα χαρακτηρίζουμε συστηματικά και όχι τυχαία. Όποιος έχει έστω και μικρή εξοικείωση με την θετική σκέψη με καταλαβαίνει.
Δε συμμερίζομαι καθόλου τις απόψεις περί προβοκάτσιας, συνομωσίας κλπ. Το συγκεκριμένο γεγονός σε συνδυασμό με τα επακολουθήσαντα οδηγεί την «κυβέρνηση» στην έξοδο με τις κλωτσιές. Και αυτό που έχω να σχολιάσω είναι η παντελής ανικανότητα αυτής της άθλιας κυβέρνησης να διαχειριστεί κρίσεις, σε κάθε τομέα και σε κάθε επίπεδο.
Η κρίση αυτή θα περάσει. Το ταμπεραμέντο μας δεν αντέχει μακροχρόνιες κρίσεις. Η οξεία φάση έχει ένταση αλλά δεν διαρκεί πολύ. Γρήγορα μεταπίπτουμε στην χρόνια παθολογία μας. Και εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να σταθούμε.
Το ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κόσμος προτιμάει Πα.Σο.Κ –ΣΥΝ από Πα.Σο.Κ – Ν.Δ. δε μου λέει απολύτως τίποτα, εκτός από πρωτόγονη «μαγική» σκέψη που ανακατεύει συστατικά και δοκιμάζει συνταγές. Μου θυμίζει Αστερίξ και Πανοραμίξ. Δεν άκουσα ποτέ να γίνεται δημοσκόπηση που να ρωτάει τη γνώμη μας για την κοινωνία των πολιτών. Αλλά κι αν γινόταν αυτή θα ήταν ανέκδοτο και καλαμπούρι γιατί εμείς απλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει πολίτης.
Οι κρίσεις είναι το φαϊ μας, έστω κι αν το καταναλώνουμε γρήγορα. Μέσα από αυτές νοηματοδοτούμε τον βίο μας. Αυτό που δε μπορούμε να διαχειριστούμε είναι την ευημερία μας. Ενώ ο Γιάννης αναφέρει ότι το παιδί που χάθηκε ήταν γόνος εύπορης οικογένειας, κάνει ένα λογικό άλμα και συμπεραίνει ότι τα παιδιά επαναστατούν γιατί διαισθάνονται την επαγγελματική περιθωριοποίηση που τα απειλεί.
Τα παιδιά επαναστατούν, πέφτουν στη χρήση από τα 13 τους, χουλιγκανίζουν, αυτοκτονούν, λόγω απουσίας νοήματος. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα σε μια κοινωνία που έχει λύσει τις βιοποριστικές ανάγκες. Όταν το πρόταγμα είναι να βρω να φάω, το νόημα το προσφέρει η επιβίωση. Όταν έχω να φάω και έχω καλύψει όλες τις βασικές ανάγκες μου πρέπει να βρω νόημα και ως άτομο και ως κοινωνία.
Η «κυβέρνηση» του Κώστα του Μικρού και της παρέας του πέφτει εκκωφαντικά αφήνοντας πίσω το απόλυτο τίποτα, οδηγώντας τον κατά λάθος πρωθυπουργό στην αιώνια ιστορική λήθη, όπως εύκολα είχα προβλέψει στο αλληγορικό σχόλιο μου Το Χοντρό Παιδί. Το ζήτημα δεν είναι να επινοήσουμε συνδυασμούς κομμάτων και πολιτικών δυνάμεων αλλά να δούμε ποια είναι τα ζητούμενα στην κοινωνία μας.
Φιλελεύθερος Τζουτζές.
Νομίζω ότι έχω συναίσθημα αλλά δε μ’ αρέσουν τα μελό. Βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικά γεγονότα και οφείλουμε να τα αναλύσουμε. Όπως οφείλουμε να αναλύουμε και τα φαινομενικά μικρά και ασήμαντα που αναφέρονται όμως σε ίδιες αντιδράσεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Δολοφονήθηκε ένα παιδί. Το γεγονός από μόνο του είναι τραγικό, όπως κάθε άδικη απώλεια νέου ανθρώπου. Εκτός από τραγικό είναι και ανησυχητικό γιατί το παιδί δολοφονήθηκε από ένστολο.Θα πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι τέτοιου είδους γεγονότα δεν παρουσιάζονται με μεγάλη συχνότητα στην Ελλάδα, όχι με τέτοια που να τα χαρακτηρίζουμε συστηματικά και όχι τυχαία. Όποιος έχει έστω και μικρή εξοικείωση με την θετική σκέψη με καταλαβαίνει.
