Περί Βγενόπουλου και Αντιπολίτευσης

Πολλές φορές δεν ευοδώθηκαν οι πολιτικοί στόχοι των συλλογικοτήτων στις οποίες συμμετείχα. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν είχα νιώσει ηττημένος. Η εμφάνιση του Βγενόπουλου στη Βουλή με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά ηττημένος. Κι ο λόγος είναι ο ακόλουθος.
Εκλήθη ο κύριος Βγενόπουλος να καταθέσει στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ύστερα από απαίτηση - σωστά - του ΠΑΣΟΚ. Δε με ενδιαφέρει το τι είπε, διότι το θράσος και η αμετροέπεια του εν λόγω κυρίου είναι γνωστά σε όλους.
Με ενδιαφέρει και με κάνει να αισθάνομαι ηττημένος και ταπεινωμένος η απόλυτη απουσία τσαγανού από μέρους των παρόντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εν λόγω κύριος τους είπε έξω από τα δόντια ότι θα τους κάνει αγωγές μέχρι να του ζητήσουν συγνώμη. Τους είπε ότι η άσκηση πολιτικής κριτικής στο πρόσωπό του δεν είναι ανεκτή, ότι δουλειά τους είναι να τον υπηρετούν.
Και η απάντηση των κατά τα λοιπά λαλίστατων βουλευτών της Αντιπολίτευσης; Μούγκα. Παγωμάρα. Το διασταύρωσα μιλώντας με περισσότερους του ενός κοινοβουλευτικούς συντάκτες. Με δυο λόγια οι αγωγές κατά του Αλέξη Τσίπρα και του Γιώργου Παπανδρέου έχουν φέρει αποτέλεσμα. Οι «ηρωικοί» βουλευτές της Αντιπολίτευσης κλάνουν πατάτες μόλις ένας θρασύς προβεί σε μια πρωτάκουστη ενέργεια κατά της ελευθερίας του λόγου.
Όταν είμαι αντιμέτωπος με τέτοια περιστατικά είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω την κραυγή αγωνίας του Νάνι Μορέτι σε συγκέντρωση χιλιάδων οπαδών της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στη Μπολόνια, το 2005 (ενώ η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι κατέρρεε υπό το βάρος σκανδάλων και κακοδιαχείρισης): «Δε μπορούμε να κερδίσουμε με τέτοιους ηγέτες».
Τα όσα ακολούθησαν και, κυρίως η θριαμβευτική εκλογή του Μπερλουσκόνι πριν ένα περίπου μήνα επιβεβαίωσαν του λόγου το ασφαλές.
Αλλά αυτό θα είναι το θέμα άλλης ανάρτησης

Γιάννης Χρ.