Μετά από έναν υποτονικό πρώτο γύρο και ένα δεύτερο γύρο που, ως προς τη φρασεολογία, θύμιζε προεκλογική περίοδο στη Χιλή του Αλιέντε, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εξελέγη ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Την εκλογή του είχε ευχηθεί μεσοβδόμαδα άρθρο στις κάθε άλλο παρά ύποπτες για συμπάθεια προς τους κομμουνιστές NEW YORK TIMES και INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Σε ένα πορτρέτο - αγιογραφία του Χριστόφια, δηλώνονταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι μετά την καταστροφική Προεδρία του Τασούλη Παπαδόπουλου η διεθνής κοινότητα προσβλέπει στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια για μια οριστική επίλυση του καρκινώματος που λέγεται Κυπριακό.
Προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου ως προς το γιατί ανάλογες ελπίδες δεν είχαν επενδυθεί και στον Ιωάννη Κασουλίδη, υποψήφιο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μοναδικού κόμματος στην Κύπρο που με σθένος και πολιτικό κόστος στήριξε το Σχέδιο Ανάν. Επιπλέον δε συμμερίζομαι και την τόση αισιοδοξία για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια. Δε μπορώ να παραγνωρίσω το ότι ότι η εκλογή του κατέστη εφικτή χάρη στην υποστήριξη των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, κομμάτων με γνωστές ακραίες εθνικιστικές - στα όρια του ρατσισμού - απόψεις. Τι ανταλλάγματα έχουν ζητήσει από το Δημήτρη Χριστόφια αυτά τα κόμματα; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Ενισχυτική του σκεπτικισμού μου είναι και η αλλαγή στάσης, την τελευταία στιγμή, του ΑΚΕΛ έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Φοβούμαι ωστόσο ότι τα αίτια της μη αποδοχής του Σχεδίου Ανάν είναι πολύ βαθύτερα από τους κοντόφθαλμους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Έλληνες, δεν έχουν αποδεχθεί ότι τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την Τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα κρίσεων, για τις οποίες η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Βολευόμαστε με την επίρριψη της ευθύνης στον «ξένο παράγοντα» και στις συνομωσίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην όξυνση του Κυπριακού. Ουδείς νομιμοποιείται επίσης να αμφισβητήσει και το ρόλο που προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να παίξει η Σοβιετική Ένωση. Ουδείς όμως νομιμοποιείται και να αμφισβητήσει ότι:
Είναι πεποίθησή μου ότι η όποια λύση προταθεί στο προσεχές διάστημα θα είναι σαφώς δυσμενέστερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν. Το 2004 η διεθνής κοινότητα θεωρούσε την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά μέρη της λύσης, την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους μέρος του προβλήματος. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρείται, εξ αιτίας της κουτοπόνηρης στρατηγικής του Τάσου Παπαδόπουλου, αφερέγγυα. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά ο Ντενκτάς είναι παρελθόν. Στη θέση του είναι ο ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν Ταλάτ. Και επειδή το ζήτημα του μεριδίου ευθύνης των Ελληνοκυπρίων στο Κυπριακό είναι ταμπού σε Κύπρο και Ελλάδα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συμβάλει είτε σε μια λύση του Κυπριακού, είτε σε μια διαδικασία διχοτόμησης έπειτα από διαπραγματεύσεις που θα δίνουν λύσεις στα ζητήματα των προσφύγων και των περιουσιών.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Οι ίδιοι Ελληνοκύπριοι που με περίσσεια περιφρόνηση μιλούν για τους Τουρκοκύπριους και με περίσσεια «λεβεντιά» απέρριπταν το «Σχέδιο του Τουρκόφιλου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών» κάθε βράδυ τα ακουμπάνε κανονικά στα καζίνο του «ψευδοκράτους»
Την εκλογή του είχε ευχηθεί μεσοβδόμαδα άρθρο στις κάθε άλλο παρά ύποπτες για συμπάθεια προς τους κομμουνιστές NEW YORK TIMES και INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Σε ένα πορτρέτο - αγιογραφία του Χριστόφια, δηλώνονταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι μετά την καταστροφική Προεδρία του Τασούλη Παπαδόπουλου η διεθνής κοινότητα προσβλέπει στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια για μια οριστική επίλυση του καρκινώματος που λέγεται Κυπριακό.
Προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου ως προς το γιατί ανάλογες ελπίδες δεν είχαν επενδυθεί και στον Ιωάννη Κασουλίδη, υποψήφιο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μοναδικού κόμματος στην Κύπρο που με σθένος και πολιτικό κόστος στήριξε το Σχέδιο Ανάν. Επιπλέον δε συμμερίζομαι και την τόση αισιοδοξία για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια. Δε μπορώ να παραγνωρίσω το ότι ότι η εκλογή του κατέστη εφικτή χάρη στην υποστήριξη των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, κομμάτων με γνωστές ακραίες εθνικιστικές - στα όρια του ρατσισμού - απόψεις. Τι ανταλλάγματα έχουν ζητήσει από το Δημήτρη Χριστόφια αυτά τα κόμματα; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Ενισχυτική του σκεπτικισμού μου είναι και η αλλαγή στάσης, την τελευταία στιγμή, του ΑΚΕΛ έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Φοβούμαι ωστόσο ότι τα αίτια της μη αποδοχής του Σχεδίου Ανάν είναι πολύ βαθύτερα από τους κοντόφθαλμους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Έλληνες, δεν έχουν αποδεχθεί ότι τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την Τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα κρίσεων, για τις οποίες η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Βολευόμαστε με την επίρριψη της ευθύνης στον «ξένο παράγοντα» και στις συνομωσίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην όξυνση του Κυπριακού. Ουδείς νομιμοποιείται επίσης να αμφισβητήσει και το ρόλο που προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να παίξει η Σοβιετική Ένωση. Ουδείς όμως νομιμοποιείται και να αμφισβητήσει ότι:
- Την έναρξη της κρίσης σηματοδότησε ο ίδιος ο Μακάριος, όταν, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του στη Συνθήκη της Ζυρίχης, την κατήγγειλε, κηρύσσοντας αγώνα για την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Πράξη, που προκάλεσε την εύλογη αντίδραση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι με τη σειρά τους μποϋκοτάρισαν τα θεσμικά όργανα με κατάχρηση του δικαιώματος στην αρνησικυρία.
- Το φθινόπωρο του 1963, και ενώ στην Ελλάδα υπήρχε υπηρεσιακή κυβέρνηση που προετοίμαζε τις εκλογές, η υπό τη διοίκηση του συνεργάτη των Ναζί Στρατηγού Γρίβα Εθνοφρουρά, συνεπικουρούμενη από άτακτους παρακρατικούς της ΕΟΚΑ, επιτέθηκε σε πλήθος τουρκοκυπριακών χωριών, με πρόσχημα την κατάσχεση οπλισμού. Δεκάδες Τουρκοκυπρίων δολοφονήθηκαν εκείνες τις ημέρες. Όσο για τις φοβερές και τρομερές ποσότητες όπλων που ανακαλύφθηκαν; Μερικές δεκάδες, λιγότερα από 50, κυνηγετικά δίκανα και μερικά μαχαίρια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι Τουρκοκύπριοι περιχαρακώθηκαν στα χωριά τους και στις συνοικίες τους, συγκρότησαν πολιτοφυλακή, την οποία άρχισε να εξοπλίζει άμεσα η Άγκυρα, η οποία απάντησε με το δεύτερο μεγάλο διωγμό των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης.
- Ότι οι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές απέτρεψαν την τουρκική εισβολή το 1964, και ενώ στην Κύπρο τα επεισόδια Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν πλέον καθημερινά, αναπτύσσοντας τον 6ο Αμερικανικό Στόλο μεταξύ Κύπρου και Τουρκικών παραλίων.
- Ότι οι ίδιοι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές πρότειναν στη συνέχεια το Σχέδιο Άτσεσον, το οποίο ήταν παρασάγγας καλύτερο της Συνθήκης της Ζυρίχης, αλλά και όλων των σχεδίων που παρουσιάστηκαν μετά το 1974. Σχέδιο που απέρριψε μετά βδελυγμίας η ελληνοκυπριακή ηγεσία, η οποία δεν ικανοποιούνταν με τίποτα λιγότερο από την εκδίωξη των Τουρκοκυπρίων από το νησί, και στην απόρριψη του οποίου σύρθηκε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.(Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να επιδείξουμε επιείκεια έναντι της κυβέρνησης Παπανδρέου, που σαφώς υπήρξε κατώτερη των περιστάσεων. Σε ένα κλίμα χειραφέτησης της ελληνικής κοινωνίας από την αμερικανική κηδεμονία που κυριαρχούσε τότε, δεν μπορούσε να πείσει εύκολα τους Έλληνες ψηφοφόρους για τη σημασία του Σχεδίου Άτσεσον).
- Ότι την επέλαση του Αττίλα δε σταμάτησε κάποια ηρωική άμυνα, αλλά η ενεργός παρέμβαση των άλλων «τρισκατάρατων» ιμπεριαλιστών, των Βρετανών.
