Σε προηγούμενη ανάρτησή μου, στην οποίοα επισήμανα ότι «εκσυγχρονισμός του κρατικού μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς γενναία πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος», έγινα αποδέκτης ενστάσεων που συνοψίζονταν στο επιχείρημα «στην ΕΕ, όπως διαμορφώθηκε μετά τη Συνθήκ του Μάαστριχτ, τέτοιες πολιτικές δεν είναι πλέον εφικτές».
Πράγματι στην Ευρώπη που διαμορφώθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, τέτοιες απόψεις ηχούν ως ιεροσυλία.
Στην ίδια Ευρώπη:
Αυτή η Ευρώπη σε τίποτα δε διαφέρει από τη θεσμοθετημένη κοινωνική αναλγησία των ΗΠΑ και όλο και πιο λίγο διαφέρει από τις αποκρουστικές δικτατορίες της Αφρικής και της Ασίας.
Είναι σαφές ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν επιτρέπει πλέον τον εγκλωβισμό των κοινωνιών στα ασφυκτικά εθνικά σύνορα.
Είναι όμως εξ ίσου σαφές ότι, αν πραγγματικά θέλουμε η Ευρώπη να υπάρξει, πρέπει να έχει ένα ιδεολογικό στίγμα. Και επιπλέον να παρέχει στους κατοίκους της το αίσθημα της Ασφάλειας και τη διασφάλιση της ευημερίας. Η διαβόητη ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι ανύπαρκτη ιστορικά, τώρα γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί, μέσα από τη χειραγώγηση της Ιστορίας, όπως άλλωστε γεννήθηκαν οι Εθνικές ιδεολογίες.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ημιφασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτή της Ιταλίας, μπορούν να δηλώνουν ότι «ΔΕ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ALITALIA για να μη μείνουν στο δρόμο κάτι χιλιάδες εργαζόμενοι», αλλά δεν επιτρέπεται σε ένα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να ισχυριστεί το ίδιο.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας αυταρχικός και δηλωμένος υπερασπιστής του μεγάλου κεφαλαίου Πρόεδρος της Γαλλίας επιτρέπεται να επικρίνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά όχι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ΘΕΣΦΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Να χτίσουμε την Ευρώπη που ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ. Την Ευρώπη των ατομικών ελευθεριών, της κοινωνικής προστασίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, του πολιτισμού. Να διεκδικήσουμε την υποστήριξη των πολιτών σε ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Και είναι βαριά η ευθύνη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος που, αντί να χτίζει ένα εναλλακτικό ευρωπαϊκό όραμα, έχει γίνει απολογητής του μονεταρισμού.
Γιάννης Χρ.
Πράγματι στην Ευρώπη που διαμορφώθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, τέτοιες απόψεις ηχούν ως ιεροσυλία.
Στην ίδια Ευρώπη:
- Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας γίνεται, με επόφαση και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 65 - 78 ώρες.
- Οι μετανάστες χωρίς άδεια παραμονής, κρατούνται 18 μήνες χωρίς δίκη και στη συνέχεια απελαύνονται.
- Οι στοιχειώδεις εγγυήσεις για δίκαιη δίκη παραβιάζονται στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας (κι αυτό πολύ πριν μάθουμε ότι υπάρχει Αλ Κάιντα) και σε αυτή την αθλιότητα πρωτοστατεί η χώρα που, πρώτη, πριν 900 χρόνια, καθιέρωσε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, το Habeas Corpus.
- Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανεβάζει συνεχώς τα επιτόκια, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην απασχόληση και στο εισόδημα των πολιτών.
- Σε όλα τα Κράτη-μέλη περιορίζονται δραστικά η πρόσβαση στη Δημόσια Δωρεάν Υγεία και στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία
Αυτή η Ευρώπη σε τίποτα δε διαφέρει από τη θεσμοθετημένη κοινωνική αναλγησία των ΗΠΑ και όλο και πιο λίγο διαφέρει από τις αποκρουστικές δικτατορίες της Αφρικής και της Ασίας.
Είναι σαφές ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν επιτρέπει πλέον τον εγκλωβισμό των κοινωνιών στα ασφυκτικά εθνικά σύνορα.
Είναι όμως εξ ίσου σαφές ότι, αν πραγγματικά θέλουμε η Ευρώπη να υπάρξει, πρέπει να έχει ένα ιδεολογικό στίγμα. Και επιπλέον να παρέχει στους κατοίκους της το αίσθημα της Ασφάλειας και τη διασφάλιση της ευημερίας. Η διαβόητη ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι ανύπαρκτη ιστορικά, τώρα γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί, μέσα από τη χειραγώγηση της Ιστορίας, όπως άλλωστε γεννήθηκαν οι Εθνικές ιδεολογίες.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ημιφασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτή της Ιταλίας, μπορούν να δηλώνουν ότι «ΔΕ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ALITALIA για να μη μείνουν στο δρόμο κάτι χιλιάδες εργαζόμενοι», αλλά δεν επιτρέπεται σε ένα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να ισχυριστεί το ίδιο.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας αυταρχικός και δηλωμένος υπερασπιστής του μεγάλου κεφαλαίου Πρόεδρος της Γαλλίας επιτρέπεται να επικρίνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά όχι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ΘΕΣΦΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Να χτίσουμε την Ευρώπη που ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ. Την Ευρώπη των ατομικών ελευθεριών, της κοινωνικής προστασίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, του πολιτισμού. Να διεκδικήσουμε την υποστήριξη των πολιτών σε ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Και είναι βαριά η ευθύνη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος που, αντί να χτίζει ένα εναλλακτικό ευρωπαϊκό όραμα, έχει γίνει απολογητής του μονεταρισμού.
Γιάννης Χρ.
3 σχόλια:
Είναι λανθασμένη η άποψη ότι καποιοι τραπεζίτες επέβαλαν της Συνθηκη του Μάαστριχτ.
Η Συνθηκη αυτή είναι η ισορροπία μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει χωρίς να διαλυθεί το σύμπαν.Τα γεγονότα εξελίχθηκαν ως εξής : Ο Μιττεράν αρνήθηκε κατ αρχήν να δεχθεί την επανένωση της Γερμανίας που θα άλλαζε τις ισορροπίες στην Ευρώπη χωρίς να αποδεχθεί η Γερμανία το κοινό νόμισμα,το ευρώ, ώστε να δεθεί στο άρμα της κοινης ευρωπαικής πολιτικής.Ο Κολ αναγκάστηκε να υποχωρήσει αλλά έβαλε έναν όρο : Το ευρωπαικό νόμισμα θα είχε προδιαγραφές μάρκου γιατί αλλιώς ο γερμανικός λαός δεν θα δεχόταν ποτε να έχει νόμισμα που να χάνει την αξία του από τα ελλείμματα των καθυστερημένων της Ευρώπης.Αυτοί είναι οι όροι της Συνθηκης του Μααστριχτ,διασφαλίζουν την ισχύ του ευρώ.Η παντοδυναμία της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας είναι αντίγραφο της παντοδυναμίας της Μπούντεσμπανκ με την οποία πορεύθηκε η Δυτική Γερμανία για δεκαετίες.Ο Σαρκοζύ μπορεί να φωνάζει γιατί πάγια είναι η θεση της Γαλλίας (και της δεξιάς)για πρωτοκαθεδρία της πολιτικής απέναντι στην οικονομία αλλά δεν του περνάει.
Οι Γερμανοι ποτέ δεν θα συναινέσουν σε αλλαγή των όρων γιατί δεν έχουν καμμία εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους για τα οικονομικά τους και ιδιως στους Μεσόγειους που αναφέρονται πλέον με το τιμητικό ακρωνύμιο PIGS (=Portugal,Italy,Greece,Spain).
Με τα δεδομένα αυτά μία επόμενη προοδευτική κυβέρνηση όπως κι αν λέγεται ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ + ΣΥΡΙΖΑ ή ότι άλλο φαντασθεί κανείς μπορεί είτε να επαναφέρει τη δραχμή αρχίζοντας με μια υποτίμηση 30% και έπεται συνέχεια είτε να κάνει μία από τα ίδια οπότε θα αρχίσουν πάλι οι συζητήσεις για το ποιος πρόδωσε το σοσιαλισμό.
Μα και ο ίδιος ο Γερμανικός λαός δεν υφίσταται τις αρνητικές συνέπειες της σφικτής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής που έχει επιβληθεί στην ΕΕ; Και στη Γερμανία κουτσουρεύεται το κράτος πρόνοιας και παραμένουν οι μισθοί καθηλωμένοι, απ'όσο ξέρω. Δεν νομίζω λοιπόν να ωφελήθηκε ο Γερμανικός λαός από το Μάαστριχτ, ούτε βέβαια και τα μεσογειακά γουρούνια. Και είναι γεγονός ότι φιλολαϊκές παρεμβάσεις σε εθνική και μόνο κλίμακα δεν τελεσφορούν. Μια πολιτική σε πανευρωπαϊκή κλίμακα όμως, στην κατεύθυνση της στήριξης των λαϊκών στρωμάτων, δεν νομίζω να είναι ανέφικτη, παρά τις αντιδράσεις που μπορεί να συναντήσει.
Κατά τα άλλα κ. Ανώνυμε, έχεις έναν τρόπο να κεντρίζεις τη συζήτηση, με επιχειρήματα που μας αναγκάζουν να σκεφτούμε λίγο. Το θέμα δεν εξαντλείται με αυτά που είπαμε, ωστόσο θα έχουμε ευκαιρίες να επανέλθουμε.
Γιώργος
Αγσαπητέ Ανώνυμε,
Το σχόλιό σου μου έδωσε αφορμή για μια νέα ανάρτηση. ήτσαν βλέπεις τόσα πολλά αυτά που ήθελα να πω που δε χωρούσαν σε ένα σχόλιο. Περιμένω τις παρατηρήσεις σου για τη νέα ανάρτηση.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου