Δεν είναι καν μια απόπειρα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία κλείνει πονηρά το μάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, «να δημιουργήσει κρίση στο σύστημα».
Πολύ περισσότερο δε, δεν είναι «πραξικοπηματικές ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ», όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες και ο Πρωθυπουργός μας ή «προβοκατόρικες και ανεύθυνες συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ»όπως μας είπε από το βήμα της Βουλής η κυρία Παπαρήγα για να εισπράξει τα εύσημα του Πρωθυπουργού.
Τα «έκτροπα» που καταλαμβάνουν κάθε μέρα το μισό των κεντρικών δελτίων ειδήσεων δεν είναι καν παρονυχίδες, συγκρινόμενα με το ΜΕΙΖΟΝ ΕΚΤΡΟΠΟ: την παντελή αδιαφορία όσων συμμετέχουν στο θεσμό που ονομάζεται Πανεπιστήμιο γι' αυτόν.
- Αρχής γενομένης από την Κυβέρνηση, δια των Υπουργών Παιδείας της.Το έκτρωμα που παρουσίασε ως νόμο -πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια η κυρία Γιαννάκου, υποτίθεται ότι επιδίωκε να σπάσει τις συντεχνιακές συμπεριφορές στο χώρο των καθηγητών και να αναβαθμίσει τις πανεπιστημιακές σπουδές. Στην πραγματικότητα επεδίωκε την ενίσχυση της πιο χυδαίας συντεχνιακής δομής, επαναφέροντας την προ 35ετίας καθηγητική αυθεντία. Επιπλέον με τη συνεχή μείωση των κονδυλίων για την έρευνα και τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες καθίσταται αδύνατο το πανεπιστημιακό έργο που συνίσταται αφ' ενός στη διδασκαλία, αφ' ετέρου στην έρευνα (η πατρότητα της κατάργησης του ενός και μοναδικού συγγράμματος, το ένα από τα δυο θετικά μέτρα, ανήκει στις κυβερνήσεις Σημίτη, η δε καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές αντί της μέχρι σήμερα συμμετοχής των μελών των ΔΣ των φοιτητικών συλλόγων εξουδετερώνεται από τους ίδιους του φοιτητές). Και το αποκορύφωμα φυσικά της κυβερνητικής χυδαιότητας είναι ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας, που ανερυθρίαστα απαιτεί από τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα να του υποβάλλουν «εντός 45 ημερών, προϋπολογισμό 4ετίας». Αν είναι δυνατό Πανεπιστήμια με δεκάδες χιλιάδες φοιτητών, με εκατοντάδες καθηγητές και πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων να υποβάλουν προϋπολογισμό όχι για ένα άλλα για τέσσερα χρόνια! Μόνο ένας ηλίθιος ή ένας που συνειδητά επιθυμεί να στραγγαλίσει οικονομικά τα Πανεπιστήμια βγάζει τέτοιο φιρμάνι. Κι ο Στυλιανίδης ηλίθιος δεν είναι.
- Ακολουθούν οι Πρυτάνεις και οι περιβόητοι 1000 φετιχιστές του «εκσυγχρονισμού του Πανεπιστημίου». Εκσυγχρονισμός προς ποια κατεύθυνση; Απαξιούν να μας εξηγήσουν. Κατανοητή η υποστήριξη όλων αυτών των κυρίων στο νόμο της κυβέρνησης, ικανοποιούνται τα ταξικά τους συμφέροντα (μια ανάγνωση στις υπογραφές τους είναι ενδεικτική: Τακτικοί καθηγητές, Αναπληρωτές καθηγητές και τα γιουσουφάκια τους). Όταν όμως διαμαρτύρονται για την απουσία των απαραίτητων για την έρευνα κονδυλίων δεν περνάει από κανενός τους το μυαλό να παραιτηθεί! Πριν δυο χρόνια οι διευθυντές και των 2.700 ερευνητικών προγραμμάτων του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών υπέβαλαν τια παραιτήσεις τους διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη κονδυλίων για την έρευνα. Και κάτι κέρδισαν. Όμως αυτοί, εκτός από τα συντεχνιακά τους συμφέροντα έχουν μάθει να σέβονται τους εαυτούς τους. Και τους φοιτητές τους. Και το Πανεπιστήμιο.
