Τα αίτια...

Τα αίτια της πτώσης και συνακόλουθα της κρίσης του ΠΑΣΟΚ τα έχουμε συζητήσει κατ’ επανάληψη, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να επανερχόμαστε με κάθε ευκαιρία.
Κι ευκαιρία αποτελεί ο ισχυρισμός του Γιάννη Χρ. ότι η πτώση του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στη γενιά των 700 ευρώ και στα κατώτερα οικονομικά στρώματα, τα οποία – σύμφωνα πάντα με τα όσα ισχυρίζεται – «τιμώρησαν και εξακολουθούν να τιμωρούν το ΠΑΣΟΚ γιατί η πολιτική Σημίτη δεν στάθηκε καθόλου υποστηρικτική σε αυτά.

Θα διαφωνήσω κι εγώ με αυτό.
1. Όπως προσφυώς αναφέρει και ένας ανώνυμος σχολιογράφος, πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει μια «εθνική» κυβέρνηση πλέον, στα πλαίσια της ΟΝΕ. Η σφιχτή, νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική δεν αφήνει περιθώρια. Σε αυτά τα πλαίσια, ο περίφημος «ΛΑΦΚΑ» νομίζω ότι ήταν στη σωστή κατεύθυνση, όσον αφορά το πρόβλημα των συνταξιούχων. Βέβαια άλλη άποψη είχαν τόσο η δικαιοσύνη, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων. Άλλο το ζήτημα ότι πλέον και οι εισφορές των ασφαλισμένων έχουν πια πάει στα ύψη και ότι αρκετά ταμεία δεν έχουν τα αναγκαία ποσά να πληρώσουν τις συντάξεις…
2. Το ΠΑΣΟΚ έχασε μεγάλο μέρος της λαϊκής του βάσης, όχι λόγω της «ανάλγητης» οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε… (Φυσικά και αυτό συνέτεινε, χωρίς αμφιβολία)… Έχασε κυρίως διότι οι εκσυγχρονιστικές τομές που έκανε ή που προσπάθησε να πετύχει, δεν συνάντησαν – δυστυχώς – την ομοθυμία της πλειοψηφίας, αντίθετα θα έλεγα, συνάντησαν εχθρότητα και αποστροφή. Και μόνο μια μικρή μειοψηφία «ευρωπαϊστών» στάθηκε στο πλευρό του Σημίτη. Το έχουμε πει πολλές φορές… Αυτή είναι η «κατάρα» του νεοελληνικού κράτους και κατ’ επέκταση της νεοελληνικής κοινωνίας: Ο «ανατολικισμός» της…
3. Έχασε επίσης το ΠΑΣΟΚ γιατί – πολύ απλά – κυβερνούσε είκοσι ολόκληρα χρόνια και ο απλός ψηφοφόρος είχε την αίσθηση ότι είχε γίνει πια καθεστώς… Το «σκάνδαλο» του χρηματιστηρίου και η προπαγάνδα περί «διαφθοράς» έκαναν καλά τη δουλειά τους… Και «έδεσαν» στην κρίση του ψηφοφόρου, με αυτή την αίσθηση του καθεστωτισμού.

Σήμερα ο Παπανδρέου δεν μπορεί να ανακάμψει εξ αιτίας όλων των παραπάνω. Όσο κινείται δε σε μια μεσοβέζικη γραμμή, μεταξύ εκσυγχρονισμού και λαϊκισμού, δεν θα το κατορθώσει. Γιατί τέτοια θαύματα, μόνο ένας Αντρέας θα μπορούσε να τα κάνει… ακόμα κι αν είχε απέναντί του το σύνολο των Μ.Μ.Ε. (όπως την περίοδο ’90-’93).

Στην Ελλάδα του «τυχοδιωκτικού» καπιταλισμού, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, απαξίωσης της πολιτικής και απόλυτης κυριαρχίας της υποκουλτούρας των Μ.Μ.Ε., τα περιθώρια για οραματικές πολιτικές είναι μάλλον ανύπαρκτα…
Κ.Λ.