- Ότι, τέλος, αν οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν να έχουν τους Τουρκοκυπρίους για υποζύγια και όχι ισότιμους συμπολίτες τους, όφειλαν να κάνουν πόλεμο. Όμως, και άριστα πράττουν, δεν επιθυμούν πόλεμο.
Είναι πεποίθησή μου ότι η όποια λύση προταθεί στο προσεχές διάστημα θα είναι σαφώς δυσμενέστερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν. Το 2004 η διεθνής κοινότητα θεωρούσε την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά μέρη της λύσης, την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους μέρος του προβλήματος. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρείται, εξ αιτίας της κουτοπόνηρης στρατηγικής του Τάσου Παπαδόπουλου, αφερέγγυα. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά ο Ντενκτάς είναι παρελθόν. Στη θέση του είναι ο ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν Ταλάτ. Και επειδή το ζήτημα του μεριδίου ευθύνης των Ελληνοκυπρίων στο Κυπριακό είναι ταμπού σε Κύπρο και Ελλάδα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συμβάλει είτε σε μια λύση του Κυπριακού, είτε σε μια διαδικασία διχοτόμησης έπειτα από διαπραγματεύσεις που θα δίνουν λύσεις στα ζητήματα των προσφύγων και των περιουσιών.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Οι ίδιοι Ελληνοκύπριοι που με περίσσεια περιφρόνηση μιλούν για τους Τουρκοκύπριους και με περίσσεια «λεβεντιά» απέρριπταν το «Σχέδιο του Τουρκόφιλου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών» κάθε βράδυ τα ακουμπάνε κανονικά στα καζίνο του «ψευδοκράτους»
2 σχόλια:
Από την άλλη όμως, με δεδομένη και τη στάση της πλειοψηφίας των ελληνοκυπρίων, ίσως ο Χριστόφιας να μπορέσει πιο άνετα να περάσει μια ρεαλιστική λύση, αφού διεμβολίζει την πλειοψηφία αυτή.
Μην ξεχνάμε και τους δεσμούς που έχει με αντίστοιχες τουρκοκυπριακές δυνάμεις.
Σε κάθε περίπτωση ρόλο θα παίξει και το ευρύτερο κλίμα όπως διαμορφώνεται στην περιοχή, μετά το Κοσοβαρικό και το θέμα της ΠΓΔΜ, η αλλαγή της στάσης των ευρωπαίων απέναντι στην προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. κλπ...
Ρόλο παίζει, από τα πράγματα και η Ρωσία.
Κ.Λ.
Καταρχάς έφυγε ένας πρόεδρος που δεν ήθελε λύση ή αν ήθελε, ζητούσε μη ρεαλιστικά πράγματα. Τώρα υπάρχει ένας πρόεδρος που θέλει λύση, έχει έρεισμα στην ΤΚ κοινότητα και αντιμετωπίζεται χωρίς ιδιαίτερη καχυποψία από τους ΤΚ. Ταυτόχρονα δεν πρόκειται να δεκτεί λύση που γνωρίζει πως ο λαός θα την απορρίψει. Ένα 2ο αρνητικό δημοψήφισμα θα είναι η ταφόπλακα του Κυπριακού και το ξέρει πολύ καλά. Είναι ρεαλιστής, είναι ευέλικτος αλλά όχι ενδοτικός. Αυτό χρειάζεται νομίζω η Κύπρος. Ούτε ενδοτικούς, ούτε απορρηπτικούς προέδρους. Με την Ρωσία, που προανέφερε και ο ανώνυμος ο Χριστόφιας έχει άριστες σχέσεις και πιστεύω με μια ενωμένη κυβέρνηση-αντιπολίτευση οι συμμάχοι θα είναι πολλοί και σημαντικοί (κανείς δεν αμφισβητά τις διασυνδέσεις του Κασουλίδη με το ΕΛΚ στην ΕΕ). Μέχρι και το τέλος του 2009 (και δεν το λέω αυτό τυχαία) θα έχουμε ένα νέο σχέδιο λύσης και μακάρι ο Χριστόφιας να μπορέσει να μας φέρει κάτι καλύτερο από το σχέδιο Αναν. Θεωρώ πως η Άγκυρα και η ΤΚ ηγεσία δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από την αδιαλλαξία του Παπαδόπουλου και να το παίζουν τα καλά παιδιά. Έρχεται η ώρα που κι αυτοί θα πρέπει να περιορίσουν αισθητά τις διεκδηκήσεις τους. Το κέρδος των εκλογών δεν είναι που βγήκε ο Χριστόφιας μόνο, αλλά κυρίως που έφυγε ο Παπαδόπουλος.
Δημοσίευση σχολίου