ΨΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ;

Αντιγράφω από δελτίο τύπου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

30 Απριλίου 2010

Η Ελλάδα, επί τριάντα χρόνια, στο έλεος παρασιτικών ομάδων. Ως πότε;

Μετά το κλείσιμο των κεντρικών ξενοδοχείων και την παρεμπόδιση ελλιμενισμού πλοίου στον Πειραιά, πληροφορούμαστε ότι ετοιμάζονται και οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ για απεργία κατά τη διάρκεια των πανελλήνιων εξετάσεων. Για άλλη μια φορά, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ μαζί με τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», προχωρούν σε παρανομίες και εκβιασμό της κοινωνίας ελεύθερα και ατιμώρητα, με την κυβέρνηση απούσα.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία έχει διαγνώσει, ήδη από την ίδρυσή της το 2007, τα αίτια που εμπόδιζαν τις μεταρρυθμίσεις της χώρας όλα αυτά τα χρόνια.

Επειδή επαληθεύονται σήμερα, με τον πλέον δραματικό τρόπο, εκείνες οι διαπιστώσεις, είναι χρήσιμο να υπενθυμιστούν ανατρέχοντας στο σχετικό τμήμα της ιδρυτικής διακήρυξης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας:

«H μεταπολιτευτική περίοδος χαρακτηρίστηκε και από ένα νέο αρνητικό φαινόμενο: τη δημιουργία νέων διαχωριστικών γραμμών. Οι νέες αυτές διαχωριστικές γραμμές δεν είναι πλέον οριζόντιες, όπως παλιότερα όταν η πολιτική δύναμη ήταν ευθέως ανάλογη της οικονομικής και κοινωνικής θέσης, αλλά κάθετες, καθώς οι νέοι προνομιούχοι και αποκλεισμένοι συναντώνται πλέον σε κάθε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και σε κάθε γεωγραφική περιφέρεια της χώρας.

Οι καινούργιοι προνομιούχοι, εκμεταλλευόμενοι προνόμια που οι ίδιοι κατοχύρωσαν και στεγανά που δημιούργησαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, παρασιτούν εις βάρος των μη προνομιούχων και των πόρων του Δημοσίου. Κάθε Έλληνας πολίτης γνωρίζει από την κοινωνική και επαγγελματική του διαδρομή τα μέλη των παρασιτικών αυτών ομάδων: είναι αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί που του αρνούνται την άνευ «λύτρων» παροχή δωρεάν δημόσιων υπηρεσιών, στην εφορία, την πολεοδομία ή το νοσοκομείο, είναι αυτοί οι ιδιώτες και κρατικοί λειτουργοί που εκμεταλλευόμενοι τη θεσμοθετημένη μονοπωλιακή τους θέση παρέχουν χαμηλής ποιότητας πανάκριβα προϊόντα ή υπηρεσίες στα δημόσια έργα, την παιδεία ή την υγεία. Είναι αυτοί, ιδιώτες και κρατικοί λειτουργοί, που δεν επιτρέπουν την ελεύθερη είσοδο άλλων στο χώρο τον οποίο λυμαίνονται, αντιδρούν σε κάθε έλεγχο, σε κάθε αξιολόγηση του έργου τους και σε κάθε αλλαγή που θέτει σε αμφισβήτηση τη μονοκρατορία τους. Είναι αυτοί που στραγγαλίζουν στη γένεσή της κάθε καινοτόμο πρωτοβουλία που θα μπορούσε να αναβαθμίσει έναν επαγγελματικό κλάδο, να επεκτείνει νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες και να προωθήσει την ανάπτυξη της χώρας.

Οι προνομιούχες αυτές παρασιτικές ομάδες αποτελούν με τη δράση τους το σημαντικότερο εμπόδιο για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, είτε απομυζώντας τα δημόσια ταμεία, είτε ακυρώνοντας, συχνά δια της βίας, τις όποιες καινοτόμες πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην εκμετάλλευση ευκαιριών ή την αποφυγή των κινδύνων που προκύπτουν από τις παγκοσμιοποιημένες αγορές.

