Η γέννηση ενός κινήματος

Σας βρήκα πάλι. Τις τελευταιες μέρες φαίνεται πως υπάρχει ένα πρόβλημα με τη σύνδεσή μου και δεν βλέπω τις ανανεωμένες αναρτήσεις. Επί πλέον, το μυαλό μου το είχα αλλού και ακόμα δεν είμαι έτοιμος να γράψω κάτι συγκροτημένο. Μερικές σκέψεις μόνο θα κάνω.

Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση στη διαδήλωση της Δευτέρας: α) Η καταστροφικότητα που χαρακτήριζε την πρακτική των νέων παιδιών, η ένταση και έκταση της οποίας μπορώ να πω ότι με τρόμαξε και με σοκάρισε. "Μπαχαλάκηδες" πάντα υπήρχαν, όμως συνήθως έμεναν στην ουρά της πορείας και οι ζημιές ή οι τσαμπουκάδες με την αστυνομία ήταν σε περιορισμένη κλίμακα. Αυτή τη φορά, οι πιτσιρικάδες ήταν πανταχού παρόντες, ευάριθμοι έστω και ως μειοψηφία μέσα στην πορεία, και από όπου και αν περάσαμε (μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ κλπ) δεν έμεινε τίποτα όρθιο. β) Η μαζικότητα της πορείας και η διάθεση του κόσμου να συμμετάσχει. Πρέπει να ήμαστε 10.000 ή και παραπάνω. γ) Η συγκρουσιακή διάθεση των νέων παιδιών, κουκουλοφόρων και μη, που από ένα σημείο και μετά κοντραρίστηκαν άγρια με τα ΜΑΤ (τα ΜΑΤ ήθελαν να είναι διακριτικά στην αρχή, αλλά όταν οξύνθηκε το κλίμα έτρεχαν και δεν έφταναν, καθώς δεν ήξεραν πού να πρωτοπάνε).
Για μένα είναι σαφές ότι κοινωνική δυσφορία υπάρχει, πολύς κόσμος ζορίζεται οικονομικά και τα νέα παιδιά βλέπουν μαύρο και άραχλο το μέλλον τους. Η παρούσα κυβέρνηση κατάφερε ανοίξει τους ασκούς του αιόλου. Δεν νομίζω πάντως να φταίνε αποκλειστικά αυτοί. Από το 2000 και μετά η καθημερινότητα πολλών ανθρώπων γίνεται όλο και πιο δύσκολη και κάποια στιγμή η δυσφορία βγαίνει στην επιφάνεια.
Τα σενάρια περί "στρατηγικής της έντασης" δεν μπορώ να τα αποκλείσω, αλλά ούτε και τα πολυπιστεύω. Εκείνο το βράδυ της Δευτέρας η κυβέρνηση μου φάνηκε ότι ήταν σε πλήρη αμηχανία. Ο Παυλόπουλος έλεγε "άρες μάρες" μπροστά στις κάμερες, περί ύποπτων κύκλων κλπ, ενώ κυκλοφόρησε και το "παραπολιτικό" σχόλιο ότι άνώτερα στελέχη της ΕΛΑΣ "έβαλαν τα κλάματα" μπροστά στην ένταση του προβλήματος που είχαν να αντιμετωπίσουν. Ίσως και να είναι ράδιο αρβύλα κάτι τέτοιο, όμως κι'εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι "είμαστε για κλάματα" γενικώς.
Και τα χθεσινά και το σημερινό συλλαλητήριο ήταν μαζικά. Έχω την αίσθηση ότι περνάμε την πιο σφοδρή κοινωνική αναταραχή της μεταπολιτευτικής ιστορίας και ότι ακόμα δεν τα είδαμε όλα.
Τις επόμενες μέρες θα τα ξαναπούμε περισσότερο νηφάλια πιστεύω. Όσο για μένα, σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω τα κείμενα του Νέγκρι της δεκαετίας του'70 για το "κοινωνικό προλεταριάτο".

Γιώργος