ΖΗΜΕΝΣ: Αμηχανία...

Η εντελώς ακατανόητη "επιστολομαχία" Σημίτη - Παπανδρέου (με πρωτοβουλία Σημίτη), οι ανοησίες που εκτοξεύει κάθε τόσο ο... αρμόδιος υπουργός της Δικαιοσύνης, η γαλαντόμα (προς τον πολιτικό αντίπαλο) ήπια αναφορά στο θέμα Τσουκάτου από τον Καραμανλή, το πελιδνό ύφος της Ντόρας ("τι μου ξημερώνει δεν ξέρω...") και τα σχόλια των εφημερίδων, όλα μαζί, προβάλλουν ένα κοινό, μοναδικό χαρακτηριστικό: Αμηχανία...



Αμηχανία γενική. Το τσουνάμι ΖΗΜΕΝΣ έχει εκδηλώσει τους πρώτους κυματισμούς, τα νερά αρχίζουν και σαρώνουν ήδη τα πιο αφύλακτα μετερίζια του παρωχημένου πολιτικού μας συστήματος...

Δύο βασικές "πηγές πληροφόρησης" κάνουν παιχνίδι:

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κι ο ΣΚΑΙ από τη μια, με τον "ειδικό ΖΗΜΕΝΣολόγο Τάσο Τέλλογλου (λέγε με Παπαχελά)

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, με την εσχάτως προσληφθείσα (εκ της Καθημερινής - Σκάι) δημοσιογράφο ("Κοκκαλολόγος" αυτή...) Αριστέα Μπουγάτσου.



Κι όλοι αναρρωτιούνται:

"Ρε παιδιά, ποιός κάνει παιχνίδι εδώ πέρα; Τί γίνεται; Μέχρι πού θα φτάσει;"



Γιατί σίγουρα, εδώ πέρα, κάποιος κάνει παιχνίδι...

Το ΒΗΜΑ σήμερα, αναρρωτιέται κι αυτό, για τις "στοχευμένες διαρροές"...



Κάποιοι μιλάνε για μια επιχείρηση "κάθαρσης", που στόχο έχει την επιβολή μια "μπερλουσκονικής λύσης" στο όντως υπαρκτό πολιτικό μας αδιέξοδο.



Κάποιοι άλλοι μιλάνε για "την εκδίκηση των αμερικανών", αφού υπαινίσσονται ότι τόσο οι πηγές των πληροφοριών, όσο και η διάσημη δικηγορική εταιρεία που εκπροσωπεί εδώ ο... υπόδικος κ. Λυκουρέζος και που δίνει προσεκτικά στοιχεία στις πηγές αυτές και στον αρμόδιο εισαγγελέα, είναι... αμερικανικών συμφερόντων.



Ό,τι και να είναι, όποιοι και να "κάνουν παιχνίδι", σίγουρο είναι ότι έχουν βρει γηπεδάρα, με χόρτο άφθονο και κερκίδα πολυπληθή...



Το εκσυγχρονιστικό ρεύμα που δέχεται αυτή την περίοδο τα πρώτα κύμματα των αποκαλύψεων, είναι φυσικά υπεύθυνο, αφού δεν (μπόρεσε;) επέλεξε να θέσει ως βασικό του στόχο τον εκσυγχρονισμό του αναχρονιστικού μας πολιτικού συστήματος, τα οκτώ χρόνια που πρωταγωνιστούσε πολιτικά. Χρησιμοποίησε την ήδη τότε υπάρχουσα νοσηρή πραγματικότητα, με έναν ωμό και σσχεδόν αδιάφορο τρόπο, ως εργαλείο για την επιτυχία των (όντως εντυπωσιακών) πολιτικών του. Αποτέλεσμα; Η διαφθορά και η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ, που τώρα καλείται να πληρώσει, τέσσερα και κάτι χρόνια μετά την αποχώρησή του από την εξουσία, τον οδυνηρό λογαριασμό...



Η Νέα Δημοκρατία που κυβερνά από το 2004, όχι μόνο δεν έκανε κανένα βήμα προς τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος, αλλά αντίθετα, βούλιαξε την πολιτική ζωή ακόμα περισσότερο στην αδιαφάνεια, τη βρομιά και τον πολιτικό αμοραλισμό των ανοήτων ηγητόρων της, που επέλεξαν να κυβερνήσουν με τα γκάλοπ και με τον καλολαδωμένο "αυτόματο πιλότο" που τους κληρονόμησε το εκσυγχρονιστικό ρεύμα του Κ. Σημίτη. Οι "νταβατζήδες" - το πανίσχυρο δηλαδή πολιτικοοικονομικό στάτους που εκφράζει αυτόν τον αναχρονισμό στην πόλιτική μας ζωή - πήρε το πάνω χέρι και ουσιαστικά καθοδηγεί την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα.



Ο Γιώργος Παπανδρέου, μοναχικός στο δρόμο που επέλεξε, να καταγγείλει αυτό το αναχρονιστικό σύστημα και να προσπαθήσει να το αλλάξει, διαφοροποιείται, βγαίνει και θα βγει - αν όλα πάνε καλά γι αυτόν - αναβαθμισμένος από αυτή την ιστορία. Άλλο ζήτημα βέβαια αν έχει και την πολιτική ικανότητα να μετατρέψει αυτό του το πλεονέκτημα σε πλειοψηφία, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτεί πολλές ακόμα προϋποθέσεις που δυστυχώς... δεν φαίνονται στον ορίζοντα...



Κατακλείδα:

Μαζί με το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης που ήδη χτυπάει και τη χώρα μας, ήρθε και το τσουνάμι της ΖΗΜΕΝΣ για να κάνει την πολιτική μας επικαιρότητα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα...

Γιατί με τα σκάνδαλα τύπου Ζαχόπουλου, Αναστασιάδη και κουμπάρων, είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε...

(Tres banalle, βρε παιδί μου, αυτοί οι νεοδημοκράτες... Tres Banalle!..)

Κ.Λ.