Στα 15 αυτά χρόνια μεσολάβησαν πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι 123 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ρωσία έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Μόλις προστεθούν άλλες δυο χώρες, η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό της όνομα. Στην ύστατη προσπάθειά της η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να σώσουν τα προσχήματα εντός και εκτός συνόρων, ευελπιστούν, ομολογημένα ή ανομολόγητα, ότι ο κίνδυνος διαμελισμού τον οποίο αντιμετωπίζει η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα την κάνει να δείξει μια πιο συμφιλιωτική στάση.
Εύλογη η αγωνία τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί χρόνια απέρριπταν κάθε ενδεχόμενο σύνθετης ονομασίας. Εύλογη και η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς. Κλώτσησαν, το 1992, την ευκαιρία που θα τους έδινε το δικαίωμα να φέρουν επάξια τον τίτλο «Αριστερός» αρνούμενα να εναντιωθούν στην εθνικιστική φρενίτιδα που είχε καταλάβει την ελληνική κοινωνία. Το 1992απόμειναν να υπερασπίζονται την πρόταση Πινέιρο μια δράκα Τροτσκιστές, το Δίκτυο για ταΚοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μερικοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που τόλμησαν νασυγκροτήσουν το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακουστεί μια«άλλη» φωνή. Ξέχασα τους πρόγονους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ, των οποίων τότε ήμουν μέλος, και οι οποίοι βρήκαμε μιας πρώτης τάξεωςαφορμή για να διαλυθούμε «εις τα εξ ων συνετέθημεν».
Είναι ώρα όμως να αξιολογήσουμε τη στάση μας ως κοινωνία, ως πολιτικές δυνάμεις, ως πολίτες. Ακούγεται, εδώ και 15 χρόνια, ότι «οι Σκοπιανοί εποφθαλμιούν τη Μακεδονία μας».
Προς επίρρωσιν δε των ισχυρισμών τους, οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, επικαλούνταιτα, όντως, ακραία συνθήματα σλαβομακεδονικών οργανώσεων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.
Πριν μπω στον κόπο να αξιολογήσω όλα αυτά τα δημοσιεύματα, θέτω το ακόλουθο ερώτημα. Δε συνιστούν πολύ πιο σαφή απειλή κατά της ακεραιότητας μιας χώρας οι δηλώσεις Ελλήνων Υπουργών περί αποστολής μιας Μεραρχίας για να καταλάβει τα Σκόπια, τα κείμενα που διέρρεαν στον ελληνικό τύπο για προτάσεις του Μιλόσεβιτς (αυτού του κυρίου που παρέλαβε μια Γιουγκοσλαβία ενιαία και σεβαστή από όλους και παρέδωσε μια Σερβία ηττημένη, ταπεινωμένηκαι παντελώς αναξιόπιστη) προς την Ελλάδα για «μοιρασιά των Σκοπίων» και όλα αυτά ενμέσω επιβολής εμπάργκο από την Ελλάδα;
Ισχυρίζονται, εδώ και 15 χρόνια οι κατ' επάγγελμα πατριώτες, "ουδείς δικαιούται να δηλώνει Μακεδόνας εφ' όσον δεν είναι Έλληνας", με πλήθος αναφορών στην Ιστορία. Δε θα μπω στην ιστορική τεκμηρίωση του οποιουδήποτε επιχειρήματος. Το πρόβλημά μου δεν είναι ποια εθνική μυθολογία, η δική μας ή αυτή των Σλαβομακεδόνων, είναι πιο τεκμηριωμένη ιστορικά. Θα ασχοληθώ λίγο με το Μακεδονικό ζήτημα, και θα κάνω κάποιες επισημάνσεις που μας διαφεύγουν συχνά.
- Το Μακεδονικό ζήτημα γεννάται αμέσως μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1877. Το υπό ρωσική επιρροή νεαρό βασίλειο, διεκδικεί, όπως άλλωστε και η υπό αγγλική επιρροή Ελλάδα, το φιλέτο της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Νικητές της διαμάχης αυτής ήταν οι Άγγλοι, μέσω της Ελλάδας φυσικά.
- Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ελληνικά, σερβικά και βουλγαρικά στρατεύματα συγκρούστηκαν σκληρά για τον έλεγχο της Μακεδονίας, με πολλές χιλιάδες θύματα. Τη γέννηση της Μακεδονικής εθνικής συνείδησης περιγράφει γλαφυρά ο Στρατής Μυριβήλης - υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας άλλωστε καθόσον πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο - «αλλά δεν είναι μήτε Σρρπ (Σέρβοι), μήτε Μπουργκαρ (Βούλγαροι), μήτε Γκρρρτς (Έλληνες), μόνο ΜΑΚΕΝΤΟΝ ΟΡΤΟΝΤΟΞ» (Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ, Β' ΕΚΔΟΣΗ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ). Συμπέρασμα: η Μακεδονική εθνική ταυτότητα είναι αποτέλεσμα μιας τριπλής άρνησης του σλαβόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας.
- Το 1924 η κυβέρνηση του Ελευθερρίου Βενιζέλου εισάγει πρώτη τον προσδιορισμό «Μακεδονοσλάβοι» για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας εκδίδει μάλιστα και κυρηλλικό αλφαβητάρι. την ίδια εποχή η λέξη Μακεδόνας χρησιμοποιείται χωρίς κανένα κόμπλεξ για τον προσδιοριρισμό των σλαβόφωνων της Ελλάδας. «Δε μιλούν καλά ελληνικά, είναι Μακεδόνες», γράφει ο Καραγάτσης στη συλλογή του Νεανικά Διηγήματα
(Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ) - Από το 1952 ως το 1991, η Ελλάδα αναγνώριζε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Διότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, κυρίαρχο και με δικαίωμα απόσχισης από αυτήν. Η δε αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας και η διατήρηση διπλωματικών σχέσεων με αυτή σήμαινε αυτόματη αναγνώριση και ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ της.
Ποιοι είναι όμως οι φοβεροί και τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα αν η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα; Το μέγεθός της είναι πολύ μικρό για να συνιστά στρατιωτική απειλή για την Ελλάδα. Επίσης δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά της Ελλάδας όπου η Μακεδονική μειονότητα να συνιστά πληθυσμιακή πλειοψηφία (ακόμα και στο νομό Φλώρινας δεν υπερβαίνουν το 1/3 του πληθυσμού). Τέλος το όνειρο της ηγεσίας των Σκοπίων είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγει το διαμελισμό της χώρας, που γίνεται όλο και πιο πιθανός μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.
Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο σεναρίων συνομωσίας. Εννοώ το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας Μεγάλης Αλβανίας με την ενσωμάτωση σε αυτή του Κοσόβου και του δυτικού τμήματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας με την απορρόφηση από τη Βουλγαρία του υπολοίπου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το σενάριο αυτό δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί στις επόμενες δεκαετίες. Όμως προσωπικά δε θεωρώ ότι συνιστά σοβαρό κίνδυνο για την Ελλάδα, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση (και είμαι βέβαιος ότι εκτός κι αν συμβεί παγκόσμια πολιτικοοικονομική κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει). Στην απευκταία και
λίγο πιθανή με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση που διαλύεται η ΕΕ, η ελληνική διπλωματία θα είναι πολύ πιο ήσυχη με την ύπαρξη μιας Δημοκρατίας της Μακεδονίας στα σύνορά της, παρά με την ύπαρξη μιας Μεγάλης Αλβανίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας. (Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω, σχεδόν αποκλείω τη δημιουργία ΜεγάληςΑλβανίας υπό τις οιεσδήποτε συνθήκες).
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα από την Ελλάδα, γεννά οποιοδήποτε κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Είμαι όμως βέβαιος ότι τα όσα από υπαιτότητα δική μας συνέβησαν τα τελευταία 15 χρόνια έβλαψαν, βλάπτουν και θα βλάπτουν την εικόνα της Ελλάδας ως χώρας, την εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την εικόνα του Έλληνα έξω από την Ελλάδα για πολλά χρόνια. Και η ζημιά αυτή δεν αποκαθίσταται.
