Η καρδάρα του νεοέλληνα...

Λένε ότι κάποιοι πολιτικοί στη χώρα μας (πχ Μητσοτάκης, Πάγκαλος, Βενιζέλος) έχουν ένα παράδοξο χαρακτηριστικό, το περίφημο χαρακτηριστικό της "Καρδάρας"...
Γεμίζουν την καρδάρα με κόπο, με προσπάθεια, με συστηματική δουλειά και κάποια στιγμή, όταν αυτή είναι γεμάτη ολόφρεσκο, ζεστό γάλα, δίνουν άξαφνα μια κλωτσιά και τη χύνουν...

Τείνω να πιστέψω ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνήσια ελληνοπρεπές και ότι το έχουμε λίγο - πολύ όλοι μας.
Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πώς, μια πραγματικά κοπιώδης και μεθοδική προσπάθεια τόσων χρόνων - από το '81 και μέχρι το 2004, ξαφνικά πάει στράφι τα τελευταία τέσσερα απίστευτα χρόνια.

Σίγουρα οι λαοί, οι χώρες, διανύουν περιόδους ακμής και παρακμής. Λίγα μόλις χρόνια συστηματικής πολιτικής μπορούν να φέρουν θαυμαστά αποτελέσματα. Η Ελλάδα του '81 - για όσουν ακόμα θυμούνται - θύμιζε τροτοκοσμική χώρα. Είκοσι χρόνια μετά, βρισκόταν στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διέθετε τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες στην ιστορία της.
Σήμερα απαθείς παρακολουθούμε όλα αυτά να ξεφτίζουν, να χάνονται, μέσα σε μια αχλύ διαφθοράς των πάντων και απίστευτης ξεφτίλας. Η καρδάρα δεν κλυδωνίζεται απλά... Η καρδάρα αιωρείται στον αέρα, μετά από τις κλωτσιές του σφηνιασμένου πλήθους και το γαλατάκι κυλάει στο χώμα.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν ασκείται καμιά πολιτική, δεν επιτυγχάνεται κανένας στόχος.
Οι πάντες ηθικολογούν βλακωδώς και αναμένουν με μαζοχιστική ηδύτητα το επόμενο - ασφαλώς μεγαλύτερο και βρομερότερο - σκάνδαλο, για να κυλιστούν ακόμα περισσότερο στη "γλίτσα του καναπέ" τους...

Φεύγοντας σιγά - σιγά εκείνη η μοναδική γενιά του '40, η γενιά της Αντίστασης, του πολέμου, της πείνας και - κυρίως - του αγώνα της ζωής, των οραμάτων και της ελπίδας, άφησε πίσω της τα παιδιά και τα εγγόνια της να διαχειριστούν τα κόμπλεξ τους, μέσα σε μια ευμάρεια που δύσκολα κατακτήθηκε, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να διαλυθεί σα συννεφάκι κάτω από τον πρωινό ήλιο.

Μας φταίει το ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης, ο σοσιαλισμός... Τολμάμε να συγκρίνουμε τα σημερινά λαμόγια με ανθρώπους που είχαν οράματα, που είχαν όρεξη για σκληρή δουλειά και - γιατί όχι - ήθελαν να βγουν από τη φτώχεια, αλλά όχι μόνοι τους, όλοι μαζί.
Εντάξει, δεν έφεραν το σοσιαλισμό, αλλά ΚΑΤΙ έκαναν...

Βαρέθηκα να ακούω αυτό το ανόητο "όλοι το ίδιο είναι".
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, αυτός ο ανύπαρκτος πολιτικά και ηθικά πρωθυπουργός με τους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αυτό το άθλιο, μέτριο και αμοραλιστικό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία διέθεταν και ήθος και στόχους και εργατικότητα.

Φυσικά και υπήρξαν και στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι ανάξιοι ή και άθλιοι. Όμως δεν ήταν αυτός ο μέσος όρος. Ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αρνηθούμε ότι ακόμα και στις πιο καλές περιόδους, ακόμα και στις πιο καλές ομάδες υπάρχουν και φαινόμενα σκοτεινά. Στο κάτω - κάτω πολιτική ασκούσαν...

Κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ πέρασε πια στην ιστορία. Ότι έκλεισε ο κύκλος του. Ξεκάθαρα πράγματα: Είναι ένα γερασμένο και ξεζουμισμένο κόμμα. Ένας κουρασμένος κόσμος...
Βλέποντας όμως τα αδιέξοδα των πρόσφατων ¨λαϊκών επιλογών" και αυτά που δυστυχώς μας χτυπούν την πόρτα, δεν μπορώ παρά να στρέψω το βλέμμα προς το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αυτό το γερασμένο κόμμα είναι χίλιες φορές προτιμότερο από μια άθλια και αμοραλιστική κυβέρνηση της δεξιάς.

Γι αυτό και δεν μπορώ να συγχωρήσω τις φιλοδοξίες του Βενιζέλου και του κάθε Βενιζέλου.
Γι αυτό και οργίζομαι από τις αλλοπρόσαλες, δειλές πολιτικές του Γιώργου.
Γι αυτό και μου τη δίνει η μακαριότητα των νεώτερων στελεχών, που πιστεύουν ότι θα ρίξουν την ΝΔ από το ίντερνετ.

Άλλο τίποτε δεν μπορώ να κάνω.
Παρά να λέω τη γνώμη μου, έτσι, ξεκομμένα, βιαστικά, μέσα στα λίγα περιθώρια χρόνου που μας αφήνει η καθημερινότητα.
Και να τραγουδώ από μέσα μου, καθώς διασχίζω - με κόπο - τα πεζοδρόμια της σύγχρονης ελληνοφρένειας: "Νεοέλληνα.... αχ... νεοέλληνα"!..
(Γεια σου Τζιμάκο!..)

Κ.Λ.