Σκόρπιες σκέψεις περί blogs...

Πολλά ακούγονται, γράφονται και θρυλούνται τις τελευταίες μέρες για τα blogs, από αυτά που ήρθαν ξαφνικά στον αφρό της επικαιρότητας...

Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση.
Ορατός επίσης είναι και ο κίνδυνος η - ούτως ή άλλως αποθρασσυμμένη - κυβέρνηση να τολμήσει να νομοθετήσει, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει ένα χώρο που συνεχώς διευρύνεται και πολλαπλασιάζεται και - φυσικά - την απειλεί μόνο και μόνο με την παρουσία του.

Εγώ απλά, θα ήθελα εδώ, να δώσω τη δική μου εκδοχή του blog. Όπως εγώ το σκέφτηκα και το πραγματοποίησα.

Είμαι μέλος μιας παρέας που αισίως έκλεισε τα 32 χρόνια... Μιας παρέας που ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει - παρόλο που είχε από πολλού χρόνου κλείσει το αντικείμενο που την σχημάτισε - και ποτέ δεν έπαυσε να διευρύνεται και με άλλους ανθρώπους: Της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ. Μιας μικρής μαθητικής οργάνωσης τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στην ένδοξη συνοικία του Γκύζη, στην Αθήνα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι μαθητές ξεσχόλισαν... η παρέα αραίωσε, οι καιροί έφεραν υποχρεώσεις που άρχισαν να βαραίνουν στις πλάτες μας.

Στις μέρες μας, λόγω του εργασιακού κυρίως φόρτου, είναι από δύσκολο έως απίθανο να μπορέσει κανείς να επικοινωνήσει με τους φίλους του τόσο συχνά όσο θα το ήθελε.
Ακόμα πιο απίθανο είναι να μπορέσει να συζητήσει μαζί τους, να ανταλλάξει απόψεις... να σκεφτεί μαζί... Κάτι που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη!..

Ακόμα περισσότερο: Η πίεση της δουλειάς, οι υποχρεώσεις - οικογενειακές κλπ - σου στερούν τη δυνατότητα του να είσαι - ή έστω, να αισθάνεσαι - ενεργός πολίτης. Ο χρόνος δεν επαρκεί...

Μέσα από αυτό το blog, με μια τόσο απλή και τόσο γρήγορη διαδικασία, άνοιξε για μας, για την παρέα μας, ένας ολόκληρος κόσμος. Ξαναγίναμε πραγματική παρέα!.. Πέντε - έξι μήνες μονάχα λειτουργίας και άνθρωποι που είχαμε χρόνια να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να αγκαλιάσουμε ξανά ο ένας τον άλλον, βρεθήκαμε, συζητήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε μαζί. Ξανά...

Πριν από μερικές μέρες μαζευτήκαμε 40 - 50 άτομα στην θρυλική "ταβέρνα του Agapito", κάτι που φυσικά θα επαναλάβουμε. Μιλήσαμε, διασκεδάσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε...

Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνέχεια νέους ανθρώπους. Καινούριες σκέψεις, νέες εκδοχές για τα πράγματα και νέες προτάσεις.
Συνδεθήκαμε - όσο αυτό είναι δυνατό - και με άλλους bloggers, από όλη την Ελλάδα... Ανταλλάξαμε απόψεις.

Σατυρίσαμε - και σατυρίζουμε - την επικαιρότητα. Κάτι που είναι αυθεντικό και γνήσιο λαϊκό δικαίωμα και δεν εκχωρείται ποτέ, σε κανένα επαγγελματία "Λάκη"...

Παίρνουμε θέση στα πολιτικά, κοινωνικά ζητήματα. Καμιά φορά οι απόψεις μας συγκρούονται.
Κι αυτό ακονίζει τη σκέψη.

Γιατί εμείς όλοι δεν έχουμε σκοπιμότητες. Κάθε είδους. Δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε υποψήφιοι βλαχοδήμαρχοι, δεν έχουμε off-shore.
Κυριαρχεί κι εδώ, αυτό που βλέπω με άφατη χαρά κι ανακούφιση να κυριαρχεί σε όλη σχεδόν τη μπλογκόσφαιρα: Η ανιδιοτέλεια!..
Κανείς δεν πληρώνεται εδώ, αδέρφια!

Κι έχουμε κι άλλα, πολλά, να κάνουμε.
Έχουμε να καταγγείλουμε.
Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.
Να αγωνιστούμε για την ποιότητα ζωής μας.
Να διακινήσουμε χρήσιμες πληροφορίες.
Να σπάσουμε τα παγωμένα πρόσωπα με ένα χαμόγελο.

Κάποιοι μίλησαν εναντίον της ανωνυμίας των bloggers.
Η ανωνυμία δεν είναι μόνο η προστατευτική μάσκα του ανεύθυνου ή του εγκληματία.
Η ανωνυμία είναι συχνά σεμνότητα.
Είναι άρνηση του ατόμου και πίστωση της ομάδας.
Είναι η απαραίτητη άνεση της εκφοράς του ρηξικέλευθου λόγου, που συχνά, καθίσταται επικίνδυνος.

Όταν έρχεται όμως η ώρα, ο καθείς αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για όσα έχουμε πράξει.
Καμιά φορά και περισσότερα απ' όσα ο ίδιος έχει πράξει...
Έτσι λειτουργεί η ομάδα.
Έτσι προτατεύεται η αδυναμία του ενός.
Κι έτσι - παλληκαρίσια όταν χρειαστεί - θα αναδεικνύεται η ευθύνη σαν ατόφια συνειδητή ανάγκη, όχι απέναντι στην όποια εξουσία, αλλά απέναντι στο φίλο, στον σύντροφο, στον απλό αναγνώστη, στην κοινωνία. Στον ίδιο μας τον εαυτό.

Εμείς εδώ δεν κρυβόμαστε πίσω από τα κλειδωμένα ip μας.
Εμείς εδώ προστατεύουμε βασικές αξίες και βασικά δικαιώματα του απλού, απροστάτευτου πολίτη που θέλει - έστω για λίγο - να είναι ενεργός και αυτουργός, από τα νύχια των αδηφάγων εξουσιών.

Για να το πω λίγο ωμά:
Στ' αρχίδια μας αν κάποιοι αλληλοεκβιάζονται, αλληλογαμιούνται, αλληλομαχαιρώνονται και αλληλοσυκοφαντούνται εν μέση οδώ... (στο διαδίκτυο δηλαδή) φορώντας τις μασκούλες τους.
Θα έχουν λόγο που το κάνουν...

Τί μας αφορά εμάς αυτό;

Εμείς ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ θέλουμε.
(Με τις αξίες μας, τις μνήμες μας, τις προσδοκίες μας, τα λάθη μας και τα πάθη μας...)

Γι αυτό: Λευτεριά στα blogs, αδέρφια!

Κ.Λ.