Μια γενιά πλανητική...

Στον επεξηγηματικό υπέρτιτλο του blog μας υπάρχει αυτή η μικρή φράση «…μια μικρή οργάνωση μαθητών…»
Κάποτε ήμασταν μια μικρή οργάνωση μαθητών, στου Γκύζη… Και μας ένωσαν δεσμοί, κοινές εμπειρίες, αγώνες, δυνατά συναισθήματα, κοινά όνειρα, στη διαδρομή εκείνων των ημερών. Και σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια μετά, είμαστε ακόμα κοντά, μπορούμε και συζητάμε ακόμα. Και συναντιόμαστε. Και – γιατί όχι – ονειρευόμαστε ακόμα. Τι κι αν είμαστε πια μεσήλικες;

Γι αυτό πιστεύω ότι εμείς ειδικά έχουμε ένα λόγο παραπάνω να σκύψουμε πάνω από αυτό το φαινόμενο της εξέγερσης των μαθητών του σήμερα και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Ιδίως όταν τυχαίνει αυτά τα παιδιά να είναι τα "δικά μας παιδιά", η Λυδία, ο Κωνσταντίνος, ο Έκτορας που βγήκαν στο δρόμο και φώναξαν συνθήματα, ακόμα κι η μικρότερη Λυδία κι η Κλειώ κι ο μεγαλύτερος Έκτορας κι ο Χρήστος κι ο Ιωσήφ κι όλα τα άλλα παιδιά που τώρα δεν μούρχονται στο μυαλό…
Ο Φιλελεύθερος Τζουτζές μίλησε για μια γενιά καλομαθημένων παιδιών και απουσία νοήματος. Ναι, τα σημερινά παιδιά είναι καλομαθημένα, προστατευμένα απόλυτα στον εναγκαλισμό των γονιών τους.
Όμως έχουν προβλήματα. Κι αυτά τα προβλήματα δεν είναι «πολυτελείας»… Εργάζονται πολύ σε ένα παρανοϊκό περιβάλλον – το σχολικό και συνάμα το φροντιστηριακό – μέσα σε έναν αδηφάγο, σκληρό ανταγωνισμό για να πετύχουν μια όσο πιο καλή θέση εκκίνησης γίνεται για το μέλλον. Γι αυτό το μέλλον που σήμερα πια φαίνεται ολοένα και πιο αβέβαιο. Κι όταν βγαίνουν έξω, για να δουλέψουν, παίρνουν ένα χαρτζιλίκι και εξακολουθούν να περνάνε τα πιο όμορφα χρόνια τους παρέα με τους γονείς, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο παιδικό δωμάτιο.
Η ευμάρεια και η άνετη διαβίωση απειλούνται. Η κρίση έρχεται, τρέχει με άπειρα μποφόρ και αρχίζει να σαρώνει στο πέρασμά της κατακτήσεις δεκαετιών και να γκρεμίζει όνειρα για το μέλλον. Τα παιδιά αυτά έχουν δει το φόβο στα μάτια των γονιών τους. Έχουν δει ακόμα κι απόγνωση. Και διαισθάνονται. Τα παιδιά έχουν αυτή την έκτη αίσθηση που δεν εξηγείται εύκολα. Καταλαβαίνουν τι έρχεται.
Η απουσία του νοήματος είναι προσωρινή.
Εντύπωση προκαλεί ο φόβος των ηγετών των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, μήπως αυτή η «σπίθα» περάσει κι ανάψει φωτιά και στο δικό τους κάμπο. Στις ευρωπαϊκές εφημερίδες γίνονται αναλύσεις καθημερινά για το «ελληνικό φαινόμενο». Προβλέπουν ότι αργά ή γρήγορα κι αυτοί, όλες οι δυτικές δημοκρατίες, θα αντιμετωπίσουν κύματα εξέγερσης των νέων, εκρήξεις βίας και στην ουσία μια βαθιά και βίαιη αμφισβήτηση του «δυτικού μοντέλου» από τα ίδια τους τα παιδιά.
Ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι έπεσε νεκρό χτυπημένο από τη σφαίρα ενός ανεγκέφαλου αστυνομικού, ένα ήσυχο βράδυ, σ’ ένα δρόμο των Εξαρχείων.
Το γεγονός, κατά σατανική «σύμπτωση» έχει όλους τους συμβολισμούς που η συγκυρία απαιτεί απ’ το τυχαίο, για να γίνει η έκρηξη.
Το κράτος δολοφονεί.
Ο δολοφόνος δεν θα τιμωρηθεί.
Το θύμα ήταν «ένα παιδί όπως κι εγώ» σκέφτεται κάθε έφηβος.
Το γεγονός συγκινεί, μοιραία πιάνουμε το νήμα του χρόνου, Καλτεζάς, Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, Κομνηνός, πάντοτε το αίμα ενός νέου, ενός παιδιού στιγματίζει τις χρόνιες ανεπάρκειες, τα σύνδρομα και τις αδυναμίες της κοινωνίας.
Σήμερα η γενιά των παιδιών μας έχει το σύμβολό της. Το νεκρό της. Το όμορφο, αγγελικό πρόσωπο του Αλέξη έγινε πλακάτ, έγινε αφίσα, έγινε σημαία και «έτρεξε» με ταχύτητα φωτός για να στολίσει εκατομμύρια ηλεκτρονικές σελίδες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτή η γενιά έδειξε, μέσα από αυτό το γεγονός, ότι είναι μια παγκόσμια γενιά. Στο Facebook ελληνάκια, τουρκάκια, γαλλάκια και αργεντινάκια βίωσαν και βιώνουν στον ίδιο χρόνο αισθήματα οργής, θυμού, λύπης και πόνου. Στον ίδιο χρόνο, ταυτόχρονα. Την ίδια στιγμή.
Αύριο ένα άλλο περιστατικό μπορεί να είναι ακόμα πιο καταλυτικό. Πιο συγκλονιστικό, γι αυτά τα «πλανητικά» παιδιά.
Ζήσαμε επί δεκαετίες την έλλειψη χάσματος των γενεών. Με τα τραγούδια των προηγούμενων, με τα σύμβολα των προηγούμενων, με τα συνθήματα των προηγούμενων κι οι επόμενες…
Σήμερα αυτό σπάει. Αυτή η γενιά κι οι επόμενες που έρχονται θαρρώ ότι έχουν αρχίσει να χτίζουν το δικό τους κόσμο. Ένα κόσμο που εμείς, οι πατεράδες κι οι μανάδες τους τον αντιλαμβανόμαστε ολοένα και λιγότερο.
Ας μη βιαστεί κανείς να βγάλει εύκολα συμπεράσματα. Το «ελληνικό φαινόμενο» είναι σε εξέλιξη. Η κρίση βαθαίνει. Ο ουρανός σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο. Δεν μου φαίνεται πάντως «το βάθος αυτού του ουρανού» να είναι «κόκκινο»…
Ας ελπίσουμε να μην είναι μαύρο…
Κ.Λ.