Το αποτέλεσμα της δράσης αυτών των προνομιούχων παρασιτικών ομάδων αντανακλάται στη πρωτιά της Ελλάδας στους αρνητικούς δείκτες (ανεργία, φτώχεια, ανισότητες, διαφθορά) που δημοσιεύουν οι διεθνείς οργανισμοί και στην τελευταία θέση της Ελλάδας στις συγκριτικές μετρήσεις θετικών δεικτών (ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, ανάπτυξη, πολιτισμό).

Οι παρασιτικές αυτές ομάδες, αν και αποτελούν αριθμητικά μικρό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, χαρακτηρίζονται από σοβαρή γνώση νομιμοφανών και παράνομων πρακτικών υποστήριξης των συμφερόντων τους, από ικανότητα διάβρωσης του κράτους και των κομμάτων για την υποστήριξη των αλληλέγγυων με αυτές στελεχών και πολιτικών και την περιθωριοποίηση/υπονόμευση των στελεχών και πολιτικών που αντιστρατεύονται τα συμφέροντά τους.

Μέσω αποτελεσματικών πολιτικών και ιδεολογικών παρεμβάσεων, οι παρασιτικές αυτές ομάδες κατορθώνουν να συσκοτίζουν το ρόλο τους, να παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας και της προόδου, να νομιμοποιούν τη βία που ασκούν στους όποιους “απείθαρχους” και να πείθουν την κοινωνία ότι για όλες τις εκτρωματικές καταστάσεις που δημιουργεί η δράση τους φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση και οι πάσης εθνικότητας “ξένοι” - εγχώριοι ή υπερπόντιοι αλλά κυρίως οι Αμερικανοί- που συνωμοτούν, σύμφωνα με την μυθολογία που αναπτύσσουν, μονίμως κατά των ελληνικών συμφερόντων.

Είναι ενδεικτικό της εκτεταμένης ιδεολογικής παραπλάνησης που έχουν επιτύχει οι παρασιτικές αυτές ομάδες το γεγονός ότι θεωρούν δημιούργημά τους και υπερασπίζονται το μεταπολιτευτικό «κοινωνικό μοντέλο» όταν στη σημερινή Ελλάδα ο δείκτης ανισότητας είναι ο υψηλότερος στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 15 και το πλουσιότερο 10% διαθέτει 7 φορές υψηλότερο εισόδημα από το φτωχότερο 10% των Ελλήνων.

Παρόλα αυτά όμως, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, φοβούμενα το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με τις παρασιτικές προσοδοθηρικές αυτές ομάδες, αποφεύγουν τη λήψη εκείνων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που έχει σήμερα ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Αν και δεν λείπουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και στα δύο αυτά κόμματα, αυτές αδυνατούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο εντός τους, καθώς οι παγιωμένοι και κατά βάση κρατικοδίαιτοι κομματικοί μηχανισμοί ούτε θέλουν (λόγω της διάβρωσής τους από τα παρασιτικά συμφέροντα) ούτε μπορούν (λόγω παντελούς ανεπάρκειας) να αναλάβουν σημαντικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες.

Η διαμάχη τους για την ηγεμονία του “μεσαίου χώρου” και η απορρέουσα στρατηγική τους για την εκλογική επίτευξη του στόχου αυτού τα αποϊδεολογικοποιεί περαιτέρω και τα κάνει τόσο πολυσυλλεκτικά και δέσμια της ψηφοθηρίας που τελικά δεν φαίνεται να διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους. Η εξέλιξη αυτή των κομμάτων οδηγεί σε διαρκή απομάκρυνση των πολιτών από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι η διέξοδος από τη κρίση της πολιτικής δεν είναι η σύγκλιση στο μέσο, αλλά η αποσαφήνιση των πολιτικών ταυτοτήτων των κομμάτων, οι οποίες στη συνέχεια θα τίθενται στη δημοκρατική κρίση των πολιτών.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πολιτικό πόλο αναφοράς όλων των δημοκρατικών, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, μεταρρυθμιστικών, εκσυγχρονιστικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας και να συμβάλει θετικά στην ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων εντός και εκτός των σημερινών κομμάτων εξουσίας μέσω της συγκρότησης ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος που θα προβάλλει τη μεταρρύθμιση όχι μόνο ως ζωτική, σήμερα, αλλά και ως διαρκή ανάγκη της κοινωνίας.»

Για την αντιγραφή : Αέρα Πατέρα