Αγαπητέ Ανώνυμε,
Θέλω κατ' αρχή να σε ευχαριστήσω για την πραγματικά δημιουργική σου συμβολή στους διαλόγους της παρέας μας.
Θέλω επίσης να σε διαβεβαιώσω για το ότι θεωρώ την επιστροφή στη δραχμούλα - υπό τις παρούσες συνθήκες φυσικά γιατί έχουμε μπει σε μια περίοδο που η παγκόσμια οικονομία είναι κινούμενη άμμος και μπορεί σε μερικούς μήνες να υποχρεωθώ από τα πράγματα να υποστηρίξω ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζω σήμερα - αδιανόητη.
Ορθές είναι και οι επισημάνσεις σου ως προς το σκέλος εκείνο των κρατικών διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Θεωρώ όμως ότι κακώς συνδέεις τα όσα γράφω με μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Αν πρόσεξες, στην τελευταία φράση της ανάρτησής μου μέμφομαι το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα συλλήβδην. Όχι τυχαία. Δεν πιστεύω ότι το ζήτημα της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ αφορά μονάχα την Ελλάδα.Πανευρωπαϊκό ζήτημα είναι. Και πανευρωπαϊκά θα λυθεί.
Γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή το οικοδόμημα Ευρώπη τρίζει επικίνδυνα, και το ενδεχόμενο της διάλυσής του εις τα εξ ών συνετέθη δεν είναι φανταστικό. Είναι εύκολο για τους τρομοκρατημένους μικροαστούς να αναζητήσουν Ασφάλεια στη θαλπωρή που προσφέρουν ημιφασιστικοί, από ιδεολογική άποψη και τρόπο διαχείρισης της κοινωνίας, πολιτικοί σχηματισμοί, όπως ο συνασπισμός του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και το Κόμμα του Σαρκοζί στη Γαλλία και όλο αυτό στο πλαίσιο του εθνικού Κράτους. Είναι εύκολο για τη μαστιζόμενη από την ανεργία νεολαία και την εργατική τάξη που βλέπει να καταρρέει το κοινωνικό κράτος να αναζητήσουν θαλπωρή στους ίδιους σχηματισμούς και στο ίδιο πλαίσιο. Κι απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα η σοσιαλδημοκρατία παραμένει άβουλος απολογητής της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας.
Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι σημείο καμπής. Τρομοκρατημένη η Ευρωπαϊκή κοινωνία από τη φρίκη του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στήριξε - η πρωτοβουλία ανήκει στην αστική τάξη, χαίρει όμως της απόλυτης κοινωνικής συναίνεσης - την Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, που ρύθμιζε την κατανομή της ενέργειας και ενός μείζονος σημασίας υλικού για τη βιομηχανία, και για τον ίδιο λόγο στήριξε και την ΕΟΚ. Τα πρώτα αυτά βήματα ανέδειξαν πολιτικούς, που ήταν ώριμοι άνδρες στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και έιχαν κάνει σκοπό της πολιτικής τους καριέρας να δημιουργήσουν εκείνο το πλαίσιο που θα απέτρεπε νέο πόλεμο στην Ευρώπη.
Ακολούθησαν οι συνεχείς διευρύνσεις της ΕΟΚ μέχρι το 1985, τις οποίες διαχειρίστηκε μια νέα γενιά πολιτικών, αυτοί που έζησαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως παιδιά. Μεγάλωσαν μαζί με το Κράτος Πρόνοιας, πολλοί σπούδασαν ΄χαρη σε αυτό και το σέβονταν. Και αυτή η διαδικασία έχαιρε της απόλυτης κοινωνικής συναίνεσης. Μέχρι το 1992, η ΕΟΚ, παράλληλα με τα θεσμικά πλαίσια για τη θωράκιση αυτής της ενιαίας αγοράς, συντηρεί και προστατεύει τους μηχανισμούς αναδιανομής του εισοδήματος που ισχύουν σε κάθε Κράτος-μέλος. Η ισορροπία αυτή ανατρέπεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, που διακατέχεται από φιλελεύθερο δογματισμό. Είναι η εποχή που κάτι απίθανοι φιλελεύθεροι ζηλωτές της δόξας του Λυσένκο - αυτού που είχε βγάλει αντιδιαλλεκτικούς τους νόμους της κληρονομικότητας - προέβλεπαν το τέλος της Ιστορίας. Ο καημένος ο κύριος Φουκουγιάμα, που χάρη στην ανιστόρητη αυτή του άποψη κέρδισε μια θέση σε αμερικανικό πανεπιστήμιο και πολλά χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου του, σήμερα προσπαθεί να περάσει όσο γίνεται πιο απαρατήρητος.Η Συνθήκη του Μάαστριχτ όμως έμεινε. Και καθόρισε όλες τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες που ακολούθησαν.
