Και πιο κάτω:
"...Παράγοντες της Κουμουνδούρου εκτιμούν ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε να «κοπούν» οι χαιρετισμοί σχετίζεται με την κατάθεση συγκεκριμένης πρότασης συνεργασίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και εκ των πραγμάτων με την δημιουργία «κλίματος» στο σώμα του Συνεδρίου σε μία περίοδο που ο ΣΥΝ μιλάει συνεχώς μόνο για τη «Μεγάλη Αριστερά»..."
Μάλιστα... και για να πάρει τέλος μια και καλή αυτή η ιστορία: Το 1989 ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είχε σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ. Την περίφημη κυβέρνηση Τζαννετάκη. Διακαής πόθος η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η λεηλασία των κομματιών του από τον τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ... Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο χώμα... ή στη φυλακή...
Το σχέδιο τότε απέτυχε. Σήμερα οι αμετανόητοι Αλαβάνοι επαναλαμβάνουν τα μεγαλοφυή οράματά τους για την "Μεγάλη Αριστερά", με τη βοήθεια νεοσσών, τύπου Τσίπρα και την αμέριστη συμπαράσταση του δυσαρεστημένου (από τον Γ. Παπανδρέου) εκδοτικού κατεστημένου της κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΝ βαδίζει αυτοκτονικά στο δρόμο που οδηγεί σε ένα δεύτερο 1989, κάνοντας αβάντα στη ΝΔ και τον Καραμανλή, μόνο και μόνο για να δρέψει κομματικά ωφέλη.
Δεν αντιλαμβάνονται οι Αλαβάνοι ότι αυτός που θα λεηλατηθεί στο τέλος - με αυτή την πολιτική επιλογή - θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΝ - ή ΣΥΡΙΖΑ αν προτιμάτε - από το ΠΑΣΟΚ, όπως γίνεται χρόνια τώρα;
Η αριστερά δεν έχει ανάγκη από ένα κάπως πιο νεανικό και "τρεντυ" ΚΚΕ... Έχει ανάγκη από ένα υπεύθυνο, ανοικτό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, προσανατολισμένο μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην υποβοήθηση του εκσυγχονισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Η πολιτική της μαγκιάς, του κενού λόγου και των χαρακωμάτων προδίδει τυχοδιωκτισμό και λαχτάρα για ηγεμόνευση. Δεν αποτελεί λόγο της αριστεράς και των ιδανικών της.
Κ.Λ.
5 σχόλια:
Ολα αυτά θα είχαν νόημα αν το ΠΑΣΟΚ παρέμενε αριστερό.
Δυστυχώς πλέον το ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει ένα περίεργο μόρφωμα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών παλαιάς κοπής που το μόνο που προκαλεί είναι απέχθεια στους πολίτες.
Για το ότι αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ δ μπορεί να πιάσει ούτε 30% και συνεχίζει να έχει πτωτική τάση, δεν του φταίει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Λαμπράκης και οι λοιποί διαπλεκόμενοι. Στο κάτω κάτω, τα μεγάλα συμφέροντα κοιτάζουν πώς θα κάνουν τη δουλειά τους, στηρίζοντας ανθρώπους που μπορούν να "τραβήξουν" ως πολιτικοί ηγέτες. Ο Γ. Παπανδρέου, το 2004, απολάμβανε μιας τέτοιας στήριξης, την οποία την έχασε λόγω της ανεπάρκειάς του και λόγω της βαθειάς κρίσης που περνάει το ΠΑΣΟΚ.
Όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως αριστερό κόμμα. Το συγκριτικό του πλεονέκτημα ως προς τη ΝΔ είναι ότι διαθέτει ικανότερους τεχνοκράτες, που μπορούν να βελτιώσουν κάποια μακροοικονομικά μεγέθη και να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά την καπιταλιστική οικονομία, που βρίσκεται σε κρίση εδώ και 35 χρόνια. Όμως, η μεγάλη μάζα των πολιτών που υποφέρουν από τη λιτότητα και τη δυσπραγία, δεν πείθεται πια ότι αξίζει να επενδύσει σε αυτό το κόμμα. Ήταν συνειδητή πολιτική της ηγεσίας αυτού του κόμματος (όχι μόνο της παπανδρεϊκής) να στραφεί κοινωνικά προς τα πιο εύπορα μεσοστρώματα και πολιτικά προς μια νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης. Και τώρα πληρώνει για τις συνέπειες αυτής της επιλογής.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΝ, αφού για πολλά χρόνια παρέπαιε μεταξύ πολιτικών προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ και συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, έχοντας τη φιλοδοξία να μοιραστεί κάτι από την πίτα της εξουσίας, τον τελευταίο καιρό φαίνεται να αποκτάει ένα πιο αριστερό-ριζοσπαστικό προφίλ (ευαισθητοποίηση απέναντι στα προβλήματα των μεταναστών, γέφυρες επικοινωνίας με το νεολαιίστικο κίνημα, στήριξη των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών αλλά και άλλων κοινωνικών τομέων). Και ήταν αυτή η αλλαγή φυσιογνωμίας που τον ωφέλησε πολιτικά. Και σε αυτό το σημείο, νομίζω πως ήταν πολύ σημαντική η συμβολή ου Αλαβάνου, που δε δίστασε να συγκρουστεί με τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του και να ανοίξει γέφυρες επικοινωνίας με αριστερό κόσμο, που μέχρι πρόσφατα ήταν κομματικά άστεγος ή ψήφιζε ΠΑΣΟΚ γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Ο άνθρωπος αυτός, παρότι δε με συγκινεί ιδιαίτερα ως ρήτορας ή ως πολιτική σκέψη, φαίνεται πως έχει αρχές.
Όσο για τη φερόμενη στήριξη του ΣΥΝ από επιχειρηματικά συμφέροντα, εγώ δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο, απεναντίας έχω δει το Συγκρότημα, δια στόματος Πρετεντέρη, να επιτίθεται λυσσαλέα στον Καλομοίρη και σε άλλα στελέχη του κόμματος.
Εν πάση περιπτώσει, πιστεύω κι'εγώ ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μια λύση που βλέπω σε διαχειριστικό επίπεδο, είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και του κομματιού εκείνου του ΠΑΣΟΚ που αποτελείται από τα λιγούρια για εξουσία, τα οποία είναι πολλά, σε επίπεδο στελεχών. Ένα τέτοιο σχήμα, μπορεί να διαχειριστεί κουτσά-στραβά τα καθήκοντα της τρέχουσας πολιτικής, χωρίς να περιμένουμε τίποτα καλύτερο. Σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο, νομίζω πως ήγγικεν η ώρα για μια συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, κομματιών του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να έχουν μια αριστερή συνείδηση και Οικολόγων,για μια ριζοσπαστική πρόταση εξουσίας που θα δώσει στον κόσμο ελπίδα και θα τον φέρει πιο κοντά στην πολιτική. Σε μια τέτοια περίπτωση, ίσως "να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" και να δούμε και κάτι καλό.
Αγαπητοί φίλοι:
1.Το ζήτημα είναι τι εννοεί κανείς όταν λέει "αριστερή πολιτική". Πρέπει να προσδιορίζεται. Γενικόλογοι προσδιορισμοί του τύπου "πιο κοντά στο νεολαιϊστικο κίνημα" ή "υποστήριξη των εκπαιδευτικών" δεν λένε τίποτα. Ποιά είναι η αριστερή πολιτική στην παιδεία, για παράδειγμα;
Η διατήρηση της ομηρείας των πανεπιστημίων από τους "μάγκες" του φοιτητικού "κινήματος"
ή η διατήρηση ενός σάπιου καθηγητικού κατεστημένου που κόβει και ράβει τη γνώση στα μέτρα του;
2. Η αριστοκρατική λογική ότι "Ας κυβερνάνε τα λιγούρια της εξουσίας. Εμείς προσβλέπουμε σε μια δυναμική, ριζοσπαστική αριστερά (αλήθεια, θα προσδιορίσουμε κάποτε αυτούς τους όρους;) που θα διατηρεί το όνειρο ζεστό" (ποιό όνειρο;), πολύ σύντομα θα καμφθεί από τη γενικότερη απαξίωση των όρων διαβίωσης που μας φέρνει ολοταχώς η εφαρμογή της αναχρονιστικής πολιτικής της ΝΔ.