- Από κοντά και η ΠΟΣΔΕΠ. Με τους φιλιππικούς της υπέρ του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Γιατί όμως αγαπητοί συνδικαλιστές βγάζετε αφρούς μόλις ακούτε τη λέξη αξιολόγηση; Πολύς κόσμος θα ήταν πρόθυμος να συζητήσει μαζί σας τα κριτήρια αυτής της αξιολόγησης. Και ασφαλώς η επιλογή των κριτηρίων είναι μείζονος σημασίας πολιτική πράξη. Η άρνηση σε κάθε αξιολόγηση όμως αποκαλύπτει τις πραγματικές τους επιδιώξεις. Να έρθει η σειρά της επετηρίδας και να γίνουν κι αυτοί τακτικοί Καθηγητές, ν' αποκτήσουν κι αυτοί τους αυλικούς τους και τα γιουσουφάκια τους.
- Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με τους φοιτητές. Στις περσινές συνελεύσεις των σχολών που αποφάσισαν τις καταλήψεις, συμμετείχε περίπου το 25% των ενεργών φοιτητών. Ποσοστό κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο. Κι όταν ήρθε η ώρα των φοιτητικών εκλογών. σε ποσοστό 80% έδωσαν την ψήφο τους στη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ και τισ ΠΚΣ που είχαν καταψηφίσει τις καταλήψεις. Απορία πρώτη. Συμφωνούσαν με τις καταλήψεις; Αν ναι γιατί καταψήφισαν αυτούς που τις πρότειναν; Δε συμφωνούσαν; Τότε γιατί δεν πήγαν στις συνελεύσεις να τις καταψηφίσουν; Απορία δεύτερη. Αν για οποιοδήποτε λόγο διαφωνούν με τις «συμμορίες των ταραξιών του ΣΥΡΙΖΑ» γιατί δεν τους βάζουν στη θέση τους; Γιατί πρέπει να επιστρατεύει οι ΔΑΠ τους μπράβους των νυχτομάγαζων; οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι απλές. Τα παιδιά αδιαφορούν για το Πανεπιστήμιο. Δεν προσδοκούν από αυτό τίποτα. Πέρασαν παπαγαλίζοντας. Περνάνε τα μαθήματα παπαγαλίζοντας. Ψηφίζουν ΔΑΠ γιατί οι συνδικαλιστές της «έχουν τα κονέ» και θα πουν κανένα καλό λόγο γι' αυτούς στον καθηγητή να τους περάσει. Άσε που θα μπορέσουν να προσληφθούν με κάποιο ρουσφέτι στο Δημόσιο! Δεν πάνε στις συνελεύσεις γιατί εκεί πρέπει να σκεφτούν. Κι αυτό είναι δύσκολο. Ψηφίζουν ΠΑΣΠ από σνομπισμό. Θέλουν να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχίτερα από τούτο το «βαρετό Πανεπιστήμιο» για να πάνε να κάνουν κανένα μεταπτυχιακό μπας και ξεστραβωθούν λιγάκι. Γιατί δεν παν στις συνελεύσεις; «Μα με την πλεμπάγια τώρα θ' ασχολούμεθα;». Οι χειρότεροι είναι αυτοί που ψηφίζουν ΠΚΣ. Είναι ανίκανοι να γλείψουν αποτελεσματικά - όχι ότι δε θέλουν, δε μπορούν - και η λαϊκή τους καταγωγή δεν τους έχει μάθει την τέχνη του σνομπισμού.
Άφησα κάποιους απ' έξω μέχρι τώρα, δεν προτίθεμαι όμως να τους αφήσω και στο απυρόβλητο. Είναι οι ομάδες της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρσι κέρδισαν τις μάχες των συνελεύσεων και των διαδηλώσεων, έχασαν όμως τον πόλεμο του Πανεπιστήμιου. Είμαι βέβαιος ότι ανάμεσά τους υπάρχουν όλοι εκείνοι οι φοιτητές που πραγματικά αγωνιούν για το Πανεπιστήμιο, που θέλουν να γίνει θεσμός παραγωγής γνώσης και εκπαίδευσης ανθρώπων που ξέρουν να σκέφτονται, να κρίνουν, να εμπνέουν τους συμπολίτες τους. Όμως, αντί να συζητήσουν τους λόγους που τους έκαναν να χάσουν τον πόλεμο, αντί να κουβεντιάσουν για το τί θέλουν και πώς θέλουν το Πανεπιστήμιο, αντί να σκεφτούν πώς θα συνεπάρουν την αδρανή μάζαζ των συμφοιτητών τους, πώς θα τους θυμίσουν ότι είναι άνθρωποι κι όχι πρόβατα, επέλεξαν ένα άσκοπο κι ατελέσφορο κλεφτοπόλεμο, που μεταθέτει το ζήτημα από την ουσία στον τύπο και εμπεριέχει στοιχεία Βίας. Μιας βίας που γίνεται αυτοσκοπός, ποτίζει τις ομάδες που την ασκούν με τη σταλινική ιδεολογία και οδηγεί σε λογικές 17Ν. Κι αυτό θα πρέπει να το προσέξουν πολύ.
Γιάννης Χρ.
3 σχόλια:
Έχω την εντύπωση ότι στο χώρο της Παιδείας - και ιδιαίτερα στην τριτοβάθμια - αντικατοπτρίζεται με ενάργεια το θλιβερό πρόσωπο της βαθειάς κρίσης που ταλανίζει πλέον την ελληνική κοινωνία.
Είναι απογοητευτικό να διαπιστώνει στο άρθρο του ο Γιάννης Χρ. ότι δυστυχώς καμιά πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη του χώρου, αλλά και της ευρύτερης πολιτικής, δεν διαθέτει κανένα σχέδιο, καμιά ουσιαστική και ρεαλιστική πρόταση για το μέλλον...
Και μιλάμε για την ατμομηχανή της κοινωνίας μας...
Κ.Λ.
Σιγά σιγά πρέπει το παραμύθι να ξεφουσκώσει. Οι φοιτητές (πλειονότητα ή μεγάλο ποσοστό) θέλουν να τελειώσουν όπως όπως το πτυχίο για να βρούν μετά ένα βουλευτή να τους διορίσει στο δημόσιο. Οι γονείς και το περιβάλλον τους εκεί τους σπρώχνει. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν ο,τιδήποτε, το ΠΤΥΧΙΟ θέλουν. Σέρνονται λοιπόν από την αρχή των σπουδών τους μέχρι την περάτωσή τους. Αν κάποιος τους δώσει ένα κίνητρο για να τελειώσουν πιό γρήγορα, μαζί του θα είναι. Θα τον ψηφίζουν, θα τον στηρίζουν και αν τους το πεί θα πετάξουν πέτρες σε κάθε στόχο. Τα υπόλοιπα που διαβάζομε και ακούμε για το "φοιτητικό κίνημα" είναι απλώς ανοησίες.
Γιάννη,
Με αυτό το κείμενο έθεσες τον τύπον επί των ίλων σε ότι αφορά την κατάσταση στα πανεπιστήμια. Δε συμμερίζομαι όλες τις κρίσεις σου, ωστόσο αξίζει να καταθέσω τη γνώμη μου για ορισμένα από τα ζητήματα που έθιξες.
1. Φαίνεται πως κάποιοι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι είχαν όντως στο πίσω μέρος του μυαλού τους την επαναφορά της έδρας και της παλιάς καλής ιεραρχίας. Όμως αυτό τελικά δεν «βγήκε» στο νόμο που ψηφίστηκε. Πέρασαν μόνο κάποιες διατάξεις που προσπαθούν να αποτρέψουν τις απεργίες και τις καταλήψεις, που κι’αυτές να δούμε αν θα λειτουργήσουν.
2. Όλη αυτή ιστορία περί «ενός και μοναδικού συγγράμματος», που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί από διάφορες πολιτικές δυνάμεις και σε διάφορες χρονικές περιόδους, εδράζεται σε λάθος βάση. Ποτέ δεν είπε κάποιος καθηγητής ότι «αυτό το βιβλίο θα διαβάσετε και κανένα άλλο». Αυτό που συνέβαινε μέχρι τώρα είναι ότι ο διδάσκων διένεμε ένα σύγγραμμα ή σημειώσεις και, συγχρόνως, πρότεινε μια βιβλιογραφία στους φοιτητές, οι οποίοι, ανάλογα με το ενδιαφέρον τους και με το βαλάντιό τους (καθότι από βιβλιοθήκες δεν πάμε και τόσο καλά) καλούνταν να μελετήσουν. Έτσι έκαναν οι καθηγητές μου, το πάλαι ποτέ, έτσι κάνω κι’εγώ σήμερα με τους φοιτητές μου.
