37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Όπως ήδη διαπιστώσατε επέστρεψα άρτι εκ Παρισίων. Αυτή η πουτάνα η πόλη είναι πολύ όμορφη αν είσαι τουρίστας. Επισκέφθηκα μαγαζιά από τα οποία ως φοιτητής δεν τολμούσα να περάσω ούτε απ' έξω. Εκείνο που με σοκάρισε ήταν ότι τα τότε πανάκριβα καταστήματα έχουν πλέον τις ίδιες τιμές που έχουν τα αντίστοιχά τους στην Αθήνα. Τα οποία σαφώς και είναι ακριβότερα από τα μαγαζιά που σύχναζα ως φοιτητής στην Ελλάδα, αλλά αλλά όχι και πολύ. Η Αθήνα έχει ακριβύνει υπερβολικά συντρόφια. Μέχρι και τα λαχανικά έχουν στο Παρίσι συγκρίσιμες τιμές με την Αθήνα.
Όμως το φχαριστήθηκα πολύ αυτό το ταξίδι, παρόλο που, επειδή έπρεπε να ξεναγήσω την Ευτυχία και την Κλειώ στα μέρη που απαραιτήτως πρέπει να επισκεφθεί κάποιος που πάει για πρώτη φορά στο Παρίσι, δεν περπάτησα όλους τους παλιούς δρόμους. Φίλους από τα παλιά λίγους είχα για να δω - το γεγονός ότι όλοι οι Γάλλοι φίλοι μου εγκατέλειψαν το Παρίσι μέσα στο χειμώνα 1988-89 συνέβαλε αποφασιστικά στην επιστροφή μου στην Ελλάδα - και πρόλαβα και τους είδα. Είκοσι χρόνια μεγαλύτερους φυσικά. τους παλιούς μου καθηγητές μονάχα δεν πρόλαβα να δω - είναι οι περισσότεροι εν ζωή αλλά ογδοηκοντούτηδες άπαντες - ελπίζω όμως να ξαναπάω σύντομα και αυτή τη φορά να τους δω.
Κατά τα λοιπά το Παρίσι παραμένει μια δύσκολη πόλη. Η εξεύρεση κατοικίας είναι υπερβολικά δύσκολη. Όχι μόνο λόγω των υψηλών ενοικίων - είναι το μόνο πράγμα στο οποίο αυτή η πόλη όπου ο βασικός μισθός είναι €1000 καθαρά - αλλά, κυρίως, διότι οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που τα νοικιάζουν, ζητούν εξωφρενικές εγγυήσεις. Με αποτέλεσμα άνθρωποι που κερδίζουν ακόμα και €2500 μηνιαίως, να μη μπορούν να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα διότι απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Κι έτσι σε μια πόλη με 15 εκατομμύρια κατοίκους (με την ευρύτερη ζώνη της φυσικά) υπάρχουν περισσότεροι από 500.000 άστεγοι. Πριν 20 χρόνια ήταν οι μισοί. Και τότε ήταν όλοι τους αυτό που αποκαλούμε «κουζουλοί του χωριού». Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.
Επιστρέψας ξεκούραστος και με φρέσκες ιδέες, αποφάσισα «να ίμε πάλι οις τας αιπάλξης αφιδός αθρωγραφόν».

Γιάννης Χρ.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τζόνι, τα βιντεάκια που μου έφερες, μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν... προφανώς κάτι δεν κάναμε καλά... γι αυτό και δεν τα ανέβασα.
Κ.Λ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)