Ανήκω σε αυτούς που είχαν αντιταχθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ακριβώς επειδή προέβλεψαν τα όσα σήμερα παρακολουθούμε, χωρίς αυτό να μας απαλλάσσει των δικών μας ευθυνών. Και πιστεύω ότι πλέον έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι. Ή θα χτίσουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της προστασίας του περιβάλλοντος και των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από τα οποία θα αναδειχθεί ως ΑΞΙΑ η πολυπολιτισμικότητα - αυτός ο πλούτος μας που όμως οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται ως απειλή - ή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος με συνοπτικές διαδικασίες.
Ξέρω πολύ καλά ότι συζητήσεις σαν αυτή που κάνουμε εδώ γίνονται σε χιλιάδες μπλογκ ανά την Ευρώπη. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να περάσουμε από την ανταλλαγή των προβληματισμών στη δράση. Φοβάμαι ότι σε αυτό το εγχείρημα δε χωράει όλη η Σοσιαλδημοκρατία και είμαι βέβαιος ότι δε χωράει όλη η Αριστερά. ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ. Και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους πολίτες για την αξία της. Δε νομίζω ότι έχουμε χρόνο.Και δεν έχουμε και άλλη λύση από τη φυγή προς τα εμπρός.
Γιάννης Χρ.
4 σχόλια:
Αγαπητοί φίλοι:
Η πολιτική, όπως ασκείται τα τελευταία δέκα- δεκαπέντε χρόνια, στα πλαίσια των οργάνων της Ε.Ε. και της ΟΝΕ και συνακόλουθα και η κατεύθυνση των αποφάσεων που παίρνονται, έχουν άμεση συνάρτηση με το βαθμό ετοιμότητας των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων, των χωρών της Ευρώπης να συμμετάσχουν ισότιμα και δυναμικά στην υπόθεση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Μου φαίνεται φυσικό, σε μια περίοδο μάλιστα όπου παγκόσμια κυριαρχούν τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, έτσι και στην Ε.Ε. να κυριαρχούν οι επιλογές των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι δική τους υπόθεση, υπάρχουν στόχοι ξεκάθαροι και φυσικά υλοποιήσιμοι.
Αν μιλάμε τώρα για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, αυτά, είναι κατά το πλείστον διασπασμένα, ανενημέρωτα, φοβικά και σε περιόδους κρίσης - όπως αυτή που ήδη κτυπά την πόρτα μας - έτοιμα να απεμπολίσουν το προχώρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αφού δεν βλέπουν ταχυπρόθεσμα οφέλη, αλλά ,αντίθετα, οι κοινωνικές κατακτήσεις τους οπισθοχωρούν.
Μίζερες "εθνοκεντρικές" συμπεριφορές βαπτίζονται προοδευτικά κινήματα, υπό το κράτος της οξείας κριτικής προς την ηγεμονική πολιτική της Ε.Ε. και ταυτίζονται με την Αριστερά, ενώ δεν θα έπρεπε. Η Αριστερά πάντοτε μιλούσε και πρέπει να μιλάει για την διεθνοποίηση της οικονομίας και των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Στις μέρες μας χρειάζεται σκληρή προσπάθεια από την πλευρά των ευρωπαίων σοσιαλιστών, προκειμένου να συγκροτηθεί μια ρεαλιστική πρόταση εξουσίας. Κι αυτό μάλλον δεν είναι εφικτό, αφού μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να συγκεράσει διεκδικήσεις του αδύναμου οικονομικά νότου και διεκδικήσεις των περισσότερο αναπτυγμένων του ευρωπαϊκού βορρά.
Ας μην ξεχνάμε και τις "νέες χώρες"...
Ο "ανώνυμος" φίλος μας απλά, περιγράφει την κατάσταση και εξηγεί και τις ανάγκες συγκρότησης της πολιτικής του Μάστριχτ.
Πράγματι, οι εθνικές κυβερνήσεις είναι πιασμένες στη "φάκα" πλέον. Δεν μπορούν να αυτονομηθούν στις οικονομικές πολιτικές τους. Πρέπει να περιορίζονται στις δυνατότητες που δίνει η σφιχτή οικονομική πολιτική στα πλαίσια αυτά.
Οι επιλογές συνεπώς, ελάχιστες...
Σωστά, το δίλημμα τώρα είναι: Δραχμούλα ή ευρώ; Ψευτοδίλημμα βέβαια, διότι, πέραν του αυτοκτονικού, υπάρχει και η διάσταση των υποχρεώσεων που θα γεννηθούν από την αποχώρηση μιας χώρας από την ΟΝΕ...
Εν κατακλείδει:
Φυσικά και δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η ζωή όλα τα συνταιριάζει. Οι εξελίξεις που έρχονται είναι ενδιαφέρουσες και μάλλον πολλά από αυτά που σήμερα παρατηρούμε, θα ανατραπούν.
Δική μας υποχρέωση είναι - πιστεύω - να αποφεύγουμε τις παγίδες της φοβικότητας και του αναχρονισμού και ταυτόχρονα να απαιτούμε νέες πολιτικές, στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά από την πλευρά των κοινωνικών κατακτήσεων.
Κάτι που χρειάζεται στόχευση των προσπαθειών πέραν των συνόρων - νοητών και πραγματικών.
Κ.Λ.
Δεν αμφιβάλλω για την περιγραφή. Ούτε και για τις ανισότητες που έπρεπε να συγκεραστούν. Ούτε και είμαι από αυτούς που θα έλεγαν ο συγκερασμός να γίνει παντού προς τα επάνω. Και σε καμιά περίπτωση δε δέχομαι ότι το Κράτος Πρόνοιας που η Δυτική Ευρώπη έζησε από το 1950 ως το 1980 δε χρειάζονταν άμεσες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Όμως η Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν σαν τη χημειοθεραπεία που αντιμετωπίζει τον καρκίνο και σκοτώνει τον άρρωστο.
Το να υπάρξει μια βιώσιμη άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση εξουσίας με τα χαρακτηριστικά που προτείνω το θεωρώ απίθανο. Αφού όμως οι Σοσιαλιστές, ούτως ή άλλως θα περάσουν μια μακρά περίοδο αντιπολίτευσης, ας την καταστήσουν τουλάχιστον την περίοδο αυτή δημιουργική. Έτσι, θα θέσουν και την Αριστερά ενώπιον των ευθυνών της. ή θα συμβάλει στη συγκρότηση ενός εναλλακτικού Ευρωπαϊκού οράματος ή θα επιλέξει να απεμπολίσει οριστικά και αμετάκλητα το όνομά της. Με τη σημερινή πολιτική των σοσιαλιστικών κομμάτων η Αριστερά παραμένει σε ένα εύκολο ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ. Χωρίς να της βγαίνει πάντα σε καλό. Αλλά εν πάσει περιπτώσει μπορεί να της φταίει κάποιος άλλος.
γιάννης Χρ.
Απαντώ : Βλέπετε μόνο την πολιτική διάσταση και όχι την εθνική.Με το ευρώ στα ύψη έναντι του δολλαρίου όταν πολλές χώρες και όχι μόνο η Ελλάδα λυγίζουν κάτω από εμπορικό έλλειμμα η Γερμανία έχει πλεόνασμα ρεκόρ και είναι πάντα η μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα του κόσμου.Γιατί συμβαίνει αυτό;Γιατί εκεί παράγονται προιόντα τέτοιας ποιοτικης στάθμης που αγοράζονται από όλο τον κόσμο ανεξαρτητως της τιμης του ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι ούτε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία θα δεχθεί τη αλλαγή των όρων της Συνθήκης του Μάάστριχτ γιατί η νόθευση του ευρώ θα ήταν προδοσία απέναντι και στο βιοτικό επίπεδο της γερμανικής εργατικής τάξης που το έχει κατακτήσει με την εργασία της.
