Πριν από αρκετούς μήνες, σε κάποια ανάρτηση στην οποία αναφερόμουν στο ΣΥΡΙΖΑ, τόνιζα πόσο σημαντικό είναι, σε μια εποχή πλήρους απαξίωσης της πολιτικής και αδυναμίας των μεγάλων κομμάτων να προσεγγίσουν και να εμπνεύσουν - έστω και στοιχειωδώς - ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, το ρόλο αυτό να τον παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φοβόμουν έντονα ότι η νεολαία αυτή, μη έχοντας από πού να πιαστεί, θα αλοιθώριζε προς το φασισμό. Και πίστευα - ή μάλλον ήλπιζα - ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που μπορούσε, εκμεταλλευόμενος το επικοινωνιακό χάρισμα του νεαρού του Προέδρου, να ενσωματώσει αυτή τη νεολαία σε μια προοπτική.
Η εξέγερση των τελευταίων ημερών αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε να προσφέρει όραμα στη νεολαία, γιατί κι ο ίδιος στερείται οράματος. Δεν επιδίωξε να τους προτείνει το όραμα μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης σε ορατό μέλλον. Όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν πριν από μερικούς μήνες στο ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά της τάξης του 17% αυτό οφείλονταν στην εμπιστοσύνη που του παρείχαν οι νέοι. Εμπιστοσύνη που οφείλονταν σε μια ελπίδα: ότι το κόμμα αυτό μπορεί, σε εύλογο χρονικό διάστημα, να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις κατά τρόπο που να τους επιτρέπει να πιστέψουν πως έχουν ΜΕΛΛΟΝ.Δυο ήταν οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. είτε στο πλαίσιο ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος - πράγμα που περνούσε από τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και το οποίο σε μια κρίση μικρομέγαλης αλαζονείας απέρριψε - είτε μέσα από ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής. Τίποτα από τα δυο δεν έκανε.Συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει εδώ και ιοκτώ χρόνια: να πατάει σε δυο βάρκες. Και η αποτυχία του αυτή είναι καταφανής αυτές τις ημέρες. Από τη μια χαϊδεύει τ' αυτιά των χιλιάδων εξαγριωμένων νέων και από την άλλη καταγγέλλει τη βία που οι ίδιοι νέοι ασκούν.
Όμως δεν υπάρχει λόγος να επιχαίρουμε για την αποτυχία αυτή. Οι νέοι διολισθαίνουν πλέον σε μια λογική ανεξέλεγκτης βίας, χωρίς σκοπό, χωρίς αιτία. Πολλά από τα παιδιά που σήμερα, στα 10 και στα 12 χρόνια τους, πετάνε πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους, στα 16 τους θα ασκούν βία κατά πάντων. Η Ελλάδα μπαίνει στο κλαμπ των «ανεπτυγμένων χωρών».
Γιάννης Χρ.
Φοβόμουν έντονα ότι η νεολαία αυτή, μη έχοντας από πού να πιαστεί, θα αλοιθώριζε προς το φασισμό. Και πίστευα - ή μάλλον ήλπιζα - ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που μπορούσε, εκμεταλλευόμενος το επικοινωνιακό χάρισμα του νεαρού του Προέδρου, να ενσωματώσει αυτή τη νεολαία σε μια προοπτική.
Η εξέγερση των τελευταίων ημερών αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε να προσφέρει όραμα στη νεολαία, γιατί κι ο ίδιος στερείται οράματος. Δεν επιδίωξε να τους προτείνει το όραμα μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης σε ορατό μέλλον. Όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν πριν από μερικούς μήνες στο ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά της τάξης του 17% αυτό οφείλονταν στην εμπιστοσύνη που του παρείχαν οι νέοι. Εμπιστοσύνη που οφείλονταν σε μια ελπίδα: ότι το κόμμα αυτό μπορεί, σε εύλογο χρονικό διάστημα, να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις κατά τρόπο που να τους επιτρέπει να πιστέψουν πως έχουν ΜΕΛΛΟΝ.Δυο ήταν οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. είτε στο πλαίσιο ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος - πράγμα που περνούσε από τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και το οποίο σε μια κρίση μικρομέγαλης αλαζονείας απέρριψε - είτε μέσα από ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής. Τίποτα από τα δυο δεν έκανε.Συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει εδώ και ιοκτώ χρόνια: να πατάει σε δυο βάρκες. Και η αποτυχία του αυτή είναι καταφανής αυτές τις ημέρες. Από τη μια χαϊδεύει τ' αυτιά των χιλιάδων εξαγριωμένων νέων και από την άλλη καταγγέλλει τη βία που οι ίδιοι νέοι ασκούν.
Όμως δεν υπάρχει λόγος να επιχαίρουμε για την αποτυχία αυτή. Οι νέοι διολισθαίνουν πλέον σε μια λογική ανεξέλεγκτης βίας, χωρίς σκοπό, χωρίς αιτία. Πολλά από τα παιδιά που σήμερα, στα 10 και στα 12 χρόνια τους, πετάνε πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους, στα 16 τους θα ασκούν βία κατά πάντων. Η Ελλάδα μπαίνει στο κλαμπ των «ανεπτυγμένων χωρών».
Γιάννης Χρ.
6 σχόλια:
Φίλε Γιάννη, άσε τι κάνει ο Συνασπισμός. Εσύ, ξέρεις τι να πεις στην Κλειώ; Εγώ, πριν από μερικά χρόνια δεν ήξερα τι να πω στα παιδιά μου. Είχα αποχαιρετήσει περίλυπος τη μαρξιστική αυταπάτη και βρισκόμουνα στο κενό.
Ο Σαββόπουλος τραγούδησε : Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά...
Την τοτινή αδυναμία μου την πλήρωσαν και τα παιδιά μου κι εγώ. Ήμουν ανίκανος να τους προσφέρω νόημα. Όχι να τους καθοδηγήσω. Να τους προσφέρω νόημα.
Σκέψου τα αυτά φίλε Γιάννη και σταμάτησε να πελαγοδρομείς. Μάθε στην Κλειώ να αναγνωρίζει παντού την ομορφιά και να κοινωνεί την αγάπη. Αυτός ό διάλογος έχει αξία γιατί είναι ελεύθερος και ο καθένας καταθέτει κυρίως το μέσα του αλλά και το έξω σα νόημα και όχι σαν θέαμα.
Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα στα παιδιά μας. Ότι και να τους πούμε αυτά θα πάθουν και έτσι θα μάθουν.Ίσως κάνουν τα ίδια λάθη, ίσως όχι, αλλά κάθε ζωή, κάθε εμπειρία είναι ανεπανάληπτη και μοναδική. Το μόνο που κάνω, γίνεται δηλαδή από μόνο του, τα παιδιά μου να βλέπουν το πως εγώ βαδίζω σ'αυτή τη ζωή. Τί αρχές έχω, τί μέσα χρησιμοποιώ, ποιοί είναι οι φίλοι μου, τί δραστηριότητες έχω, εκφραζόμενη μέσα από αυτές. Και στα δύσκολα ακόμα... εκφράζω το πόνο, τις αγωνίες μου, τις αδυναμίες μου, στο κάτω κάτω ... τα πάθη μου. Άλλωστε το ίδιο δεν έκαναν και οι γονείς μας, αυτοί οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, αλλά κοινωνικά ευαίσθητοι, που δημιούργησαν εμάς;
Η ζωή μας εδώ στην επαρχία είναι σαν ένα ανοικτό βιβλίο, που το διαβάζουν όλοι και δέχεται κριτικές. Μέσα σ'όλους και τα παιδιά μας.
Αγαπημένη μου Ηδύλη, όταν λέω "να πω στα παιδιά μου" δεν εννοώ να βγάλω λόγο, ούτε να τα καθοδηγήσω δίνοντας έτοιμες λύσεις. Εννοώ να προσφέρω νόημα. Και αυτό γίνεται ασφαλώς με τον τρόπο που λες, μόνο που εμείς θα πρέπει να έχουμε τακτοποιημένα τα πράγματα εντός μας. Αν δεν καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής μας, τι θα προσφέρουμε στα παιδιά μας;
Νομίζω πως ναι, ξέρω τι πρέπει να πω στην Κλειώ. Αυτό που της λέω όλες αυτές τις μέρες, όταν με ρωτάει με πελώρια ΓΙΑΤΙ.
ΓΙΑΤΙ οι μπάτσοι δολοφονούν 15χρονα παιδιά;
ΓΙΑΤΙ χιλιάδες νέων κλαταστρέφουν ό,τι βορυν στο διάβα τους; γιατί κάποιοι άλλοι διαλέγουν μη βίαιες αντιδράσεις;
ΓΙΑΤΙ αστυνομικοί φοράνε κουκούλες και το παίζουν διαδηλωτές;
Και το πιο δύσκολο: «Θα με άφηνες να πάω σε διαδήλωση;»
της είπα ότι όταν οι άνθρωποι εξεγείρονται, πάντα υπάρχουν κάποιοι που καταστρέφουν τα πάντα.
Της είπα ότι προτιμώ τις μη βίαιαες εκδηλώσεις των πολύ περισσότερων νέων, γιατί η ζωή πρέπει πρώτα από όλα να είναι δημιουργία.
Της είπα τέλος ότι είναι μικρή ακόμα για να διαδηλώνει. Και της ομολόγησα ότι για εμένα, θα είναι πάντοτε μικρή. Κι ότι ξέρω πως όταν θα έχει ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για να διαδηλώσει, δε θα μου το πει. Προτιμώ να μην κρύβω από το παιδί μου τις αμφιβολίες μου, τις αβεβαιότητές μου και τις ανασφάλειές μου. Για να γίνουν σεβαστές και οι βεβαιότητές μου
Γιάννης Χρ.
Ξέχασα να σου εξηγήσω γιατί με κόφτει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γιατί, τα τελευταία 15 χρόνια, σε αυτό το μπάχαλο που αυτοαποκαλείται κόμμα απαγγιάζει το ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ. Κι αυτό κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει.
Γιάννης Χρ.
Ότι και να πω εγώ είναι λίγο, τα λέει όλα το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα "Αργοπεθαίνει" που ανέβασα στο blog μου. Σας παραπέμπω:
http://www.marpresvblog.blogspot.com/
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Δημοσίευση σχολίου