11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ... 1973

Κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου τα ΜΜΕ μας προσφέρουν εκτενή αφιερώματα για την 11η Σεπτεμβρίου 2001 που άλλαξε τον κόσμο.Θα έπασχε από πολιτική μυωπία αυτός που θα αρνούνταν τη σημασία εκείνης της ημέρας που δισεκατομμύρια τηλεθεατές είδαν σε ζωντανή σύνδεση 3000 περίπου ανθρώπους να πεθαίνουν.
Ο κόσμος πράγματι δεν είναι πια ο ίδιος. Οι ατομικές ελευθερίες έχουν περισταλεί δραστικά σε όλο τον πλανήτη. Η λέξη μουσουλμάνος έχει γίνει για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων και των Αμερικανών συνώνυμο του «φονιάς». Αφιονισμένοι ιερωμένοι κάθε θρησκείας κηρύσσουν καθημερινά τους «ιερούς πολέμους» τους. Όχι ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Και μοιάζει όλο και περισσότερο με μεσαιωνικό εφιάλτη.
Εγώ όμως θέλω να μιλήσω για μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου. Την 11η Σεπτεμβρίου του 1973. Όταν οι σιδερόφρακτες μαριονέτες της αμερικανικής κυβέρνησης δολοφονούσαν το σοσιαλιστή Πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε μαζί με χιλιάδες αγωνιστές της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Πολύ λίγα γνώριζα τότε για το φιλόδοξο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας. Όμως οι εντολείς ήταν οι ίδιοι με αυτούς που είχαν βγάλει τα τανκς στους δρόμους την 21η απριλίου 1967. Κι ένιωσα τότε για το θάνατο του Αλιέντε ανείπωτη θλίψη. Κι όταν οι κατ' επάγγελμα φονιάδες είπαν ότι ο Αλιέντε «αυτοκτόνησε» το καυστικό χιούμορ του Μποστ από τις στήλες του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ - «διότι το έχουν συνήθειο οι μαρξισταί ν' αυτοκτονούν με δεκαέξι σφαίρες» (ζητώ συγνώμη που δε θυμούμαι την αν-ορθογραφία του) - ήταν μια παρηγοριά.
Ύστερα ήρθε το Πολυτεχνείο, η πολιτικοποίηση η πτώση της Χούντας και τότε μάθαμε. Μάθαμε για την απόπειρα αυτοδιαχείρισης στις μονάδες παραγωγής. Μάθαμε για τη θέσπιση, για πρώτη φορά, δωρεάν εκπαίδευσης και δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας. Μάθαμε για το όραμα της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Και, κυρίως, μάθαμε για την ελπίδα που είχε γεννήσει σε εκατομμύρια Λατινοαμερικανών η απόπειρα της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Στις 11 Σεπτεμβίου 1973 οι σιδερόφρακτες μαριονέτες δολοφόνησαν την ελπίδα για αξιοπρεπή ζωή. Όπως είχαν κάνει οι προκάτοχοί τους στη Γουατεμάλα το 1954.
Σήμερα στη Χιλή υπάρχει και πάλι Δημοκρατία. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι και πάλι σοσιαλίστρια. Ο πατέρας της υπήρξε στενός συνεργάτης του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Όμως στη Χιλή το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς συνεχίζει να βαθαίνει, όπως γίνονταν και στη Χούντα του Πινοτσέτ. Η σοσιαλίστρια Πρόεδρος αρνείται τη δωρεάν δευτεροβάθμια εκπαίδευση στους μαθητές, «γιατί δε συμβαδίζει με τις προδιαγραφές του ΔΝΤ».
Και, μολονότι κανείς πια δε μπαίνει στη φυλακή στη Χιλή για τις απόψεις του, υπάρχουν σε ατή τη χώρα άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που δε μπορούν να μορφωθούν γιατί δεν έχουν χρήματα, άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
Γι αυτό εγώ θυμάμαι την 11η Σεπτεμβρίου του 1973. Γιατί εκείνη την ημέρα έγινε κατί πολύ χειρότερο από ένα πραξικόπημα. Δολοφονήθηκε ένα όνειρο με οικουμενική διάσταση.

Γιάννης Χρ.