37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Περία αμηχανίας, αποχής από αρθρογραφία και Siemens

Εκλεκτοί φίλοι,
Ασφαλώς και θα παρατηρήσατε την αποχή μου, εδώ και αρκετές ημέρες από την αρθρογραφία του blog μας.
Οφείλω το λοιπόν μερικές εξηγήσεις. Όχι δεν παρατηρώ τα τεκταινόμενα με αμηχανία. Όλα αυτά είναι συνυφασμένα με την «αδηφάγο φύση της συνειδητά αυνείδητης μουρζουαζίας», όπως θα σας έλεγε και η συντρόφισα Αλέκα, που προ ολίγου, από το βήμα της Βουλής, κατήγγειλε ως υπαίτιο για όλα τα δεινά που συνέβησαν στο σοσιαλιστικό παράδεισο τον άθλιο πράκτορα της μπουρζουαζίας Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και τη Νέα Οικονομική Πολιτική του.
Οι λόγοι της αποχής μου είναι δυο.
Ο πρώτος είναι ότι καλούμαι εφεξής να υποβάλλω κάθε χρόνο υπεύθυνη δήλωση για το ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ των εισοδημάτων μου. δε μπορείτε να φαντασθείτε τι μου ζητάνε. Μέχρι και συμβόλαια για προ εικοσαετίας αποκτηθέντα περιουσιακά στοιχεία πρέπει να καταθέσω. Και βεβαίως, ενώ ζητάνε να υποβάλεις 2 τόνους χαρτί σε φωτοαντίγραφα, απορώ πώς δεν τους ήρθε η φαεινή ιδέα να απαιτούν τα φωτοαντίγραφα αυτά να είναι και επικυρωμένα, οφείλεις να π[εριγράψεις τα περιουσιακά σου στοιχεία με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πρακτιά αδύνατος ο παραμικρός έλεγχος της δήλωσής σου.
Ο δεύτερος είναι ότι τις ημέρες αυτές οδεύει προς το τέλος του ένα από τα πιο συναρπαστικά - ίσως μακράν το πιο συναρπαστικό, προσωπικά μόνο με αυτά του 1976 και του 1984 μπορώ να κάνω συγκρίσεις, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια και η μνήμη, προϊούσης και της ηλικίας, εξασθενίζει - Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που έχουν λάβει χώρα. 76 γκολ σε 30 αγώνες, ως μικρό μόνο δείγμα του υπέροχου ποδοσφαίρου που παίζεται στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Αντιληπτό λοιπόν γιατί αποκλείστηκε νωρίς - νωρίς το δικό μας το μπουλούκι, που δεν πρέπει να το αδικούμε, γιατί οι άνθρωποι το ποδόσφαιρο που ήξεραν έπαιξαν, απλώς ίσχυε γι' αυτούς το γνωστό ανέκδοτο «πού πας καημένε Καραμήτρο».
Όμως από δευτέρας εκλείπουν οι δυο σοβαρότατοι αυτοί λόγοι και υπόσχομαι να «είμε πάλη ης τας αιπάλξυς αφοιδός αρθρωγραφόν», όπως θα έλεγε κι Μποστ

Γιάννης Χρ.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλά, πόσα έσχες βρε Γιαννάκη και σε απασχολεί τόσο πια;
Εκτός κι αν μας κρύβεις περιουσιακά στοιχεία!
Πρόσεχε, γιατί θα σε πιάσουν. Ο βήχας και το χρήμα δεν κρύβονται...
Φιλικά, Κ.Λ.

Ανώνυμος είπε...