Είμαι βέβαιος ότι η αναβίωση, με δική μας υπαιτότητα, του Μακεδονικού, κατέστησε την Ελλάδα από μέρος της λύσης των κρίσεων στα Βαλκάνια σε μέρος του Βαλκανικού προβλήματος. Εδώ και 15 χρόνια η ελληνική διπλωματία καθορίζει τη στάση της στη Βαλκανική χερσόνησο, περιοχή μείζονος σημασίας για τη χώρα μας τόσο για γεωπολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, με αποκλειστικό γνώμονα το Μακεδονικό. Όμως ακόμα χειρότερη είναι η ζημιά της δημόσιας εικόνας της Ελλάδας σε Ευρώπη και Αμερική. Από την Επανάσταση του 1821 και μέχρι πρόσφατα, η Ελλάδα είχε, σχεδόν αυτόματα, την υποστήριξη της προοδευτικής κοινής γνώμης σε Ευρώπη και Αμερική. Και η επιρροή αυτού του χώρου δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αυτή ήταν που υποχρέωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις να δημιουργήσουν ελληνικό κράτος το 1827 -όταν η Επανάσταση τα είχε φτύσει - με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αυτή υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό σχεδόν ανεπιφύλακτα, μέχρι το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Αυτή μετέτρεψε στη Συνθήκη της Λωζάνης την ηττημένη Ελλάδα σε νικήτρια.
Την υποστήριξη αυτή η Ελλάδα την έχει χάσει. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί για αυτό το κομμάτι της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κοινής γνώμης είναι αδιανόητο - στερείται κοινής λογικής να αμφισβητείς στον άλλο το δικαίωμά του να είναι αυτός που θέλει να είναι, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως κερδίσαμε τη συμπάθεια των ομοτράπεζων του κυρίου Καρατζαφέρη. Μέγάλη ζημιά, μικρό όφελος.
Ό,τι και αν συμβεί τις επόμενες ημέρες, είτε η κυβέρνηση προβάλει βέτο, είτε καταλήξουμε σε συμφωνία, η ζημιά αυτή έχει γίνει και δεν επανορθώνεται. Το πολύ - πολύ να σωθούν τα προσχήματα της ελληνικής διπλωματίας, όχι όμως η ουσία.Είναι όμως καιρός να αρχίσει μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αν κάτι τέτοιο υπάρχει - για κάποιες οικουμενικές αξίες, και το πώς αυτές γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Γιάννης Χρ.
3 σχόλια:
Τα δύο άρθρα σου για την Κύπρο και
το Μακεδονικό ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ.
Θέλω να προσθέσω δύο σχόλια.
1.Επειδή πιστεύω
ότι στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής "συγκρούονται" με πολύ εκκωφαντικό τρόπο οι απόψεις μεταξύ του αριστερού προοδευτικού χώρου και όλων των άλλων,μια και χρωματίζουν τα περισσότερα μεγάλα
προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας,
( την οικονομία,τις σχέσεις με την Εκκλησία,την παιδεία, την Αμυνα,τους μετανάστες κ.α.),θεωρώ σκόπιμο να επισημάνω ότι οι άξονες
της εξωτερικής πολιτικής των
Σημίτη - Γ.Παπανδρέου στηρίζοταν σχεδόν στις ίδιες αναλύσεις με τα δικά σου άρθρα.
2.Είμαι πεπεισμένος ότι για να λυθεί το Μακεδονικό (ή οποιδήποτε
άλλο παρόμοιο πρόβλημα )δεν αρκεί να έχουμε μια καλή και προοδευτική Κυβέρνηση αλλά κυρίως μια εξαιρετική και προοδευτική
αντιπολίτευση.Σκέφτομαι με αληθινό τρόμο τι θα συνέβαινε αν η Κυβέρνηση Σημίτη επιχειρούσε να συμβιβαστεί στο Μακεδονικό.Όταν για το γελοίο θέμα των ταυτοτήτων η Ν.Δ
του Καραμανλή ξεσήκωνε τον κόσμο εναντίον των απίστων (Πασόκων και Ευρωπαίων ) και υπόσχονταν
Νέα Σταυροφορία ενάντιον των Βρυξελλών και των Ευρωλιγούρηδων που καταπατούν τα ιερά και όσια του
Γένους ,σίγουρα θα απαιτούσαν για το όνομα της Μακεδονίας να στηθούν κρεμάλες στο Σύνταγμα.
εγώ θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση η Μακεδονία μας να γίνει ένα με την "Μακεδονιά"-λέμε τώρα-(είχαμε μια συζήτηση σχετικά με το θέμα)
είναι δυνατόν η Αμερική να χωρίσει την Μακεδονία και την Θράκη από την υπόλοιπη Ελλάδα???
είναι δυνατόν οι Ελληνες να δεχτούν κάτι τέτοιο???
Για μένα καλύτερα να γίνει πόλεμος παρά να δεχτούμε μια τέτοια προσβολή (γιατί αν η Μακεδονία ενωθεί με την "Μακεδονια" (δεν το σχολιάζω για να μην φανώ κακιά)
τότε είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η ιστορία τους ανήκει
και ένα δικό μου, του 1993 που το ρετουσάρισα και το πέρασα στο blog μου
Διάλογος για την Κοινωνία
Νοέμβριος 1, 2007
ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
Φλέγον ζήτημα της επικαιρότητας και πεδίο αντιπαραθέσεων και πολιτικής εκμετάλλευσης αποτελεί το σκοπιανό - μακεδονικό. Είναι σαφές ότι οι πολιτικές λύσεις που ακούγονται περιστρέφονται γύρω από την άσκηση βέτο εκ μέρους της Ελλάδας, σχετικά με την είσοδο στο ΝΑΤΟ ή και μελλοντικά στην Ε.Ε. .
Δεν θα προχωρήσω στο παρόν κείμενο σε ανάλυση διπλωματικής μικροπολιτικής, διότι αυτή είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε θα προχωρήσω σε πολιτική ανάλυση και πρόταση.
Α. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Θεωρώ αυτονόητο ότι στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο η αριστερά ειδικά η «σκεπτόμενη» πρέπει - και σε αντίθεση με τον συντηρητισμό - να τάσσεται υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών. Τούτο είναι πρωταρχικό καθήκον της και δεν μπορούμε να τον αρνηθούμε στον λαό της γείτονος χώρας, ακόμα και εάν στηρίχθηκε προκειμένου να αποτελέσει πολιτικό και στρατιωτικό προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων.
Β. Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ
Εάν θα θέλαμε να πραγματοποιήσουμε μια ad hoc ανάλυση δεν θα έπρεπε να αγνοήσουμε την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και τις τάσεις που διαμορφώνονται στην περιοχή μας, με δεδομένο ότι ο εξ ανατολής κίνδυνος υφίσταται εξακολουθηματικά.
Πέρα από το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών που θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ως αριστεροί πολίτες θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι σκοπός της αριστεράς είναι να ενώνει τους λαούς και όχι να τους διασπά ή να τους «καταργεί», όπως επιδιώκει ο παγκόσμιος πολιτικός συντηρητισμός και το μεγάλο καπιταλιστικό κεφάλαιο.
