ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: «Ανύπαρκτες μειονότητες» και Υπαρκτές Αγκυλώσεις

Επί τέλους η επιστολή Γκρουέβσκι στον Καραμανλή έθεσε τα θέματα που εδώ και δεκαετίες αρνούμαστε να δούμε ως κοινωνία:

• Το ζήτημα της αναγνώρισης της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας.
• Το ζήτημα της αναγνώρισης της ύπαρξης Μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και
• Το ζήτημα της επιστροφής των Μακεδονικής εθνότητας πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου.

Και η αντίδρασή μας υπήρξε ανάλογη του συμπαθούς πτηνού που όταν τρομάζει χώνει, λεει ο θρύλος, το κεφάλι του στην άμμο. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος κατήγγειλε την προκλητική στάση Γκρουέφσκι. Τέτοια εθνική ομοψυχία μονάχα στα διαβόητα συλλαλητήρια του 1992, που διέσυραν διεθνώς την ελληνική κοινωνία υπήρξε.
Επειδή ανήκω σε αυτούς που επιμένουν να θεωρούν ότι η πολιτική οφείλει να διέπεται από κοινή λογική, σε αντίθεση περίπτωση είναι καφενόβια κουβέντα χωρίς αρχή μέση και τέλος, θα προσπαθήσω να κατανοήσω τη στάση των κομμάτων και να την αξιολογήσω με βάση την, κατά δική τους δήλωση, ιδεολογία τους.
Το ΛΑΟΣ και η ΝΔ είναι απόλυτα συνεπή με την ιδεολογία τους. Το ίδιο και το ΚΚΕ. Τα κόμματα αυτά πουλάνε πατριωτισμό σε τιμή ευκαιρίας, πουλάνε τζάμπα μαγκιά, απεχθάνονται τη Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα και ως σύνολο πολιτισμικών αξιών και είναι φυσιολογικό να θεωρούν ψιλά γράμματα τα περί αυτοπροσδιορισμού των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων.
Δεν ισχύει το ίδιο - ή μάλλον δεν πρέπει να ισχύει - για το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ.
Το μεν ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκρατικό, κατά δήλωσή του κόμμα, με τον Πρόεδρό του Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θα όφειλε, αποδεχόμενο ότι κάθε άτομο και κάθε λαός δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται κατά τη βούλησή του, να παραδεχτεί ως αυτόνόητο ότι από τη στιγμή που δυο εκατομμύρια άνθρωποι, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και στον υπόλοιπο κόσμο, αποφάσισανν ότι ονομάζονται Μακεδόνες, είναι Μακεδόνες. Κατά συνέπεια, αν υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικά Μακεδόνες αυτοί είναι Μακεδονική μειονότητα, και τέλος, να αποφασίσει να διορθώσει μια αδικία που αυτό διέπραξε, σε βάρος των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων, το 1982. Ανάλογη θα όφειλε να είναι και στάση του ΣΥΝ, που διατρανώνει ότι «σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία δεν είναι σοσιαλισμός» και, με απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του, αναγνωρίζει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ατόμων και συλλογικοτήτων. Απόφαση που σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά της γης θα θεωρούνταν πλεονασμός για ένα κόμμα με τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΝ, αλλά φαίνεται ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Πλην φευ, τα δυο αυτά κόμματα ευθυγραμμίστηκαν με την εθνικιστική υστερία του τζάμπα πατριωτισμού και της τζάμπα μαγκιάς. Κι αν για το ΠΑΣΟΚ μπορώ να αναγνωρίσω ως ελαφρυντικό την εθνικιστική πάράνοια του «Βυθίσατε το Χόρα» της περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου, για το ΣΥΝ, όσο κι αν ψάξω, δε μπορώ να βρω ελαφρυντικό. Εκτόςε βέβαια από την ανάγκη να χαϊδέψει αυτιά ανθρώπων που έχουν στραφεί προς αυτόν - σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις - αλλά στην πράξη δε συμμερίζονται την - κατά δήλωση ΣΥΝ - ιδεολογία του.
Η αναζήτηση ελαφρυντικών αποβαίνει μάταιη, ακόμα και αν αναδιφήσω στην, ξένη προς τη δική μου, λογική του «μείζονος κρατικού συμφέροντος». Κατά το Ουράνιο Τόξο, το Κόμμα των εν Ελλάδι Μακεδόνων, η Μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας αριθμεί 50.000 ανθρώπους όλους κι όλους κι αυτούς σκορπισμένους ανάμεσα σε 650.000 Έλληνες. Αντιπαρέρχομαι το ότι οι μισοί από αυτές τις 50.000 δε θεωρούν εαυτούς Μακεδόνες. Και είναι και άλλοι 30.000 - 50.000, αποδεχόμενος τις εκτιμήσεις των Σκοπίων, Μακεδόνες του Αιγαίου που δεν έχουν δικαίωμα επιστροφής στην Ελλάδα (πάντως στα ελληνικά δικαστήρια για επιστροφή των κατασχεθεισών περιουσιών προσφεύγουν μόλις 4.000, κατά δήλωση των Σκοπίων και πάλι). Ακόμα και ένας ηλίθιος μπορεί να καταλάβει ότι με τόσο μικρό πληθυσμό, διάσπαρτο σε τόσο μεγαλύτερο αριθμητικά πληθυσμό, δεν μπορεί να συνιστά απειλή για ακρωτηριασμό της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας. Δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω βλακείες περί Κοσόβου. Στο Κόσοβο ο πληθυσμός είναι αλβανικός σε ποσοστό 90%.
Εμμένοντας όμως σε αδιέξοδες λογικές του παραλόγου, αρνούμαστε να δούμε το πραγματικό πρόβλημα, που όμως απαιτεί λύση. Και το πρόβλημα είναι ότι τα ίδια γεγονότα δυο λαοί τα έχουν ζήσει και καταγράψει στο συλλογικό τους ασυνείδητο με τρόπους εντελώς διαφορετικούς.
Η εξέγερση του Ίλιντεν, που στην εθνική μυθολογία των Μακεδόνων είναι το αντίστοιχο του 1821 για εμάς, στην ελληνική ιστοριογραφία έχει καταγραφεί σαν υποκινούμενη από τους Βούλγαρους εξέγερση. Και φυσικά για τους Βούλγαρους, που επίσης δεν αναγνωρίζουν Μακεδονικό έθνος, ήταν μια εξέγερση των Βούλγαρων της Μακεδονίας κατά του Οθωμανικού ζυγού. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Επρόκειτο για μια εξέγερση ανθρώπων σαφώς επηρεασμένων από τη σοσιαλιστική οργάνωση Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης με αίτημα μια «ανεξάρτητη πολυεθνική Μακεδονία». Η αποτυχία της οδήγησε κάποιους από τους ηγέτες της να καταφύγουν στη Θεσσαλονίκη και στη Φεντερασιόν, και κάποιους άλλους στη βουλγαρική αγκαλιά. Στη συνέχεια το Βουλγαρικό Κομιτάτο φρόντισε την εξόντωση των επιρεπών στις σοσιαλιστικές απόψεις Σλαβόφωνων ηγετών.
Η Αντίσταση κατά των ναζί στη Δυτική Μακεδονία πήρε τη μορφή της αντιπαράθεσης μεταξύ Σλαβομακεδόνων και Ποντίων, με τους πρώτους να συντάσσονται με το ΕΑΜ και με τους δεύτερους να απέχουν επιδεικτικά ή και να συνεργάζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Αντιπαράθεση που συνεχίστηκε στον Εμφύλιο (αντιθέτως ο βουλγαρόφωνος πληθυσμός των χωριών της κοιλάδας του Στρυμώνα, που είχε συνταχθεί με τις δυνάμεις κατοχής, στη συνέχεια ήταν το στήριγμα της ελληνικής κυβέρνησης κατά του ΕΑΜ).
Προϋπόθεση για μια αποστασιοποιημένη ανάγνωση όλων αυτών των θεμάτων είναι η αναγνώριση από όλους ότι, ανάμεσα στην Ελλάδα στη Βουλγαρία και στη Σερβία υπάρχει ένα έθνος που αυτοαποκλήθηκε Μακεδόνες γιατί έτσι του γουστάρει, που έχει δώσει μια δική του ερμηνεία στην ιστορία και που έχει τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους. Κι ακόμα να συμφωνήσουμε ότι τα υπάρχοντα σύνορα είναι ιερά και απαραβίαστα. Και επίσης να προωθήσουμε την οικονομική συνεργασία.
Από το πακέτο αυτό η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία μόνο κερδισμένες θα έβγαιναν. Αντ' αυτού, προτιμάμε τη μίζερη, ανελεύθερη και υστερική άποψη που συνοψίζεται «συζητάμε μόνο το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ». Αυτής που πριν 15 χρόνια δεν της αναγνωρίζαμε το δικαίωμα να φέρει στο όνομά της έστω τη λέξη Μακεδονία έστω και ως επιθετικό προσδιορισμό. Απόψεις που δεν πείθουν κανένα εκτός Ελλάδας, διότι στερούνται κοινής λογικής. Στο μεταξύ τα Σκόπια, μεθοδεύουν την αναγνώρισή τους από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό τους όνομα. Τρεις ψήφοι τους λείπουν και σύντομα θα τις κερδίσουν. Και τότε η Ελλάδα, ως κρατική οντότητα θα έχει υποστεί το μεγαλύτερο διεθνή διασυρμό της από την ίδρυσή της. Και το βέτο της ένταξης στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή ένωση θα είναι κάτι σαν τις ενέργειές μας για τη μη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους;. Που βέβαια κανείς δεν τους έχει αναγνωρίσει επισήμως πλην της Τουρκίας, όλοι όμως συνομιλούν μαζί τους.

Γιάννης Χρ.
Πόσο μοιάζουν τα πραγματικά περιστατικά με τις εθνικές μυθολογίες; Καθόλου μάλλον.