Με τον καινούργιο νόμο, όπως τον βλέπω στην πράξη, ο φοιτητής θα μπορεί να διαλέξει ένα από τα βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο, από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, ώστε να είναι φτηνά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο φοιτητής να προμηθευτεί το καλό γενικά βιβλίο του Μερτίκα για την τηλεανίχνευση, όχι όμως το βιβλίο του Sabins, που είναι το κορυφαίο στο είδος του αλλά που είναι ακριβό. Όσο για τον κάθε Σκιάνη που διδάσκει το μάθημα, δεν θα μπορεί να τυπώνει το δικό του σύγγραμμα, αν δεν καταφέρει να βρει έναν εκδοτικό οίκο που θα κρίνει ότι τον συμφέρει οικονομικά να τυπώσει το βιβλίο, ή αν δεν πληρώσει από την τσέπη του. Με αυτήν την έννοια, ο φοιτητής δεν «απελευθερώνεται από την τυραννία του ενός και μοναδικού συγγράμματος», όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί καριέρας και τα κάθε λογής παπαγαλάκια, αλλά καλείται να διαλέξει μεταξύ κάποιων φτηνών και όχι των καλύτερων βιβλίων. Με άλλα λόγια, πρυτανεύει η λογική του να μην ξοδευόμαστε με την εκτύπωση καινούργιων βιβλίων, αλλά να βολευόμαστε με αυτά που κυκλοφορούν στην πιάτσα και είναι χαμηλού κόστους.
3. Αξιολόγηση διδασκόντων σαφώς και γίνεται, στη φάση που το μέλος ΔΕΠ κρίνεται για εξέλιξη στην επόμενη βαθμίδα. Και όσο πιο υψηλή είναι η βαθμίδα, τόσο πιο ζόρικα είναι τα κριτήρια. Αυτά τα περί δημοσιοϋπαλληλικής επετηρίδας, που ακούγονται από εδώ και από εκεί είναι υπερβολές. Με αυτήν την έννοια, η ΠΟΣΔΕΠ δεν λέει όχι στην αξιολόγηση, αλλά είναι δύσπιστη ως προς τις νέες διαδικασίες αξιολόγησης, που αφορούν τμήματα, σχολές και πανεπιστήμια. Ένα πανεπιστήμιο που προσπαθεί να συντηρηθεί με ψιχία, είναι λογικό να μην έχει επαρκή υποδομή για έρευνα, οπότε κινδυνεύει να αξιολογηθεί χαμηλά (ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος για τα περιφερειακά κυρίως πανεπιστήμια, που δημιουργήθηκαν χωρίς πρόνοια για συστηματική χρηματοδότηση). Και αυτό που λέει η ΠΟΣΔΕΠ είναι να εξασφαλιστεί πρώτα μια χρηματοδότηση σε ποσοστό του ΑΕΠ ανάλογο με αυτό που ισχύει για την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά να συζητηθεί το θέμα της αξιολόγησης.
4. Και μια παρατήρηση για το δεύτερο σχόλιο για τους φοιτητές που «θέλουν να τελειώσουν όπως όπως το πτυχίο». Σωστή η επισήμανση για την πλειοψηφία των φοιτητών, όμως εγώ δεν ξέρω καμία γενιά που να μην ήθελε το εύκολο πτυχίο. Η διαφορά είναι ότι παλιότερα, καθώς υπήρχαν καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές, λειτουργόύσε το κίνητρο για αρκετούς φοιτητές να μελετήσουν λίγο παραπάνω, ώστε να μην καθυστερήσουν στο πτυχίο και να τακτοποιηθούν επαγγελματικά. Όσο μεγαλώνουν τα επαγγελματικά αδιέξοδα, τόσο μεγαλώνει και το αίσθημα απαξίωσης των σπουδών.
5. Και ένα γενικό σχόλιο: το ελληνικό πανεπιστήμιο το θυμάμαι να βρίσκεται σε κρίση, από τότε που ήμουν φοιτητής. Από τότε όμως έβλεπα ότι προσπαθούσε να ακολουθήσει τα μηνύματα των καιρών και να αναβαθμιστεί, έστω και με κάποια καθυστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες. Αυτό την εικόνα έχω και για το σημερινό πανεπιστήμιο, το οποίο μάλιστα από πλευράς ερευνητικής δραστηριότητας είναι πιο ενεργό από όσο το προ τριακονταετίας πανεπιστήμιο. Με άλλα λόγια, όπως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», έτσι και το πανεπιστήμιο πιστεύω πως θα συνεχίσει να πορεύεται κουτσά στραβά, ακολουθώντας λίγο ως πολύ τα βήματα της εσπερίας.
Νιώθω πως δεν εξαντλείται εδώ το θέμα, αλλά πρέπει να βάλω μια τελεία. Όρεξη να έχουμε και μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση.
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου