Περί Σημίτη, εκσυγρονισμού και Λαμογιών

Οι Αρχιερείς της οπισθοδρόμησης έχουν κάθε λόγο να επιχαίρουν. Με Δούρειο Ίππο την υπόθεση Siemens κατεδαφίζουν συστηματικά το εκσυγχρονιστικό έργο της οκταετούς διακυβέρνησης Σημίτη.

• Κατεδαφίζουν πανευτυχείς την, ατελέστατη είναι αλήθεια, απόπειρα να προσλαμβάνονται οι δημόσιοι λειτουργοί με στοιχειωδώς αξιοκρατικά κριτήρια, που έγινε μέσω της καθιέρωσης του ΑΣΕΠ. Κάτι που η πλειοψηφία των συμπολιτών μας αρνήθηκε να το χωνέψει και υπερψήφισε αυτούς που κυβερνάνε τώρα, οι οποίοι δεν έκρυψαν ποτέ τις προθέσεις τους. Δυο πράγματα είχαν όλα κι όλα υποσχεθεί: την κατάργηση του ΑΣΕΠ και την απόλυτη κυριαρχία των Μαυρογιαλούρων και, βεβαίως, την κατάργηση του ΣΔΟΕ, που υποχρέωνε όλους αυτούς που αγοράζουν πρώτη ύλη, παράγουν χωρίς να κατασβάλουν εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ και πωλούν τελικό προϊόν ( είτε πρόκειται για μεταποίηση είτε για παροχή υπηρεσιών) χωρίς κανένα παραστατικό. Η σημερινή κυβέρνηση, συγκρινόμενη στην ανικανότητα μόνο με την καταγέλαστη κυβέρνηση Ανδροσόπουλου - την τελευταία κυβέρνηση της Χούντας, που μεταξύ πολλών άλλων προκάλεσε και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο για τους νεώτερους - τήρησε τις δυο αυτές υποσχέσεις της.
• Κατεδαφίζουν πανευτυχείς τη στοιχειώδη τάξη που είχε μπει στα δημοσιονομικά της χώρας, παρά το βάρος της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια τάξη χωρίς την οποία το νόμισμα της Ελλάδας σήμερα δε θα ήταν το ευρώ, αλλά η ταλαίπωρη δραχμούλα, έρμαιο στις πιέσεις του κάθε μικρομεσαίου κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
• Κατεδαφίζουν πανευτυχείς τις Ανεξάρτητες Αρχές, που, με εξαίρεση αυτή που είναι υπεύθυνη για τον Ανταγωνισμό, λειτούργησαν όλα αυτά τα χρόνια ως ασπίδα προστασίας του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία, ημιαγράμματων, τεμπέληδων και διεφθαρμένων δημόσιων λειρτουργών (δυστυχώς τέτοια είναι η πλειοψηφία των δημοσίων λειτουργών, κι αν ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί, αυτό οφείλεται στο φιλότιμο μιας ευάριθμης μειοψηφίας). Να θυμίσω μονάχα πόσες εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών βρήκαν το δίκιο τους χάρη σε αποφάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (προσωπικά βρήκα δίκιο σε έξι διενέξεις μου με τη Δημόσια Διοίκηση). Να θυμίσω επίσης ότι ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, ο πρώτος Συνήγορος του Πολίτη, αναγκάστηκε αν εγκαταλείψει πρόωρα τα καθήκοντά του διότι εξελέγγη σχεδόν ομόφωνα - με εαίρεση την άκρα Δεξιά τον ψήφισαν όλα τα άλλα κόμματα στο Ευρωβπαϊκό Κοινοβούλιο - Ευρωπαίος Συνήγορος του Πολίτη. Δε θέλουν οι Αρχές αυτές να λειτουργούν προς όφελος του πολίτη. Θέλουν να αποθαρρύνεται ο πολίτης να διεκδικήσεις το δίκιο του από μακροχρόνιους και πανάκριβους δικαστικούς αγώνες. Και φυσικά, να υποτάσεται στο σύστημα της συναλλαγής.
• Κατεδαφίζουν πανευτυχείς τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας που οικοδομήθηκε στην οκταετία Σημίτη. Μιας εικόνας που χτίστηκε χάρη σε μια συνεκτική εξωτερική πολιτική, χάρη σε μια Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατόρθωσε να δώσει λύσεις σε θέματα τα οποία έμεναν άλυτα επί μια δεκαετία. Όνειρό τους η Ψωροκώσταινα.
  
• Κατεδαφίζουν πανευτυχείς το μεγαλύτερο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που έγινε ποτέ στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους. Έργων - δυστυχώς, στη συντριπτική τους πλειονότητα αφορούσαν στην εξυπηρέτηση της Ολυμπιακής Διοργάνωσης την οποία όμως υποστήριζε το 97% του ελληνικού λαού και κάτι τέτοιο καμιά κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να παραγνωρίσει - που επιπλέον, πράγμα πρωτοφανές στην Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, παραδόθηκαν στην ώρα τους.
  

Καταγγέλλουν με περίσσεια υποκρισίας τη «διαφθορά του Αρχιερέα της Διαπλοκής Κώστα Σημίτη». Και καμώνονται πως αγνοούν ότι η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει 8 θέσεις στην κατάταξη της διεθνούς Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Παγκόσμια Διαφάνεια, που κάνει κάθε χρόνο μια έκθεση για τη διαφθορά στον κόσμο, από το 2004 μέχρι σήμερα (2 θέσεις πιο κάτω το χρόνο). Η χώρα μας έχει καλύτερες επιδόσεις μόνο από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία στην Ευρώπη, και είναι εδώ και ένα χρόνο σε χειρότερη θέση και από την Τουρκία. Η θέση της οποίας επίσης χειροτέρευσε αυτά τα χρόνια.
Κατανοητή η θέση της Νέας Δημοκρατίας και των λαμογιών του αυτοαποκαλούμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» (αυτών που πήγαν ν' ανοίξουν πόλεμο με την Τουρκία με τις Ένοπλες Δυνάμεις εντελώς ανέτοιμες και με μοναδικό στόχο να ανατρέψουν το Σημίτη).
Κατανοητή η στάση του ΚΚΕ που εδώ και πολλές δεκαετίες έχει αλεργία στους ανθρώπους που γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και αγωνίζονται γι αυτά ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Η πιο χυδαία και πιο υποκριτική όμως είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ενώ πουλάει αντικαπιταλισμό, δεν τολμάει να πει ότι η διαφθορά είναι στοιχείο του συστήματος και επομένως θα υφίσταται όσο θα υπάρχει καπιταλισμός. Διότι ενώ στηλιτεύει τη διαφθορά των υψηλόβαθμων πολιτικών στελεχών, δε βρίσκει μια λέξη καταγγελίας για τη διαφθορά των μικρομεσαίων. Αυτών που λαδώνουν για να «κάνουν τη δουλειά τους».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στη διάρκεια της οκταετίας Σημίτη κάποιοι πλούτισαν προκλητικά. Η υπόθεση Siemens δείχνει αυτά που όλοι ξέραμε. Ότι τα μεγάλα κόμματα - αν το ψάξιμο φθάσει βαθιά δεν αποκλείεται να δούμε και τα μικρά - παίρνουν χρήματα από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, υποθηκεύοντας την πολιτική τους ανεξαρτησία. Ότι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί κάνουν περιουσίες από τις συμβάσεις του Δημοσίου.
Το πρόβλημα της προστασίας του Δημοσίου Συμφέροντος είναι ότι η επίτευξη της απόλυτης αποτελεσματικότητας στραγκαλίζει τη λειτουργία του Κρατικού Μηχανισμού και η εύρεση της χρυσής τομής δεν είναι εύκολη. Ο λόγος όμως για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ πληρώνει για τον Τσουκάτο και η ΝΔ δεν πληρώνει για τα δομημένα ομόλογα, τις υποκλοπές, τους κουμπάρους, τα κονδύλια του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι ιδεολογικός και πολιτισμικός. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη προωθούσε αλλαγές που χρειάζονταν τη στήριξη πολιτών, που γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και απαιτούν το σεβασμό τους ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αλλά γνωρίζουν και τις υποχρεώσεις τους έναντι των συμπολιτών τους και τις τηρούν. Εμπιστεύονται τον κρατικό μηχανισμό και κόβουν το κώλο των διεφθαρμένων δημόσιων λειτουργών. Η σημερινή κυβέρνηση στηρίζεται από αυτούς που πιστεύουν στο «σκύψε το κεφάλι, λάδωσε και κάνε τη δουλειά σου».
Η απόπειρα εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού, που ήταν η σημαία της διακυβέρνησης Σημίτη απέτυχε. Η αποτυχία της καταδεικνύει, για πολλοστή φορά, ότι ο βολονταρισμός μιας φωτισμένης μειοψηφίας δε φτάνει για να αλλάξει την κοινωνία. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να πειστεί η πλειοψηφία. Και είναι προσωπική μου πεποίθηση ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκήθηκε στο κοινωνικό επίπεδο, όχι μόνο δε βοήθησε το εγχείρημα, αλλά συνέβαλε αποφασιστικά στην κατασυκοφάντησή του και την καταβαράθρωσή του. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το δίδαγμα που πρέπει να κρατήσουμε για την επόμενη απόπειρα εκσυγχρονισμού της κοινωνίας. Ότι εκσυγχρονισμός χωρίς γενναία πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των φτωχότερων ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ

Γιάννης Χρ.

ΜΠΗΚΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Μπήκε για τα καλά το καλοκαίρι. Οι επισκέψεις στο blog ελαχιστοποιήθηκαν και ο Γιάννης βιάζεται και του ξεφεύγουν γράμματα από δω κι από κει.

Όλα αυτά μου θυμίζουν με νοσταλγία τα καλοκαίρια στην ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ. Τότε πού αγωνιζόμασταν να κρατήσουμε ανοιχτά τα γραφεία, κόντρα στη ζέστη και στα μπάνια του λαού (βάλε καμιά φωτογραφία βρε Κωστή!).

Και μιας και είπα ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στον ψυχωμένο Έκτορα, το γιο του Δημήτρη Κουφοντίνα και της Αγγελικής Σωτηροπούλου που πήγε τόσο καλά στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα Α.Ε.Ι. και του χρόνου θα τον καμαρώνουμε ακαδημαϊκό πολίτη.

Ο Έκτορας δίδαξε σε όλους μας, έστω όσους ψάχνουμε δικαιολογίες για να μην προσπαθούμε ότι όσα και να έχεις περάσει, όσα και να σε βασανίζουν, μπορείς και πρέπει να αγωνίζεσαι για να γίνεσαι καλύτερος.

Κατά δεύτερο λόγο, συγχαρητήρια στους γονείς του που τον στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, κόντρα σε πάρα πολλά προβλήματα (το τηλέφωνο της φυλακής αναστέναξε μέχρι την τελευταία ώρα από τα μαθήματα μαθηματικών, έ Δημήτρη;). Συγχαρητήρια στους καθηγητές που έδειξαν με τον τρόπο μας ότι για την κοινωνία μας ο πόλεμος τελείωσε (έχει και τα καλά της η ελληνική κοινωνία, πώς να το κάνουμε!).

Περία αμηχανίας, αποχής από αρθρογραφία και Siemens

Εκλεκτοί φίλοι,
Ασφαλώς και θα παρατηρήσατε την αποχή μου, εδώ και αρκετές ημέρες από την αρθρογραφία του blog μας.
Οφείλω το λοιπόν μερικές εξηγήσεις. Όχι δεν παρατηρώ τα τεκταινόμενα με αμηχανία. Όλα αυτά είναι συνυφασμένα με την «αδηφάγο φύση της συνειδητά αυνείδητης μουρζουαζίας», όπως θα σας έλεγε και η συντρόφισα Αλέκα, που προ ολίγου, από το βήμα της Βουλής, κατήγγειλε ως υπαίτιο για όλα τα δεινά που συνέβησαν στο σοσιαλιστικό παράδεισο τον άθλιο πράκτορα της μπουρζουαζίας Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και τη Νέα Οικονομική Πολιτική του.
Οι λόγοι της αποχής μου είναι δυο.
Ο πρώτος είναι ότι καλούμαι εφεξής να υποβάλλω κάθε χρόνο υπεύθυνη δήλωση για το ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ των εισοδημάτων μου. δε μπορείτε να φαντασθείτε τι μου ζητάνε. Μέχρι και συμβόλαια για προ εικοσαετίας αποκτηθέντα περιουσιακά στοιχεία πρέπει να καταθέσω. Και βεβαίως, ενώ ζητάνε να υποβάλεις 2 τόνους χαρτί σε φωτοαντίγραφα, απορώ πώς δεν τους ήρθε η φαεινή ιδέα να απαιτούν τα φωτοαντίγραφα αυτά να είναι και επικυρωμένα, οφείλεις να π[εριγράψεις τα περιουσιακά σου στοιχεία με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πρακτιά αδύνατος ο παραμικρός έλεγχος της δήλωσής σου.
Ο δεύτερος είναι ότι τις ημέρες αυτές οδεύει προς το τέλος του ένα από τα πιο συναρπαστικά - ίσως μακράν το πιο συναρπαστικό, προσωπικά μόνο με αυτά του 1976 και του 1984 μπορώ να κάνω συγκρίσεις, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια και η μνήμη, προϊούσης και της ηλικίας, εξασθενίζει - Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που έχουν λάβει χώρα. 76 γκολ σε 30 αγώνες, ως μικρό μόνο δείγμα του υπέροχου ποδοσφαίρου που παίζεται στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Αντιληπτό λοιπόν γιατί αποκλείστηκε νωρίς - νωρίς το δικό μας το μπουλούκι, που δεν πρέπει να το αδικούμε, γιατί οι άνθρωποι το ποδόσφαιρο που ήξεραν έπαιξαν, απλώς ίσχυε γι' αυτούς το γνωστό ανέκδοτο «πού πας καημένε Καραμήτρο».
Όμως από δευτέρας εκλείπουν οι δυο σοβαρότατοι αυτοί λόγοι και υπόσχομαι να «είμε πάλη ης τας αιπάλξυς αφοιδός αρθρωγραφόν», όπως θα έλεγε κι Μποστ

Γιάννης Χρ.

Υπάρχει (;) και νομικός πολιτισμός... Ας μην τον απεμπολίσουμε, γιατί το αποτέλεσμα θα το βρούμε σύντομα μπροστά, εμείς, οι απλοί πολίτες.

Όποιοι προσπαθήσουν να μελετήσουν τα μέχρι τώρα στοιχεία, που δημοσιεύει ο τύπος, για το σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ, σίγουρα θα μπερδευτούν. Ένα σωρό αριθμοί, λογαριασμοί τραπεζών, χρηματικά ποσά, μάρκα, δολάρια, ευρώ, δεκάδες off-shore με ξενικά ονόματα, δεκάδες ονόματα γερμανών, στελεχών της εταιρείας, διαδρομές του χρήματος δαιδαλώδεις, που προξενεί ίλιγγο και μόνο η ανάγνωσή τους...

Δεν είναι καθόλου εύκολο για τον απλό πολίτη που προσπαθεί να ενημερωθεί, να βγάλει κάποια άκρη με όλα αυτά που διαβάζει. Συνήθως τα ρεπορτάζ έχουν το στριφνό εκείνο ύφος που συναντά κανείς στα άδυτα ενός λογιστηρίου. Ελάχιστοι θα αντέξουν να τα διαβάσουν μέχρι το τέλος και πάλι δεν καταλαβαίνουν πολλά πράγματα...
Και μένει μόνο "ο αφρός" από όλα αυτά. Το δια ταύτα. Τα μεγάλα γράμματα...
"Εμπλέκεται ο Τάδε" ή "Τα πήρε ο Δείνα"... Καμιά φορά μπαίνει και κάποιο ερωτηματικό...

Όταν κάποιος αποφασίζει να αναμιχθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα κοινά, όταν κάποιος αναλαμβάνει πολιτικές θέσεις, όταν, πολύ περισσότερο, εκτίθεται ενώπιον του λαού και ψηφίζεται, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό το "παιχνίδι" είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι, ίσως το πιο επικίνδυνο από όλα, στη ζωή. Η εξουσία είναι αδίστακτη. Κι αυτοί που την ασκούν, αδίστακτοι κι αυτοί.
Φυσική συνέπεια λοιπόν, να αναμένουν, όλοι αυτοί που αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες, ότι κάποτε μπορεί να βρεθούν εκτεθειμένοι. Να υποστούν διώξεις, συκοφαντίες, λοιδωρίες, εκβιασμούς.
Το χειρότερο από όλα, είναι να βρεθούν κατηγορούμενοι ότι χρηματίστηκαν. Ότι "λαδώθηκαν"... Εκεί, ή είσαι αθώος και βάζεις όλες σου τις δυνάμεις και υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου με κάθε τρόπο ή... αυτοκτονείς. Αν έχεις - φυσικά - το φιλότιμο...

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα χειρότερο απ' αυτό: Να σέρνεται η φήμη ότι "τα πήρες", ότι είσαι παλιάνθρωπος. Εσύ να ισχυρίζεσαι ότι είσαι αθώος, το αδίκημά σου να έχει παραγραφεί και συνεπώς να μην έχεις το δικαίωμα ούτε την δυνατότητα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ενώπιον της δικαιοσύνης, ενώπιον του φυσικού σου δικαστή...

Και υπάρχει και κάτι ακόμα πιο χειρότερο κι απ' το χειρότερο:
Όλα αυτά να συμβαίνουν μέσα σε ένα κλίμα έντονου λαϊκισμού, απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα, όπου όλοι αναζητούν πεσμένες βελανιδιές...

Θα το γράψω για ακόμη μια φορά:
Αν θα πρέπει η Βουλή να συγκροτήσει εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο της ΖΗΜΕΝΣ, τότε αυτή θα πρέπει να έχει χρονικό ορίζοντα από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι και σήμερα.
Για δύο πολύ σοβαρούς λόγους:
1. Οι πολιτικές ευθύνες παρέλκει πια να αναζητηθούν, αφού από τότε έχει δύο φορές ψηφίσει ο ελληνικός λαός και έχει πια αποδώσει αυτές τις ευθύνες.
2. Οι όποιες ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων - όποιοι κι αν είναι δεν με ενδιαφέρει - έχουν παραγραφεί....

Εκείνο που προέχει, είναι ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής μας ζωής.
Κι αυτός δεν πρόκειται να έλθει με την ανθρωποφαγία και την ωμή καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Έστω κι αν πρόκειται για τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποιων "ύποπτων" πολιτικών...
Κ.Λ.

Δείτε το, το συνιστά κι η "Πανδώρα"...

Χάσαμε στο Εuro...

Τον ήπιαμε αγόγγυστα...

Αλλά δεν πειράζει, πάλι με χρόνους, με καιρούς...

Δείτε πώς περιγράφουν τα γεγονότα οι Ενδοπαλαμικοί Παλινδρομιστές...

Έχει πλάκα...
Κ.Λ.

ΖΗΜΕΝΣ: Αμηχανία...

Η εντελώς ακατανόητη "επιστολομαχία" Σημίτη - Παπανδρέου (με πρωτοβουλία Σημίτη), οι ανοησίες που εκτοξεύει κάθε τόσο ο... αρμόδιος υπουργός της Δικαιοσύνης, η γαλαντόμα (προς τον πολιτικό αντίπαλο) ήπια αναφορά στο θέμα Τσουκάτου από τον Καραμανλή, το πελιδνό ύφος της Ντόρας ("τι μου ξημερώνει δεν ξέρω...") και τα σχόλια των εφημερίδων, όλα μαζί, προβάλλουν ένα κοινό, μοναδικό χαρακτηριστικό: Αμηχανία...



Αμηχανία γενική. Το τσουνάμι ΖΗΜΕΝΣ έχει εκδηλώσει τους πρώτους κυματισμούς, τα νερά αρχίζουν και σαρώνουν ήδη τα πιο αφύλακτα μετερίζια του παρωχημένου πολιτικού μας συστήματος...

Δύο βασικές "πηγές πληροφόρησης" κάνουν παιχνίδι:

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κι ο ΣΚΑΙ από τη μια, με τον "ειδικό ΖΗΜΕΝΣολόγο Τάσο Τέλλογλου (λέγε με Παπαχελά)

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, με την εσχάτως προσληφθείσα (εκ της Καθημερινής - Σκάι) δημοσιογράφο ("Κοκκαλολόγος" αυτή...) Αριστέα Μπουγάτσου.



Κι όλοι αναρρωτιούνται:

"Ρε παιδιά, ποιός κάνει παιχνίδι εδώ πέρα; Τί γίνεται; Μέχρι πού θα φτάσει;"



Γιατί σίγουρα, εδώ πέρα, κάποιος κάνει παιχνίδι...

Το ΒΗΜΑ σήμερα, αναρρωτιέται κι αυτό, για τις "στοχευμένες διαρροές"...



Κάποιοι μιλάνε για μια επιχείρηση "κάθαρσης", που στόχο έχει την επιβολή μια "μπερλουσκονικής λύσης" στο όντως υπαρκτό πολιτικό μας αδιέξοδο.



Κάποιοι άλλοι μιλάνε για "την εκδίκηση των αμερικανών", αφού υπαινίσσονται ότι τόσο οι πηγές των πληροφοριών, όσο και η διάσημη δικηγορική εταιρεία που εκπροσωπεί εδώ ο... υπόδικος κ. Λυκουρέζος και που δίνει προσεκτικά στοιχεία στις πηγές αυτές και στον αρμόδιο εισαγγελέα, είναι... αμερικανικών συμφερόντων.



Ό,τι και να είναι, όποιοι και να "κάνουν παιχνίδι", σίγουρο είναι ότι έχουν βρει γηπεδάρα, με χόρτο άφθονο και κερκίδα πολυπληθή...



Το εκσυγχρονιστικό ρεύμα που δέχεται αυτή την περίοδο τα πρώτα κύμματα των αποκαλύψεων, είναι φυσικά υπεύθυνο, αφού δεν (μπόρεσε;) επέλεξε να θέσει ως βασικό του στόχο τον εκσυγχρονισμό του αναχρονιστικού μας πολιτικού συστήματος, τα οκτώ χρόνια που πρωταγωνιστούσε πολιτικά. Χρησιμοποίησε την ήδη τότε υπάρχουσα νοσηρή πραγματικότητα, με έναν ωμό και σσχεδόν αδιάφορο τρόπο, ως εργαλείο για την επιτυχία των (όντως εντυπωσιακών) πολιτικών του. Αποτέλεσμα; Η διαφθορά και η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ, που τώρα καλείται να πληρώσει, τέσσερα και κάτι χρόνια μετά την αποχώρησή του από την εξουσία, τον οδυνηρό λογαριασμό...



Η Νέα Δημοκρατία που κυβερνά από το 2004, όχι μόνο δεν έκανε κανένα βήμα προς τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος, αλλά αντίθετα, βούλιαξε την πολιτική ζωή ακόμα περισσότερο στην αδιαφάνεια, τη βρομιά και τον πολιτικό αμοραλισμό των ανοήτων ηγητόρων της, που επέλεξαν να κυβερνήσουν με τα γκάλοπ και με τον καλολαδωμένο "αυτόματο πιλότο" που τους κληρονόμησε το εκσυγχρονιστικό ρεύμα του Κ. Σημίτη. Οι "νταβατζήδες" - το πανίσχυρο δηλαδή πολιτικοοικονομικό στάτους που εκφράζει αυτόν τον αναχρονισμό στην πόλιτική μας ζωή - πήρε το πάνω χέρι και ουσιαστικά καθοδηγεί την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα.



Ο Γιώργος Παπανδρέου, μοναχικός στο δρόμο που επέλεξε, να καταγγείλει αυτό το αναχρονιστικό σύστημα και να προσπαθήσει να το αλλάξει, διαφοροποιείται, βγαίνει και θα βγει - αν όλα πάνε καλά γι αυτόν - αναβαθμισμένος από αυτή την ιστορία. Άλλο ζήτημα βέβαια αν έχει και την πολιτική ικανότητα να μετατρέψει αυτό του το πλεονέκτημα σε πλειοψηφία, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτεί πολλές ακόμα προϋποθέσεις που δυστυχώς... δεν φαίνονται στον ορίζοντα...



Κατακλείδα:

Μαζί με το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης που ήδη χτυπάει και τη χώρα μας, ήρθε και το τσουνάμι της ΖΗΜΕΝΣ για να κάνει την πολιτική μας επικαιρότητα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα...

Γιατί με τα σκάνδαλα τύπου Ζαχόπουλου, Αναστασιάδη και κουμπάρων, είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε...

(Tres banalle, βρε παιδί μου, αυτοί οι νεοδημοκράτες... Tres Banalle!..)

Κ.Λ.

Τεταρταίος...

Δεν ξέρω ρε παιδιά, δεν συμφώνησα καθόλου με την διαγραφή Σημίτη. Και έχω πολλά "παράπονα" με το πώς βλέπω να κινείται και να πολιτεύεται ο Γιώργης...
Αλλά όταν ακούω και διαβάζω τα όσα εμετικά (στην κυριολεξία) του σούρνουν κάτι λεχρίτες δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, με πιάνει τεταρταίος!
Αυτοί οι ελάχιστοι, που ξερογλύφουν τα αφεντικά τους για ένα καλό, λαδωμένο ξεροκόμματο, τάχουν δώσει όλα!..

...Αλήθεια, γιατί δεν έκαναν και ένα γκαλοπάκι για το τι θέλει ο λαός, δημοψήφισμα ή όχι...

Κ.Λ.

Click Delete...

Λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής...

"Παρά τον αποκλεισμό μας πιστεύω ότι οι Ελληνες θα συνεχίσουν να με αγαπούν..."

"Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα με διαγράψουν από τις καρδιές τους..."

"Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να διαγράψει τόσο εύκολα κάποιον..."

"Νομίζεις..."

copy+paste..by Χ.Γ.Σ

Οπισθοδρομική κομπανία...

Αυτοί δεν θα αφήσουν στο τέλος τίποτε όρθιο!
Έκπληκτος διαβάζω σήμερα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ότι ο κ. Χατζηγάκης, υπουργός Δικαιοσύνης της ΝΔ, προωθεί σε νομοσχέδιο που έχει εγκριθεί ήδη από την Κυβερνητική Επιτροπή, την αλλαγή του ν. 1239/1983 - ενός νόμου από τους πλέον προοδευτικούς που έχουν ψηφιστεί ποτέ στη χώρα μας, που αναμόρφωσε εκ βάθρων το οικογενειακό μας δίκαιο - και να "επιτρέπει" πλέον, στις γυναίκες που τελούν γάμο, να... λαμβάνουν - "αν το επιθυμούν" - το επώνυμο του ανδρός τους!..
Με τον ν.1239/83 η γυναίκα διατηρεί το επώνυμό της και μετά το γάμο. Μια διάταξη που κατάφερε ένα ισχυρό χτύπημα στην παραδοσιακή πατριαρχική αντίληψη που ήθελε τις γυναίκες να μεταπίπτουν, με το γάμο, από την εξουσία του πατέρα, στην εξουσία του συζύγου, λαμβάνοντας υποχρεωτικά το επώνυμό του...

Σήμερα, 25 χρόνια μετά, η ΝΔ, δυναμιτίζει και πάλι τα θεμέλια που συγκροτούν τους όρους ισότητας γυναικών και ανδρών, οδηγώντας την κοινωνία πίσω, πολύ πίσω, στην εποχή που η γυναίκα - και το παιδί - ήταν υποχείρια της θελήσεως των "νοικοκυραίων"...

Και κάθεται και σκέφτεται κανείς: Είναι απλώς βλάκες ή έχουμε όντως να κάνουμε με μια "οπισθοδρομική κομπανία"; Που έχει βαλθεί να αποδομήσει κάθε τι προοδευτικό σ'αυτό τον τόπο;
Κ.Λ.

ΤΟ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΟΧΙ ΚΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διέρχεται μια κρίση. Κρίση πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική. Κρίση που μπορεί να αποβεί μοιραία. για τρίτη φορά μέσα σε διάστημα τριών χρόνων, ένας εκ πεποιθήσεως ευρωπαϊστής λαός μπλοκάρει τη θεσμική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχαν προηγηθεί, το 2005, τα ηχηρά ΟΧΙ των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Η κρίση αυτή έχει πλήθος αιτίων, κατά τη γνώμη μου όλα εξ ίσου σοβαρά και συμπληρωματικά. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η έξοδος της ΕΕ από την κρίση ή η κατάρρευσή της θα εξαρτηθεί από τις απαντήσεις που θα δοθούν στις προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπη.
Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πρώτα απ' όλα κοινωνική.
Η νέα τεχνολογική επανάσταση, τα θεμέλια της οποίας μπήκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80 και εξελίσσεται με ραγδαίο ρυθμό από το 1995 και μετά, ήταν επόμενο να επηρεάσει καταλυτικά τις παραγωγικές σχέσεις. Πλήθος εργασιών στη βιομηχανία, που μέχρι τότε γίνονταν από το χέρι εργατών υψηλής εξειδίκευσης, γίνονται πλέον με το πάτημα ενός κουμπιού. Στον τομέα των υπηρεσιών η εξάπλωση του διαδικτύου έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο εργασίας πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, που πλέον εργάζονται από το σπίτι τους. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες επαγγέλματα εξαλείφθηκαν, νέα επαγγέλματα γεννήθηκαν. Εντελώς φυσιολογικά όλες αυτές οι ανακατατάξεις δημιούργησαν και κοινωνική κρίση. Η απασχόληση μειώθηκε ραγδαία στη βιομηχανία, οι άνεργοι δεν είχαν τις δεξιότητες και, σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν δυνατό να τις αποκτήσουν, για να ανακυκλωθούν στα νέα επαγγέλματα. έχοντας δει έγκαιρα την εξέλιξη αυτή ο Αντρέ Γκορτζ, προέτρεπε τη Σοσιαλδημοκρατία και την Αριστερά στο βιβλίο του ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ να προχωρήσουν στη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας ως μοναδικό μέσο για την νατιμετώπιση της ανεργίας. Όμως, αντ' αυτού οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις πρώτες απ' όλες, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την κρίση αποδεχόμενες τις μονεταριστικές συνταγές του νεοφιλελευθερισμού.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, εδώ και 25 χρόνια, αλλά κυρίως από το 1992 και μετά, οπότε τέθηκε σε εφαρμογή η Συνθήκη του Μάαστριχτ, τα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) ανέλαβαν εργολαβικά την αποδόμηση του Κράτους Πρόνοιας. Είτε με άμεσες πρωτοβουλίες τους, είτε αποδεχόμενα να ρίχνουν σε αυτά οι κυβερνήσεις την ευθύνη κάθε φορά που έπαιρναν αντιλαϊκά μέτρα. Δυο παραδείγματα είναι ενδεικτικά. η οδηγία Μπολκεστάιν του 2003, βάσει της οποίας εργαζόμενοι μιας επιχείρησης με έδρα τη Σλοβακία, που θα εργάζονταν στη Γαλλία θα αμείβονταν με ημερομίσθια Σλοβακίας και όχι Γαλλίας. Η δεύτερη η αύξηση της εβδομαδιαίας απασχόλησης στις 65 ώρες. Η συμβολή αυτή των θεσμικών ευρωπαϊκών οργάνων στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, γέννησε την εύλογη απέχθεια των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων προς αυτά..
Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολιτική.
Η απέχθεια αυτή γίνεται ολοένα μεγαλύτερη, διότι από το 1992 και μετά, τα Κράτη - μέλη της Ένωσης εκχωρούν όλο και περισσότερα κομμάτια της εθνικής τους κυριαρχίας στα θεσμικά της όργανα. Την οικονομική πολιτική πρώτα, τη νομισματική στη συνέχεια. Η εξωτερική και η αμυντική πολιτική φεύγουν όλο και περισσότερο από την αρμοδιότητα του Κράτους - μέλους, η Europol φιλοδοξεί να γίνει το ευρωπαϊκό FBI, η Δικαιοσύνη γίνεται όλο και περισσότερο ευρωπαϊκή υπόθεση. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ΕΝΑ θεσμικό όργανο με ουσιαστικές αρμοδιότητες, που να αντλεί τη νομιμοποίησή του από τη λαϊκή ετυμηγορία. Το μοναδικό εκλεγμένο από τους Ευρωπαίους πολίτες θεσμικό όργανο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχει ελάχιστες θεσμικές αρμοδιότητες (έγκριση ή απόρριψη του προϋπολογισμού της Επιτροπής, έγκριση ή πόρριψη των Επιτρόπων που προτείνουν οι κυβερνήσεις, δικαίωμα αρνησικυρίας στις οδηγίες της Επιτροπής). Δεν έχει δικαίωμα να πάρει νομοθετικές πρωτοβουλίες, δεν έχει δικαίωμα απόφασης σε θέματα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, δεν έχει δικαίωμα απόφασης στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική. Και τις περιορισμένες του αρμοδιότητες τις απέκτησε από το 2000, με τη Συνθήκη της Νίκαιας. Το κραυγαλέο έλλειμμα Δημοκρατίας έχει επισημανθεί από το 1992. Πλήθος ανθρώπων επισήμαιναν ότι η εκχώρηση των πάντων στην Αγορά, που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το έλλειμμα Δημοκρατίας θα οδηγούσαν στην ενίσχυση του αντιευρωπαϊσμού στο σύνολο των Κρατών - μελών. Στην Ελλάδα για τα πράγματα αυτά μονάχα ο Φώτης Κουβέλης κι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχαν μιλήσει. Για όλους τους άλλους ήταν ψιλά γράμματα.Δυστυχώς και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ίδιο έγινε.
Η κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολιτισμική
Πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, όταν σπούδαζα στη Γαλλία, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω, με τρόπο ανεκδοτικό, ότι για το μέσο Δυτικοευρωπαίο και Κεντροευρωπαίο, τα όρια της Ευρώπης συμπίπτουν με τα όρια του καθολικισμού και του προτεσταντισμού. Η ορθόδοξη ανατολική Ευρώπη και το Ισλάμ ανήκουν στην Ανατολή. Η διεύρυνση της Ένωσης του 2004 ήταν ένα σοκ για τους Ευρωπαίους πολίτες. ακόμα ισχυρότερο σοκ ήταν το κλείσιμο του ματιού στην Τουρκία και οι υποσχέσεις για την ένταξή της στην Ένωση. Αν σε όλα αυτά προστεθεί η εμμονή κάποιων γραφειοκρατών των Βρυξελλών στον περιορισμό των επίσημων ευρωπαϊκών γλωσσών, που έχουν αισίως φθάσει τις 23, γίνεται αντιληπτή η πολιτισμική σύγχυση στην οποία έχουν περιέλθει οι πολίτες του παλιού σκληρού πυρήνα της ΕΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και τώρα τι κάνουμε;
Είναι σαφές ότι η παάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολιτική. Προϋπόθεση για την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτή. να λάβει το ταχύτερο δυνατό σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να καταστεί το κύριο όργανο λήψης πολιτικών αποφάσεων. Το Συμβούλιο των Υπουργών, με τις διπλές πλειοψηφίες που ισχύουν σήμερα (2/3 των μελών και τουλάχιστον οι μισές χώρες) μπορεί να έχει ρόλο μιας Άνω Βουλής.
Προϋπόθεση είναι επίσης η ανασυγκρότηση της κοινωνικής πολιτικής. Να αποκατασταθεί το Κράτος Πρόνοιας και να φορολογηθούν αγρίως τα προϊόντα τρίτων χωρών, οι οποίες δε σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δε λαμβάνουν μέριμνα για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν επενδύουν στην κοινωνική τους συνοχή. Αντιστοίχως πριμοδότηση των προϊόντων που εισάγονται από χώρες οι οποίες σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, επενδύουν στην προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική συνοχή.
Η εκπόνηση τέτοιων πολιτικών πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Προς αυτή την κατεύθυνση επιβάλλεται ένας σοβαρός διάλογος ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και τους Ευρωπαίους Πράσινους.Είτε μας αρέσει είτε όχι η Ευρώπη είτε θα γίνει κοινωνικός παράδεισος είτε δεν θα υπάρξει.
Όμως δεν πρέπει να αποκλείσουμε και κάποιες ενδιάμεσες καταστάσεις. Κάποια Κράτη - μέλη να συγκροτήσουν μια πολιτική ομοσπονδία, στην οποία τα υπόλοιπα να συμμετέχουν εν μέρει, με αντίστοιχο περιορισμό των δικαιωμάτων τους. Η Ευρώπη των πολλών ομόκεντρων κύκλων είναι πιθανό να είναι πραγματικότητα στο άμεσο μέλλον. Το ερώτημα στην περίπτωση αυτή είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να τρυπώσει στο σκληρό πυρήνα. Φοβα΄μαι ότι αυτό είναι δύσκολο.


Γιάννης Χρ.

Περί Πανεπιστημίου «εκτρόπων» και πραγματικών εκτρόπων Νο2

Πράγματι όταν έγραφα το κείμενο αυτό ήθελα να κεντρίσω μια παρέμβαση του Γιώργου, που ζώντας στο Πανεπιστήμιο έχει μια εκ των έσω εικόνα. Πριν όμως σχολιάσω τις σημαντικές του επισημάνσεις, θέλω να αποκαταστήσω μια αδικία. Στο προηγούμενο σημείωμά μου αναφέρθηκα στη μειοψηφία των φοιτητών που πονάει το Πανεπιστήμιο και γι αυτό δικαιολογημένα αντιδρά, με τους λάθος τρόπους που αντιδρά, στα όσα γίνονται, δεν μίλησα όμως, ως όφειλα, για δυο άλλες μειοψηφίες, που κρατάνε το Πανεπιστήμιο σε λειτουργία: η πρώτη είναι αυτή των φιλότιμων διδασκόντων που παράγουν κάτω από αντίξοες συνθήκες διδακτικό και επιστημονικό έργο, και η δεύτερη αφορά κάποιους διοικητικούς υπαλλήλους. Να είναι καλά οι άνθρωποι.
Ας έρθω όμως σε δυο από τις ενστάσεις του Γιώργου αφού πρώτα παραθέσω το σημείωμά του:
Γιάννη,

Με αυτό το κείμενο έθεσες τον τύπον επί των ίλων σε ότι αφορά την κατάσταση στα πανεπιστήμια. Δε συμμερίζομαι όλες τις κρίσεις σου, ωστόσο αξίζει να καταθέσω τη γνώμη μου για ορισμένα από τα ζητήματα που έθιξες.

1. Φαίνεται πως κάποιοι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι είχαν όντως στο πίσω μέρος του μυαλού τους την επαναφορά της έδρας και της παλιάς καλής ιεραρχίας. Όμως αυτό τελικά δεν «βγήκε» στο νόμο που ψηφίστηκε. Πέρασαν μόνο κάποιες διατάξεις που προσπαθούν να αποτρέψουν τις απεργίες και τις καταλήψεις, που κι’αυτές να δούμε αν θα λειτουργήσουν.
2. Όλη αυτή ιστορία περί «ενός και μοναδικού συγγράμματος», που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί από διάφορες πολιτικές δυνάμεις και σε διάφορες χρονικές περιόδους, εδράζεται σε λάθος βάση. Ποτέ δεν είπε κάποιος καθηγητής ότι «αυτό το βιβλίο θα διαβάσετε και κανένα άλλο». Αυτό που συνέβαινε μέχρι τώρα είναι ότι ο διδάσκων διένεμε ένα σύγγραμμα ή σημειώσεις και, συγχρόνως, πρότεινε μια βιβλιογραφία στους φοιτητές, οι οποίοι, ανάλογα με το ενδιαφέρον τους και με το βαλάντιό τους (καθότι από βιβλιοθήκες δεν πάμε και τόσο καλά) καλούνταν να μελετήσουν. Έτσι έκαναν οι καθηγητές μου, το πάλαι ποτέ, έτσι κάνω κι’εγώ σήμερα με τους φοιτητές μου.
Με τον καινούργιο νόμο, όπως τον βλέπω στην πράξη, ο φοιτητής θα μπορεί να διαλέξει ένα από τα βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο, από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, ώστε να είναι φτηνά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο φοιτητής να προμηθευτεί το καλό γενικά βιβλίο του Μερτίκα για την τηλεανίχνευση, όχι όμως το βιβλίο του Sabins, που είναι το κορυφαίο στο είδος του αλλά που είναι ακριβό. Όσο για τον κάθε Σκιάνη που διδάσκει το μάθημα, δεν θα μπορεί να τυπώνει το δικό του σύγγραμμα, αν δεν καταφέρει να βρει έναν εκδοτικό οίκο που θα κρίνει ότι τον συμφέρει οικονομικά να τυπώσει το βιβλίο, ή αν δεν πληρώσει από την τσέπη του. Με αυτήν την έννοια, ο φοιτητής δεν «απελευθερώνεται από την τυραννία του ενός και μοναδικού συγγράμματος», όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί καριέρας και τα κάθε λογής παπαγαλάκια, αλλά καλείται να διαλέξει μεταξύ κάποιων φτηνών και όχι των καλύτερων βιβλίων. Με άλλα λόγια, πρυτανεύει η λογική του να μην ξοδευόμαστε με την εκτύπωση καινούργιων βιβλίων, αλλά να βολευόμαστε με αυτά που κυκλοφορούν στην πιάτσα και είναι χαμηλού κόστους.
3. Αξιολόγηση διδασκόντων σαφώς και γίνεται, στη φάση που το μέλος ΔΕΠ κρίνεται για εξέλιξη στην επόμενη βαθμίδα. Και όσο πιο υψηλή είναι η βαθμίδα, τόσο πιο ζόρικα είναι τα κριτήρια. Αυτά τα περί δημοσιοϋπαλληλικής επετηρίδας, που ακούγονται από εδώ και από εκεί είναι υπερβολές. Με αυτήν την έννοια, η ΠΟΣΔΕΠ δεν λέει όχι στην αξιολόγηση, αλλά είναι δύσπιστη ως προς τις νέες διαδικασίες αξιολόγησης, που αφορούν τμήματα, σχολές και πανεπιστήμια. Ένα πανεπιστήμιο που προσπαθεί να συντηρηθεί με ψιχία, είναι λογικό να μην έχει επαρκή υποδομή για έρευνα, οπότε κινδυνεύει να αξιολογηθεί χαμηλά (ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος για τα περιφερειακά κυρίως πανεπιστήμια, που δημιουργήθηκαν χωρίς πρόνοια για συστηματική χρηματοδότηση). Και αυτό που λέει η ΠΟΣΔΕΠ είναι να εξασφαλιστεί πρώτα μια χρηματοδότηση σε ποσοστό του ΑΕΠ ανάλογο με αυτό που ισχύει για την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά να συζητηθεί το θέμα της αξιολόγησης.
4. Και μια παρατήρηση για το δεύτερο σχόλιο για τους φοιτητές που «θέλουν να τελειώσουν όπως όπως το πτυχίο». Σωστή η επισήμανση για την πλειοψηφία των φοιτητών, όμως εγώ δεν ξέρω καμία γενιά που να μην ήθελε το εύκολο πτυχίο. Η διαφορά είναι ότι παλιότερα, καθώς υπήρχαν καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές, λειτουργούσε το κίνητρο για αρκετούς φοιτητές να μελετήσουν λίγο παραπάνω, ώστε να μην καθυστερήσουν στο πτυχίο και να τακτοποιηθούν επαγγελματικά. Όσο μεγαλώνουν τα επαγγελματικά αδιέξοδα, τόσο μεγαλώνει και το αίσθημα απαξίωσης των σπουδών.
5. Και ένα γενικό σχόλιο: το ελληνικό πανεπιστήμιο το θυμάμαι να βρίσκεται σε κρίση, από τότε που ήμουν φοιτητής. Από τότε όμως έβλεπα ότι προσπαθούσε να ακολουθήσει τα μηνύματα των καιρών και να αναβαθμιστεί, έστω και με κάποια καθυστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες. Αυτό την εικόνα έχω και για το σημερινό πανεπιστήμιο, το οποίο μάλιστα από πλευράς ερευνητικής δραστηριότητας είναι πιο ενεργό από όσο το προ τριακονταετίας πανεπιστήμιο. Με άλλα λόγια, όπως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», έτσι και το πανεπιστήμιο πιστεύω πως θα συνεχίσει να πορεύεται κουτσά στραβά, ακολουθώντας λίγο ως πολύ τα βήματα της εσπερίας.

Νιώθω πως δεν εξαντλείται εδώ το θέμα, αλλά πρέπει να βάλω μια τελεία. Όρεξη να έχουμε και μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση.

Γιώργος

Δυο είναι τα σημεία που θέλω να σχολιάσω.
Το πρώτο αφορά στην κατάργηση του ενός και μοναδικού συγγράμματος. Ασφαλώς και η κατάργηση προϋποθέτει σοβαρή επένδυση σε βιβλιοθήκες. Προϋποθέτει επίσης συνεργασία των Τμημάτων των Πανεπιστημίων με εκδοτικούς οίκους, και ενθάρρυνση των διδασκόντων να συγγράφουν ποιοτικά βιβλία . Και προϋποθέτει τη δυνατότητα αγοράς από τους φοιτητές, σε τιμή κόστους - πράγμα που σημαίνει ότι το νόμιμο κέρδος του εκδότη και τα συγγραφικά δικαιώματα θα καταβάλλονται από το Δημόσιο - όποιου συγγράμματος κρίνουν σκόπιμο ή τους προτείνει ο καθηγητής τους. Χωρίς όλα αυτά απλώς αφήνουμε τους φοιτητές ξυπόλητους στ' αγκάθια. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αντί φοιτητές και Πανεπιστημιακοί να προτάξουν τις προϋποθέσεις για την κατάργηση του ενός και μόνου συγγράμματος, απλώς υπερασπίζονται μια φτηνιάρικη αντιεπιστημονική διαδικασία.
Το δεύτερο αφορά στην αντίδραση της ΠΟΣΔΕΠ στην αξιολόγηση των πανεπιστημιακών. Θα συμφωνήσω ότι όταν μιλάμε για αξιολόγηση πρέπει να θέτουμε εξ αρχής τα, κατά τη γνώμη μας, κριτήρια αυτής της αξιολόγησης. Προσωπικά ποσώς με αφορά αν οι TIMES του Λονδίνου κατατάσσουν τελευταία τα ελληνικά Πανεπιστήμια, όταν είναι γνωστό ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, 60.000 αριστούχοι απόφοιτοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κάθε χρόνο δεν προχωρούν σε πανεπιστημιακές σπουδές, διότι αδυνατούν να καταβάλουν τα δίδακτρα.
Όμως πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε Πανεπιστημιακός πρέπει να αξιολογείται σε ετήσια βάση, με κριτήριοτην ποιότητα του επιστημονικού και του διδακτικού του έργου, σε συνάρτηση με τους πόρους που έχει στη διάθεσή του. Αξιολόγηση που πρέπει να γίνεται όχι μόνο από τους άλλους διδάσκοντες -η αξιολόγηση από τρίτους υπό προϋποθέσεις εμπεριέχει θετικά στοιχεία κατά τη γνώμη μου - αλλά και από τους φοιτητές - με την προϋπόθεση φυσικά ότι δικαίωμα αξιολόγησης θα έχουν μόνο όσοι έχουν παρακολουθήσει τα 3/4 τουλάχιστον των μαθημάτων. Και σ' αυτό το σημείο, ανεξαρτήτως του ποιες είναι πράγματι οι θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ, αυτό που έβγαζαν οι εκπρόσωποί της όταν μιλούσαν δημόσια συνοψίζονταν στη φράση: «δε συζητάμε κανενός είδους αξιολόγηση» Και το ερώτημά μου είναι: λάθος επικοινωνιακή τακτική ή «γλώττα λανθάνουσα ταληθή λέγει;»

Γιάννης Χρ.

Προς Ανώνυμο λάτρη του Κωστάκη Καραμανλή

Αγαπητέ Ανώνυμε,

Πριν σου απαντήσω, θα παραθέσω το σχόλιό σου στην προηγούμενη ανάρτησή κου.

«Ας δούμε λοιπόν τη μη-τριτοκοσμική πολιτική του εκσυγχρονιστή Σημίτη στο Κυπριακό και τις εκλογές του 2004.
Ως γνωστόν οι προηγούμενες εκλογές είχαν γίνει στις 9 Απριλίου 2000.
Βάσει του Συντάγματος σε περίπτωση εξαντλήσεως της τετραετίας οι εκλογές προκηρύσσονται μέχρι 45 ημέρες μετά τη λήξη της τετραετίας.Ο κανονικός χρόνος των εκλογών δηλαδή ήταν το Μάιο του 2004.
Από πουθενά μέχρι το Δεκέμβριο του 2003 δεν προέκυπτε πιθανότης επισπεύσεως των εκλογών.
Η ημερομηνία εντάξεως των νέων χωρών και της Κύπρου στην ΕΕ ήταν η 1η Μαίου 2004.Για να ενταχθεί η Κύπρος ενωμένη θα έπρεπε να λυθεί το Κυπριακό μέχρι τότε με υιοθέτηση του Σχεδίου Ανάν.Η κυβέρνηση Σημίτη όπως προκύπτει από τις παραπάνω ημερομηνίες είχε καθε συνταγματική δυνατότητα να εξαντλήσει την τετραετία και να βοηθήσει στην επίλυση του Κυπριακού αλλάζοντας τις διεθνείς σχέσεις της χώρας ριζικά.
Αντί αυτού εγκατέλειψε τη θέση της.
Πότε όμως την εγκατέλειψε;Όταν αντελήφθη ότι άλλαξαν θέση οι Τούρκοι και θα υποστήριζαν το Σχέδιο Ανάν.
Στις 15-12-2003 έγιναν οι εκλογές των Τουρκοκυπρίων κατά τις οποίες για πρώτη φορά νίκησε ο Μεχμέτ Ταλάτ διακηρυγμένος υποστηρικτής του Σχεδίου και όχι ο Ντενκτάς αντίπαλος του Σχεδίου.Ποιά ήταν η αντίδραση Σημιτη;Πανηγύρισε τη διαφαινόμενη επιτέλους αποδοχή του κοσμοσωτήριου κατά τα λόγια του Σχεδίου από τους Τούρκους;Φυσικά όχι.
Η αντίδρασή του ήτο η φυγή και η παραίτηση μετά από λίγες ημέρες υπέ ρ του Γ.Παπανδρέου.Βεβαίως τα ελεγχόμενα από τον ίδιο ελληνικά ΜΜΕ απέφυγαν να αναφερθούν στις εξελίξεις του Κυπριακού αλλά για όλους τους παρακολουθούντες η σύνδεση ήταν προφανής και έγινε βεβαιότης όταν αμέσως προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 7 Μαρτίου.
Απλούστατα τόσο ο Σημίτης όσο και γενικότερα η "δημοκρατική παράταξη" δεν άντεχαν το βάρος της συγκρούσεως με τους Ελληνοκυπρίους για το αντιδημοφιλές Σχέδιο Ανάν.Το υποστήριζαν εκ του ασφαλούς μπλοφάροντας και βασιζόμενοι στην άρνηση των Τούρκων.Όταν όμως η μπλόφα απεκαλύφθη εγκατέλειψαν εσπευσμένως την εξουσία προκηρύσσοντας εκλογές που ήξεραν ότι θα χάσουν για να φορτώσουν τα δύσκολα στην αντίπαλη παράταξη.
Πρότυπό τους ήταν άλλωστε ο γεναρχης της "δημοκρατικής παράταξης" Ελευθέριος Βενιζέλος ο
οποίος αφού πήγε το στρατό στη Μικρά Ασία όταν κατάλαβε ότι ήταν αδύνατη η νίκη προκήρυξε εκλογές που έχασε και κατόρθωσε να φορτώσει την αναπόφευκτη καταστροφή στους αντιπάλους του.
Το διαχρονικό αυτο κόλπο του "στρίβειν δια των χαμένων εκλογών" της "δημοκρατικής παράταξης" χρησιμοποίησε και ο μέγας εκσυγχρονιστής Σημίτης γι
α το Σχέδιο Ανάν ελπίζοντας να φορτώσει τα πάντα ως συνήθως στη "δεξιά".
Δυστυχώς για σας ο νεότερος Καραμανλής απεδείχθη ασυνήθιστα διορατικός για πολιτικός της δεξιάς
και έτσι ο παράδεισος της εξουσίας
στν οποίο ελπίζατε να επανέλθετε συντόμως είναι ακόμη εκτός βεληνεκούς.

14 Ιούνιος 2008 9:00 μμ»

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ο τρόπος της προκήρυξης των εκλογών του 2004 εμπεριέχει σαφώς το στοιχείο του «απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο». Μια λεπτομέρεια όμως καμώνεσαι πως σου διαφεύγει. Το Σχέδιο Ανάν στην Ελλάδα το στήριξαν μονάχα οι εξής: ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο μισός ΣΥΝ και το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Το σύνολο του ΠΑΣΟΚ, με εξαίρεση τα δυο προαναφερθέντα πρόσωπα, η ΝΔ και το ΚΚΕ το κατήγγειλαν ως εθνική μειοδοσία. Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, κι επειδή ακόμα και σε μια προηγμένη τριτοκοσμική Δημοκρατία τέτοιες αποφάσεις δε μπορούν να ληφθούν ενάντια στην πολιτική βούληση της πλειοψηφίας του λαού, ορθώς ο Σημίτης προκήρυξε εκλογές στις 7 Μαρτίου. Αν ελέγχεται για κάτι ήταν διότι δεν έφερε το θέμα του σχεδίου Ανάν στο κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης για να αναλάβουν και οι υπόλοιποι τις ευθύνες τους.
Όσο για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το μόνο πράγμα για το οποίο ελέγχεται είναι ότι κάθε φορά που έχασε τις εκλογές έκανε πραξικόπημα. Και πάλι όμως πρώτος διδάξας σε αυτό το δρόμο ήταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, που ετσιθελικά ακύρωσε τα αποτελέσματα των εκλογών του 1916 και έβγαλε μερικές εβδομάδες μετά διαφορετικά. Και επιπλέον η μοναρχική παράταξη πραξικόπημα έκανε κάθε φορά που έχανε τις εκλογές. Όσο για τις εκλογές του 1920 έγιναν στην ώρα τους. Και καμώνεσαι πως αγνοείς κάτι ακόμα. Οι νικητές αυτών των εκλογών είχαν κάνει προεκλογική εκστρατεία και κέρδισαν τις εκλογές με το σύνθημα της επιστροφής των στρατιωτών - πολεμούσαν 10 χρόνια - στα σπίτια τους. Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στο μέτωπο της Μικρασίας ήταν ο Μεταξάς. Αυτός δήλωσε ότι δέχεται υπό τον όρο ότι θα μεθοδεύσει την απαγκίστρωση των ελληνικών στρατευμάτων. Αποστρατεύθηκε και διατάχθηκε ο Ελληνικός Στρατός να προελάσει ως την Άγκυρα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, αλλά γι' αυτά σίγουρα δεν ευθύνεται ο Βενιζέλος.
Και μια τελευταία επισήμανση. Μη μπερδεύεις την ικανότητα χαϊδέματος αυτιών του Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου με την πολιτική διορατικότητα. Διορατικός είναι ο πολιτικός που προβλέπει τις εξελίξεις και είναι έτοιμος να τις αντιμετωπίσει. Ο Κωστάκης Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές διότι υποσχέθηκε τέλος στις αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ και τέλος στην είσπραξη φόρων από τους εκ πεποιθήσεως φοροφυγάδες (κατάργηση του ΣΔΟΕ).
Εγώ όμως τότε και μόνο θα στηρίξω κυβερνητικό κόμμα, όταν θα έχει εκλεγεί με πρόγραμμα την άμεση επαναφορά της αξιοκρατίας στις προσλήψεις δημοσίων λειτουργών, την είσπραξη μέχρι τελευταίας δεκάρας των οφειλόμενων φόρων και την καθιέρωση πραγματικά δωρεάν Παιδείας και Υγείας και γενναία στήριξη της φτωχολογιάς. Μέχρι τη μέρα που θα γίνει αυτό δε με χαλάει να είμαι στην αντιπολίτευση. Άλλωστε σ' όλη μου τη ζωή αντιπολίτευση ήμουν.

Γιάννης Χρ.

Περί Σημίτη και Παπανδρέου

Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για άλλα πράγματα, που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, χωρίς εμείς να παίρνουμε χαμπάρι, πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε. Όμως η διαγραφή ενός πρώην Πρωθυπουργού από το κόμμα του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος, Πρόεδρός του και, με αυτή την ιδιότητα, Πρωθυπουργός επί οκταετία έχοντας κερδίσει δυο εκλογικές αναμετρήσεις με υποχρεώνει να αλλάξω τροπάριο.
Πιστεύω ότι πριν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τη δήλωση του Αλέκου Παπαδόπουλου, ενός ανθρώπου στον οποίο αναγνωρίζω διαχειριστικές αρετές, αλλά διαφωνώ ριζικά με τη φιλελεύθερη ιδεολογία του: «Στις προηγμένες Δημοκρατίες οι τέως Πρωθυπουργοί δε διαγράφονται, αποτελούν μέρος των θεσμών». Η λέξη κλειδί είναι «προηγμένες». Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και, κατ' επέκταση στο ΠΑΣΟΚ, στερούνται λογικής αν δεχθούμε ότι η Ελλάδα είναι προηγμένη Δημοκρατία. Προσωπικά πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του 65ετούς Εμφυλίου, στην Ελλάδα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τον ελληνικό λαό, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις και χωρίς ο εκάστοτε ηττημένος των εκλογών να αποπειράται τη δια της βίας κατάληψη της εξουσίας. Είναι μια σημαντική πρόοδος, όμως από μόνη της δεν αρκεί για να μιλάμε για προηγμένη Δημοκρατία. Και τούτο διότι:

• Ναι μεν η διάκριση των εξουσιών είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, όμως οι πρώτοι που δε θέλουν να το ξέρουν είναι οι δικαστές. Οι οποίοι κάθε φορά που δυσκολεύονται να απονείμουν Δικαιοσύνη αναφωνούν: «Μα πώς να αποδώσεις Δικαιοσύνη όταν δεν ξέρεις τι θέλουν; (Μπέρτολτ Μπρεχτ, Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ).
• Πήρε είκοσι ολόκληρα χρόνια για τη θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων για την πρόσληψη των Δημοσίων λειτουργών (ΑΣΕΠ) κι ευθύς, με προεξάρχοντες τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όλοι έσπευσαν να το καταργήσουν στην πράξη. Να θυμίσω ότι επρόκειτο για μια από τις σημαντικότερες προεκλογικές διακηρύξεις της ΝΔ, η οποία βεβαίως και τηρήθηκε. Μη μας εκπλήσσει λοιπόν που κυριαρχεί ακόμα στο πολιτικό σκηνικό.
• Η έννοια της εσωκομματικής δημοκρατίας, στο σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων είναι άγνωστη λέξη. Όταν γίνεται προσπάθεια εκδημοκρατισμού των δομών ενός κόμματος από τα κάτω οι αιρετικοί παραδίδονται στην πυρά. Κι όταν η προσπάθεια αυτή γίνεται με πρωτοβουλία της ηγεσίας του κόμματος (οκταετία Σημίτη, Γιώργος Παπανδρέου 2004 - 2007), τότε αυτή γίνεται καταγέλαστη στο εσωτερικό του κόμματος και στην κοινή γνώμη, «διότι δε διαθέτει πυγμή» (Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο ΣΥΝ, μετά 15 χρόνια ψωλαρμενίσματος έχει κάνει σοβαρές προόδους στο ζήτημα αυτό).

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνεκτιμήσουμε τα όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ παίρνοντας υπ' όψη μας το πραγματικό κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Ας κάνουμε την παραδοχή, που ισχύει λόγω των τριών παραπάνω επισημάνσεων και όχι μόνο, ότι η Ελλάδα είναι μια προηγμένη τριτοκοσμική δημοκρατία. Τότε τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση:
Η από ηθική άποψη κατάπτυστη ενέργεια της διαγραφής του Κώστα Σημίτη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καθίσταται ορθή και επιβεβλημένη ενέργεια, που καθυστέρησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Προϋπόθεση για να ισχύσει η προηγούμενη εκτίμηση είναι οι αθρόες διαγραφές από το ΠΑΣΟΚ οιουδήποτε εφεξής έχει άποψη αντίθετη με αυτή του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου αποκτά επιτέλους «κύρος ηγέτη», όχι γιατί προωθεί συμμετοχικές διαδικασίες, στο κόμμα και στην κοινωνία, αλλά διότι αποφασίζει και διατάσσει. Εκτιμώ ότι, πριν περάσουν τρεις μήνες, το ηγετικό προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου θα έχει αναβαθμιστεί στην κοινωνία. Με δυο λόγια η διαγραφή Σημίτη είναι η απόλυτα ενδεδειγμένη ενέργεια, ως πρώτο βήμα για να αποκτήσει και πάλι το ΠΑΣΟΚ τροχιά διακυβέρνησης της χώρας. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι όταν, με τέτοιες λογικές, το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές δε θα διαφέρει σε τίποτα από τη Νέα Δημοκρατία, όπως δε διέφερε και στη δεκαετία 1985 - 1995.
Σήμερα η δημόσια υπεράσπιση του έργου, στον τομέα του εκσυγχρονισμού των θεσμών της κοινωνίας, των κυβερνήσεων Σημίτη είναι σχεδόν εξ ίσου επικίνδυνη με τη δημόσια υπεράσπιση του δικαιώματος των Μακεδόνων να δηλώνουν Μακεδόνες. Όμως αυτή είναι η ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία ανελεύθερη, που απεχθάνεται τις καθαρές λύσεις, που απεχθάνεται να έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις, μια κοινωνία που ακόμα θέλει «ένα Βασιλιά για να μας θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο, με φωνή τρομπόνι». Για να αλλάξει αυτή η κοινωνία χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα. Σε ό,τι μας αφορά δεν ξέρω αν έχουμε το κουράγιο να την κάνουμε, γι αυτό και διστάζω να μεμφθώ άλλους που δεν την κάνουν.

Γιάννης Χρ.

Ο Βενιζέλος, οι φόροι και οι Μανιάτες...

Έτσι, για να ξαλεγράρουμε κάπως από τα πολιτικά, να γνωρίσουμε...

"...Μια άγνωστη σελίδα της Μάνης από τον Μιχάλη Γρ. Μπατσινίλα:

Το 1928 η Κυβέρνηση με πρωθυπουργό το Ε. Βενιζέλο αποφάσισε να φορολογήσει την Μάνη με την φορολογία της "δεκάτης", όπως ονομάστηκε στο λάδι 12% ανά οκά. Οι επαρχίες Γυθείου και Οιτύλου που αποτελούσαν την ιστορική Μάνη ένεκα της προσφοράς τους στο Εθνικό Αγώνα της Ανεξαρτησίας δεν πλήρωναν φόρο στο λάδι.

Στις 28 Οκτωβρίου 1928 ημέρα Κυριακή πήγαν στην Αρεόπολη οι Οιτυλιώτες και από την επαρχία Γυθείου μόνο οι Βαχιώτες. Είχε στηθεί τραπέζι για φορολογία και για δημοπρασία των φόρων αλλά εξαγριωμένοι οι Μανιάτες τα πέταξαν τα τραπέζια, ο έφορος κρύφτηκε και ματαιώθηκε η δημοπρασία. Μερικοί που ήξεραν γράμματα μπαίνουν στην εφορία (το οίκημα ήταν του Τζαούτου από την Τσίπα) και ψάχνοντας εύρισκαν τα χαρτιά τους και τα έσκιζαν, όμως οι πιο πολλοί που δεν ήξεραν γράμματα τους παρακαλούσαν να βρούνε και τα δικά τους, όμως μη παίρνοντας ανταπόκριση βάζουν φωτιά στα χαρτιά και καίγεται η εφορία.

Ο Βενιζέλος στέλνει το Τάγμα Σκαπανέων και την Σχολή Υπενωμοταρχών Χωροφυλακής δια ξηράς, και δια θαλάσσης ένα πολεμικό το "Λέων" στον όρμο του Οιτύλου, με διοικητή τον Στόλαρχο Βαβούρη που είχε παντρευτεί Βοιτυλιώτισσα την Ελισάβετ Κουρμπέλη να μεσολαβήσει για την κίνηση των Μανιατών και να τους καθηλώσει σαν πιο κατάλληλος. Πράγματι αποβιβάστηκαν στο Λιμένι επίνειο της Αρεόπολης με ένα μικρό πλοιάριο και ανέβηκαν στην Αρεόπολη. Τότε οι Βοιτυλιώτες πήραν τ' άρματα τους και πολλοί Αρεοπολίτες περικυκλώνοντας την Αρεόπολη, η πολιορκία κράτησε 24 ώρες. Μετά κατέβηκε ο Νομάρχης και εσυμβίβασε τα πράγματα. Ως πρωταίτιους της κατάστασης θεώρησαν και έστειλαν κατηγορούμενους 15 Οιτυλιώτες, με κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος. Επίσης και 14 Αρεοπολίτες, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος τους Δημήτριος Παναγιώτου Θεοδωρικάκος. Από το Οίτυλο ήσαν 15 οι εξής:

1. Πέτρος Νικολάου Πέτρουλας πρόεδρος Οίτυλου., 2. Παναγιώτης Κύκαρης, 3. Πέτρος Σαλπά, 4. Ιωάννης Βουνισέας, 5. Θεοδόσης Βουνισέας, 6. Νικόλαος Βουνισέας, 7. Νικόλαος Στρατηγέας, 8. Χαρίλαος Μπαρούνης, 9. Σταύρος Πέτρουλας, 10. Πέτρος Μπογέας (12), 11. Μήτσος Γεωργουλέας, 12. Μιχάλης Δεγρέας, 13. Στέφανος Σπανέας, 14. Γεώργιος Βουνισέας, μαθητής Γυμνασίου κατηγορήθηκε χωρίς να λάβει μέρος στην επανάσταση, 15. Δεν τον έμαθα.......

Οι πρόεδροι Οιτύλου και Αρεόπολης ήσαν οι μόνοι που συνελήφθησαν και έκαναν 6 μήνες φυλακή, οι άλλοι όλοι φυγοδικούσανε. Έγιναν 3 δίκες, η πρώτη στην Τρίπολη με αναβολή, η δεύτερη στην Καλαμάτα με αναβολή κι η τρίτη στην Καλαμάτα με αθώωση.

Έτσι η Μάνη με την στάση τους αυτή διατήρησε το καθεστώς, που την εξαιρούσε εντελώς από την φορολογία της δεκάτης, διότι η Κυβέρνηση αποφάσισε τελικά, να μη πληρώνει κανένας Μανιάτης φόρο.

Οίτυλο κ' Αρεόπολη εκάμανε τη στάση,
μα τους εκόπηκε χαρτί κ' ο νόμος θα δικάσει.
Δεν ζήτησαν προνόμια τίποτες να τους δώσει,
μόνο για φόρο μίλησαν λίγο να ελαττώσει.
Η Μάνη δεν επλήρωνε απ' το Εικοσιένα,
όπως το γράφουν τα χαρτιά, που βρίσκονται γραμμένα..."

Αυτά γίνονταν τότε... Αλλά και σήμερα, μου φαίνεται, υπάρχουν πολλοί ακόμα που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να... πληρώνουν φόρους!..

http://mani.org.gr/periodikomani/

Κ.Λ.

Το δεύτερο μοιραίο λάθος...

Σε αρκετές αναρτήσεις μου προσπαθώ να εξηγήσω το μεγάλο, το τραγικό, στρατηγικό λάθος του ΠΑΣΟΚ, μετά το 2004: ότι δηλαδή δεν υπερασπίστηκε το τεράστιο, ποιοτικό και ποσοτικό έργο της οκταετίας 1996 – 2004, της διακυβέρνησης Σημίτη. Αλλά αρκέστηκε στα δειλά, ένοχα και μουρμουριστά «ναι μεν… αλλά…»

Με τον τρόπο αυτό όμως απαρνήθηκε τον εαυτό του. Απονευρώθηκε ηθικά και πολιτικά απέναντι σε όλους αυτούς που ούρλιαζαν και ουρλιάζουν σαν λύκοι, για «το έγκλημα του χρηματιστηρίου», για «τη διαπλοκή» και για «τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ»…

Έτσι σήμερα, ούτε λίγο, ούτε πολύ, η περίοδος Σημίτη τείνει να παγιωθεί στην συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη, ως μια περίπου «μαύρη» περίοδος! Όπου κάτι κακοί άνθρωποι, που είχαν ξεγελάσει τον αθώο ελληνικό λαό, του έκατσαν στο σβέρκο και έκλεψαν, λεηλάτησαν, βίασαν και κακοποίησαν, ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει σ’ αυτό τον έρημο, δυστυχή τόπο…

Φυσικά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική κι όσοι έχουν λίγη πολιτική τσίπα και κάποια - έστω και μικρή – συναίσθηση της πραγματικότητας αυτής, αντιλαμβάνονται ότι η οκταετία Σημίτη ήταν μια πραγματική πρόοδος για τη χώρα και μια καλή αρχή για μια ανάλογη κι ακόμα καλύτερη συνέχεια…

Δυστυχώς όμως… Τάχουμε πει… Επικράτησε η «αντεπανάσταση»..

…Και τώρα έρχεται και το «καπάκι»… Ο Γιώργος διαγράφει τον Σημίτη!.. Γιατί – λέει – διαφοροποιήθηκε από τη γραμμή του κόμματος.

Δεν είμαι κατά των διαγραφών. Πιστεύω ότι για να λειτουργήσει συντεταγμένα και αποφασιστικά ένα κόμμα, θα πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης πειθαρχία. Συνήθως αυτή ορίζεται μέσα στα όρια της αυτοπειθαρχίας. Καμιά φορά όμως, είναι αναγκαίο να απομακρύνονται και κάποιοι που δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους.

Στην περίπτωση του Κ. Σημίτη, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Πρόκειται για έναν - στην ουσία - παλαίμαχο πολιτικό, για έναν πρώην ηγέτη του κόμματος, έναν πρώην πρωθυπουργό. Σε κάθε περίπτωση η διαγραφή είναι από ακραία έως βλακώδης αντίδραση. Ακόμα κι αν έχεις έντονη την αίσθηση ότι ο άνθρωπος αυτός σε υπονομεύει…

Πιστεύω ότι ο Γιώργης έκανε μεγάλο λάθος. Το δεύτερο, μοιραίο λάθος… Μπορεί τώρα κάποιοι να βγαίνουν και να πανηγυρίζουν, αλλά ας σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί και τι αντιπροσωπεύουν τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στην ελληνική κοινωνία…
Κ.Λ.

Ο Σημίτης και το Β΄κύμα του εκσυγχρονισμού...

Ο Κ. Σημίτης υπήρξε ο μοναδικός σύγχρονος πρωθυπουργός που κυβέρνησε χωρίς να χρησιμοποιήσει «μεγάλα λόγια» και «κούφια συνθήματα». Συνεπής στις αντιλήψεις του, απόλυτα ρεαλιστής και ωμός, όσον αφορά τα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποίησε, είναι ταυτόχρονα και ο μόνος σύγχρονος έλληνας πρωθυπουργός που έφερε σε πέρας τους στόχους που έθεσε, για τα οκτώ χρόνια της ηγεμονίας του.

Το μόνο σίγουρο και οφθαλμοφανές είναι ότι η Ελλάδα του 2004 δεν ήταν η Ελλάδα του 1995. Ήταν πολύ καλύτερη και διέθετε πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα. Ανήκε στην «καρδιά» της Ευρώπης, είχε ισχυρό νόμισμα, πληθωρισμό κάτω από το 3%, ανάπτυξη που άγγιζε το 5 και το 6%, ευοίωνες προοπτικές στην οικονομία, καλές σχέσεις με ΟΛΟΥΣ τους γείτονές της, σεβαστή άποψη στα διεθνή fora, ανεκτές σχέσεις με την Αμερική, βρισκόταν μια ανάσα πριν από την οριστική λύση τόσο του Κυπριακού, όσο και κάποιων χρόνιων προβλημάτων με την Τουρκία.

Φυσικά είχε και πολλά, ακόμη, προβλήματα: Αυξημένη ανεργία, αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό (παρόλες τις προσπάθειες που έγιναν), αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, έντονη, διάχυτη διαφθορά. Όμως όσα και όποια κι αν ήταν – και εξακολουθούν να είναι – τα προβλήματα, το μόνο βέβαιο είναι ότι το πολιτικό ρεύμα που αποκλήθηκε «εκσυγχρονιστικό» και ο πολιτικός του ηγήτορας, τα είχαν καταφέρει πολύ περισσότερο απ’ όσο είχαν ίσως ελπίσει ότι τελικά θα τα κατάφερναν…

Φυσικά μετά ήρθε η… «αντεπανάσταση»… Η «άλλη» Ελλάδα… Ο πομφόλυξ Καραμανλής, ο (αείμνηστος πλέον) Χριστόδουλος, η «επανίδρυση του κράτους», η μετριότητα που ασφυκτιούσε στο περιθώριο, τα παρωχημένα οικονομικά συμφέροντα, ο φόβος και η ανασφάλεια ενός λαού που είχε μεγαλώσει με τη «δραχμούλα» και τώρα δεν μπορούσε καν να προφέρει το ευρώ…

Και λέω «φυσικά» γιατί είναι απόλυτα φυσικό, μετά από τόσες μεγάλες και βαθιές αλλαγές, να ακολουθήσει ένα διάστημα οπισθοδρόμησης, ώστε να ισορροπήσουμε κάποια στιγμή σε μια νέα θέση και να αναδειχτούν οι νέοι στόχοι και νέες πολιτικές.

Όμως μπροστά μας έχουμε τη βαθιά κρίση που διέρχεται το ΠΑΣΟΚ και δεν λέει να αναταχθεί. Μια κρίση που έχει να κάνει και με την γενικότερη, παγκόσμια πλέον κρίση, που μαστίζει περισσότερο τις αδύναμες οικονομίες και τις χώρες εκείνες οι οποίες δεν φρόντισαν να θωρακίσουν με σύγχρονους, ισχυρούς θεσμούς τις κοινωνίες τους. Η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο κι αν φαίνεται αυτό παράδοξο, επιτείνει αυτή την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, αφού όσο περνά ο χρόνος αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο αναξιόπιστη και απογοητευτική για τα μεγάλα πληθυσμιακά στρώματα της κοινωνίας.
Η πλήρης αποτυχία της κυβέρνησης και σε στοιχειώδεις ακόμα τομείς, φέρνει την απαξίωση της πολιτικής. Από αυτή τη ροπή της κοινής γνώμης, που φαίνεται να παίρνει διαστάσεις, δεν διασώζεται κανείς. Πιθανές αποκαλύψεις για το σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ θα βυθίσουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα στην απαξίωση. Και το «οπισθοδρομικό στάδιο» θα διαρκέσει δραματικά πολύ…

Το ΠΑΣΟΚ έχει χρέος να προσπαθήσει να ξεπεράσει την κρίση του. Όλοι όσοι αποτελούν ιδεολογικές και πολιτικές συνιστώσες αυτής της μεγάλης δημοκρατικής ραχοκοκαλιάς, θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, από τον Πρόεδρο, μέχρι το τελευταίο στέλεχος. Ιδιαίτερα όσοι έχουν την ικανότητα να χαράζουν πολιτικές και να συνθέτουν οραματικούς στόχους.
Η νευρικότητα, η ανυπομονησία, η αίσθηση του χαμένου, αξίζουν μόνο στους προορισμένους να εξαφανιστούν από το προσκήνιο…
Ο ρεαλισμός, η ψυχραιμία, η παγίωση του αισθήματος της κοινής πορείας, και η σιγουριά του μελλοντικού νικητή, είναι τα μοναδικά ψυχολογικά εργαλεία αυτών που θα φανούν στο μέλλον πολύ πιο χρήσιμοι από ένα απλό κόμμα διαμαρτυρίας…
Κ.Λ.

ΖΗΜΕΝΣ, πολιτικοί και φασισμός...

Έχω βαρεθεί να διαβάζω σε διάφορα blogs - αλλά και σε εφημερίδες - ότι "επίκεινται στοιχεία για ΠΑΣΟΚους, που λαδώθηκαν από τη ΖΗΜΕΝΣ..."
Και τώρα θα βγουν... Άντε και τώρα "ψήνονται"... "Πρώην υπουργός με σημείωμά του έπαιρνε συσκευές ΖΗΜΕΝΣ"... "Πρώην συνεργάτις του Σημίτη ψώνιζε κι αυτή από τη ΖΗΜΕΝΣ"...
Και πάει λέγοντας...

Δεν ξέρω αν "λαδώθηκαν" στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τη ΖΗΜΕΝΣ.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι έχει αρχίσει ένα πολύ επικίνδυνο "γαϊτανάκι": Θα ακουστούν ονόματα και θα σπιλωθούν συνειδήσεις.
ΜΟΝΟ όσοι πολιτικοί κατηγορηθούν για την ΜΕΤΑ ΤΟ 2004 ΕΠΟΧΗ, θα μπορέσουν να προσφύγουν στον φυσικό τους δικαστή και να αποδείξουν - αν μπορέσουν - ότι είναι αθώοι. Αυτό - δυστυχώς - προβλέπει ο νόμος.
Οι υπόλοιποι, που τα ονόματά τους θα πέσουν βορά των υπερασπιστικών σκοπιμοτήτων των κατηγορουμένων στελεχών της ΖΗΜΕΝΣ, των πολιτικών σκοπιμοτήτων και του κομματικού συμψηφισμού, δεν θα έχουν αυτή τη δυνατότητα.
Και κανείς ποτέ δεν θα μπορεί να είναι σίγουρος ότι είναι ένοχοι... Ή ότι είναι αθώοι.

Άκουσα και τη φρικαλέα κραυγή:
"Να πούμε τα ονόματα! Κι αν δεν μπορούν να πάνε φυλακή, αφού έχουν παραγραφεί όποια αδικήματα, να ξέρει τουλάχιστον ο κόσμος τα ονόματα και να τους τιμωρήσει!.."
Αυτή η κραυγή όζει φασισμό και απανθρωπία.
Είναι εντελώς αντίθετη από τις βασικές αρχές του ποινικού μας δικαίου και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ελπίζω να μην φτάσουμε ως εκεί...
Αν και πολύ το φοβάμαι ότι θα φτάσουμε...

(Και κάτι ακόμα: ΔΕΝ έχει τη νομική δυνατότητα η ΒΟΥΛΗ να συγκροτήσει εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή - πολύ δε περισσότερο προανακριτική - για τυχόν αδικήματα, που αφορούν το ΠΡΙΝ το 2004 χρονικό διάστημα. Μην τρελλαθούμε...)
Κ.Λ.

Η ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ ΦΙΛΜ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ : ΑΝΑΣΕΣ

"Πρώτη σελίδα" και Οικονομία...

Κι ενώ εμείς εδώ, στην Ελλάδα της "πρώτης σελίδας", ασχολούμαστε με τον μυστηριώδη κόσμο της ομοφυλόφιλης αθηναϊκής νύχτας, με το επερχόμενο Euro και με το αυτονόητο, αν δηλαδή μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη βολεύονται, αξιοποιώντας τις πολιτικές τους δραστηριότητες και τις πάμπολλες γνωριμίες τους, ελέω των ψήφων των αφελών...

...η μεγάλη κρίση στην οικονομία βαθαίνει κάθε μέρα και περισσότερο και απειλεί πλέον την - όποια - ευημερία μας, ημών των πολιτών (έστω και από σπόντα) του δυτικού πολιτισμού.

- Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου, οι Η.Π.Α. εμφανίζει σοβαρά σημάδια κατάρρευσης. Πληθωρισμός, ακρίβεια, αύξηση της ανεργίας και δραματική πτώση του δολαρίου.
- Το πετρέλαιο, μετά από μια μικρή ανάπαυλα, έφτασε αισίως την Παρασκευή στα 138,5 δολάρια το βαρέλι. Όλοι τώρα πια μιλάνε για 150 δολάρια μέσα στον Ιούλιο.
- Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τους Ισραηλινούς, που απειλούν με "αναπόφευκτο" παρακαλώ χτύπημα το Ιράν... Και είναι μάλλον απίθανο να έπεισε ο απερχόμενος κι αδύναμος Μπους τον Εχούτ Ολμέρτ, την περασμένη εβδομάδα, στην Ουάσινγκτον, να δείξει αυτοσυγκράτηση...

Αλλά και εδώ, τα σημάδια της κρίσης είναι εμφανή:
- Η οικοδομική δραστηριότητα έπεσε 50% από πέρισυ! Αν κανείς σκεφτεί ότι η οικοδομή, παραδοσιακά, είναι το άλογο που σέρνει το κάρο της ελληνικής οικονομίας, το ίδιο εύκολα μπορεί να σκεφτεί και τις συνέπειες...
- Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει σήμερα το ΒΗΜΑ, ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έπεσε στο 3,6, από το 4,3 πέρισυ...
- Ο πληθωρισμός σκαρφαλώνει πάνω από το 4% και απειλεί με φτώχεια τα πάμπολλα νοικοκυριά που ισορροπούν στη γραμμή τρόμου που χωρίζει τη μεγάλη μάζα των "μεσαίων" από τους "ταλαίπωρους"...

Βρισκόμαστε στις παρυφές μιας δίνης, που μοιραία έρχεται και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας παρασύρει, αργά ή γρήγορα - αν δεν έχει αρχίσει να μας παρασύρει...
Βρισκόμαστε εδώ, ανέτοιμοι, απαράσκευοι και πεισματικά αφελείς: "Για όσα δεινά μας ετοιμάζει η μοίρα, φταίνε οι άλλοι, όχι εμείς, φταίνε οι κακοί πολιτικοί, το κακό ΠΑΣΟΚ, ο κακός Σημίτης... Φταίνε οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι, οι λαθρομετανάστες, το ευρώ, οι Αμερικάνοι" ... φταίνε.... και γω δεν ξέρω ποιός άλλος...

Αλλά όχι. Φταίμε πρωτίστως εμείς, οι απλοί πολίτες αυτού του τόπου, για τις επιλογές μας, για την αδράνειά μας, για την αφελή μας εμμονή, ότι η οικονομική ευημερία και η ανάπτυξη είναι δεδομένα που δεν χάνονται. Κι ότι εμείς μπορούμε εύκολα να ερωτοτροπούμε με το μίζερο ιδεολογικό παρελθόν μας, χωρίς συνέπειες... Χωρίς κόστος...
Αδύναμοι να θωρακίσουμε το μέλλον και τις γενιές που έρχονται, θυμίζουμε όλοένα και περισσότερο τον άρρωστο, που βγάζει λάθος τη διάγνωση για να αποφύγει την επίπονη θεραπεία...

Κ.Λ.

Περί «εκτρόπων» και αληθινών εκτρόπων στα Πανεπιστήμια.

Τα όσα συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια τον τελευταίο καιρό δεν είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής της ΝΔ, η οποία προσπαθεί να εκτρέψει την προσοχή των Ελλήνων πολιτών από την ακρίβεια και τα οικονομικά σκάνδαλα του Πρωθυπουργού και των στελεχών της που σκάνε με ρυθμό τον οποίο δεν προλαβαίνουμε καν να παρακολουθήσουμε.
Δεν είναι καν μια απόπειρα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία κλείνει πονηρά το μάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, «να δημιουργήσει κρίση στο σύστημα».
Πολύ περισσότερο δε, δεν είναι «πραξικοπηματικές ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ», όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες και ο Πρωθυπουργός μας ή «προβοκατόρικες και ανεύθυνες συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ»όπως μας είπε από το βήμα της Βουλής η κυρία Παπαρήγα για να εισπράξει τα εύσημα του Πρωθυπουργού.
Τα «έκτροπα» που καταλαμβάνουν κάθε μέρα το μισό των κεντρικών δελτίων ειδήσεων δεν είναι καν παρονυχίδες, συγκρινόμενα με το ΜΕΙΖΟΝ ΕΚΤΡΟΠΟ: την παντελή αδιαφορία όσων συμμετέχουν στο θεσμό που ονομάζεται Πανεπιστήμιο γι' αυτόν.

• Αρχής γενομένης από την Κυβέρνηση, δια των Υπουργών Παιδείας της.Το έκτρωμα που παρουσίασε ως νόμο -πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια η κυρία Γιαννάκου, υποτίθεται ότι επιδίωκε να σπάσει τις συντεχνιακές συμπεριφορές στο χώρο των καθηγητών και να αναβαθμίσει τις πανεπιστημιακές σπουδές. Στην πραγματικότητα επεδίωκε την ενίσχυση της πιο χυδαίας συντεχνιακής δομής, επαναφέροντας την προ 35ετίας καθηγητική αυθεντία. Επιπλέον με τη συνεχή μείωση των κονδυλίων για την έρευνα και τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες καθίσταται αδύνατο το πανεπιστημιακό έργο που συνίσταται αφ' ενός στη διδασκαλία, αφ' ετέρου στην έρευνα (η πατρότητα της κατάργησης του ενός και μοναδικού συγγράμματος, το ένα από τα δυο θετικά μέτρα, ανήκει στις κυβερνήσεις Σημίτη, η δε καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές αντί της μέχρι σήμερα συμμετοχής των μελών των ΔΣ των φοιτητικών συλλόγων εξουδετερώνεται από τους ίδιους του φοιτητές). Και το αποκορύφωμα φυσικά της κυβερνητικής χυδαιότητας είναι ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας, που ανερυθρίαστα απαιτεί από τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα να του υποβάλλουν «εντός 45 ημερών, προϋπολογισμό 4ετίας». Αν είναι δυνατό Πανεπιστήμια με δεκάδες χιλιάδες φοιτητών, με εκατοντάδες καθηγητές και πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων να υποβάλουν προϋπολογισμό όχι για ένα άλλα για τέσσερα χρόνια! Μόνο ένας ηλίθιος ή ένας που συνειδητά επιθυμεί να στραγγαλίσει οικονομικά τα Πανεπιστήμια βγάζει τέτοιο φιρμάνι. Κι ο Στυλιανίδης ηλίθιος δεν είναι.
  
• Ακολουθούν οι Πρυτάνεις και οι περιβόητοι 1000 φετιχιστές του «εκσυγχρονισμού του Πανεπιστημίου». Εκσυγχρονισμός προς ποια κατεύθυνση; Απαξιούν να μας εξηγήσουν. Κατανοητή η υποστήριξη όλων αυτών των κυρίων στο νόμο της κυβέρνησης, ικανοποιούνται τα ταξικά τους συμφέροντα (μια ανάγνωση στις υπογραφές τους είναι ενδεικτική: Τακτικοί καθηγητές, Αναπληρωτές καθηγητές και τα γιουσουφάκια τους). Όταν όμως διαμαρτύρονται για την απουσία των απαραίτητων για την έρευνα κονδυλίων δεν περνάει από κανενός τους το μυαλό να παραιτηθεί! Πριν δυο χρόνια οι διευθυντές και των 2.700 ερευνητικών προγραμμάτων του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών υπέβαλαν τια παραιτήσεις τους διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη κονδυλίων για την έρευνα. Και κάτι κέρδισαν. Όμως αυτοί, εκτός από τα συντεχνιακά τους συμφέροντα έχουν μάθει να σέβονται τους εαυτούς τους. Και τους φοιτητές τους. Και το Πανεπιστήμιο.
• Από κοντά και η ΠΟΣΔΕΠ. Με τους φιλιππικούς της υπέρ του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Γιατί όμως αγαπητοί συνδικαλιστές βγάζετε αφρούς μόλις ακούτε τη λέξη αξιολόγηση; Πολύς κόσμος θα ήταν πρόθυμος να συζητήσει μαζί σας τα κριτήρια αυτής της αξιολόγησης. Και ασφαλώς η επιλογή των κριτηρίων είναι μείζονος σημασίας πολιτική πράξη. Η άρνηση σε κάθε αξιολόγηση όμως αποκαλύπτει τις πραγματικές τους επιδιώξεις. Να έρθει η σειρά της επετηρίδας και να γίνουν κι αυτοί τακτικοί Καθηγητές, ν' αποκτήσουν κι αυτοί τους αυλικούς τους και τα γιουσουφάκια τους.
• Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με τους φοιτητές. Στις περσινές συνελεύσεις των σχολών που αποφάσισαν τις καταλήψεις, συμμετείχε περίπου το 25% των ενεργών φοιτητών. Ποσοστό κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο. Κι όταν ήρθε η ώρα των φοιτητικών εκλογών. σε ποσοστό 80% έδωσαν την ψήφο τους στη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ και τισ ΠΚΣ που είχαν καταψηφίσει τις καταλήψεις. Απορία πρώτη. Συμφωνούσαν με τις καταλήψεις; Αν ναι γιατί καταψήφισαν αυτούς που τις πρότειναν; Δε συμφωνούσαν; Τότε γιατί δεν πήγαν στις συνελεύσεις να τις καταψηφίσουν; Απορία δεύτερη. Αν για οποιοδήποτε λόγο διαφωνούν με τις «συμμορίες των ταραξιών του ΣΥΡΙΖΑ» γιατί δεν τους βάζουν στη θέση τους; Γιατί πρέπει να επιστρατεύει οι ΔΑΠ τους μπράβους των νυχτομάγαζων; οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι απλές. Τα παιδιά αδιαφορούν για το Πανεπιστήμιο. Δεν προσδοκούν από αυτό τίποτα. Πέρασαν παπαγαλίζοντας. Περνάνε τα μαθήματα παπαγαλίζοντας. Ψηφίζουν ΔΑΠ γιατί οι συνδικαλιστές της «έχουν τα κονέ» και θα πουν κανένα καλό λόγο γι' αυτούς στον καθηγητή να τους περάσει. Άσε που θα μπορέσουν να προσληφθούν με κάποιο ρουσφέτι στο Δημόσιο! Δεν πάνε στις συνελεύσεις γιατί εκεί πρέπει να σκεφτούν. Κι αυτό είναι δύσκολο. Ψηφίζουν ΠΑΣΠ από σνομπισμό. Θέλουν να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχίτερα από τούτο το «βαρετό Πανεπιστήμιο» για να πάνε να κάνουν κανένα μεταπτυχιακό μπας και ξεστραβωθούν λιγάκι. Γιατί δεν παν στις συνελεύσεις; «Μα με την πλεμπάγια τώρα θ' ασχολούμεθα;». Οι χειρότεροι είναι αυτοί που ψηφίζουν ΠΚΣ. Είναι ανίκανοι να γλείψουν αποτελεσματικά - όχι ότι δε θέλουν, δε μπορούν - και η λαϊκή τους καταγωγή δεν τους έχει μάθει την τέχνη του σνομπισμού.

ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΣΙΧΑΘΕΙ. Συμβάλλουν συνειδητά στην ΙΕΚοποίηση του Πανεπιστήμιου και στην κατάργησή του. Ο καθένας από τη θέση του. δεν έχουν προσδοκίες, δεν απαιτούν, δε διεκδικούν. ΔΕΙΛΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ δεν προσμένουν καν κάποιο θάμα.

Άφησα κάποιους απ' έξω μέχρι τώρα, δεν προτίθεμαι όμως να τους αφήσω και στο απυρόβλητο. Είναι οι ομάδες της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρσι κέρδισαν τις μάχες των συνελεύσεων και των διαδηλώσεων, έχασαν όμως τον πόλεμο του Πανεπιστήμιου. Είμαι βέβαιος ότι ανάμεσά τους υπάρχουν όλοι εκείνοι οι φοιτητές που πραγματικά αγωνιούν για το Πανεπιστήμιο, που θέλουν να γίνει θεσμός παραγωγής γνώσης και εκπαίδευσης ανθρώπων που ξέρουν να σκέφτονται, να κρίνουν, να εμπνέουν τους συμπολίτες τους. Όμως, αντί να συζητήσουν τους λόγους που τους έκαναν να χάσουν τον πόλεμο, αντί να κουβεντιάσουν για το τί θέλουν και πώς θέλουν το Πανεπιστήμιο, αντί να σκεφτούν πώς θα συνεπάρουν την αδρανή μάζαζ των συμφοιτητών τους, πώς θα τους θυμίσουν ότι είναι άνθρωποι κι όχι πρόβατα, επέλεξαν ένα άσκοπο κι ατελέσφορο κλεφτοπόλεμο, που μεταθέτει το ζήτημα από την ουσία στον τύπο και εμπεριέχει στοιχεία Βίας. Μιας βίας που γίνεται αυτοσκοπός, ποτίζει τις ομάδες που την ασκούν με τη σταλινική ιδεολογία και οδηγεί σε λογικές 17Ν. Κι αυτό θα πρέπει να το προσέξουν πολύ.

Γιάννης Χρ.

Η ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ ΦΙΛΜ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Μιας και έχουμε καλοκαίρι είπαμε να σας δροσίσουμε

...Που θάλεγε κι ο Κουρής (αν δεν είχε ζέψει το κάρο του πίσω από το άρμα του Μπόμπολα)...

"Α, ρε κορόιδα ΠΑΣΟΚοι! Πέσατε στη λούμπα με τα λασπόνερα και τώρα δεν μπορείτε να βγείτε!"

Ένα σοβαρό κόμμα, υπερασπίζεται ΠΑΝΤΟΤΕ το παρελθόν του και δεν το ξεπουπουλιάζει στους πέντε ανέμους!

Τι έκανε ο Ανδρέας το μαύρο '89;

Υπερασπίστηκε το έργο του, το ΠΑΣΟΚ, την δημοκρατική παράταξη.

Κόντρα σε όσους ξίνιζαν τα μούτρα τους...

(Σημίτη, δυστυχώς - για μας - εδώ πληρώνονται όλα...)

Ήταν σίγουρος ότι απέναντι στα λαμόγια του Μητσοτάκη, σε λίγο καιρό θα έλαμπε σαν διαμάντι!

Και έτσι έγινε...

Αυτό έπρεπε να κάνουν κι οι ΠΑΣΟΚοι μετά το 2004.

Δεν το έκαναν. Άρχισαν τα μισόλογα, την αυτοκριτική και τα λοιπά θλιβερά...

Τώρα, όλοι έχουν δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για τα πάντα...

Γι αυτό επιπλέει ο φελός ο Καραμανλής. Γι αυτό επιπλέουν οι λεχρίτες που παριστάνουν την κυβέρνηση...

Η πολιτική επιβίωση δεν απαιτεί παρά στοιχειώδη αυτοσυντήρηση.

Και κάτι ακόμα: Πόσες φορές θα το πούμε; Το λέμε πενήντα χρόνια τώρα και ακόμα δεν το πιστεύουμε:

Η Δεξιά ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ!!!

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει παρά να περιμένει.

Να περιμένει, αλλά ΟΡΘΙΟ!

Τι ΣΥΡΙΖΑ και μπαρμπούτσαλα, μωρέ;

Ξυπνήστε βρεεεε!!!

Κρίμα...

Κ.Λ.

Η ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ ΦΙΛΜ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ:BOMBARDAMENTO

Η ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ ΦΙΛΜ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ : ALA LAZO GOOD NEWS

Ο μέγιστος φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε θαύμαζε απεριόριστα τον πολιτισμό των Ελλήνων των κλασικών χρόνων λόγω της αγάπης τους για τη ζωή και τον συνδυασμό του απολλώνιου και διονυσιακού στοιχείου, δηλαδή του μέτρου, της αρμονίας και της λογικής, με το ξεφάντωμα και την "τρέλλα".

Η αγάπη για τη ζωή και τους χυμούς της συνδυάζεται πότε με μια ομαδική απόλαυση, ένα πανηγύρι (διονυσιακό) και πότε με την ατομική ηδονή που προσφέρουν η μελέτη, η ακρόαση σπουδαίας μουσικής, οι καλές τέχνες, γενικά η περιπέτεια του νου και των εκλεπτυσμένων αισθήσεων.

Στο διονυσιακό κομμάτι που πάει μαζί και με τη λατρεία της φύσης και της απόλυτης ελευθερίας, δεν υπάρχουν καλύτεροι δάσκαλοι από τους τσιγγάνους. Ας διδαχθούμε λοιπόν και απ' αυτούς και ας κερδίσουμε ένα κομμάτι από την ψυχή μας.

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΚΕ

Εμβρόντητος διάβασα - συμπτωματικά είναι η αλήθεια - το άρθρο του Μάκη Μαΐλη για τα Ιουλιανά και την Αποστασία. Και δεν πίστευα στα μάτια μου. Και διαβεβαιώ ότι αν μου το είχε διηγηθεί άλλος θα τον έβγαζα ψεύτη. Γιατί η ανεκδιήγητη ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε, χωρίς κανείς να της το ζητήσει, επισήμως τουλάχιστον, να δικαιώσει το Μητσοτάκη, τους Αποστάτες και το Γλύξμπουργκ με τον πιο χυδαίο τρόπο.
Η πάγια, εύλογη από την πλευρά της - και ορθή κατά την προσωπική μου άποψη - κριτική της Αριστεράς προς το Γεώργιο Παπανδρέου για τα όσα συνέβησαν από τον Ιούλιο του 1965 μέχρι την 21η Απριλίου 1967 ήταν ότι δεν εμπιστεύθηκε ούτε στιγμή τον εξεγερμένο λαό που έθετε επιτακτικά πολιτειακό ζήτημα, δεν αναζήτησε πολιτικές συμμαχίες με την Αριστερά, αλλά αντιθέτως, προσπάθησε να συνδιαλαγεί με την ΕΡΕ και το Παλάτι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ότι η στάση του αυτή υπαγορεύτηκε από την αριστοκρατική προσέγγιση που είχε για την πολιτική και την παντελή απουσία εμπιστοσύνης από μέρους του στο κοινωνικό υποκείμενο που ονομάζεται ΛΑΟΣ.
Θα περίμενε κανείς ο κύριος Μαΐλης να καταλογίσει όλα τα παραπάνω στο Γεώργιο Παπανδρέου. Αντ' αυτού ο κ. Μαΐλης προσάπτει στο Γεώργιο Παπανδρέου ότι «υπέβαλε την παραίτησή του χωρίς να συνεδριάσει κάνενα συλλογικό όργανο της Ένωσης Κέντρου, χωρίς να συγκαλέσει την Κοινοβουλευτική της Ομάδα».
Εύγε λοιπόν στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και τον εκ δεξιών της Αλέκας (εξ ευωνύμων είναι η Λιάνα Κανέλη). Δεν υπήρξε λοιπόν στις 15 Ιουλίου 1965 ένα παλατιανό πραξικόπημα, που στόχο του είχε να φαλκιδεύσει τη, νωπή ακόμα, λαϊκή ψήφο αλλά μια κίνηση εντυπωσιασμού του Γεωργίου Παπανδρέου.
Δεν ξεχύθηκαν στου δρόμους πλήθη λαού απαιτώντας το σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας και θέτοντας άμεσα πολιτειακό ζήτημα με τόσο επιτακτικό τρόπο, που υπερκέρασε όχι μόνο την Ένωση Κέντρου, αλλά και την ΕΔΑ.
Δεν αντιμετωπίστηκαν με την πιο σκληρή μετεμφυλιακά αστυνομική βία - σκληρότερη από την καταστολή των διαδηλώσεων εκείνων υπήρξε μονάχα η καταστολή του Πολυτεχνείου το 1973, που κι αυτό όμως κατά τους ταγούς του ΚΚΕ δεν ήταν παρά έργο 300 προβοκατόρων - δε δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας.
Δε χαρακτηρίστηκαν τέλος, για πρώτη και μόνη φορά στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία, οι βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που συνεργάστηκαν με το Παλάτι ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ.
Εκείνο όμως που με άφησε δυο φορές εμβρόντητο είναι η αιτιολόγηση όλης αυτής της διαστρέβλωσης της Ιστορίας. «Όλα αυτά είναι συντονισμένη προσπάθεια μερίδας των αστικών ΜΜΕ για να αγιοποιήσουν το Γεώργιο Παπανδρέου και μέσω αυτής να ενισχύσουν το προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ».
Οικονομικοπολιτική συναλλαγή ή απόλυτη βλακεία; Πιστεύω ακράδαντα, έχοντας παρακολουθήσει το Μάκη Μαΐλη κατ' επανάληψη σε δημόσιες συζητήσεις, ότι είναι πανέξυπνος άνθρωπος. Άρα οι τόσες αρλούμπες που αραδιάζει - αν η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ καθόριζε έστω και στο ελάχιστο την εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων 45 χρόνια μετά η ΝΔ δε θα κέρδιζε ούτε τις εκλογές του 1989 και του 1990, ούτε αυτές του 2004 και του 2007, ευτυχώς όμως η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ είναι ΙΣΤΟΡΙΑ - είναι προϊόν ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ. Το ορατό μέρος της οποίας είναι τα προχθεσινά εύσημα του Καραμανλή στην Αλέκα από το βήμα της Βουλής. Το οικονομικό σκέλος της συναλλαγής δε θα μαθευτεί ποτέ

Γιάννης Χρ.

Περί Βγενόπουλου και Αντιπολίτευσης

Πολλές φορές δεν ευοδώθηκαν οι πολιτικοί στόχοι των συλλογικοτήτων στις οποίες συμμετείχα. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν είχα νιώσει ηττημένος. Η εμφάνιση του Βγενόπουλου στη Βουλή με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά ηττημένος. Κι ο λόγος είναι ο ακόλουθος.
Εκλήθη ο κύριος Βγενόπουλος να καταθέσει στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ύστερα από απαίτηση - σωστά - του ΠΑΣΟΚ. Δε με ενδιαφέρει το τι είπε, διότι το θράσος και η αμετροέπεια του εν λόγω κυρίου είναι γνωστά σε όλους.
Με ενδιαφέρει και με κάνει να αισθάνομαι ηττημένος και ταπεινωμένος η απόλυτη απουσία τσαγανού από μέρους των παρόντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εν λόγω κύριος τους είπε έξω από τα δόντια ότι θα τους κάνει αγωγές μέχρι να του ζητήσουν συγνώμη. Τους είπε ότι η άσκηση πολιτικής κριτικής στο πρόσωπό του δεν είναι ανεκτή, ότι δουλειά τους είναι να τον υπηρετούν.
Και η απάντηση των κατά τα λοιπά λαλίστατων βουλευτών της Αντιπολίτευσης; Μούγκα. Παγωμάρα. Το διασταύρωσα μιλώντας με περισσότερους του ενός κοινοβουλευτικούς συντάκτες. Με δυο λόγια οι αγωγές κατά του Αλέξη Τσίπρα και του Γιώργου Παπανδρέου έχουν φέρει αποτέλεσμα. Οι «ηρωικοί» βουλευτές της Αντιπολίτευσης κλάνουν πατάτες μόλις ένας θρασύς προβεί σε μια πρωτάκουστη ενέργεια κατά της ελευθερίας του λόγου.
Όταν είμαι αντιμέτωπος με τέτοια περιστατικά είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω την κραυγή αγωνίας του Νάνι Μορέτι σε συγκέντρωση χιλιάδων οπαδών της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στη Μπολόνια, το 2005 (ενώ η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι κατέρρεε υπό το βάρος σκανδάλων και κακοδιαχείρισης): «Δε μπορούμε να κερδίσουμε με τέτοιους ηγέτες».
Τα όσα ακολούθησαν και, κυρίως η θριαμβευτική εκλογή του Μπερλουσκόνι πριν ένα περίπου μήνα επιβεβαίωσαν του λόγου το ασφαλές.
Αλλά αυτό θα είναι το θέμα άλλης ανάρτησης

Γιάννης Χρ.

Γάμοι και βαφτίσια...

Όταν σε λένε Άκη Τσοχατζόπουλο και παντρεύεσαι και καλείς καμιά δεκαριά - άντε είκοσι - καλεσμένους σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο Παρίσι για γαμήλιο γεύμα, τότε είσαι διεφθαρμένος, βουτηγμένος στη διαπλοκή και τρως τα κλεμμένα.

Όταν σε λένε Μπακογιάννη και βαπτίζεις το μοσχαναθρεμένο σου στην πλατεία των Κορυσχάδων και καλείς 1.500 άτομα και τα ταϊζεις διακόσια αρνιά και κατσίκια και τόνους κρασί και τσίπουρα και νταούλια και ζουρνάδες, τότε...
...Τότε είσαι λεβέντικη, τσελιγκάδικη φαμίλια του τόπου, άξια και παινεμένη!..

Κι ας ξόδεψες τα δεκαπλάσια...
(Αλήθεια, πού τα βρήκανε αυτοί; Άντε, ο Άκης τα έκλεψε... Το Μητσοτακέικο άραγε;;;)