Δε συμμερίζομαι καθόλου τις απόψεις περί προβοκάτσιας, συνομωσίας κλπ. Το συγκεκριμένο γεγονός σε συνδυασμό με τα επακολουθήσαντα οδηγεί την «κυβέρνηση» στην έξοδο με τις κλωτσιές. Και αυτό που έχω να σχολιάσω είναι η παντελής ανικανότητα αυτής της άθλιας κυβέρνησης να διαχειριστεί κρίσεις, σε κάθε τομέα και σε κάθε επίπεδο.
Η κρίση αυτή θα περάσει. Το ταμπεραμέντο μας δεν αντέχει μακροχρόνιες κρίσεις. Η οξεία φάση έχει ένταση αλλά δεν διαρκεί πολύ. Γρήγορα μεταπίπτουμε στην χρόνια παθολογία μας. Και εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να σταθούμε.
Το ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κόσμος προτιμάει Πα.Σο.Κ –ΣΥΝ από Πα.Σο.Κ – Ν.Δ. δε μου λέει απολύτως τίποτα, εκτός από πρωτόγονη «μαγική» σκέψη που ανακατεύει συστατικά και δοκιμάζει συνταγές. Μου θυμίζει Αστερίξ και Πανοραμίξ. Δεν άκουσα ποτέ να γίνεται δημοσκόπηση που να ρωτάει τη γνώμη μας για την κοινωνία των πολιτών. Αλλά κι αν γινόταν αυτή θα ήταν ανέκδοτο και καλαμπούρι γιατί εμείς απλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει πολίτης.
Οι κρίσεις είναι το φαϊ μας, έστω κι αν το καταναλώνουμε γρήγορα. Μέσα από αυτές νοηματοδοτούμε τον βίο μας. Αυτό που δε μπορούμε να διαχειριστούμε είναι την ευημερία μας. Ενώ ο Γιάννης αναφέρει ότι το παιδί που χάθηκε ήταν γόνος εύπορης οικογένειας, κάνει ένα λογικό άλμα και συμπεραίνει ότι τα παιδιά επαναστατούν γιατί διαισθάνονται την επαγγελματική περιθωριοποίηση που τα απειλεί.
Τα παιδιά επαναστατούν, πέφτουν στη χρήση από τα 13 τους, χουλιγκανίζουν, αυτοκτονούν, λόγω απουσίας νοήματος. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα σε μια κοινωνία που έχει λύσει τις βιοποριστικές ανάγκες. Όταν το πρόταγμα είναι να βρω να φάω, το νόημα το προσφέρει η επιβίωση. Όταν έχω να φάω και έχω καλύψει όλες τις βασικές ανάγκες μου πρέπει να βρω νόημα και ως άτομο και ως κοινωνία.
Η «κυβέρνηση» του Κώστα του Μικρού και της παρέας του πέφτει εκκωφαντικά αφήνοντας πίσω το απόλυτο τίποτα, οδηγώντας τον κατά λάθος πρωθυπουργό στην αιώνια ιστορική λήθη, όπως εύκολα είχα προβλέψει στο αλληγορικό σχόλιο μου Το Χοντρό Παιδί. Το ζήτημα δεν είναι να επινοήσουμε συνδυασμούς κομμάτων και πολιτικών δυνάμεων αλλά να δούμε ποια είναι τα ζητούμενα στην κοινωνία μας.
Φιλελεύθερος Τζουτζές.
1 σχόλιο:
Όχι φίλτατε Φιλελεύθερε Τζουτζέ,
δεν κάνω νοητικό άλμα.
Οι «καλές οικογένειες» έχουν γίνει πάρα πολλές στην Ελλάδα για να μπορούν να βολέψουν όλες τα κακομαυθημένα τους βλαστάρια. Η γενιά των €700, που στην πραγματικότητα είναι γενιά των €450, από τα καλόπαιδα των «καλών οικογενειών» απαρτίζεται. Τα παιδιά της φτωχολογιάς απλώς δεν έχουν μια.
Και υπάρχει και μια άλλη διαφορά. Τα παιδιά της φτωχολογιάς χουλιγκανίζουν στα γήπεδα, εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει, τα παιδιά των «καλών οικογενειών» χουλιγκανίζουν στα Εξάρχεια.
Πέραν δε τούτου, είναι πασιφανές ότι στην Ελλάδα έχει εδώ και δυο μέρες καταλυθεί κάθε έννοια κρατικής οντότητας. η κατάσταση παραπέμπει στη Ρωσία την παραμονή της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων. Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν Μπολσεβίκοι.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου