ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

"Όχι φραγμό στη μόρφωση", "Διαρκής εκπαίδευση". Τα θυμόμαστε αυτά, από τα χρόνια της αθωότητας, αγαπημένοι μου φίλοι και αλλοτινοί εν ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ συναγωνιστές, νυν πενηντάρηδες και βάλε;

Το πρώτο σύνθημα ήταν ένα εύκολο μοτίβο, υιοθετημένο από το σύνολο της "αριστεράς". Το δεύτερο ήταν ένας ρεαλιστικός, όπως αποδείχτηκε, στόχος που είχε διατυπωθεί μέσα στα πλαίσια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από έναν άξιο εκπαιδευτικό, συνταξιούχο επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης τότε (δυστυχώς τα χρόνια και άλλες ταλαιπωρίες που κουβαλάω δε με βοηθούν να θυμηθώ το όνομά του).

Ο εκπαιδευτικός αυτός έκανε τα χρόνια εκείνα μια σειρά διαλέξεων με θέμα την διαρκή εκπαίδευση. Βέβαια εμείς, μαθητές και φοιτητές, περί άλλα τυρβάζαμε τότε και ποσώς μας απασχολούσε το θέμα.

Σήμερα, τρεις δεκαετίες και από τότε, παρακολουθώντας την δουλειά που γίνεται στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σκέφτομαι με ένα αίσθημα γλυκιάς ευγνωμοσύνης εκείνον τον άνθρωπο που δε θυμάμαι το όνομά του (αντίθετα, έχω εγγράψει στη μνήμη μου ανεξίτηλα, ονόματα κυμβάλων αλαλαζόντων).

Στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας έχω αναφερθεί ήδη, με αφορμή την έκθεση "Γκερνίκα" των μαθητών του σχολείου των φυλακών Κορυδαλλού.

Δεν γίνεται όμως μόνο εκεί καλή δουλειά. Με βάση αυτά που μαθαίνω από τον καλό μας φίλο Δημήτρη Κατσίνη (δύο διδακτορικά παρακαλώ και πολύ σημαντικό ερευνητικό έργο) ο οποίος εργάζεται σε τέτοιο σχολείο, παντού γίνεται εξαιρετική προσπάθεια.

Τι κάνει τα σχολεία αυτά να ξεχωρίζουν από τον βάλτο της μετριότητας της συμβατικής μας Εκπαίδευσης;

Η ωριμότητα των μαθητών, που η συμμετοχή τους στο πρόγραμμα αυτό είναι συνειδητή επιλογή.
Η ανοιχτότητα του προγράμματος που διαμορφώνεται από τους διδάσκοντες, σε συνεργασία με τους μαθητές.
Η συνεχής επικοινωνία μεταξύ των διδασκόντων από διάφορα σχολεία, όπως και από αντίστοιχα σχολεία της Ευρώπης για ανταλλαγή εμπειριών.


Επειδή στην ίδια ανάρτηση θέλω να αναφερθώ και στο θέμα του Ανοιχτού Πανεπιστημίου δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αν και το θέμα αξίζει πολύ ευρύτερο σχολιασμό.

Για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο θα μιλήσω μέσα από την εμπειρία του συναδέλφου μου και καλού μου φίλου Βασίλη Νούτση.

Ο Βασίλης, παιδί πολιτικών προσφύγων στην Ρουμανία, εξαιρετικά ταλαντούχος στα μαθηματικά, έφυγε από τη Ρουμανία για την Ελλάδα όταν τελείωσε το λύκειο. Αυτό του στέρησε την δυνατότητα να πάει στο Πανεπιστήμιο, πέτυχε στα Τ.Ε.Ι. Πληροφορικής αλλά δεν μπόρεσε να τα παρακολουθήσει γιατί εντωμεταξύ έπιασε δουλειά στο Ι.Γ.Μ.Ε., τελείωσε δύο ιδιωτικές σχολές πληροφορικής, στήριξε σχεδόν μόνος του όλο το (πολύ απαιτητικό)κομμάτι της επεξεργασίας και φυσικογεωμετρικής ερμηνείας στην Διεύθυνση Γεωφυσικής του Ι.Γ.Μ.Ε. και όντας πια οικογενειάρχης, με πολλές βέβαια υποχρεώσεις, αποφάσισε να γραφτεί στο τμήμα φυσικών επιστημών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε ο Βασίλης τα τέσσερα χρόνια που διήρκεσαν οι σπουδές του (τεράστια επιτυχία κι αυτή). Πληροφορώ τους συναδέλφους μου πτυχιούχους ότι η επιτυχής διεκπεραίωση των σπουδών αυτών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γιατί το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό.

Η δίκαιη επιβράβευση της προσπάθειας του Βασίλη ήταν ότι το δέχτηκαν σε πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Βασίλης είναι ένας αξιόλογος και προικισμένος άνθρωπος, επιστήμονας πια και με τη βούλα. Αν όμως δεν είχαν θεσμοθετηθεί αυτές οι δυνατότητες της διαρκούς εκπαίδευσης, πιθανότατα θα έμενε στα μισά του δρόμου.

Και τώρα ακούστε το καλύτερο: Ένας λεβέντης της αλλοτινής εποχής, ένας γεράκλας συνταξιούχος καθηγητής του Πολυτεχνείου που η κυβέρνηση τον έβαλε πρόεδρο στο διοικητικό συμβούλιο του Ι.Γ.Μ.Ε. και του ανανέωσε την θητεία για να συνεχίσει την καταστροφή, αρνείται π α ρ ά ν ο μ α στον Βασίλη, εδώ και τρία χρόνια, την αναγνώριση ενός τίτλου που το ελληνικό κράτος θεωρεί ισότιμο με εκείνο των άλλων Α.Ε.Ι. Δοξάστε τους και (ξανα)ψηφίστε τους! (Η αριστερά ακούει;).

Το διαρκώς απαξιούμενο και λοιδωρούμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έφερε στη ελληνική κοινωνία αυτούς τους θεσμούς και έδωσε αυτές τις δυνατότητες. Οι σημερινοί αγαπημένοι των εταιριών δημοσκοπήσεων που διερμηνεύουν τις διαθέσεις του απαιτητικού ελληνικού λαού, τι έφεραν άραγε, εκτός από "ξυλοπόδαρους και κλόουν";

Φιλελεύθερος τζουτζές