Αμπάρες...

Δεν κάνω ποινική δικηγορία, από επιλογή. Με εξοντώνει η ποινική δικονομία... το βαρύ κλίμα στα ποινικά ακροατήρια. Και πιο πολύ με συνθλίβει ψυχικά το επισκεπτήριο στις φυλακές...



Όμως χτες, Παρασκευή το απόγευμα, ξεκούνησα επιτέλους για να πάω να δω το φίλο μας, στον Κορυδαλλό... μετά από πολύ, πολύ καιρό είναι η αλήθεια...

Στις γυναικείες, μόλις έφτασα, έξω από την πύλη, άκουσα ένα σιγανό, γλυκό κλάμα. Μια ξανθιά κοπέλα είχε πέσει στην αγκαλιά μιας μεγαλύτερης γυναίκας και έκλαιγε. Έκλαιγαν κι οι δυο μαζί. Πλάι αφημένη μια μικρή βαλιτσούλα. Πήγα κοντά. Της ακούμπησα απαλά την πλάτη:
"Με το καλό" της ψιθύρησα κι αυτή μόνο που δεν μ' αγκάλιασε και μένα...
"Σας ευχαριστώ.." μου αντιγύρισε με ένα χαμόγελο τόσο γήινο, που θαρρώ θα το κουβαλώ για πάντα μέσα μου.
Μετά πήραν τη βαλιτσούλα κι αγκαλιασμένες σφιχτά βημάτισαν αργά, το δρόμο της επιστροφής... Πιστεύω πως στη φυλακή, αυτό που σου λείπει περισσότερο δεν είναι η ελευθερία, είναι το άγγιγμα. Το χάδι...
Τέλος πάντων...



Ο φύλακας μου έδειξε την επόμενη πύλη.
"Για τη 17Ν από πάνω, κ. συνήγορε... όχι από δω"...

Στην πτέρυγα της 17Ν με βάλαν στο μηχάνημα, με φωτογράφησαν, με διακτίνισαν, με ψέκασαν κλπ... Με τα πολλά μπήκα, πέρασα τη δεύτερη αμπάρα και κατηφόρισα στο υπόγειο με βιαστικά βήματα. Ο φύλακας εκεί ξεκλείδωσε την τρίτη αμπάρα και μπήκα. Τα ίδια και δω, μηχάνημα (ευτυχώς όχι ψέκασμα) και μετά... ο Μήτσος με περίμενε με μια ανοιχτή αγκαλιά!.. Χαμογελώντας, με μάτια που έλαμπαν.

"Καλώς τον!.. Βρε συ δεν μπορώ να σε συνηθίσω με την κουστουμιά!.."
"Σάμπως εγώ μπορώ;" του είπα και καθίσαμε στο τραπεζάκι.

Μια χαρά ο φίλος. Όπως τον θυμάστε. Μόνο πιο... γκρίζος στο μαλλί. Όπως όλοι μας. Και λίγη κοιλίτσα. (Μη φανταστείτε... ίσα που φαίνεται...)
"Βρε τι φέρνει η ηλικία!.."
Γελάσαμε με την εμφάνισή μας, με τα μαλλιά μας, με τις "σαμπρελίτσες" μας κι αφού πήραμε ανάσες θάρρους λέγοντας ότι "υπάρχουν και χειρότερα", πέσαμε με τα μούτρα στην κουβέντα.

Τι κάνουν οι φίλοι, τα παιδιά... Τα χαιρετίσματα, τα φιλιά...



Η οικονομική κρίση, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και το κυπριακό, μας έφαγαν μιάμιση ωρίτσα χωρίς να το καταλάβουμε... Γενικώς τα βρήκαμε όλα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ο Μήτσος εκφράστηκε με περισσότερη απαισιοδοξία, ακόμα κι από μένα, (κι απ' τον Γιάννη):
"Οδηγούμαστε στη βαρβαρότητα. Σε ακραίες συνθήκες... Η Κεϋνσιανή συνταγή δεν βοηθάει σε τίποτε σ' αυτή την κρίση. Μια καταστροφή φαντάζει ως η μόνη, αναγκαία κατάληξη. Κι αφού η κρίση είναι παγκόσμια, έτσι κι η αναπόφευχτη λύση θα είναι παγκόσμια."

Όταν προαιστάνθηκε ότι είχε λήξει το επισκεπτήριο, ο Μήτσος, πειθαρχημένος πάντα, πετάχτηκε πάνω:
"Τι ώρα είναι βρε Βασίλη;"
"Δυο λεπτά ακόμα..." έκανε χαμογελώντας ο φύλακας.
Σηκωθηκα κι εγώ.
"Κρίμα... Κι ήθελα να συζητήσουμε τόσα πράγματα..."
"Θα ξανάρθω σύντομα" υποσχέθηκα.
"Να ξανάρθεις, ψηλέ... Εγώ εδώ θα είμαι..."

Γελώντας τον αποχαιρέτησα. Μια τελευταία αγκαλιά. Πήρα την παλιά, γνώριμη μυρωδιά του φίλου στα ρουθούνια μου και βγήκα έξω, στην υγρασία. Είχε νυχτώσει.

"Να πάτε στο καλό κ. συνήγορε!" με ξαπέστειλε η πονηρή φατσούλα του φύλακα, στην πύλη.
Περπάτησα στο σκοτάδι για πολλή ώρα. Δεν μπορώ να πω... Ήμουν χαρούμενος!..

Μόνο που είχαμε διαφωνήσει στο κυπριακό...
Αλλά κι αυτό χαρά δεν είναι;

(Στη φωτο, αν δεν θυμάστε, είναι ο γράφων(!) με τον έγκλειστο φίλο... τότε... που όλα μας τα κόκκαλα ήταν ευδιάκριτα. Και στο "κάραφλο" υπήρχε μπόλικο, μαύρο μαλλί.)

Κ.Λ.