Τζόνι και μ' εμένα το ίδιο ισχύει, σε ότι αφορά τον διαθέσιμο ψυχικό χρόνο για να μοιραστώ μαζί σας πολλές σκέψεις μου για πολλά θέματα.
Τώρα στα περί μπουλουκιού και γενικής απαξίωσης της ποδοσφαιρικής μας ομάδας, Καραμήτροι, άσχετοι, κλπ. θα θυμίσω σε σένα και στους υπόλοιπους ελεεινολογούντες μερικά πράγματα :
Η Εθνική για να φτάσει στην Αυστρία, πέρασε από όμιλο 8 ομάδων όπου έδωσε 14 αγώνες και κατετάγη πρώτη με μία μόνο ήττα και μία ισοπαλία, αφήνοντας πίσω της την πολύ δυνατή Τουρκία, την εξίσου δυνατή Νορβηγία και την πάντα υπολογίσιμη Βοσνία. Όπως αντιλαμβάνεσαι, εσύ που είσαι άνθρωπος των ντοκουμέντων και όχι της αρλουμπολογίας, τα περιθώρια τύχης και Ύπνου του Κυρίου στενεύουν πάρα πολύ σε μια τόσο μακρά σειρά αγώνων.
Η ομάδα στο τελικό τουρνουά της Αυστρίας δεν ήταν φρέσκια, είχε πολλούς παίκτες ντεφορμέ αλλά δεν διασύρθηκε κι όλας με τεσσάρες, όπως άλλες καλές ομάδες. Αποχώρησε με σκυμμένο κεφάλι αλλά όχι στα τέσσερα, όπως τραγούδησαν οι παλινδρομιστές (η παλινδρόμηση δεν είναι μόνο το εθνικό μας σπορ, είναι και η εθνική μας τραγωδία).

Θα θυμίσω επίσης ότι και στο προηγούμενο τελικό τουρνουά που κατακτήσαμε το κύπελλο, απαξιώθηκε από πολλούς η επιτυχία γιατί και καλά δε μας άξιζε, κι ας κερδίσαμε δυο φορές τους γηπεδούχους Πορτογάλους, τους Γάλλους και τους φοβερούς Τσέχους, κι ας προκριθήκαμε στα τελικά με ένα φοβερό σερί νικών, νικώντας και τους Ισπανούς στην έδρα τους, κι ας είχαμε δύο ολόκληρα χρόνια να χάσουμε σε φιλικό και επίσημο παιχνίδι.
Τα ντοκουμέντα φίλε μου, τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν την αιώνια μεμψιμοιρία μας, την κλάψα που έχει γίνει ένα με το είναι μας.

Φιλελεύθερος τζουτζές, χαρούμενος που είναι άνθρωπος, ευρωπαίος, έλληνας και φίλος σας.

leon είπε...

Φίλτατε φιλελεύθερε τζουτζέ, πάνω από 30 χρόνια με ξέρεις κι ακόμα δεν έχεις μάθει πόση αγάπη τρέφω για τα μπουλούκια! Με εκπλήσσεις δυσάρεστα σύντροφε.
Πέραν τούτου, το μπουλούκι μας, γιατί ομάδα δεν είναι, κατέκτησε επάξια το πρωτάθλημα του 2004 διότι μια μονάχα ομάδα δεν ήταν τότε μπουλούκι, η Τσεχία, και στο μεταξύ μας αγώνα συνωμότησε το σύμπαν εναντίον τους. Όλοι οι άλλοι μπουλούκια ήταν κι αυτοί. Αυτό δε σημαίνει ότι οι μονάδες που απαρτίζανε το μπουλούκι δεν υπερέβαλαν εαυτούς.
Αντιθέτως φέτος, 10 από τις 16 ομάδες ήταν ΟΜΑΔΕΣ με κεφαλαία. Οι άλλες έξι, μεταξύ των οποίων η δικιά μας, η Γαλλία και η Ιταλία ήταν μπουλούκια.
Ευλόγως δεν είχαμε καμιά τύχη, αν και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι υπερέβαλαν εαυτούς.
Και μη ξεχνάς και κάτι άλλο. Φέτος άργσε να κριθεί το πρωτάθλημα, ενώ το 2004 κρίθηκε νωρίς. Επιπλέον σε λίγες μέρες οι άνθρωποι αυτοί θα παίζουν με τις ομάδες τους στην Ευρώπη. Πιο τυχεροί οι παίκτες του Ολυμπιακού, που αρχίζουν μέσα Αυγούστου. Δε σήκωνε λοιπόν ντόπα!

Φιλικά πάντα

Γιάννης Χρ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)