Ό,τι λάμπει... μπορεί να είναι και τενεκές!..

Από το 1974 και εντεύθεν η χώρα μας γνωρίζει μια πρωτοφανή στην ιστορία της συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη, τόσο όσον αφορά τους όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όσο και την ποιότητα ζωής.
Σ’ αυτό συνετέλεσε και συντελεί κατά πρώτο και κύριο λόγο η ένταξή της στην ΕΟΚ (παλιότερα) και την Ε.Ε. (πλέον σήμερα).
Υπήρξε όμως και ένας άλλος λόγος: Η μακρά διακυβέρνηση της χώρας από το ΠαΣοΚ… Δεν θα απαριθμήσω εδώ χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, γι αυτό. Γεγονός είναι ότι επί εικοσιπέντε – τριάντα χρόνια τώρα, το ΠαΣοΚ συσπείρωνε στις τάξεις του τον «αφρό» του πολιτικού (αλλά και του επιστημονικού) προσωπικού της Ελλάδας, αφού η παρουσία του στην εξουσία, η δυναμική του αλλά και η προσαρμοστική πολιτική του σκέψη αποτελούσαν τον πόλο έλξης.
Μετά όμως από όλα αυτά τα χρόνια εξουσίας, λογικό ήταν να επέλθει η κόπωση και το «στέγνωμα»… Και στις δημοκρατίες του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία προσφέρει εναλλακτική λύση σε αυτό. Ερχόμενη η ΝΔ στην εξουσία το 2004, θα έπρεπε πρώτα και κύρια, να φέρει στο προσκήνιο φρέσκες, νέες ιδέες, νέα πρόσωπα και νέο δυναμισμό. Πολιτικό δυναμισμό….
Όμως αυτό που βιώσαμε και βιώνουμε όλοι μας επί τέσσερα και πλέον χρόνια τώρα, είναι ότι, πέρα από τις βασικές διαφωνίες στην ακολουθούμενη πολιτική – φυσικό είναι αυτό – βιώνουμε μια πρωτοφανή έκπτωση κάθε πολιτικής αξίας, πολιτικού ήθους και πολιτικής λογικής…
Δεν είναι τα σκάνδαλα, δεν είναι η «λιμασμένη» εφόρμηση ενός στρατού παρατρεχάμενων και κομματικών «κουμπάρων» επί των λαφύρων…
Είναι κυρίως η ανικανότητα, όχι η μετριότητα – η ανικανότητα - , ενός ολόκληρου κομματικού μηχανισμού δεκάδων χιλιάδων ανώτερων, μεσαίων και κατώτερων στελεχών να διαχειριστούν στοιχειωδώς ακόμη και τις ρεμούλες τους!..

Μετά το 1997, ευρισκόμενη σε δομική αδυναμία – η ΝΔ – να διαχειριστεί την επιμελημένη στροφή του Κ. Σημίτη προς τα κεντροδεξιά πολιτικά υψώματα, αντί να θέσει το δάχτυλο «επί των τύπων των ήλων» και να προβεί σε δομικό εκσυγχρονισμό του κόμματος, προτίμησε την εύκολη λύση: Έναν ευπαρουσίαστο, νεαρό, «φρέσκο» γόνο του Ιδρυτή… Έναν εύπεπτο «μέσο έλληνα». Τον Κ. Καραμανλή…
Και όντως, σαν επιλογή, θα μπορούσε κανείς να την θεωρήσει πετυχημένη. Άλλωστε η ιστορία δικαίωσε αυτούς που ποντάρισαν στο «άλογο»…
Μακροπρόθεσμα όμως, η επιλογή αποδεικνύεται λάθος. Και μάλιστα «δομικό», όπως δομική ήταν κι η κρίση της ΝΔ το 1997…

«Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα συγκλονιστικό. Είμαι νέος, μπορώ να περιμένω. Το ΠαΣοΚ κάποτε θα πέσει μόνο του, σαν σάπιο φρούτο, από το κλαδί. Απλά, πρέπει να κρατώ τις ισορροπίες σε ένα κόμμα που δεν έχει καμιά ελπίδα εκτός από μένα».
Να ο βασικός «πολιτικός» συλλογισμός του ράθυμου και απροβλημάτιστου κ. Καραμανλή, όλα αυτά τα χρόνια που θήτευσε στην αντιπολίτευση. «Μην αλλάζεις τίποτε στο κόμμα. Απλά, διατήρησε τις ισορροπίες…»

