37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

ΕΧΩ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ - I HAVE A DREAM

Είδα χθες στην τηλεόραση την κοινή συνέντευξη Παπανδρέου - Ερντογάν και ένοιωσα καλά. Άκουσα μετά στις ειδήσεις για τις βόμβες και ένοιωσα άσχημα. Ονειρεύομαι την Ελλάδα της φιλίας, της προσπάθειας, της φιλοδοξίας, του δημιουργικού εγωισμού. Σιχαίνομαι την Ελλάδα της άρνησης, του μηδενισμού, της καταστροφής, της ανευθυνότητας.

Συγχωρέστε με, δε μπορώ πια να βλέπω τον Τσίπρα να μιλάει με την αυταρέσκεια του φοιτητή που νομίζει ότι βγάζει πύρινο λόγο στο αμφιθέατρο της σχολής. Προσβάλλομαι όταν απευθύνεται στο λαό, δηλαδή και σε μένα, αυτό το άσχετο, παρλιακό παιδάκι με το ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Αέρα Πατέρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)