Πέραν των εξ ανατολής συνόρων μας, η Ελλάδα στην περιοχή αποτελεί σημαντικό οικονομικό παράγοντα και στρατιωτική δύναμη σχετικά ισχυρή. Στα βόρεια σύνορά μας, πέραν του μορφώματος των Σκοπίων υφίσταται ένας ολοένα αναπτυσσόμενος Αλβανικός υπερεθνικισμός - επεκτατισμός που φιλοδοξεί να δημιουργήσει την «Μεγάλη Αλβανία» εντάσσοντας στα ήδη δεδομένα όρια του Αλβανικού κράτους το Κόσσοβο, το Τέτοβο (αλβανόφωνη επαρχία της FYROM), αλλά ακόμα και περιοχές της Ηπείρου που σήμερα ανήκουν στην Ελλάδα. Ο υπερεθνικισμός αυτός καλλιεργείται μέσα από τον διαχωρισμό θρησκεύματος και καταγωγής - γλώσσας, και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην έλλειψη καλλιέργειας - παιδείας του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των Αλβανών. Η Αλβανοί επίσης για λόγους που δεν αφορούν την παρούσα ανάλυση έχουν αρνητική - επιθετική θέση έναντι της Ελλάδας, την οποία και θεωρούν φραγμό στα όποια επεκτατικά σχέδιά τους. Το εγχείρημα των Αλβανών μπορεί σήμερα να φαίνεται ανεδαφικό και ανεφάρμοστο, όμως ουδείς γνωρίζει την δυναμική του Αλβανικού κράτους στις επόμενες δεκαετίες και την επικράτηση του μεγαλοϊδεατισμού στην συνείδηση των Αλβανών.
Αντίστοιχα στην Βουλγαρία μεγάλος είναι ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων (περίπου 2 εκατομμύρια) που κατοικούν κυρίως στη νότια Βουλγαρία, δηλ. στα βόρεια σύνορά μας. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν Τουρκική εθνική συνείδηση. Το Βουλγαρικό κράτος ενταγμένο πλέον στην Ε.Ε. και παρά το πλούσιο ιστορικό δεδομένο συγκρούσεων με την Ελλάδα, δεν μπορεί να θεωρηθεί εχθρικό προς την Ελλάδα σήμερα. Όμως κανείς δεν γνωρίζει την εξέλιξη της Ε.Ε. και δεν μπορεί να εγγυηθεί ακόμα και για την ύπαρξή της στα επόμενα χρόνια, ούτε μπορεί να εγγυηθεί κανείς για τις εξελίξεις των κοινωνιών και των κρατών στο μέλλον.
Εχει γραφτεί από εθνικιστές του εξ ανατολής κρατικού μορφώματος και αποτελεί πραγματικότητα το γεγονός ότι στα βόρεια και βορειοδυτικά σύνορά μας υφίσταται ένα μουσουλμανικό τόξο που ξεκινά από την Ανατολική Θράκη, περνά από την Δυτική και Βόρεια Θράκη (νότια Βουλγαρία) και εξελίσσεται στην Αλβανία, το Κόσσοβο και την Βοσνία. Μην ξεχνάμε δε, ότι όλοι οι σύγχρονοι πόλεμοι στη νότια Βαλκανική έχουν να κάνουν και αποτελούν δημιούργημα ενός θρησκευτικού εθνικισμού με βάση το μουσουλμανικό θρήσκευμα. Μια παραφυάδα του «μουσουλμανικού τόξου» με άκρως εθνικιστικές θέσεις, εκφράζεται και από την «Τουρκική ένωση Δυτικής Θράκης».
Είναι σαφές ότι ως Ελλάδα, πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στις εξελίξεις αυτές, να προβλέπουμε και να προετοιμάζουμε τις τακτικές και στρατηγικές του μέλλοντος, όχι βέβαια με γνώμονα την πολεμική αντιπαράθεση (για αυτή πρέπει να είμαστε απλώς έτοιμοι), αλλά για την αποφυγή της. Δεν υπάρχει καλύτερη τακτική για τον σκοπό αυτό, από την δημιουργία δεσμών φιλίας με τους γύρω λαούς, ιδίως με αυτούς που επίσης κινδυνεύουν από την επανενεργοποίηση του μουσουλμανικού τόξου.
Γ. Η «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», F.Y.R.O.M Ή ΣΚΟΠΙΑ ΩΣ ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ
Είναι σαφές και γνωστό ότι ο πιο «αδύναμος» κρίκος που διακόπτει το μουσουλμανικό τόξο είναι το κράτος των Σκοπίων. Το ίδιο έχει μεγάλο αριθμό αλβανόφωνων κατοίκων που έχουν και στρατιωτικά κινηθεί σε βάρος του, προβάλλοντας το δικαίωμα αυτοδιάθεσης - ουσιαστικά συνένωσης με την Αλβανία. Το δικαίωμά τους, όσο και να μην εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα είναι σεβαστό και θα ήταν περισσότερο σεβαστό εάν το Τέτοβο και η περιοχή του (περίπου είκοσι χωριά) κατοικείτο αποκλειστικά από Αλβανούς.
Το κράτος των Σκοπίων αντίστοιχα είναι σχεδόν κυκλωμένο από το μουσουλμανικό τόξο και ας μην ξεχνάμε ότι η Βουλγαρία θεωρεί από πολλά έτη ότι πρόκειται για βουλγαρική εθνότητα και επαρχία.
Είναι σαφές ότι το κράτος των Σκοπίων, αποτελεί τον προμαχώνα έναντι του μουσουλμανικού τόξου, αδύναμο κρίκο, αλλά και μοναδικό δυνητικά σύμμαχο της Ελλάδας στην περιοχή.
Οι λόγοι της δημιουργίας «μακεδονικού» ομόσπονδου Γιουγκοσλαυικού κράτους στην περιοχή από τον Τίτο, που επανέφερε το Μακεδονικό ζήτημα στο προσκήνιο είναι πολλοί. Από το 1991 και πέραν με την ανακήρυξή του ως αυτοτελές κρατικό μόρφωμα βιώνουμε και βιώνει το κράτος αυτό μια νέα πραγματικότητα. Όμως η ανακήρυξη ενός νέου κράτους πρέπει να στηρίζεται στην ύπαρξη ενός συνεκτικού δεσμού και ο δεσμός αυτός και συνήθης στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ο εθνικός δεσμός, η φυλή των φιλοσόφων του προηγούμενου και προ-προηγούμενου αιώνα. Είναι σαφές ότι χωρίς το εθνικό στοιχείο που τονίζει την διαφορετικότητα δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να αιτιολογηθεί ακόμα η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους (ακόμα και εάν οι εμπνευστές του είχαν άλλες σκοπιμότητες). Ας σταθούμε όμως στο δεδηλωμένο των εθνικών ταυτίσεων και όχι στο άδηλο των αφανών σκοπιμοτήτων. Ως προς το ζήτημα της εθνικής συνείδησης πρέπει να κατανοήσουμε το εθνοτικό δεδομένο που επικαλούνται ή πιστεύουν οι βόρειοι γείτονές μας, ούτως ή άλλως πρέπει να αντιληφθούμε ότι με αυτή την πραγματικότητα ή ιδεολόγημα ανατράφηκαν. Θα πρέπει βέβαια να καταθέσω και την προσωπική μου εμπειρία, καθώς όταν πέσουν οι εθνικιστικές μάσκες και οι ίδιοι αναγνωρίζουν το ψευδεπίγραφο του όρου Μακεδονία, με την εθνική του χρήση. Αυτά, χωρίς να παραβλέπουμε τον σκοπιανό εθνικισμό (τόσα χρόνια καλλιεργείται) και παρά τις αλυτρωτικές ακρότητες του Συντάγματός τους.
Παραταύτα, τα Σκόπια αποτελούν εν δυνάμει και σε βάθος χρόνου σταθερό σύμμαχο της Ελλάδας, μόνιμο σύμμαχο θα έλεγα, με μοναδική διέξοδο την Ελλάδα. Δεν πρέπει λοιπόν η Ελλάδα να παρασύρεται από εθνικισμούς και να προσφεύγει σε επιθετικές πολιτικές έναντι των Σκοπίων (άλλωστε αυτές δεν απέδωσαν), αλλά θα πρέπει να δει το μέλλον με θετικές απόψεις για τον λαό του κράτους αυτού.