Ο Λένιν έλεγε ότι «το να πάρεις την εξουσία, είναι σα να σηκώνει από κάτω ένα φύλλο… Το δύσκολο είναι να την κρατήσεις»…
Μετά το 2004 συνέβη το αυτονόητο για ένα κόμμα της ποιότητας της ΝΔ: Βάλανε τον αυτόματο πιλότο – ευτυχώς, παρά τα θρυλούμενα ο Σημίτης είχε αφήσει υγιές οικονομικό πεδίο – και άρχισαν να ασχολούνται με αυτά που μπορούσαν: με ρεμούλες, με διορισμό συγγενών, με γκόμενες (και γκόμενους), με ταξιδάκια και πόζες στο φακό, σαν πολύχρωμα παγώνια. Φυσικά προώθησαν όσο μπορούσαν τα καλά και συμφέροντα των πλούσιων φίλων τους στην φορολογία, το μοίρασμα των «δουλειών» και το ξεπούλημα των «φιλέτων» της ελληνικής οικονομίας…(Λόγω φυσικής ανικανότητας κι εδώ δεν τα πήγαν καλά και υπάρχουν μουρμούρες κι από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα).

Άρκεσε όμως ένα ελαφρό μπουρίνι στην διεθνή οικονομία, για να φέρει την κατάρρευση… Προβλήματα που το ΠαΣοΚ θα αντιμετώπιζε με ένα ελάχιστο πολιτικό κόστος, αν ήταν υποχρεωμένο να προβεί σε κάποιες δυσάρεστες οικονομικές επεμβάσεις, στην κυβέρνηση του κ. Καραμανλή τα χειρίζονται όχι απλά σαν μαθητευόμενοι μάγοι, αλλά κάτι χειρότερο: Σαν ατάλαντοι μαθητευόμενοι μάγοι!..
(Κι επειδή το μπουρίνι μπορεί σύντομα να εξελιχθεί σε θύελλα, ακόμα και σε «Άϊκ»… το τι θα δούμε δεν λέγεται, από τους φωστήρες!..)
Το αποτέλεσμα;
Θα το απολαύσουμε προσεχώς στις οθόνες μας. Όταν θα τους βλέπουμε να καταρρέουν αλληλοϋβριζόμενοι, αλληλογρονθοκοπούμενοι, υπό την θορυβώδη χλεύη του πλήθους που τους έφερε στην εξουσία και που το μετάνιωσε οικτρά… (Τουλάχιστον πόνεσε, ας το χαρούμε και λιγάκι, θα σκεφτούν και δώστου το γιαούρτι θα πέφτει σύννεφο!..)

Τελειώνω με μια αναφορά στο ΠαΣοΚ. Ο Παπανδρέου, ευφυώς, στη Θεσσαλονίκη, απλά υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί, θα επαναφέρει τα πράγματα εκεί που τα παρέλαβαν οι φωστήρες της ΝΔ, το 2004. Ουσιαστικά λέει: Χάσαμε κάποια χρόνια. Θα πρέπει να τα κερδίσουμε από δω και μπρος.
Εξ ου και η άνοδος στις δημοσκοπήσεις.
Και ο μέσος ψηφοφόρος θα σκεφτεί, αν ακόμα τον αηδιάζει το «χορτασμένο» ΠαΣοΚ και προτιμά να κάνει χαρακίρι, ή αν την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος θα προτιμήσει ένα «χορτασμένο» ΠαΣοΚ, από μια ελεεινή και ανίκανη ΝΔ…
(Ο μέσος ψηφοφόρος, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται σοφότερος… Τώρα έχει μάθει: Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός! Μπορεί να είναι και τενεκές φτιασιδωμένος…)

Εκτός κι αν φανεί στη γωνία ο «Μπερλουσκόπουλος»!..
Οπότε…
Αλλά αυτό σε άλλη ευκαιρία.

Κ.Λ.