Ο Σημίτης και το Β΄κύμα του εκσυγχρονισμού...

Ο Κ. Σημίτης υπήρξε ο μοναδικός σύγχρονος πρωθυπουργός που κυβέρνησε χωρίς να χρησιμοποιήσει «μεγάλα λόγια» και «κούφια συνθήματα». Συνεπής στις αντιλήψεις του, απόλυτα ρεαλιστής και ωμός, όσον αφορά τα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποίησε, είναι ταυτόχρονα και ο μόνος σύγχρονος έλληνας πρωθυπουργός που έφερε σε πέρας τους στόχους που έθεσε, για τα οκτώ χρόνια της ηγεμονίας του.

Το μόνο σίγουρο και οφθαλμοφανές είναι ότι η Ελλάδα του 2004 δεν ήταν η Ελλάδα του 1995. Ήταν πολύ καλύτερη και διέθετε πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα. Ανήκε στην «καρδιά» της Ευρώπης, είχε ισχυρό νόμισμα, πληθωρισμό κάτω από το 3%, ανάπτυξη που άγγιζε το 5 και το 6%, ευοίωνες προοπτικές στην οικονομία, καλές σχέσεις με ΟΛΟΥΣ τους γείτονές της, σεβαστή άποψη στα διεθνή fora, ανεκτές σχέσεις με την Αμερική, βρισκόταν μια ανάσα πριν από την οριστική λύση τόσο του Κυπριακού, όσο και κάποιων χρόνιων προβλημάτων με την Τουρκία.

Φυσικά είχε και πολλά, ακόμη, προβλήματα: Αυξημένη ανεργία, αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό (παρόλες τις προσπάθειες που έγιναν), αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, έντονη, διάχυτη διαφθορά. Όμως όσα και όποια κι αν ήταν – και εξακολουθούν να είναι – τα προβλήματα, το μόνο βέβαιο είναι ότι το πολιτικό ρεύμα που αποκλήθηκε «εκσυγχρονιστικό» και ο πολιτικός του ηγήτορας, τα είχαν καταφέρει πολύ περισσότερο απ’ όσο είχαν ίσως ελπίσει ότι τελικά θα τα κατάφερναν…

Φυσικά μετά ήρθε η… «αντεπανάσταση»… Η «άλλη» Ελλάδα… Ο πομφόλυξ Καραμανλής, ο (αείμνηστος πλέον) Χριστόδουλος, η «επανίδρυση του κράτους», η μετριότητα που ασφυκτιούσε στο περιθώριο, τα παρωχημένα οικονομικά συμφέροντα, ο φόβος και η ανασφάλεια ενός λαού που είχε μεγαλώσει με τη «δραχμούλα» και τώρα δεν μπορούσε καν να προφέρει το ευρώ…

Και λέω «φυσικά» γιατί είναι απόλυτα φυσικό, μετά από τόσες μεγάλες και βαθιές αλλαγές, να ακολουθήσει ένα διάστημα οπισθοδρόμησης, ώστε να ισορροπήσουμε κάποια στιγμή σε μια νέα θέση και να αναδειχτούν οι νέοι στόχοι και νέες πολιτικές.

Όμως μπροστά μας έχουμε τη βαθιά κρίση που διέρχεται το ΠΑΣΟΚ και δεν λέει να αναταχθεί. Μια κρίση που έχει να κάνει και με την γενικότερη, παγκόσμια πλέον κρίση, που μαστίζει περισσότερο τις αδύναμες οικονομίες και τις χώρες εκείνες οι οποίες δεν φρόντισαν να θωρακίσουν με σύγχρονους, ισχυρούς θεσμούς τις κοινωνίες τους. Η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο κι αν φαίνεται αυτό παράδοξο, επιτείνει αυτή την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, αφού όσο περνά ο χρόνος αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο αναξιόπιστη και απογοητευτική για τα μεγάλα πληθυσμιακά στρώματα της κοινωνίας.
Η πλήρης αποτυχία της κυβέρνησης και σε στοιχειώδεις ακόμα τομείς, φέρνει την απαξίωση της πολιτικής. Από αυτή τη ροπή της κοινής γνώμης, που φαίνεται να παίρνει διαστάσεις, δεν διασώζεται κανείς. Πιθανές αποκαλύψεις για το σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ θα βυθίσουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα στην απαξίωση. Και το «οπισθοδρομικό στάδιο» θα διαρκέσει δραματικά πολύ…

Το ΠΑΣΟΚ έχει χρέος να προσπαθήσει να ξεπεράσει την κρίση του. Όλοι όσοι αποτελούν ιδεολογικές και πολιτικές συνιστώσες αυτής της μεγάλης δημοκρατικής ραχοκοκαλιάς, θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, από τον Πρόεδρο, μέχρι το τελευταίο στέλεχος. Ιδιαίτερα όσοι έχουν την ικανότητα να χαράζουν πολιτικές και να συνθέτουν οραματικούς στόχους.
Η νευρικότητα, η ανυπομονησία, η αίσθηση του χαμένου, αξίζουν μόνο στους προορισμένους να εξαφανιστούν από το προσκήνιο…
Ο ρεαλισμός, η ψυχραιμία, η παγίωση του αισθήματος της κοινής πορείας, και η σιγουριά του μελλοντικού νικητή, είναι τα μοναδικά ψυχολογικά εργαλεία αυτών που θα φανούν στο μέλλον πολύ πιο χρήσιμοι από ένα απλό κόμμα διαμαρτυρίας…
Κ.Λ.