Δεν υπάρχει λοιπόν ευρωπαική αλληλεγγύη;Υπάρχει και οι Γερμανοι λόγω ναζιστικού παρελθόντος θέλουν την ευρωπαική ενοποίηση περισσότερο από όλους.Αλλα δεν μπορεί να γίνει έτσι με την τεχνητή ένωση διαφορετικών οικονομιών.
Η λογικη θα έλεγε να παραμείνουν τα κράτη με τα νομίσματά τους και οι πλουσιότεροι να χρηματοδοτούν τους φτωχότερους όπως γινόταν τόσα χρόνια,οι οποίοι βέβαια φτωχότεροι αναγκαστικα θα υποτιμούν κατά καιρούς το νόμισμά τους εφ όσον δεν μπορούν να αντέξουν.Αυτό όμως δεν το ήθελαν οι Γάλλοι.Η Γαλλία ήξερε ότι με την επανένωση της Γερμανίας ο ρόλος της θα υποβαθμισθεί.Αργά ή γρήγορα το φράγκο θα έπεφτε απέναντι στο μάρκο και το κυριότερο η Γερμανία θα γινόταν ο φυσικός εμπορικός εταίρος της Νέας καπιταλιστικής Ρωσίας.Για να προλάβει τα χειρότερα απαίτησε το ευρώ.Από τη στιγμή που αποφασίσθηκε κοινό νόμισμα ανόμοιων οικονομιών είτε θα είχε προδιαγραφές μάρκου είτε θα προκαλούσε εξέγερση και άνοδο του γερμανικού εθνικισμού.
Γιατί είναι άλλο πράγμα να βοηθας τους φτωχότερους και να πληρώνεις το ηθικό χρέος σου για τα εγκληματα που έκαναν στην Ευρωπη οι παππούδες σου με απευθείας μεταβιβάσεις κοινοτικών πακέτων και άλλο να σε κρατάνε με το ζόρι σε ένα ασθενές νόμισμα ενώ έχεις τη ικανότητα να έχεις ισχυρό επειδή οι άλλοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν αλλα παρ όλα αυτά το θέλουν για λόγους κύρους και ισχύος.
Το πρώτο είναι θεμιτό,το δεύτερο απαραδεκτο.Δεν πρόκεται λοιπόν η γερμανική σοσιαλδημοκρατία να αλλάξει τη θέση της για το Μάαστριχτ.Περισσότερα κοινοτικά πακέτα ίσως αλλά ασθενές ευρώ όχι.
Δε θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς τις διαπιστώσεις για τις σκέψεις που πρυτάνευσαν ΚΑΙ στη σοσιαλδημοκρατία.
Το ότι όμως επιλέχθηκε λάθος δρόμος αποδεικνύεται από το αποτέλεσμα.
Και το αποτέλεσμα αυτό το υπέστησαν πρώτοι οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, στη διάρκεια της συγκυβέρνησής τους με τους Πράσινους. Τότε που η προσπάθειά τους για τόνωση της απασχόλησης μέσω δημοσίων επενδύσεων προσέκρουσε στο προκρούστειο 3% του δημοσίου ελλείμματος. Και όταν, ορθώς από πολιτική, κοινωνική και αναπτυξιακή λογική, ζήτησαν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες να εξαιρούνται οι δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές από τον υπολογισμό του δημοσίου ελλείμματος, βρήκαν απέναντί τους όλη την υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία - ίσως να μην αντέδρασαν οι Γάλλοι - με βασιλικότερους του βασιλέως τους δικούς μας. Σε σημείο που παρενέβη ο Σρέντερ στο Σημίτη για να συμμαζέψει το Χριστοδουλάκη, που πλειοδοτούσε σε αμετροέπεια.
Ήταν η χρυσή ευκαιρία για να γίνει μια σωτήρια διορθωτική κίνηση, που δεν έγινε από τις εμμονές της σοσιαλδημοκρατίας στη μονεταριστική ορθοδοξία.Αυτά πληρώνουμε σήμερα και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Φιλικά,
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου