Όποιος δε θέλει να ζυμώσει... σαράντα μέρες κοσκινίζει.

Ο ΣΥΝ, με την κυριαρχούσα ΚΝιτογενή ηγεσία του, αποφάσισε να παύσει να είναι ένα "μικρό ΠΑΣΟΚ" στην αριστερή του πλευρά και να γίνει ένα δυναμικό "ΚΚΕ", χωρίς τα βαρίδια της ιστορίας και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του αυθεντικού ΚΚΕ.

Διείδε ότι στην καρδιά της κρίσης που ταλανίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, ο όρος "αριστερά" είναι ελκυστικός, γοητεύει, χαϊδεύει αυτιά και (το κυριότερο) δίνει άλλοθι ιδεολογικό στη νοσηρή φοβία της παγκοσμιοποίησης.

Ένα άλλοθι κατά πολύ ισχυρότερο από τις γελοιότητες του 666 ή τις ασυναρτησίες της ακροδεξιάς.

Να γίνει δηλαδή ένα εύρωστο, δυναμικό κόμμα που - τι στο καλό... - κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθει να μας... κυβερνήσει. Μόνο του, ή με παρέα...
Σ' αυτή τη ζοφερή προοπτική απαντάει με γλαφυρότητα ο φιλ. τζουτζές στο "παραμύθι" του, λίγο πιο κάτω. (Εντύπωση μου προκάλεσε ότι το παραμύθι δεν το "έφαγε" ούτε ο μικρός Λεωνίδας, αλλά τελικά το ρουφάνε ηδονικά σοβαροί κατά τα άλλα σχολιαστές και αρθρογράφοι δεξιά κι αριστερά.)



Το μέγα θέμα είναι γιατί αυτός ο αναχρονισμός;



Μου φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από το σύνδρομο της κακιάς νοικοκυράς:



"Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει"...



Όμως, που θα πάει... θα πεινάσει, θα μπαϊλντίσει, θα κάτσει κάποτε και θα ζυμώσει...



Κ.Λ.