Δ. Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Θα ήθελα να παραθέσω μία παλιά μου πρόταση και γνώμη, εντελώς ριζοσπαστική και έξω από τις δεδομένες λογικές/πολιτικές που επιβάλλουν οι μεγάλες δυνάμεις και οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Την πρόταση αυτή την έχω συζητήσει πάμπολλες φορές και δεν έλαβα την παραμικρή αρνητική κριτική. Το πρόβλημα των Σκοπίων είναι σήμερα απλά όνομα ονομασίας και δεν πρέπει να το βλέπουμε (αμφότεροι οι λαοί) εθνικιστικά, αλλά απλά ως πρόβλημα εννοιολογικής ταύτισης και προσδιορισμού, ιδίως για τον αδαή ως προς το θέμα, υπόλοιπο πλανήτη, π.χ. εάν η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στην Μακεδονία πως είναι κομμάτι της Ελλάδας, εάν κάτι παράγεται στην Μακεδονία (την Ελληνική) πως θα διακρίνει ο αμερικάνος καταναλωτής και πως θα εννοήσει από πού προέρχεται αυτό. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος την αρνητική πολιτική διότι έχουμε ανάγκη και από φίλους (π.χ. ως ασπίδα σε διάφορα «τόξα» που απλώνονται από εθνικιστές γείτονες στα σύνορά μας) και από θετική πολιτική.
Η πρόταση λοιπόν έχει ως εξής:
Εάν οι “Μακεδόνες” κάτοικοι του κρατιδίου πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν πως είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, όπως πιστεύουμε και εμείς στην αυτή εθνική ταυτότητα, κατοικώντας αμφότεροι στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, τότε γιατί να αγωνιζόμαστε να τους ανατρέψουμε το πιστεύω τους; είναι αδέλφια μας με άλλη γλώσσα. Ως αδελφός λαός δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο από το να τους προτείνουμε και να τους καλέσουμε να ενωθούν με την υπόλοιπη Ελλάδα σε ένα κράτος, εισερχόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, απολαμβάνοντας μεγαλύτερη ασφάλεια και ιδιαίτερη αυτονομία (που θα τους παραχωρηθεί), αλλά και επιτυγχάνοντας την γεωγραφική ένωση της αρχαίας Μακεδονίας.
Τα οφέλη που θα προκύψουν από μία τέτοια πρόταση είναι πολλά, ακόμα και στην περίπτωση μη αποδοχής της, ως χαρακτηριστική προθέσεων, τόσο ως προς τους «διεθνείς καλοθελητές» (βλ. Η.Π.Α., Μ. Βρετανία κλπ.) όσο και ως στάση φιλίας απέναντι στους γείτονές μας αυτούς, τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή οικοδομείται μία σχέση πραγματικής φιλίας με το λαό και χτίζονται αμφοτέρωθεν οι γέφυρες που θα μας ενώσουν μελλοντικά.
Τα ανωτέρω μπορούν να τεθούν σε δημοψήφισμα με δέσμευση για συνταγματική διάταξη μη απόσχισης για 50 έτη. Τα Σκόπια εξακολουθούν να έχουν τοπική κυβέρνηση με τοπικές αρμοδιότητες, δικαστήρια τα οποία εφαρμόζουν τους Ελληνικούς νόμους και διοικητική οργάνωση η οποία εντάσσεται σε αυτή του Ελληνικού κράτους, Εκλέγουν κανονικά βουλευτές στην Ελληνική Βουλή και αποτελούν τμήμα της Ελληνικής επικράτειας.
Τα οφέλη για την Ελλάδα; Ας τα σκεφτεί ο καθένας μόνος του …
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Δημήτρης Απ. Καραμήτσας
Υ.Γ. Η υπάρχουσα εντονότατη οικονομική διείσδυση ελληνικών επιχειρήσεων και οι συχνές επισκέψεις «μακεδονομάχων» στα Σκόπια δεν εξετάζονται στην παρούσα ανάλυση, αν και επικουρούν την λογική της.
Δημοσίευση σχολίου