3. Όσο για την υποστήριξη των μέσων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί - φίλε Γιώργο - να διαβάζει κανείς πού και πού τη ναυαρχίδα του οργανισμού Λαμπράκη, το "ΒΗΜΑ":
"... Παντού υπάρχει ένα κλίμα προσμονής αλλαγών, ακόμη και στην Αριστερά, η οποία καρπώνεται τα περισσότερα κέρδη. Τα κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται μπροστά σε μια ιστορική καμπή. Για πρώτη φορά ύστερα από το ΄50 έχουν αποκτήσει υπολογίσιμη υπόσταση και καλούνται να απαντήσουν στο υπαρξιακό δίλημμα αν διαθέτουν ή όχι τις εσωτερικές δυνάμεις οι οποίες θα τα βοηθήσουν να μετατραπούν από χώρους αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας σε κόμματα με θετικές προτάσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας· αν θα σπάσουν, δηλαδή, τον φαύλο κύκλο της εναλλαγής των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία.
Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές..."
06/02/2008
Όχι, δεν έπαθαν εγκεφαλικό, ξαφνικά, οι Λαμπρακομπόμπολες... Απλά, χρησιμοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Αλαβανοτσίπρηδες για να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ και να προχωρήσουν μετά στα δικά τους σχέδια...
"Το παν είναι να εξυπηρετήσουμε εμείς τα συμφεροντάκια μας και δε πάνε να γαμηθούν και τα κόμματα, κι οι πολιτικοί κι όλοι..." Κάπως έτσι σκέφτονται. Και έχουν βαλθεί να πραγματοποιήσουν αυτή τη φορά τα σχέδιά τους.
Κ.Λ.
1. Όταν λέω "πιο κοντά στο νεολαιίστικο κίνημα" εννοώ ότι όταν οι φοιτητές έτρωγαν το ξύλο της χρονιάς τους και στέλνονταν με συνοπτικές διαδικασίες στη ΓΑΔΑ με το pas par tout κατηγορητήριο του "τρομοκράτη", ο Αλαβάνος και ο Λαφαζάνης έτρεχαν στα κρατητήρια για να τους ελευθερώσουν. Και όταν λέω "υποστήριξη των εκπαιδευτικών" εννοώ πως όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν για έναν μισθό της προκοπής, ο Καλομοίρης κατέβαινε μαζί τους στα συλλαλητήρια, έτρωγε ξύλο και δακρυγόνα και εισέπραττε τη ρετσινιά του ταραχοποιού στοιχείου από αυτούς που ποθούν διακαώς τον "εκσυγχρονισμό του τόπου", προφανώς προς την κατεύθυνση του μέγιστου κέρδους και του ελάχιστου κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Κάπως έτσι νομίζω πως πρέπει να λειτουργεί ένα αριστερό κόμμα, δηλαδή να στηρίζει πολιτικά τον κόσμο που κινητοποιείται για να καλυτερεύσει η ζωή του, καθώς και τους νέους ανθρώπους, που συχνά μαλλιοτραβιούνται με τη μπατσαρία χωρίς καλά καλά να ξέρουν τι θέλουν, αλλά που νιώθουν να ασφυκτιούν σε ένα αλλοτριωτικό και ανταγωνιστικό κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο τους έλαχε να ζήσουν χωρίς οι ίδιοι να το επιθυμούν. Όσο για τους "μάγκες" του "φοιτητικού κινήματος", αυτοί εδώ και χρόνια πλαισιώνουν τα δυο μεγάλα κόμματα και ενδιατρίβουν στις καντρίλιες της καμαρίλας, αποφεύγοντας φυσικά τις "οχλοκρατικές εκδηλώσεις". Οι αληθινοί μάγκες, χωρίς εισαγωγικά, είναι αυτοί που για χρόνια βρίσκονταν στο περιθώριο, αποτελούσαν μικρή μειοψηφία μέσα στις σχολές και ξαφνικά, για ένα διάστημα λίγων έστω μηνών, έδωσαν μια κινηματική πνοή στο πανεπιστήμιο, η οποία είχε πολύν καιρό να εκδηλωθεί. Ακόμα, το αίτημα για αριστερή πολιτική στην παιδεία περνάει μέσα από την αναγνώρισή της ως δημόσιου αγαθού και μέσα από τη στήριξη του άρθρου 16, το οποίο κάποιοι εκσυγχρονιστές πάσχιζαν να καταργήσουν.
2. Το δίχως άλλο, το ριζοσπαστικό εξισωτικό πρόταγμα για την αταξική κοινωνία παραμένει νεφελώδες, και έχει περισσότερο νόημα ως ιδεολογικός άξονας αναφοράς και όχι ως απτή πολιτική πρόταση για διακυβέρνηση. Πάντως, μια πολιτική που: α) φορολογεί τα (υπερ)κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών και στηρίζει τους οικονομικά ασθενέστερους, β) ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να πάρουν στα χέρια τους επιχειρήσεις που τα αφεντικά θέλουν να κλείσουν γ) προωθεί τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την απεξάρτηση από το πετρέλαιο, νομίζω πως μπορεί να χαρακτηριστεί ως αριστερή. Και δεν είναι ουτοπική, με την έννοια ότι στοιχεία της εφαρμόζονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε διάφορα μέρη του κόσμου.
3. For the times there is a change (Bob Dylan). Και αυτές τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό φαίνεται να τις οσμίζονται και οι μεγαλοεκδότες, χωρίς αναγκαστικά να θέλουν να τις προκαλέσουν. Στο κάτω κάτω δεν θα τους πήγαινε καθόλου άσχημα να διατηρηθεί ο δικομματισμός, αν τα δυο κόμματα έχουν αρκετή εκλογική απήχηση για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ισχυρών, όπως και το έκαναν εδώ και χρόνια. Όταν λοιπόν το "Βήμα" ζητάει "θετικές προτάσεις" από τα κόμματα της Αριστεράς, είναι σαν να λέει "προσαρμοστείτε στις απαιτήσεις μας για να σας δώσουμε το πράσινο φως". Ίσως και να γίνει τελικά έτσι, αλλά θα ήταν κρίμα. Η ιστορία της Αριστεράς είναι μια ιστορία αποτυχιών και απογοητεύσεων. Κάθε τόσο όμως εμφανίζεται στον αέρα η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Και ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
1.Είναι αλήθεια ότι ο Καλομοίρης
έτρωγε το ξύλο μαζί με πολλούς άλλους όμως είναι αλήθεια ότι υπήρξε φανατικός υπέρμαχος της
αποδημήσας Επετηρίδας όπως είναι φανατικά αντίθετος με κάθε μορφή
αξιολόγησης των καθηγητών.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ενώ το άρθρο 16 είναι σε ισχύ η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι για
κλάματα.Η πρόταση του
Συνασπισμού για την μεταρύθμιση
στην παιδεία αρχίζει και τελειώνει
με το γνωστό αίτημα του 5 ή10 ή
κάτι τέτοιο της εκατό για την παιδεία.Άλλη προσέγγιση στο συγκεκριμένο θέμα δεν υπάρχει.Όλα τα δύσκολα δεν τα ακουμπάμε και φυσικά δεν είναι δουλειά μας να βρούμε και τους πόρους.
2.Εκείνο ..." το ενθαρρύνει τους
εργαζόμενους...." μήπως ερχεται από πολύ μακριά ? Είναι αίτημα του Συνασπισμού ?Η πρότασή σου αυτή εφαρμόζεται σε πολλά μέρη του κόσμου ??? Μήπως θα μπορύσες να μου υποδείξεις ένα ??
Τι πολιτικό συμπέρασμα βγαίνει από τα παραπάνω ?? Όταν η πολιτική μας είναι εύκαμπτη όλα είναι πανεύκολα. .Μπορούμε να υποστηρίζουμε τα πιό προωθημένα
αριστερά μέτρα και ταυτόχρονα να
στηρίζουμε με σθένος τις αντιδραστικότερες πολιτικές που συναρτώνται με αυτά.
Τελικά δεν είναι το "Βήμα" που ζητάει να διατυπωθεί ένα στοιχειώδες πρόγραμμα αντι για "πιασάρικα" συνθήματα που
χαιδεύουν αριστερά αυτιά ,είναι
η απαίτηση της κοινωνίας να τοποθετηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις στα προβλήματα της.
Δημοσίευση σχολίου